ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΚ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ


του Ερνστ Τέλμαν

Δέκα χρόνια ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Δέκα χρόνια γεμάτα επαναστατικούς αγώνες της γερμανικής εργατικής τάξης, δέκα χρόνια γεμάτα ηρωισμό και προλεταριακή γενναιότητα, δέκα χρόνια γεμάτα ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές εμπειρίες και διδάγματα για το Κόμμα μας.

Η 4η Αυγούστου 1914(1) τράβηξε μεμιάς τη μάσκα πίσω από την οποία κρυβόταν μέχρι τότε, στη βάση της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης της Γερμανίας και της διαμόρφωσης της εργατικής αριστοκρατίας, η διαδικασία της αστικοποίησης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Η 4η Αυγούστου αποτέλεσε για τις μάζες των ταξικά συνειδητοποιημένων σοσιαλιστών εργατών ένα φοβερό χτύπημα, μια οδυνηρή απογοήτευση. Αυτό για το οποίο είχαν παλέψει, αυτό στο οποίο είχαν πιστέψει, το Κόμμα και η Διεθνής του σοσιαλισμού, δεν υπήρχαν πια.

Η κόκκινη σημαία της προλεταριακής ταξικής πάλης κειτόταν στο έδαφος σπιλωμένη και προδομένη. Ωστόσο υπήρχε εκείνη η μικρή ομάδα ατρόμητων αγωνιστών με πρωτοπόρους τους Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λέο Γιόγκιχες (Leo Jogiches), Φραντς Μέρινγκ και άλλους, οι οποίοι μέσα σε συνθήκες γενικής κατάρρευσης του σοσιαλιστικού κινήματος στη Γερμανία δεν έχασαν το θάρρος τους και σήκωσαν ψηλά τη σημαία της Διεθνούς. Ξεδίπλωσαν εκ νέου τη σημαία του προλεταριακού, του σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Καρλ Λίμπκνεχτ διεξήγε στο Ράιχσταγκ τον πιο σκληρό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τους σοσιαλπατριώτες συνεργούς του και τους πολιτικούς της ανακωχής2. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραψε στη φυλακή την «Μπροσούρα του Γιούνιους» για την κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, αφότου το περιοδικό «Η Διεθνής» που ιδρύθηκε από αυτήν και τον Φραντς Μέρινγκ -και το οποίο αποτελεί ακόμα και σήμερα το όργανο του Κόμματός μας- μπόρεσε να κυκλοφορήσει δυστυχώς μόνο σ’ ένα τεύχος ως συνέπεια της στρατιωτικής λογοκρισίας του Γουλιέλμου. Υπό την καθοδήγηση του Λέο Γιόγκιχες, αυτού του άριστου οργανωτή της παράνομης επαναστατικής προπαγάνδας, εμφανίστηκαν τα «Γράμματα του Σπάρτακου». Η «Ομάδα Διεθνής», ο μετέπειτα Σύνδεσμος του Σπάρτακου, ξεκίνησε τη μεγάλη της επαναστατική δουλειά εναντίον του πολέμου.

Σιγά-σιγά συσπειρώθηκαν και από τις πιο πλατιές εργατικές μάζες τα στελέχη της προλεταριακής αντίστασης ενάντια στη σοσιαλσοβινιστική προδοτική πολιτική. Στη συνέχεια ακολούθησε η ίδρυση του ΑΣΚΓ3, στην καθοδήγηση του οποίου το πάνω χέρι είχαν τα σοσιαλπατριωτικά και κεντριστικά στοιχεία. Την ίδια στιγμή όμως, οι μάζες των μελών του στρατολογούνταν στο μεγαλύτερο βαθμό από τα ταξικά συνειδητοποιημένα κι επαναστατικά τμήματα της εργατιάς.

