Η ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά μετά από μεγάλες τραγωδίες οι λαοί αφυπνίζονται και γυρίζουν προς τα μπρος τον τροχό της Ιστορίας.

Έτσι πρέπει να γίνει και μπορεί να γίνει τώρα, μετά το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη. Ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο, αφού για τους μεγάλους κινδύνους είχαμε ως κόμμα προειδοποιήσει με απανωτές ερωτήσεις στη Βουλή. Είχαν επίσης ξανά και ξανά αναδείξει τον κίνδυνο με ανακοινώσεις τους οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Είχαν παραιτηθεί αρμόδια στελέχη των εταιριών, είχαν προηγηθεί συχνές βλάβες και άλλα ατυχήματα από το 2016 και το 2017 ως τη νέα τραγωδία.

Τώρα όλοι οι συνένοχοι για το έγκλημα μας λένε ότι δεν είναι ώρα για πολιτική αντιπαράθεση. Είναι ώρα για περισυλλογή και σιωπή, μας συμβουλεύουν. Δεν είναι ώρα για χυδαία πολιτική εκμετάλλευση του ατυχήματος, μας λένε χωρίς να ντρέπονται, και μάλιστα μας κουνούν το δάχτυλο.

Τους απαντάμε ότι χυδαία είναι η προσπάθεια να συγκαλυφθούν ξανά οι βαθύτερες πολιτικές ευθύνες. «Χυδαία είναι η προσπάθειά σας να μη βγάλει ο λαός συμπεράσματα ούτε και αυτήν τη φορά.»

Δεν είναι ώρα σιωπής, είναι ώρα ευθύνης και μάχης, είναι ώρα για αγώνα, για λαϊκό ξεσηκωμό. Είναι ώρα να μετατρέψουμε την οργή μας και την αγανάκτησή μας σε μια οργανωμένη δύναμη που θα φέρει τα πάνω κάτω, που θ’ ανοίξει το δρόμο της ανατροπής.

Είναι ώρα να προχωρήσουμε μπροστά και να τιμωρήσουμε όλους τους πολιτικούς ενόχους για τα εγκλήματα που διέπραξαν διαχρονικά και τα νέα που σχεδιάζουν σε βάρος μας.

Είναι ώρα να σημαδέψουμε τον πραγματικό μας αντίπαλο, τον πραγματικό ένοχο για τα βάσανά μας. Το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, το κράτος και τα κόμματα που το υπηρετούν, και να πάρουμε τη θέση μας στη μάχη δίπλα στο ΚΚΕ.

Σήμερα θέλουμε και από αυτό το βήμα να απευθυνθούμε σε όλους αυτούς που αυθόρμητα, καλοπροαίρετα μετά από κάθε τραγωδία λένε ότι «δεν υπάρχει κράτος» και ότι «έχουμε ένα ανίκανο κράτος». Να τους καλέσουμε να προβληματιστούν και να σκεφτούν βαθύτερα και να αποφασίσουν πολιτικά, να πάρουν θέση.

Να σκεφτούν τα ερωτήματα που αφορούν τις ανάγκες τους, την πραγματική ζωή τους και το μέλλον τους.

Να σκεφτούν πώς εξηγείται στον 21ο αιώνα να μην υπάρχουν στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας στις σιδηροδρομικές μεταφορές.

Να σκεφτούν γιατί έγινε ταχύτατα ο εκσυγχρονισμός στους πλειστηριασμούς και έχουμε «ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς», αλλά ακόμα δε λειτουργεί σύγχρονο, ολοκληρωμένο σύστημα ασφαλείας, τηλεδιεύθυνσης και φωτοσήμανσης στα τρένα.

Να σκεφτούν γιατί προχώρησαν γρήγορα οι αποφάσεις για τους πλειστηριασμούς στον Άρειο Πάγο, αλλά πάνω από μία δεκαετία κολλάμε σε δικαστικές και γραφειοκρατικές διαδικασίες όταν πρόκειται να υλοποιηθούν συμβάσεις που αφορούν τα συστήματα ασφάλειας.

Να σκεφτούν γενικότερα πόσες φορές δεν άκουσαν ξανά και ξανά τις υποσχέσεις για φιλολαϊκό μετασχηματισμό του κράτους, που θα φέρει μια πιο προοδευτική και πιο σοβαρή κυβέρνηση. Από το «φιλολαϊκό εκσυγχρονισμό» του κράτους του Σημίτη και την επανίδρυση του κράτους του Καραμανλή, μέχρι το φιλικό στον πολίτη «επιτελικό κράτος» της σημερινής κυβέρνησης.

Να σκεφτούν πόσες φορές δεν άκουσαν μετά από κάθε καταστροφή, στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Εύβοια, στη Δαδιά της Θράκης, τις κυβερνήσεις να υπόσχονται ότι «αυτά δε θα γίνουν ποτέ ξανά», ότι «η έρευνα θα βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο», ότι «οι χρόνιες παθογένειες θα θεραπευτούν».

Να σκεφτούν ότι κάθε φορά κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αλληλοκατηγορούνται και μας καλούν κυνικά να συγκρίνουμε ποιος προκάλεσε τα περισσότερα θύματα και ποιος ευθύνεται περισσότερο για τις τραγωδίες.

Να σκεφτούν γιατί εμφανίζεται ένα κράτος πολύ ικανό να διασφαλίζει ρεκόρ επενδύσεων και κερδών στους μεγάλους ομίλους την τελευταία διετία και την ίδια στιγμή εμφανίζεται ανίκανο να μας προφυλάξει από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια.

Να σκεφτούν γιατί υπάρχει ένα κράτος πολύ ικανό να παρακολουθεί και να φακελώνει ηλεκτρονικά όλους τους πολίτες, να υπονομεύει απεργίες και να καταστέλλει διαδηλώσεις και ταυτόχρονα εμφανίζεται ανίκανο να μας προστατεύσει από τις συνέπειες των σεισμών, από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τα μεγάλα ατυχήματα.

Σε αντίθεση με τα κόμματα του συστήματος, το ΚΚΕ έχει έγκαιρα και αναλυτικά φωτίσει τι κρύβεται πίσω από την αντιφατική –φαινομενικά– αυτή εικόνα.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ένα κράτος ικανό να στηρίζει την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων και ακριβώς για τον ίδιο λόγο εχθρικό απέναντί μας, ανίκανο να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, πρόθυμο να θυσιάσει τα δικαιώματά μας.

