ΣΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΝΕ


της Αλέκας Παπαρήγα

Φέτος κλείνουν 40 χρόνια από τη βαρυσήμαντη απόφαση του ΚΚΕ, με την επαναλειτουργία του στην Ελλάδα να ιδρύσει και την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, σε συνθήκες παρανομίας. Η ύπαρξη επαναστατικής νεολαιίστικης οργάνωσης είναι απολύτως αναγκαία. Καμία άλλη νεολαιίστικη οργάνωση, όσο ριζοσπαστική και αν είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ΚΝΕ. Η ΚΝΕ δεν είναι σήμερα μόνο σαράντα χρόνων. Εχει παρελθόν την ηρωική ιστορία της ΟΚΝΕ, αλλά και την αναντικατάστατη συμμετοχή των νεολαίων κομμουνιστών στις οργανώσεις της ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στη νεολαία της ΕΔΑ και στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Η ίδρυσή της όμως ήταν απολύτως επιτακτική. Κάλυψε ένα σοβαρό κενό, καθώς για πολλά χρόνια δεν υπήρξε οργανωτικά αυτοτελής κομμουνιστική οργάνωση.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης κομμουνιστικής νεολαίας έχει σχέση με τα ηλικιακά χαρακτηριστικά της νεολαίας και την ανάγκη να υπάρχει εξειδίκευση της πολιτικής του Κόμματος στη νεολαία, από μια αυτοτελή οργάνωση που καθοδηγείται ιδεολογικά και πολιτικά από το ΚΚΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένας τυπικός στεγανοποιημένος καταμερισμός δράσης ανάμεσα στο Κόμμα και την ΚΝΕ με βάση ένα ορισμένο όριο ηλικίας προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Τα σύγχρονα προβλήματα της νεολαίας και του κινήματός της είναι ευθύνη πριν απ’ όλα του Κόμματος, χωρίς αυτό να συνεπάγεται παραμερισμό της ιδιαίτερης και εξαιρετικά σημαντικής ευθύνης της ΚΝΕ ως πρωτοπόρας δύναμης του κινήματος της νεολαίας, λόγω ακριβώς του επαναστατικού της χαρακτήρα.

Το Κόμμα βλέπει τη δράση του στη νεολαία ως αναπόσπαστο στοιχείο της δουλειάς του στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.

Η ΚΝΕ δεν έχει μόνο ευθύνη να κατακτά καθημερινά τον πρωτοπόρο ρόλο της στην πολιτική ωρίμανση της νεολαίας, στην οργάνωση των κινητοποιήσεων και του αγώνα της για τα δικαιώματά της. Δεν έχει μόνο την ευθύνη να προβάλλει στη νεολαία την ιδεολογία και την πολιτική, το πρόγραμμα του ΚΚΕ, να κερδίζει την εμπιστοσύνη όλο και περισσότερων νέων, να συμβάλλει στην επεξεργασία στόχων και αιτημάτων πάλης που συσπειρώνουν τους νέους και τις νέες σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Δεν έχει μόνο την ευθύνη να συμβάλλει στη διεξαγωγή της ιδεολογικής πάλης στις γραμμές του κινήματος της νεολαίας και γενικότερα. Εχει όλα αυτά τα καθήκοντα και ένα παραπάνω, εξαιρετικά σοβαρό: Την προετοιμασία των μελών της να αποκτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του Κόμματος, την προετοιμασία σε συνεργασία με το Κόμμα της αυριανής βάρδιας των στελεχών του εργατικού κινήματος, του αγώνα για το σοσιαλισμό. Ολα αυτά βεβαίως απαιτούν και προϋποθέτουν την ολόπλευρη βοήθεια του Κόμματος, τη στήριξή του. Ομως και η ίδια η ΚΝΕ κρίνεται κάθε φορά, καθώς έχει οργανωτική αυτοτέλεια και άρα σημαντικό μερίδιο ευθύνης να καλλιεργεί την επαναστατική συνείδηση, να διαπαιδαγωγεί στο πνεύμα της αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, στη μαχητική και ανυποχώρητη στάση, όταν απειλεί ή εκβιάζει ο ταξικός αντίπαλος. Και η ίδια η ΚΝΕ έχει ευθύνη να προετοιμάζει την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης που θα διεκδικήσει και θα κατακτήσει την εξουσία, θα εκκινήσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η επαναστατική διαπαιδαγώγηση, η κατάκτηση της επαναστατικής ικανότητας, η ανιδιοτελής προσφορά ως την προσωπική θυσία, είναι στόχος προς κατάκτηση για κάθε γενιά κομμουνιστών με την εξής έννοια: Οι γραμμές της ΚΝΕ ανανεώνονται πολύ πιο γρήγορα σε σύγκριση με το Κόμμα με νέους που βρίσκονται σε μεταβατική κατάσταση ζωής, σε κινητικότητα. Οι νεολαίοι που γίνονται μέλη της ΚΝΕ δεν είναι δυνατό να έχουν ένα ορισμένο επίπεδο ωριμότητας, να ανταποκρίνονται στο ίδιο επίπεδο κριτηρίων με αυτά που αφορούν την ένταξη στο Κόμμα. Επομένως η αφομοίωση στις γραμμές της ΚΝΕ είναι πιο σύνθετη. Ο ταξικός αντίπαλος συνειδητά δίνει αρνητικό περιεχόμενο στην αφομοίωση μέσα από τη λειτουργία και τη δράση της ΚΝΕ ή του Κόμματος, ταυτίζοντας την αφομοίωση με ισοπέδωση της προσωπικότητας. Και αυτό γιατί συνειδητά αντιπαλεύει τη διαδικασία της επαναστατικής αφομοίωσης, δηλαδή της ουσιαστικής αφομοίωσης της επαναστατικής ιδεολογίας και συνειδητής αποδοχής του Προγράμματος του Κόμματος, της πολιτικής του σε κάθε φάση. Επιδίωξη του ΚΚΕ είναι να αναπτύσσεται μαχητικά και δημιουργικά η προσωπικότητα του κάθε μέλους της ΚΝΕ, γιατί έτσι το συλλογικό έργο είναι καλύτερο και αποτελεσματικότερο. Το ζήτημα της αφομοίωσης έχει σχέση με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά της ΚΝΕ, με την κομμουνιστική της λειτουργία και βεβαίως με την κατάκτηση του προσανατολισμού της μαχητικής δράσης για τα συμφέροντα της νεολαίας που ανήκει στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα. Αφορά τον προσανατολισμό μαζικών οργανωμένων τμημάτων της νεολαίας (μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές) σε κοινή δράση με το εργατικό κίνημα, με στόχο τη ρήξη και την ανατροπή ως το επίπεδο της εξουσίας.

