ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
1. Η επέτειος της 9ης Μάη, που τιμήσαμε αυτές τις μέρες, 79 χρόνια από τον τερματισμό του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν είναι η «Μέρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως ανιστόρητα επιχειρείται να καθιερωθεί, τα τελευταία χρόνια, απ’ τους εκπροσώπους του αντιδραστικού οικοδομήματος της ΕΕ. Είναι η Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, της αθάνατης εποποιίας του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και λαού, όπως και των αντιστασιακών κινημάτων της Ευρώπης, με τον πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
2. Οι κομμουνιστές αποτίνουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, σε όλους όσοι έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στο ναζιστικό-φασιστικό ιμπεριαλιστικό «Άξονα» Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους. Το ΚΚΕ είναι περήφανο που αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή του ηρωικού αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων, όπως και για τα χιλιάδες μέλη του που με την ηρωική τους δράση και θυσία έγραψαν κάποιες από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του, συνέβαλαν στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου.
ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
3. Το γεγονός πως η Σοβιετική Ένωση και τα αντάρτικα κινήματα πολέμησαν το φασισμό δεν αλλάζει το γεγονός πως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α΄, ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Αποτέλεσε την κατάληξη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, που οξύνθηκαν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Όταν οι αντιθέσεις των μονοπωλίων, που συγκρούονται για την κερδοφορία τους, δεν μπορούν να λυθούν με εύθραυστους συμβιβασμούς στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», τότε αυτές επιδιώκεται να επιλυθούν με τον πόλεμο.
Ίδια είναι η «μήτρα» του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, των πολέμων που έγιναν στις δεκαετίες που μεσολάβησαν μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έως και τις μέρες μας, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή. Κι αυτή η «μήτρα» είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, το καπιταλιστικό σύστημα στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι αστικές τάξεις αξιοποιούν στους πολεμικούς σχεδιασμούς τους και εθνικιστικές, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις, όπως βλέπουμε με τους νοσταλγούς του Μπαντέρα και τα Τάγματα του Αζόφ στην Ουκρανία, ή με την «Ανώτατη Πολιτική Σχολή» του φασίστα φιλοσόφου, Ιβάν Ιλίν, που πρόσφατα ιδρύθηκε σε μεγάλο κρατικό πανεπιστήμιο της ρωσικής πρωτεύουσας.
4. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν δίκαιος μόνο από την πλευρά της ΕΣΣΔ, που αγωνιζόταν για την υπεράσπιση της εργατικής, της σοσιαλιστικής εξουσίας, και από την πλευρά των αντιστασιακών κινημάτων, που μάχονταν κατά της φασιστικής κατοχής, για την επιβίωση και την προκοπή του λαού τους.
Για τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τις δυνάμεις που έχουν τις δικές τους ευθύνες για τη γέννηση και επικράτηση του φασισμού στη Γερμανία, ο πόλεμος ήταν άδικος, ιμπεριαλιστικός, γιατί στόχευε στη διατήρηση και επέκταση του ρόλου που είχαν εξασφαλίσει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα εξαιτίας της νίκης τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, για το φασιστικό Άξονα, ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος γιατί στόχευε στην ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τόσο η Βρετανία, όσο και η Γερμανία ήταν μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις εκείνης της εποχής και οι δύο αντίπαλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που διαμορφώθηκαν γύρω από αυτές, ανταγωνίζονταν εξίσου για την κατοχύρωση των κερδών, των αποικιών και των γεωπολιτικών τους συμφερόντων. Και οι δύο βαρύνονται με μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ενδεικτικά, ο φασιστικός Άξονας πρωτοστάτησε στις μαζικές εκτελέσεις και εκκαθαρίσεις, αλλά και οι ΗΠΑ και η Αγγλία βομβάρδισαν τη Δρέσδη, χρησιμοποίησαν πυρηνικά όπλα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, χωρίς να υπάρχει στρατιωτική αναγκαιότητα, αλλά για να προειδοποιήσουν την ΕΣΣΔ, επιδιώκοντας να επιβάλουν το δικό τους πολιτικό σχεδιασμό στις μεταπολεμικές εξελίξεις.
ΑΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕ «ΠΡΟΒΙΑ» ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ
Στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πρέπει να εμπεδωθεί το συμπέρασμα πως για όλες τις αστικές δυνάμεις, που συμμετείχαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκείνος ο πόλεμος ήταν άδικος! Αυτό έχει σήμερα ιδιαίτερη αξία, όταν διάφορες αστικές δυνάμεις ντύνονται με την «προβιά» του «αντιφασισμού» και επιδιώκουν να κρύψουν τους πραγματικούς ληστρικούς σκοπούς τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Σε έναν πόλεμο όπου συγκρούεται ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλιστικός άξονας (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ), αξιοποιώντας ως «αιχμή του δόρατος» την ουκρανική αστική τάξη (η οποία έχει προχωρήσει στην ιστορική δικαίωση των Ουκρανών συνεργατών των ναζί), με τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό ιμπεριαλιστικό άξονα της Κίνας, της Ρωσίας και των συμμάχων τους.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ «ΣΑΡΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΚΑ» ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
5. Ο φασισμός αποτελεί μία από τις πολιτικές μορφές της καπιταλιστικής εξουσίας. Την επαύριο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και υπό την επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, η γερμανική και η ιταλική αστική τάξη ήρθαν αντιμέτωπες με ένα διογκούμενο κομμουνιστικό και εργατικό-λαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε την εξουσία τους με την επανάσταση του 1918-1919 στη Γερμανία και με τις μαζικές καταλήψεις των εργοστασίων του ιταλικού Βορρά στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της λεγόμενης κόκκινης διετίας (1918-1920). Παράλληλα, η γερμανική αστική τάξη, συγκαταλεγόμενη στους μεγάλους ηττημένους του προηγούμενου πολέμου, και η ιταλική αστική τάξη, εκτιμώντας ότι, αν και νικήτρια, είχε αδικηθεί από τη μεταπολεμική μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας, επιδίωκε τη δυναμική αμφισβήτηση του συσχετισμού δυνάμεων. Σε αυτές τις συνθήκες, ο φασισμός-ναζισμός επιλέχτηκε ως η προσφορότερη μορφή της πολιτικής τους εξουσίας για την καταστολή του ταξικού εχθρού στο εσωτερικό και την πολεμική αναμέτρηση με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη στο εξωτερικό.
Κύριο διαφοροποιητικό στοιχείο της φασιστικής μορφής της καπιταλιστικής εξουσίας ως προς τις άλλες μη κοινοβουλευτικές μορφές της είναι η ενεργητική και μαζική στράτευση λαϊκών δυνάμεων πίσω από τα αντιδραστικά σχέδια της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτό δε χρειαζόταν στους νικητές του προηγούμενου πολέμου, αφού ελέω και των ιμπεριαλιστικών υπερκερδών εξασφάλιζαν τη συναίνεση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων προς την καπιταλιστική εξουσία, χτίζοντας συμμαχίες με τα μεσαία στρώματα και εξαγοράζοντας την εργατική αριστοκρατία.
Κατά τα άλλα, καμιά διαφοροποίηση δεν υπάρχει ως προς το ταξικό περιεχόμενο άσκησης της αστικής εξουσίας. Η ιδιομορφία του φασισμού και του ναζισμού δεν μπορεί να εντοπιστεί μόνο στην παύση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, χαρακτηριστικό που συναντάται σε όλα τα αστικά δικτατορικά καθεστώτα. Πόσο μάλλον αφού τόσο ο φασισμός, όσο και ο ναζισμός αναδείχτηκαν μέσα από τα αστικά κοινοβούλια. Η ιδιαίτερη ουσία του φασισμού-ναζισμού δεν εντοπίζεται ούτε στην πρωτόγνωρη καταστολή του εργατικού-λαϊκού και του κομμουνιστικού κινήματος, η οποία αποτελεί κοινό τόπο όχι μόνο αστικών δικτατοριών, αλλά και κοινοβουλευτικών καθεστώτων, ωστόσο είναι σαφές πως «απογειώνει» τις κατασταλτικές μεθόδους σε βάρος του λαϊκού κινήματος, χωρίς και να παραιτείται και από τις μορφές της ενσωμάτωσης.
