Τριάντα χρόνια τώρα, που η χώρα μας παραμένει στα δεσμά της πρώην ΕΟΚ, κατόπιν ΕΕ, το Κόμμα μας με ευθύνη εναντιώνεται στην αντιλαϊκή στρατηγική της, την αποκαλύπτει στο λαό και προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του να τον ενημερώσει για όλα τα αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοθετήματα, να αναδείξει τις τεράστιες ευθύνες όλων των αστικών κομμάτων και να οργανώσει την πάλη. Πρόκειται για μια πορεία που δεν καταγράφει μόνο απώλειες σε δικαιώματα και κατακτήσεις, αλλά κοστίζει και σε ανθρώπινες ζωές.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό που ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα με τη φρικτή τραγωδία - προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, που περνά σαν «ακτινογραφία» το πώς υλοποιείται σε κάθε κλάδο –εν προκειμένω στις μεταφορές– η ευρωενωσιακή αντιλαϊκή στρατηγική που απογειώνει τα επιχειρηματικά κέρδη και οδηγεί το λαό σε αδιέξοδα και τραγωδίες.

Αυτή η βαρβαρότητα της πολιτικής κόστους-οφέλους της ΕΕ και των κυβερνήσεων υπαγορεύει κέρδη για τους ομίλους, αφαίρεση δικαιωμάτων, κινδύνους, ακόμα και νεκρούς για το λαό. Γιατί αυτό το πολύνεκρο έγκλημα με τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες στα Τέμπη φανέρωσε την έλλειψη προσωπικού, στοιχειωδών υποδομών, εκσυγχρονισμού του δικτύου και του τροχαίου υλικού. Με βάση λοιπόν την οδηγία του 1991 δρομολογήθηκε ο διαχωρισμός του μεταφορικού έργου από τις υποδομές και το δίκτυο. Έτσι υλοποιήθηκε αυτή η στρατηγική σε επίπεδο ΕΕ, με τα 4 πακέτα οδηγιών της ΕΕ, με τελευταίο αυτό του 2016 για τους σιδηροδρόμους. Αυτά τα ψήφισαν τότε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο και τα υλοποίησαν πιστά ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ως κυβερνήσεις, προωθώντας την απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε στην Ευρωβουλή στο πακέτο του ’12 να εξαπολύσει –υποκριτικούς όπως αποδείχτηκε στην πράξη– μύδρους για τα σχέδια ιδιωτικοποίησης που ανέλαβε ο ίδιος να τα φέρει σε πέρας από τη θέση του κυβερνητικού πηδαλιούχου. Αυτά τα πακέτα μόνο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ τα είχε καταψηφίσει και με τις αιτιολογήσεις ψήφου της από τότε έγκαιρα είχε προειδοποιήσει για τις πολυπλόκαμες τραγικές συνέπειές τους για το λαό. Τα ίδια ασφαλώς αναδείκνυε το Κόμμα μας και στη Βουλή, όπως και πάνω απ’ όλα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, καλώντας για την οργάνωση του αγώνα.

Με βάση αυτές τις οδηγίες υλοποιήθηκε κατά γράμμα η κατάτμηση του ΟΣΕ και η ιδιωτικοποίηση των πιο κερδοφόρων «φιλέτων» όπως αυτά της διαχείρισης των δρομολογίων, αφήνοντας τα «κοστοβόρα» τμήματα στο κράτος που κι αυτό, όντας εχθρικό για τα λαϊκά συμφέροντα, λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με περικοπές, τα λεγόμενα «ελάχιστα πρότυπα της ΕΕ», εργολάβους ανάδοχους, για να προωθούνται σε κάθε περίπτωση τα καπιταλιστικά κέρδη. Αντίστοιχα μέτρα περιορισμού του κόστους ακολουθήθηκαν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρά το ότι λειτουργούν συστήματα τηλεδιοίκησης (κι αυτά όχι πάντα στο 100% κι ενώ στις περισσότερες χώρες υπάρχει ιστορικό «δυστυχημάτων»-εγκλημάτων εξίσου με δεκάδες νεκρούς). Κι εκεί ισχύουν κατά βάση κρατικές επιχειρήσεις με κριτήριο πάντα το καπιταλιστικό κέρδος, με την εμπλοκή εργολάβων αναδόχων υπηρεσιών κομμάτι-κομμάτι, με περικοπές προσωπικού, εκπτώσεις στην ασφάλεια του δικτύου, καθυστερήσεις, ακυρώσεις δρομολογίων, προβλήματα στη συντήρηση του δικτύου και πανάκριβα εισιτήρια. Κάτω λοιπόν από αυτές τις καθοριστικές προϋποθέσεις η εφαρμογή της τεχνολογίας, η ναύλωση σύγχρονων αμαξοστοιχιών, που συνοδεύονται μάλιστα και από τις μεγαλοστομίες των εκάστοτε κυβερνώντων, όπως, π.χ., στην Ελλάδα με το λεγόμενο «Λευκό Βέλος», αποτελούν άλμα στο κενό που παίρνουν στο λαιμό τους ανθρώπινες ζωές. Αυτά ζουν και οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία και γι’ αυτό απεργούν μαζικά και συχνότατα. Γίνονται απεργίες που νεκρώνουν όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ακριβώς απέναντι σε αυτήν την πολιτική κόστους-οφέλους. Άλλωστε, τα στοιχεία της ίδιας της Eurostat είναι αποκαλυπτικά: Μόνο το 2021 καταγράφηκαν 1.389 σημαντικά σιδηροδρομικά ατυχήματα, με συνολικά 683 νεκρούς και 513 τραυματίες, και 97 από αυτά αφορούσαν συγκρούσεις τρένων...

Σε ανύποπτο χρόνο, με ερώτηση των ευρωβουλευτών του το ΚΚΕ επανερχόταν σχετικά με το πού οδηγείται η κατάσταση· η απάντηση του αρμόδιου επιτρόπου ήταν ότι πάνω απ’ όλα είναι τα «πρότυπα της αγοράς»…

Αυτές τις μέρες κάποιοι, με πρώτους το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλους αστούς δημοσιολογούντες-παπαγάλους, όχι μόνο επιχειρούν να απαλλάξουν την ΕΕ από τις τεράστιες ευθύνες της, αλλά προκλητικά πάνε από τη μια να την βγάλουν αθώα περιστερά και από πάνω να της απονείμουν και το ρόλο κατήγορου! Επικαλούνται μάλιστα τη «διαδικασία επί παραβάσει» από την Κομισιόν κατά της Ελλάδας για τους σιδηροδρόμους. Η εν λόγω διαδικασία εγκαλεί ένα κράτος-μέλος για τη μη εφαρμογή οδηγιών-κανονισμών της ΕΕ. Ωστόσο, όσοι την επικαλούνται ισχυρίζονται πως αυτή αφορά τις καθυστερήσεις σε ζητήματα ασφάλειας. Μάλιστα, δεν πτοούνται καν από το γεγονός ότι ο ίδιος ο εκπρόσωπος Τύπου της Κομισιόν έσπευσε να ομολογήσει ότι η εν λόγω διαδικασία δεν έχει «στενά σχέση» με την ασφάλεια. Πώς αλλιώς άραγε να ομολογήσει η Κομισιόν την αλήθεια, ότι όχι μόνο δεν αφορά την ασφάλεια αλλά –πολύ χειρότερα– απαιτεί τη χωρίς καθυστερήσεις εφαρμογή των προδιαγραφών με βάση τα κριτήρια της αγοράς που κάνουν την ασφάλεια κενό γράμμα… Γιατί η σύμβαση που η Κομισιόν καίγεται να υπογραφεί με βάση την αντίστοιχη οδηγία προβλέπει «τη μείωση του κόστους παροχής της υποδομής και του επιπέδου χρέωσης» στους επιχειρηματικούς σιδηροδρομικούς ομίλους, όπως και ότι «πρέπει να δίνονται κίνητρα στους διαχειριστές υποδομής, όπως πριμ για τους διευθύνοντες συμβούλους, ώστε να μειώνονται τα τέλη πρόσβασης και οι δαπάνες παροχής υποδομής». Όχι μόνο δεν αφορά η όλη διαδικασία την προάσπιση της ασφάλειας των σιδηροδρόμων, αλλά αντίθετα την επιτάχυνση της υπονόμευσής της προς χάριν των κερδών. Στο ίδιο πνεύμα, σύννομες με τις οδηγίες της ΕΕ ήταν και οι εξαιρέσεις που απολάμβανε το ιταλικό μονοπώλιο ακόμα και από τις αποζημιώσεις σε οικογένειες θυμάτων σιδηροδρομικών ατυχημάτων, τις οποίες μετά τη λαϊκή κατακραυγή έσπευσαν να άρουν.

Επειδή οι υπερασπιστές του ευρωμονόδρομου ισχυρίζονται προκλητικά ότι «αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα», ας απαντήσουν στο ερώτημα: Σε τι ποσοστό έχει προχωρήσει εφαρμογή του γνωστού πλέον «Διευρωπαϊκού Συστήματος ERTMS» (European Railways Traffic Management System), το οποίο αποτελείται από τα συστήματα ETCS (European Traffic Control System) και GSM - R (Global System Mobile for Rail), δηλαδή τα ηλεκτρονικά συστήματα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης;

Η σχετική έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, τον Ιούνη του 2021, αναφέρει ότι το 2020 «μόνο το 13% περίπου των διαδρόμων του κεντρικού δικτύου σε επίπεδο ΕΕ λειτουργούσε με ERTMS, ενώ η ανάπτυξη του ERTMS στους περισσότερους διαδρόμους κυμαινόταν μεταξύ 7% και 28%». Έθετε μάλιστα στόχο «το ERTMS να αναπτυχθεί στο κεντρικό δίκτυο έως το 2030 και στο εκτεταμένο δίκτυο έως το 2040…», δηλαδή αν και όποτε το επιτρέψουν τα κέρδη των ομίλων.

Η έκθεση μιλάει για «καθυστερήσεις» και «περικοπές όσον αφορά το αντικείμενο των έργων», ενώ φαίνεται ότι δε ...συγκίνησε τους ομίλους ούτε το «τυράκι» που πρότεινε, να τους κάνουν δώρο τα κράτη-μέλη για 10 ολόκληρα χρόνια τη μείωση τελών πρόσβασης γραμμής κατά 75%, εάν υλοποιηθεί το 100% της εφαρμογής του ηλεκτρονικού συστήματος.

Η ίδια έκθεση, εκφράζοντας τις επιδιώξεις των ομίλων, μιλάει από μόνη της για τους λόγους των καθυστερήσεων που εντοπίζονται «στη μεγάλη μεταβλητότητα του κόστους αναβάθμισης», «σημειώνει ότι η διάρκεια ζωής του εξοπλισμού συνεπάγεται μακρά περίοδο απόσβεσης των επενδύσεων, η οποία αποτελεί μείζον οικονομικό κριτήριο για μελλοντικές επενδύσεις», ενώ «εφιστά την προσοχή στις δυσκολίες οι οποίες συνδέονται με τις συχνές αλλαγές στα πρότυπα που περιορίζουν τη διάρκεια ζωής του εξοπλισμού με απρόβλεπτο τρόπο για τον σιδηροδρομικό κλάδο, με αποτρεπτικό αποτέλεσμα για τις επενδύσεις» και «τονίζει, επομένως, τη σημασία των κανόνων σταθερότητας, προκειμένου να επιτραπεί η απόσβεση των πραγματοποιούμενων επενδύσεων», στρώνοντας έτσι και το έδαφος για νέες επιδοτήσεις στα μονοπώλια, σαν αυτές που απολαμβάνει η Hellenic Train από όλες τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα.

