Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ με την καπιταλιστική Ρωσία κλιμακώνεται. Καθημερινά προστίθενται νέα στοιχεία, που επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τον κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου που προβάλλει απειλητικά μέσα από το πολύπλοκο κουβάρι των ανταγωνισμών και τροφοδοτείται από την αναμέτρηση του ευρω-ατλαντικού με το υπό διαμόρφωση ευρω-ασιατικό μπλοκ με επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία.

Σ’ αυτό το πολεμικό σκηνικό εκδηλώνεται η όξυνση της αντιπαράθεσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, εκφράζεται ανησυχία, προβληματισμός για το πού πάει η κατάσταση, αναπτύσσονται αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας, ενώ το ΚΚΕ και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα παίρνουν πολύμορφες πρωτοβουλίες με κατεύθυνση την ενίσχυση της λαϊκής δράσης.

Την ίδια στιγμή εντείνεται η αστική προπαγάνδα που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να χειραγωγήσει τη λαϊκή αναζήτηση, να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στο «μαντρί» της λεγόμενης «εθνικής ενότητας», να ενισχυθούν εθνικιστικά αντανακλαστικά, για να μείνει στο απυρόβλητο η ταξική ουσία της πολιτικής που διαχειρίζεται την εξουσία και τα συμφέροντα των μονοπωλίων, να καλυφθούν οι ευθύνες των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Οι κομμουνιστές έχουν ισχυρά εφόδια, την πολιτική του ΚΚΕ, τις επεξεργασμένες θέσεις του, και μπορούν να πρωτοστατήσουν στη διαφώτιση, την οργάνωση και την κινητοποίηση του λαού, να δώσουν τα εργαλεία της ερμηνείας των γεγονότων, να εμφυσήσουν την αναγκαιότητα της οργάνωσης και της μαζικής πάλης, να συζητηθεί πλατιά το κάλεσμα του ΚΚΕ, για να γίνει πρωταγωνιστής ο λαός, να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις: Με ενιαίο, πανελλαδικό αγώνα ενάντια στην αβάσταχτη ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, για την ουσιαστική αύξηση των μισθών και των συντάξεων, για να μη συρθεί ο λαός και τα παιδιά του στο πολεμικό σφαγείο για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών που βρίσκονται πίσω από τα βάσανα που βιώνουν οι λαϊκές οικογένειες.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, οι κρίσεις του 1976 και 1987, η κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996, μέσα στις οποίες τα δύο ΝΑΤΟϊκά κράτη βρέθηκαν στα πρόθυρα του πολέμου, τα γεγονότα του 2020 στον Έβρο και η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώθηκε με τις έρευνες του πλοίου «Oruc Reis» στην Ανατολική Μεσόγειο στην περιοχή του Καστελόριζου, δίνουν πολύτιμα στοιχεία. Σημαντική πείρα, που διαψεύδει τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων, την εμμονή των αστικών κομμάτων σε χρεοκοπημένες αναλύσεις που χρησιμοποιούνται για τον εγκλωβισμό του λαού.

Αν πιστέψει κανείς τα «χαστούκια» που έχει δεχτεί η Τουρκία από τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, τις «νίκες» της ελληνικής πλευράς επί όλων των κυβερνήσεων, τις δηλώσεις των πρωθυπουργών, τις κινήσεις της διπλωματίας, τότε η ηγεσία της γειτονικής χώρας «θα ήταν ζαλισμένη... δε θα ήξερε προς τα πού να κάνει»!

Κάπως έτσι παρουσιάζεται η κατάσταση. Στημένες «νίκες», όπως αυτή του κ. Μητσοτάκη στην Πράγα κατά του κ. Ερντογάν, στη Σύνοδο του νέου «φρούτου» της ΕΕ, της αποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, στην οποία κλήθηκε η τουρκική ηγεσία, που πανηγυρίζει κι αυτή για τις δικές της «νίκες», αναπαράγοντας, συνολικά, το «γαϊτανάκι» του αποπροσανατολισμού των λαών.

Μέσα στην πολύχρονη διαδρομή των ελληνοτουρκικών σχέσεων σημειώνονται εντάσεις και κρίσεις ανεξάρτητα από την εσωτερική κατάσταση, σε εκλογικές και μη εκλογικές συνθήκες, με ύφεση ή οικονομική ανάκαμψη, με συντηρητικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στη διακυβέρνηση και των δύο κρατών. Περίοδοι οικοδόμησης «Μέτρων Εμπιστοσύνης» δίνουν τη θέση τους και πάλι στην ένταση.

Κινήσεις για «εσωτερική κατανάλωση» γίνονται από κάθε πλευρά, αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αφορά τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας για τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση, μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που σημαδεύεται από ανταγωνισμούς για τον έλεγχο των αγορών, την ενέργεια και γενικότερα τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, με άμεση εμπλοκή στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς και σήμερα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Στο πλαίσιο αυτό, η τουρκική αστική τάξη κλιμακώνει την επιθετικότητα, αξιοποιώντας την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη και το ρόλο που εκπληρώνει στο ΝΑΤΟ, τα πλεονεκτήματα της γεωγραφικής της θέσης, τη θέση που κατέχει στο χάρτη των ενεργειακών αγωγών, για να προωθήσει τα συμφέροντά της σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Αφρική, Καύκασο, Κεντρική Ασία, βαδίζοντας προς το 2023 που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Αυτό το στρατηγικό σχέδιο υλοποιεί το τουρκικό κράτος και η κυβέρνηση Ερντογάν, εφαρμόζοντας «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική σε βάρος του τουρκικού λαού, συνδυάζοντας τη ΝΑΤΟϊκή ιδιότητα, το προ-ενταξιακό καθεστώς στην ΕΕ, με τις ισχυρές σχέσεις που διατηρεί με τη Ρωσία που αναβαθμίζονται στο ενεργειακό πεδίο, τη συμμετοχή στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, σε ισλαμικά σχήματα ή σχήματα τουρκόφωνων περιοχών, που εκτός των άλλων διαψεύδουν τους ισχυρισμούς περί απομόνωσης της Τουρκίας.