Να θυμίσουμε πως το ΚΚΕ στην 105χρονη ιστορία του βρέθηκε αντιμέτωπο με τρομερές διώξεις από αστικά καθεστώτα, που άλλοτε ήταν δικτατορικά και άλλοτε είχαν τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά στην Ελλάδα το 1939 δημιούργησε τη λεγόμενη «Προσωρινή Διοίκηση» του ΚΚΕ από χαφιέδικα στοιχεία, επιδιώκοντας να χτυπήσει το ΚΚΕ, ενώ σήμερα ο σοσιαλδημοκράτης Μαδούρο, που μιλάει στο όνομα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», πολεμάει το ΚΚ Βενεζουέλας και κατασκεύασε ένα ψεύτικο ΚΚΒ που επίσημα «αναγνωρίζει» το αστικό κράτος.
Ούτε η εκμετάλλευση άλλων λαών μπορεί να προσδιοριστεί ως το ιδιαίτερο γνώρισμα του φασισμού και του ναζισμού, αφού η κοινοβουλευτική παράδοση της Γαλλίας και της Αγγλίας συνιστούσε το άλλο πρόσωπο της αποικιοκρατίας. Ακόμα και ο φυλετισμός, που χαρακτηρίζει ιδίως το ναζισμό, δε συναντάται μόνο στα φασιστικά και στα ναζιστικά καθεστώτα. Το ιδεολόγημα του εκπολιτισμού των κατώτερων φυλών αποτέλεσε τον ιδεολογικό μανδύα της αποικιοκρατίας, ενώ ακόμα και μετά τον πόλεμο πολλά καπιταλιστικά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα η Μ. Βρετανία διατηρούσαν στενές σχέσεις με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.
Τα κοινά χαρακτηριστικά του φασισμού με τις άλλες πολιτικές μορφές καταδεικνύουν ότι η αντιφασιστική πάλη παραμένει λειψή, όταν δε στοχεύει στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.
ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ
6. Το 7ο Συνέδριο της ΚΔ υιοθέτησε τη στρατηγική των λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων, τα οποία, τόσο πριν, όσο και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διεκδικούσαν κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, την πρώτη περίοδο ως μέσο άμυνας απέναντι στην άνοδο του φασισμού και τη δεύτερη ως μορφή μετάβασης προς την εργατική εξουσία.
Πριν τον πόλεμο, τα ΚΚ με τα «Μέτωπα» επιδίωκαν συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και με αστικές δημοκρατικές, με στόχο την απομόνωση των φασιστικών αστικών δυνάμεων και την αποτροπή της επικράτησής τους σε κάθε χώρα. Ταυτόχρονα, το σύνολο των ΚΚ εκείνη την εποχή, επικεντρώνοντας την πάλη τους αποκλειστικά ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις, όχι μόνο δε στρέφονταν κατά του συνόλου των αστικών δυνάμεων και των καπιταλιστικών κρατών που μετείχαν στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και συμμετείχαν στον πόλεμο, αλλά και τις αναβάπτιζαν ως αντιφασιστικές στη συνείδηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Εξάλλου, στη διάρκεια πλέον του πολέμου, τα ΚΚ επιδίωκαν μια συνεργασία, ακόμα και κυβερνητική, με αυτές τις δυνάμεις μετά το τέλος του πολέμου. Έτσι, τα ΚΚ δεν μπόρεσαν να συνδέσουν τον ένοπλο αντιφασιστικό-απελευθερωτικό αγώνα με τον αγώνα για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χώρα μας, η Ελλάδα, που πριν 80 χρόνια απελευθερώθηκε από τα ναζιστικά στρατεύματα, χάρη στις μεγαλειώδεις νίκες του Κόκκινου Στρατού, καθώς και στην αναντικατάστατη συμβολή του ένοπλου αντιστασιακού - αντιφασιστικού - απελευθερωτικού κινήματος και των οργανώσεών τους, όπως ήταν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) και πολλές ακόμη ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις που συγκροτήθηκαν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Κι όμως, παρά