Αυτήν, λοιπόν, την έκθεση υπερψήφισαν οι ευρωβουλευτές των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και της Ελληνικής Λύσης ενώ καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ.

Κόστος-όφελος λοιπόν είναι ο νόμος για να κερδίζουν οι όμιλοι κόβοντας κι από τα στοιχειώδη και έτσι συνθλίβεται η ασφάλεια των επιβατών και των δρομολογίων, έτσι πάνε περίπατο οι υποδομές, η τηλεδιοίκηση, το προσωπικό οδηγείται στην υπερεντατικοποίηση, στην υποστελέχωση, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ενώ η κυβέρνηση και οι διοικήσεις κωφεύουν στις αλλεπάλληλες καταγγελίες των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ήταν αυτοί που χειροκροτούσαν την απαγόρευση απεργιών από τους νόμους των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με τελευταίο το νόμο Χατζηδάκη, που έβγαζαν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο, αυτών δηλαδή που κατήγγειλαν έγκαιρα όλα όσα έλειψαν (κι) εκείνο το βράδυ της 28ης Φλεβάρη.

Είναι λοιπόν η κατεύθυνση της ΕΕ που ακολουθεί και η Ελλάδα κι επιτρέπει τόσο στο αστικό κράτος του κρατικού ΟΣΕ όσο και στο ιταλικό μονοπώλιο της Ferovio De Stello σε συνέργεια να λειτουργούν με τα κριτήρια της αγοράς, της μείωσης του λειτουργικού κόστους, σε βάρος τόσο της ασφάλειας του δικτύου και των δρομολογίων, των υποδομών, όπως και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Αυτές οι ευθύνες δεν παραγράφονται με την παραίτηση ενός υπουργού, ούτε μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις συγγνώμες και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για «ανθρώπινο λάθος». Αποτελεί πρόκληση η επιχείρηση μετατροπής της ΕΕ από συνένοχο για το έγκλημα σε «κατήγορο» κι «εμπειρογνώμονα» για τη διερεύνηση. Η αλήθεια όμως για τις προθέσεις ΕΕ και κυβερνήσεων να διερευνηθούν τα αίτια του εγκλήματος και να ανευρεθούν οι υπεύθυνοι ξεγυμνώνεται στο άρθρο 32 του σχετικού νόμου, που βασίζεται στο 4ο πακέτο οδηγιών της ΕΕ του 2016 και προβλέπει ότι: «Οι συστάσεις ασφάλειας δε συνιστούν τεκμήριο υπαιτιότητας ή ευθύνης σε περίπτωση ατυχήματος ή σοβαρού συμβάντος.»

Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή έγιναν «η φωνή των νεκρών» και απαιτούν να διερευνηθεί μέχρι τέλους το έγκλημα, με σύνθημα «τα κέρδη τους, οι νεκροί μας».

Δύο κόσμοι λοιπόν διαφορετικοί, ασύμβατοι μεταξύ τους, συγκρούονται. Αυτός των ανθρώπινων ζωών, των νεκρών της τάξης μας, των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων κι αναγκών, και ο άλλος των καπιταλιστικών κερδών, της ΕΕ, του κεφαλαίου, της εκμετάλλευσης.

Αυτοί οι δύο κόσμοι συγκρούονται σε κάθε ζήτημα που εξετάζουμε σήμερα με τη συσσωρευμένη πείρα του ΚΚΕ από τη δράση του και στο Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί, εκτός από τις μεταφορές, όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδειχτεί ότι ο λαός παραμένει ανοχύρωτος στις αλλεπάλληλες φονικές φυσικές καταστροφές, αντιμέτωπος με πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, χιονιάδες. Με την ψήφο ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και της Ελληνικής Λύσης εγκρίθηκε το Σεπτέμβρη του 2020 η τροποποίηση του λεγόμενου ευρωενωσιακού μηχανισμού πολιτικής προστασίας (RescEU), με εισηγητή μάλιστα το σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη.

Το RescEU είναι ένας μηχανισμός που επιχειρεί να νομιμοποιήσει και να διαιωνίσει τις τραγικές ελλείψεις και περικοπές που καταγράφονται στα κράτη-μέλη όσον αφορά τους μηχανισμούς πολιτικής προστασίας και είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής ΕΕ και κυβερνήσεων, τόσο σε έμψυχο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή όσο και σε ατομικά μέσα προστασίας. Επικαλούνται «δανεικά πυροσβεστικά αεροπλάνα» που φτάνουν –εάν φτάσουν– τις περισσότερες φορές κατόπιν πυρκαγιάς, «ιπτάμενους γιατρούς» που θα μας σώζουν από τις πανδημίες και «ευρωπαϊκές αποθήκες αναλωσίμων» απ’ όπου δε θα ξέρει ποιο κράτος-μέλος της ΕΕ να πρωτοπάρει. Οι λαοί έχουν πείρα, π.χ., από ταυτόχρονες μεγάλες πυρκαγιές στην Ευρώπη, όπως και από το κύμα της πανδημίας που χτυπά την ίδια περίοδο πολλά κράτη-μέλη, εκθέτοντας επανειλημμένα τέτοιους μηχανισμούς που ανακυκλώνουν σε επίπεδο ΕΕ τη γύμνια σωστικών μέσων και υποδομών.

Κι εδώ ο αντιδραστικός πυρήνας του RescEU είναι η λογική του «κόστους-οφέλους» της ΕΕ, με βάση την οποία τα έργα υποδομής και προστασίας της ζωής του λαού κρίνονται από την ΕΕ ως «ακριβά» και με «χαμηλή απόδοση κέρδους» και υιοθετούνται οι επιζήμιες λογικές «των σεναρίων κινδύνου», «καταστάσεων κρίσης», της ευελιξίας, της σύμπραξης με ιδιώτες.

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν την εν λόγω έκθεση γιατί το ΚΚΕ αναδεικνύει σταθερά την ανάγκη για άμεση χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των κρατών-μελών για πλήρως στελεχωμένα και με επαρκείς υποδομές συστήματα υγείας, υπηρεσίες πολιτικής προστασίας εξοπλισμένες με όλα τα απαραίτητα μέσα ατομικής προστασίας του προσωπικού και πλήρη κάλυψη με αναβαθμισμένα διασωστικά μέσα.

Η πραγματικότητα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που υπηρετεί η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, η τοποθέτηση της προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού σε τελευταία προτεραιότητα επειδή δεν είναι κερδοφόρα επιχείρηση, δείχνουν ότι οι λαοί πρέπει να χαράξουν το δικό τους δρόμο για το σοσιαλισμό, όπου η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών θα βρίσκεται στο επίκεντρο της ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, με την υγεία και την πολιτική προστασία να αποτελούν κομμάτι του κεντρικού σχεδιασμού, με άξονα την πρόληψη και την προστασία σε κάθε έκτακτη περίπτωση.

Ανάλογα συμπεράσματα εξάγονται και από την υγεία. Η ΕΕ και οι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, εκτός από τις τεράστιες ευθύνες τους στη διαχρονική προώθηση της στρατηγικής εμπορευματοποίησης της υγείας, έχουν συνδιαμορφώσει το πολυπλόκαμο πλέγμα υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος υγείας που τα μεγάλα αποκαλυπτήριά του αποτέλεσαν οι μέρες έξαρσης της πανδημίας. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό στο ψήφισμα του Απρίλη του 2020 «σχετικά με τη συντονισμένη δράση της ΕΕ για την καταπολέμηση της πανδημίας COVID-19 και των συνεπειών της» που νομιμοποιούσε την απαράδεκτη κατάσταση κατάρρευσης των δημόσιων συστημάτων υγείας, που οδήγησε στις εκατόμβες νεκρών σε όλη την ΕΕ και τον καπιταλιστικό κόσμο. Επίσης πρόκρινε το άθλιο παζάρι ΕΕ-κυβερνήσεων με τις φαρμακοβιομηχανίες σχετικά με τις συμβάσεις που για λόγους ανταγωνισμού παρέμειναν επτασφράγιστα μυστικά για τους λαούς, οι οποίοι ήταν αυτοί που πλήρωσαν χωρίς να γνωρίζουν όρους, προδιαγραφές και ρήτρες αυτών των συμβάσεων.

Αντίστοιχα συνέβη και με την έκθεση για τη «στρατηγική της ΕΕ για τη δημόσια υγεία μετά την κρίση COVID-19» που εξίσου ψήφισαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Σε αυτήν προβαλλόταν ως δεδομένο ότι ο λαός πρέπει να πληρώνει για την υγεία του, καλώντας να εξασφαλιστεί «οικονομικά προσιτή πρόσβαση για μελλοντικά εμβόλια, θεραπείες για τη νόσο Covid».

Είναι ενδεικτικό ότι δε μιλά πουθενά για δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά γενικά για «σύστημα υγειονομικής περίθαλψης» στο οποίο θα κανοναρχούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι της υγείας και θα πληρώνει αδρά ο λαός.

Ζητάει μάλιστα «χρηματοδότηση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης» σύμφωνα με «τους δείκτες και στόχους ευημερίας με βάση τις συστάσεις ανά χώρα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», δηλαδή την προώθηση καπιταλιστικών επενδύσεων για την προώθηση της επιχειρηματικής δράσης.

Σημειώνει επίσης «το σημαντικό ρόλο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας στον τομέα των φαρμακευτικών προϊόντων» και «θέτει ως στόχο μια ανταγωνιστική ερευνητική κοινότητα, με ένα σαφές πλαίσιο για την ακμάζουσα και τεχνολογικά προηγμένη ευρωπαϊκή βιομηχανία». Πρόκειται ακριβώς για τους όρους και τις προδιαγραφές που έχουν κάνει το φάρμακο δυσεύρετο και πανάκριβο εμπόρευμα, με τις λεγόμενες παράλληλες εισαγωγές, με το εκβιαστικό δίλημμα που τίθεται στο λαό να… διαλέξει ανάμεσα σε αυξήσεις τιμών και τις ελλείψεις τους, για να «ακμάζουν» οι φαρμακοβιομήχανοι και να δυστυχεί ο λαός με κίνδυνο της ζωής του.

Το ίδιο άλλωστε ισχύει και για τα εμβόλια στην πανδημία, που η ανάγκη του λαού για δωρεάν κι ασφαλή εμβόλια αποτέλεσε πεδίο τεράστιας καπιταλιστικής κερδοφορίας. Παρά την πάλη που έδωσε το ΚΚΕ, οι συμβάσεις έμειναν επτασφράγιστο μυστικό πίσω και από τα παιχνίδια των ανταγωνισμών τους με την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα μονοπώλια του φαρμάκου, και σήμερα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους ομίλους, ανάμεσα στα αστικά κράτη και τα λόμπι τους συνεχίζονται με ανέξοδες επιτροπές διερεύνησης κακοδιαχείρισης των συμβάσεων εμβολίων, που ξεπλένουν την επιζήμια στρατηγική όλων τους για το φάρμακο εμπόρευμα.

Όλα τα παραπάνω φωτίζουν το πώς σε καθοριστικούς τομείς για τη διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής, όπως η υγεία, η ασφάλεια στις συγκοινωνίες, η πολιτική προστασία από φυσικές καταστροφές, μεθοδεύτηκε και στο Ευρωκοινοβούλιο και στη Βουλή η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ απ’ όλα τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, με καταστροφικές συνέπειες για το λαό.

Ασφαλώς και η αντιλαϊκότητα των ευρωενωσιακών κατευθύνσεων δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά.

