Το KK Μεξικού, εξετάζοντας προσεκτικά τις θέσεις και την πρακτική της λεγόμενης «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας» (ΠΑΠ), επισήμανε από την πρώτη στιγμή ότι πρόκειται για κατασκεύασμα που δεν έχει σχέση με τις κομμουνιστικές αρχές, είναι ένα οπορτουνιστικό εφεύρημα που εκτελεί συγκεκριμένη αποστολή. Δηλαδή, στην πράξη λειτουργεί ως φορέας που προσπαθεί να δημιουργήσει σύγχυση καλώντας σε υποστήριξη της συμμαχίας Ρωσίας και Κίνας στην ιμπεριαλιστική διαμάχη με τις ΗΠΑ, συμμαχία την οποία μάλιστα παρουσιάζει αντιεπιστημονικά και αποκαλεί αυθαίρετα ως «ελπίδα των λαών του κόσμου», διαγράφοντας το ρόλο των μονοπωλίων, καταπατώντας τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, το μονοπωλιακό καπιταλισμό.
Για να υπηρετήσει η «Πλατφόρμα» τους στόχους της, καταφεύγει σε βρόμικες μεθόδους και οργανώνει μια σταυροφορία συκοφαντίας εναντίον των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων και εναντίον της ανασύνταξης του κομμουνιστικού κινήματος κάτω από τις σημαίες του προλεταριακού διεθνισμού, ιδιαίτερα από τους εκπροσώπους της ΠΑΠ στη Βρετανία και στη Νότια Κορέα. Ο οπορτουνισμός ενθαρρύνεται σε περιόδους απότομων καμπών στην ταξική πάλη, όπως τώρα που έχει ξεσπάσει ιμπεριαλιστικός πόλεμος στο ουκρανικό έδαφος μετά τη ΝΑΤΟ- ϊκή επέκταση στην περιοχή και την απαράδεκτη ρωσική εισβολή, στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, κυρίως μεταξύ των ΗΠΑ που χάνουν έδαφος στον ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και της ανερχόμενης κινεζικής οικονομίας.
Καθώς περνούν οι μέρες, αυτό επιβεβαιώνεται από μια συστηματική εκστρατεία παραποίησης του μαρξισμού-λενινισμού και επίθεσης στα κομμουνιστικά κόμματα με αρχές. Μια τέτοια συμπεριφορά είναι ξένη προς την παράδοση του διαλόγου μεταξύ των κομμουνιστών, η οποία μερικώς εξηγείται από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μελών της ΠΑΠ βρίσκεται εκτός του κομμουνιστικού κινήματος, όντας άλλης φύσης ομάδες, επιρρεπείς στις προβοκάτσιες, μαζί με εθνικιστικές ομάδες και ακόμη και φανερούς υποστηρικτές του αντιδραστικού ρεύματος των Εθνικομπολσεβίκων.
Ενώ μόλις χτες ήταν ένα συνονθύλευμα, ένα φόρουμ ή μια πλατφόρμα, τώρα με πλήρη έλλειψη σοβαρότητας, επιχειρούν να παρουσιαστούν ως «Διεθνής», υπογράφοντας ένα αστείο, κοινό άρθρο, για ιδεολογικά ζητήματα προκειμένου να επιτεθούν στο μαρξισμό-λενινισμό.
Αναφερόμαστε στο προβοκατόρικο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα τους, με τίτλο «Πώς το ΚΚΕ χρησιμοποιεί μαρξιστική ορολογία για να καλύψει την απομάκρυνσή του από το μαρξισμό», το οποίο με την ίδια έλλειψη σοβαρότητας απέσυραν εξηγώντας ότι πρόκειται για προσχέδιο που δημοσιεύτηκε «κατά λάθος». Από τη στιγμή που το απαράδεκτο αυτό κείμενο παρουσιάστηκε ως θέση της «Πλατφόρμας» και παρά το γεγονός ότι αποσύρθηκε, έχουν τεθεί σοβαρά ερωτήματα. Για παράδειγμα, ποιος είναι ο συγγραφέας του και ποιος πήρε την ευθύνη της ανάρτησης; Συμφωνούν όλα τα κόμματα-μέλη ή παρατηρητές, ιδίως τα ΚΚ που συμμετέχουν στην «Πλατφόρμα»; Ο καθένας θα κριθεί από τα μέλη του και την εργατική τάξη στη χώρα του.
Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί, γιατί το κείμενο που αναρτήθηκε είναι εχθρικό προς την κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική. Είναι μέρος της επίθεσης ενάντια στη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, στις λενινιστικές αρχές για τον ιμπεριαλισμό, το μονοπωλιακό καπιταλισμό.
Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού είναι αναμφισβήτητα αναγκαία βάση της δράσης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, στηρίζεται στο θεμελιώδες έργο Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, στο σύνολο του λενινιστικού έργου που καθορίζει με σαφήνεια την οικονομική και πολιτική ουσία και το περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού ως μονοπωλιακού καπιταλισμού και μας κληροδοτεί μια μεθοδολογία για τη μελέτη και την κατανόησή του ως σύγχρονου καπιταλισμού. Επομένως, δεν έχει επιστημονική υπόσταση η αναγωγή του ιμπεριαλισμού σε μια σχέση μεγάλων δυνάμεων έναντι υποτελών χωρών –θέση που ακυρώνει τον κεντρικό ρόλο των μονοπωλίων και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που έχει φτάσει σ’ ένα βαθμό ιστορικής ανάπτυξης ή, όπως δήλωσε απερίφραστα ο Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, από την οικονομική του ουσία, είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός.» Στο πλαίσιο αυτό, η λενινιστική ανάλυση επιτρέπει τη βαθύτερη εξέταση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και τις διαφορές στο επίπεδο και στο ρόλο των καπιταλιστικών κρατών, ισχυρότερων ή λιγότερων ισχυρών, που κινούνται και διεκδικούν βελτίωση της θέσης τους ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη που κατέχουν, ενώ το βασικό στοιχείο που τα διαπερνά είναι η κυριαρχία των μονοπωλίων, της αστικής τάξης, με την οποία σε κάθε περίπτωση καλείται να συγκρουστεί η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, με πρωτοπόρα δύναμη τα κομμουνιστικά κόμματα.
Επιπλέον, αφομοιώνοντας τη μεθοδολογία του Λένιν για τη μελέτη του σύγχρονου καπιταλισμού, μπορούμε να εκτιμήσουμε την ανάπτυξη, τις αλλαγές, τη διαλεκτική του ιμπεριαλισμού: Ξεκινώντας από το γεγονός ότι μέσα σε έναν αιώνα έγιναν αλλαγές, για παράδειγμα, ότι την κύρια θέση που είχε η Αγγλία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα την πήραν οι ΗΠΑ και ότι, εκτιμώντας τις αντικειμενικές τάσεις της οικονομίας, φαίνεται ότι είναι στα πρόθυρα να εκτοπιστούν από την καπιταλιστική Κίνα. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι οι χώρες που ήταν αποικίες εκείνη την εποχή –λόγω της διαδικασίας αποαποικιοποίησης που καθοδηγούσε η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και του ρόλου της ΕΣΣΔ, καθώς και του συσχετισμού δυνάμεων που προέκυψε στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου– έπαψαν να είναι αποικίες κι έγιναν ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως είναι η περίπτωση της ίδιας της Κίνας, της Ινδίας, της Νότιας Αφρικής, του Μεξικού κλπ. Αυτό μας δείχνει ότι η εξάρτηση δεν είναι ένα στατικό φαινόμενο, όπως και η λενινιστική θέση της ανισόμετρης ανάπτυξης, η οποία μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι μέσα στον ιμπεριαλισμό υπάρχουν μονοπώλια που έχουν καλύτερη θέση από άλλα, και χώρες που έχουν καλύτερη θέση, άλλες μια ενδιάμεση θέση και άλλες μια χειρότερη, και ότι υπάρχουν συνεχείς αλλαγές σ’ αυτό.