Το Γενάρη του 1918 ξέσπασαν στη Γερμανία και την Αυστρία οι μεγάλες απεργίες των εργατών στους κλάδους που παρήγαγαν πολεμικό υλικό (Munitionsarbeiterstreiks)4. Ηταν οι πρώτες ενδείξεις του γεγονότος ότι το κύμα της ρωσικής επανάστασης, του νικηφόρου Οκτώβρη, δεν περιοριζόταν στα σύνορα της Σοβιετικής Ρωσίας, αλλά άρχισε να διεισδύει και στις υπόλοιπες εμπόλεμες χώρες, ιδιαίτερα σ’ αυτές των Κεντρικών Δυνάμεων5.

Ακολούθησε η 9η Νοέμβρη, η στιγμή που γεννήθηκε η γερμανική επανάσταση και ταυτόχρονα η στιγμή που γεννήθηκε το επαναστατικό κόμμα της γερμανικής εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Στη στροφή από το έτος 1918 προς το έτος 1919 έλαβε χώρα το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΓ. Μόλις δύο βδομάδες αργότερα δολοφονήθηκαν ύπουλα από τις λευκές συμμορίες του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε6 οι ιδρυτές του και μεγάλοι επαναστάτες καθοδηγητές, ο Καρλ και η Ρόζα. Η πρώτη έφοδος της επαναστατικής πρωτοπορίας του γερμανικού προλεταριάτου πνίγηκε από την αστική τάξη στο αίμα της εργατιάς με τη βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Η ήττα ήταν αναπόφευκτη, αφού το νέο Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο γεννήθηκε μόλις κατά την εξέλιξη του επαναστατικού αγώνα, δεν ήταν ακόμα σε θέση ν’ αναλάβει την καθοδήγηση των προλεταριακών μαζών. Οι ταλαντευόμενοι και δειλοί ηγέτες του ΑΣΚΓ παρεμπόδισαν με όλα τα μέσα μια στοχοπροσηλωμένη οργάνωση της προλεταριακής εξέγερσης, όσο κι αν οι εργατικές μάζες του ΑΣΚΓ ήταν αποφασισμένες για επαναστατικό αγώνα. Ακόμα και ο Σύνδεσμος του Σπάρτακου επιβαρυνόταν εκείνο τον καιρό ακόμα με όλες τις αδυναμίες και τις ιδεολογικές ασάφειες που αντιστοιχούσαν στην έλλειψη επαναστατικών εμπειριών ολόκληρης της γερμανικής εργατικής τάξης. Παρόλ’ αυτά, το αίμα των καλύτερων ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου και αυτών που έπεσαν μαζί μ’ αυτούς στο πεδίο της μάχης για την ελευθερία δε χύθηκε μάταια.

Τα φοβερά διδάγματα αυτής της πάλης του Γενάρη και των κτηνωδών εγκλημάτων των Νόσκε, Εμπερτ (Ebert), Βελς (Wels) και Σάιντεμαν (Scheidemann) έστρωσαν το έδαφος για την άνοδο του επαναστατικού κόμματος της γερμανικής εργατικής τάξης, του ΚΚΓ! Ο ρόλος του Κόμματος ως του μοναδικού καθοδηγητή των προλεταριακών μαζών στην οργάνωση της επανάστασης - αυτό ήταν που άρχισαν να συνειδητοποιούν μετά από την ήττα τα καλύτερα και πιο επαναστατικά στοιχεία της γερμανικής εργατικής τάξης.