Το ΚΚΕ ασφαλώς και δεν περίμενε κάποιο σκάνδαλο τύπου «Qatar-Gate» για να αναδείξει –όπως κάνει σταθερά όλα αυτά τα χρόνια– ότι η ΕΕ αποτελεί μια διακρατική ένωση των μονοπωλίων. Αυτήν την αλήθεια την αποκάλυπτε συστηματικά σε αντιπαράθεση με το μηχανισμό εξωραϊσμού και στήριξης του ταξικού, αντιλαϊκού χαρακτήρα της ίδιας και του κοινοβουλίου της. Τεκμηρίωνε σταθερά ότι τα όργανά της, όπως το Ευρωκοινοβούλιο, αποτελούν πεδίο όπου συγκρούονται μεγάλα αντικρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα. Οι αντιθέσεις τους δεν αφορούν την αντιλαϊκή κατεύθυνση και προσανατολισμό της ΕΕ και των οργάνων της που είναι δεδομένα, αλλά το ποια μονοπώλια ή ποια αστικά κράτη θα ευνοηθούν σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Οι ανταγωνισμοί συμφερόντων κινούνται με δεδομένη την κατεύθυνση της στρατηγικής που χτυπά συνολικά τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στα κράτη-μέλη. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς συμπεριλαμβάνονται και αυτοί της ΕΕ με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ρωσία, οι οποίοι έχουν κλιμακωθεί με βάση και τη διαπάλη για την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα, με την ΕΕ να επιδιώκει να μη χάσει έδαφος. Η ίδια χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, όπως: Διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων, πολεμικοί εξοπλισμοί, κυρώσεις, κανονισμοί και οδηγίες που θέτουν προδιαγραφές ευνοϊκές για συγκεκριμένα μονοπώλια, ενώ πλήττουν ταυτόχρονα τους ανταγωνιστές τους. Απάτη αποτελεί το παραμύθι για το αργοκίνητο μεγάλο καράβι που στοχεύει να καλλιεργήσει προσμονή φιλολαϊκών αποφάσεων, ενώ τέτοιες δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ στην ΕΕ. Από τους κανονισμούς, τις οδηγίες, τα ψηφίσματα του ΕΚ, διακυβεύονται δισ. για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ εξ ορισμού αυτός που θα πληρώσει το λογαριασμό είναι ανέκαθεν οι λαοί της Ευρώπης. Μετά από τόσα χρόνια, είναι ακόμα εν πολλοίς άγνωστο στο λαό το πολυδαίδαλο πλαίσιο ευρωενωσιακών οργάνων και μηχανισμών που εμπλέκονται προκειμένου να ψηφιστεί, π.χ., ένας κανονισμός ή μια οδηγία. Μιλάμε για έναν κυκεώνα ανταγωνισμών, παζαριών και διευθετήσεων ανάμεσα σε κυβερνήσεις τα επιτελεία τους [πρέσβεις στην ΕΕ και τα αντίστοιχα όργανά τους COREPER Ι και ΙΙ (συμβούλια μόνιμων αντιπροσώπων)], τις προπαρασκευαστικές ομάδες τους. Σε αυτούς παρεμβαίνουν με καθοριστικό ρόλο οι μονοπωλιακοί όμιλοι και τα διάφορα «λόμπι» τους, που αναγνωρισμένα με τη βούλα της ευρωενωσιακής εγγραφής τους στο σχετικό μητρώο της ΕΕ παίρνουν μέρος στις συζητήσεις. Πίσω από αυτό επιχειρούν να κρυφτούν οι διαχρονικές ευθύνες τόσο των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων, που συμμετέχοντας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχουν αποδεχτεί κάθε απόφαση της ΕΕ, όσο και των ελληνικών αστικών κομμάτων που με τη συμμετοχή και ψήφο τους στο ΕΚ τις πιο πολλές φορές με ευρεία πλειοψηφία συνδιαμόρφωσαν αυτό το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο.

Την περίοδο πριν και κατά τη διάρκεια αυτών των ανταγωνιστικών διαβουλεύσεων στα όργανα της ΕΕ προετοιμάζεται το έδαφος με φωτογραφικά και τροχιοδεικτικά άρθρα στον Τύπο για την «καινοτομία», τον «προοδευτικό» ή «πράσινο» χαρακτήρα της μιας ή της άλλης νομοθεσίας. Σε αυτές τις εκστρατείες, με ανταγωνιστικές εκδοχές ως προς τη διαμόρφωση του τελικού περιεχομένου τους, εμπλέκονται πρωτίστως οι «ομάδες συμφερόντων» (τα λόμπι των μονοπωλίων δηλαδή), καθώς και ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από διάφορες επιχειρήσεις ή κρατικοδίαιτες, που παρεμβαίνουν σε όλη την αλυσίδα «διοργανικών διαπραγματεύσεων», δηλαδή στα «μουλωχτά» παζάρια ανάμεσα στα όργανα της ΕΕ, όπου επιδρούν άμεσα και παρεμβαίνουν επηρεάζοντας ευρωβουλευτές, επιτρόπους, κυβερνήσεις με όλα τα μέσα, όπως έχει πλέον αποδειχτεί όχι μόνο στην περίπτωση του «Qatar-Gate» αλλά και επανειλημμένα κατά το παρελθόν. Κάθε τροπολογία, τις περισσότερες φορές γραμμένη από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, αξίζει εκατομμύρια γι’ αυτούς και τους δίνει προβάδισμα απέναντι σε ανταγωνιστές τους. Από την έγκρισή της κρίνονται οι προγραμματισμοί τους που μεταφράζονται σε πολλά δισεκατομμύρια, όπως και η έκβαση σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα, διακρατικές συμφωνίες και πολυπλόκαμες «Συμφωνίες Εταιρικής Σχέσης» ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, μια σειρά καπιταλιστικών επενδύσεων σε τρίτες χώρες.

Η σημασία των αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου έχει ιδιαίτερα αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια κύρια μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας που τέθηκε σε ισχύ το 2009, διευρύνοντας αισθητά τις αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου με την επέκταση της υπερίσχυσης του «ευρωενωσιακού δικαίου» σε βάρος του «εθνικού δικαίου» των κρατών-μελών. Πάνω από 40 αρμοδιότητες πέρασαν στην ευθύνη του, μεταξύ άλλων της ενεργειακής ασφάλειας, της γεωργίας, της μετανάστευσης, της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας, των ταμείων της ΕΕ. Αν και το Ευρωκοινοβούλιο δε διαθέτει ακόμα δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας, η ισχύς των αποφάσεών του ισοβαθμίστηκε με αυτές του Συμβουλίου το οποίο «εκπροσωπεί τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών». Το ΕΚ απέκτησε επίσης την αρμοδιότητα να εγκρίνει το σύνολο του προϋπολογισμού της ΕΕ από κοινού με το Συμβούλιο. Επίσης συνδιαμορφώνει κι εγκρίνει οδηγίες της ΕΕ που έχει προηγουμένως προτείνει η Κομισιόν, μαζί και σε συμφωνία με το Συμβούλιο, και επικυρώνει κατόπιν το κάθε κοινοβούλιο κράτους-μέλους προκειμένου να ισχύσει τελικά σε κάθε χώρα το «ευρωενωσιακό δίκαιο» σε βάρος αυτού των κρατών-μελών. Μάλιστα, αν το κοινοβούλιο ενός κράτους-μέλους επικυρώσει με την ψήφο του μια οδηγία κι αυτή διαπιστωμένα δεν εφαρμόζεται, τότε ενεργοποιούνται σχετικές κυρώσεις μη συμμόρφωσης με ημερήσια πρόστιμα πολλών χιλιάδων ευρώ.

Το «κυρίως πιάτο» ωστόσο για το ΕΚ είναι ότι (ακόμα και πριν τη Συνθήκη της Λισαβόνας) ψηφίζει μαζί με το Συμβούλιο κανονισμούς, δηλαδή νόμους με γενική κι απευθείας ισχύ στα 27 κράτη-μέλη του (χωρίς καν να χρειάζεται να εγκριθούν από τα κοινοβούλια των κρατών-μελών). Πρόκειται για μεγάλο δέλεαρ που δίνει καθοριστική ώθηση για τους σχεδιασμούς των επιχειρηματικών ομίλων. Οι ανταγωνισμοί με δεδομένο αυτό το περιβάλλον είναι σφοδροί. Τα μονοπώλια, όπως και τα αστικά κράτη, είτε είναι μέλη της ΕΕ είτε «τρίτες χώρες», δεν αρκούνται στην πολιτική εκπροσώπηση από τα εν αφθονία και κάθε πολιτικής απόχρωσης κόμματα του κεφαλαίου που υπηρετούν τα συμφέροντά τους στο ΕΚ. Παρότι είναι γνωστό σε πολλές περιπτώσεις ότι, π.χ., μεγάλα μονοπώλια αναλαμβάνουν την προώθηση και χρηματοδότηση συγκεκριμένων ευρωβουλευτών για να εκλεγούν, δεν αρκούνται σε αυτό. Γι’ αυτό επιστρατεύουν και τις στρατιές των χιλιάδων λόμπι και ποικίλων ΜΚΟ. Όπως ομολόγησε σε απολογία του ο υπόδικος Τζόρτζι, «οι ΜΚΟ χρειάζονται, γιατί πώς αλλιώς θα κινείται το χρήμα…». Τα λόμπι και οι ΜΚΟ αναλαμβάνουν «να πείσουν» με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο για να υιοθετηθούν οι κατά παραγγελία κανονισμοί, οδηγίες, τροπολογίες, με φωτογραφικές διατάξεις των συμφερόντων τους. Το προηγούμενο διάστημα ο λαός είχε την ευκαιρία «ιδίοις όμμασι» να διαπιστώσει ότι η γκάμα αυτών των μέσων και μεθόδων που διαθέτουν μονοπώλια και αστικά κράτη να επηρεάσουν αποφάσεις του ΕΚ, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους, είναι πραγματικά ανεξάντλητη. Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει επίσης και για να ψηφιστούν τροχιοδεικτικές των προτεραιοτήτων τους «εκθέσεις πρωτοβουλίας» ή συμπλέοντα με τα συμφέροντά τους ψηφίσματα, κατά το δοκούν. Αυτά είναι άλλοτε επικριτικά, άλλοτε επαινετικά, με την απαραίτητη κάθε φορά δοσομετρία που θα καθοριστεί από την έκβαση των διασταυρούμενων ανταγωνισμών. Τέτοια ψηφίσματα αποτελούν εργαλείο άσκησης πιέσεων σε τρίτες χώρες, που ανάλογα με τις επιδιώξεις διείσδυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε αυτές άλλοτε επιταχύνουν και άλλοτε καθυστερούν με το πρόσχημα-εκβιασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τις συμφωνίες των κρατών αυτών με την ΕΕ, ώστε με το «μαστίγιο και το καρότο» να εξασφαλιστούν χρυσοφόρα συμβόλαια των ευρωπαϊκών ομίλων. Εξ ου και οι τιμοκατάλογοι που είδαν το φως της δημοσιότητας για το πόσο τιμάται για ένα αστικό κράτος ή επιχειρηματικό μονοπώλιο ένα ευνοϊκό ψήφισμα ή τροπολογία και το πόσο κοστίζει ή αντίστοιχη αποτροπή τους.

Απ’ όλο το παραπάνω πλαίσιο μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει καλύτερα ότι η εμπλοκή των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων που τις στηρίζουν είναι άμεση, αναβαθμισμένη και καθοριστική, ενώ για την τελική έκβαση και προώθηση των αντιλαϊκών αυτών νομοθετημάτων μεγάλη ευθύνη φέρουν οι ευρωκοινοβουλευτικές ομάδες των αστικών κομμάτων και οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες τους (βλ. Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, η λεγόμενη «Αριστερά» –πρώην GUE-NGL– Πράσινοι, Ακροδεξιοί κλπ.).

