Για τη δουλειά μας στα Εργατικά Κέντρα


του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά

Με βάση τα στοιχεία της ΓΣΕΕ για το 37ο Συνέδριό της, το 2019 ήταν εγγεγραμμένα στα μητρώα της ΓΣΕΕ 80 Εργατικά Κέντρα (ΕΚ). Από αυτά, έντεκα (11) ΕΚ δεν είχαν φέρει τα απαραίτητα για τη συμμετοχή τους στο Συνέδριο δικαιολογητικά, ενώ ένα ΕΚ, αυτό της Μήλου, δεν κάλυπτε το εκλογικό μέτρο.

Σύμφωνα με τους συγκριτικούς πίνακες με τις μεταβολές από το 35ο μέχρι το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (βλ. Πίνακα 1), αλλά και το σύνολο των στοιχείων, φαίνεται ότι γίνεται εκτεταμένη νοθεία. Τα μεγάλα ΕΚ έχουν μείωση στους ψηφίσαντες, ενώ ΕΚ σε μικρές πόλεις χτυπημένες από την ανεργία εμφανίζουν αυξανόμενο αριθμό με χιλιάδες ψηφίσαντες, όπως, π.χ., τα ΕΚ Αργολίδας, Βέροιας, Φθιώτιδας, Καρδίτσας κ.ά., μια αύξηση που δε δικαιολογείται από τις περιοχές με βάση την παραγωγική δυναμική και το εργατικό δυναμικό. Υπάρχουν Εργατικά Κέντρα που εκλέγουν 4 και 5 αντιπροσώπους στη ΓΣΕΕ, όταν το Εργατικό Κέντρο της Ελευσίνας στη μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας εκλέγει 3 αντιπροσώπους.

 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΑΣ

Τα Εργατικά Κέντρα, ως συνενώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων σε δευτεροβάθμιο επίπεδο σε εδαφική βάση, έχουν μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης στο συνδικαλιστικό επίπεδο. Η εμφάνισή τους, ιστορικά, προηγείται της εμφάνισης κλαδικής συνένωσης σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, δηλαδή των Ομοσπονδιών.

Η σημασία τους έγκειται στο γεγονός ότι μπορούν να συνενώνουν σε εδαφικό επίπεδο τη δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της πάλης και των διεκδικήσεων σε τομείς που έχουν μεγάλη σημασία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Δεν εννοούμε μόνο την καθοδήγηση της πάλης των πρωτοβάθμιων σωματείων για την υπογραφή ΣΣΕ για αυξήσεις στους μισθούς. Η διεκδίκηση όρων και συνθηκών αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στο έδαφος, διεκδικήσεις με διακλαδικό περιεχόμενο, όπως, π.χ., κρατικές υποδομές στον τομέα υγείας και παροχής όλων των αναγκαίων υπηρεσιών (νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας) με περιεχόμενο που να περιλαμβάνει από την πρόληψη και προαγωγή της υγείας ολόκληρης της εργατικής οικογένειας, δηλαδή και των γυναικών και των παιδιών όλων των ηλικιών, μέχρι την παροχή υπηρεσιών σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, είναι υπόθεση πάλης των ΕΚ.

Τα ΕΚ προβάλλουν επίσης κι άλλες διεκδικήσεις, όπως φθηνή και υγιεινή εργατική κατοικία, αντισεισμική, αντιπλημμυρική, αντιπυρική προστασία, δημιουργία συνθηκών και όρων που υπηρετούν τη Δημόσια Υγεία, άλλες ανάγκες όπως η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός.

Το ίδιο ισχύει για την έκφραση αλληλεγγύης στον αγώνα ενός κλάδου ή μιας επιχείρησης, αλλά και την οργάνωση της πάλης ενάντια στην παράδοση υποδομών, εδαφών κλπ. στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, ως ορμητήρια ιμπεριαλιστικής δράσης κι επεμβάσεων ενάντια σε άλλες χώρες και λαούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων σημαντικών πρωτοβουλιών είναι η δράση του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής για τους πυρόπληκτους σε Μάτι, Ραφήνα, Ν. Βουτζά κλπ., τις διεκδικήσεις τους, την έκφραση αλληλεγγύης και την ενίσχυση του αγώνα τους.

Για τέτοιες διεκδικήσεις που εδράζονται σε γεωγραφικό-εδαφικό επίπεδο, η δράση των Εργατικών Κέντρων είναι σημαντική, ως δυνατότητα ενιαιοποίησης της ταξικής πάλης σε αυτό το επίπεδο. Αποτελούν εξίσου βασικά μέτωπα για τη ζωή της εργατικής τάξης, όπως και οι ΣΣΕ.

Δώσαμε μερικά ενδεικτικά, αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου τα Εργατικά Κέντρα μπορούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο την ταξική πάλη.

Από αυτήν την άποψη και παρά το ότι δεν υπογράφουν ΣΣΕ, η σημασία τους είναι το ίδιο σημαντική με τη σημασία των άλλων δευτεροβάθμιων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, των Ομοσπονδιών.

Στις ταξικές αναμετρήσεις των προηγούμενων χρόνων (π.χ. νόμος Κατρούγκαλου) είδαμε τη σημασία που έχουν τα Εργατικά Κέντρα στην κοινή δράση και πάλη της εργατικής τάξης με την αγροτιά, τους φτωχούς επαγγελματίες, τους ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις των Εργατικών Κέντρων έγιναν το σημείο αναφοράς για τη συμμετοχή λαϊκών στρωμάτων που βγήκαν σε κινητοποίηση σε μια σειρά πόλεις σε όλη τη χώρα.

Η πείρα από τη διαπάλη για το κέρδισμα της πλειοψηφίας στις διοικήσεις και στους αντιπροσώπους για τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ έχει αποκαλύψει και έναν ακόμη πρόσθετο λόγο για τη σημασία τους. Οι δυνάμεις των αστικών πολιτικών κομμάτων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που συναπαρτίζουν τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και που συγχρωτίζονται μαζί τους και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, αξιοποιούν τα Εργατικά Κέντρα ως μηχανισμούς διαμόρφωσης νόθων αντιπροσώπων στα συνέδρια της ΓΣΕΕ και κατά συνέπεια πλασματικών αντεργατικών πλειοψηφιών. Στήνουν σε ένα βράδυ σωματεία-μέλη που είναι συνήθως σφραγίδες ή γραφειοκρατικά μορφώματα, όπως είναι συνήθως και αυτά τα Εργατικά Κέντρα των νόθων, για να επιτελούν την αποστολή που έχουν αναλάβει, που είναι η διαμόρφωση συσχετισμών και το πέρασμα της αστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα και τη συνδιαλλαγή του με εργοδοσία, κράτος, κυβερνήσεις.

Εδώ να διευκρινίσουμε ότι ένα πρωτοβάθμιο σωματείο μπορεί να είναι μέλος στην Κλαδική Ομοσπονδία του και στο Εργατικό Κέντρο της πόλης ή του νομού που ανήκει. Η εκπροσώπησή του όμως σε δευτεροβάθμιο επίπεδο γίνεται μόνο από μία δευτεροβάθμια οργάνωση ή την Ομοσπονδία ή το Εργατικό Κέντρο, με επιλογή της γενικής συνέλευσης του σωματείου, δηλαδή τα μέλη του ψηφίζουν αντιπροσώπους ή για Ομοσπονδία, ή για Εργατικό Κέντρο.

Θα δούμε όλα αυτά τα ζητήματα στη συνέχεια αυτού του άρθρου σε συνδυασμό με τα καθήκοντα που απορρέουν απ’ όλα αυτά για τους κομμουνιστές και τη δράση τους, για την καθοδηγητική δουλειά των κομματικών οργάνων και των κομματικών ομάδων.

 

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ

Η πορεία και η εξέλιξη των ΕΚ ακολουθεί όλη την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως τουλάχιστον διαμορφώνεται αμέσως μετά τη δικτατορία, δηλαδή από το 1974 κι ύστερα, με την επιδίωξη κατάκτησης της πλειοψηφίας από τις δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ, δυνάμεις των αστικών κομμάτων που δρουν μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας και της συνδικαλιστικής της παράταξης, της ΠΑΣΚΕ, ως μοχλού ποδηγέτησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος από κυβερνήσεις και κεφάλαιο.

Η ΠΑΣΚΕ παραμένει στη ΓΣΕΕ ο βασικός μηχανισμός ελέγχου των συνδικάτων για λογαριασμό της εργοδοσίας και του κράτους, παρόλο που το ΠΑΣΟΚ έχει συρρικνωθεί σημαντικά συγκριτικά με τις προηγούμενες, πριν το 2012 περιόδους, και ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται στο βασικό εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, προσδοκώντας να καλύψει το συγκεκριμένο χώρο και να αποκτήσει ερείσματα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΠΑΣΚΕ κρατά γερά τους συσχετισμούς υπέρ της σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα, σε μεγάλες στρατηγικές περιοχές και βιομηχανικές ζώνες, όπως: ΕΚ Θριασίου, ΕΚ Θεσσαλονίκης, ΕΚ Καβάλας, ΕΚ Ξάνθης, ΕΚ Ηρακλείου, ΕΚ Κιλκίς, ΕΚ Βόλου, ΕΚ Εύβοιας κ.ά., παρά το κλείσιμο επιχειρήσεων και την απομαζικοποίηση συνδικάτων.

Το ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ’70 ακόμη, όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ, έθεσε ως στόχο του το κέρδισμα της πλειοψηφίας στις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και στη ΓΣΕΕ, προβάλλοντας ζητήματα εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού κυριαρχούσε ακόμη ο μακρηθεοδωρισμός, δηλαδή οι δυνάμεις των πριν τη δικτατορία αστικών κομμάτων με άμεση διασύνδεση με τους τότε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Υποσχόταν δε πως, όταν ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία, θα αλλάξει την αρνητική για την εργατική τάξη πραγματικότητα στα συνδικάτα. Βεβαίως οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στη συνέχεια στη δεκαετία του ’80 δρούσαν στα συνδικάτα συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, όμως με ρεφορμιστική γραμμή, σε αντίθεση με το μακρηθεοδωρισμό που είχε γραμμή ταξικής συνεργασίας.