Αναλύσεις που επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις τουρκικές απειλές και διεκδικήσεις μόνο με την επιδίωξη της εκλογικής νίκης του Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, γενικότερα τη διείσδυση στη Βόρεια, Ανατολική και Δυτική Αφρική, στην επέμβαση και τη διατήρηση κατοχικών δυνάμεων στη Συρία, με την κάλυψη των ΗΠΑ και της Ρωσίας, στο όνομα της αντιμετώπισης της κουρδικής απειλής, μέσα από τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» το 2016 στο Χαλέπι - «Κλάδο Ελιάς» το 2018 στο Αφρίν - «Πηγή Ειρήνης» το 2019 Ανατολικά του Ευφράτη - «Ασπίδα της Άνοιξης» το 2020 στο Ιντλίμπ.

Σε αυτά τα πλαίσια, με τις πλάτες των ΗΠΑ και την ανοχή της Ρωσίας, η Τουρκία εξαπέλυσε εναέριες επιθέσεις σε Συρία και Βόρειο Ιράκ, προαναγγέλοντας και χερσαία επίθεση. Μεταξύ άλλων, σημειώθηκαν τουρκικοί βομβαρδισμοί σε περιοχές με ρωσικές και αμερικανικές δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας τους κινδύνους περαιτέρω κλιμάκωσης. Στη συνέχεια, ΗΠΑ και Ρωσία εξέφρασαν αντιρρήσεις στα σχέδια της Τουρκίας για κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος της Βόρειας Συρίας μέσω μίας νέας χερσαίας εισβολής, συνεχίζοντας όμως να αναγνωρίζουν τη «νομιμότητα» των «αντιτρομοκρατικών» επικλήσεων από πλευράς της Τουρκίας.

Βασικό στοιχείο της τουρκικής πρακτικής είναι η δημιουργία τετελεσμένων και η προβολή νέων αξιώσεων που υπηρετούν συγκεκριμένους στόχους. Σε αυτήν τη γραμμή, οι κλασικές διεκδικήσεις περί «γκρίζων ζωνών» που αφορούσαν ελληνικές βραχονησίδες και μέρος της υφαλοκρηπίδας οδήγησαν στο Casus Belli, στην αιτία πολέμου, με απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το 1995, σε περίπτωση που η ελληνική πλευρά επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.

Με στοχευμένες αποφάσεις, προστέθηκε στη συνέχεια το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» που θέτει πιο καθαρά το ζήτημα της αλλαγής των συνόρων, επανήλθαν διεκδικήσεις για την αποστρατικοποίηση νησιών του Αιγαίου, αμφισβητώντας την κυριαρχία τους ή μιλώντας για κατεχόμενα εδάφη. Σ’ αυτόν τον άξονα συμπεριλαμβάνεται η παρέμβαση στη Θράκη, η χρησιμοποίηση του προσφυγικού προβλήματος αξιοποιώντας την επικίνδυνη ευρωενωσιακή νομοθεσία, τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τις επαναπροωθήσεις, που οδηγούν σε εγκλήματα, σε τραγωδίες, όπως έγινε πρόσφατα στη Λέσβο και στα Κύθηρα.

Μετά τη διαλυτική κατάσταση που προκάλεσε στη Λιβύη η ΝΑΤΟ-
ϊκή επίθεση του 2011, η οποία είχε τη στήριξη της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών κομμάτων, άνοιξε νέα πληγή, διαμορφώθηκαν οι όροι για το απαράδεκτο «Τουρκο-λυβικό Σύμφωνο» του 2019. Με βάση αυτό και το πρόσφατο «μνημόνιο συνεργασίας» που υπέγραψε η τουρκική κυβέρνηση στις αρχές του Οκτώβρη με την κυβέρνηση που εδρεύει στην Τρίπολη της Λιβύης, ανοίγει ο δρόμος για έρευνες, γεωτρήσεις και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων πλησίον της Κρήτης, αλλά και στην περιοχή, π.χ., της Ρόδου, Καρπάθου, Καστελόριζου, πατώντας στην προβληματική συμφωνία μερικής οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο που υποβαθμίζει την επήρεια ελληνικών νησιών.

Διαχρονικά, σημειώνεται μεγάλος αριθμός υπερπτήσεων πάνω από ελληνικό έδαφος, παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου. Το 2020 σημειώθηκαν 376 υπερπτήσεις και 4.605 παραβιάσεις και, το πρώτο 9μηνο του 2022, 184 υπερπτήσεις και 7.669 παραβιάσεις, εμπλοκές πολεμικών αεροσκαφών, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, ακόμα κι ένα τραγικό ατύχημα.