το μεγαλειώδες αυτό μαζικό και ένοπλο αντιστασιακό κίνημα και το γεγονός πως κατά την περίοδο της απελευθέρωσης, τον Οκτώβρη του 1944, στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, δηλαδή συνθήκες κλονισμού της αστικής εξουσίας με γενικευμένη οικονομική, πολιτική κρίση, με αδυναμία στη λειτουργία των μηχανισμών καταστολής και των θεσμών διακυβέρνησης που διέθετε η αστική τάξη στην Ελλάδα, το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να νικήσει. Κι αυτό συνέβη γιατί το Κόμμα μας δεν κατόρθωσε συνειδητά και σχεδιασμένα να εξελίξει τον ένοπλο απελευθερωτικό-αντιφασιστικό αγώνα σε σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά εγκλωβίστηκε στη γραμμή της εθνικής ενότητας και του σχηματισμού μιας κυβέρνησης των αντιφασιστικών δυνάμεων. Έδωσε έτσι την ευκαιρία στην αστική τάξη (που ξεπέρασε τις παλιές της συγκρούσεις ανάμεσα σε φιλοβρετανούς και φιλογερμανούς μπροστά στο φόβο της απώλειας της εξουσίας της) και τους Αγγλοαμερικανούς συμμάχους της να εξαπολύσουν μια ολομέτωπη πολιτικοστρατιωτική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ και του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για να σταθεροποιήσουν την κλονισμένη αστική εξουσία. Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης, οι λεγόμενες αστικές δημοκρατικές δυνάμεις δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τους πρώην συνεργάτες των ναζί. Ο ηρωικός, τρίχρονος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) δεν μπόρεσε να ανατρέψει αυτόν το σχεδιασμό.
Αλλά και σε εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες που η πολιτική του αντιφασιστικού μετώπου κατέληξε στη συμμετοχή των ΚΚ στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις συνεργασίας, αυτή όχι μόνο δεν αποτέλεσε το πρώτο βήμα για μια μετάβαση στην εργατική εξουσία, αλλά αξιοποιήθηκε προκειμένου να εξασφαλιστεί η συναίνεση ιδιαίτερα των πιο πρωτοπόρων εργατικών-λαϊκών δυνάμεων μέχρι τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας. Μετά, τα ΚΚ εκδιώχτηκαν απ’ όλες τις κυβερνήσεις.
ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ «ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΟ» ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
7. Έχει σημασία να δούμε γιατί σήμερα σε όλη την Ευρώπη, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και πέρα απ’ αυτήν, το αστικό σύστημα καταφεύγει σε τέτοιες εθνικιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές «πατερίτσες» για να ορθοποδήσει. Το ότι ανατρέχει είναι κάτι το αναμφισβήτητο, μια και μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται η οικονομική στήριξη τέτοιων δυνάμεων από μερίδα του κεφαλαίου, από δυνάμεις των κατασταλτικών μηχανισμών της, όπως είναι η αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις, αλλά και η διαφήμιση και παρουσίαση τέτοιων δυνάμεων ως δήθεν «αντισυστημικών» από τα μεγάλα «συστημικά» ΜΜΕ.
Γίνεται φανερό πως τέτοιες δυνάμεις αξιοποιούνται από την κάθε αστική τάξη τόσο ως το «μαντρόσκυλο» του συστήματος, όσο και σαν «αιχμή του δόρατος» σε βάρος του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Είναι πέρα για πέρα αβάσιμη και λαθεμένη η αντίληψη, που καλλιεργείται μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πως ο φασισμός είναι «εξαγώγιμος» από τις ΗΠΑ, που χαρακτηρίζονται ως «φασιστική» ή «φιλοφασιστική» δύναμη.
ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ΕΞΑΓΩΓΙΜΟ ΦΑΣΙΣΜΟ»
8. Κι εδώ, πρέπει να σημειώσουμε πως το ΚΚΕ, μελετώντας την ιστορία της Κομιντέρν, εκτίμησε πως ήταν λαθεμένος και επιζήμιος ο διαχωρισμός των κρατών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος σε «φασιστικά» - «φιλοπόλεμα» και σε «δημοκρατικά» - «φιλειρηνικά». Διαχωρισμός που επικράτησε στις γραμμές της Κομιντέρν πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, από ορισμένες δυνάμεις στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επανέρχεται αυτός ο λαθεμένος διαχωρισμός, που συσκοτίζει τόσο την ταξική φύση των αστικών καθεστώτων, όσο και την αιτία γέννησης και ισχυροποίησης του φασιστικού ρεύματος, που βρίσκεται στον ίδιο το μονοπωλιακό καπιταλισμό και στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων σε κάθε χώρα. Το ΚΚΕ έχει διδαχτεί από την Ιστορία και δε συμφωνεί με αυτήν την προσέγγιση του διαχωρισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε «κακές» («φασιστικές», «νεοφασιστικές») και σε «καλές», ούτε βέβαια σε εκκλήσεις για να διαμορφώσουμε «αντιφασιστικά μέτωπα» σε αταξική κατεύθυνση, δηλαδή σε συμμαχίες χωρίς κοινωνικοταξικά κριτήρια, αλλά με όλους τους «προοδευτικούς και τίμιους ανθρώπους», όπως κάποιοι μας καλούν. Τέτοιες προσεγγίσεις και καλέσματα οδηγούν το κομμουνιστικό κίνημα και την εργατική τάξη στον αφοπλισμό της, στην παραίτησή της από την ιστορική αποστολή της και στη διαμόρφωση μιας γραμμής δήθεν «εξυγίανσης» του ιμπεριαλισμού από τις «φασιστικές δυνάμεις». Παράλληλα, προσφέρει άλλοθι στις λεγόμενες «δημοκρατικές» και «φιλειρηνικές» αστικές δυνάμεις.
9. Για τη δικαίωση της παραπάνω στρεβλής προσέγγισης, γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο ορισμός που έδωσε ο Γκ. Ντιμιτρόφ για το φασισμό στο 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν ως «(...) ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου». Το ΚΚΕ έχει εκτιμήσει πως: «Το 7ο Συνέδριο διαχώριζε απόλυτα την “εξουσία” του χρηματιστικού κεφαλαίου από τα συμφέροντα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Αντίστοιχα, διαχώριζε απόλυτα και τα καπιταλιστικά κράτη σε φασιστικά και δημοκρατικά. Ως συνέπεια αυτού του διαχωρισμού, ιδεολογικοποιήθηκε η συμμαχία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος με τμήμα αστικών δυνάμεων και κρατών, αδυνάτισε η ταξική ετοιμότητα απέναντι στην αντίπαλη τάξη»1, όπως είδαμε και νωρίτερα.
Σήμερα, που ορισμένοι ανατρέχουν σε εκείνον τον ορισμό του φασισμού επιλεκτικά, αγνοούν το γεγονός πως η Κομμουνιστική Διεθνής πριν από αυτόν τον ορισμό του φασισμού είχε δώσει στο Πρόγραμμά της (1928) άλλον ορισμό, στον οποίο μεταξύ άλλων σημείωνε πως «υπό συγκεκριμένες ειδικές ιστορικές συνθήκες, η πορεία της αστικής, ιμπεριαλιστικής, αντιδραστικής επίθεσης, παίρνει τη μορφή του φασισμού», ενώ τα γνωρίσματα του φασισμού παρουσιάζονταν αναλυτικά στην Απόφαση για τη Διεθνή Κατάσταση στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928).
