H νέα χρονιά βρίσκει το ΚΚΕ να γιορτάζει τα 90 χρόνια ύπαρξης και δράσης του. Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός μας έχει αποφασίσει να ορίσει όλο το 2008 ως χρονιά πολιτικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων για τη σημαντική αυτή ιστορική επέτειο. Ο χαρακτήρας αυτής της δραστηριότητας δε θα είναι και δεν μπορεί να είναι επετειακός. Στόχος είναι η συζήτηση για την ιστορική πορεία του ΚΚΕ αυτές τις εννέα δεκαετίες, για τον καθοδηγητικό του ρόλο στην οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τα λαϊκά στρώματα, στην πάλη για τις καθημερινές ανάγκες και στην πολιτική προοπτική της ικανοποίησής τους.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 το ΚΚΕ επεξεργάστηκε μέσα από τα συνέδριά του τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική του, συνδέοντας με αυτή την άμεση πολιτική του πρόταση για την οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που θα διεκδικήσουν τη Λαϊκή Εξουσία για τη Λαϊκή Οικονομία, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Σε αυτά τα πλαίσια και η ύλη της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης για όλη την χρονιά προσανατολίζεται στην ανάδειξη ζητημάτων που αφορούν την ιστορική πορεία του ΚΚΕ και της σύγχρονης επαναστατικής του στρατηγικής για το σοσιαλισμό. Ξεκινάμε αυτή την προσπάθεια με την αναδημοσίευση της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, η οποία δημοσιεύθηκε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στις 11 Νοεμβρίου του 2007.
Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 13ης Σεπτεμβρίου του 2007 άνοιξαν τη συζήτηση σε σχέση με το ζήτημα της αναδιάταξης στο αστικό πολιτικό σκηνικό, εστιάζοντας κυρίως στην κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ως έναν από τους δύο πόλους κυβερνητικής εναλλαγής του αστικού πολιτικού συστήματος. Μια σειρά δυνάμεις του οπορτουνισμού αξιοποιούν την κρίση στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, ως κύριου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, που εκδηλώθηκε και με τις εσωκομματικές του εκλογές. Καλλιεργούν την άποψη ότι η «αριστερή» ριζοσπαστική διέξοδος περνά μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου κεντροαριστερού - σοσιαλδημοκρατικού χώρου με όχημα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ. Αυτή τη γραμμή πριμοδοτεί και η άρχουσα τάξη ως ένα ενδεχόμενο ανάχωμα σε μια πραγματική ριζοσπαστικοποίηση, πολιτική αφύπνιση και συσπείρωση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ. Δηλαδή αστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις συναντιούνται στη γραμμή της λεγόμενης κεντροαριστερής διαχείρισης, στο στόχο να διατηρήσει η σοσιαλδημοκρατία τη δυνατότητα ενσωμάτωσης λαϊκών στρωμάτων, να ανακτήσει όποιο χαμένο έδαφος σε αυτή την κατεύθυνση. Η όλη συζήτηση, τόσο από τη σκοπιά του οπορτουνισμού όσο και από τη σκοπιά εκπροσώπων του αστικού πολιτικού κόσμου, αποσκοπεί στην καλλιέργεια ουτοπικών επιλογών σε τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σε σχέση με τη δυνατότητα αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ τους, χωρίς να θίγεται ο ταξικός χαρακτήρας του αστικού πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό τόσο τα αστικά κέντρα όσο και τα οπορτουνιστικά, εγχώρια και διεθνή, συμπίπτουν στο στόχο αλλαγής του συσχετισμού σε αυτό που ονομάζουν «αριστερό» χώρο, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και σε βάρος του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα ασκείται κάθε είδους πίεση στο ΚΚΕ για υποχωρήσεις από τη στρατηγική του κατεύθυνση, στο όνομα της διαμόρφωσης εναλλακτικής πολιτικής λύσης στο σημερινό δικομματικό σύστημα.
Η ΚΟΜΕΠ δημοσιεύει άρθρο που αναδεικνύει ιστορικά τη διαμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος από τη μεταπολίτευση ως σήμερα. Το άρθρο με τεκμηριωμένο τρόπο συνοψίζει την εξής ιστορική πείρα: όταν οι διαφοροποιήσεις και οι αναδιατάξεις των πολιτικών δυνάμεων δεν προέρχονται από ουσιαστική σύγκρουση εργατικών-λαϊκών δυνάμεων με την ουσία της αστικής πολιτικής, τελικά εξυπηρετούν μόνο τη διαχείριση του καπιταλισμού και τον εγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων στα πλαίσιά της.
Στο ίδιο θέμα δημοσιεύουμε άρθρο που αναφέρεται στην πείρα από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, του αστικού εργατικού κόμματος στην περίπτωση της Βρετανίας, με σημαντικές ιστορικές αναφορές στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στη χώρα.