Η επαναστατική συνείδηση, η ανιδιοτέλεια, η αφοβία μπροστά στις πιέσεις και τους κινδύνους, η αγωνιστική διάθεση και ετοιμότητα για θυσίες καλλιεργείται μέσα στην πορεία του αγώνα, χωρίς όμως να είναι απαλλαγμένη από τον κίνδυνο πισωδρόμησης, ιδιαίτερα σε συνθήκες που ο αγώνας αντικειμενικά διεξάγεται σε πιο μακρόχρονες συνθήκες αρνητικού συσχετισμού, όταν δηλαδή δε φέρνει ή δε δείχνει ότι έχει χειροπιαστά αποτελέσματα. Οι συνηθισμένες συνθήκες όπου η πάλη εξελίσσεται αργόσυρτα περιέχει μέσα της αρκετά στοιχεία ρουτίνας, που αν δεν προσεχθούν και καθιερωθούν, μπορεί να τραυματίσουν την ορμή του νέου ανθρώπου που είναι ανυπόμονος. Η πείρα δείχνει ότι όταν γίνεται πραγματική κομμουνιστική δουλειά και διαπαιδαγώγηση σε κάθε φάση, ακόμα και στην πιο συνηθισμένη που δε φέρνει μεγάλες συγκινήσεις, αυτή η δουλειά μπορεί να δώσει πολλά στη μεθοδική προετοιμασία της πρωτοπορίας, να δείξει όλη την ικανότητα και τη ρώμη της σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν πλατιές λαϊκές μάζες θα μπουν σε ενέργεια.

Το θέμα της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης είναι ζήτημα καθημερινό, ανεξάρτητα πότε θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για το ξεπέταγμα του κινήματος, για το αποκορύφωμα της ταξικής πάλης, τότε που τίθεται άμεσα το ζήτημα κατάκτησης της εξουσίας.

Η περίοδος που διανύουμε έχει τη δική της σημασία, τόσο στις μάχες που πρέπει να δίνονται για να αποτραπούν τα χειρότερα όσο και για να προετοιμαστεί από καλύτερες θέσεις η αντεπίθεση. Στα νιάτα της ΚΝΕ, στις νεότερες ηλικίες του Κόμματος, στους νέους που διέπονται από ένα γνήσιο ριζοσπαστισμό πέφτει ο κλήρος να δώσουν τη δική τους συνεισφορά για την ανάπτυξη της αγωνιστικής ευθύνης και του ενθουσιασμού σε συνθήκες που παραμένουν ακόμα ισχυρές οι συνέπειες από τη νίκη της αντεπανάστασης, η οποία δε φαίνεται να έχει ακόμα ολοκληρωθεί με βάση υπάρχουσες ενδείξεις.

Για να έχει επιτυχία και ευστοχία η ΚΝΕ στην προετοιμασία νέων εργατών, νεολαίων που θα περάσουν στο Κόμμα και θα αποτελέσουν την αυριανή πρωτοπορία του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, που θα αναδειχθούν σε στελέχη του επαναστατικού κινήματος, προϋπόθεση είναι να διασφαλίζεται η ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση της ΚΝΕ από το Κόμμα σε επαναστατική γραμμή.

Στο άρθρο αυτό, στην επέτειο των 40χρόνων της ΚΝΕ, θεωρούμε σκόπιμο να συγκεντρωθεί ο προβληματισμός και η προσοχή σ’ αυτό το καίριο ζήτημα, πώς δηλαδή η ΚΝΕ, με την καθοδήγηση και τη συντροφική ολόπλευρη βοήθεια του Κόμματος, θα εκπληρώνει την αποστολή που της ανέθεσε το Κόμμα. Να συμβάλλει στην ανανέωση των γραμμών και του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, να καλλιεργεί όσο το δυνατό πιο υψηλό επίπεδο επαναστατικής συνείδησης, να μεταδίδει το πνεύμα αυτό ευρύτερα στους νέους και τις νέες που υποφέρουν από τη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Πάντα ίσχυε αυτή η κατεύθυνση. Σήμερα όμως έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η πρακτική προώθησή της, στο συγκεκριμένο ζήτημα που αναφερόμαστε, στη νεολαία εξαιτίας δυο βασικών παραγόντων:

O πρώτος αφορά στις συνέπειες που ασκεί και θα ασκεί για μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα η νίκη της αντεπανάστασης στην αποδυνάμωση του επαναστατικού υποκειμένου και της επαναστατικής συνείδησης. Η σύγχρονη νεολαία διαμορφώνει τη συνείδησή της κάτω από την επίδραση και αυτού του παράγοντα που θα ήταν στη χώρα μας ακόμα πιο καταλυτικά αρνητικός αν το ΚΚΕ δεν είχε καταφέρει να παραμείνει ορθό και να περάσει σε μια φάση αντεπίθεσης, με την αποκατάσταση των επαναστατικών του χαρακτηριστικών και την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική του ανασυγκρότηση.