Η αλήθεια είναι ότι στην καπιταλιστική κοινωνία δεν έχουν κοινά συμφέροντα οι θύτες και τα θύματα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημα για το λαό δεν είναι ότι δεν υπάρχει κράτος. Είναι ότι υπάρχει το σημερινό κράτος, το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου, που υπηρετεί τους θύτες, την άρχουσα τάξη, τον πραγματικό μας αντίπαλο και είναι έτοιμο να διαπράξει κάθε νέο έγκλημα σε βάρος μας για τα συμφέροντά τους.

Για όποιον εξακολουθεί να διατηρεί αυταπάτες ότι το σημερινό αστικό κράτος θέλει και μπορεί να εκφράσει το «δημόσιο συμφέρον» και να αποτελέσει αντίβαρο στη δύναμη των ομίλων, στα «μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα», το παράδειγμα της τραγωδίας των Τεμπών είναι δυστυχώς πολύ διδακτικό.

Τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια;

Το κράτος προώθησε την απελευθέρωση των μεταφορών και την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, τον τεμαχισμό των σιδηροδρομικών μεταφορών και το ξεπούλημα των κερδοφόρων φιλέτων, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο ιταλικός όμιλος που εξαγόρασε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι επίσης κρατικός, είναι η κρατική εταιρία σιδηροδρόμων Ιταλίας και η 3η μεγαλύτερη εταιρία στην ΕΕ στο συγκεκριμένο κλάδο.

Το κράτος επέτρεψε τη λειτουργία του ιταλικού ομίλου, χωρίς να έχουν διασφαλιστεί στοιχειώδεις υποδομές και προϋποθέσεις ασφαλείας.

Το κράτος ιεράρχησε τις επενδύσεις κι επιδοτούσε με επιχορηγήσεις τις ιδιωτικές εταιρίες.

Το κράτος έτρεχε να διασφαλίσει 3,5 δισ. κοινοτική χρηματοδότηση για τη σιδηροδρομική διασύνδεση των λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, το σχέδιο Sea2Sea, αλλά δεν έβρισκε 50 εκατομμύρια για την προληπτική συντήρηση των γραμμών του ΟΣΕ.

Το κράτος σχεδίασε νέα έργα πολλών δισ. ευρώ κι ετοιμάστηκε να μοιράσει τη σχετική πίτα από το Ταμείο Ανάκαμψης στους ομίλους. Και την ίδια στιγμή συνεχίζονταν τα τραγικά κενά σε εξειδικευμένο προσωπικό και στην εκπαίδευσή του κι επιβλήθηκε το 2018 η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου με συνεχή εργασία χωρίς ρεπό για 9 μέρες. Το 2019 απολύθηκαν 120 εργαζόμενοι και μέχρι σήμερα παραμένουν κενές 1.700 αναγκαίες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με το ίδιο το οργανόγραμμα του ΟΣΕ. Και μιλάμε μόνο για το τμήμα που έχει μείνει στο κράτος.

Τα ηλεκτρονικά συστήματα τηλεδιεύθυνσης-ασφαλείας δε λειτουργούσαν και σε ένα μέρος των σιδηροδρομικών γραμμών δεν είχαν καν εγκατασταθεί, 8 χρόνια μετά την υπογραφή της αρχικής σύμβασης. Στον 21ο αιώνα όλα γίνονταν ακόμα χειροκίνητα και οι πληροφορίες δίνονταν από σταθμάρχη σε σταθμάρχη. Δε λειτουργούσε ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης και τηλεδιεύθυνσης και σηματοδότησης και φωτοσήμανσης. Μια σειρά ατυχήματα, όπως στις Σέρρες το 2016 και στο Άδενδρο το 2017, αλλά και βλάβες χτυπούσαν το καμπανάκι για το τι μπορούσε να συμβεί. Και τέτοια είχαν συμβεί ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας.

Τι φωτίζει το έγκλημα στα Τέμπη, εκτός από τη συνενοχή όλων των αστικών κομμάτων; Φωτίζει το ταξικό πρόσημο της λειτουργίας του αστικού κράτους. Φωτίζει με ποιο κριτήριο επιλέγει πολιτικές και προτεραιότητες, με ποιο κριτήριο ιεραρχεί τα έργα και τις επενδύσεις που χρηματοδοτεί.

Η τραγωδία των Τεμπών φωτίζει όμως και μια άλλη μεγάλη αλήθεια: Ότι όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσοι «μηχανοδηγοί» και ν’ αλλάξουν, το «τρένο» της αστικής διακυβέρνησης κινείται και θα κινείται σταθερά στις «ματωμένες ράγες» που καθορίζουν η άρχουσα τάξη και η ΕΕ.

Φωτίζει ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι ατσάλινοι νόμοι του κέρδους καθορίζουν το πρόγραμμα κάθε κυβέρνησης, όποια σύνθεση κι αν έχει. Και αυτό θα συμβεί και με την επόμενη κυβέρνηση μετά από τις εκλογές.

Όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του συστήματος ήταν και είναι συνένοχα για την πολιτική που οδήγησε στο να θρηνούμε σήμερα δεκάδες νεκρά παιδιά.

Όλοι στήριξαν και προώθησαν τις κοινοτικές οδηγίες της απελευθέρωσης των σιδηροδρομικών μεταφορών και της δημιουργίας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Όλοι προώθησαν τα αλλεπάλληλα «σιδηροδρομικά πακέτα της ΕΕ» για να φτάσουμε στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς.

Η κάθε κυβέρνηση έπαιρνε τη σκυτάλη από την προηγούμενη. Δείτε την αλληλουχία: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009 προχώρησε στον τεμαχισμό του ΟΣΕ, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2013 διαμόρφωσε το πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε την παραχώρηση και το ξεπούλημα της ΤΡΕΝΟΣΕ.

Θύματα της πολιτικής της απελευθέρωσης δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν πλήθος παραδείγματα που αποκαλύπτουν την εντατικοποίηση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων, τις περικοπές μόνιμου εκπαιδευμένου προσωπικού, τις ελλείψεις στην προληπτική συντήρηση και στα συστήματα ασφαλείας, που οι όμιλοι τα αντιμετωπίζουν σαν κόστος. Παραδείγματα από τις ΗΠΑ μέχρι την ΕΕ, όπου μόνο το 2021 είχαμε πάνω από 1300 ατυχήματα με 683 νεκρούς. Αυτά για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ατυχήματα συμβαίνουν μόνο «στην καθυστερημένη Ελλάδα».