Ακολούθησαν κι άλλοι επαναστατικοί αγώνες. Στο μαζικό κόμμα των επαναστατών εργατών, το ΑΣΚΓ, ξεκίνησε η διαδικασία ταξικού διαχωρισμού ανάμεσα στους δειλούς, ελεεινούς κεντριστές ηγέτες -τους Κάουτσκι (Kautsky), Ντίτμαν (Dittmann), Κρίσπιεν (Crispien) και Χίλφερντιγκ- από τη μία, και στους εργάτες που προσχωρούσαν στο κόμμα της προλεταριακής επανάστασης και της Κομμουνιστικής Διεθνούς από την άλλη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ξεπέρασε με το Συνέδριο της Χαϊδελβέργης7 όλες εκείνες τις συνδικαλιστικές κι αντικοινοβουλευτικές παιδικές αρρώστιες που αποτελούσαν εμπόδιο στη μαζική του ανάπτυξη. Μετά από το Συνέδριο του ΑΣΚΓ στο Χάλε8 πραγματοποιήθηκε η συνένωση ανάμεσα στην επαναστατική πλειοψηφία του ΑΣΚΓ και του ΚΚΓ. Δημιουργήθηκε το Ενωμένο ΚΚΓ, το επαναστατικό μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης. Αλλά ο δρόμος των πικρών εμπειριών που έπρεπε να διαβούν οι Γερμανοί εργάτες πριν αναπτύξουν το επαναστατικό τους κόμμα σ’ εκείνο το επίπεδο ωριμότητας, καθαρότητας και ενότητας με το οποίο το Κόμμα του Λένιν κατάφερε να κερδίσει τη νίκη της ρωσικής επανάστασης, του ρωσικού Οκτώβρη -αυτός ο δρόμος της εσωτερικής διαδικασίας ανάπτυξης ήταν ακόμα σκληρός και μακροχρόνιος. Το πραξικόπημα Καπ (Kapp)9, ο Μάρτης του 192110, ο Οκτώβρης του 192311 έδωσαν περαιτέρω αποφασιστικά διδάγματα στη βάση των οποίων προχωρούσε η αργή και πολύπλοκη διαδικασία μπολσεβικοποίησης του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ακριβώς επειδή το Κόμμα μας προέκυψε από τα καλύτερα και πιο επαναστατικά στοιχεία της προπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας, τα μοναδικά που δε συνέπραξαν στην προδοσία των Εμπερτ και Σάιντεμαν, ήταν -όπως είναι φυσικό- όχι μόνο πλούσιο σ’ εκείνες τις καλές κι επαναστατικές παραδόσεις του σοσιαλιστικού εργατικού κινήματος, αλλά ταυτόχρονα επιβαρυνόταν και με μερικά υπολείμματα σοσιαλδημοκρατικών αδυναμιών.

Ο αγώνας ενάντια στις οπορτουνιστικές, μικροαστικές ταλαντεύσεις και παρεκκλίσεις, ο αγώνας ενάντια σ’ αυτές τις τάσεις που ήθελαν να βγάλουν το Κόμμα από το δρόμο του μπολσεβικισμού κι επιδίωκαν την προσέγγιση με τη σοσιαλδημοκρατία -οι αυταπάτες για τη μετεξέλιξη σε σοσιαλισμό, για το κράτος, για το SPD μέσω των οποίων ο κεντρισμός προσπαθούσε να διεισδύσει στις γραμμές του επαναστατικού κόμματος- αυτός ο αγώνας ενάντια στις κλίκες γύρω από τον Λεβί (Levy) και τους Ρόιτερ - Φρίσλαντ (Reuter - Friesland) το 1921, εναντίον των Μπράντλερ και Ταλχάιμερ το 1923, αργότερα εναντίον της «υπεραριστερής» παραλλαγής του διαλυτισμού (σ.μ.: λικβινταρισμού), όλ’ αυτά ήταν τ’ απαραίτητα κι αναπόφευκτα βήματα της εσωτερικής εξυγίανσης και ωρίμανσης, διαμέσου των οποίων έπρεπε ν’ ανοίξει ο δρόμος για να βρεθεί το ΚΚΓ στο ύψος της ιστορικής του αποστολής. Αυτή η διαδικασία ωρίμανσης και ιδεολογικής πάλης δεν έχει τελειώσει ακόμα και σήμερα. Οι αποφάσεις του 6ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς προσέκρουσαν στην πιο οξυμένη αντίσταση μιας μικρής ομάδας λικβινταριστών υπό την καθοδήγηση των Μπράντλερ και Ταλχάιμερ, οι οποίοι καταπολεμούν τις θεμελιώδεις νομοτέλειες του κομμουνισμού και με τη δραστηριότητά τους εναντίον του Κόμματος και της Διεθνούς εξελίσσονται σε ανοιχτούς εχθρούς του Κόμματος.