Το ΠΑΣΟΚ με αυτήν τη γραμμή ανάπτυξης ρεφορμιστικής πάλης συγκάλυπτε τότε επιμελώς ότι η στρατηγική του επιδίωξη ήταν ο έλεγχος του συνδικαλιστικού κινήματος με το κέρδισμα της πλειοψηφίας στις οργανώσεις του και στα τρία επίπεδα, αφού ήθελε το συνδικαλιστικό κίνημα βασικό μοχλό στήριξης μιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και για ουρά της αστικής τάξης. Άλλωστε βασικό πλεονέκτημα με το οποίο διεκδικούσε το χρίσμα της κυβερνητικής εξουσίας από την αστική τάξη ήταν η ικανότητά του να χειραγωγήσει την εργατική τάξη στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτήν τη στρατηγική την επέβαλε και με την ωμή κυβερνητική παρέμβαση στη ΓΣΕΕ το 1985, με δικαστικό διορισμό φιλοκυβερνητικής διοίκησης.

Σε αυτά τα Εργατικά Κέντρα που προαναφέραμε ότι η ΠΑΣΚΕ κρατά γερά τους συσχετισμούς υπέρ της και κατ’ επέκταση σε αυτές τις εργατουπόλεις, το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσε δεσμούς με μεγάλα τμήματα εργαζόμενων στις ΔΕΚΟ κάνοντας στοχευμένη πολιτική παροχών που, σε συνδυασμό με τα όργανα της λεγόμενης συμμετοχικής διαδικασίας στη διοίκηση αυτών των επιχειρήσεων, διαμόρφωναν μια κάστα εργατικής αριστοκρατίας κι ενσωμάτωναν μεγάλα τμήματα αυτών των εργαζόμενων στη λογική του εξωραϊσμού του καπιταλισμού.

Με παρόμοια τακτική το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωνε υπέρ του ανάλογους συσχετισμούς σε μεγάλα εργοστάσια, ιδιαίτερα με τη διαχείριση των λεγόμενων προβληματικών επιχειρήσεων στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι οποίες, αν και χρεοκοπημένες, πέρασαν στο κράτος, εξυγιάνθηκαν πληρώνοντας τα χρέη τους με λεφτά των εργαζόμενων από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, στο όνομα της σωτηρίας τους και της σωτηρίας των θέσεων εργασίας, που στην πορεία βεβαίως ιδιωτικοποιήθηκαν, όπως, π.χ., η Ολυμπιακή, η ΑΓΕΤ-Ηρακλής κ.ά.

Έτσι κυριάρχησε τις δεκαετίες ’80 και ’90, ενσωματώνοντας μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης. Βεβαίως το 1985 ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που εφάρμοσε πρόγραμμα λιτότητας στο όνομα της σταθεροποίησης της οικονομίας, που απαγόρευε τις αυξήσεις στους μισθούς ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αυτό δεν το πλήρωσε συνδικαλιστικά, δεν έχασε πολλές δυνάμεις, έχοντας ήδη δημιουργήσει ισχυρούς μηχανισμούς εξαγοράς και χειραγώγησης.

Στη συνέχεια πρωτοστάτησε σε μαζικές κινητοποιήσεις με ρεφορμιστικό περιεχόμενο στις αρχές του ’90 ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στο όνομα της υπεράσπισης «του έργου των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ» στη δεκαετία του ’80, με αιχμή την εναντίωση τάχα στις ιδιωτικοποιήσεις, προβάλλοντας το στόχο της εναλλαγής στην κυβέρνηση, δηλαδή να αναδειχτεί ξανά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση.

Και όταν το ΠΑΣΟΚ αναδείχτηκε κυβέρνηση το 1993, έβαλε μπροστά την εφαρμογή ανάλογης πολιτικής με τη ΝΔ στο πλαίσιο προσαρμογής στη Συνθήκη του Μάαστριχτ που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1991, και στη συνέχεια με τη στρατηγική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων στο πλαίσιο εφαρμογής της Λευκής Βίβλου, προωθώντας επίσης και τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτήν την πολιτική εφάρμοσαν με ζήλο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μετά από την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη.

Πάντα το ΠΑΣΟΚ φρόντιζε με κάθε μέσο, όπως η εξαγορά, η νοθεία, την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με στόχο τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση εργατικών δυνάμεων στην αστική πολιτική και την υπονόμευση των διεκδικητικών αγώνων υπεράσπισης και διεύρυνσης των κατακτήσεων των εργαζόμενων.

 

ΒΑΣΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ σε όλη αυτήν την περίοδο, από τη δεκαετία του ’80 ακόμη, ανέδειξε πολλά στελέχη που διακρίνονταν στο ξεπούλημα αγώνων και για τον αντικομμουνισμό τους.

Τα Εργατικά Κέντρα ήταν βασικά εργαλεία παρέμβασης του ΠΑΣΟΚ, παρότι δεν υπέγραφαν ΣΣΕ. Από τις αρχές του ’90 και μετά από το Συνέδριο της Αλεξανδρούπολης, όπου ανοιχτά μπήκε στο συνδικαλιστικό κίνημα και αποτυπώθηκε η αρχή του «κοινωνικού εταιρισμού» και η θεσμοθέτηση του «κοινωνικού διαλόγου», έγιναν βασικά εργαλεία της «κοινωνικής συνοχής». Τα αντίστοιχα «αναπτυξιακά Συνέδρια» της κυβέρνησης Σημίτη τη δεκαετία του ’90 γίνονταν στα Εργατικά Κέντρα (Ελευσίνα, Πάτρα, Πειραιάς κ.α.).

Επίσης τα τελευταία 20 χρόνια, δηλαδή πολύ πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να μετατραπούν τα ΕΚ σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς διαχείρισης κοινοτικών προγραμμάτων, στην αρχή των «πακέτων Ντελόρ», μετά των «Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης» και στη συνέχεια των ΕΣΠΑ.

Η λειτουργία των διοικήσεών τους, με την αποκλειστική ευθύνη των 
ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ που συγκροτούν τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, εκτός του ότι αποτυπώνει την εικόνα και την ουσία βεβαίως ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού, αποτυπώνει ταυτόχρονα και τη μετατροπή τους σε μηχανισμούς κατάργησης της διεκδικητικής πάλης, με την παραίτηση από την ευθύνη συμβολής στην οργάνωση των εργαζόμενων, στη δράση για την κινητοποίηση των σωματείων-μελών τους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζόμενων.

Με ευθύνη των ίδιων δυνάμεων, τα ΕΚ έχουν εγκαταλείψει τις μαζικές διαδικασίες, κατάργησαν ακόμα και συλλογικές διαδικασίες καταστατικά αποτυπωμένες, όπως, για παράδειγμα, τις ενδιάμεσες απολογιστικές συνελεύσεις από συνέδριο σε συνέδριο. Ακόμα και τα συνέδρια γίνονται με εκφυλισμένες διαδικασίες μακριά από τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, χωρίς συζήτηση, διαπάλη, αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές για τη λύση των προβλημάτων των εργαζόμενων, χωρίς συζήτηση και αποφάσεις για πλαίσιο και στόχους διεκδικητικής πάλης ενάντια σε εργοδοσία-κυβέρνηση.

Αυτές οι εκφυλισμένες διαδικασίες, που έρχονται ως συνέπεια και είναι συνάρτηση των νόθων διαδικασιών στα πρωτοβάθμια σωματεία για τη διαμόρφωση συσχετισμών υπέρ της στρατηγικής εργοδοσίας - κράτους - κυβερνήσεων μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, περιορίζονται αποκλειστικά στην ψήφιση αντιπροσώπων για την εκλογή ΔΣ και αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες στις αίθουσες αυτών των συνεδρίων, με μοναδική παρουσία τους αντιπροσώπους των ταξικών δυνάμεων που στηρίζει το ΠΑΜΕ, τις μέρες διεξαγωγής των συνεδρίων.

 

ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΕΠΙΚΕΡΔΗΣ ΜΠΙΖΝΑ

Οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού έκαναν συστηματική προσπάθεια να εξελιχτούν τα Εργατικά Κέντρα σε ιδιότυπες «επιχειρήσεις» που μέσα από χρηματοδοτήσεις του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ επιδοτούν εργαζομένους για την παρακολούθηση προγραμμάτων κατάρτισης και επανειδίκευσης και να τους προωθούν στην αγορά εργασίας ως φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό, εξελισσόμενα ταυτόχρονα και μέσω αυτής της δράσης σε μηχανισμούς ενσωμάτωσης εργαζόμενων στην αστική πολιτική, διαμορφώνοντας εργατικές συνειδήσεις με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, τη στήριξη της πολιτικής ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τη στήριξη της πολιτικής της εργοδοσίας, του κράτους, των κυβερνήσεων· με σημαντικό χρηματικό όφελος βεβαίως των ίδιων των δυνάμεων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εδώ έχουμε ήδη μηχανισμό εξαγοράς, διαφθοράς, φθοράς συνειδήσεων.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή η εκτίμησή μας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διοικήσεων των ΕΚ που κυριαρχούν σήμερα οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι ένας κλειστός γραφειοκρατικός κύκλος συγκεκριμένων συνδικαλιστών χωρίς καμία σχέση με την εργατική συνδικαλιστική δράση, χωρίς καμία αναφορά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι εργατοπατέρες στις διοικήσεις των ΕΚ σε αρκετές περιπτώσεις «αγκιστρώνονται» σε αυτές έχοντας ως βασικό ενδιαφέρον την «επαγγελματική αποκατάσταση», τη διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων που συμβάλλει στην απεμπόληση της διεκδικητικής πάλης, στη χειραγώγηση στο σύστημα (εργοδοσία, κράτος, κυβερνήσεις, ΕΕ), την πρόσληψη συγγενικών προσώπων που αναζητούν δουλειά σε επιχειρήσεις με τις οποίες διαπλέκονται. Όλα αυτά, σε συνάρτηση με τις διευκολύνσεις από την εργοδοσία που απολαμβάνουν, τους δίνουν χρόνο για την ανάπτυξη «επιχειρηματικής» δράσης από τους ίδιους, γεγονός που τους μετατρέπει σε στυγνούς εργοδότες με μόνο κίνητρο να συνεχίσουν να κερδίζουν από αυτήν την ιδιότυπη μπίζνα. Επιπρόσθετα, για τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές προ μνημονίων ισχύει ακόμα η «σύνταξη του εργατοπατέρα» που λαμβάνουν έπειτα από 2 θητείες προέδρου Εργατικού Κέντρου. Πρόκειται για την αισχρή εξαγορά του ΠΑΣΟΚ, στην οποία οι κομμουνιστές είχαν κι έχουν ανοιχτό μέτωπο. Οι άλλες δυνάμεις, όμως, έκαναν χρήση αυτού του απαράδεκτου προνομίου και τώρα αξιοποιούν τα δικά τους προνόμια για να χτυπήσουν τη συνδικαλιστική δράση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εργατοπατέρες πρόεδροι Εργατικών Κέντρων αλλάζουν συνήθως όταν βγαίνουν στη σύνταξη. Η υπεράσπιση των παραπάνω προνομίων, που αποτελούν χαρακτηριστικά διαμόρφωσης μιας κάστας εξαγορασμένων συνειδητών διεκπεραιωτών της πολιτικής του κεφαλαίου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, μιας συνδικαλιστικής εργατικής αριστοκρατίας, γίνεται με τη θωράκιση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της σταθερής στρατηγικής της ταξικής συνεργασίας που υπηρετεί αυτή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία για να εφαρμόζεται συνεχώς και αποτελεσματικά πρέπει να διατηρεί το συσχετισμό δυνάμεων στην ηγεσία της, με πλειοψηφία τέτοιων στελεχών που αναλαμβάνουν αυτόν τον αντεργατικό ρόλο για λογαριασμό του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, που είχε ως συνέπεια τη μαζική 
ανεργία, το χτύπημα του συνόλου των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, δεν άφησε αλώβητα τα δικαιώματα των εργαζόμενων και στις ΔΕΚΟ, που συρρικνώθηκαν δραστικά, συνδυαζόμενα με την ταυτόχρονη μείωση του προσωπικού το οποίο δεν αναπληρώθηκε με νέο μετά από τις συνταξιοδοτήσεις, με τη συμβολή και της χρήσης σε αυτές τις επιχειρήσεις εργολαβικών εργαζόμενων. Αυτή η πραγματικότητα συνέβαλε στο να σπάσουν σε ένα βαθμό οι δεσμοί των αστικών δυνάμεων στο κίνημα με τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, δημιουργήθηκαν ρήγματα και ως ένα βαθμό αδυνάτισε η δυνατότητα ελέγχου των συσχετισμών από τους εργατοπατέρες.

 

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ Η ΚΡΙΣΗ. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΜΕ

Τα ρήγματα που δημιουργήθηκαν και η παραπέρα απαξίωση του μπλοκ των δυνάμεων που συγκροτούν τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό οφείλεται και στην άνοδο της παρέμβασης και της δράσης των κομμουνιστών και των άλλων ριζοσπαστών συνδικαλιστών που συνεργάζονται μαζί μας, στην ακάματη δουλειά για την οργάνωση ταξικών συνδικαλιστικών αγώνων προκειμένου να μπουν φραγμοί κι εμπόδια στη λαίλαπα της αντεργατικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου με τους μνημονιακούς νόμους, την τεράστια άνοδο της ανεργίας, τη ραγδαία αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, το τσάκισμα μισθών, συντάξεων, τη φοροληστεία κλπ. Αλλά και την οργάνωση της πάλης για τις ΣΣΕ στη συνέχεια.

Η πρωτοπόρα δράση των ταξικών σωματείων, συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, που συσπειρώνονται και συγκροτούν το 
ΠΑΜΕ, αναπτύχθηκε κόντρα στη συνειδητή υπονόμευση των διεκδικητικών αγώνων και την αδράνεια μπροστά στην αναγκαιότητα οργάνωσης και ανάπτυξή τους, από τις δυνάμεις της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΓΣΕΕ, κόντρα στην επιδίωξη απαξίωσης έως κατάργησης των αγώνων από αυτές τις δυνάμεις. Συνέβαλε δε στην ενίσχυση του κύρους και του ρόλου του ΠΑΜΕ, στην ανάδειξη νέων κομμουνιστών συνδικαλιστών σε περισσότερους χώρους δουλειάς και κλάδους.

Αυτή η εξέλιξη δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη από την ηγετική ομάδα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, προκάλεσε δε σφοδρή συνδυασμένη ιδεολογικοπολιτική επίθεση στο ΠΑΜΕ, στους ταξικούς αγώνες, απαξιώνοντας την οργάνωσή τους, ιδιαίτερα των απεργιών, με το κάλπικο επιχείρημα ότι δε συγκινούν τους εργαζόμενους όταν οι ίδιοι τους σπρώχνουν στην αδράνεια.

Η σκόπιμη οργανωμένη αυτή επίθεση είναι συστατικό στοιχείο της στρατηγικής για τη διατήρηση της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ, την ενίσχυση της Συνομοσπονδίας ως μηχανισμού επιβολής της αστικής πολιτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι διαφαινόμενες ρωγμές σε συνδυασμό με την άνοδο του κύρους του ΠΑΜΕ στην εργατική τάξη, την ενίσχυση της δυνατότητας ανάπτυξης της οργανωμένης διεκδικητικής πάλης, είναι κάτι που φοβούνται οι εργατοπατέρες. Την πτώση που είχαν αυτές οι δυνάμεις στις πρώην ΔΕΚΟ, λόγω συρρίκνωσης του προσωπικού, την «αναπληρώνουν» μέσα στην κρίση όχι με άνοδο του βαθμού οργάνωσης σε νέους κλάδους με εργασιακές σχέσεις ευέλικτες ή με οργάνωση των ανέργων, αλλά με εκτεταμένη νοθεία στα Εργατικά Κέντρα. Έτσι ενισχύουν τη δράση και τα μέτρα για την εξασφάλιση της πλειοψηφίας με την ολοένα και πιο εκτεταμένη νοθεία, την ανοιχτή εξαγορά με τη διαχείριση προγραμμάτων, η οποία οργιάζει στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που οι ταξικές δυνάμεις είναι αδύναμες, με αποτέλεσμα να έχουν στήσει πάρτι δημιουργίας νόθων αρχαιρεσιών διοικήσεων και αντιπροσώπων, καθώς και εκφυλιστικών φαινομένων, που διαμορφώνει τους συσχετισμούς τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο της ΓΣΕΕ. Αυτή τους η δράση φτάνει μέχρι και την ανάδειξη εργοδοτών στα συνδικάτα έως και τη ΓΣΕΕ. Είναι ποιοτικό βήμα της δράσης του εργατοπατερισμού σε σχέση με προηγούμενες περιόδους.

Στο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (οι αντιπρόσωποι για το 37ο Συνέδριο δεν έχουν νομιμοποιηθεί, αφού δεν έχει γίνει), το 60% των αντιπροσώπων προέρχονταν από τα 79 Εργατικά Κέντρα που συμμετείχαν. Είναι περισσότερα από τους νομούς στη χώρα. Για παράδειγμα, στο Νομό Ηλείας υπάρχουν 3, στην Έδεσσα 2 κλπ.

 

Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ

Τα Εργατικά Κέντρα με ταξικό προσανατολισμό, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με το πλαίσιο πάλης του, ως δευτεροβάθμια όργανα του εργατικού κινήματος έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο συντονισμό της πάλης πρωτοβάθμιων σωματείων σε περιοχές όπου συγκεντρώνονται παραγωγικές μονάδες διαφορετικών κλάδων, με διαφορετικές συμβάσεις, στην προσπάθεια ενιαίας αντιμετώπισης της εργοδοσίας, της έκφρασης αλληλεγγύης-στήριξης αγώνων σε μια επιχείρηση ή σε έναν κλάδο, με προκηρύξεις γενικής απεργίας στην περιοχή. Επίσης σημαντική είναι η παρέμβαση και οργάνωση της πάλης για τα οξυμένα προβλήματα που υπάρχουν στην περιοχή ευθύνης τους, όπως η κατοικία, υποδομές, ζητήματα υγείας, πρόνοιας, παιδείας κλπ., και η ανάδειξη αυτών των προβλημάτων ως προβλημάτων των εργατών που ζουν κι εργάζονται στην περιοχή, άρα ενιαία και από κοινού πρέπει να παλέψουν για την αντιμετώπισή τους, τη διεκδίκηση λύσης τους.

Τα χρόνια της κρίσης έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της αλληλεγγύης: Στήριξη με τρόφιμα, ενάντια στα χαράτσια, τα κομμένα ρεύματα και νερά, στην πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς.

Τα Εργατικά Κέντρα, ως μορφή οργάνωσης που συναντάμε από τα πρώτα βήματα του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, έχουν πλούσια ιστορία στο εργατικό κίνημα. Υπάρχουν εκατοντάδες γεγονότα όπου τα Εργατικά Κέντρα, ως μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, διαδραμάτισαν πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης της. Κάθε περιοχή της χώρας έχει σημείο αναφοράς μεγάλους αγώνες των εργατών, των μικρομεσαίων αγροτών κ.ά. όπου τα Εργατικά Κέντρα, ως κύρια μορφή συνένωσης σωματείων σε εδαφική βάση για την οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, τη στήριξη των αγώνων των μικρομεσαίων αγροτών, με συμβολή και στην κοινή δράση εργαζόμενων-αγροτών, γι’ αυτό και στοχοποιήθηκαν από κυβερνήσεις, κράτος κι εργοδοσία και δέχτηκαν την άγρια επίθεση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.