Όποιο θέμα και όποιον κλάδο της οικονομίας κι αν εξετάσουμε, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε. Η οικονομική λειτουργία του κράτους και η οικονομική πολιτική όλων των κυβερνήσεων υπηρετεί σταθερά τις ανάγκες των ομίλων, την κερδοφορία του κεφαλαίου, και γι’ αυτό θυσιάζει τις δικές μας ανάγκες.

Σκεφτείτε από ποιον παίρνουν σταθερά και σε ποιον δίνουν συνεχώς όλοι οι κρατικοί προϋπολογισμοί όλων των κυβερνήσεων. Σκεφτείτε τη συνεχή αύξηση των άδικων έμμεσων φόρων και τη φοροαφαίμαξή μας, την ίδια ώρα που οι όμιλοι καταβάλλουν λιγότερο από το 6% των ετήσιων φορολογικών εσόδων κι έχουν πλήθος φοροαπαλλαγές.

Σκεφτείτε τι κρύβεται πίσω από τα ματωμένα πλεονάσματα, τα «μαξιλάρια» για τα οποία περηφανεύονται ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Σκεφτείτε τι κρύβεται πίσω από το «νοικοκύρεμα» των δημόσιων οικονομικών και τις «κοστολογημένες προτάσεις που παίρνουν υπόψη τις αντοχές της οικονομίας». Κρύβονται οι περικοπές αναγκαίων δαπανών για την ασφάλειά μας, για την αντισεισμική θωράκιση, γενικότερα για την πολιτική προστασία. Κρύβεται το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, η ισοπέδωση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Κρύβεται η πλήρης εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας και παιδείας για να θησαυρίζουν οι ιδιωτικοί όμιλοι.

Για να διασφαλίσει κερδοφόρα διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, το κράτος «απελευθέρωσε» από την κρατική προστασία την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές, το ασφαλιστικό σύστημα. Αυτή η πολιτική υλοποιήθηκε σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και απ’ όλες τις διαφορετικές αστικές κυβερνήσεις.

Για την προώθηση της «πράσινης μετάβασης» η επόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα θα υλοποιήσει επενδυτικό πρόγραμμα 200 δισ. ευρώ, όπως προβλέπει το νέο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα. Για τον ίδιο λόγο το κράτος θα διατηρήσει τους θεόρατους έμμεσους φόρους στα καύσιμα, που καλύπτουν σήμερα το 50% της συνολικής τιμής τους. Για το κέρδος των ομίλων θα συνεχιστεί για εμάς ο εφιάλτης της ενεργειακής ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας.

Ανάλογα επίσης με τις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου αλλάζει και θα αλλάζει η κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε την περιοριστική πολιτική περικοπής των κρατικών δαπανών, με τη μορφή των μνημονίων, ενώ η ΝΔ την επεκτατική πολιτική των μεγάλων κρατικών επιδοτήσεων. Δεν ήταν ελληνική πρωτοτυπία. Η ίδια κατεύθυνση εφαρμόστηκε την ίδια περίοδο σε όλη την ΕΕ.

Σε αντίστοιχα συμπεράσματα θα καταλήξουμε αν εξετάσουμε τη νομοθετική και δικαστική λειτουργία του κράτους. Εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η επίθεση του κεφαλαίου στο εισόδημά μας και η αύξηση της εκμετάλλευσης βαδίζουν χέρι-χέρι με την επίθεση στα δικαιώματά μας και την κλιμάκωση της καταστολής. Γι’ αυτό έχουμε αλυσίδα νομοθετικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό των δικαιωμάτων στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, για το ηλεκτρονικό φακέλωμα των μελών των συνδικάτων, για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και την υπονόμευση των ζωντανών γενικών συνελεύσεων. Γι’ αυτό επιβλήθηκαν οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και ο ευρωτρομονόμος που προβλέπει προληπτικές διώξεις σε περίπτωση διάδοσης της «ριζοσπαστικής ιδεολογίας της βίας». Γι’ αυτό και βλέπουμε την ένταση της καταστολής όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και απέναντι στις μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις σε χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία.

Από την άλλη, έχουμε ταχύτατες δικαστικές αποφάσεις για να βγουν οι απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, όπως η προκλητική προσπάθεια να παρεμποδιστεί τώρα η απεργία των σιδηροδρομικών. Μάλιστα, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις κλιμακώνονται για να διασφαλίσουν ότι θα βγαίνουν παράνομες οι απεργίες των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, ακόμα κι αν δεν προσφύγουν εναντίον τους στη Δικαιοσύνη οι δήμαρχοι. Ταχύτατες είναι επίσης οι δικαστικές αποφάσεις για την αδειοδότηση μεγάλων επενδύσεων με διαδικασίες «φαστ τρακ» και για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των τραπεζών και των funds στο ζήτημα των πλειστηριασμών.

Γι’ αυτό όταν ακούμε τα συνθήματα για «δικαιοσύνη παντού» εμείς πρέπει να θέτουμε το ερώτημα «δικαιοσύνη για ποιον;». Διότι βασικό γνώρισμα κάθε Δικαίου είναι το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης που αυτό υπηρετεί. Το σημερινό Δίκαιο είναι το Δίκαιο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Και αυτό σημαίνει μόνιμη αδικία σε βάρος μας, σταθερή αντίδραση στην κοινωνική πρόοδο. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει ούτε ένα αστικό Σύνταγμα στον κόσμο που να μην κατοχυρώνει ως ιερό το δικαίωμα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, το δικαίωμα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ορισμένοι φίλοι μάς ρωτούν: «Γιατί μιλάμε για δικτατορία του κεφαλαίου, αφού όλοι οι πολίτες είναι τυπικά ίσοι απέναντι στο νόμο και στα εκλογικά τους δικαιώματα;»

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι στο σημερινό σύστημα κάτω από το μανδύα της τυπικής ισότητας κρύβεται η ουσιαστική ανισότητα μεταξύ των ελάχιστων που κατέχουν τα κλειδιά της οικονομίας, τα μέσα παραγωγής, και της μεγάλης πλειοψηφίας που δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν πουλήσει την εργατική της δύναμη. Δηλαδή πολίτης με τυπικά ίσα δικαιώματα είναι ο τραπεζίτης και ο άνεργος, ο εφοπλιστής και ο ναυτεργάτης. Όμως η μόνη πραγματική ελευθερία που έχει ο εργάτης είναι στην καλύτερη περίπτωση να μπορεί να διαλέξει το αφεντικό του.