Από δίπλα ως «εταίροι» στην προώθηση των αντεργατικών οδηγιών συνεργούν και οι εργατοπατέρες του εργοδοτικού συνδικαλισμού της σιτιζόμενης από την ΕΕ «Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων», που ο πρώην επικεφαλής της και μέχρι πρότινος Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων, της ΙΤUC, διώκεται ποινικά ως εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο με το Κατάρ, προβάλλοντας κι αυτός το Κατάρ των χιλιάδων νεκρών εργατών ως… πρωτοπόρα χώρα σε εργασιακές μεταρρυθμίσεις.

Να γιατί όλες οι ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες και τα ελληνικά κόμματά τους, ΝΔ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), ΣΥΡΙΖΑ (η «Αριστερά»), ΠΑΣΟΚ (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες) κι Ελληνική Λύση (Ευρωπαϊκοί Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές), υπερψήφισαν το ψήφισμα μετά από το ξέσπασμα του «Qatar-Gate» που ομολογούσε ότι οι «ομάδες συμφερόντων», τα λόμπι δηλαδή, «αποτελούν ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας» και μόνο οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ σε σύνολο 705 μελών του ΕΚ καταψήφισαν, καταγγέλλοντας και καταδεικνύοντας τη ρίζα του προβλήματος, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους επιχειρηματικούς ομίλους που υπηρετεί η ΕΕ και τα διάφορα όργανά της όπως είναι και το ΕΚ.

Το Ευρωκοινοβούλιο «λαγός» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, του ΝΑΤΟ και του ευρωατλαντισμού συμμετέχει με κάθε διαθέσιμο μέσο στη διεξαγωγή του πολέμου, αποτελώντας εμπροσθοφυλακή στην επιχείρηση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία. Μετά από την καταδικαστέα εισβολή της καπιταλιστικής Ρωσίας το ΕΚ έφερε σε πέρας σειρά ψηφισμάτων κλιμάκωσης της πολεμικής εμπλοκής με τα οποία προωθεί πολλαπλές στοχεύσεις. Σε ψήφισμά του το Μάρτη του 2022, με τις ψήφους των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, έσπευδε να ξεπλύνει τις τεράστιες ευθύνες των ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και να σηματοδοτήσει έναν πακτωλό δισ. και εξοπλισμών για τη στήριξη του αντιδραστικού καθεστώτος Ζελένσκι, με δέσμη κυρώσεων που ακριβοπληρώνει μέχρι σήμερα ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί, εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα τη διαδικασία για ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ.

Ήταν η απόφαση που στην ουσία υλοποίησε η κυβέρνηση της ΝΔ και στήριξαν τα άλλα αστικά κόμματα για την αποστολή ελληνικών τεθωρακισμένων στην Ουκρανία, αποσύροντάς τα μάλιστα από τα ελληνικά νησιά.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2022, ήταν η σειρά για το πολεμικό ανακοινωθέν του Συμβουλίου και της Κομισιόν που ενέκριναν με την ψήφο τους τόσο η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ.

Μεταξύ άλλων, το κατάπτυστο ψήφισμα επικυρώνει κι επικροτεί την απόφαση της ΕΕ και των κρατών-μελών να «αυξήσουν μαζικά τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία», απαιτεί τη συγκρότηση «ενός μηχανισμού στρατιωτικής βοήθειας μέσω εκμίσθωσης και δανεισμού για την Ουκρανία», ενώ καλεί σε συντονισμό τις κυβερνήσεις μέχρι και για τις παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία. Όλα τα παραπάνω, που συνιστούσαν κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, συνοδεύτηκαν από τον ισχυρισμό που επιχειρούσε να κάνει το άσπρο-μαύρο, ότι «θα συμβάλουν στη συντόμευση του πολέμου». Στην πράξη, με την υπερψήφιση του ψηφίσματος προσυπογράφουν πέραν της κυβέρνησης της ΝΔ, εξίσου και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ την εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία και τη χρησιμοποίηση των αμερικανικών βάσεων (για την εγκατάσταση των οποίων έχουν εργαστεί δραστήρια ως κυβερνήσεις τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ).

Το δε πρόσφατο (Γενάρης 2023) ψήφισμα-πολεμικής φρενίτιδας του ΕΚ για τη «σύσταση ειδικού δικαστηρίου για τη Ρωσία» που ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενώ ο κατά τα άλλα «φιλειρηνιστής» ΣΥΡΙΖΑ… δεν το καταψήφισε, ξεπλένει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, προκλητικά αποσιωπά τα ατιμώρητα εγκλήματα των ευρωΝΑΤΟϊκών σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη κ.α.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στις 2 Φλεβάρη του 2023 στο ΕΚ ψήφισαν πάλι από κοινού όλο τον ευρωΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό της Συνόδου ΕΕ-Ουκρανίας. Υπερψήφισαν δηλαδή την επικαιροποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ.

Το Σεπτέμβρη του 2020 πέρασε ένα ακόμα επικίνδυνο ψήφισμα του ΕΚ που τα αστικά κόμματα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «χαστούκι» στην Τουρκία. Ήταν ένα ψήφισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του σχεδιασμού της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για να στρωθεί το τραπέζι της επιζήμιας για τους λαούς συνεκμετάλλευσης σε Αιγαίο, Aνατολική Μεσόγειο και Κυπριακή ΑΟΖ, βάζοντας στον «πάγκο του Προκρούστη» τα κυριαρχικά δικαιώματα, ανακυκλώνοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή. Το ψήφισμα ξέπλενε τη στάση της ΕΕ, ενώ υιοθετούνταν οι απαράδεκτες αναφορές ότι το ερευνητικό «Oruc Reis» επιχειρούσε «σε ζώνη επί της οποίας διεκδικεί επίσης δικαιοδοσία η Τουρκία», επιχειρώντας τη νομιμοποίηση τουρκικών αξιώσεων. Εκθείαζε επίσης το βρόμικο ρόλο του ΝΑΤΟ ως παράγοντα «επίλυσης διεθνών διαφορών» και «ρύθμισης των διεθνών σχέσεων» και επαναλαμβανόταν ο στόχος να τραβηχτεί η Τουρκία από την επιρροή της Ρωσίας και να ισχυροποιήσει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Μάλιστα, τόνιζε με νόημα ότι «το εξελισσόμενο δίκαιο της θάλασσας ερμηνεύεται διαφορετικά από την Ελλάδα και την Τουρκία· λαμβάνοντας υπόψη τους εκατέρωθεν ισχυρισμούς ότι η ερμηνεία του δικαίου της θάλασσας από την άλλη πλευρά είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο και ότι οι δραστηριότητες της άλλης πλευράς είναι παράνομες». H θέση αυτή ευθέως στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δηλαδή στην επήρεια των νησιών, όπως ισχύει για τις ηπειρωτικές ακτές. Τέλος, το ψήφισμα απηύθυνε κάλεσμα στις δυο πλευρές «να λύσουν τις σχετικές διαφορές τους» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, πρόταση που άλλωστε υιοθετούν εκ των προτέρων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Μια διαδικασία που βάζει από το παράθυρο τις αξιώσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας.

Σε έκθεσή του το ΕΚ το Νοέμβρη του 2022 ξεπλένει την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ στη Λιβύη, ενώ αναφέρει συγκεκριμένα: «λαμβάνοντας υπόψη ότι η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (αυτή του Ντμπεϊμπά) εξακολουθεί να είναι η μόνη κυβέρνηση που αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα». Δηλαδή αναγνωρίζει την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά και κάνει μια σύσταση για να αποσύρει το «Τουρκολιβυκό Σύμφωνο». Χαρακτηρίζει προκλητικά ως «πολύτιμες» τις ιμπεριαλιστικές αποστολές «EUBAM Libya, EUNAVFOR MED Irini, της ΚΠΑΑ», καλώντας μάλιστα σε «ανανέωση της εντολής τους». Το ΚΚΕ με βάση τα παραπάνω καταψήφισε την έκθεση. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν, μαζί και η Ελληνική Λύση που «διόρθωσε» την ψήφο της και αυτή σε υπέρ.

Η ΝΔ με μια λαθροχειρία επιδίωξε να κάνει το μαύρο άσπρο και να εμφανίσει την έκθεση για τη Λιβύη ως «δήθεν «ψήφισμα για το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο». Επιχείρησε από κοινού με ακροδεξιές δυνάμεις και άλλα φασιστοειδή του διαδικτύου να συκοφαντήσει το ΚΚΕ ότι δήθεν αυτό «καταψήφισε ψήφισμα που ακυρώνει το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο». Η επιχείρηση λάσπης γρήγορα κατέρρευσε κι έγινε μάλιστα μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Γιατί το ΚΚΕ ανέδειξε ότι από την πρώτη στιγμή έχει καταδικάσει και καταψηφίσει στο ΕΚ το απαράδεκτο και ανυπόστατο «Τουρκολιβυκό Σύμφωνο». Σημείωσε δε ότι αυτό ήρθε για πρώτη φορά προς ψήφιση στο ΕΚ σε ξεχωριστή ψηφοφορία, και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση 2,5 ολόκληρων ετών, στις 7.6.2022 στην «έκθεση προόδου για την Τουρκία». Όμως επιπλέον το ΚΚΕ κατέδειξε ότι η επίμαχη έκθεση για τη Λιβύη, που έσπευσαν να ψηφίσουν όλα τα άλλα αστικά κόμματα, εκτός από μια χαλαρή σύσταση για απόσυρση του Τουρκολιβυκού Συμφώνου, αναγνώριζε την κυβέρνηση Ντμπεϊμπά και στην πράξη νομιμοποιούσε και το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο. Πρόκειται δηλαδή για την ίδια κυβέρνηση και τις δυνάμεις που έστησαν με την κυβέρνηση Ερντογάν το «Τουρκολιβυκό Σύμφωνο» και γι’ αυτήν την κυβέρνηση για την οποία ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας παρέμεινε για ώρες στο αεροπλάνο, προκειμένου να μην την συναντήσει και να μην την αναγνωρίσει. Ανέδειξε επίσης τις μεγάλες ευθύνες της ΕΕ, των ΗΠΑ, του 
ΝΑΤΟ για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη το 2011, καθώς και όλων των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων που την στήριξαν. Γιατί αυτή η επέμβαση άνοιξε το δρόμο στο διαμελισμό και τη διάλυση της Λιβύης, στο «Τουρκολιβυκό Σύμφωνο» και σε αμφισβητήσεις συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δε θα μπορούσαν όλα τα αστικά κόμματα στο ΕΚ να μη συμπαραταχτούν στις στρατηγικής σημασίας επιταγές της μεγαλοεργοδοσίας για τη συρρίκνωση της τιμής της εργατικής δύναμης στα «ελάχιστα» και την απογείωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πρόκειται για μια συνολικότερη αντίληψη που η ΕΕ μεθοδικά έχει επεξεργαστεί εδώ και χρόνια με το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων», που εμφανίζει το ναδίρ των μισθών και τα επίπεδα πολύ κάτω κι από τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα ως δήθεν κατάκτηση και πρωτοπορία, μιλώντας προκλητικά για «επαρκείς κι αξιοπρεπείς μισθούς». Πρόκειται για τον προκλητικό εξωραϊσμό των μισθών και δικαιωμάτων πείνας με τη μορφή οδηγίας για τον «ευρωπαϊκό επαρκή κατώτατο μισθό» την οποία ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Ελληνική Λύση σύσσωμοι υπερψήφισαν. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε εργολαβικά να την πολυδιαφημίσει ως μέγιστη φιλεργατική κατάκτηση και «νίκη της Αριστεράς», αποτελώντας το καλύτερο «πλυντήριο» των αντεργατικών κατευθύνσεων της ΕΕ. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμίζουμε τη στάση του για την κατάπτυστη οδηγία για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την οποία νομοθέτησε ως κυβέρνηση, ξεκινώντας από τους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων. Η από κοινού ψήφος όλων τους στην οδηγία αποτελεί συνέχεια των κυβερνητικών έργων και ημερών τους, των άγριων περικοπών μισθών που εμφάνιζαν δήθεν ως αποτέλεσμα εξαναγκασμού. Αντίθετα, αποτελούν τεκμήριο της αβίαστης υποστήριξης των αντεργατικών μέτρων και περικοπών που έχουν τη σφραγίδα όλων τους στην Ελλάδα. Άλλωστε αξίζει να σημειωθεί ότι, πέραν των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και ο Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης έχει ψηφίσει το μνημόνιο των περικοπών ως βουλευτής του ΛΑΟΣ. Η ψήφος αυτή όχι μόνο είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα σκληρά αντεργατικά μέτρα που με ζήλο προώθησαν όλα αυτά τα χρόνια, όπως και του πρόσφατου εκτρωματικού νόμου Χατζηδάκη της ΝΔ που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τα μισά άρθρα του, αλλά και αδιαμφισβήτητη απόδειξη των μεγάλων δεσμεύσεων στο κεφάλαιο για τη μακροημέρευση της κερδοφορίας του και για το όποιο αντιλαϊκό κυβερνητικό σχήμα της επόμενης μέρας. Οι κάλπικες υποσχέσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ 
μπροστά στην κάλπη για αυξήσεις σε μισθούς έχουν τη σφραγίδα της δημοσιονομικής σταθερότητας και της «επάρκειας» που καθορίζουν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων κι έχουν καθηλώσει μέχρι σήμερα το επίπεδο των μισθών κάτω και από αυτά προ 12ετίας κι ενώ ο πληθωρισμός και η ακρίβεια λυσσομανούν.