Η σημερινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει με αποκλειστική ευθύνη των εργατοπατέρων, των δυνάμεων των αστικών κομμάτων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε αντιλήψεις υποβάθμισης της δουλειάς μας για το κέρδισμά τους με την ταξική γραμμή πάλης. Γιατί σε περιόδους που υπάρχει άνοδος της συμμετοχής εργατικών-λαϊκών δυνάμεων σε κινητοποιήσεις από δυνάμεις με χαμηλό βαθμό οργάνωσης και απειρία από κοινωνικούς αγώνες μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, συμβάλλοντας στην άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζόμενων στους διεκδικητικούς αγώνες, στην οργάνωση αντίστασης των εργαζόμενων και όρθωσης εμποδίων στις αντεργατικές επιθέσεις.

Αυτό φαίνεται, για παράδειγμα, από τη συμμετοχή στην πανελλαδική πανεργατική απεργία και στις μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις της 4.2.2016, χιλιάδων εργαζόμενων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μισθωτών κι ελευθεροεπαγγελματιών επιστημόνων, νεολαίων και γυναικών, με κεντρικό αίτημα να αποσύρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο-λαιμητόμο για την Κοινωνική Ασφάλιση (νόμος Κατρούγκαλου) (βλ. Πίνακα 2).

Σε αυτήν κινήθηκαν ευρύτερες δυνάμεις και αυτό εκφράστηκε σε μια σειρά περιοχές και με τη μαζικότητα που είχαν οι συγκεντρώσεις των Εργατικών Κέντρων, ανεξάρτητα ποια ή ποιες δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία. Είναι μια μικρή εικόνα, αλλά μας χρειάζεται ως ένας ακόμη λόγος που πρέπει να μας οδηγεί στην επιτάχυνση μέτρων και δράσης για την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ της ταξικής γραμμής.

 

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ. Η ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΕ/ΓΣΕΕ

Τη σημαντική δουλειά που μπορούν να επιτελέσουν αυτά τα όργανα στο συντονισμό και την οργάνωση της πάλης, το ρόλο στην κοινή δράση της εργατικής τάξης με τα εν δυνάμει σύμμαχα στρώματα την γνωρίζει παρά πολύ καλά και ο αντίπαλος, ο οποίος μέσα από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό τα ελέγχει ή τα έχει αδρανοποιήσει-διαλύσει ή τα έχει μετατρέψει σε ιμάντα μετάδοσης της λογικής του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής ειρήνης ή τα έχει μόνο ως σφραγίδες που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους ήταν και είναι η παραγωγή αντιπροσώπων για τον έλεγχο των συσχετισμών στη ΓΣΕΕ.

Έχει εντοπιστεί εδώ και χρόνια ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν επιλογή να βγάζουν αντιπροσώπους από τα Εργατικά Κέντρα και όχι από τις Ομοσπονδίες. Σε όποια σωματεία δεν έχουμε παρέμβαση, ψηφίζουν για αντιπροσώπους και από τους δύο δρόμους, και από τα Εργατικά Κέντρα και μέσω Ομοσπονδιών, π.χ. τα Σωματεία Χειριστών. Αυτά είναι σωματεία με πολύ μεγάλο αριθμό μελών, τα μαζικότερα, ιδιαίτερα σε περιοχές με βιομηχανικές ζώνες (Οινόφυτα, Κιλκίς, Θριάσιο). Αυτό οφείλεται στο ότι υποχρεωτικά οι χειριστές πηγαίνουν από το σωματείο για την έκδοση της επαγγελματικής άδειας. Είναι μηχανισμοί της εργοδοσίας και του κράτους (Ενώσεις Εργοδοτών και υπουργείο Μεταφορών) χωρίς άλλη δράση.

Το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ έχει συμβάλει τα μέγιστα στη διαβρωτική δουλειά και στη μετατροπή των ΕΚ σε επιχειρήσεις. Η παρέμβασή μας αποκάλυψε και μεγάλες οικονομικές ατασθαλίες που υπάρχουν και είναι εκτεθειμένες διοικήσεις ΕΚ και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Από ελέγχους που έγιναν στο ταμείο του ΕΚ Πάτρας φαίνεται πως μέχρι πριν την απαλλαγή του από τα κατακάθια που συγκροτούσαν την πλειοψηφία των εργατοπατέρων στο ΔΣ και στο τελευταίο συνέδριό του αυτός ο άθλιος μηχανισμός κατασκευής νόθων αντιπροσώπων χρησιμοποιούσε τα χρήματα για εξαγορά, καθώς και για προσωπικό πλουτισμό.

Στο Εργατικό Κέντρο Εύβοιας η προηγούμενη διοίκηση είναι εκτεθειμένη, δεν παραδίδει ταμείο, είχε διαχειριστεί μεγάλα ποσά στην περίοδο της κρίσης.

Το ΕΚ Φθιώτιδας βρέθηκε να οργανώνει τέτοια προγράμματα-«μαϊμού», να μην μπορεί να δικαιολογήσει τη διαχείριση των χρημάτων αυτών των προγραμμάτων και, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι «πιάστηκαν στα πράσα», διαλύθηκε για να αλλάξει ΑΦΜ ώστε να απαλλαγεί η πλειοψηφία των εργατοπατέρων από τις διώξεις για οικονομικές ατασθαλίες από τη διαχείριση προγραμμάτων ύψους 1 εκατ. ευρώ. Ελέγχονται επίσης το ΕΚ Κοζάνης, το ΕΚ Χανίων για τη διαχείριση προγραμμάτων του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και των τοπικών παραρτημάτων του.

Αυτά οι κυβερνήσεις τα γνωρίζουν πολύ καλά και τα αξιοποιούν στη συναλλαγή τους με το μηχανισμό του εργατοπατερισμού.

Το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, σε συνεργασία με τα Επιμελητήρια πολλών πόλεων, διαχειριζόταν και συνεχίζει να διαχειρίζεται πολύ μεγάλο όγκο προγραμμάτων κατάρτισης κι απόκτησης δεξιοτήτων και για εργαζόμενους και για ανέργους. Σε συνεργασία με μεγάλες επιχειρήσεις οι εργατοπατέρες έκαναν χρυσές δουλειές και οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις λάμβαναν ένα συμπληρωματικό εισόδημα (400 ευρώ/δίμηνο) από τη συμμετοχή τους (τις περισσότερες φορές εικονικά) σε τέτοια σεμινάρια. Εισόδημα συμπληρωματικό, αλλά σημαντικό για να αναπληρώσει πρόσκαιρα τις μειώσεις μισθών, δηλαδή να υπονομεύει τις διεκδικήσεις, να καλμάρει αντιδράσεις, να καλλιεργεί την κοινωνική ειρήνη.

Με τα προγράμματα υποτίθεται αντιμετώπισης της ανεργίας, διαμόρφωσαν μια πολύ μεγάλη λίστα από άνεργους σε περιοχές χτυπημένες από αυτήν τη μάστιγα, που συμμετείχαν σε αυτά. Στην εξέλιξη κάθε προγράμματος έφτιαχναν ένα Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων που το έγραφαν μόνο στο Εργατικό Κέντρο και όχι στην Ομοσπονδία κι έβαζαν να ψηφίζουν όλοι οι συμμετέχοντες. Έτσι υπάρχουν Σωματεία-σφραγίδες Ιδιωτικών Υπαλλήλων με χιλιάδες ψηφίσαντες, π.χ. το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Φαρσάλων που στο προηγούμενο συνέδριο είχε 488 ψηφίσαντες.

Τα προγράμματα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ. Έχουν ως περιεχόμενο την κατάρτιση-επανακατάρτιση εργαζόμενων και την κατάρτιση-επιμόρφωση συνδικαλιστικών στελεχών σε όφελος του κεφαλαίου, με τη διαπαιδαγώγηση εργαζόμενων στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας αλλά και με την επιμόρφωση συνδικαλιστικών στελεχών ικανών να διαχειρίζονται ζητήματα των εργαζόμενων σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, όπως, π.χ., προγράμματα επιμόρφωσης με θέμα τη «διαχείριση συγκρούσεων στις επιχειρήσεις» από συνδικαλιστικά στελέχη. Ουσιαστικά επιδιώκουν να επιδρούν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ώστε να μετατρέπονται σε ικανούς μηχανισμούς διαχείρισης προβλημάτων των εργαζόμενων στο πλαίσιο του συστήματος και σε όφελος της εργοδοσίας και του κράτους, βάζοντας φραγμό στη διεκδικητική πάλη από κράτος και εργοδοσία της κάλυψης των αναγκών της εργατικής τάξης.

Εμείς είμαστε κάθετα αντίθετοι σε αυτά τα προγράμματα, στους μηχανισμούς και στις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις μέσα στις οργανώσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που τα διαχειρίζονται και τα προωθούν. Είμαστε αντίθετοι στη διαχείρισή τους από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα αντιπαλεύουμε. Αποκαλύπτουμε το χαρακτήρα τους, το περιεχόμενο, τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τους, τη ζημιά που κάνουν στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα, καλώντας σε πάλη ενάντιά τους, ενάντια στις δυνάμεις που τα διαχειρίζονται.