Όλοι έχουμε μία ψήφο, αλλά δεν έχουμε όλοι στα χέρια μας πλοία, εργοστάσια, τράπεζες, κανάλια, ποδοσφαιρικές ομάδες. Δεν έχουμε όλοι δίπλα μας ως συμπαραστάτη την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Και αυτοί που τα έχουν όλα αυτά διαθέτουν άμεσα στην πράξη ο καθένας τους δεκάδες χιλιάδες ψήφους, ενώ επιδρούν όλοι μαζί ως άρχουσα τάξη σε εκατομμύρια ψηφοφόρους.

Μια ακόμα πλευρά που αποδεικνύει πόσο εχθρικό για το λαό είναι το κράτος του κεφαλαίου αποτελεί το τρομακτικό έλλειμμα που παρουσιάζει η πολιτική προστασία στη χώρα μας. Το παράδειγμα της αντισεισμικής θωράκισης είναι χαρακτηριστικό.

Η κυβέρνηση, μετά τους πρόσφατους μεγάλους σεισμούς στην Τουρκία, προσπάθησε αρχικά να διαμορφώσει ένα κλίμα εφησυχασμού με το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα εφαρμόζεται σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός.

Η αλήθεια είναι ότι τα κτήρια σ’ ένα ποσοστό πάνω από 50% είναι κατασκευασμένα χωρίς καθόλου αντισεισμικούς κανονισμούς ή με τον παλιό αντισεισμικό κανονισμό του 1959. Η τελευταία ουσιαστική αναθεώρηση του Νέου Ελληνικού Αντισεισμικού Κανονισμού έγινε το 2000 και το 2003.

Ακριβή στοιχεία για τα δημόσια κτήρια, που έχουν ελεγχθεί σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό, δεν έχουν δημοσιοποιηθεί πρόσφατα. Ούτε καν ακριβή στοιχεία για τα σχολεία και τα νοσοκομεία σε κάθε διοικητική περιφέρεια.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Οργανισμό Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας, 16.000 λειτουργικά κτήρια του Δημοσίου, που είναι άμεσου ενδιαφέροντος, παραμένουν χωρίς προσεισμικό έλεγχο. Χωρίς έλεγχο παραμένουν εγκαταστάσεις της Τοπικής Διοίκησης και κρατικές υπηρεσίες.

Ακόμα και ο στοιχειώδης ανεπαρκής πρωτοβάθμιος έλεγχος δεν ξεπερνά το 25% των κτηρίων του Δημοσίου, κυρίως σχολείων. Έλεγχος εντελώς ανεπαρκής, αφού βασίζεται στον οπτικό έλεγχο και στη συμπλήρωση και βαθμονόμηση ενός απλού στατιστικού δελτίου. Δηλαδή το κράτος δεν ελέγχει ούτε τα δικά του κτήρια, τα κτήρια στα οποία εργάζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Όλοι αναγνωρίζουν επίσης τη διάβρωση των οπλισμών σε πολλές παλιές «κουρασμένες οικοδομές» και την επείγουσα ανάγκη να ληφθούν μέτρα. Όμως η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, προβάλλει ως ατομική ευθύνη των κατοίκων να αναλάβουν την ευθύνη και τα οικονομικά βάρη ελέγχου των οικοδομών και των σπιτιών. Και προωθεί ως λύση την υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση των κατοικιών, σύμφωνα με τα πρότυπα της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Και ενώ οι ανάγκες διογκώνονται, οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες υποβαθμίζονται, αποψιλώνονται από στελέχη και απαξιώνονται. Μόλις το 51% των δήμων διαθέτει έστω στα χαρτιά αρμόδιες υπηρεσίες δόμησης. Από τις 168 ΥΔΟΜ οι 22 δε διαθέτουν ούτε έναν διπλωματούχο μηχανικό, ενώ ορισμένες δε διαθέτουν στην ουσία προσωπικό.

Την ίδια στιγμή διατίθενται πακτωλοί κοινοτικών κονδυλίων για την ενεργειακή αναβάθμιση κτηρίων, για τα οποία δεν είναι διασφαλισμένη η στατική τους επάρκεια. Κτηρίων που κανείς δεν εγγυάται ότι θ’ αντέξουν στον επόμενο μεγάλο σεισμό.

Ποια είναι η εξήγηση για όλ’ αυτά; Η διασφάλιση του μέγιστου κέρδους των ομίλων. Αυτό είναι το βασικό κριτήριο για την ιεράρχηση και την επιλογή χρηματοδότησης των έργων.

Μας λένε βέβαια ότι η οικονομία δεν αντέχει τις διαγραφές χρεών και τόκων των λαϊκών νοικοκυριών, ούτε τις μεγάλες αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ούτε τις μεγάλες δαπάνες για την πολιτική προστασία. Περιέργως όμως αντέχει να διασφαλίζει το κράτος έναν πακτωλό δισ. ευρώ στους ομίλους μέσα από αναπτυξιακούς νόμους και κρατική συμμετοχή στα κοινοτικά προγράμματα.

Για παράδειγμα, οι μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι θησαυρίζουν κυριολεκτικά με τη στήριξη του κράτους, μέσα από τις συμβάσεις παραχώρησης, τις ΣΔΙΤ, τους προνομιακούς όρους δημοπράτησης μεγάλων έργων, ακόμα και με πριμ δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ όταν δεν καθυστερούν να υλοποιήσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν και οι ίδιοι θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής του κράτους του κεφαλαίου που καλούνται καθημερινά να υπηρετήσουν. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται αυτήν την αντίφαση. Υλοποιούν αντιδραστικές κατευθύνσεις, με τις οποίες πυροβολούν και τα δικά τους πόδια.

Υλοποιούν μια οικονομική πολιτική με την οποία το κράτος κλιμακώνει τη φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων και τις περικοπές κοινωνικών δαπανών για να διασφαλίζει πακτωλούς δισ. ευρώ για τους ομίλους και τις επενδύσεις τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι εφοριακοί αναγκάζονται να κυνηγήσουν τις λαϊκές οικογένειες και τα χρέη τους.

