(…)
Επιχείρημα τέταρτο:
Η πολιτική του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΟΚ χρεοκοπεί και οδηγεί σε αδιέξοδα. Γι’ αυτό και τώρα το ΚΚΕ την άλλαξε, «πατάει σε δυο βάρκες» βάζοντας για πρώτη φορά το πρόβλημα της πάλης ενάντια στις συνέπειες όσο παραμένουμε στην ΕΟΚ.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε για το παραπάνω επιχείρημα, που προβάλλεται ιδιαίτερα από το λεγόμενο «Εσωτερικό», είναι το ότι περιέχει μια χοντροκομμένη, συνειδητή διαστρέβλωση. Πρόκειται για τον ισχυρισμό ότι το ΚΚΕ άλλαξε πολιτική. Και ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται στο ότι πριν την ένταξη λέγαμε όχι στην ένταξη, ενώ μετά την ένταξη λέμε πάλη ενάντια στις συνέπειες στην πορεία προς την αποδέσμευση.
Εδώ θα θέλαμε να κάνουμε την εξής παρατήρηση: Προφανώς σύμφωνα με τους «σοφούς» ηγέτες του «Εσωτερικού» για να ήταν το Κόμμα μας «συνεπές στη γραμμή» του και για να μην του έλεγαν αυτοί ότι «άλλαξε γραμμή» θα έπρεπε το Κόμμα μας να έκανε ένα από τα δυο: Ή πριν την ένταξη στην ΕΟΚ, πέρα από το σύνθημα «όχι στην ένταξη», να έβαζε και το σύνθημα «πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης», παρά το ότι η χώρα μας δεν είχε ενταχθεί στην ΕΟΚ και επομένως δεν υπήρχαν ακόμα οι συνέπειες της ένταξης και παρά το ότι εκείνη την περίοδο αυτό που ήτανε στην ημερήσια διάταξη ήταν το θέμα «Ναι ή όχι στην ένταξη». Ή, σήμερα που η Δεξιά με τη βοήθεια και του «Εσωτερικού» έχει από το 1980 κάνει πράξη τη γραμμή της μονοπωλιακής ολιγαρχίας για ένταξη στην ΕΟΚ και οι συνέπειες είναι χειροπιαστές, το Κόμμα μας να αγνοούσε τις συνέπειες αυτές και να έμενε στο σύνθημα «Όχι στην ένταξη» που είχε πριν το 1980.
Ο καθένας θα συμφωνήσει ότι αν το Κόμμα μας έκανε και από τα παραπάνω θα βρισκόταν στη σφαίρα του παράλογου. Στην οποία ακριβώς βρίσκονται οι ηγέτες του «Εσωτερικού» που διατυπώνουν τέτιες σκέψεις. Το Κόμμα μας ακριβώς γιατί βρίσκεται στη σφαίρα της ταξικής λογικής δεν άλλαξε καθόλου γραμμή. Και η γραμμή του είναι – όχι στην ΕΟΚ. Η ίδια αυτή γραμμή σε διαφορετικές συνθήκες εκφράζεται με διαφορετικά συνθήματα. Στις συνθήκες που υπήρχαν πριν την ένταξη το σύνθημα δεν μπορούσε να είναι άλλο από το: όχι στην ένταξη. Στην σημερινές συνθήκες με υπαρκτές πια τις συνέπειες της ένταξης το σύνθημα «Όχι στην ΕΟΚ» εκφράζεται με τη θέση «Πάλη ενάντια στις συνέπειες στην πορεία προς την αποδέσμευση».
Και πρέπει να πούμε ότι τη γραμμή αυτή του Κόμματός μας για τις σημερινές συνθήκες της ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ και της ύπαρξης αυτών των συνεπειών το Κόμμα μας δεν τη διατύπωσε τώρα, αλλά την είχε διατυπώσει και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο πριν ακόμα ενταχτεί η χώρα μας στην ΕΟΚ. Να η συγκεκριμένη απόδειξη:
Το Μάρτη του 1979, δηλαδή πριν την ένταξη, η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στο ντοκουμέντο της με τίτλο «Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ» αναφερόμενη στην περίπτωση της μετατροπής της ένταξης σε πραγματικότητα λέει ότι θα απαιτηθεί «… η συμβολή όλου του Κόμματος και της ΚΝΕ, των μελών και οπαδών τους, στην κινητοποίηση των κάθε λογής φορέων για την ενασχόλησή τους με τα θέματα της ΕΟΚ και την οργάνωση της πάλης τους ενάντια στις συνέπειες της ένταξης και τελικά, για την αποδέσμευση από την ΕΟΚ».