Η πρακτική του τουρκικού κράτους εναλλάσσεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις κινήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων, την εμπλοκή τους στα ευρωατλαντικά σχέδια, και δίνεται προτεραιότητα στη μια ή την άλλη αξίωση. Η επιμονή, π.χ., στο θέμα της αποστρατικοποίησης παίρνει υπόψη θέσεις κύκλων των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που προσβλέπουν σε μερική αποστρατικοποίηση, η οποία αντικειμενικά υπηρετείται με την απομάκρυνση στρατιωτικού οπλισμού από τα νησιά με κατεύθυνση τον πόλεμο στην Ουκρανία, με συνέπεια την αποδυνάμωση της άμυνάς τους.

Το τουρκικό κράτος δε μένει μόνο στις δηλώσεις, αλλά επιχειρεί να διεθνοποιήσει τις διεκδικήσεις, να τους προσδώσει υπόσταση, παρεμβαίνοντας, π.χ., στον ΟΗΕ, όπως δείχνουν οι πολυάριθμες επιστολές του μόνιμου πρέσβη της Τουρκίας Φ. Σινιρλίογλου.

Μέσα σ’ αυτό το «τοπίο» που βρομάει μπαρούτι και αποτελεί τη βάση ακόμα και για «θερμό επεισόδιο», καλλιεργείται ο εφησυχασμός, προβάλλονται κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας που χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση του εδάφους για συμβιβασμούς, όπως έγινε μέσα από τις αποκαλούμενες «διερευνητικές συνομιλίες», μια διαδικασία 63 γύρων που ξεκίνησαν το 2002, η οποία αποτέλεσε χώρο προβολής των συνολικών τουρκικών διεκδικήσεων και κατά καιρούς χώρο εξέτασης ακόμα και ζητημάτων κυριαρχίας.

Στην ίδια κατεύθυνση, η ελληνική κυβέρνηση, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, 
προβάλλει τη θέση για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αρνούμενη να μπει στην ουσία για το περιεχόμενο του ενδεχόμενου «συνυποσχετικού» με την τουρκική κυβέρνηση. Καλλιεργώντας προσδοκίες για το ρόλο της «Χάγης», η οποία είναι μέρος ενός συστήματος όπου εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο οι συσχετισμοί δυνάμεων και οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Πρόκειται για επιλογή που παίζει στα «ζάρια» κυριαρχικά δικαιώματα. Πολύ περισσότερο που η τουρκική πλευρά θέτει το ζήτημα της προσφυγής στη «Χάγη» με όρους που αναφέρονται στην αποστρατικοποίηση των νησιών και την ακύρωση του δικαιώματός τους για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Το τελευταίο διάστημα, μετά το τουρκο-λιβυκό «μνημόνιο συνεννόησης», τόσο από το ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ εμφανίστηκε και πάλι ως «σωτήρια» επιλογή η επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, νότια της Κρήτης, για να διασκεδαστούν λαϊκές ανησυχίες, επαναφέροντας τους αβάσιμους ισχυρισμούς που πρόβαλε η ΝΔ περί «ιστορικής απόφασης» κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για το νομοσχέδιο που επέκτεινε τα χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο Πέλαγος κι ενώ στην πράξη αποδεικνύεται ότι τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις οξύνθηκαν.

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει «υπερφυσικές» ιδιότητες στην επέκταση των χωρικών υδάτων, την αποσπά από την πραγματικότητα των μονοπωλιακών συμφερόντων που ανταγωνίζονται, την αντιμετωπίζει ως μέσο αναχαίτισης των τουρκικών διεκδικήσεων, καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο των ευρωατλαντικών «συμμάχων», προσδοκώντας την παρέμβαση και τη διαμεσολάβησή τους για την πραγματοποίηση διαλόγου μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης, στο πλαίσιο ενός επικίνδυνου «παζαριού».

Το ΚΚΕ έχει επισημάνει ότι η Ελλάδα, όπως και όλα τα κράτη, έχει δικαίωμα σε Αιγιαλίτιδα Ζώνη έως τα 12 ν.μ. και στον καθορισμό της στη βάση της μέσης απόστασης, της μέσης γραμμής, όπου αυτό χρειάζεται και είναι απαραίτητο. Και αυτό ισχύει και πρέπει να ισχύει, ανεξάρτητα από το πότε θα ασκηθεί αυτό το δικαίωμα.

Όπως σημείωσε το Κόμμα μας στη Βουλή, στη συζήτηση για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο, σε συνθήκες έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, η επέκταση υπηρετεί τα συμφέροντα των ενεργειακών ομίλων για να αυξήσουν τα κέρδη τους και τα παζάρια της αστικής τάξης για την αναβάθμιση της θέσης της.

Η επίλυση των προβλημάτων που αφορούν την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, την οριοθέτηση Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων πρέπει να συνδέεται με 3 κρίσιμα, κύρια ζητήματα: Με την οικοδόμηση σχέσεων αμοιβαίου οφέλους μεταξύ των γειτονικών κρατών και λαών, την εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου με κριτήριο τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες, την αποδέσμευση της χώρας μας από ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που έχουν εχθρικούς σχεδιασμούς για τους λαούς και οπωσδήποτε σε όλα αυτά κουμάντο να κάνει ο λαός μας στη χώρα του.

Όσο μεγαλώνει η εμπλοκή της χώρας μας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, η επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια, δεμένη με όλα τα παραπάνω, μπορεί μόνο να οξύνει και άλλο τους ανταγωνισμούς στην περιοχή.

Υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση μίλησε για ιστορικές αποφάσεις και στη συζήτηση στη Βουλή για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία και την Αίγυπτο. Αντίστοιχα, και κατά την πρόσφατη υπογραφή του «μνημονίου κατανόησης» μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Αιγύπτου, για συνεργασία στους τομείς της Αεροναυτικής και της Ναυτικής Έρευνας και Διάσωσης, ο υπ. Εξωτερικών Ν. Δένδιας δήλωσε ότι Ελλάδα και Αίγυπτος «συνεχίζουν να εργάζονται με βάση αυτήν τη φιλοσοφία και να δίνουν το σχετικό παράδειγμα και προς άλλες χώρες της Μεσογείου».

Στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι συμφωνίες αυτές για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών έχουν τα εξής αποτελέσματα:

Στη συμφωνία με την Ιταλία:

α. Εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων (για την αλιεία) στην Ιταλία, αφού, παρόλο που η αιγιαλίτιδα ζώνη επεκτάθηκε στα 12 ν.μ., η Ιταλία διατηρεί τα ίδια δικαιώματα αλιείας που είχε όταν η αιγιαλίτιδα ζώνη ήταν στα 6 ν.μ. για τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ 6 και 12 ν.μ.

β. Συμφωνία για μειωμένη επήρεια στα Διαπόντια Νησιά και στις Στροφάδες.

Στη συμφωνία με την Αίγυπτο:

α. Έμειναν εκτός συμφωνίας οι περιοχές από τον 26ο έως τον 28ο Μεσημβρινό που διεκδικεί η Τουρκία και ευνοεί έτσι τη λογική ότι πρόκειται για «ειδικές ζώνες».

β. Παραβιάστηκε ο κανόνας της «μέσης γραμμής», σε βάρος της Ελλάδας, αφού η γραμμή οριοθέτησης συμφωνήθηκε να είναι βορειότερα από τη μέση γραμμή.

Ιδιαίτερο ρόλο στις σχέσεις των δύο κρατών θα εκπληρώσει επίσης την επόμενη περίοδο ο σχεδιασμός των μονοπωλίων και των αστικών κυβερνήσεων για τη μετατροπή της Τουρκίας και της Ελλάδας σε ενεργειακούς κόμβους.

Η διέλευση αγωγών φυσικού αερίου από τα εδάφη των δύο κρατών (Tanap, Tap, Tourkstream), η χρησιμοποίηση της Αλεξανδρούπολης –η οποία έχει μετατραπεί σε ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο– ως περιοχής εγκατάστασης αμερικανικού υγροποιημένου αερίου (LNG) και οι αγωγοί σύνδεσης με άλλα βαλκανικά κράτη έχουν ήδη πυροδοτήσει κούρσα αντιπαραθέσεων.

Σ’ αυτές προστίθενται κινήσεις της τελευταίας περιόδου. Για παράδειγμα, προωθείται ρωσο-τουρκικό σχέδιο για την ενίσχυση της Τουρκίας ως ενεργειακού κόμβου. Αυτό πιστοποιούν οι δηλώσεις Πούτιν, μέσα στον Οκτώβρη, ο οποίος ανέφερε ότι θα μπορούσε η Ρωσία να ανακατευθύνει στη Μαύρη Θάλασσα τις προμήθειες που προορίζονταν για τους αγωγούς Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα και να δημιουργήσει στην Τουρκία ένα μεγάλο ενεργειακό κόμβο αερίου για την Ευρώπη. Η «πάσα» αυτή αξιοποιήθηκε από τον Πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι η Τουρκία αποτελεί την πιο αξιόπιστη οδό για το ρωσικό αέριο προς την Ευρώπη, ανακοινώνοντας επιπλέον ότι η πιο κατάλληλη τοποθεσία των σχετικών εγκαταστάσεων μπορεί να είναι περιοχές που βρίσκονται απέναντι από την Αλεξανδρούπολη.

Επίσης, την περίοδο αυτή ανακοινώθηκε από την ελληνική κυβέρνηση η έναρξη σεισμικών ερευνών για την αναζήτηση υδρογονανθράκων νοτιοδυτικά της Κρήτης και της Πελοποννήσου σε οικόπεδα που παραχωρήθηκαν με ευθύνη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στην αμερικανική Exxon Mobil. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση της τουρκικής ηγεσίας, η οποία διαμαρτύρεται με το αιτιολογικό πως «η περιοχή όπου θα γίνουν οι σεισμικές έρευνες παραβιάζει τις περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας της συμφωνίας που υπέγραψαν Τουρκία και Λιβύη, διότι βρίσκεται εντός της πλευράς που αναλογεί στη Λιβύη», βάζοντας μπροστά κι αυτήν τη φορά το απαράδεκτο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.

Η βασική θέση που υποστηρίζουν η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι βασισμένη στα παραμύθια περί στήριξης των «συμμάχων».

Όμως, ο στόχος των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι να τραβήξουν την Τουρκία στο «δυτικό μπλοκ», μακριά από τη ρωσική επιρροή, να αναβαθμιστεί η ΝΑΤΟϊκή συνοχή και να αναπτυχθούν παραπέρα οι οικονομικές, πολιτικές, στρατιωτικές σχέσεις με τη γειτονική χώρα, την οποία αντιμετωπίζουν ως στρατηγικό εταίρο.