 

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΝΟΙΞΕ ΔΡΟΜΟΥΣ

Τα τελευταία συνέδρια στα Εργατικά Κέντρα, σε όσα είχαμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε, βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα για τα ζητήματα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, τη δράση των μηχανισμών της εργοδοσίας, την κατάσταση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Το γεγονός ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι σε φάση υποχώρησης –ότι δηλαδή η οργάνωση της πάλης για να μπουν εμπόδια ενάντια στη σφοδρή αντεργατική επίθεση, οι αγωνιστικές διεκδικήσεις κάλυψης των απωλειών της περιόδου της κρίσης, αν και εκδηλώνονται, δείχνουν ότι υπάρχει μια τεράστια αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις που προκύπτουν από την ένταση της επίθεσης και την αφαίρεση όλων σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια επιδεινώνοντας απότομα τη θέση των εργαζόμενων– πρέπει να παίρνεται υπόψη. Η συμμετοχή επίσης εργαζόμενων στη λειτουργία και δράση των συνδικάτων των μελών τους είναι αρκετά μειωμένη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, το ίδιο και η συμμετοχή σε εργατικές κινητοποιήσεις. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι έξω από τα συνδικάτα. Όμως στους αγώνες που αναπτύχθηκαν αυτό το χρονικό διάστημα οφείλεται, π.χ., αυτή η ισχνή αύξηση στον κατώτατο μισθό.

Όλα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνονται αιτία υποχώρησης από τους στόχους που έχουμε θέσει για την ανασύνταξη, για τη βελτίωση των όρων που δρουν και συζητούν τα ΔΣ, την ανάγκη αναβάθμισης της ποιότητας της δουλειάς τους, την ανάγκη να ανέβει η συμμετοχή των μελών των σωματείων στις διαδικασίες της διαμόρφωσης πλαισίων πάλης, στη δημιουργία νέων συνδικάτων, στην πολύπλευρη και αμέριστη στήριξη της παραμικρής εστίας αντίστασης.

Η δράση για τη συστράτευση με το ΠΑΜΕ και νέων συνδικάτων πάνω στην αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης έχει αποτελέσματα και πρέπει να συνεχίσουμε σε αυτή την κατεύθυνση, σε συνδυασμό με το να καταπιάνονται τα σωματεία με όλα τα προβλήματα της εργατικής οικογένειας, στην εργασία και στον τόπο κατοικίας.

Αυτές οι κύριες κατευθύνσεις μπορούν να συμβάλλουν στην αναστολή της τάσης υποχώρησης, μπορούν να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να περάσει το κίνημα σε νέα φάση ανόδου. Αυτό αναδεικνύεται μέσα από τη δουλειά που έγινε και γίνεται με αφορμή συνέδρια Εργατικών Κέντρων όπου με επιμονή και σχέδιο ξεπερνιούνται δυσκολίες και τα αποτελέσματα είναι θετικά. Η πείρα από την ανατροπή που έγινε στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας δίνει πολύτιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια της δουλειάς μας.

Οι δυνάμεις μας, δουλεύοντας με όπλο τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ, τις αποφάσεις του ΠΑΜΕ στην 4η Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη, έχουν όλα τα εφόδια να αλλάξουν την κατάσταση. Στα σωματεία γίνεται καλύτερη προσπάθεια. Παρακολουθούνται καλύτερα οι αρχαιρεσίες σωματείων και μηχανισμών της εργοδοσίας. Βάζουμε εμπόδια στην νοθεία και στην παραγωγή νόθων αντιπροσώπων. Έγινε συστηματική προσπάθεια ώστε κεντρικά μέτωπα που ανοίγουμε, κεντρικές πρωτοβουλίες, να γίνονται αντικείμενο συζήτησης και αποφάσεων στα σωματεία, και σε αυτά που είμαστε μειοψηφία. Δημιουργούν προϋποθέσεις να συσπειρωθούν περισσότερα σωματεία στη δράση με ταξική γραμμή. Τέτοια μέτωπα είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, καθώς και αποτελέσματα στη συσπείρωση σωματείων που δε συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ (ανεργία, ΣΣΕ, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, για το δικαίωμα στην απεργία κι ενάντια στο νόμο περιορισμού του ΣΥΡΙΖΑ και στην απεργία, που έγινε με αποφάσεις από τα κάτω χωρίς να πάρει απόφαση η ΓΣΕΕ).

Κάναμε μαχητικές παρεμβάσεις στα συνέδρια πολλών Εργατικών Κέντρων, στα περισσότερα για πρώτη φορά με τέτοιο δυναμισμό, γεγονός που αιφνιδίασε τον εργατοπατερισμό (Γιάννενα, Αθήνα, Πάτρα, Λαμία, Καρδίτσα, Τρίκαλα, Κοζάνη, Καβάλα, Εύβοια, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη). Η καθημερινή επίμονη προσπάθεια στους χώρους δουλειάς πιάνει τόπο, συμβάλλει στο να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι γνώση της κατάστασης στα ΕΚ, της δράσης των εργατοπατέρων, ως μια από τις προϋποθέσεις συμμετοχής των εργαζόμενων στα σωματεία, συστράτευσης. Είναι συμβολή στην αλλαγή συσχετισμού, στη δημιουργία ρωγμών στο μπλοκ του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, την παραπέρα απομόνωσή του από τους εργαζόμενους.

Πριν περίπου δύο χρόνια με επιστολή του ο πρόεδρος του ΕΚ Χανίων προς τη ΓΣΕΕ έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου μπροστά στο γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κάνουν σοβαρή προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών και ότι αν δεν παρθούν μέτρα θα «χαθούν» τα Εργατικά Κέντρα. Τον επιβεβαίωνε το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων. Φυσικά και οι μηχανισμοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Σε όλη τη χώρα έγινε όργιο νοθείας και απάτης. Αλλού κρατούσαν κάποια προσχήματα, αλλού τα ισοπέδωσαν όλα, ούτε διαδικασίες, ούτε αρχαιρεσίες. Μεθόδευσαν απλά πλαστογραφίες που υπέγραφαν, αν υπέγραφαν, δικηγόροι, λίστες από οργανωτικές καταστάσεις του ΠΑΣΟΚ (π.χ. στην περίπτωση του Σωματείου των Τεχνικών-Μηχανικών Πάτρας που ελέγχει η πρώην πρόεδρος του ΕΚ Πάτρας, στο τέλος της λίστας ψηφισάντων έχει προστεθεί μια λίστα με ονόματα από την οργανωτική του ΠΑΣΟΚ από ένα χωριό όπου ο ένας εκ αυτών έχει πεθάνει πριν γίνουν οι εκλογές).

Όπου έχουμε δυνάμεις και αναπτύξαμε δράση στα γεμάτα, η αποκάλυψη είναι τέτοια, που δεν έχουν που να κρυφτούν. Στην Κοζάνη, στην Πάτρα, στα Τρίκαλα, στην Καβάλα έχουν αποκαλυφθεί σωρεία παραβάσεων, ενώ αλλού όπου δεν έχουμε παρακολουθήσει τις διαδικασίες η συμμετοχή «ζώντων και νεκρών» για την κατασκευή νόθων αντιπροσώπων σπάει όλα τα ρεκόρ. Όπως, για παράδειγμα, στο Εργατικό Κέντρο Βέροιας όπου εμφανίζονται να έχουν ψηφίσει 3.500 εργαζόμενοι στα συσκευαστήρια, όταν συνολικά οι εργαζόμενοι του νομού είναι λιγότεροι.

Όπου οξύναμε την αντιπαράθεση, οι πρωτοβουλίες για εκκαθάριση των μητρώων από τη νοθεία, οι καταλήψεις και οι συγκρούσεις με τους μηχανισμούς συσπείρωσαν τις κομματικές δυνάμεις και έναν ευρύ περίγυρο. Οι σύντροφοί μας μπήκαν με ενθουσιασμό στις μάχες αυτές, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς, απόκτησαν μια πλούσια πείρα, χειρίστηκαν ζητήματα πρωτόγνωρα.

Χρειάζεται όμως να καταπιαστούμε με ένα σοβαρό πρόβλημα που εντοπίσαμε μέσα από αυτήν τη δράση. Σε κάποιες περιπτώσεις έχει χαθεί η συνέχεια και η ομαλή μεταφορά πείρας από παλιότερα συνδικαλιστικά μας στελέχη στα νέα. Γιατί έχουν αναδειχτεί νέοι συνδικαλιστές, γεγονός θετικό, έχουν όμως απειρία. Είναι ανάγκη να συμβάλλουμε αποφασιστικά όχι μόνο στο πλαίσιο της άμεσης καθοδηγητικής δουλειάς, αλλά οργανώνοντας μια σειρά συνδικαλιστικών μαθημάτων. Η οργανωμένη επιμόρφωση θα απελευθερώσει τις δυνατότητες και θα αναπτύξει τις ικανότητες των στελεχών μας για αποτελεσματική δράση μέσα στην εργατική τάξη, στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς και στα συνδικάτα. Οι εκδόσεις του ΠΑΜΕ (όπως το Μάθε τα δικαιώματά σου κλπ.) είναι μεγάλο εφόδιο και πρέπει να αξιοποιηθούν, όμως από μόνες τους δεν αρκούν.

 

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Η αντιπαράθεση που αναπτύξαμε δημιούργησε προβλήματα στο στρατόπεδο της εργοδοσίας. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και τίμιοι συνδικαλιστές που δεν μπορούσαν να ανεχτούν άλλο αυτήν την κατάσταση. Οι πρωτοβουλίες μας βοήθησαν να γίνουν βήματα στην αντιμετώπιση της σαπίλας, ώστε να μην είναι υπόθεση μόνο των κομμουνιστών το ξεκαθάρισμα με τη νοθεία, αλλά ευθύνη συνολικά της εργατικής τάξης, πάνω στο ζήτημα τι συνδικάτα θέλουμε και πώς πρέπει αυτά να λειτουργούν. Συνδικάτα εργατών και όχι εργοδοτών κι εργατοπατέρων.