Στην ίδια κατεύθυνση αποκαλυπτική ήταν και η απαράδεκτη πρόταση των πολιτικών ομάδων στο ΕΚ να μη συζητηθεί καν, ούτε να τεθεί σε ψηφοφορία στην Ολομέλειά του, η έκθεση με τις τροπολογίες της κοινοβουλευτικής επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων σχετικά με την πρόταση οδηγίας για τους εργαζόμενους στις πλατφόρμες. Αυτή η μεθόδευση στόχευε στο να παραπεμφθεί απευθείας σε διαπραγματεύσεις με το Συμβούλιο, για να συμφωνηθεί έτσι ένα νέο συμβιβαστικό κείμενο οδηγίας με βάση τις επιταγές της μεγαλοεργοδοσίας. Η πρόταση οδηγίας περιλαμβάνει ορισμένες διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό της εξαρτημένης εργασίας για τους εργαζόμενους στις πλατφόρμες, που όμως αυτές δεν αντιστρέφουν τον εχθρικό για τους εργαζόμενους χαρακτήρα της οδηγίας. Αφού υπερθεματίζει για την επιβολή κριτηρίων για «ανεξάρτητη εργασία» που δεν αφορά ούτε καν την αυτοαπασχόληση, αλλά στην ουσία τη δουλειά με το κομμάτι, επιδίδεται σε ένα ευχολόγιο για τη «ζωντανή μεσολάβηση και διαχείριση» που θα νομιμοποιεί και θα ξεπλένει τις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες των αλγορίθμων. Όσο για την Επιθεώρηση Εργασίας, όπως και στην Ελλάδα με το νόμο Χατζηδάκη, η μετατροπή τους σε «Αρχές Εργασίας» σε επίπεδο ΕΕ και η δραστική συρρίκνωσή τους προδιαγράφει ότι οι εργαζόμενοι είναι ανοχύρωτοι σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας.

Μόνο το ΚΚΕ, όπως έκανε και με τον εμβληματικό αγώνα των εργαζόμενων στην E-food, έθεσε ως κριτήριο την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων και των σύγχρονων αναγκών τους: Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) που να διασφαλίζουν συμβάσεις αορίστου χρόνου με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, μισθοί στο ύψος των σύγχρονων αναγκών, με κατάργηση των υπεργολάβων, της ελαστικής εργασίας και των ψηφιακών συστημάτων αξιολόγησης και παρακολούθησης της εργασίας των εργαζόμενων.

Μια ακόμα έκθεση που αποπνέει τη βαρβαρότητα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και της ένωσης των μονοπωλίων, της ΕΕ, είχε εγκρίνει το ΕΚ το Σεπτέμβρη του 2018 με τις ψήφους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Αντιμετωπίζοντας την αναπηρία, την ασθένεια και τη γήρανση των εργαζόμενων ως ανεπίτρεπτο κόστος για την εργοδοσία, αλλά και ως «χαμένες δυνατότητες» για την κερδοφορία τους, η έκθεση με τίτλο «Σχετικά με οδούς επανένταξης εργαζόμενων στην ποιοτική απασχόληση μετά την ανάρρωσή τους από τραυματισμό και ασθένεια» καλεί τα κράτη-μέλη να αναπτύξουν «εργαλεία» και να εκμεταλλευτούν κονδύλια της ΕΕ, για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις στο ζήτημα της λεγόμενης εργασιακής αποκατάστασης, προτείνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ «δουλειά έως τον τάφο» ακόμα και για περιπτώσεις ανίατων ασθενειών και βαριάς αναπηρίας.

Επικαλούμενοι «μια θετική και εργασιοκεντρική προσέγγιση για τους εργαζόμενους με αναπηρίες, τους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας και εκείνους που έχουν περάσει κάποια ψυχική ή σωματική ασθένεια ή τραυματισμό, αλλά και όσους έχουν διαγνωστεί με ανίατη ασθένεια», η δουλειά ως το θάνατο βαφτίζεται προκλητικά «έγνοια» για την «ευεξία» των εργαζόμενων, που τους καλούν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσης... «αν το επιθυμούν». Κυνικός στόχος της έκθεσης ο περιορισμός ή και η απαλλαγή του κράτους από παροχές συνταξιοδοτικές και υγείας.

Ενδεικτικό μάλιστα των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη μέρα και το ότι είναι ταγμένος στους στόχους του ευρωενωσιακού κεφαλαίου είναι το γεγονός ότι ο επικεφαλής του στο ΕΚ Δ. Παπαδημούλης, το Φλεβάρη του 2022, ήταν ο εισηγητής της ετήσιας έκθεσης του ΕΚ για τις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αναλαμβάνοντας να στοιχειοθετήσει όλους τους στόχους του ευρωενωσιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μεταξύ άλλων και για την απαλλαγή του από τα «κόκκινα» δάνεια και την παράδοση της εργατικής-λαϊκής κατοικίας στα νύχια των funds τύπου Πάτση της ΝΔ ή εύρωστων τραπεζών, με το λαό να πληρώνει πανάκριβο λογαριασμό. Πιο συγκεκριμένα η έκθεση αναφέρει: «Το ΕΚ εκφράζει την ικανοποίησή του για την αναθεώρηση της στρατηγικής της ΕΚΤ για τη νομισματική πολιτική (…) την ανησυχία του για το δυνητικό αντίκτυπο των χαμηλών επιτοκίων στον αριθμό των μη βιώσιμων και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, στα κίνητρα για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις που ενισχύουν την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα» και «καλεί την ΕΚΤ να αναλάβει δράση για τη σταθερότητα των τιμών».

Είναι ακριβώς οι στόχοι που βρίσκει ο λαός σήμερα απέναντί του, με τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ για τις απανωτές αυξήσεις των επιτοκίων δανεισμού που προσθέτουν ως και τρεις δόσεις ετησίως στους οφειλέτες των στεγαστικών δανείων και αποτελούν νέα θηλιά στο λαιμό των καταχρεωμένων εργατικών-λαϊκών νοικοκυριών. Είναι ξεκάθαρο ότι προμηνύουν νέα αδιέξοδα και «κόκκινα δάνεια» από εργατικές-λαϊκές οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν. Η ανάληψη ευθύνης από το ΣΥΡΙΖΑ για τη σύνταξη έκθεσης που εκφράζει και αποτυπώνει τους αντιλαϊκούς στόχους και ανησυχίες των Ευρωπαίων τραπεζιτών, πέρα από το στοιχείο της εμπιστοσύνης που δείχνουν σε αυτόν, αποτελεί αναμφίβολα επιβράβευση και «αντάξια συνέχεια» των εκτρωματικών νόμων του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση. Τέτοιοι ήταν οι νόμοι για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που, όπως διαπίστωσε ο λαός, μια χαρά προωθήθηκε η ψηφιακή οικονομία όταν πρόκειται να βγει στο σφυρί η εργατική-λαϊκή κατοικία, αλλά καρκινοβατεί για δεκαετίες η ψηφιακή μετάβαση όταν, π.χ., αφορά την ασφάλεια των μεταφορών και των σιδηροδρομικών δρομολογίων. Επίσης νόμοι προωθήθηκαν για την κατάργηση κάθε προστασίας της εργατικής-λαϊκής κατοικίας από τις κατασχέσεις των funds, που καραδοκούν για μαζικούς πλειστηριασμούς αναμένοντας το «πράσινο φως» και από τον Άρειο Πάγο. Επίσης ο «αριστερός» κατά τ’ άλλα ΣΥΡΙΖΑ καθιέρωσε ως ιδιώνυμο αδίκημα τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, το οποίο η ΝΔ επέκτεινε. Αυτόν το νόμο άλλωστε επικαλέστηκε η κυβέρνηση της ΝΔ για να ασκηθεί δίωξη σε βάρος του μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ Βάλσαμου Συρίγου, που έκανε το «έγκλημα» (!) να υπερασπιστεί τη λαϊκή περιουσία από τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις που προωθήθηκαν και επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ.

Ένα από τα καθιερωμένα πεδία άσφαιρης προεκλογικής αντιπαράθεσης αποτελεί η σκιαμαχία των αστικών κομμάτων και ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος επέβαλε περισσότερους ή λιγότερους φόρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν υπερψηφίσει στο ΕΚ ατόφια την οδηγία για τα ενεργειακά προϊόντα και τη διαιώνιση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στην ενέργεια, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει λευκό. Στη συνέχεια την υπερψήφισαν όλοι μαζί το περασμένο καλοκαίρι προς επιβεβαίωση στην Ελληνική Βουλή. Όμως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν έμειναν μόνο εκεί, αφού πέραν του ΕΝΦΙΑ και των δεκάδων άλλων έμμεσων και άμεσων αντιλαϊκών φόρων έχουν νομιμοποιήσει με την ψήφο τους και το «φόρο των φόρων» της ΕΕ, το αποκαλούμενο «σύστημα των ίδιων πόρων της ΕΕ». Στη σχετική έκθεση το Σεπτέμβρη του 2020 αποκαλύπτεται ότι προωθούνται μορφές έμμεσης φορολογίας σε βάρος του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος, με πρόσχημα την ελάφρυνση των «εθνικών συνεισφορών» από τους κρατικούς προϋπολογισμούς στον προϋπολογισμό της ΕΕ. Ο στόχος διπλός: Να μείνει περισσότερος «δημοσιονομικός χώρος» στα κράτη-μέλη για τη στήριξη του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να αυξηθεί ο προϋπολογισμός της ΕΕ με την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με την έμμεση φορολογία και με τρόπο όμως που δε θα είναι άμεσα φανερός στους λαούς. Η έκθεση του ΕΚ ζητάει –εκτός από τον «ίδιο πόρο»-φόρο για τα μη ανακυκλωμένα απορρίμματα πλαστικών συσκευασιών– να προστεθούν μεταξύ άλλων και άλλοι «πόροι»-φόροι της ΕΕ, όπως: α) Από το λεγόμενο σύστημα εμπορίου ρύπων (ΣΕΔΕ), β) ψηφιακών συναλλαγών, γ) χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, δ) διασυνοριακός φόρος άνθρακα και ε) από την εφαρμογή μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των εταιριών (ΚΕΒΦΕ) στην ΕΕ. Οι «ίδιοι πόροι» είναι έμμεσοι φόροι που κράτος και όμιλοι θα φορτώσουν ξανά στους λαούς (ψηφιακός φόρος, φόρος χρηματοπιστωτικών συναλλαγών τους και όλοι οι άλλοι), όπως άλλωστε έγινε και με το φόρο στις πλαστικές σακούλες. Η κοινή βάση φορολογίας των εταιριών στην ΕΕ, ο ψηφιακός φόρος, όπως και ο διασυνοριακός φόρος άνθρακα που προτείνονται, συνδέονται και με ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους και τους αντίστοιχους των ΗΠΑ και της Κίνας κυρίως, και με την επιδίωξη νέων φοροελαφρύνσεων των μεγάλων ευρωπαϊκών ομίλων. Οι «ίδιοι πόροι» της ΕΕ είναι αντιλαϊκοί φόροι που θα βαρύνουν το εργατικό-λαϊκό εισόδημα για την αποπληρωμή των 750 δισ. που θα δανειστεί η ΕΕ για το «Ταμείο Ανάκαμψης» και που ήδη ξεκοκαλίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και πληρώνουν πανάκριβα οι εργαζόμενοι, μεταξύ άλλων με τον πληθωρισμό που συνοδεύει το άφθονο φθηνό χρήμα για τα κέρδη των ομίλων.