Με βάση αυτήν την επιδίωξη, έχει οργανωθεί ένα πολύ επικίνδυνο «παζάρι», μέσα από το οποίο προωθείται η λύση ενός οδυνηρού συμβιβασμού για τη συνεκμετάλλευση περιοχών του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου, από την οποία θα κερδίσουν τα μονοπώλια και στην πράξη θα ανοίξει ένας νέος κύκλος αντιπαραθέσεων, νέων διεκδικήσεων, πρόσθετων κινδύνων, παίρνοντας υπόψη ότι κάθε ιμπεριαλιστική συμφωνία για «μοίρασμα» θαλάσσιων ή άλλων περιοχών όχι μόνο δεν είναι δίκαιη, αλλά προετοιμάζει το έδαφος για το «ξαναμοίρασμα» και νέες, μεγαλύτερες περιπέτειες.

Το συμπέρασμα αυτό συμπυκνώνει και εκφράζει την πείρα της προηγούμενης περιόδου και προειδοποιεί για τις επόμενες εξελίξεις.

Το παράδειγμα με την υπογραφή της Συμφωνίας Ισραήλ-Λιβάνου, τον Οκτώβρη, είναι χαρακτηριστικό. Πυροδοτήθηκε συζήτηση περί ιστορικής σημασίας απόφασης που δείχνει το δρόμο συνεννόησης ακόμα και δυο κρατών που όχι μόνο δεν έχουν σχέσεις μεταξύ τους, αλλά βρίσκονται ακόμα, τυπικά, σε εμπόλεμη κατάσταση, θέτοντας το ζήτημα της αξιοποίησης της Συμφωνίας ως πιλότου για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την επικράτηση της λογικής του συμβιβασμού και της συνεκμετάλλευσης, σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η Συμφωνία αυτή, η οποία έγινε με διαμεσολάβηση και εποπτεία των ΗΠΑ και πολυεθνικών μονοπωλίων, συνιστά επί της ουσίας συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ-Ισραήλ και ΗΠΑ-Λιβάνου, με στόχο την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μια προσπάθεια να αποδυναμωθεί η επιρροή και οι ενεργειακές επιδιώξεις της Ρωσίας στην περιοχή και δεν προμηνύει καλύτερες μέρες για τους λαούς. Δίνει πλεονεκτήματα στην κοινοπραξία υπό την ηγεσία του γαλλικού ομίλου της TOTAL, με τη συμμετοχή του ελληνικών συμφερόντων μονοπωλίου της Εnergean, να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στο πλαίσιο του γενικότερου ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού, και αυτού του είδους οι διευθετήσεις και «λεόντειες» μοιρασιές, σε διαφιλονικούμενες θαλάσσιες ζώνες, αναπαράγουν τα προβλήματα.

Στο «παζάρι» εντάσσεται και η πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας κατά τη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής Συνόδου των υπουργών Άμυνας, στην οποία συναποφάσισαν για νέα επικίνδυνα μέτρα που ρίχνουν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» του πολέμου στην Ουκρανία. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η προετοιμασία μιας νέας συνάντησης Μητσοτάκη - Ερντογάν.

Μετά από προκλητικές απειλές του Προέδρου Ερντογάν ή επιτελών του τουρκικού κράτους, οι ευρω-ατλαντικοί καταφεύγουν σε δηλώσεις συμπάθειας και πάντα δείχνουν το δρόμο του συμβιβασμού για να «τα βρούνε οι δυο χώρες».

Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη τοποθέτηση του εκπροσώπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών Νεντ Πράις, ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου «αν τα νησιά ανήκουν στην Ελλάδα ή την Τουρκία» αρνήθηκε να απαντήσει επί της ουσίας και κατέφυγε στο γνωστό τροπάριο του «ενθαρρύνουμε τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ να λύσουν όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουν διπλωματικά (...) και να μείνουμε επικεντρωμένοι σε αυτό που αποτελεί συλλογική απειλή για όλους μας, και αυτή είναι η επίθεση της Ρωσίας».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Γ. Τσούνης, στο δρόμο που χάραξε ο Πάιατ, ο προηγούμενος πρέσβης, επιχειρεί να δώσει μαθήματα (!) και δηλώνει ως «προξενητής»: «Οι ΗΠΑ έχουν υπέροχες σχέσεις με την Ελλάδα και την Τουρκία (...) και τις παροτρύνουμε να καθίσουν να βρούνε λύση για τις διαφορές τους, είναι προς το συμφέρον όλων.»

Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία και στη συνάντηση με τον Πρόεδρο Ερντογάν, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς των ντόπιων ΝΑΤΟϊκών απολογητών, συγκέντρωσε την προσοχή του στην προσπάθεια ξεπεράσματος των τουρκικών ενστάσεων για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και, αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δήλωσε για ακόμα μια φορά ότι «η Τουρκία και η Ελλάδα είναι πολύτιμες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Ήδη εργαζόμαστε μαζί σε πολλά πλαίσια για την κοινή μας ασφάλεια και άμυνα. Έχουμε ήδη καθημερινή συνεργασία εντός του ΝΑΤΟ και είναι χώρες που συμμετέχουν στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ δίπλα-δίπλα. Φυσικά θα υπάρξουν διαφορές απόψεων. Αναμένω από τις δύο χώρες να επιλύσουν αυτές τις διαφορές σε πνεύμα καλής συνεργασίας και συμμαχίας. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να μειωθούν οι εντάσεις και να επιλυθούν αυτές οι διαφορές απόψεων».

Στην ετήσια έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται ότι ο όγκος των συναλλαγών ΗΠΑ - Τουρκίας διπλασιάστηκε την περίοδο 2009-2019. Οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων στην Τουρκία τα χρόνια 2014-2018.