Ο δεύτερος παράγοντας, που βρίσκεται σε σχετική αλληλεπίδραση με τον πρώτο, αφορά στις αλλαγές που έχουν επιφέρει οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στους όρους εργασίας και γενικότερα διαβίωσης των νέων ανθρώπων.

Στο ντοκουμέντο της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος με θέμα «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ», που πραγματοποιήθηκε το 2005, γίνεται αναλυτική αναφορά των συστατικών στοιχείων των παραπάνω παραγόντων, της δράσης του κράτους, του αστικού πολιτικού συστήματος και του ρόλου του οπορτουνισμού.

Επιχειρείται μάλιστα να γίνει μια μελετημένη προσπάθεια εμβάθυνσης, πώς δηλαδή σήμερα όλα τα παραπάνω επιδρούν στα διάφορα τμήματα της νεολαίας, μαθητικής, σπουδάζουσας, εργατικής, ακόμα και στην παιδική και προεφηβική ηλικία.

Αξίζει μπροστά και στο 18ο Συνέδριο να ξαναμελετηθεί το υλικό αυτό από τα καθοδηγητικά όργανα και τις ΚΟΒ, αφού θα αποτελέσει και ένα κριτήριο του απολογισμού του Κόμματος από το 17ο συνέδριο ως σήμερα.

Η πλούσια πείρα που έχει το Κόμμα και η ΚΝΕ είναι παρακαταθήκη όμως δεν επαρκεί, καθώς σε κάθε ιστορική φάση του κινήματος επιδρούν ιδιαίτεροι παράγοντες. Στη σημερινή φάση επιδρά ιδιαίτερα η προσωρινή υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος, όπως έχουμε ήδη υπογραμμίσει. Βεβαίως στο ιστορικό μέλλον η νίκη της αντεπανάστασης θα αποτελέσει μια παρένθεση στη συνολική ιστορική εξέλιξη, όμως σήμερα δεν πρέπει να υποτιμάται ούτε και βεβαίως να αποτελεί άλλοθι για αδυναμίες, ελλείψεις ή να οδηγεί σε μια παθητικότητα και προπάντων μείωση των απαιτήσεων. Αντίθετα πρέπει να μας παρακινήσει σε αύξηση της απαιτητικότητας και της αυστηρότητας με την οποία κρίνουμε τη δράση μας.

ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ

Η σύγχρονη νεολαία βρίσκεται σε ακόμα πιο μεγάλη χρονική απόσταση από την οργανωμένη μεταπολεμικά παρουσία του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, αλλά και από τους μεγάλους ηρωικούς αγώνες της Κατοχής, του ΔΣΕ, τους αγώνες των μεταπολεμικών χρόνων, της δικτατορίας, των χρόνων της μεταπολίτευσης. Η κυρίαρχη προπαγάνδα κρύβει και αποσιωπά γεγονότα και καταστάσεις, κυρίως διαστρεβλώνει και συκοφαντεί. Ετσι η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας βιώνει το πρόσφατο και απώτερο ιστορικό παρελθόν μέσα από τόνους λάσπης και απαξίωσης.

Το πρόβλημα αφορά και στα παιδιά, τους νέους και τις νέες που οι γονείς τους έπαιξαν στο πρόσφατο παρελθόν πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα, ήταν δραστήρια μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, του συνδικαλιστικού κινήματος, των αγώνων. Η νίκη της αντεπανάστασης, η κρίση που πέρασε το Κόμμα και περνάει ακόμα σήμερα το διεθνές κομουνιστικό κίνημα, σε συνδυασμό με την αναζωογόνηση, εξαιτίας αντικειμενικών λόγων, του οπορτουνισμού, έστειλε πολλούς αγωνιστές και αγωνίστριες στα σπίτια τους, στην παθητικότητα και στην απογοήτευση. Αλλους τους οδήγησε στον πλήρη συμβιβασμό, στην ενσωμάτωση και άλλους στην αντίπερα όχθη, στον περίγυρο και τους διαδρόμους των κομμάτων εξουσίας και των μηχανισμών τους, στην επιρροή του ΣΥΝ, των ρεφορμιστών. Βεβαίως είναι και πολλοί που σήμερα ξανασκέφτονται και ίσως τα επόμενα χρόνια και με τη δική μας βοήθεια επανέλθουν. Ομως η ουσία δεν αλλάζει σχετικά με τη μαζική αποστράτευση πολλών, γεγονός που μας επιτρέπει να μιλάμε για απώλειες στο πλαίσιο μιας ή και δυο γενεών.

Οι ηλικίες των 40 και 50 χρόνων που πέρασαν από τις γραμμές του αγώνα και πρόσφεραν, σήμερα όμως είναι στο περιθώριο ή έχουν ενσωματωθεί, αποτελούν μια ιδιαίτερη μήτρα αποθάρρυνσης για τα ίδια τα παιδιά τους, για τις νεότερες γενιές. Εχουν γίνει οι αιμοδότες μιας τάσης απαξίωσης του οργανωμένου αγώνα, της ταξικής πάλης. Εχει αλλάξει αρνητικά ως ένα βαθμό σε σχέση με το κλίμα που επικρατούσε στη 10ετία του 1960 και του 1970, όταν δηλαδή παιδιά προοδευτικών, αριστερών ακόμα και κομμουνιστών δέχονταν τη θετική οικογενειακή επίδραση στην αγωνιστική και ως ένα βαθμό πολιτική και ιδεολογική διαπαιδαγώγηση. Η αλυσίδα της διαδοχικότητας έσπασε.