Μάλιστα, τον Ιούλη του 2020 ποιος δε θυμάται τους μεγάλους πανηγυρισμούς και τις εν χορώ τοποθετήσεις βαθιάς ανακούφισης της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου για το συμβιβασμό που επήλθε εν μέσω σφοδρών ανταγωνισμών για τη συμφωνία συγκρότησης του Ταμείου Ανάκαμψης; ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από κοινού υπερψήφισαν τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής που χαιρέτιζαν τη θέσπισή του, καλλιεργώντας νέες αυταπάτες για τη νέα δήθεν «μεγάλη ιδέα» της ΕΕ και των κυβερνήσεων που θα έφερνε τάχα ευημερία στους λαούς. Αυτό που έκρυψαν και τότε και συνεχίζουν να κρύβουν μέχρι σήμερα είναι ότι αυτός ο δυσθεώρητος όγκος κεφαλαίων αιμοδοτεί την κερδοφορία του κεφαλαίου και αποτέλεσε όχημα τόσο για τις νέες βαθιά αντεργατικές ανατροπές μέσω των λεγόμενων προαπαιτούμενων και των «εθνικών σχεδίων ανάκαμψης» όσο και για το νέο γύρο άγριας φορολεηλασίας του λαού, με τον ίδιο να επωμίζεται και την εκτίναξη του πληθωρισμού που μεταξύ άλλων τροφοδοτήθηκε ακριβώς από τη συσσώρευση «φρέσκου φθηνού χρήματος» για τους ομίλους στην καπιταλιστική αγορά.

Είναι χιλιοπαιγμένος ο αποπροσανατολιστικός καβγάς ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης για τις αιτίες της ακρίβειας, με τη γνωστή διελκυστίνδα: Από τη μια η ΝΔ με την «εισαγόμενη ακρίβεια» και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με την «ακρίβεια Μητσοτάκη». Όμως η εκτίναξη των τιμών που προηγήθηκε του ιμπεριαλιστικού πολέμου –ο οποίος προφανώς επιδείνωσε περαιτέρω την κατάσταση– διαμορφώθηκε από ένα ολόκληρο πλέγμα ευρωενωσιακών κανονισμών και οδηγιών για τη λεγόμενη «πράσινη στρατηγική μετάβαση» και το σχέδιο που προωθεί την απολιγνιτοποίηση στη χώρα μας. Αυτούς τους στρατηγικούς σχεδιασμούς οι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τους συνδιαμόρφωσαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως εκάστοτε κυβερνήσεις και τους ψήφισαν με μια φωνή και ψήφο στο ΕΚ.

Έτσι προωθήθηκαν, για παράδειγμα, ο ευρωπαϊκός νόμος για το κλίμα, που επέβαλε διά νόμου όλους τους δήθεν «πράσινους», αλλά καταστροφικούς για το λαό και το περιβάλλον και πολλαπλά κερδοφόρους για το κεφάλαιο στόχους ως το 2050, με βάση και τη σύναξη επιχειρηματικών συμφερόντων της COP του Παρισιού. Τις αποφάσεις αυτές ψήφισαν επίσης σύσσωμα τα κόμματα του κεφαλαίου, ενώ από κοινού πρωτοστάτησαν στην προκλητική προπαγάνδα να χρεώσουν μέσω της ατομικής ευθύνης στο λαό την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ώρα που οι ίδιες δυνάμεις κλιμακώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ασυδοσία του κεφαλαίου που ρυπαίνει, ενώ κερδίζει κι επιπλέον από το εμπόριο ρύπων.

Πρόκειται για τον κανονισμό που όχι μόνο δεν περιέχει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία του περιβάλλοντος, την υγεία και τη ζωή των εργαζόμενων, αλλά αντίθετα ενισχύει περαιτέρω το ήδη υπάρχον αντιλαϊκό πλαίσιο της πολιτικής ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων δήθεν για το περιβάλλον, όπως το «ο ρυπαίνων πληρώνει» (για να συνεχίσει να ρυπαίνει) και όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο της ΕΕ για τα απόβλητα και τη διαχείρισή τους, το νερό, την ενέργεια κλπ., που ενισχύεται σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση με «πράσινη φορολογία» του λαού (βλ. νέοι «ίδιοι πόροι» της ΕΕ), «Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης» και άλλες παρεμβάσεις προς όφελος των μονοπωλίων.

Αντίστοιχα, τα ίδια κόμματα ψήφισαν στο ΕΚ «αγκαζέ» και τη λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία», στην οποία προβλέπεται «να κινητοποιηθούν ουσιαστικές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις» και θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της «Πράσινης Συμφωνίας». Εκτιμά πως «η ΕΕ οφείλει να προσφέρει στους μακροπρόθεσμους επενδυτές βεβαιότητα και κανονιστική προβλεψιμότητα, καθώς και επαρκές χρηματοδοτικό πλαίσιο, πόρους και αγοραστικά και φορολογικά κίνητρα, για μια επιτυχή πράσινη μετάβαση και μια βιώσιμη κοινωνική, βιομηχανική και οικονομική αλλαγή».

Με δύο λόγια, διασφαλισμένα κέρδη για τους ομίλους, με εργαλεία τον πακτωλό των χρηματοδοτήσεων του Ταμείου Ανάκαμψης, κάθε είδους φοροαπαλλαγές και κίνητρα για να ανοιχτεί λεωφόρος κερδοφορίας για τους «πράσινους» ομίλους σε βάρος του λαού, που θα πληρώσει πολύ ακριβά και πολλαπλά την «πράσινη μετάβαση» ως καταναλωτής απλησίαστης ενέργειας και καυσίμων, ως χρήστης πανάκριβων νέων «πράσινων υπηρεσιών», τεχνολογιών, αυτοκινήτων, κατοικιών, τιμωρούμενος αντίστοιχα με κυρώσεις και πρόστιμα όταν αναγκάζεται να χρησιμοποιεί ξεπερασμένες, χαρακτηρισμένες ως «μαύρες» και μη συμβατές με τις «πράσινες» προδιαγραφές τεχνολογίες και υπηρεσίες, και βεβαίως πάνω απ’ όλα ως άγρια φορολογούμενος. Ενδεικτικό του μεγέθους της υποκρισίας των αστικών κομμάτων και ότι κανένα τους δε δικαιούται να υποδύεται το συμπάσχοντα με το λαό για τις δραματικές επιπτώσεις της ακρίβειας είναι και το γεγονός ότι η μεν ΝΔ από θέση εισηγητή στο ΕΚ επεξεργάστηκε και ψήφισε τον Ιούλη του 2020 το λεγόμενο Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης, τη γνωστή και ως «έκθεση Κεφαλογιάννη», όπου η ΝΔ και ως κυβέρνηση στην Ελλάδα υλοποιούσε τις χιλιάδες απολύσεις στους Ατμοηλεκτρικούς Σταθμούς Λιγνίτη της ΔΕΗ σε Δυτική Μακεδονία και Πελοπόννησο και προωθούσε το σχεδιασμό για να κυριαρχήσει η επιζήμια για το λαό και το περιβάλλον άντληση ενέργειας από το φυσικό αέριο. Πρόκειται για τον ίδιο στρατηγικό σχεδιασμό της απολιγνιτοποίησης που προκρίνει τη μονομέρεια των ανεμογεννητριών και των φωτοβολταϊκών μιας οικονομίας με κριτήριο τα καπιταλιστικά κέρδη, που έχει καταδικάσει τις περιοχές που ζούσαν από τα εργοστάσια λιγνιτοπαραγωγής ενέργειας στα αδιέξοδα και στην εκτίναξη της ανεργίας. Στην έκθεση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό, ενώ την ίδια ώρα οι ευρωβουλευτές του (Παπαδημούλης, Κόκκαλης), για να μην υστερήσουν σε σύγκριση με τη ΝΔ, προωθούσαν τροπολογία στην επιτροπή περιβάλλοντος του ΕΚ(ENVI) για να επιταχυνθούν οι ρυθμοί εφαρμογής της «πράσινης μετάβασης» και η επίσπευση της κατάργησης των ορυκτών καυσίμων και ανάμεσά τους, βέβαια, του πολύτιμου για το ενεργειακό μίγμα της χώρας, λιγνίτη. Σημείωναν μάλιστα συγκεκριμένα στην τροπολογία τους ως κριτήριο για την επιδότηση από το «Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης» την «ταχύτητα με την οποία τα κράτη-μέλη δεσμεύονται να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από άνθρακα ή λιγνίτη, όπως αποτυπώνεται στα αντίστοιχα εθνικά σχέδια για την ενέργεια και το κλίμα για το 2030».

Είναι παροιμιώδης η υποκρισία της ΕΕ και των αστικών κομμάτων που επικαλούνται την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ είναι γνωστό ότι υπάρχουν διαθέσιμα τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα δέσμευσης άνθρακα που μπορούν να περιορίσουν την επιβάρυνση από τις λιγνιτικές μονάδες.

Τον ίδιο σχεδιασμό ο ΣΥΡΙΖΑ τον προωθούσε και με ευρωβουλευτές του εισηγητές ή συνεισηγητές στις γνωμοδοτικές εκθέσεις σχετικά με το «Επενδυτικό Σχέδιο για μια Βιώσιμη Ευρώπη - Τρόποι χρηματοδότησης της Πράσινης Συμφωνίας» ή σχετικά με την υλοποίηση και επίτευξη των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης (ΣΒΑ). Ο ένας λοιπόν έκοβε κι ο άλλος έραβε στο ΕΚ όπως και στην Ελλάδα, με το Χρηματιστήριο της Ενέργειας και τους δύο πανομοιότυπους σχεδιασμούς με την ίδια επωνυμία «Εθνικό Σχέδιο για το Κλίμα», που επεξεργάστηκε η μεν κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2018 και αυτή της ΝΔ το 2022 με βάση το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Νόμο για το Κλίμα».

