Στις 29 Αυγούστου 1949 κλείνουν 60 χρόνια από τη συντεταγμένη στρατιωτική υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και το πέρασμα του συνόλου σχεδόν των δυνάμεών του στην Αλβανία και στη συνέχεια στην πολιτική προσφυγιά στις σοσιαλιστικές χώρες.
Η ΚΕ του ΚΚΕ, στη διακήρυξή της για τα 60 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ το 2006, καθώς και στη Διακήρυξη για τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, επισημαίνει: «Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ».
Η στρατιωτική ήττα, κάτω από τις υπερπολλαπλάσιες δυνάμεις του αστικού στρατού, δεν μπορεί σε τίποτα να μειώσει το δίκιο του αγώνα, το ακατάβλητο ηθικό των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, τη σημασία της δράσης του ΚΚΕ, που υπήρξε ο οργανωτής του ΔΣΕ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ, παρά τη στρατιωτική του ήττα, άφησε ισχυρές παρακαταθήκες αντιιμπεριαλιστικού φρονήματος, στάσης μη υποταγής, ταξικού πείσματος και αδιαλλαξίας σε ευρύτερες εργατικές δυνάμεις για τα επόμενα χρόνια, αποτέλεσε σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν, επέδρασε σε κατακτήσεις, όπως η κοινωνική ασφάλιση, που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της καπιταλιστικής επίθεσης.
Η επιλογή της σύγκρουσης συγκεντρώνει τη λύσσα όχι μόνο των καπιταλιστών και των δημοσιολόγων τους, αλλά και του οπορτουνισμού, που ξορκίζει την ένοπλη επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και προβάλλει τη στάση ενσωμάτωσης στο σύστημα, που ακολούθησαν άλλα κομμουνιστικά κόμματα (π.χ. στη Γαλλία, στην Ιταλία) εκείνης της περιόδου.
Η ιστορία απέδειξε ότι οι συμβιβασμοί χωρίς αρχές είναι διολίσθηση στον γκρεμό. Αυτό φάνηκε περίτρανα στις νέες συνθήκες της
νίκης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.
Τέτοιες κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, ακόμα και μέσα από τις ήττες τους, αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για την εργατική τάξη, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία.
Η ιστορία του ΔΣΕ μπορεί να διαβαστεί αντικειμενικά μόνο υπό το φως της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής αντίληψης της Ιστορίας και της σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚΕ.
Οι νεότερες γενιές, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, μέσα από τη μελέτη των σελίδων της ιστορίας του ΔΣΕ μπορούν να γνωρίσουν τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η αδιάλλακτη πάλη να μην τσακίζεται από τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης, την τεράστια δύναμη που έχει η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση να ωριμάζει συνειδήσεις μέσα από το σχολείο του αγώνα.
Στις σελίδες που ακολουθούν δημοσιεύονται: Φωτογραφικό αφιέρωμα στο ΔΣΕ και τα εξής ντοκουμέντα από το αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ:
α) Νόμος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης για τα εργατικά δικαιώματα, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της.
Επικεντρώνουμε την προσοχή του αναγνώστη και της αναγνώστριας στο άρθρο 7, στις αρμοδιότητες της εργοστασιακής επιτροπής σε ζητήματα παραγωγής και λειτουργίας της επιχείρησης.
β) Απόρρητες οδηγίες στο Μάρκο Βαφειάδη, γραμμένες στις 17 Απρίλη του 1947 από το Νίκο Ζαχαριάδη, ΓΓ του ΚΚΕ και από το Γιάννη Ιωαννίδη, μέλος του ΠΓ. Οι οδηγίες επικεντρώνονται στην ανάγκη να εναρμονιστεί ο ΔΣΕ κι όχι ως αντάρτικες ομάδες με τους πολιτικούς στόχους του, μελετά τη στρατιωτική τακτική του αντιπάλου, αλλά και να οργανώνει σωστά τη ζωή στις περιοχές κυριαρχίας του, σύμφωνα με τους σκοπούς της εξουσίας που αντιπροσώπευε.