Αν το γενικεύσουμε, επιτρέπεται να συμπεράνουμε ότι η σημερινή νέα γενιά, στην ηλικία που αρχίζει να κάνει τους πρώτους πολιτικούς προβληματισμούς, βρίσκεται κάτω από την αρνητική επίδραση που ασκούν όχι μόνο οι μηχανισμοί του συστήματος, αλλά όλος ο κοινωνικός περίγυρος, η οικογένεια, μια αρνητική ατμόσφαιρα που δυσκολεύει την επικοινωνία με τα πρώτα σπέρματα μιας συλλογικής αγωνιστικής συνείδησης.

Για ένα μέρος ακόμα και ανθρώπων που έχουν ριζοσπαστική συνείδηση, αλλά που έχουν αποτραβηχτεί από την καθημερινή δράση, αυτό που ήταν στόχος και ικανοποίηση πριν αρκετά χρόνια, δηλαδή η πολιτικοποίηση των παιδιών τους, αποτελεί σήμερα πονοκέφαλο, φόβο, άγχος, ακόμα και αιτία σύγκρουσης. Εχουν χάσει την ελπίδα.

ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ΟΥΤΕ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ

Οσο και αν ταΐζονται με γνώσεις-μεταλλαγμένα προϊόντα, όσα και αν ακούνε για ευκαιρίες για σταδιοδρομία, όσο και αν οι γιάπηδες πλασάρονται ως τα νέα είδωλα, η ίδια η καθημερινή πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο πολύ αμείλικτη. Οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται σπινθήρες, φλόγες που καίνε. Αν οι ευκαιρίες για αποπροσανατολισμό και παραπλάνηση, εξαγορά και χειραγώγηση είναι πολλές, εξίσου πολλές και δυνατές είναι οι ευκαιρίες αφύπνισης.

Αλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που τα φαινόμενα, ως προς τη νεολαία και όχι μόνο, απατούν. Η ίδια η ιστορία του εργατικού, του λαϊκού κινήματος της χώρας μας δεν έχει να δείξει μόνο μεγαλειώδεις στιγμές ηρωικών αγώνων, αλλά και περιόδους παθητικότητας, μοιρολατρίας, αδιαφορίας. Ποτέ άλλωστε η αφύπνιση της νεολαίας δεν ήρθε από την πρώτη στιγμή που μεγάλα γεγονότα προκαλούσαν τη λαϊκή παρέμβαση, πολύ περισσότερο δεν έγινε δυνατόν το νεολαιίστικο κίνημα να έχει μια ανοδική σταθερή και εύστοχη πολιτική παρέμβαση χωρίς να έχει δεχθεί την επίδραση της ανόδου του εργατικού κινήματος, της λαϊκής πάλης.

Σήμερα δεν υπάρχει μόνο η αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική εκστρατεία, δεν υπάρχει μόνο ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου και ο ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός, δεν υπάρχει μόνο η ηττοπάθεια και η πλύση εγκεφάλου με τους μονόδρομους. Υπάρχουν και άλλα αντικειμενικά δεδομένα αρκετά ισχυρά, ικανά να ανοίξουν στη νεολαία δρόμους αγωνιστικής ανάτασης, ριζοσπαστισμού.

Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ακόμα και στην περίοδο της αφαίρεσης κατακτήσεων, της πιο βάρβαρης επίθεσης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, της πιο επιμελημένης και επεξεργασμένης χειραγώγησης, την ίδια ώρα αντικειμενικά καλλιεργεί νέες ανάγκες, ειδικά στη νέα γενιά, νέες απαιτήσεις. Το χάσμα ανάμεσα στο πώς μπορεί να ζήσει η νέα γενιά και το πώς ζει γίνεται σήμερα και μεγαλύτερο και πιο κραυγαλέο.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΣΗ ΚΑΘΕ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

Ειδικά για τους νέους ανθρώπους η συνθηκολόγηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι άλλο ζήτημα η αυταπάτη, η μάταιη ελπίδα ότι μπορεί ένας νέος ή μια νέα να τα καταφέρει προσωπικά, να δίνει βάση σε υποσχέσεις. Πολύ περισσότερο συμβαίνει όταν ο κοινωνικός και οικογενειακός περίγυρος αποφεύγει ή διστάζει να δείξει στο νέο τι έχει να αντιμετωπίσει και άλλο ζήτημα είναι να πιστεύει κανείς -και βεβαίως εμείς ούτε για μια στιγμή δεν έχουμε πιστέψει- ότι η νεολαία συνθηκολογεί ή θα συνθηκολογήσει τελικά. Ειδικά με τη νεολαία τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά, ακριβώς λόγω της μεταβατικότητας και κινητικότητας που τη χαρακτηρίζει.

Ο ταξικός αντίπαλος δεν εκτιμά αντικειμενικά το γεγονός ότι ένα μέρος της νεολαίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τα σχετικά νέα δεδομένα σε σχέση με το παρελθόν, με το μέλλον που της επιφυλάσσει το σύστημα του κεφαλαίου.

Οι νέοι και οι νέες σήμερα μπαίνουν πολύ αργότερα στην εργασιακή αναζήτηση, καθώς έχει παραταθεί για ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας ο χρόνος παραμονής στο θρανίο, στο πανεπιστήμιο, αν και με τις θυσίες των γονιών τους, καθώς η δημόσια παιδεία κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι. Ηδη όμως υπάρχει και στα επόμενα χρόνια θα ενταθεί μια σχετική οπισθοδρόμηση, καθώς δυναμώνει η τάση τα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο πριν πάνε στο Λύκειο, να μένουν έξω από τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, ή να διακόπτουν τις σπουδές σε αυτά, ιδιαίτερα στα ΤΕΙ, να φοιτούν σε αμφιβόλου αξίας επαγγελματικές σχολές και σχολές μαθητείας.