Οι μηχανικοί του Δημοσίου και οι επιθεωρητές για την υγεία, την ασφάλεια και το περιβάλλον ασκούν ελάχιστους ψευδεπίγραφους ελέγχους κι εγκρίνουν άδειες με διαδικασίες «φαστ τρακ». Καλούνται να λειτουργήσουν μέσα σε αποδεκατισμένες, υποβαθμισμένες υπηρεσίες και μ’ ένα νομοθετικό πλαίσιο που τους δένει τα χέρια και μπορεί να τους στείλει κατηγορούμενους, αν δυσαρεστήσουν τους μεγαλομετόχους των εταιριών.

Οι δασολόγοι δημόσιοι υπάλληλοι, αντί να προστατεύουν τα δάση, μετατρέπονται σε πρωτοκολλητές μεγάλων ενεργειακών και τουριστικών επενδύσεων μέσα σε δασικές εκτάσεις.

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής πολιτικής για τους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους;

• Το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
• Οι απώλειες μέσα από τη σφαγή του 13ου και 14ου μισθού και το πάγωμα των διετιών.
• Η μείωση του μόνιμου προσωπικού και η επέκταση των συμβασιούχων, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων μέσα και από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ.
• Η απαξίωση και η υποβάθμιση του επιστημονικού και γενικότερα του δημιουργικού περιεχομένου της εργασίας με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.
• Τα εγκλήματα των εργατικών ατυχημάτων, της φθοράς της υγείας λόγω των συνθηκών εργασίας, ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους των ΟΤΑ.

Και ποιο είναι το υποτιθέμενο αντάλλαγμα που προβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις προς τους δημόσιους υπαλλήλους; Το αυτονόητο δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή, αξιοπρεπή εργασία με δημιουργικό περιεχόμενο, που έπρεπε να ισχύει για όλους τους τομείς της οικονομίας.

Ταυτόχρονα το κράτος προβάλλει το φόβητρο της αξιολόγησης, της στασιμότητας, ακόμα και της απόλυσης, για όποιον δε συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις και δεν προωθεί τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Έτσι, ο εκπαιδευτικός απειλείται με κακή αξιολόγηση αν δε διδάσκει με ζήλο όλο το προβλεπόμενο αντιδραστικό περιεχόμενο, από τη θεωρία των δύο άκρων της ΕΕ, των δύο ολοκληρωτισμών, μέχρι ότι η στρατηγική της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ είναι μονόδρομος. Απειλείται αν δεν προωθεί στην πράξη την πολιτική κατηγοριοποίησης των σχολείων, που αυξάνει τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.

Ο δικαστικός αξιολογείται στην ουσία για την ταχύτητα και το ταξικό πρόσημο των αποφάσεών του. Σκεφτείτε πόσες απεργίες έχουν κηρυχτεί παράνομες και καταχρηστικές. Σκεφτείτε την τελευταία απόφαση του Αρείου Πάγου για τους πλειστηριασμούς.

Όλα αυτά προσπαθούν να τα συγκαλύψουν τα αστικά κόμματα με το εμπόριο ελπίδας, προβάλλοντας μύθους και καλλιεργώντας προσδοκίες για το φιλολαϊκό μετασχηματισμό του κράτους του κεφαλαίου.

Όλα τα αστικά κόμματα υπόσχονται κάποια φιλολαϊκή κατεύθυνση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Τα φιλελεύθερα κόμματα εστιάζουν περισσότερο στις «πετυχημένες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων», ενώ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συχνά τονίζουν την ανάγκη διατήρησης κάποιων κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Φυσικά οι θέσεις τους μεταβάλλονται κι εναλλάσσονται, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.

Τι απέδειξε όμως η ζωή σ’ όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα;

Απέδειξε ότι, όσο παραμένουμε στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος και της απελευθερωμένης αγοράς της ΕΕ, όσο οι μεταφορές, η ενέργεια, οι επικοινωνίες, το νερό αποτελούν εμπορεύματα, όλοι οι όμιλοι, είτε κρατικοί είτε ιδιωτικοί, θα θυσιάζουν συνεχώς τις ανάγκες μας για ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους και τα μερίδιά τους στον ανταγωνισμό.

Γι’ αυτό και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επανακρατικοποίηση κατά 51% ορισμένων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «για 100% επανακρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο», συσκοτίζουν τον πραγματικό αντίπαλο και δεν οδηγούν σε κάποια φιλολαϊκή λύση.

Δικαιολογημένα βέβαια κανείς δεν εμπιστεύεται το ΣΥΡΙΖΑ που πρωταγωνίστησε στην ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων, του ΟΣΕ, των περιφερειακών αεροδρομίων, όταν μιλά για επανακρατικοποιήσεις.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μείωσε κατά 17% την κρατική συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ και προώθησε το 3ο Μνημόνιο που προβλέπει τη μείωση του μεριδίου της ΔΕΗ στο 50% του συνόλου της αγοράς, για να προχωρήσει η «απελευθέρωση».

Ας υποθέσουμε όμως ότι για μία φορά λέει την αλήθεια. Πώς θα διασφαλίσει η επανακρατικοποίηση επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα της ΔΕΗ, τα κέρδη των μετοχών της και τα μερίδιά της στον ανταγωνισμό με τους άλλους ομίλους; Όπως τα διασφάλιζε και πριν την απώλεια του 51% από το κράτος. Με ακριβά τιμολόγια για τα λαϊκά νοικοκυριά, αύξηση των εργολαβικών εργαζόμενων με προσωρινή απασχόληση, αύξηση της εκμετάλλευσης του μόνιμου προσωπικού.

Το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης δεν αποτελεί ιδιαιτερότητα της ΔΕΗ. Η ΕΥΔΑΠ εντάχτηκε στο ΧΑΑ το 2001 και το κράτος ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών, υπάρχουν 9 διαφορετικές εργασιακές σχέσεις και το μόνιμο προσωπικό μειώθηκε, ενώ αυξήθηκε ο όγκος των εργασιών.

Γι’ αυτό η ΔΕΗ προχωρούσε σε αυξήσεις και όταν το κράτος κατείχε το 51% και συνεχίζει και τώρα που ελέγχει ακόμα το μάνατζμεντ τη ΔΕΗ. Ακόμα και στην εποχή πριν την «απελευθέρωση», που υπήρχε αποκλειστικά κρατικός τομέας ηλεκτρικής ενέργειας, υπήρχε μεγάλη διαφορά στην επιβάρυνση των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης σε σχέση με βιομηχανικούς ενεργοβόρους ομίλους, όπως η ΠΕΣΙΝΕ.