Αγνοείται επίσης πως ο γνωστός ορισμός του Ντιμιτρόφ στα 1935 δόθηκε κάτω από άλλες ιστορικές συνθήκες, όταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχεδίαζαν την εξαφάνιση του μοναδικού σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, ενώ από τη μεριά της η ΕΣΣΔ επιδίωκε να προκαλέσει ρήγμα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να επωφεληθεί από τις αντιθέσεις τους. Παίρνεται, λοιπόν, αυτός ο ορισμός μακριά από τις ιστορικές συνθήκες που τον «γέννησαν» και επιδιώκεται να μεταφερθεί μηχανιστικά κι αντιεπιστημονικά στις σημερινές συνθήκες, όπου δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ, ενώ η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Κίνα σε καμία περίπτωση δε συνάδει με τις αρχές του σοσιαλισμού. Μιλάμε για μια καπιταλιστική υπερδύναμη, που ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ
Τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα, το έδαφος της εμφάνισης και ανάπτυξης φασιστικών μορφωμάτων δε στρώνεται μόνο από τις δεξιές δυνάμεις, αλλά και από τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, που στηρίζουν την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», της απαράδεκτης ταύτισης του κομμουνισμού με το φασισμό. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο επιδιώκουν να αθωώσουν τον καπιταλισμό για τα εγκλήματα του φασισμού-ναζισμού, αλλά και να τα αποδώσουν στο κομμουνιστικό κίνημα, στη μόνη δύναμη που με συνέπεια και θυσίες τον αντιπάλεψε.
Επιπλέον, η απογοήτευση λαϊκών δυνάμεων με χαμηλό πολιτικό κριτήριο από τις υποσχέσεις των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνητικών κομμάτων, σε συνθήκες έλλειψης ισχυρών ΚΚ και μεγάλων εργατικών αγώνων, λειτουργεί ενισχυτικά για την πολιτική ανάκαμψη των εθνικιστικών, ρατσιστικών έως και φασιστικών δυνάμεων. Ιδιαίτερα αυτό γίνεται πιο έντονο σε συνθήκες μαζικής καταστροφής μικρομεσαίων στρωμάτων στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, της αύξησης της φτώχειας, της ανεργίας και φθοράς των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Τότε είναι που η αστική τάξη αξιοποιεί πολλαπλά τα ναζιστικά κόμματα, ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν «αλληλεγγύη», ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.
Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, όπου βασικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της ΕΕ έχουν αναδειχτεί σε βασικούς πολιτικούς αρωγούς της εξάπλωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της «πράσινης μετάβασης» κ.ο.κ., εμφανίζονται ορισμένες ακροδεξιές, εθνικιστικές δυνάμεις με μια «ειρηνιστική» και φιλολαϊκή «προβιά» που, εξυπηρετώντας αστικά συμφέροντα, καρπώνονται τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας.
11. Ακόμη, σήμερα ανοίγουν το δρόμο σε φασιστικές δυνάμεις και για την απενοχοποίησή τους και εκείνες οι οπορτουνιστικές «κομμουνιστικές» δυνάμεις που, στο όνομα της «αποκατάστασης της κυριαρχίας της χώρας» από την ΕΕ, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, ή της «απόκρουσης του εξαγώγιμου φασισμού των ΗΠΑ», όπως συμβαίνει στη Ρωσία, συνομιλούν ή και συνεργάζονται με φασίζουσες δυνάμεις.
ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΕΙΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
12. Το ΚΚΕ αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες διάφορα φασιστικά μορφώματα, που αξιοποιούν την εθνικιστική, εθνικοσοσιαλιστική εγκληματική ιδεολογία, για να «ντύσουν» τη δολοφονική τους δράση σε βάρος μεταναστών, συνδικαλιστών εργατών, κομμουνιστών αγωνιστών και άλλων. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η φασιστική «Χρυσή Αυγή» (ΧΑ), που επιχείρησε την επανέκδοση της τακτικής των ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου» και της εναλλαγής τη δράσης τους με τον πολιτικό ακτιβισμό. Μιλάμε για μια φασιστική γκρούπα που, μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας τη δεκαετία του ’70, διατήρησε επαφές με ηγετικά στελέχη της, με άλλες εθνικιστικές ακροδεξιές ομάδες, καλλιεργώντας έναν πρωτόγονο αντικομμουνισμό, ρατσισμό και μίσος για το εργατικό κίνημα. Απέκτησαν ισχυρές διασυνδέσεις μέσα στο στρατό, στην αστυνομία, με τις μυστικές υπηρεσίες, επιδίδονταν σε τραμπούκικες επιθέσεις, τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών κατά γραφείων του ΚΚΕ, άλλων κομμάτων και οργανώσεων νεολαίας, σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους, π.χ. εκεί που προβάλλονταν σοβιετικές και αντιφασιστικές ταινίες. Στη δεκαετία του ’80 η ΧΑ αρχίζει να λειτουργεί πιο οργανωμένα, πιο συχνά πραγματοποιεί επιθέσεις, τραμπουκισμούς, π.χ. σε μετανάστες και φοιτητές. Με την έναρξη της βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης το 2008-2009, η ΧΑ βγαίνει από το περιθώριο στην επιφάνεια. Τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα διάφορων κυβερνήσεων προκάλεσαν μεγάλη αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την πτώση του ΠΑΣΟΚ, όσο και στο χώρο της ακροδεξιάς. Η ναζιστική ΧΑ εκμεταλλεύτηκε τις συνέπειες της κρίσης για να προσεγγίσει κατεστραμμένα από την κρίση μεσαία στρώματα, όπως και ένα εξαθλιωμένο τμήμα της εργατικής τάξης που δεν είχε αποκτήσει επαφή και σχέση με το οργανωμένο ταξικό εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Το πέρασμά της, όμως, από το περιθώριο στο πολιτικό προσκήνιο δε θα ήταν δυνατό, εάν δε στηριζόταν από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης και του κρατικού της μηχανισμού. Η ΧΑ παρουσιαζόταν στο λαό ως μια «αντισυστημική δύναμη», που τα βάζει με τα «κακώς κείμενα» και θέλει το καλό του λαού. Στις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» εμφανίστηκαν αντιδραστικά συνθήματα και προβλήθηκαν έντονα από τα αστικά ΜΜΕ, όπως «έξω τα κόμματα» ή «έξω τα συνδικάτα», πρόσφεραν πολιτική κάλυψη στη ΧΑ. Έτσι, αξιοποιήθηκε η ΧΑ από το αστικό σύστημα για να απομακρυνθούν δυνάμεις από την οργανωμένη ταξική πάλη και να στηριχθούν επιθετικά οι στόχοι της αστικής τάξης σε βάρος των εργαζόμενων, π.χ. με τοποθετήσεις ενάντια στις απεργίες, για την παραπέρα μείωση μισθών, την κατάργηση συμβάσεων, ώστε, π.χ., οι εφοπλιστές «να πειστούν για να φέρουν την κατασκευή των πλοίων τους στην Ελλάδα». Οι εκπρόσωποι της ΧΑ βρήκαν εύκολα θέση στα πάνελ των αστικών ΜΜΕ και απέκτησαν κοινοβουλευτική ομάδα. Με τραμπούκικες επιθέσεις σε βάρος συνδικαλιστών και στελεχών του ΚΚΕ, με δολοφονίες μεταναστών προσπάθησε να καθιερωθεί ως η «σιδερένια γροθιά» του αστικού συστήματος. Η ΧΑ εκείνη την περίοδο διατηρούσε διαύλους με τα άλλα αστικά κόμματα, με τοπικούς παράγοντες.
Το ΚΚΕ χάραξε τη γραμμή της αποκάλυψης του ρόλου της και της απομόνωσης αυτού και των άλλων φασιστικών μορφωμάτων από το συνδικαλιστικό κίνημα, από τις πολιτικές δραστηριότητες, την ίδια ώρα που τα άλλα αστικά κόμματα κρατούσαν μια στάση αστικού «καθωσπρεπισμού», «κοινοβουλευτικών κριτηρίων» απέναντί τους. Χαρακτηριστικά, ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πάτρας αρνήθηκε να παραχωρήσει χώρους για την προεκλογική προπαγάνδιση των θέσεων της ναζιστικής ΧΑ. Σε βάρος του κινήθηκε ποινική δίωξη, αλλά κάτω από τη γενική λαϊκή αλληλεγγύη ο κομμουνιστής δήμαρχος αθωώθηκε στο δικαστήριο. Σε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις, οι κομμουνιστές εμπόδισαν την παρουσία εκπροσώπων της ΧΑ.