Συνδικαλιστικά στελέχη άλλων πολιτικών δυνάμεων που συμπαρατάσσονται μαζί μας στην αντιμετώπιση της νοθείας και στην ανάπτυξη της διεκδικητικής πάλης είναι γεγονός ότι είναι λίγοι ακόμη. Τους βοήθησε επίσης η πείρα από τη δική μας παρέμβαση, αλλά και η δική τους πείρα, έχοντας ζήσει άλλες καταστάσεις μέσα στα συνδικάτα (μαζικές διαδικασίες, ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μεταξύ παρατάξεων κλπ.). Αυτά τους κάνουν να μην μπορούν να ανεχτούν αυτήν την παρασιτική κατάσταση που μετέτρεψε τα ΕΚ σε εργοδοτικές ενώσεις. Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες περισσότεροι να μπουν ενεργά στην αγώνα, να μη μείνει μόνο η παθητική συμφωνία που ακούσαμε από παντού: «Μπράβο! Επιτέλους! Καλά τους κάνετε. Συνεχίστε!» Η ενεργή συμμετοχή περισσότερων, η μαζικοποίηση τελικά αυτής της αναμέτρησης θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας σχεδιασμένη ολοκληρωμένη παρέμβαση.

Η αντιπαράθεση που ανοίξαμε με τους εργατοπατέρες προσπαθήσαμε να γίνει αντικείμενο συζήτησης στους χώρους δουλειάς. Υπήρξε διαπάλη. Εκδηλώθηκε στήριξη για να «καθαρίσει» η κατάσταση, να αλλάξουν τα πράγματα, να υπάρχουν συνδικάτα των εργατών, να βγουν έξω οι εργοδότες. Αντιμετωπίσαμε σε ορισμένες περιπτώσεις και αδιαφορία, και μη κατανόηση της ουσίας και του περιεχομένου της σύγκρουσης, και την αντίληψη που προπαγανδίζουν αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία ότι «όλα γίνονται για τις καρέκλες» κλπ. Η δυναμική παρέμβαση, η πρωτοπόρα και αποφασιστική δράση έσυρε σε διαδικασίες εκκαθάρισης και απαλλαγής από την παρασιτική δράση δυνάμεις ακόμα και αντίπαλες με εμάς (ΝΔ, ΠΑΣΚΕ, το ΣΕΑΜ στην Πάτρα), που σε διαφορετική περίπτωση θα στοιχίζονταν πίσω από τους νόθους. Μέσα από αυτές τις προσπάθειες αναδείχτηκε πιο έντονα η απαξίωση της συνδικαλιστικής ηγεσίας του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, της γνωστής ομάδας Παναγόπουλου - Κιουτσούκη - Βασιλόπουλου - Καραγεωργόπουλου, που οι εργαζόμενοι ονόμασαν «συνδικαλιστική μαφία».

Σε όλες αυτές τις συγκρούσεις με καταλήψεις γραφείων ΕΚ, αιθουσών νόθων συνεδρίων ΕΚ, αποκλεισμούς νόθων αντιπροσώπων, οι μηχανισμοί που κατασκεύαζαν τους νόθους δε βρήκαν υπερασπιστές ούτε από τους ίδιους τους αντιπροσώπους τους. Σε καμία απ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν πέρα από ολιγομελείς ομάδες 10-15 ανθρώπων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση στο ΕΚ Κοζάνης, όπου τα στελέχη της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ έκαναν μάταια ό,τι περνούσε από το χέρι τους να δυναμιτίσουν τους συνέδρους εναντίον των ταξικών δυνάμεων (που είχαν αποκλείσει την κάλπη για την εκλογή εφορευτικής επιτροπής). Υπήρχαν αντιπρόσωποι των παρατάξεων των εργατοπατέρων που καταλάβαιναν ότι σωστά αναπτύξαμε τη διαπάλη και τη σύγκρουση, είχαμε δίκιο. Αυτοί δε στήριξαν τις ηγεσίες των δυνάμεων της νοθείας ή δε συμμετείχαν στις προβοκατόρικες κινήσεις αυτών των ηγεσιών οι οποίες είχαν στόχο να δημιουργήσουν επεισόδια και να αποτρέψουν το ξεκαθάρισμα των ΕΚ από αυτούς που παρίσταναν τους συνδικαλιστές, αλλά ήταν μηχανισμοί της εργοδοσίας. Κίνησαν το πολύ καμιά 15αρια παρατρεχάμενους που τους έχουν δεμένους χειροπόδαρα στις επιχειρήσεις τους, στο ΙΝΕ, στα δουλεμπορικά. Ουσιαστικά πρόκειται για μηδενική στήριξη συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους στα συνδικάτα, όταν με αποφασιστικότητα αντιπρόσωποι της ΠΑΣΚΕ υπερασπίζονταν τις αποφάσεις και της παράταξής τους και τους όρους με τους οποίους διεξαγόταν η διαπάλη.

Βεβαίως αυτή η πραγματικότητα δεν είναι η ίδια σε όλα τα σωματεία που πλειοψηφούν αυτές οι δυνάμεις, κυρίως η ΠΑΣΚΕ. Είναι ζήτημα πείρας και καλής γνώσης να διακρίνουμε τη «σφραγίδα», την απάτη από την πολιτική συνδικαλιστική επιρροή των άλλων δυνάμεων. Να μην τσουβαλιάζουμε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν σε ορισμένα Εργατικά Κέντρα ρεφορμιστικά σωματεία που λειτουργούν, που δεν έχουν μόνο σχέση με την παρασιτική δράση που αναπτύσσουν τα παραπάνω. Π.χ. στο Ηράκλειο, το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων έχει σημαντική δράση που δεν πρέπει να υποτιμάται. Άνοιξε λογαριασμό με την εργοδοσία για να υπογραφεί σε όλα τα ξενοδοχεία η σύμβαση. Οι εργαζόμενοι εμπιστεύονται αυτές τις δυνάμεις, ψήφισαν πάνω από 3.000 και πήραν ποσοστό 83%. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με νόθες διαδικασίες, έχουμε μια ρεφορμιστική πλειοψηφία που χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης για να αλλάξει ο συσχετισμός. Κι εμείς σωστά δεν αντιμετωπίζουμε αυτό το σωματείο όπως τα σωματεία-μαϊμού και σφραγίδες.

Η εργοδοσία, η κυβέρνηση δε μένουν αδιάφοροι σε αυτές τις εξελίξεις, θα κάνουν ό,τι απαιτείται ώστε να μείνει ισχυρή η παρέμβασή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, τόσο στη ΓΣΕΕ όσο και σε Εργατικά Κέντρα, ομοσπονδίες, σωματεία, ιδιαίτερα σε μεγάλες πόλεις και κρίσιμους κλάδους. Η αστική δικαιοσύνη παίρνει τα κατάλληλα μέτρα για τη «θωράκιση» της «κανονικότητας» στα ΕΚ και σωματεία, δηλαδή της πραγματικότητας που διαμορφώνουν εργοδότες και εργατοπατέρες. Η παρέμβαση του δικαστηρίου στα Τρίκαλα να βάλει τους νόθους να κάνουν εκκαθάριση μητρώου, πετώντας τις ταξικές δυνάμεις έξω από την προσωρινή διοίκηση, δείχνει την κατεύθυνση που έχουν. Η μη έγκριση από το Πρωτοδικείο Ξάνθης του επιχειρησιακού σωματείου Selecta επίσης φανερώνει και το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Στο απυρόβλητο αφήνει επίσης φαινόμενα διασπάθισης όπως στο Εργατικό Κέντρο Φθιώτιδας, όπου ενέκριναν νέο Εργατικό Κέντρο για να αλλάξει το ΑΦΜ, ενώ παρέμεινε η παλιά διοίκηση και άλλα πολλά που έχουμε αναδείξει.

 

Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι είμαστε σε μια φάση όπου η έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μια προσπάθεια αναπροσαρμογής και επανακαθορισμού της τακτικής της μέσα στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, στα όργανα του κινήματος, ώστε να ανταποκρίνεται στην αποστολή στήριξης της εργοδοσίας και του κράτους, στις δοσμένες συνθήκες δυσκολιών αναπαραγωγής του κεφαλαίου για ποδηγέτηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και αφανισμού των διεκδικητικών αγώνων. Βρίσκεται μπροστά στην επεξεργασία τακτικής ώστε καλύτερα να προσαρμόζει τη δράση της στην ενσωμάτωση και χειραγώγηση των εργαζόμενων, στην υπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας, της καπιταλιστικής οικονομίας.

Έχοντας να αντιμετωπίσει την ακούραστη, αποφασιστική δράση του ΠΑΜΕ και των συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνει, το κύρος του, αλλά και την πρωτοπόρα δράση και τη στρατηγική του ΚΚΕ, έχει μεγάλες δυσκολίες να το κάνει απρόσκοπτα, παρά και τη σχετική υποχώρηση του κινήματος. Και είναι στοχοπροσηλωμένη και η σοσιαλδημοκρατία και οι άλλες αστικές δυνάμεις, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο κίνημα, από κοινού να μας αντιμετωπίσουν ως τον εχθρό τους, γιατί είμαστε ο εχθρός των καπιταλιστών, αυτόν το ρόλο έχουν αναλάβει με χρέωση από εργοδοσία, κράτος, κυβερνήσεις.

Τα προηγούμενα χρόνια η μεγάλη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ ως κύριου εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας και η αντικατάστασή του στην κυβερνητική εξουσία στην πρώτη γραμμή από το σημερινό βασικό εκφραστή της, το ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησε μια αναστάτωση στην κυρίαρχη ΠΑΣΚΕ, η οποία όμως δεν είχε ανάλογη πτώση στα συνδικάτα. Βεβαίως η κυβερνητική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ως πιο γνήσιου εκφραστή του ενός εκ των δύο πόλων στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν είχε αντίστοιχη αντανάκλαση στα συνδικάτα, δεν έγινε η νέα πλειοψηφία στις γραμμές του κινήματος.

Οι αιτίες μπορούν να διερευνηθούν στις παρακάτω παραμέτρους:

1. Οι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ μέσα σε μεγάλα συνδικάτα, κυρίως σε πρώην ΔΕΚΟ, οι οποίοι έχουν ισχυρούς δεσμούς με το αστικό κράτος και τις διοικήσεις των επιχειρήσεων παρέμειναν ισχυροί.