Γεγονός επίσης είναι πως η διαστρέβλωση της θεωρίας του ιμπεριαλισμού οδηγεί τους διαστρεβλωτές σε μια ελλιπή και ακρωτηριασμένη εκδοχή του «αντιιμπεριαλισμού»: Έναν «αντιιμπεριαλισμό», που καλεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα να υποταχτεί στη διπλωματική και στρατιωτική στρατηγική δυνάμεων όπως η Ρωσία και η Κίνα. Έναν «αντιιμπεριαλισμό», που ονειρεύεται έναν ειρηνικό, πολυπολικό ιμπεριαλισμό και εξηγεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο έξω από τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις των αστικών τάξεων. Δηλαδή ένας «αντιιμπεριαλισμός» που αποκηρύσσει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και υιοθετεί τα ίδια επιχειρήματα με τα οποία η σοσιαλδημοκρατία του περασμένου αιώνα καλούσε σε υποστήριξη ενός από τους ιμπεριαλιστές ληστές. Ένας «αντιιμπεριαλισμός» που σιωπά για τις στρατιωτικές επεμβάσεις για την καταστολή μιας εργατικής εξέγερσης στο Καζακστάν, που μπορεί να ξεπλένει καταπιεστικά καθεστώτα όπως το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία. Που, παραβαίνοντας όλες τις επαναστατικές αρχές, μπορεί να έχει στις τάξεις του εθνικιστικές, αντιδραστικές ομάδες όπως η Ισπανική Πρωτοπορία ή το Κέντρο Πολιτικής Καινοτομίας των ΗΠΑ, που είναι υπέρμαχος του Τραμπ.
Δεν υπάρχει ντροπή! Για παράδειγμα, η ομάδα που υπέγραψε τη Διακήρυξη του Παρισιού για το Μεξικό υποστηρίζει μια κυβέρνηση που επικύρωσε την ιμπεριαλιστική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού, γνωστή προηγουμένως ως NAFTA και τώρα ως TMEC, και σιωπά εντελώς για την καπιταλιστική εκμετάλλευση στο Μεξικό, την επίθεση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, την αντιμεταναστευτική πολιτική και τις ευθύνες του μεξικανικού κράτους για την καταστολή και το θάνατο των μεταναστών εργατών.
Η λεγόμενη «Πλατφόρμα», στο αντικομμουνιστικό επί της ουσίας κείμενο έκτρωμα που παρουσίασε, προσποιείται ότι επιτίθεται στη «θεωρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», αλλά αυτό είναι άλλοθι. Στην πραγματικότητα επιτίθεται στη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού, και επομένως στην επαναστατική στρατηγική του αγώνα κατά του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική του φάση. Ξεκινώντας από τη διαστρέβλωση, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταφύγουν στην παραποίηση και στη συκοφαντία.
Οι επιθέσεις εναντίον των συντρόφων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι απαράδεκτες, μια χυδαία πρόκληση. Μας επιτρέπουν όμως να αξιολογήσουμε τον ιδεολογικό, πολιτικό κατήφορο και τα αδιέξοδα οργανώσεων όπως του ΚΕΚΡ και του λεγόμενου Κόμματος Κομμουνιστών των ΗΠΑ που αναπαρήγαγαν αυτό το αηδιαστικό κείμενο και που χωρίς ντροπή συνεργάζονται με τους Εθνικομπολσεβίκους, που διαδίδουν ξεδιάντροπες θέσεις όπως ο MAGA κομμουνισμός που με λίγα λόγια υποστηρίζει ότι ο Τραμπ είναι καλύτερος από τον Μπάιντεν, η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που υποστήριζε στις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ ότι η υποστήριξη του Μπάιντεν ήταν καλύτερη από τον Τραμπ –και οι δύο θέσεις με το άλλοθι της καταπολέμησης του «φασισμού».