Το τελευταίο διάστημα, η προσοχή της αστικής προπαγάνδας συγκεντρώθηκε στην προβολή των τροπολογιών του προέδρου της επιτροπής Εξωτερικών της αμερικανικής Γερουσίας Μ. Μενέντεζ, για την πώληση (ή αναβάθμιση) αμερικανικών μαχητικών F-16 στην Τουρκία, με τους όρους να είναι προς το εθνικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών και να πιστοποιήσει ο Μπάιντεν ότι τα F-16 δε θα χρησιμοποιηθούν για τις επαναλαμβανόμενες «μη εξουσιοδοτημένες» (!) υπερπτήσεις εναντίον της Ελλάδας.

Η τροπολογία αυτή είναι διάτρητη. Κατηγοριοποιεί τις υπερπτήσεις και εξαιρεί τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, ο οποίος αμφισβητείται από τις ΗΠΑ. Τα F-16, λένε οι χειροκροτητές, θα ελέγχονται από τα ΝΑΤΟϊκά ραντάρ και, αν διαπιστωθεί χρησιμοποίηση σε υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος, οι Αμερικανοί... δε θα ξαναπουλήσουν F-16 στο τουρκικό κράτος!

Το βασικό ζήτημα που επιχειρείται να αποσιωπηθεί από την κυβερνητική προπαγάνδα είναι ότι η πώληση F-16 στην Τουρκία έχει αποφασιστεί από τον πρόεδρο Μπάιντεν και την κυβέρνησή του. Με δυο λόγια, οι υπέρμαχοι του Μενέντεζ «καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα», θάβουν την αλήθεια και εκτίθενται, πολύ περισσότερο που η τροπολογία Μενέντεζ δε συμπεριλήφθηκε καν στο νομοσχέδιο για τον Αμυντικό Προϋπολογισμό των ΗΠΑ (NDAA) του 2023.

Το «σίριαλ» του αποπροσανατολισμού συνεχίζεται με τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ (1.11.2022), τα οποία δείχνουν ότι το Κογκρέσο περνάει στον έλεγχο των Ρεπουμπλικάνων και η Γερουσία παραμένει οριακά στα χέρια των «Δημοκρατικών», και οι εγχώριοι καλλιεργητές ψεύτικων ελπίδων αναζητούν «στηρίγματα» ανακυκλώνοντας τους γνωστούς μύθους.

Τα παραμύθια αφορούν και το ρόλο της ΕΕ. Κάθε «έκθεση προόδου» της Κομισιόν για τις σχέσεις με την Τουρκία αναμασά τα αυτονόητα για τις διαδοχικές προκλήσεις και καταλήγει στο συμπέρασμα της προώθησης των στρατηγικών σχέσεων με την τουρκική αστική τάξη. Για πολλά χρόνια ισχύει η «Τελωνειακή Ένωση» ΕΕ - Τουρκίας. Τα κράτη-μέλη είναι βασικός προορισμός τουρκικών εμπορευμάτων, στα οποία κατευθύνεται περίπου το 42,4% των τουρκικών εξαγωγών, ύψους 69,8 δισ. ευρώ με στοιχεία του 2019 και η Τουρκία αποτελεί σημαντικό προορισμό εξαγωγών της ΕΕ, ύψους 68,2 δισ. ευρώ. Μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες συνδέονται με συμβόλαια δισ. ευρώ με την τουρκική χρηματοπιστωτική αγορά.

Στοιχεία του ΟΗΕ αναφέρουν ότι το 2019 η Γερμανία ήταν η πρώτη στη λίστα με τις χώρες προορισμού τουρκικών προϊόντων και ακολουθούσε η Βρετανία. Η Γερμανία εξάγει προϊόντα ύψους 19,2 δισ. ευρώ προς την τουρκική αγορά και προωθεί σημαντικά πακέτα Άμεσων Ξένων Επενδύσεων. Στο γερμανικό έδαφος λειτουργούν 80.000 γερμανο-τουρκικές επιχειρήσεις με τζίρο πάνω από 50 δισ. ευρώ, ενώ 7.500 γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Μόνο το 2019 η Γερμανία εξήγαγε στην Τουρκία οπλικά συστήματα αξίας 345 εκατ. ευρώ και υλοποιεί σχέδιο συμπαραγωγής 6 σύγχρονων υποβρυχίων.

Η Τουρκία ήταν ένας από τους πέντε μεγαλύτερους αποδέκτες ισπανικών όπλων και είναι σε εξέλιξη συμβόλαια ναυπήγησης πολεμικών σκαφών. Είναι χαρακτηριστικοί οι έπαινοι του Προέδρου Ερντογάν μετά τη συνάντηση με το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Ισπανίας Σάντσες, το Νοέμβρη του 2021, δηλώνοντας ότι η Τουρκία σε συνεργασία με την Ισπανία κατασκεύασε το αεροπλανοφόρο-ελικοπτεροφόρο «Anadolu».

Στρατιωτικό εξοπλισμό πουλάει στη γειτονική χώρα και η Ιταλία, ενώ η ολλανδική κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 2021 αποφάσισε να άρει διατάξεις που καθυστερούσαν την εξαγωγή όπλων προς την Τουρκία, θέτοντας τον υποκριτικό όρο να μη χρησιμοποιούνται αυτά στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Β/Α Συρία!