2. Η ομηρία και τα γερά κρατήματα σε μεγάλο αριθμό εργαζόμενων με επιδόματα, θέσεις προϊσταμένων, υπερωρίες, έμμεση ή άμεση εμπλοκή εργαζόμενων με τις εργολαβίες, στη συνδιαχείριση ή με τη ρουσφετολογική πλευρά, να προτείνουν συγγενείς τους να μπαίνουν στα 8μηνα κλπ., αποτέλεσε διαχρονικό πλαίσιο αγκίστρωσης εργαζόμενων στις γραμμές της.

3. Η αδυναμία ανάδειξης ικανού στελεχικού δυναμικού από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο είναι απαξιωμένο λόγω της στάσης του τα προηγούμενα χρόνια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, στις οποίες είχε πλήρη στοίχιση με τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά και η χρόνια αδυναμία του να αποκτήσει ερείσματα στα συνδικάτα όσο ήταν αντιπολιτευόμενος, από τους προγόνους του ακόμη («ΚΚΕ Εσ.», ΕΑΡ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ), συνέβαλε στη σημερινή ισχνή εικόνα των δυνάμεών του μέσα στο κίνημα. Σ’ αυτό συνέβαλε επίσης η πάλη του ΚΚΕ ενάντια στον οπορτουνισμό που ήταν φορείς του.

4. Ο έλεγχος πλειοψηφιών με άρμα το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, τα προγράμματα κατάρτισης, τα εργολαβικά παραμάγαζα και δουλεμπορικά που έγιναν μηχανισμοί άμεσης συνδιαλλαγής των Εργατικών Κέντρων με τις επιχειρήσεις, κρατούν στελέχη τους μέσα στο κίνημα που σε συνδυασμό με τις ανώριμες συνειδήσεις εγκλωβίζουν και χειραγωγούν μεγάλες εργατικές δυνάμεις στην επιρροή της ΠΑΣΚΕ.

5. Η «θωράκιση» πλειοψηφιών μέσα από τον αποκλεισμό εργαζόμενων στις ίδιες επιχειρήσεις με διαφορετικό εργοδότη (εργολάβο) ή με διαφορετική σύμβαση (μερική απασχόληση) συμβάλλει ώστε να μην αλλάζουν οι συσχετισμοί σε βάρος τους, άλλωστε μεγάλα τμήματα τέτοιων εργαζόμενων είναι εκτός συνδικάτων, τους απαγορεύουν να παίρνουν μέρος στις αρχαιρεσίες.

Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την αντιπαράθεση που εμείς αναπτύσσουμε δημιουργεί κάποιες δυνατότητες να τραβήξουμε κάποια τίμια στελέχη από τις άλλες δυνάμεις προς το μέρος μας, ιδιαίτερα από πρωτοβάθμια σωματεία, έχουμε ήδη μια μικρή θετική πείρα.

Στις δυνάμεις που εξέφραζαν και συνεχίζουν να εκφράζουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δυνάμεις ενσωμάτωσης και διαπλοκής, εντάσσεται και η Νέα Πορεία (διάσπαση της ΔΑΚΕ) και οι δυνάμεις του νεόκοπου αστικού διαχειριστή ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζεται στο κίνημα κυρίως μέσα από το ΜΕΤΑ.

Μετά από τη διάσπαση της ΔΑΚΕ (Κιουτσούκης) δημιουργήθηκε η Νέα Πορεία (Γκιάτης), η οποία εκφράζει τις δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας σε μεγάλες επιχειρήσεις (ΟΤΕ, ΕΛΠΕ, τράπεζες κ.α.). Είναι μια πολύ μικρή παράταξη, που χωρίς τη στήριξη της εργοδοσίας και της 
ΠΑΣΚΕ και την εκτεταμένη νοθεία δε θα υπήρχε. Η ΠΑΣΚΕ την θέλει για να διοικούν μαζί τη ΓΣΕΕ.

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Εργατικά Κέντρα όπου στο ΔΣ πλειοψηφούν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δηλαδή κομμουνιστές, οπαδοί μας, συνεργαζόμενοι με τις δυνάμεις μας, εκτός από τη συμβολή τους σε κινητοποιήσεις και τη στήριξη της διεκδικητικής δράσης σωματείων της δύναμής τους, έχουν πάρει και άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες –που βεβαίως πρέπει να ενισχυθούν, όπως είναι τα λαϊκά φροντιστήρια που ήταν βαθιά ανάσα για τα λαϊκά νοικοκυριά στα χρόνια της κρίσης– κράτησαν όρθια τα σωματεία, ενίσχυσαν τους δεσμούς τους, έγραψαν μέλη σε σωματεία. Για παράδειγμα, το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων αναπτύσσει και πιο εξειδικευμένα τα λαϊκά φροντιστήρια, αφού έχει ιδιαίτερα προγράμματα για το καλοκαίρι προετοιμάζοντας τους μαθητές για τη Γ΄ τάξη Λυκείου.

Επίσης πρωτοβουλίες για στήριξη αγώνων των μικρομεσαίων αγροτών από την εργατική τάξη, κάλεσμα εναντίωσης στα αγροτοδικεία ή των αυτοαπασχολούμενων της πόλης (π.χ. παρέμβαση στη ΔΕΗ για επανασύνδεση ρεύματος και σε αυτοαπασχολούμενους στη Λάρισα), πρωτοβουλίες για κοινή δράση των εργαζόμενων με αυτά τα σύμμαχα με την εργατική τάξη στρώματα. Το Εργατικό Κέντρο Λάρισας αναπτύσσει σημαντική δράση σε αυτό το στρατηγικής σημασίας ζήτημα.

Επίσης το Εργατικό Κέντρο Λάρισας διευρύνει το περιεχόμενο της δράσης του σε πολλά μέτωπα για την αντιμετώπιση οξυμένων προβλημάτων στη δουλειά και στη ζωή της. Αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα όπως:

  • Τη συγκέντρωση και αποστολή υλικής βοήθειας ανακούφισης στους πλημμυροπαθείς της Μάνδρας Αττικής.
  • Την οργάνωση δωρεάν εκδρομών για μπάνιο στη θάλασσα.
  • Τη συγκρότηση θεατρικής ομάδας και διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων.
  • Την εξασφάλιση μειωμένης τιμής εισιτηρίου για εργαζόμενους που χρησιμοποιούν καθημερινά τρένο στην προαστιακή γραμμή Λάρισα-Θεσσαλονίκη και τους ενδιάμεσους σταθμούς, για να πάνε στην εργασία τους.
  • Την πρωτοβουλία για ένταξη των ιδιοκτητών εργατικών κατοικιών από τους οικισμούς του πρώην ΟΕΚ στη ρύθμιση εξόφλησης των διαμερισμάτων με ενιαία χαμηλότερη τιμή, από την οποία είχαν εξαιρεθεί.
  • Τις σημαντικές πρωτοβουλίες ενάντια στη μετατροπή της Λάρισας σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αναπτύσσονται επίσης πρωτοβουλίες όπως τα εργατικά φεστιβάλ σε Λέσβο και Γιάννενα, όπου συμμετέχουν εκατοντάδες εργαζόμενοι, λαϊκές οικογένειες και γίνεται σημαντική πολιτιστική παρέμβαση. Το κάμπινγκ διακοπών το καλοκαίρι στην Άρτα και τα μπάνια στα Γιάννενα αγκαλιάζονται από κόσμο που έχει ανάγκη να κάνει διακοπές, να ξεκουραστεί και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.

Το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων επίσης έχει ξεδιπλώσει δράση για την εξασφάλιση όλων των παιδιών σε δομές προσχολικής αγωγής (παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία).

Οι δράσεις γύρω από την αλληλεγγύη, τις παρεμβάσεις για πλειστηριασμούς, κατασχέσεις, διακοπές ρεύματος, τις καταστροφές από πλημμύρες και φωτιές είναι σε προτεραιότητα για τα Εργατικά Κέντρα που έχουμε τον πρώτο λόγο.

Σημαντική πείρα είχαμε για το ρόλο που έπαιξαν στη στήριξη μεγάλων πρωτοβουλιών στην πορεία Πάτρα-Αθήνα του δήμου Πατρέων για την ανεργία. Απόφαση στήριξης είχαν πάρει όλα τα Εργατικά Κέντρα των περιοχών που πέρασε η πορεία, εκτός από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας που τότε ακόμη ήταν στα χέρια του σάπιου μηχανισμού των εργατοπατέρων. Πήραν απόφαση τα Εργατικά Κέντρα Αιγίου, Κιάτου, Κορινθίας, Μεγάρων, Ελευσίνας-Θριασίου. Κανένα από αυτά δε συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Άνοιξε δρόμο στην επαφή μας με μεγάλους εργασιακούς χώρους, στους οποίους δεν έχουμε καμία παρέμβαση. Η συνέχεια δεν ήταν αντίστοιχη, για να αναπτυχθεί δουλειά στην κατεύθυνση της αλλαγής του συσχετισμού.

Χρειάζεται με σχέδιο να δούμε την οργανωτική ανάπτυξη των Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δρουν με το δικό του πλαίσιο πάλης, την κάλυψη νέων εργασιακών χώρων. Έχουν βάλει στόχους για την ενδυνάμωσή τους, την εδραίωση των συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων (δημιουργία νέων σωματείων, μαζικοποίηση άλλων, αλλαγή συσχετισμών σε άλλα, διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέα σωματεία). Είναι ανάγκη να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στις Επιτροπές Περιοχής των Κομματικών Οργανώσεων και τις Τομεακές Επιτροπές.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου. Πήρε την απόφαση να τροποποιήσει το καταστατικό του και να καλύψει την Ανατολική Αττική. Αυτό έγινε γιατί η δράση του ΕΚ είχε μεταφερθεί στις βιομηχανικές ζώνες εκτός των ορίων του Λαυρίου, όπως π.χ. στο αεροδρόμιο, άρα έπρεπε να γίνει η αναγκαία καταστατική προσαρμογή.