Τέτοιες επιθέσεις στο μαρξισμό-λενινισμό, στο ΚΚΕ και στα κομμουνιστικά κόμματα που πρωτοστατούν στην ταξική πάλη στις χώρες τους και υψώνουν το κόκκινο λάβαρο του προλεταριακού διεθνισμού στο σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο δείχνουν ότι η ΠΑΠ είναι μια ομάδα που είναι χρήσιμη για τα συμφέροντα μιας από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών χωρών που βρίσκονται σε σύγκρουση, είναι χρήσιμη για την εξωτερική πολιτική του ρωσικού καπιταλιστικού κράτους και για τη μακροπρόθεσμη στρατηγική της καπιταλιστικής Κίνας.
Δε θα σταθούμε σε όλες τις συκοφαντίες τους, αλλά θα ενισχύσουμε δύο θέσεις αρχών απέναντι στο συνεχιζόμενο ιμπεριαλιστικό πόλε- μο:
– Ο αγώνας των κομμουνιστών είναι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και επομένως ενάντια στην αιτία του: Την ιμπεριαλιστική διαμάχη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των αγορών και τη διαίρεση του κόσμου. Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, αλλά κυρίως η πραγματικότητα του περασμένου αιώνα καταδεικνύει την αδυναμία, την ψευδαίσθηση ενός ειρηνικού, «πολυπολικού» ιμπεριαλιστικού συστήματος. Επομένως, η καταπολέμηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου σημαίνει καταπολέμηση των αστικών τάξεων των αντιμαχόμενων πλευρών, με βασική αρχή τη θέση να μην παγιδευτεί η εργατική τάξη, οι λαοί κάτω από σημαίες ξένες, να μην εκχωρήσουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους στον ταξικό αντίπαλο.
Είναι ψέμα ότι αυτή η λενινιστική πολιτική εξυπηρετεί τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, εναντίον των οποίων αγωνιζόμαστε καθημερινά, όχι σήμερα, αλλά συνεχώς και αμείλικτα: Ενάντια στις διακρατικές οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες τους, ενάντια στους προηγούμενους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τους, ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική τους, σε ασταμάτητη αλληλεγγύη με τους λαούς της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Παλαιστίνης.
Όσον αφορά κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ταξικό κριτήριο είναι πάνω απ’ όλα, «στην ανάλυση της αντικειμενικής κατάστασης των κυρίαρχων τάξεων σε όλες τις εμπόλεμες δυνάμεις. Για να αποτυπωθεί αυτή η αντικειμενική κατάσταση δεν είναι απαραίτητο να ληφθούν μεμονωμένα παραδείγματα και δεδομένα (...) αλλά αδιαπραγμάτευτα το σύνολο των δεδομένων για τα βασικά στοιχεία της οικονομικής ζωής όλων των εμπόλεμων δυνάμεων και όλου του κόσμου». Η αντεπανάσταση οδήγησε στην ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, η οποία κορυφώθηκε πριν 32 χρόνια με την επαναφορά των καπιταλιστικών σχέσεων. Στη Ρωσία δεν υπάρχει σοσιαλισμός, υπάρχει καπιταλισμός, και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία είναι ακριβώς οι εταίροι του Γιέλτσιν. Και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης υπάρχουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και αυτά είναι από τη φύση τους ανταγωνιστικά προς την εργατική τάξη. Επομένως, το καθήκον είναι ν’ αγωνιστούμε ώστε οι εργάτες και οι λαοί του κόσμου να μην αφήσουν να τους οδηγήσει στη σφαγή η μία ή η άλλη πλευρά, αλλά να ενώσουν τις δυνάμεις τους στην κατεύθυνση της ανατροπής του σάπιου κόσμου