Αυτά γράφονται στη σελίδα 66 του ντοκουμέντου της Ολομέλειας με τον παραπάνω τίτλο. Επίσης στη σελίδα 67 τονίζεται: «…Το Κόμμα μας πιστεύει ως η πάλη του λαού και της νεολαίας του ενάντια στην ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ, ενάντια στις συνέπειές της και για την αποδέσμευση, τελικά, απ’ αυτήν αποτελεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ως τώρα κεντρικό άξονα όλης της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής του δουλιάς».
Να γιατί λέμε ότι ο παραπάνω ισχυρισμός των αναθεωρητών ηγετών για δήθεν αλλαγή γραμμής του ΚΚΕ αποτελεί συνειδητή ψευτιά και διαστρέβλωση. (…)
Στις ευρωεκλογές του Ιούνη το ΚΚΕ πρέπει να ψηφιστεί όχι μόνο από τους εργαζόμενους που έχουν κατανοήσει την ανάγκη της αποδέσμευσης και απ’ αυτούς που δεν την έχουν ακόμα κατανοήσει, αλλά θέλουν να παλέψουν ενάντια στις συνέπειες της ένταξης. Και πρέπει να ψηφιστεί και απ’ αυτούς γιατί μόνο αυτό είναι ικανό να διεξάγει, όσο του επιτρέπουν τα όρια της ΕΟΚ, αποτελεσματική πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης.
Την αλήθεια αυτή βέβαια την αμφισβητούν οι οπαδοί της ένταξης. Τόσο αυτοί που ισχυρίζονται ότι από την ΕΟΚ έχουμε μόνο οφέλη, όσο και αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουμε κυρίως οφέλη αλλά και κάποιες προσωρινές συνέπειες. Όλοι τους λένε ότι πρέπει να καταψηφιστεί το ΚΚΕ. Οι πρώτοι για το λόγο ότι μια και το ΚΚΕ είναι υπέρ της αποδέσμευσης δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα οφέλη της ΕΟΚ, οι δεύτεροι για το λόγο ότι μια και το ΚΚΕ είναι υπέρ της αποδέσμευσης όχι μόνο δεν μπορεί να αξιοποιήσει τα οφέλη της ένταξης, αλλά και δεν είναι σε θέση να παλέψει αποτελεσματικά ενάντια στις συνέπειες. Έτσι, π.χ. οι ηγέτες του «Εσωτερικού» στην απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του κόμματός τους το Γενάρη αυτού του χρόνου λένε ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι στις «ευρωεκλογές» πρέπει «να ενισχύσουν την παρουσία εκείνων των δυνάμεων που έχουν δοκιμαστεί, έχουν δημιουργήσει το σωστό κλίμα για την προάσπιση της ευρωπαϊκής προοπτικής και αποτελούν εγγύηση για την προάσπιση των συμφερόντων των Ελλήνων εργαζομένων. Τέτια δύναμη δεν μπορεί να είναι το δογματικό ΚΚΕ που αγωνίζεται για να φύγουμε από την ΕΟΚ, υπονομεύοντας τα περιθώρια της παρέμβασής του υπέρ των εργαζομένων» (Αυγή, 29.1.84).
Για να δούμε την πραγματική αξία αυτής της αμφισβήτησης θα εξετάσουμε πρώτα το αν και σε ποιο βαθμό τα άλλα κόμματα μπορούν να κάνουν πάλη ενάντια στις συνέπειες.
Όσοι, όπως πρώτα απ’ όλα η ΝΔ, βλέπουν μόνο οφέλη από την ΕΟΚ, δεν μπορούν καθόλου να δουν τις συνέπειες. Και η λογική λέει ότι άμα δεν βλέπουν τις συνέπειες δεν μπορούν ούτε καν να σκεφτούν για πάλη ενάντιά τους.