Σε σύγκριση με το παρελθόν η καθυστέρηση να περάσουν οι νέοι στην παραγωγική διαδικασία μεγαλώνει και εξαιτίας της ανεργίας, που συνδυάζεται με την εργασιακή περιπλάνηση, την προσωρινή δουλειά, το πέρασμα από ένα επάγγελμα σε άλλο. Ολοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν σε μια καθυστέρηση στην απόκτηση κοινωνικής και πολιτικής πείρας στο κύριο πεδίο απόκτησής της, στην εργασία. Σήμερα οι νέοι και οι νέες επίσης καθυστερούν, εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας και άλλων δυσμενών κοινωνικοοικονομικών παραγόντων, να φτιάξουν οικογένεια και από αυτήν την πλευρά καθυστερεί η άμεση προσωπική αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ηλικίες στο παρελθόν.

Ομως η σημερινή γενιά, αν και βρίσκεται μακριά από τις αγωνιστικές εμπειρίες και παραδόσεις, αν κι έχει δυσκολία να αποκτήσει σχετικά έγκαιρα κοινωνική εμπειρία, παρόλα αυτά έχει έναν ευρύτερο ορίζοντα ενδιαφερόντων και αναγκών που μπορούν κάτω από προϋποθέσεις να συμβάλουν στη ριζοσπαστικοποίηση, σε μια μικρότερη σχετικά ηλικία. Η μεταβατικότητα της ηλικίας οδηγεί αντικειμενικά σε δύο δρόμους: Στο δρόμο της ενσωμάτωσης, αλλά και της ρήξης και της ασυμβίβαστης πάλης. Η πλάστιγγα πρέπει να γείρει στη δεύτερη κατεύθυνση κι εδώ είναι ο αναντικατάστατος ρόλος του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΕΝΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΠΕΙΡΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ

Αν τα προηγούμενα χρόνια η συγκίνηση από την ανάταση των αγώνων, από ένα καλύτερο συσχετισμό δύναμης, η ικανοποίηση από την απόσπαση κάποιων κατακτήσεων συνέβαλε στην πολιτικοποίηση των νέων, σήμερα αυτή η πολιτικοποίηση πρέπει να αναπτυχθεί στο έδαφος της συνείδησης ότι πρέπει να καλυφθεί το χαμένο έδαφος, ότι η προσωρινή ήττα πρέπει να μετατραπεί σε αντεπίθεση και νίκη.

Αν στο παρελθόν η ανάμνηση των αγώνων της εθνικής αντίστασης, ο μαζικός ηρωισμός στο πεδίο της ταξικής πάλης, της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, στο πεδίο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, παρακινούσε νέους να γίνουν οι σύγχρονοι Τσε Γκεβάρα, οι σύγχρονοι Κουβανοί και Βιετναμέζοι που νίκησαν το βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό ή να γίνουν οι συνεχιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και του Μάη του 1968, σήμερα οι νέοι μπορούν να παρακινηθούν προς το μεγάλο αντιπάλεμα για να γίνουν οι νέοι πρωτοπόροι που μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θ’ ανοίξουν νέες σελίδες κοινωνικών αναμετρήσεων και επαναστάσεων, θα γίνουν οι οικοδόμοι ενός αναγεννημένου ταξικού κινήματος ικανού ν’ ανατρέψει την αστική εξουσία σε μια σειρά χώρες.

Σε περίοδο αρπαγής κατακτήσεων, σε περίοδο όπου η ταξική εκμετάλλευση δυναμώνει, σε περίοδο όπου γίνεται μια ολόκληρη προληπτική επιχείρηση τσακίσματος του κινήματος πριν απειλήσει σοβαρά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, σε τέτοιες συνθήκες η ιδεολογική επίθεση παίρνει χαρακτηριστικά κυριολεκτικά πολιτικής τρομοκρατίας.

Από την άποψη αυτή δε φτάνει η πρακτική αγωνιστική πείρα, η συμμετοχή στους αγώνες, για να προσδώσει πολιτική πείρα και κυρίως αντοχή σε συνθήκες μακροχρόνιας πάλης, που απαιτεί και επιμονή και υπομονή, που συνεπάγεται μάλιστα προσωπικούς κινδύνους και αναγκαίες θυσίες.

Φυσικά για το κομμουνιστικό κόμμα και την ΚΝΕ αξία έχει η ενότητα θεωρίας και πράξης, λόγων και έργων. Ωστόσο στην ενότητα αυτή η ιδεολογικοπολιτική μαρξιστική-λενινιστική διαπαιδαγώγηση διαδραματίζει σοβαρό ρόλο και στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση. Αποκτά μεγάλη σημασία η υποταγή του «εγώ» στο «εμείς» στο θέμα της προσφοράς, της αφοσίωσης και της προσωπικής θυσίας.

Κορυφαίους αγώνες είχαμε και θα έχουμε, όμως στο κίνημα δρουν άμεσα και έμμεσα τα κόμματα εξουσίας και οι μηχανισμοί τους, τα εκτελεστικά τους αποσπάσματα, ώστε να εκτονώνουν τους αγώνες ή να τους στρέφουν σε ανώδυνους δρόμους. Στις γραμμές του κινήματος δρουν ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που τα θέλουν όλα εκτός από ένα: Το κίνημα να μετατραπεί σε εφαλτήριο ανατροπής της πολιτικής εξουσίας.

Δεν υπάρχει κίνημα καθαρό από αρνητικές επιδράσεις και παρεμβάσεις.