Αυτόν τον κοινό σχεδιασμό τους προδίδει και η υπερψήφιση από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ για την επίσπευση με φαστ-τρακ διαδικασίες της εγκατάστασης ανεμογεννητριών ακόμα και σε χαρακτηρισμένες ως περιοχές Natura, αίροντας κάθε εμπόδιο και προωθώντας διά νόμου την καταστολή των κινητοποιήσεων και, με την επίκληση του λεγόμενου «υπέρτατου δημοσίου συμφέροντος», τις διώξεις αγωνιζόμενων κατοίκων και μαζικών φορέων σε όλη την Ελλάδα που κινητοποιούνται ενάντια στην εγκατάστασή τους και την επέλαση των μονοπωλίων. Η ψήφος τους αυτή ξεγυμνώνει το υποκριτικό και προκλητικό χτύπημα στην πλάτη που επιχειρούν στελέχη αυτών των κομμάτων σε όσους κινητοποιούνται, όπως και οι εκλεγμένοι τους στην Τοπική Διοίκηση, για να τους ξεγελάσουν προεκλογικά.

Το ΚΚΕ στάθηκε αταλάντευτα ενάντια στον «πράσινο» αντιλαϊκό στρατηγικό σχεδιασμό ΕΕ, κυβερνήσεων, κεφαλαίου, αστικών κομμάτων. Καταψήφισε κι αποκάλυψε το χαρακτήρα όλων αυτών των βαθιά αντιλαϊκών νομοσχεδίων που αποτελούν τον πυρήνα της εκτόξευσης της ακρίβειας σε ενέργεια, τρόφιμα, καύσιμα, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας που υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Το ΚΚΕ δεν εναντιώνεται σε κανέναν τρόπο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Το θέμα είναι το ενεργειακό μίγμα να λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει πλούσια λιγνιτικά αποθέματα, να προκρίνεται η εγκατάσταση ΑΠΕ με ισόρροπη και υπεύθυνη χωροθέτηση με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν ο λαός πάρει στα χέρια του τα «κλειδιά» της οικονομίας και την εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής όλων των κλάδων της οικονομίας και με την ενέργεια να αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη προς όφελος των εργαζόμενων και του λαού, απαλλαγμένος από τους μονοπωλιακούς ομίλους και τις αντιπαραθέσεις τους για το ποιος θα έχει μεγαλύτερο κομμάτι της χρηματοδοτικής πίτας φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων.

Παρά τους τόνους σκόνης που επιχειρούν να σηκώσουν μεταξύ τους στήνοντας μια κάλπικη προεκλογική αντιπαράθεση με επίκεντρο τις υποκλοπές, δεν μπορούν να αντικρούσουν την τεκμηριωμένη κριτική του ΚΚΕ που σε ανύποπτη στιγμή όχι μόνο καταψήφιζε, αλλά και σταθερά αναδείκνυε τους μεγάλους κινδύνους για το λαό από την προώθηση σχετικών κανονισμών και οδηγιών της ΕΕ, αρχικά στο ΕΚ και κατόπιν στην Ελληνική Βουλή. Αυτές οι οδηγίες νομιμοποιούν τις υποκλοπές, τη διαχείριση, εμπορία και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, την αγοραπωλησία, εισαγωγή κι εξαγωγή των λεγόμενων κακόβουλων λογισμικών τύπου Predator και Pegasus, όπως και τη συγκρότηση και λειτουργία ενός πολυπλόκαμου δικτύου ευρωενωσιακών οργανισμών παρακολούθησης, συλλογής επεξεργασίας προσωπικών στοιχείων και δεδομένων. Οι ίδιοι κανονισμοί, οδηγίες και νομοθετήματα συνιστούν ένα ασύλληπτο πλέγμα μηχανισμών ευρωφακελώματος πολιτών-κατοίκων της ΕΕ, ταξιδιωτών, μεταναστών, προσφύγων σε κράτη-μέλη και τρίτες χώρες, από κοινού, αλλά και σε ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Πρόκειται για ένα τεράστιο δίκτυο ευρωενωσιακών μηχανισμών και οργανισμών με βάσεις σε κάθε χώρα, με στόχο κάθε αστική τάξη πρώτ’ απ’ όλα να στοχεύει τον εχθρό-λαό, με ή χωρίς την επίκληση «λόγων εθνικής ασφάλειας». Αυτές τις οδηγίες όχι μόνο τις ψήφισαν, αλλά και με προσήλωση τις ενσωμάτωσαν στο «εθνικό δίκαιο» κατά σειρά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε με βάση αυτές, χιλιάδες παρακολουθούνταν, όπως άλλωστε το ίδιο ίσχυε και για 6 τουλάχιστο χρόνια (τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ όσο κι επί ΝΔ) για τις υποκλοπές στο τηλεφωνικό κέντρο της ΚΕ του ΚΚΕ. Ακολουθεί μόλις ένας ενδεικτικός κατάλογος από ψηφοφορίες που ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ψήφισαν και συνδιαμόρφωσαν από κοινού στο ΕΚ και τους εκθέτει στην απέλπιδα προσπάθειά τους να εμφανίσουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους σε δευτερεύοντα ζητήματα:

– Η Αστυνομική Οδηγία για την επεξεργασία δεδομένων από τις αρχές επιβολής του νόμου (2016/680) που καθιερώνει το «νόμιμο», γενικευμένο και συστηματικό φακέλωμα, ενώ έδινε το «πράσινο φως» σε κατασκοπευτικά λογισμικά να χρησιμοποιούνται «νόμιμα» στη χώρα μας στο όνομα της δημόσιας τάξης και λόγων σκόπιμα ασαφώς διατυπωμένων.

– Ο ψευδεπίγραφα αποκαλούμενος «Γενικός Κανονισμός για την προστασία Προσωπικών Δεδομένων» της ΕΕ (2016/679) που ανάγει σε θεσμοθετημένο κανόνα το γενικευμένο, συστηματικό και ανεξέλεγκτο φακέλωμα από το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Στο στόχαστρο μπαίνουν όλοι αδιακρίτως οι εργαζόμενοι, αφού επιτρέπεται η συλλογή και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων κάθε προσώπου χωρίς καν να είναι ύποπτος για οποιαδήποτε πράξη, απλά και μόνο για λόγους «δημόσιας τάξης και ασφάλειας».

– Ο Κανονισμός (ΕΕ) 2019/818 αναθέτει στο συντονιστικό όργανο ηλεκτρονικής παρακολούθησης, τον eu-LISA, τη δημιουργία κοινής βάσης βιομετρικών δεδομένων (BMS), στην οποία οι κατασταλτικοί και άλλοι μηχανισμοί των κρατών-μελών θα έχουν πρόσβαση με συνδυασμό στα συστήματα εισόδου/εξόδου (ΣΕΕ), του Συστήματος Πληροφοριών για τις Θεωρήσεις (VIS), του Συστήματος πληροφοριών και άδειας ταξιδιού της ΕΕ (ETIAS), του Eurodac, του Συστήματος Πληροφοριών Σένγκεν (SIS) και του Ευρωπαϊκού Συστήματος Πληροφοριών Ποινικού Μητρώου για υπηκόους τρίτων χωρών (ECRIS-TCN). Όλα στο όνομα της καταπολέμησης της λεγόμενης «τρομοκρατίας» και του «ριζοσπαστισμού», που αξιοποιούνται για τη στοχοποίηση του «εχθρού» λαού και του κινήματός του. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων στον πλανήτη…

– Ο Κανονισμός 2021/821 για τα «είδη διπλής χρήσης», στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα «είδη κυβερνοεπιτήρησης», από τον οποίο συνάγεται ότι η παραγωγή, εμπορία, διακίνηση και εξαγωγή κατασκοπευτικού λογισμικού, όπως το Pegasus, το Predator και δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν, είναι νόμιμες. Ψηφίστηκε το Μάρτη του 2021. Μάλιστα, στον εν λόγω κομβικής σημασίας κανονισμό η ομάδα της ονομαζόμενης «Αριστεράς» είχε καταθέσει τροπολογία απόρριψης του κανονισμού, την οποία καταψήφισαν μόνο οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τεράστιες ευθύνες γιατί όχι μόνο υπερψήφισε τον επικίνδυνο κανονισμό, αλλά και πρωτοστάτησε για την υπεράσπιση του, αφού μόνος από την πολιτική ομάδα του καταψήφισε την πρότασή της να απορριφθεί η περιβόητη οδηγία που απελευθέρωνε τη χρήση, εμπορία, εισαγωγή κι εξαγωγή λογισμικών τύπου Predator.

Το ΚΚΕ ανέδειξε, πολύ πριν ξεσπάσει το όλο σκάνδαλο, το πραγματικό σκάνδαλο των σκανδάλων, δηλαδή το γεγονός ότι το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, των κανονισμών, οδηγιών και μηχανισμών της ΕΕ το οποίο έχει ενσωματωθεί από τις κυβερνήσεις και στις εθνικές νομοθεσίες, έχει καταστήσει νόμο και επιτρέπει τη γενικευμένη παρακολούθηση των επικοινωνιών, την παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, τη συλλογή, επεξεργασία και ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων των εργαζόμενων σε όλα τα κράτη-μέλη της.

Ανέδειξε επίσης ότι η σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν είναι κάποια «εκτροπή», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπλένοντας το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, αλλά η κανονικότητα της δικτατορίας του κεφαλαίου που μόνο ο λαός με την πάλη του μπορεί να ανατρέψει παίρνοντας στα χέρια του την εξουσία.

Μια κοκορομαχία ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο τον Οκτώβρη του 2022 σε ψήφισμα για χορήγηση έγκρισης στη Frontex για την οικονομική διαχείρισή της, στη βάση του πορίσματος της Υπηρεσίας για την Καταπολέμηση της Απάτης (OLAF) για κακοδιαχείριση και επαναπροωθήσεις στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας πανηγύρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη ΝΔ να τον κατηγορεί, διά του υπουργού Μετανάστευσης Ν. Μηταράκη, ότι πολεμά τη Frontex γιατί πιστεύει ότι η ΕΕ δεν πρέπει να φυλάει τα σύνορά της.

Ο παραπλανητικός «καβγάς» ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφο τους περιορίστηκε στην ψήφο περί της απαλλαγής για τα οικονομικά και όχι μόνο σκάνδαλα της Frontex, και αφήνει στο απυρόβλητο την αποστολή και λειτουργία της Frontex που συνοδεύει την απόφαση περί μη απαλλαγής. Γιατί το εν λόγω ψήφισμα, που αποτυπώνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα και την κατασταλτική αποστολή της Frontex, το ψήφισαν και με τα δύο χέρια τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε. Το ίδιο κείμενο αθωώνει το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την εκμετάλλευση και ευθύνεται για τα κύματα των ξεριζωμένων ανθρώπων. Ξεπλένει τις τεράστιες ευθύνες της ΕΕ και της ίδιας της Frontex, των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων για τα ναυάγια χιλιάδων προσφύγων στη θάλασσα και τις τραγωδίες στη στεριά με εκατόμβες νεκρών, τις απαράδεκτες επαναπροωθήσεις. Για να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της υποκρισίας της ΕΕ και των μηχανισμών της όπως η OLAF, της οποίας την έρευνα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία, ενώ η ίδια κατά δήλωση εκπροσώπου της «ποτέ δε διερεύνησε ισχυρισμούς περί επαναπροωθήσεων (στην Ελλάδα), καθώς κάτι τέτοιο δεν περιλαμβάνεται στην εντολή της. Ερεύνησε αποκλειστικά τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόστηκαν οι κανόνες διαχείρισης καταγγελιών εντός της Frontex».

Το ψήφισμα επίσης βγάζει λάδι την εργαλειοποίηση του Προσφυγικού από την πλευρά της αστικής τάξης της Τουρκίας, για να προωθήσει τις διεκδικήσεις της στον ανταγωνισμό με την ελληνική αστική τάξη, εργαλειοποίηση που οδηγεί στην απάνθρωπη μεταχείριση των κατατρεγμένων, με νωπές τις εικόνες από τα ναυάγια με νεκρούς σε Λέρο, Κύθηρα, Εύβοια, Λέσβο κ.α., αλλά και αυτές της ντροπής των 92 ξεγυμνωμένων προσφύγων.