Η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, οι δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και κομμουνιστών συνδικαλιστών, ξεσήκωσαν ένα μεγάλο λαϊκό «κύμα» αντίστασης, που «έπνιξε» προς το παρόν αυτήν τη φασιστική συμμορία και οδήγησε στη φυλακή την ηγεσία της. Είναι χαρακτηριστικό πως, με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων και αυτής του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, από την ώρα που έγινε η σύλληψη των δολοφόνων της ΧΑ χρειάστηκε να περάσουν 7 χρόνια για να γίνει η δίκη και να καταδικαστούν. Στην καταδικαστική απόφαση των ναζιστών εγκληματιών συνέβαλε η αποφασιστική λαϊκή πάλη, στην οποία πρωτοπόροι ήταν οι κομμουνιστές. Το ΚΚΕ και οι δικηγόροι των κομμουνιστών συνδικαλιστών στη δίκη της ΧΑ ανέδειξαν σε αυτήν το ναζιστικό και βαθιά συστημικό ρόλο της ΧΑ, το γεγονός πως η εγκληματική δράση αυτής της οργάνωσης προέκυψε εξαιτίας της εγκληματικής ναζιστικής ιδεολογίας της. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πως, όσο υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα, που είναι η «μήτρα» τέτοιων μορφωμάτων, δεν έχουμε ξεμπερδέψει με το φασισμό. Όπως σημείωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας: «Το κυριότερο είναι ο λαός να αντιμετωπίσει το κακό στη ρίζα του, με την ανατροπή του συστήματος που επωάζει αυτό το αβγό του φιδιού, το ναζισμό, το φασισμό.»
Το ΚΚΕ έχει καταλήξει πως η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους. Το ΚΚ σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο όνομα ενός ρηχού κι άνευ ουσίας «αντιφασισμού». Όπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Όσοι είναι ενάντια στο φασισμό χωρίς να είναι ενάντια και στον καπιταλισμό, όσοι θρηνούν και οδύρονται για τη βαρβαρότητα, που πηγάζει από τη βαρβαρότητα, μοιάζουν με ανθρώπους που θέλουν να φάνε τη μερίδα τους από το μοσχάρι, χωρίς όμως να σφαχτεί το μοσχάρι. Θέλουν να φάνε το μοσχάρι, αλλά να μη δουν το αίμα του. Και θα είναι ευχαριστημένοι, αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του πριν τους σερβίρει το κρέας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, από τις οποίες γεννιέται η βαρβαρότητα, είναι μονάχα ενάντια στη βαρβαρότητα. Υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στη βαρβαρότητα κι αυτό το κάνουν σε χώρες όπου επικρατούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, αλλά οι χασάπηδες νίπτουν τας χείρας τους προτού σερβίρουν το κρέας.»
Να γιατί πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση του ΚΚ στο στόχο της εργατικής εξουσίας, στην πάλη για τη συσπείρωση των δυνάμεων της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου σε αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης. Μόνο έτσι θα δυναμώσει η εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην αστική εξουσία και θα προωθείται η προοπτική της λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της νέας, σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.
Ιδιαίτερα σήμερα, που οι λαοί έρχονται αντιμέτωποι με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και διάφορα σημεία του πλανήτη φλέγονται για το πώς θα μοιράσουν οι ιμπεριαλιστές το φυσικό πλούτο, την εργατική δύναμη, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, πρέπει να έχουμε σαφές μέτωπο τόσο στον κίβδηλο «αντιφασισμό», όσο και στο καπιταλιστικό σύστημα, που γεννάει το φασισμό και τον πόλεμο.
Οι λαοί πρέπει να ξεσηκωθούν!
Να μπουν στο δρόμο του αγώνα, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές!
Να στείλουν αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα, ενάντια στην ΕΕ του πολέμου, στηρίζοντας τα ΚΚ.