Σε αυτά τα δέκα χρόνια πάλης εναντίον των ιμπεριαλιστών και της σοσιαλδημοκρατίας το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας αναπτύχθηκε κι ωρίμασε. Η ιστορία του Κόμματός μας, από τις αρχές του αντιπολεμικού αγώνα της Ομάδας του Σπάρτακου στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο, διαμέσου των διδαγμάτων των επαναστατικών αγώνων και ηττών και της εσωκομματικής αντιπαράθεσης μέχρι σήμερα, αποτελεί μια μοναδική μεγάλη διαδικασία προετοιμασίας της επαναστατικής πρωτοπορίας της γερμανικής εργατικής τάξης για την τεράστια ιστορική της αποστολή, γι’ αυτό που απαιτεί από αυτήν η επαναστατική ιστορία: Τη θεμελίωση της προλεταριακής δικτατορίας και στη Γερμανία! Αυτές οι εμπειρίες, αυτά τα διδάγματα καθιστούν το Κόμμα μας ικανό να φέρει σε πέρας εκείνα τα μεγάλα και συνεχώς αυξανόμενα επαναστατικά καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας. Οταν ξεκινήσει το ιμπεριαλιστικό έγκλημα του επεμβατικού πολέμου ενάντια στη χώρα των εργατών και των αγροτών, το προπύργιο του σοσιαλισμού, τη μοναδική πατρίδα των εργατών όλου του κόσμου -τη Σοβιετική Ενωση- τότε το ΚΚΓ θα καταφέρει, πιστό στα διδάγματα και την πράξη του μεγάλου μας δασκάλου Λένιν, να διεκπεραιώσει το επαναστατικό του καθήκον: Τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σ’ εμφύλιο πόλεμο ενάντια στη δική της αστική τάξη, τη συναδέλφωση με τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ενωσης προς όφελος του κοινού αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού και υπέρ της θεμελίωσης της γερμανικής σοβιετικής δημοκρατίας!


ΣημειώσειςΣημειώσεις

* Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εικονογραφημένη εφημερίδα «Trotz alledem, 10 Jahre KPD» (Παρόλ’ αυτά, 10 χρόνια ΚΚΓ) η οποία εκδόθηκε από την ΚΕ του ΚΚΓ το Νοέμβρη του 1928. Το κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων «Ernst Thälmann, Reden und Aufsätze zur Geschichte der deutschen Arbeiterbewegung II» (Ερνστ Τέλμαν, Ομιλίες και παρεμβάσεις για την ιστορία του γερμανικού εργατικού κινήματος) του Ινστιτούτου Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν της ΚΕ του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, σελ. 20-24.

1. Η 4η Αυγούστου έχει μείνει στην ιστορία του εργατικού κινήματος ως η μέρα της «Μεγάλης Προδοσίας». Αυτήν τη μέρα το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας, το μεγαλύτερο εργατικό κόμμα της προπολεμικής περιόδου, υπερψήφισε στο γερμανικό κοινοβούλιο τις πολεμικές πιστώσεις. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε ο Καρλ Λίμπκνεχτ, γιος του ενός εκ των δύο ιδρυτών του Κόμματος Βίλχελμ Λίμπκνεχτ. Ο Κ. Λίμπκνεχτ ήταν ο μοναδικός από τους 110 βουλευτές του SPD, αλλά και ο μοναδικός σε ολόκληρο το Ράιχσταγκ που αντιτάχτηκε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, απέχοντας από την πρώτη ψηφοφορία του Αυγούστου για τις πολεμικές πιστώσεις (ο λόγος για τον οποίο απείχε αντί να καταψηφίσει ήταν για να μη θέσει, όπως πίστευε, σε κίνδυνο τη «διαφύλαξη της ενότητας του κόμματος» που είχε θέση υπερψήφισής τους), ενώ στη δεύτερη ψηφοφορία το Δεκέμβρη του 1914 η ψήφος του ήταν η μοναδική αρνητική από το SPD και σε ολόκληρο το Ράιχσταγκ.