Εξάλλου ακόμα και όταν είναι πλήρως κρατικές στη μετοχική τους σύνθεση, οι σημερινές επιχειρήσεις παραχωρούν κερδοφόρα τμήματα - «φιλέτα» της λειτουργίας τους ή αναθέτουν την υλοποίηση έργων σε ιδιωτικούς ομίλους.

Γι’ αυτό χειροκροτούσαν, για παράδειγμα, οι μονοπωλιακοί όμιλοι όπως η Suez και η Veolia την επαναφορά στο δήμο της Εταιρίας Νερού στο Παρίσι.

Γι’ αυτό επίσης ο κρατικός ΟΣΕ ανέθεσε στην κοινοπραξία Alstom-Άκτωρ την υλοποίηση του συστήματος τηλεδιοίκησης-σηματοδότησης, με την περιβόητη σύμβαση 717, με τις συνεχείς αναθεωρήσεις και διαμάχες.

Οι όποιες επανακρατικοποιήσεις γίνονται τώρα στην Ευρώπη στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας δε συνιστούν φιλολαϊκή πολιτική, αλλά μεταφορά των ζημιών πολλών δισ. των μετόχων στις πλάτες των φορολογούμενων εργαζόμενων.

Η επανακρατικοποίηση το 2022 της γαλλικής κρατικής εταιρίας ηλεκτρισμού EdF φόρτωσε στην πράξη στις πλάτες των Γάλλων φορολογούμενων ζημιές που ξεπερνούν τα 17 δισ. ευρώ, ενώ όσο ήταν κερδοφόρα το 2021 τα οφέλη καρπώνονταν οι μεγαλομέτοχοί της. Αντίστοιχα η επανακρατικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων δε σηματοδότησε καμία ριζική βελτίωση για τα λαϊκά στρώματα.

Στην πράξη το κράτος αναλαμβάνει τη λειτουργία εκείνων των επιχειρήσεων και των υποδομών που δεν μπορούν να διασφαλίσουν γρήγορα υψηλή κερδοφορία στους ομίλους.

Έτσι, το κράτος στήριξε με τα πακέτα του Ηρακλή και ανέλαβε μεγάλο μέρος των μετοχών των εγχώριων τραπεζών στη ζημιογόνα περίοδό τους. Τώρα που επανήλθε η κερδοφορία προχωρά γρήγορα στην απόσυρση του κράτους, στην αποεπένδυση του ΤΧΣ.

Το παράδειγμα της ΔΕΗ, όπως και του ΟΣΕ και των εγχώριων τραπεζών, διδάσκει ότι το κράτος του κεφαλαίου δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκό αντίβαρο στα συμφέροντα των ιδιωτικών ομίλων.

Αυτό το κράτος θα επιβαρύνει και θα ματώνει το λαό και όταν παραχωρεί επιχειρήσεις στους ομίλους, και όταν τις διαχειρίζεται με γνώμονα το κέρδος και την προώθηση των στόχων της άρχουσας τάξης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν απαντά άμεσα και καθαρά στα βασικά ερωτήματα: Σε ποιο κράτος θα ανήκουν οι επιχειρήσεις; Σε ποιο οικονομικό έδαφος θα λειτουργούν; Ποια αστική κυβέρνηση θα υλοποιήσει τις συγκεκριμένες εθνικοποιήσεις;

Στην ουσία απαντά έμμεσα όταν κατηγορεί το ΚΚΕ ότι παραπέμπει τις εθνικοποιήσεις στο σοσιαλισμό. Οι εθνικοποιήσεις θα γίνουν επομένως στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, όπου όλες οι ανάγκες μας και η ίδια η εργατική δύναμη αποτελούν εμπορεύματα. Ακόμα κι αν πρόκειται για κρατικά μονοπώλια, θα δανείζονται απ’ τις τράπεζες, θα συναλλάσσονται με άλλους ιδιωτικούς ομίλους, θα λειτουργούν μέσα στην καπιταλιστική αγορά, με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος.

Και ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει ότι η υπόσχεση και η προβολή της δυνατότητας ενός φιλολαϊκού καπιταλισμού συσκοτίζει την ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής. Αποτελεί γραμμή ενσωμάτωσης στο σύστημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μια ακόμα φορά, όπως και το 2015, οδηγείται στο ρόλο της ουράς της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, της σοσιαλδημοκρατίας.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ προβάλλουν επίσης το μύθο ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός του σημερινού αστικού κράτους θ’ ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή ευημερία. Ασφαλώς θα γλιτώσουμε από κάποιες αχρείαστες ουρές και γραφειοκρατικές διαδικασίες που μας ταλαιπωρούν. Όμως ούτε ο αντιλαϊκός ρόλος του κράτους θ’ αλλάξει, ούτε θα καταργηθούν οι ταξικοί φραγμοί στις υπηρεσίες που αφορούν τις βασικές μας ανάγκες. Αντίθετα, το αστικό κράτος θα υλοποιεί πιο αποτελεσματικά την αντιδραστική στρατηγική του κεφαλαίου.

Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που καθιέρωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακουφίζουν το λαό. Αποτελούν όπλο για να προχωρήσουν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας.

Η άυλη ψηφιακή συνταγογράφηση στα χέρια των σημερινών κυβερνήσεων αποτελεί όπλο για την περικοπή αναγκαίων κρατικών δαπανών για την υγεία και τα φάρμακα, θέτοντας όρια στις μηνιαίες συνταγογραφήσεις των γιατρών.

Η δυνατότητα κάθε πολίτη να κλείνει ψηφιακό ραντεβού για θέματα υγείας δεν καταργεί τη μεγάλη ανισότητα και το πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα που θα υπάρξει τελικά αν έχεις ή δεν έχεις να πληρώσεις.

Η ψηφιακή διασυνδεσιμότητα των υπηρεσιών στα χέρια της δικτατορίας του κεφαλαίου αξιοποιείται για το πλήρες και ενιαίο ψηφιακό φακέλωμα όλων των πολιτών, τη συγκέντρωση όλων των ιατρικών, δικαστικών, οικονομικών και προσωπικών δεδομένων τους και την πολύπλευρη επεξεργασία και αξιοποίηση αυτών των στοιχείων.