Δύο βασικοί παράγοντες διαδραματίζουν ρόλο: Tο ενδιαφέρον και η προσπάθεια για μαρξιστική-λενινιστική μόρφωση και η ενεργητική συμμετοχή στην εσωτερική ζωή της ΚΝΕ και ταυτόχρονα στη μαζική πάλη, στο εργατικό κίνημα, το κίνημα της μαθητικής, φοιτητικής και σπουδαστικής νεολαίας, σε κινήματα που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Δε φτάνουν οι αγώνες από μόνοι τους ούτε βεβαίως η ιδεολογική και πολιτική μόρφωση από μόνη της. ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ, Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Τόσο η γνώση όσο και η δράση πρέπει συνειδητά και σχεδιασμένα να υπηρετούν ένα βασικό στόχο, την κατάκτηση ταξικής αντίληψης για τα γεγονότα, τις εξελίξεις, τα φαινόμενα, τον ίδιο τον αγώνα. Ταξική αντίληψη σημαίνει τελικά και ταξική στάση στη ζωή και στον αγώνα.

Ταξική αντίληψη για τα προβλήματα σημαίνει και ταξική αντίληψη για το κίνημα και τη θέση της νεολαίας στην ταξική διάρθρωση της χώρας, για το ρόλο της εργατικής νεολαίας στο γενικότερο κίνημα και στις διάφορες εκφράσεις και μορφές που παίρνει το κίνημα της νεολαίας. Ταξική αντίληψη στη στρατηγική και τακτική.

Κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος για τη νεολαία, όπως και με αφορμή τα Ντοκουμέντα του 9ου συνεδρίου της ΚΝΕ, εκφράστηκε η δυσκολία και στις κομματικές οργανώσεις, αλλά και σε οργανώσεις της ΚΝΕ -ιδιαίτερα εκείνες που κτίζονται στο χώρο της παιδείας- να κατανοηθεί η ουσία της θέσης ότι η θέση της νέας γενιάς στην κοινωνία, οι κοινωνικές της λειτουργίες, οι δυνατότητές της προκαθορίζονται από την τάξη που τη γέννησε, από την εξέλιξη της ταξικής διάρθρωσης και από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο κοινωνικό σύστημα.

Αυτή η θέση είναι κομβική, γιατί συνεπάγεται την άλλη επίσης εκτίμηση ότι η νεολαία, λόγω της θέσης στην κοινωνία και το κίνημά της, δεν μπορεί να προβάλει αυτοτελή πρόταση διεξόδου παρά μόνο ως αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος. Η κινητικότητα που θα παρουσιαστεί όταν η νεολαία εδραιωθεί στην κοινωνικοταξική διάρθρωση θα είναι περιορισμένη, δεν αλλάζει τη γενική τάση. Η ενότητα που εμφανίζει η νεολαία με βάση τα ηλικιακά της χαρακτηριστικά είναι περισσότερο εξωτερική, σε κάθε περίπτωση δεν έχει δυναμική, είναι αδύνατη και περιορισμένη, μεταβατική και προσωρινή.

Την ενότητα της νεολαίας και την αυτοτέλειά της την καλλιεργούν τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές, καθώς από φύση και θέση εχθρεύονται κάθε αναφορά στην ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, ανατριχιάζουν και μόνο ακούγοντας τις λέξεις «τάξη», «ταξικός».

Μήπως η θέση για την ταξική διαστρωμάτωση της νεολαίας και μάλιστα σε συνθήκες που προβλέπεται περιορισμένη κινητικότητα (όλο και λιγότερα παιδιά της εργατικής τάξης θα ξεφύγουν από αυτή), οδηγεί στο αδυνάτισμα της συσπείρωσης της νεολαίας;

Μήπως οδηγεί πρόωρα σε μια ταξική αναμέτρηση μέσα στη νεολαία πριν ακόμα οι νέοι και οι νέες συνειδητοποιήσουν που ανήκουν ταξικά;

Κατ’ αρχήν τέτοιος κίνδυνος, με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν ισχύει για τη δουλειά ούτε του Κόμματος ούτε της ΚΝΕ. Οσον αφορά τη δράση στην εργατική νεολαία, ιδιαίτερα προσανατολιζόμαστε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στους νέους που σήμερα εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις ή τους απολυμένους, τους ανέργους, όσους αναζητούν για πρώτη φορά δουλειά ή μετέχουν στα προγράμματα συγκάλυψης της ανεργίας. Μας απασχολεί επίσης η δράση στα παιδιά που σπουδάζουν δουλεύοντας ή δουλεύουν σπουδάζοντας. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης, μαζί με τους εργαζόμενους νέους μετανάστες και μετανάστριες, τους εργάτες και εργάτριες γης.

Η ιδεολογικοπολιτική και μαζική δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ προβάλλει σήμερα ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο κατεύθυνσης και στόχων πάλης για τους νέους εργάτες και εργάτριες, τα νέα ζευγάρια, τους νέους που τους πλήττουν οι ταξικοί φραγμοί στην παιδεία.

Η ταξική ματιά αφορά και τους νέους και τις νέες που απλά σπουδάζουν, έστω και με μεγάλες θυσίες των γονιών καταφέρνουν να πάρουν το πολυπόθητο πανεπιστημιακό πτυχίο.

Η ταξική σκοπιά και αντίληψη δεν έχει στόχο να διαμορφώσει ένα ταξικό νεολαιίστικο φοιτητικό κίνημα ή σπουδαστικό, αλλά να συμβάλει σε ένα κίνημα που βλέπει τα πράγματα από ταξική σκοπιά, που αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της παιδείας παντού και στο περιεχόμενο σπουδών και στην προοπτική που διαγράφεται για ένα μεγάλο μέρος των παιδιών, όταν πάρουν το απολυτήριο ή το πτυχίο, ακόμα και το μεταπτυχιακό.