Επίσης όσοι, όπως π.χ. το «Εσωτερικό» είναι υπέρ της ένταξης στην ΕΟΚ και θεωρούν κυρίαρχο στοιχείο τα οφέλη από την ΕΟΚ, ακόμα και αν βλέπουν καμιά συνέπεια δεν μπορούν ούτε και γι’ αυτήν να μιλήσουν καθαρά. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να δουν όλες τις συνέπειες και αν μιλήσουν και γι’ αυτές ανοιχτά, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με αυτοκαταδίκη της φιλοεοκικής πολιτικής τους. Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνουν και ήδη το κάνουν, είναι το να κρύβουν ή να μειώνουν τις συνέπειες και να δικαιώνουν και την πολιτική τους. Επομένως δεν μπορούν να κάνουν πάλη ενάντια σ’ όλες τις συνέπειες και μάλιστα πάλη, στο μέτρο του δυνατού, αποτελεσματική.
Η απόκρυψη, η μείωση στον ένα ή στον άλλο βαθμό των συνεπειών της ένταξης είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλους ανεξαρτήτως τους οπαδούς1 της ΕΟΚ. Και τους χαρακτηρίζει κατ’ ανάγκη, γιατί υπαγορεύεται από την ίδια την πολιτική τους που απαιτεί απόκρυψη των συνεπειών και εξύμνηση των θετικών για τη δικαίωσή της. Με αυτή την έννοια όλοι γενικά οι οπαδοί της ένταξης δεν μπορούν να κάνουν πραγματική πάλη ενάντια στις συνέπειες.
Το πράγμα όμως έχει και πολλές άλλες πλευρές. Η πάλη ενάντια στις συνέπειες απαιτεί αταλάντευτη αντιμονοπωλιακή πολιτική, γιατί η ΕΟΚ είναι ΕΟΚ των μονοπωλίων. Η ΝΔ δεν μπορεί να κάνει τέτια πάλη για τον απλούστατο λόγο ότι έχει φιλομονοπωλιακή πολιτική. Και αυτήν την πολιτική την εφαρμόζει όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά όπως είναι φυσικό και μέσα στην ΕΟΚ, όπου είναι συνασπισμένη με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις.
Τέτια πάλη δεν μπορούν να κάνουν και όσοι συμβιβάζονται με τα μονοπώλια. Αυτό ισχύει πρώτα απ’ όλα για το ΠΑΣΟΚ που και στο θέμα της ΕΟΚ ακολουθεί την πολιτική του συμβιβασμού με τα μονοπώλια. Ξέχασε όλες τις αλήθειες, που έλεγε για την ΕΟΚ και την ένταξη της χώρας μας σ’ αυτήν πριν τις εκλογές του ’81, και τώρα υποστηρίζει τη θέση ότι τα συμφέροντα της χώρας μας επιβάλλουν να παραμείνει στην ΕΟΚ και να παλέψει για τη βελτίωση της θέσης της που δήθεν εξασφαλίζεται με την υιοθέτηση των όρων του «μνημόνιου». Το «μνημόνιο» όμως, ακόμα και αν γινόταν δεκτό, δεν θα σήμαινε τίποτα άλλο παρά μόνο κάποια προσωρινή άμβλυνση ενός μέρους από τις συνέπειες της ένταξης. Επομένως, ούτε και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διεξάγει αποφασιστικό αγώνα ενάντια σ’ όλες τις συνέπειες της ένταξης.
Η πραγματική πάλη ενάντια στις συνέπειες απαιτεί παράκαμψη και ανοιχτή παραγνώριση κανόνων, ρυθμίσεων, μέτρων, διαδικασιών υποδείξεων και γενικά αποφάσεων και κατευθύνσεων της ΕΟΚ. Αυτή όμως την απαίτηση δεν μπορεί να την εκπληρώσει κανένα από τα άλλα κόμματα, γιατί, αφού είναι έτσι είτε αλλιώς υπέρ τις ένταξης δεν μπορούν παρά να θεωρούν ταμπού αυτές τις αποφάσεις, κατευθύνσεις, ρυθμίσεις κλπ. της ΕΟΚ. Επομένως δεν μπορούν και να κάνουν τέτια πάλη ενάντια στις συνέπειες.
Η πραγματική πάλη ενάντια σ’ όλες τις συνέπειες οδηγεί λογικά στην αποδέσμευση από την ΕΟΚ. Επομένως, τα άλλα κόμματα δεν μπορούν να διεξάγουν τέτια πάλη έστω και μόνο για το λόγο ότι καταπολεμούν την ιδέα της αποδέσμευσης.