του καπιταλισμού. Όμως αυτοί οι φαρισαίοι της ΠΑΠ δεν μπορούν να αντικρούσουν ότι η Ρωσία είναι καπιταλιστική, και είναι από τις σημαντικότερες καπιταλιστικές οικονομίες στον κόσμο, και προσπαθούν να την ωραιοποιήσουν με ψεύδη ως αντιφασιστική δύναμη, παρά το γεγονός ότι μέσα στην άρχουσα τάξη και στους πολιτικούς της εκπροσώπους υπάρχουν ακόμα και δυνάμεις φιλοφασιστικού προσανατολισμού. Είναι επίσης γελοίο το γεγονός ότι αναφέρονται στο εθνικό ζήτημα, όταν ακριβώς το Φλεβάρη του 2022, λίγες μέρες πριν τη λεγόμενη «Ειδική Επιχείρηση», ο Πούτιν ανάμεσα στις δικαιολογίες του επιτέθηκε και κατασυκοφάντησε την πολιτική των Μπολσεβίκων για τις εθνότητες, του Λένιν και του Στάλιν, που γέννησε την ΕΣΣΔ, χρησιμοποιώντας το μεγαλορωσικό σοβινισμό. Μια τέτοια διαστρέβλωση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας από την ΠΑΠ αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια τυχοδιωκτική ομάδα, διαβρωμένη από τον οπορτουνισμό.
– Η θέση αρχών που ακολουθούμε απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν οδηγεί σε ακινησία, όπως ισχυρίζεται εξωπραγματικά το «επιτελείο» της «πλατφόρμας». Γιατί εμείς έχουμε μια μαχητική θέση, μια θέση σύγκρουσης και αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό στην ιμπεριαλιστική του φάση, μια συνεχή δράση ενάντια στον πόλεμο, μια καθημερινή δράση μέσα στην τάξη μας που απελευθερώνει μέσα από πολλές δυσκολίες εργατικές-λαϊκές δυνάμεις από την επίδραση της αστικής τάξης και προωθεί το σύνθημα ότι η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μπορεί να τερματιστεί μόνο με το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενώ οι τοποθετήσεις σκοπιμότητας της ΠΑΠ το μόνο που κάνουν είναι να ψάχνουν μάταια για τους καλούς καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές, να αφοσιώνονται στην επίθεση στα κομμουνιστικά κόμματα που παλεύουν με επαναστατικές αρχές, για να δημιουργήσουν σύγχυση.
Είναι παράδοξο το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, το οποίο κατηγορείται ότι «εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ», είναι το μόνο κόμμα που κατάφερε να σταματήσει, έστω και προσωρινά, την αποστολή της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, να διαδηλώνει διαρκώς και να απαιτεί το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων αντιμετωπίζοντας συλλήψεις από το αστικό κράτος και κάθε λογής διώξεις. Ενώ η ΠΑΠ, η οποία είναι υπερασπιστής των συμφερόντων της ρωσικής αστικής τάξης, ισχυρίζεται –στα λόγια– ότι θα «σαμποτάρει την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ» και θα «αρνηθεί να επιτρέψει την απρόσκοπτη λειτουργία των ΝΑΤΟϊκών βάσεων», και επικεντρώνει τις προσπάθειές της στην επίθεση εναντίον των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων, αντί να επιτίθεται στις κυβερνήσεις που υποστηρίζουν ανοιχτά το ΝΑΤΟ και στις «αριστερές» δυνάμεις που επίσης το στηρίζουν.
Μια τέτοια ομάδα λειτουργεί αντικειμενικά ως προβοκάτορας και θα καταγραφεί με μαύρα γράμματα για το φιλοϊμπεριαλιστικό της ρόλο, και η Ιστορία θα κρίνει όσους επιλέξουν να μην αποστασιοποιηθούν και να παραμείνουν στις γραμμές της ΠΑΠ, νομιμοποιώντας τον προβοκατόρικο ρόλο της.
Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!