Το πιο βασικό όμως είναι ότι η Ανατολική Αττική δεν είναι πλέον χώρος εξοχικών κατοικιών κι αγροτικών περιοχών. Έχει δύο βιομηχανικές ζώνες (Βάρης-Κορωπίου και Λ. Μαραθώνος), έχει το αεροδρόμιο και την τελευταία δεκαετία έγινε περιοχή μόνιμης κατοικίας που ξεπερνά το μισό εκατομμύριο. Ήταν σωστή απόφαση για τη βελτίωση του βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης. Η αναγκαιότητα αυτή επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις καταστροφικές πυρκαγιές με τους 101 νεκρούς.

Φυσικά η προσπάθεια για να κατοχυρωθεί στην περιοχή τώρα αρχίζει και το πόσα νέα σωματεία θα συγκροτηθούν στην περιοχή και πόσα από τα ήδη υπάρχοντα θα ενταχτούν στο ΕΚ εξαρτάται από τη δράση του και την πρωτοπόρα δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και τη στήριξη στους εργαζόμενους των εργοστασίων της περιοχής, την απόκτηση εμπιστοσύνης στο ΕΚ. Μια πρώτη αποφασιστική παρέμβαση έγινε με τις καταστροφικές πυρκαγιές στο Μάτι, όπου η άμεση παρέμβαση των δυνάμεών του, η καθημερινή πάλη με τα προβλήματα των πυρόπληκτων, η δημιουργία στεκιού αλληλεγγύης ήταν καθοριστικής σημασίας και αναγνωρίστηκε ως φορέας όπου μπορούν οι εργαζόμενοι να ακουμπήσουν. Η καταγραφή που υπάρχει από πυρόπληκτους δείχνει ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που μπορούν να γίνουν μέλη σωματείων σε διάφορους κλάδους.

 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Η καθοδήγηση αυτής της δουλειάς από τις Επιτροπές Περιοχών και τις Τομεακές Επιτροπές, ο έλεγχος και η τακτική λειτουργία των κομματικών ομάδων των ΕΚ και των Σωματείων συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη της δράσης μας στα ΕΚ, τους στόχους και το πλαίσιο που επεξεργάζονται οι δυνάμεις μας, την ανάπτυξη της διεκδικητικής πάλης από το συνδικαλιστικό κίνημα σε εδαφική βάση.

Πρωταρχικά τα κομματικά καθοδηγητικά όργανα, αλλά πιο άμεσα οι κομματικές ομάδες πρέπει να σχεδιάζουν ολοκληρωμένα την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση στις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ώστε να ανεβαίνει και να ενισχύεται η ταξική διαπάλη με τον ταξικό αντίπαλο, την εργοδοσία, το κράτος, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, τα κόμματά τους, αλλά να ωριμάζει και η ταξική συνείδηση των εργαζόμενων.

Να σχεδιάζουν το καθήκον της οικοδόμησης του Κόμματος και της ΚΝΕ σε χώρους παραγωγής, στους τόπους δουλειάς γενικότερα, με βάση στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας στην περιοχή ευθύνης τους, με βάση τα σχέδια και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης στην περιοχή, αλλά και τους γενικότερους σχεδιασμούς (ενεργειακά, μεταφορές, τουρισμός).

Να σχεδιάζουν τη βελτίωση του βαθμού οργάνωσης των εργαζόμενων σε αυτούς τους κλάδους.

Να μελετούν την προπαγάνδα του αντιπάλου και να τροφοδοτούν τα κομματικά μέλη και συνδικάτα με επιχειρήματα.

Να μελετούν, να σχεδιάζουν και να ελέγχουν το καθήκον αλλαγής συσχετισμών δύναμης στα σωματεία.

Αυτή η δουλειά ως ένα βαθμό προχωρά εκεί που στα ΔΣ πλειοψηφούν οι δυνάμεις μας και πρέπει να επιμείνουμε να γίνει πιο ουσιαστικός ο ρόλος της. Χρειάζεται δουλειά στις κομματικές ομάδες των Εργατικών Κέντρων, να συγκεντρώνεται η πείρα από τη δράση μας, να βγαίνουν συλλογικά συμπεράσματα και να βοηθιέται η δουλειά μας και εκεί που οι δυνάμεις μας είναι πλειοψηφία, αλλά και εκεί που είναι μειοψηφία.

Οι Επιτροπές Περιοχής των Κομματικών Οργανώσεων που έχουν λίγες κομματικές δυνάμεις εκλεγμένες, δεν έχουν κομματικές ομάδες Εργατικών Κέντρων, χρειάζεται να δουν με βάση τα παραπάνω ζητήματα μελέτης, ελέγχου, σχεδιασμού, επεξεργασίας προγράμματος δράσης, να κάνουν στοχευμένη δουλειά με βάση τους εργασιακούς χώρους και τους κλάδους της περιοχής τους. Δεν αρκεί η παρέμβαση πριν από κάθε απεργία με ανακοίνωση έξω από μεγάλους χώρους, χωρίς τη στοχευμένη δουλειά να βρούμε πρωτοπόρους εργάτες στο εργοστάσιο, στη γειτονιά. Να έχουμε μελετήσει τον αντίπαλο, τα επιχειρήματά του, τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη δράση του. Επίσης δεν αρκεί, και πολύ περισσότερο δεν είναι σωστό, να γίνεται θέμα στην Επιτροπή Περιοχής το συνέδριο ενός Εργατικού Κέντρου ένα μήνα πριν την ημερομηνία λήξης της θητείας του. Ο έλεγχος πρέπει να είναι πιο τακτικός και ουσιαστικός. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρείται στάσιμη η κατάσταση και αδύνατη η ανατροπή αρνητικών συσχετισμών. Η αραιή ενασχόληση με το ζήτημα υποδηλώνει την παραπάνω αντίληψη και υποτίμηση.

Χρειάζεται, χωρίς καθυστέρηση, να μπουν στόχοι στα συνδικάτα που είμαστε μειοψηφία για αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεών μας· όπως και δουλειά για την αύξηση συμμετοχής στη λειτουργία και δράση των σωματείων που πλειοψηφούν οι δυνάμεις μας, καθώς και για ενίσχυση των ψηφοδελτίων που συμμετέχουμε και στηρίζουμε.

Χρειάζεται επίσης καλή παρακολούθηση και παρέμβαση στις αρχαιρεσίες σωματείων για μηχανισμούς παραγωγής αντιπροσώπων.

Η κομματική ομάδα κάθε Εργατικού Κέντρου να βάλει φιλόδοξους στόχους για αλλαγή συσχετισμών, παίρνοντας υπόψη την αντικειμενική κατάσταση και ξεπερνώντας αδυναμίες, με συγκεκριμένη χρέωση καθηκόντων σε κάθε σύντροφο μέλος της ΚΟ. Και σχέδιο παρέμβασης στους χώρους δουλειάς, πολλαπλασιασμό των νέων εγγραφών στα σωματεία, καθοδήγηση της δουλειάς της ΚΟ κάθε σωματείου με σχέδιο δράσης ώστε να πυκνώνουν οι γραμμές τους, να συμμετέχουν τα μέλη τους στη λειτουργία τους και στη δράση τους, να συμπορεύονται με τις δυνάμεις μας.

Χρειάζεται επίσης προσοχή στη δράση μας χωρίς να κάνουμε πίσω, παίρνοντας υπόψη ότι η εργοδοσία παρεμβαίνει ολοένα και πιο ανοιχτά ενάντια στις δυνάμεις μας με στόχο την απομόνωσή μας, ειδικά τώρα που έχουμε ανοίξει μέτωπο με τη νοθεία.

Κάθε μάχη σε συνδικάτο είναι μάχη που πρέπει να είναι ενήμερο το κάθε μέλος του Κόμματος στην περιοχή ευθύνης του ΕΚ και να συμβάλλει στο μέτρο του δυνατού. Για παράδειγμα, μια εδαφική ΚΟΒ μπορεί να μην έχει κάποιο σύντροφο εργάτη στο Μέταλλο, όμως πρέπει να γνωρίζει ότι γίνονται εκλογές στο Μέταλλο, ποια είναι τα επιχειρήματα τα δικά μας και ποια της εργοδοσίας, γιατί πρέπει να ψηφίσουν οι εργάτες στο Μέταλλο, πόσοι συνδυασμοί κατεβαίνουν, τι εκφράζουν, αν στον περίγυρο της ΚΟΒ υπάρχουν μεταλλεργάτες, φίλοι, συγγενείς, γείτονες.

Επίσης συστατικό στοιχείο της δράσης μας για τα ΕΚ αποτελεί η σταθερή λειτουργία των Γραμματειών του ΠΑΜΕ εκεί όπου δεν έχουμε πλειοψηφία στο Εργατικό Κέντρο, να λειτουργούν ουσιαστικά ως συντονιστικό ταξικών σωματείων με συνεχή προσπάθεια διεύρυνσης με νέες δυνάμεις, με σωματεία, επιτροπές αγώνα, συνδικαλιστές. Χωρίς να εγκαταλείπουμε, ίσα-ίσα να ενισχύουμε την παρέμβαση μέσα στο Εργατικό Κέντρο με διαρκή όξυνση της διαπάλης. Βασικό μας μέλημα να είναι η όσο γίνεται καλύτερη επεξεργασία των στόχων πάλης για την εργατική τάξη κάθε περιοχής με βάση το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, σε συνδυασμό με την εξασφάλιση της ικανότητας ιδεολογικοπολιτικής στήριξής τους για να κατακτιέται ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός.

Τέλος, η ανάπτυξη όλης αυτής της δράσης να είναι ενταγμένη στο κύριο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, καθήκον στρατηγικής σημασίας.

 

2019-5-pin1
2019-5-pin2