Η συζήτηση αυτή περί κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας εξελίσσεται σε συνθήκες όπου προωθούνται πιο αποφασιστικά οι αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης κλάδων της οικονομίας (όπως π.χ. αερομεταφορές, ενέργεια κλπ.), καθώς επίσης και στη μεταρρύθμιση κοινωνικών τομέων όπως στο ασφαλιστικό σύστημα, στην παιδεία και στην υγεία, αλλά και στη διοικητική δομή (διάρθρωση της Τοπικής, Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, Περιφερειακή δομή, αρμοδιότητες, πόροι και μηχανισμοί σύνδεσης Τοπικής - Περιφερειακής - Κεντρικής Διοίκησης).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οξύνεται η διαπάλη για το ποιο κίνημα, με ποιους στόχους θα πρέπει να αντιπαρατεθεί σε αυτές τις εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού που συνδέονται με το συνδικαλιστικό κίνημα και εμφανίζονται ως οι πιο «αριστερές» εκδοχές των πολιτικών τους φορέων, προβάλλουν αποσπασματικές διεκδικήσεις ή αντιστάσεις χωρίς να εναντιώνονται συνολικά στο πλαίσιο των αναδιαρθρώσεων: π.χ. να μην ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή, αλλά χωρίς σύγκρουση με την απελευθέρωση των αερομεταφορών και τη δραστηριοποίηση επιχειρήσεων ιδιωτικού κεφαλαίου σε αυτές. Το ίδιο να μην πωληθούν κάποιοι εμποροσταθμοί του ΟΛΠ, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική ιδιωτικοποίησης των λιμανιών και άλλων υποδομών των μεταφορών. Εναντίωση στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, χωρίς συνολική εναντίωση σε κάθε μέτρο περαιτέρω άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε αυτή τη γραμμή αξιοποιούνται συντεχνιασμοί, επιχειρούνται και γενικεύσεις -ως προς το χαρακτήρα και τις μορφές των κινημάτων- τέτοιες που να αναχαιτίζουν τη σφυρηλάτηση της εργατικής ενότητας, τον ταξικό προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και κάθε επιμέρους μετώπου πάλης, τη ριζοσπαστικοποίηση στη σκέψη και στη δράση σε στόχους και διεκδικήσεις που εναντιώνονται και συγκρούονται με τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που συνδέονται με την αναγκαιότητα ριζικών αλλαγών στην εξουσία, για μια λαϊκή οικονομία με πανεθνικά σχεδιασμένη οικονομία, όπου τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και θα χρησιμοποιούνται για παραγωγή με στόχο την κοινωνική ευημερία. Η δυνατότητα αυτής της προοπτικής δεν πρέπει να αναχαιτιστεί από τις ευέλικτες προσαρμογές των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.
Πάνω σε αυτό το θέμα η ΚΟΜΕΠ ανοίγει την έρευνα και τον ιδεολογικό προβληματισμό με άρθρο για την κοινωνική ρίζα του οπορτουνισμού, για τα φαινόμενα της «εργατικής αριστοκρατίας» και διάσπασης της εργατικής ενότητας στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Το άρθρο δεν αποτελεί μια διεξοδική μελέτη του φαινομένου ούτε προχωρά σε κοινωνιολογικές οριοθετήσεις στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Γίνεται προσπάθεια να τεθούν σε θεωρητικό -κατ’ αρχήν- επίπεδο οι όροι διαμόρφωσης των τάσεων διάσπασης της εργατικής τάξης, των μηχανισμών εξαγοράς και ενσωμάτωσης της «εργατικής αριστοκρατίας» και της ιδεολογικής επίδρασής τους στο εργατικό κίνημα και στην ενίσχυση του παλιού και σύγχρονου δεξιού οπορτουνισμού.
Στην ενότητα «Σοσιαλισμός» δημοσιεύεται άρθρο του Α΄Γραμματέα του ΚΕΚΡ-ΕΚΚ, Βίκτορ Τιούλκιν, με τίτλο «Σοβιέτ: Μαχητική Οργάνωση». Πρόκειται για κείμενο γραμμένο το 2005, αφιερωμένο στα 100 χρόνια από την ίδρυση του πρώτου Σοβιέτ. Μέσα από το κείμενο δίνονται σημαντικές ιστορικές πληροφορίες για τον τρόπο διαμόρφωσης των πρώτων Σοβιέτ που βοηθούν να κατανοηθεί ακόμα καλύτερα ο χαρακτήρας και η λειτουργία αυτών των οργάνων, συμβάλλοντας και από την πλευρά της ιστορικής πείρας για το μέλλον.
Σε αυτό το τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 19 Οκτωβρίου 2007 έως 30 Δεκεμβρίου 2007.