Αντίστοιχα, το ψηφιακό μητρώο του ανθρώπινου δυναμικού του δημοσίου μπορεί να συγκεντρώνει σε ενιαίο ψηφιακό φάκελο τις αξιολογήσεις, την κινητικότητα, τη συμμετοχή σε απεργίες και τα προσωπικά δεδομένα όλων των δημοσίων υπαλλήλων.

Στις σημερινές συνθήκες αποτελεί ένα χρήσιμο όπλο στα χέρια των διοικήσεων για να πειθαρχήσουν τους δημόσιους υπαλλήλους για να υλοποιούν με ζήλο την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.

Όπως σε κάθε προεκλογική περίοδο, η σκανδαλολογία βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται στο ποιος είναι ο πιο βρόμικος και ο πιο διεφθαρμένος. Πόσες βαλίτσες με μαύρο χρήμα πήρε κάποιος βουλευτής, πόσα κόκκινα δάνεια αγόρασε ταυτόχρονα κάποιος άλλος από έναν τραπεζικό όμιλο.

Τσιμουδιά όμως για το πραγματικό σκάνδαλο, για το σύστημα, που αποτελεί την πηγή της διαφθοράς. Ούτε κουβέντα για το ποιος μπορεί να διαφθείρει και γιατί έχει συμφέρον να λαδώνει πολιτικούς και κρατικούς υπαλλήλους. Κουβέντα για τους ομίλους, όπως για παράδειγμα η Siemens και η Novartis, που λαδώνουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους και τα μερίδια αγοράς τους.

Κουβέντα για το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ που επιτρέπει στον κάθε Πάτση να αγοράζει «κοψοχρονιά» τα «κόκκινα» δάνεια του λαού. Και πώς να πουν κουβέντα, αφού όλοι τους το ψήφισαν αυτό το πλαίσιο;

Κουβέντα για τους χιλιάδες λομπίστες που με νόμιμο τρόπο επηρεάζουν υπέρ των ομίλων καθημερινά τις αποφάσεις της Κομισιόν στις Βρυξέλλες.

Κουβέντα για το σάπιο σύστημα που μετατρέπει σε νόμιμο εμπόρευμα το νερό, την υγεία, την εργατική δύναμη, το ίδιο το ανθρώπινο σώμα.

Με τη σκανδαλολογία το σύστημα αξιοποιεί την ίδια την παθογένειά του, τη σαπίλα του, για να βγει πιο σταθερό και πιο ισχυρό απέναντί μας. Ανοίγει το δρόμο για την αλλαγή και την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού που το υπηρετεί και δίνει την εντύπωση ότι θ’ αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει στην ουσία τίποτα. Ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει το λαό με την κάλπικη αντιπαράθεση και κρύβει ότι όλα τα αστικά κόμματα συμφωνούν και προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική.

Σκεφτείτε πού κατέληξε η υπόθεση Siemens, που αξιοποιήθηκε σε προηγούμενες εκλογές; Παραγράφηκαν τα αδικήματα και απαλλάχτηκαν οι κατηγορούμενοι. Πού κατέληξε η υπόθεση «καθαρά χέρια στην Ιταλία»; Τι κέρδισε ο Ιταλός εργαζόμενος; Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Ακόμα πιο προκλητική είναι η καταγγελία του πελατειακού κράτους απ’ τα κόμματα του συστήματος που κυβέρνησαν όλ’ αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο γιατί πρωταγωνίστησαν και συνεχίζουν να διατηρούν ρουσφετολογικούς μηχανισμούς, αλλά κυρίως γιατί είναι συνένοχοι για την πολιτική και το σύστημα που γεννά την ανάγκη του ρουσφετιού για βασικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην εργασία.

Φίλες και φίλοι.

Δεν είναι μοιραίο, ούτε υποχρεωτικό να συνεχίσουμε να βαδίζουμε σ’ αυτόν το δρόμο που μας έφερε στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση. Υπάρχει διέξοδος, υπάρχει άλλος δρόμος. Μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλύτερα, αν αλλάξουμε ράγες, αν αλλάξουμε τροχιά. Μπορούμε να βγούμε από το βάλτο της εκμετάλλευσης, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας για τη ζωή μας. Μπορούν να πάψουν οι μεταφορές, η υγεία, τα φάρμακα, η μόρφωση, το νερό, τα καύσιμα, η ίδια η εργατική δύναμη να αποτελούν εμπορεύματα. Να μην αποτελούν πλέον πηγή του καπιταλιστικού κέρδους. Μπορούν να υπάρξουν φθηνές, ασφαλείς και σύγχρονες μεταφορές για το λαό. Μπορούμε να εξαλείψουμε την ανεργία και την ενεργειακή φτώχεια, τα ωράρια-λάστιχο και τους μισθούς πείνας.

Όλα αυτά μπορεί να τα διασφαλίσει ο σοσιαλισμός. Διότι θα αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής, δε θα είναι πλέον το κέρδος των ομίλων, αλλά το σύνολο των αναγκών μας που συνεχώς διευρύνονται. Διότι θα αλλάξει ριζικά ο ρόλος των εργαζόμενων. Οι εργαζόμενοι θα παίζουν κάθε μέρα ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Ο σοσιαλισμός μπορεί, διότι θ’ αλλάξει χέρια η ιδιοκτησία και η εξουσία, θα κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής, οι υποδομές, η γη. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά.

Γνωρίζουμε ότι αρκετοί εξακολουθούν να αμφιβάλλουν και μας ρωτάνε: «Μα μπορούν να γίνουν όλα αυτά;» Ακούμε συχνά ότι «καλά τα λέτε, αλλά αυτά δε γίνονται». Μα όλα αυτά έγιναν, φίλες και φίλοι, στη Σοβιετική Ένωση τον 20ό αιώνα. Γιατί δεν μπορούν να ξαναγίνουν στον 21ο αιώνα, που υπάρχουν πλέον και οι τεχνολογικές δυνατότητες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης;

Στη Σοβιετική Ένωση υλοποιήθηκαν, δεκαετίες πριν, επιτεύγματα και κατακτήσεις που δεν πρόκειται ποτέ να διασφαλίσει ο καπιταλισμός όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κανείς δεν ήταν άνεργος, ούτε κρύωνε, παρά το μεγάλο ψύχος. Είχε κατοχυρωθεί το δικαίωμα στη στέγαση. Είχε κατοχυρωθεί η δωρεάν πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας και μόρφωσης. Δεν πνιγόταν ο κόσμος στην πρώτη δυνατή βροχή και δε σταματούσε η κυκλοφορία στην πρώτη χιονόπτωση.