Πιο σύνθετο ακόμα εμφανίζεται το ζήτημα στην ανάπτυξη αλληλεγγύης και κοινής δράσης ανάμεσα στην εργαζόμενη και σπουδάζουσα νεολαία, ανάμεσα στο εργατικό κίνημα και τα διάφορα κινήματα νεολαίας. Ακόμα πιο σύνθετο είναι το ζήτημα της επικοινωνίας και κοινής δράσης ανάμεσα σε μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές με παιδιά και νέους που δουλεύουν ή ζουν τις συνέπειες της εργασιακής περιπλάνησης.

Ολες οι σειρήνες του συστήματος φροντίζουν να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η κοινή δράση των τμημάτων της νεολαίας που, ανεξάρτητα αν δουλεύουν ή σπουδάζουν, έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εργατική ταξική καταγωγή, την ταξική ένταξη ή την τάξη που θα βρίσκονται αύριο.

Τόσο το Κόμμα όσο και η ΚΝΕ δεν πρέπει να περιμένουμε το αύριο, όταν δηλαδή οι νέοι και οι νέες θα έχουν ενταχθεί στην κοινωνικοταξική διάρθρωση. Οσο γίνεται πιο νωρίς χρειάζεται η ολόπλευρη μορφωτική, πολιτιστική και αγωνιστική δράση να διαπαιδαγωγεί έγκαιρα σε μια τέτοια ταξική αντίληψη και κατεύθυνση. Επιβάλλεται και για έναν πρόσθετο λόγο, ότι σήμερα το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει ιδεολογική παρέμβαση και αναδιαπαιδαγώγηση από την προσχολική ηλικία ακόμα.

Ολη η ατμόσφαιρα που συστηματικά διαμορφώνεται, συνεπικουρούμενη βεβαίως από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής κοινωνίας, καλλιεργεί συστηματικά στο μικρό ακόμα παιδί μια περιφρονητική στάση προς ό,τι είναι εργατικό, προς τον εργάτη ή την εργάτρια. Δε μας ξενίζει βεβαίως γιατί πολλά παιδιά -αν και αντικειμενικά λιγοστεύουν σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες- απεύχονται να είναι οι αυριανοί εργάτες, έλκονται από τα προβαλλόμενα πρότυπα των νέων που πέρασαν στα μεσοστρώματα γιατί άρπαξαν τάχα κάποιες ευκαιρίες.

Βεβαίως ο φόβος του παιδιού του εργάτη να μη γίνει ό,τι και ο πατέρας του πατάει στην πραγματικότητα της σκληρής καθημερινής ζωής. Είναι φυσικό ο νέος από παιδί ακόμα να ονειρεύεται καλύτερη ζωή από των γονιών του. Το βίωμα της ταξικής αδικίας στο παιδί μπορεί να προκαλέσει αφύπνιση στην πορεία, να γίνει εφαλτήριο δράσης. Θα γίνει, όταν συνειδητοποιήσει ότι η εργατική τάξη δεν είναι μόνο η αδικημένη, η στερημένη, η εκμεταλλευόμενη τάξη που παράγει τον πλούτο και χάρις σ’ αυτήν οι καπιταλιστές γίνονται πλουσιότεροι. Αλλά όταν συνειδητοποιήσει τη σημασία της εργατικής τάξης στην κοινωνική πρόοδο, τότε θα νιώσει παράλληλα υπερηφάνεια γι’ αυτήν την τάξη, για τον πρωτοπόρο επαναστατικό της ρόλο, για την τάξη που στα χέρια της είναι η απελευθέρωση όλου του λαού που υποφέρει. Το ζήτημα είναι να δει όλες τις ιδιότητες της εργατικής τάξης ως τάξης εξουσίας, να δει στη δουλειά του εργάτη με το μπλε ή το λευκό κολάρο, αυτό που έλεγε ο ποιητής, «τον πλαστουργό της νέας ζωής». Δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς η φτώχεια θεωρείται στο σύστημα των αστικών ιδεών ως δείγμα ανικανότητας, ως και ντροπής ή ως ένα τυχαίο θύμα που θέλει φιλανθρωπική βοήθεια.

Κι όμως εμείς μπορούμε σήμερα, Κόμμα και ΚΝΕ, εν μέσω των γνωστών δυσκολιών και εμποδίων που έχουμε, να κάνουμε κάτι πολύ περισσότερο: Να συμβάλουμε στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση των μελών και φίλων της ΚΝΕ, των παιδιών των μελών του Κόμματος, αλλά και των νέων ανθρώπων που σήμερα ψάχνουν και ψάχνονται, να γίνουν οι περήφανοι αλύγιστοι αγωνιστές της πάλης για το σοσιαλισμό.

Βεβαίως και δουλεύουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση, το άρθρο δε θέτει τίποτε νέο. Δε φτάνει όμως αυτό που κάνουμε. Δεν αρκεί η πρακτική πολιτική δουλειά. Δεν αρκούν ακόμα και κάποια ιδεολογικά μαθήματα στις οργανώσεις της ΚΝΕ. Δεν αρκεί η καθημερινή πρακτική δουλειά. Η καθημερινότητά μας έχει αξία, καθώς αυτή εντάσσεται στη στρατηγική μας, δηλαδή στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Ομως κάτω από την πίεση να βγουν τα καθήκοντα, πολλές φορές η καθημερινότητα χάνει την ουσία και το βάθος της, γίνεται αυτοσκοπός, ένα άθροισμα ενεργειών, χωρίς να συνοδεύεται από ένα ιδεολογικοπολιτικό βάθος και ένα πνεύμα επαναστατικής ευθύνης και ηρωισμού.