Το ψήφισμα υμνεί την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και υλοποιεί και η σημερινή της ΝΔ, και η οποία αποτελεί το έδαφος για την εργαλειοποίηση, τις επαναπροωθήσεις, τις απελάσεις, τη δράση των διακινητών. Καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες ότι η Frontex μπορεί να «καθαγιαστεί» με την αλλαγή του επικεφαλής της ή με προσλήψεις.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτουν επίσης το κύριο, ότι η Frontex έχει αναλάβει καθήκοντα επιτήρησης των ελληνικών συνόρων και μάλιστα με ολοένα και πιο αναβαθμισμένες αρμοδιότητες, παραβιάζοντας κυριαρχικά δικαιώματα κάθε κράτους και αποτελώντας πηγή σοβαρών κινδύνων, με μεγάλες διαχρονικές ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων που τα εκχωρούν.

Και από αυτήν την ψηφοφορία ένα είναι το συμπέρασμα: Οι λαοί να δυναμώσουν τον αυτοτελή αγώνα τους ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά τον πόλεμο, την εκμετάλλευση και την προσφυγιά, ενάντια στην ΕΕ, στις αστικές κυβερνήσεις και στους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς. Με τη μαχητική δράση και τις πρωτοβουλίες τους να γίνουν ασπίδα για τη ζωή, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ξεριζωμένων ανθρώπων, διεκδικώντας την άμεση περίθαλψη και προστασία των διασωθέντων από τις τραγωδίες και την απρόσκοπτη πρόσβασή τους στη διαδικασία ασύλου. Επίσης να καταργηθεί το νομοθετικό πλαίσιο του εγκλωβισμού και των απελάσεων και η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας. Να δημιουργηθούν Επιτροπές Ασύλου στην Τουρκία με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ, προκειμένου να εξασφαλίζεται η απόδοση ασύλου στους ξεριζωμένους και η γρήγορη μετάβασή τους στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους. Πάνω απ’ όλα να δυναμώσει η εργατική-λαϊκή πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς, που αποτελεί τη βασική αιτία για τα καραβάνια των ξεριζωμένων.

Μην κρύβοντας τις στρατηγικές δεσμεύσεις τους και τη συμφωνία τους στα μεγάλα ζητήματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τον Οκτώβρη του 2020 την αναθεώρηση της ΚΑΠ και το συμβιβασμό που καταλήχθηκε ανάμεσα στα μονοπώλια της «πράσινης οικονομίας» και των νέων τεχνολογιών (π.χ. «ευφυής γεωργία ακριβείας») από τη μία και των πιο παραδοσιακών κλάδων, όπως η βιομηχανία αγροτικών εισροών (π.χ., λιπάσματα, φυτοπροστατευτικά κλπ.), μεταποίησης κτηνοτροφικών προϊόντων κ.ά. από την άλλη. «Μήλον της έριδος» αποτελούν οι υψηλές χρηματοδοτήσεις που προέρχονται από την καταλήστευση των λαών και καταλήγουν στο βωμό της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι διακηρύξεις υπέρ των «ποιοτικών» τροφίμων, της «προστασίας του περιβάλλοντος» και της λεγόμενης «ενιαίας υγείας», υπέρ της στήριξης του εισοδήματος αγροτικών εκμεταλλεύσεων του μοντέλου της «οικογενειακής» γεωργίας γίνονται από τη σκοπιά των συμφερόντων επιχειρηματικών ομίλων της ΕΕ. Η ΕΕ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία του περιβάλλοντος και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών για ασφαλή και ποιοτικά τρόφιμα. Βασικό κριτήριο των κανόνων για το «περιβάλλον» και το «κλίμα» και των προτύπων της «πιστοποιημένης» και «ποιοτικής» παραγωγής «από το αγρόκτημα ως το πιάτο» είναι να ενισχυθούν τα μερίδια ορισμένων μονοπωλίων (π.χ. «κυκλικής οικονομίας»), αλλά και να τεθούν εμπόδια σε ανταγωνίστριες δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ, Βραζιλία, Κίνα κλπ.) που δεν εφαρμόζουν αντίστοιχες ρυθμίσεις.

Η ΕΕ με αυτές τις κατευθύνσεις έθεσε ακόμη περισσότερα εμπόδια κι αδιέξοδα στην επιβίωση των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων, διογκώνοντας κι άλλο το κόστος παραγωγής, τις τιμές των αγροεφοδίων, δυσχεραίνοντας περαιτέρω την παραμονή τους στο χωράφι και το στάβλο τους. Οι προσαρμογές στις άμεσες ενισχύσεις και συνολικότερα στο καθεστώς των επιδοτήσεων θα εξακολουθήσουν ίσα να συντηρούν ορισμένες ομάδες αυτοαπασχολούμενων αγροτών, επιτείνοντας όμως την καταλήστευση του μόχθου τους από τα μεταποιητικά και εμπορικά μονοπώλια που επιδιώκουν φθηνές πρώτες ύλες. Η ωμή πραγματικότητα με τα τρόφιμα να πωλούνται από τους μικροπαραγωγούς σε εξευτελιστικές τιμές και να φτάνουν, εξαιτίας των όρων που επιβάλλουν αγροτοβιομήχανοι και μεγαλέμποροι, με εκτιναγμένες τιμές στο ράφι για τα λαϊκά νοικοκυριά αποτυπώνει ποιος τελικά κερδίζει και ποιος χάνει στο ενδιάμεσο της διαδρομής από το χωράφι στο πιάτο.

Το ΚΚΕ καταψήφισε την αναθεωρημένη ΚΑΠ και ήταν στην πρώτη γραμμή της πάλης των βιοπαλαιστών αγροτών στα μπλόκα του αγώνα για να αντιπαλέψουν με την οργάνωση του αγώνα τους την επιδείνωση των όρων παραμονής τους στην παραγωγή, ως αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των μονοπωλίων, τα κέρδη των οποίων υπηρετεί και η νέα ΚΑΠ.

Σε έκθεση του ΕΚ το Μάη του 2017, με επίκληση της λεγόμενης «σπατάλης τροφίμων», προτείνεται κυνικά η επέκταση των εξαιρέσεων της αναγραφής στα τρόφιμα της ένδειξης για την ημερομηνία λήξης τους, εξέταση «μοντέλων» για την «ανάκτηση» ληγμένων τροφίμων και επαναχρησιμοποίησή τους. Την έκθεση αυτή υπερψήφισαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Η ΕΕ μέσω της έκθεσης προτείνει τη διαφοροποίηση τιμών ανάλογα με την ημερομηνία λήξης των τροφίμων, με «εκπτώσεις» σε όσα προϊόντα λήγουν και τη διάθεση από τα εστιατόρια των απούλητων μερίδων σε φθηνότερες τιμές, και στρώνουν το έδαφος για να τρέφονται οι εργατικές-λαϊκές οικογένειες, που έχουν τσακιστεί από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα ΕΕ και κυβερνήσεων, με ληγμένα, αλλοιωμένα και ακατάλληλα τρόφιμα. Οι δε επιχειρηματικοί όμιλοι θα είναι πολλαπλά κερδισμένοι, αφού θα τα διαθέτουν θησαυρίζοντας, ενώ διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένοι να τα πετάξουν. Μάλιστα, η έκθεση προτείνει τη διάθεση από τις βιομηχανίες των ληγμένων τροφίμων για «φιλανθρωπικούς σκοπούς» και παροχή φοροαπαλλαγών και «οικονομικών κινήτρων» στις επιχειρήσεις για δωρεές τροφίμων σε «φιλανθρωπικές οργανώσεις», ώστε οι καπιταλιστές να κερδίζουν και από τα «σαπάκια» που θα «δωρίζουν» και να πλασάρονται κι από πάνω σα «φιλάνθρωποι».

Και αυτή η έκθεση αποτελεί μία ακόμη χαρακτηριστική απόδειξη της σήψης και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης του εργαζόμενου λαού για την ανατροπή του, την αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό, όπου η εργατική-λαϊκή εξουσία και οικονομία με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό θα μπορούν να ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές διατροφικές ανάγκες και να υπηρετούν τη λαϊκή ευημερία.

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν στην πράξη ότι τα κόμματα του κεφαλαίου στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Γι’ αυτό φροντίζουν να ανάγουν την τεχνητή πόλωση και τον καβγά στα δευτερεύοντα σε «τέχνη», και μάλιστα «τέχνη» που ανάγεται σε αθλιότητα συγκρίνοντας αριθμούς νεκρών και κροκοδείλιων δακρύων από την προώθηση της κοινής στρατηγικής τους με τις δίχως τέλος τραγωδίες - προδιαγεγραμμένα εγκλήματα σε βάρος του λαού. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για ίδια κόμματα, άλλωστε θα ήταν άχρηστο για την αστική τάξη να διέθετε κόμματα φωτοαντίγραφα.

Αξιοποιούν τις διαφορετικές ιστορικές, ιδεολογικοπολιτικές καταβολές κι αποχρώσεις τους επιδιώκοντας να χειραγωγήσουν το λαό και με ξεχωριστό τρόπο να απευθυνθούν και να εγκλωβίσουν συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και λαϊκά στρώματα. Όμως το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους είναι αυτό που τα κατατάσσει στην κατηγορία «αστικά κόμματα», που είναι ταγμένα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων και προορισμός τους είναι η κυβερνητική διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με δυνητικό εταίρο –όπως έχει αποδείξει η ελληνική και διεθνής πείρα– οποιοδήποτε κόμμα που έχει την ίδια αποστολή.

Τα συμπεράσματα αυτά του ΚΚΕ είναι δοκιμασμένα και σε άλλες ιστορικές περιόδους, π.χ., όπως αυτή ενός ακόμα ισχυρότερου δικομματισμού με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όταν μάλιστα ήταν πιο δυσδιάκριτες ανάμεσα στο λαό οι στρατηγικές συγκλίσεις των δύο κομμάτων στα κύρια ζητήματα. Η εργατική-λαϊκή πείρα όμως έχει αντικειμενικά ωριμάσει και οι προειδοποιήσεις του ΚΚΕ επαληθεύτηκαν. Τέτοια πολύτιμη πείρα έχει συσσωρευτεί ιδιαίτερα σήμερα, με δεδομένο ότι όλα τα κόμματα πλην ΚΚΕ μπορούν να πάνε με όλους προκειμένου να υπηρετήσουν την αστική διαχείριση. Ο αγώνας των εργαζόμενων, της νεολαίας, έχει τις δυνατότητες να στοχοποιήσει την επιζήμια ευρωενωσιακή στρατηγική, τις ευθύνες όλων των αστικών κυβερνήσεων, τις δεσμεύσεις όλων των αστικών κομμάτων, αλλά και συνολικά τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Το ζητούμενο σήμερα είναι ο λαός να εμπιστευτεί το καταστάλαγμα αυτής της πείρας, ότι δεν έχει τίποτα να περιμένει από την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση και ότι η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στον ελπιδοφόρο δρόμο που χαράζει το ΚΚΕ με το λαό πρωταγωνιστή. Γιατί μόνο με ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ μπορεί να δυναμώσει μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση που θα αποσπά «ανάσες» ανακούφισης στο δρόμο της σύγκρουσης με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, των συμμαχιών και των ενώσεών της, προβάλλοντας την υπερώριμη ανάγκη της αποδέσμευσης από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τα καπιταλιστικά δεσμά με το λαό στην εξουσία. Γιατί μόνο το ΚΚΕ έχει πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας για μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και στόχο την ικανοποίηση των ολοένα και διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.