2. Πρόκειται για τη ξακουστή Burgfrieden, την ανακωχή, την οποία συμφώνησαν με το ξέσπασμα του πολέμου και για όλη τη διάρκεια του όλα τα κόμματα του Ράιχσταγκ (συμπεριλαμβανομένου του SPD) υπό την καθοδήγηση του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ προς όφελος της κοινής υπόθεσης της «πατρίδας».

3. Το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας δημιουργήθηκε τον Απρίλη του 1917 ως διάσπαση από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας.

4. Στις 28 Γενάρη 1918 ξέσπασε στη Γερμανία μεγάλο απεργιακό κύμα σε νευραλγικούς για την οικονομία και τη διεξαγωγή του πολέμου τομείς, όπως τα ναυπηγεία, η εξόρυξη κάρβουνου κ.ά. Οι απεργοί, οι οποίοι ξεπέρασαν το 1.000.000, αγωνίζονταν για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, καθώς και για το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η απεργία κατεστάλη μ’ ένα συνδυασμό κρατικής βίας και προδοσίας από τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι κατάφεραν να κερδίσουν την καθοδήγησή της. Εφτά χρόνια αργότερα ο Εμπερτ δήλωνε μπροστά σ’ ένα αστικό δικαστήριο: «Συμμετείχα στην ηγεσία της απεργίας με τη συγκεκριμένη πρόθεση να τελειώσει το γρηγορότερο η απεργία και ν’ αποφευχθεί έτσι η ζημιά για τη χώρα μας». Και ο Σάιντεμαν συμπλήρωσε: «Αν δεν μπαίναμε στην απεργιακή επιτροπή, ίσως να μην μπορούσε σήμερα να συνέλθει αυτό το δικαστήριο, και ο πόλεμος, καθώς και όλα τ’ άλλα, να είχαν λήξει ήδη από το Γενάρη» (βλ. Βόλφγκανγκ Ρούγκε: «Η Επανάσταση του Νοέμβρη 1918 στη Γερμανία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).

5. Πρόκειται για το ένα από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και συγκεκριμένα τις: Γερμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία και Ιταλία (η οποία όμως αργότερα πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο της Αντάντ).

6. Οι Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν με βίαιο τρόπο στις 15 Γενάρη 1919 από άντρες των λεγόμενων Φράικορπς (Freikorps), των φασιστικών παραστρατιωτικών μονάδων που είχαν σχηματιστεί με κάλεσμα και χρηματοδότηση του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε, ο οποίος ήταν υπεύθυνος των στρατιωτικών θεμάτων εκ μέρους της κυβέρνησης.

7. Το Συνέδριο αυτό ήταν το 2ο Συνέδριο του ΚΚΓ κι έλαβε χώρα μεταξύ 20 και 24 Οκτώβρη 1919.

8. Το Συνέδριο αυτό του ΑΣΚΓ έλαβε χώρα τον Οκτώβρη του 1920.

9. Πραξικόπημα του Μάρτη του 1920 υπό την καθοδήγηση των Βόλφανγκ Καπ (Wolfgang Kapp) και Βάλτερ φον Λιούτβιτς (Walther von Lüttwitz) με στόχο την ανατροπή της νεοσυσταθείσας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την παλινόρθωση αυτοκρατορικής κυβέρνησης.

10. Το Μάρτη του 1921 ξέσπασε ένοπλη εργατική εξέγερση στις βιομηχανικές περιοχές της Κεντρικής Γερμανίας υπό την καθοδήγηση του ΚΚΓ (αν και συμμετείχαν κι άλλα κόμματα). Η εξέγερση κατεστάλη στρατιωτικά στις 29 Μάρτη 1921.

11. Τον Οκτώβρη του 1923 πραγματοποιήθηκε η ένοπλη εργατική εξέγερση στο Αμβούργο.