Μέσα από αυτά τα ενδεικτικά παραδείγματα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές σχέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ με το τουρκικό κράτος καθορίζουν τη στάση τους απέναντι στις προκλήσεις στο Αιγαίο και διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Δίνουν απάντηση στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που επανέφερε πρόσφατα τη χρεοκοπημένη φιλολογία περί ευρωπαϊκών κυρώσεων, η οποία καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ, της διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης που παρουσιάζεται ως δύναμη ειρήνης και διαφύλαξης της ελληνικής κυριαρχίας.

Οι απολογητές του ευρω-ατλαντισμού καλλιεργούν προσδοκίες για το ρόλο του ΝΑΤΟ και την παρέμβασή του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποσιωπώντας ότι αυτό αντιμετωπίζει το Αιγαίο ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο (ΝΑΤΟϊκό χώρο), δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα και έχει ευθύνες για το γκριζάρισμα του Αιγαίου και τη θέση για την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών.

Σκόπιμα, καλύπτουν το «δόγμα» του πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ Γ. Λουνς, ο οποίος κάλεσε το 1980 τα ΝΑΤΟϊκά επιτελεία να μην περιλαμβάνουν στην κατανομή πιστώσεων του ΝΑΤΟ «αμφισβητούμενες περιοχές», με το αιτιολογικό ότι προκαλούσαν πολιτικά προβλήματα στη λυκοσυμμαχία. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟϊκού δόγματος της αποστρατικοποίησης των νησιών, ο Λουνς προώθησε την οδηγία που καλεί «να εκπληρώσουν (τα νησιά) στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ και να αποφευχθούν νομικά ζητήματα που αφορούν διευθετήσεις Συνθηκών μεταξύ των μελών της συμμαχίας, που δε βρίσκονται εντός της δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ να κρίνει νομικά ή να επιλύσει».

Δεν είναι μόνο οι οδηγίες Λουνς. Υπάρχουν και κατοπινές οδηγίες, όπως αυτή του Στρατηγού Τ. Τζόουνς, ΝΑΤΟϊκού Διοικητή της Ευρώπης, του 2006, η οποία αναφέρει ότι το ΝΑΤΟ «δεν καθιερώνει προηγούμενο για οποιαδήποτε μελλοντική επίλυση διμερών πολιτικών ή νομικών ζητημάτων σχετικά με την ερμηνεία των Συνθηκών ή άλλων διεθνών κειμένων. Ούτε επίσης υπονοεί την υποστήριξη του ΝΑΤΟ για τη θέση οποιασδήποτε πλευράς σε μια σχετική διαμάχη».

Αυτές τις κατευθύνσεις αναπαράγει ο σημερινός ΓΓ Στόλτενμπεργκ, στις οποίες κατά καιρούς ασκούν ψευτο-κριτική η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, για να διασκεδάσουν την ουσία των ΝΑΤΟϊκών αποφάσεων.

Συνολικά, ο λαός μας επιβάλλεται να σκεφτεί καλά τα παραπάνω, να σκεφτεί επίσης τις συνέπειες της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις στρατιωτικές βάσεις, τη μετατροπή της Ελλάδας σε ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο, με ευθύνη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, εμπλέκοντας τη χώρα σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά άλλων λαών.

Οι υποστηρικτές του αμερικανοΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού, κυβερνώντες ή αντιπολιτευόμενοι, «καθηγητές» της παραπλάνησης που παρελαύνουν από τα κανάλια και διαφημίζουν τις βάσεις της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης ως βάσεις προστασίας της χώρας, επιχειρούν να εξαπατήσουν το λαό. Γιατί ακριβώς οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις, το συνολικό πλαίσιο της εμπλοκής, εκπληρώνει επικίνδυνο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τροφοδοτεί την αντιπαράθεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους.

Με ευθύνη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βιώνει ο κυπριακός λαός την εισβολή και την κατοχή που διατηρείται για 48 χρόνια, το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, τη διχοτόμηση του νησιού. Η άρση του εμπάργκο των αμερικανικών όπλων που ανακοινώθηκε πρόσφατα, στο πλαίσιο των επιδιώξεων των ΗΠΑ για ενίσχυσης της παρουσίας τους και τη ΝΑΤΟποίηση του νησιού, οδηγεί σε παραπέρα στρατιωτικοποίηση των κατεχόμενων εδαφών της Βόρειας Κύπρου, με νέες βάσεις και επιπλέον τουρκικές κατοχικές δυνάμεις.

Το παραμύθι των ισχυρών συμμάχων δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, επεκτείνεται, π.χ., στις σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία, ενισχύοντας την εμπλοκή σε εστίες αντιπαραθέσεων, αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις για συμμετοχή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσω, π.χ., της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής» με τα ΗΑΕ και τις στρατηγικές σχέσεις με το Ισραήλ που δολοφονεί τον παλαιστινιακό λαό.

Στα παιχνίδια των ιμπεριαλιστικών συμφωνιών παίζουν πολλοί παίχτες, παρεμβαίνουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και η τουρκική κυβέρνηση έχει περάσει στην «αντεπίθεση». Αποκατέστησε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, δρομολογήθηκε βελτίωση των σχέσεων με την Αίγυπτο, παρά τις αντιθέσεις που σχετίζονται μεταξύ άλλων με την επέμβαση των δύο κρατών για τον έλεγχο της Λιβύης. Υπογράφηκαν μέσα στο 2022 συμφωνίες με τα ΗΑΕ, στους τομείς της άμυνας, υγείας, γεωργίας κ.ά., συμβάσεις για έργα και υποδομές με επενδύσεις 130 δισ. δολάρια. Προωθείται σχέδιο ανάπτυξης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Σαουδική Αραβία στο στρατιωτικό τομέα, με πώληση τουρκικού οπλισμού αξίας 10 δισ., συμφώνησαν να ενισχύουν το συντονισμό στο πλαίσιο του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας.