Τα 90χρονα του Κόμματος και της Οκτωβριανής Επανάστασης με τις σημαντικές δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν τόσο από τις κομματικές όσο και τις κνίτικες οργανώσεις σίγουρα έδωσαν ένα θετικό δείγμα πώς η καθημερινότητα μπορεί να αναβαπτίζεται και να αφήνει διαπαιδαγωγικά αποτυπώματα, να βελτιώνει την αγωνιστικότητα, την αφοσίωση, την ετοιμότητα για θυσίες.

Ομως δεν είναι δυνατό μόνο επετειακά να συντελείται τέτοια διαπαιδαγωγική δουλειά. Αυτή πρέπει να εμποτίσει όλη τη δράση της ΚΝΕ και του Κόμματος, τη δράση μας στο κίνημα, τους δεσμούς και την επικοινωνία με τη νεολαία, μέσα από όλες τις αγωνιστικές μορφές, είτε είναι απεργίες και διαδηλώσεις είτε πολιτιστικές και μορφωτικές εκδηλώσεις. Η διαπαιδαγώγηση για μας δεν είναι μια κατήχηση από κάποιο βήμα. Είναι τρόπος ζωής και λειτουργίας μέσα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ και οπωσδήποτε στον τόπο δουλειάς, αλλά και στον τόπο κατοικίας, στους δεσμούς μας με τις εργατικές, λαϊκές μάζες. Ο επαναστατικός τρόπος ζωής και δράσης είναι καθημερινή υπόθεση. Μπορεί να προσεγγίζεται άλλοτε πόντο-πόντο και άλλοτε με γρήγορους ρυθμούς, αλλά πρέπει να είναι μόνιμος στόχος.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ

Την περίοδο που διανύουμε υπάρχει μια νέα μεγάλη ευκαιρία για την ΚΝΕ, ιδιαίτερα να αναπτύξει σε ανώτερο επίπεδο την προσπάθεια για την επαναστατική διαπαιδαγώγηση των μελών της, των φίλων της, ριζοσπαστικών νεολαιίστικων δυνάμεων που υπάρχουν.

Είναι η συζήτηση για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα και των αιτιών που οδήγησαν στη νίκη της αντεπανάστασης.

Δεν είναι εύκολο ζήτημα για να προσεγγιστεί από το σύνολο των μελών της ΚΝΕ, ευρύτερα από νέους και νέες που έχουν ενδιαφέρον στο ζήτημα αυτό, έλκονται από τις ιδέες του σοσιαλισμού.

Δεν είναι όμως και αδύνατος ή απλησίαστος στόχος. Οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, νέοι με ριζοσπαστική συνείδηση δεν έχουν καμία άμεση εμπειρία από την κοσμοϊστορική θετική αλλαγή που έφερε η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, η διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος στον περασμένο αιώνα. Οσοι δεν είχαν την ευκαιρία να μάθουν από τους γονείς και τον περίγυρό τους, έχουν ακούσει τα πάντα από τη δηλητηριώδη αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα.

Ετσι πρέπει να έρθουν σε επαφή μέσω ενός ενιαίου κειμένου, με μια ενιαία προσωπική και συλλογική προσπάθεια και διαδικασία και να γνωρίσουν την προσφορά του σοσιαλισμού, την ανωτερότητά του σε σύγκριση με τον καπιταλισμό, αλλά και τις αιτίες ανάπτυξης και νίκης της αντεπανάστασης. Να συνειδητοποιήσουν το συσχετισμό αντικειμενικών και υποκειμενικών, εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων. Αλλά και να συγκεντρώσουν την προσοχή, χωρίς βεβαίως αντιιστορικό μηδενισμό, στα υποκειμενικά λάθη που έγιναν στην για πρώτη φορά οικοδόμηση του νέου συστήματος, στο έδαφος έλλειψης και προηγούμενης πείρας. Να γνωρίσουν και να προβληματιστούν στα λάθη του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή του Κόμματος.

Η ΚΝΕ θα βγει πολύ πιο ώριμη από αυτήν τη συζήτηση. Μπορεί να κερδίσει και σε επαναστατικό ενθουσιασμό και σε επαναστατική ευθύνη και επαγρύπνηση.

Είναι η πιο σημαντική δραστηριότητα αυτήν την περίοδο, που συνδέεται μάλιστα με το 18ο Συνέδριο που έχει ως θέμα του το σοσιαλισμό. Η στήριξη της ΚΝΕ και του περίγυρού της να πάρει μέρος στη συζήτηση έχει αναντικατάστατη αξία. Είναι δράση, είναι αγώνας, είναι παρέμβαση. Θα την κάνει πιο αξιόμαχη, πιο ικανή να ανταποκριθεί στον πρωτοπόρο ρόλο της απέναντι στη νεολαία που δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση, που απαιτεί ολομέτωπη απάντηση.

Η συζήτηση για το σοσιαλισμό θα συνεχιστεί και μετά το Συνέδριο, καθώς υπάρχουν ζητήματα για παραπέρα μελέτη. Αλλά με το τέλος της συνεδριακής της διαδικασίας που θα έχει συνέχεια, θα έχει γίνει ένα σοβαρό βήμα στο στόχο η ΚΝΕ να κατακτά τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά σε όσο γίνεται ανώτερο επίπεδο. Είναι βέβαιο ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια με ενότητα λόγων και έργων, με επαναστατική θεωρία και επαναστατική πράξη η ΚΝΕ θα αναδειχθεί σε βασικό αιμοδότη του Κόμματος, αλλά και αιμοδότη του εργατικού κινήματος, που θα φέρει νέο εργατικό αίμα στις γραμμές και στα όργανα του Κόμματος.


ΣημειώσειςΣημειώσεις

* Η Αλέκα Παπαρήγα είναι Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.