Ήταν συχνές, ασφαλείς και πάμφθηνες οι μαζικές μεταφορές. Με τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο μπορούσες και μπορείς να διασχίσεις το 1/3 του πλανήτη. Το έργο της ηλεκτροκίνησης του Υπερσιβηρικού άρχισε πριν το 1930. Η 2η υπερσιβηρική γραμμή μήκους 3.100 χλμ. ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70. Το 50% της διαδρομής που κατασκευάστηκε αφορούσε μονίμως παγωμένες περιοχές που φτάνουν τους -60 βαθμούς Κελσίου. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, είναι πολιτικό.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν έγιναν ορισμένα ατυχήματα, αστοχίες υλικού και ανθρώπινα λάθη. Σημαίνει όμως ότι είχαν διαμορφωθεί οι όροι για να έχουμε πολύ λιγότερα ατυχήματα σε συχνότητα και σοβαρότητα σε σχέση με τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, και συγκριτικά με το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών και τον ετήσιο μεταφορικό όγκο κάθε χώρας. Επέδρασε επίσης η κατεύθυνση που αποδυνάμωσε τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή του σοσιαλισμού.

Όμως ακόμα και η αρνητική πείρα του σοσιαλισμού, όταν σταδιακά εγκαταλείφθηκαν και υπονομεύτηκαν οι αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν τελικά επικράτησε η πολιτική του «σοσιαλισμού με αγορά», φωτίζει την υπεροχή του σοσιαλισμού. Τι αποδεικνύουν όσα προαναφέραμε;

Αποδεικνύουν ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν, μπορούν να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές ανάγκες μόλις το θελήσει ο λαός. Μόλις θελήσει να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.

Αυτήν τη διέξοδο, τη μόνη ρεαλιστική επιλογή για τις ανάγκες της κοινωνίας, φωτίζει με το ανατρεπτικό Πρόγραμμά του το ΚΚΕ. Αποδεικνύει ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει ξανά μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Και γι’ αυτό συναντά τις πολύμορφες επιθέσεις των αστικών κομμάτων, που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική εντός των τειχών του συστήματος.

Και ασφαλώς εμείς δεν περιμένουμε παθητικά να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα που θα υλοποιηθεί αυτό το ανατρεπτικό πρόγραμμα. Μπαίνουμε μπροστά κάθε μέρα, για ν’ ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής. Μπαίνουμε μπροστά στους αγώνες ενάντια στην ακρίβεια και στην ενεργειακή φτώχεια, στους αγώνες για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, στους αγώνες των δημόσιων υπαλλήλων και των βιοπαλαιστών της πόλης και του χωριού.

Μπαίνουμε σήμερα μπροστά για να μετατραπεί σε οργανωμένο μαχητικό λαϊκό αγώνα η οργή και αγανάκτηση που ξεχειλίζει. Σ’ έναν πανελλαδικό λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στην πολιτική της απελευθέρωσης της ΕΕ, ενάντια στην άρχουσα τάξη και τα κόμματά της, που δολοφονούν εν ψυχρώ για το καπιταλιστικό κέρδος. Ενάντια στην πολιτική που προωθεί το κράτος του κεφαλαίου, η οποία δεν απειλεί μόνο την τσέπη μας και τα δικαιώματά μας, αλλά και την ίδια τη ζωή μας. Μπαίνουμε μπροστά για ν’ ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα διδάσκει ότι αστικό κράτος, το κράτος του κεφαλαίου, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί προς όφελος του λαού, ούτε να αποτελέσει αντίβαρο στα συμφέροντα των ιδιωτικών ομίλων.

Η πείρα της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Κύπρου, της Ελλάδας αποδεικνύει ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι νόμοι του κέρδους καθορίζουν την πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης, όποια σύνθεση κι αν έχει.

Αυτήν την πείρα αξιοποίησε το ΚΚΕ και δεν έκανε το τραγικό λάθος να στηρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και να γίνει συνένοχο στην πολιτική των μνημονίων και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων. Ας σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε σταθεί όρθιοι και είχαμε επιτρέψει τον αφοπλισμό του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι η επιλογή του δήθεν μικρότερου κακού οδήγησε και οδηγεί πάντα από το κακό στο χειρότερο.

Έχει αποδειχτεί πλέον πανηγυρικά ότι, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, το τρένο της αστικής διακυβέρνησης θα κινείται σταθερά στις ράγες που καθορίζει η άρχουσα τάξη.

Δεν έχουμε λοιπόν κανένα λόγο ν’ αποδεχτούμε τον εκβιασμό του συστήματος, ότι το μόνο που τάχα μπορούμε να διαλέξουμε είναι αν θα ηγηθεί ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, στη νέα σφαγή των δικαιωμάτων μας, στη νέα κλοπή του εισοδήματός μας για να θησαυρίσει και πάλι το μεγάλο κεφάλαιο.

Μπορούμε και πρέπει να σημαδέψουμε τον πραγματικό ένοχο για τα βάσανά μας, τον πραγματικό μας αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που την στηρίζουν.

Μπορούμε και πρέπει να καταδικάσουμε τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το 
ΠΑΣΟΚ· όλα τα αστικά κόμματα πρέπει να είναι πιο αδύναμα την επόμενη μέρα. Να μην έχουν λυμένα τα χέρια να διαπράξουν νέα εγκλήματα σε βάρος μας.

Απέναντι στη δικτατορία του κεφαλαίου, στο κράτος της και στα κόμματά της, παίρνουμε θέση μάχης για ν’ ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής. Παίρνουμε θέση μάχης δίπλα στο ΚΚΕ, ψηφίζουμε και δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού.

Είναι ώρα ευθύνης, ώρα να ξεσηκωθούμε, ώρα να βγούμε στο δρόμο και να παλέψουμε αποφασιστικά για να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Είναι ώρα αντεπίθεσης απέναντι στους συνενόχους που ξεζουμίζουν, ματώνουν και φοβίζουν το λαό. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε μπροστά για να νικήσει ο λαός σε αυτήν την κρίσιμη μάχη. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, και θα τα καταφέρουμε.