Για την παραπλάνηση του λαού χρησιμοποιείται και ο μύθος περί ελληνικής «υπεροπλίας», με το αιτιολογικό της απόκτησης του πακέτου των γαλλικών μαχητικών Rafale και των Φρεγατών Belharra τα επόμενα χρόνια. Τα όπλα όμως αυτά, που στοιχίζουν στον ελληνικό λαό πολλά δισ., υπηρετούν, όπως έχει αποδειχτεί, ΝΑΤΟϊκές ανάγκες, στο πλαίσιο ιδίως των επιθετικών στόχων που έθεσε η Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη τον Ιούλη του 2022, και θα διαταχτούν όπως σχεδιάζουν τα ΝΑΤΟϊκά επιτελεία.

Την ώρα που ο λαός στενάζει από αβάσταχτα προβλήματα και χαρατσώνεται από τη φορομπηχτική πολιτική, ξοδεύονται 4 και πάνω δισ. ευρώ κάθε χρόνο για τη στήριξη των ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων και πολέμων. Σχετικά με την «υπεροπλία», οι φορείς της πολεμικής ρητορικής δεν έχουν μέτρο, αποσιωπούν γνωστά, δημοσιευμένα στοιχεία (π.χ. στην εφημερίδα «Καθημερινή», 23.1.2022) που παρουσιάζουν το «εξοπλιστικό ισοζύγιο Ελλάδας-Τουρκίας».

Η αλλαγή στην ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων εκφράζει την προσδοκία των φορέων αυτών των αναλύσεων, που βασίζονται σε μια σειρά υποθέσεις σχετικά με την πορεία των εξοπλισμών του τουρκικού κράτους, το οποίο επιδίδεται σε «επίδειξη ισχύος», προβάλλοντας νέα εγχώρια πυραυλικά συστήματα και ιδιαίτερα το βαλλιστικό πύραυλο TAYFON (Τυφώνα), στον οποίο αποδίδεται εμβέλεια 561 χιλιομέτρων.

Οι αναφορές στο θέμα αυτό κινούνται στο πλαίσιο ενός ξέφρενου ανταγωνισμού οπλικών συστημάτων χωρίς τέλος, που πληρώνει ακριβά τόσο ο ελληνικός όσο και ο τουρκικός λαός και είναι μέρος της προσπάθειας εξοικείωσης του λαού και της νεολαίας με την ιδέα να συρθούν στο πολεμικό σφαγείο.

Το ΚΚΕ μελετάει προσεκτικά τις εξελίξεις και τοποθετείται με κριτήριο τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Ενημερώνει το λαό ότι, όσο η Ελλάδα με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων θα είναι μπλεγμένη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τόσο ο λαός θα μπαίνει σε μεγάλους κινδύνους. Η συμμετοχή στο παιχνίδι των ανταγωνισμών θα οδηγεί στη χειροτέρευση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, θα φέρνει πιο κοντά την περίπτωση θερμού επεισοδίου ή σύρραξης, τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με σκοπό το συμβιβασμό σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η πείρα από την κρίση των Ιμίων προειδοποιεί. Το προκλητικό «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του τότε πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτη συνδυάστηκε με την αμερικανική παρέμβαση, με τη θέση «Νo Ships, No troops, No flags», έδωσε ώθηση στις τουρκικές διεκδικήσεις, οδήγησε στις ελληνοτουρκικές συμφωνίες, στη Μαδρίτη το 1997 και στο Ελσίνκι το 1999, με την εποπτεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, «φούσκωσε τα πανιά» για την επέκταση των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο.

Καλό είναι να τα θυμόμαστε, γιατί κι αυτά είναι μέρος των γεγονότων, των τεκμηρίων που αναδεικνύουν την αναγκαιότητα να μη δείξει καμία εμπιστοσύνη ο λαός στην αστική τάξη, την κυβέρνηση και κάθε αστική κυβέρνηση, στα κόμματα του κεφαλαίου, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, να συγκρουστεί μαζί τους. Τώρα, πριν να είναι αργά, να ενισχυθεί η λαϊκή πάλη, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Οι κομμουνιστές της Ελλάδας και της Τουρκίας, με τις τοποθετήσεις τους δείχνουν το δρόμο της κοινής πάλης των λαών, ενάντια στις αστικές τάξεις και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, με κοινό αίτημα το ΟΧΙ στην αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν.

Αποκτά μεγάλη σημασία η πάλη για το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων, να σταματήσει η αποστολή όπλων στην Ουκρανία και να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, οι συγκρούσεις που είναι σε εξέλιξη, η αντιπαράθεση στο Αιγαίο, θέτουν επιτακτικά το ζήτημα της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό που έχει σαπίσει κι ευθύνεται για δύο παγκόσμιους πολέμους, εκατοντάδες τοπικούς και περιφερειακούς, για να ανοίξει ο δρόμος για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για τη συνεργασία των λαών στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, που μπορεί να εξασφαλίσει η οικοδόμηση της νέας, ανθρώπινης, σοσιαλιστικής κοινωνίας.