Η νεανική αμφισβήτηση να συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ


του Θοδωρή Κωτσαντή*

Η 50ή επέτειος του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή βρίσκει την ΚΝΕ μπροστά σε αυξημένες απαιτήσεις και δυνατότητες για την οργάνωση των αγώνων της νεολαίας και τη συσπείρωση νεανικών δυνάμεων με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Συντελούνται θετικές διεργασίες σε ευρύτερες εργατικές, λαϊκές, νεανικές συνειδήσεις, παρά το συνολικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό.

Το ζητούμενο είναι το πώς θα δουλέψουμε πρωτοπόρα μέσα στη νεολαία των εργατικών-λαϊκών οικογενειών για να πολλαπλασιαστούν οι αγωνιστικές διεργασίες και να αποκτήσει νέα δυναμική η αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής, στην κατεύθυνση της διεξόδου που προβάλλει το ΚΚΕ. Μόνο η ΚΝΕ ως επαναστατική νεολαία του ΚΚΕ μπορεί να προσδώσει σε αυτήν τη νεανική αμφισβήτηση ριζοσπαστισμό, ανατρεπτικό περιεχόμενο και προοπτική, ώστε να γίνει πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Σημαντική συμβολή σε αυτόν το στόχο έχει το ίδιο το Φεστιβάλ, που για πέντε δεκαετίες φέρνει σε επαφή χιλιάδες νέους και νέες με τις πρωτοπόρες ιδέες, με την Ιστορία του Κόμματος, με την προοδευτική τέχνη. Καταφέρνει να μιλά στην καρδιά και το μυαλό της νεολαίας, να παρακινεί σε συλλογική δράση, να καλλιεργεί αξίες και ιδανικά, να εμπνέει με το στόχο του σοσιαλισμού, της κοινωνίας που αξίζει να ζει κάθε νέος και νέα.

Μας απασχολεί το πώς αυτό που πετυχαίνουμε στο Φεστιβάλ θα χαρακτηρίζει συνολικά τη δράση μας. Το πώς η καθημερινή, συνδυασμένη αγωνιστική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική, μορφωτική παρέμβαση της ΚΝΕ θα καλλιεργεί αυτά τα στοιχεία μαζικά μέσα στη νεολαία, θα διαμορφώνει ταξικό κριτήριο σκέψης, θα διευρύνει και θα βαθαίνει τους πολιτικούς μας δεσμούς με μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, νέους εργαζόμενους και ανέργους, νέους αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, νέους στρατευμένους.

Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η μαχητική προβολή της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ να πατάει γερά στη βαθιά αφομοίωσή της από τα στελέχη και τα μέλη της ΚΝΕ, να διαπερνά την εσωοργανωτική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων και των ΟΒ, να συνδέεται με την πρωτοπόρα δράση για την οργάνωση και τον προσανατολισμό της νεανικής πάλης, να εξειδικεύεται σε κάθε χώρο.

Όλο το προηγούμενο διάστημα έχουμε συγκεντρώσει πλούσια πείρα σχετικά με το πώς η ΚΝΕ, ως νεολαία του ΚΚΕ, μπορεί να αναβαθμίζει την ικανότητά της να παίζει τον πρωτοπόρο ρόλο της, συμβάλλοντας με νεανικές δυνάμεις στην ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στη συγκέντρωση δυνάμεων, στην αλλαγή των συσχετισμών, στην προετοιμασία όσο της αναλογεί νεανικών δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Πείρα που επιβεβαιώνει ότι η συνάντηση της δύναμης των επαναστατικών ιδεών μας με την πρωτοπόρα δράση μας για την οργάνωση της νεολαίας μπορεί να δώσει το επόμενο διάστημα καρπούς, αποτελώντας ταυτόχρονα σπορά και για το μέλλον.

Στους καρπούς που δίνει ήδη αυτή η συγκομιδή, ξεχωρίζει ένα πιο διακριτό σήμερα σε σχέση με το άμεσο παρελθόν τμήμα νεολαίας που προέρχεται από εργατικές-λαϊκές οικογένειες, το οποίο απορρίπτει την υποταγή στην καπιταλιστική κερδοφορία και την αστική εξουσία σε όλες τις κυβερνητικές παραλλαγές της, που στέκεται ενάντια στους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Ζητούμενο για το άμεσο μέλλον είναι αυτό το κομμάτι να διευρύνεται και να συνειδητοποιείται από περισσότερους ότι ο αγώνας για επιμέρους κατακτήσεις είναι δεμένος με την ανάπτυξη της πάλης με στόχο την επαναστατική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.

Με αυτόν ακριβώς το γνώμονα επικεντρώνουμε τις προσπάθειές μας για την ολόπλευρη ισχυροποίηση της ΚΝΕ, για τη μεγάλη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανάπτυξή της σε όλες τις περιοχές και χώρους, στην αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος και την προώθησή της ζωντανά, χειροπιαστά μέσα από τη δράση μας στο κίνημα, ώστε όλο και περισσότεροι νέοι να στρατεύονται στην ανυποχώρητη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν.

 

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Όσο οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος οξύνονται, τόσο θα δείχνει τα «δόντια» του απέναντι στο λαό και τους νέους εργατικών-λαϊκών οικογενειών. Ζούμε την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων με 56 ενεργές πολεμικές εστίες στον πλανήτη και την επέκταση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, με την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στο πλευρό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ. Η οικονομία της ΕΕ μετατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς σε πολεμική. Πυκνώνουν τα σύννεφα μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τα προβλήματα στη ζωή των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων οξύνονται βίαια και τροφοδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την αβεβαιότητα. Το πενιχρό εισόδημα εξανεμίζεται από την ακρίβεια. Λαϊκές οικογένειες ξεσπιτώνονται από τα κοράκια. Η απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γίνεται όλο και πιο δυσπρόσιτη για τους πολλούς, καθώς η υγεία θεωρείται εμπόρευμα και θεριεύει η επιχειρηματική δράση. Το αστικό κράτος είναι επιλεκτικά ανίκανο, αργό και εχθρικό προς τις λαϊκές ανάγκες, αλλά ταχύτατο και αποτελεσματικό στην καταστολή του λαού και στην προστασία των επιχειρηματικών συμφερόντων, την ώρα που αφήνει απροστάτευτες τις ζωές, το βιος, το φυσικό πλούτο. Σε αυτό το έδαφος μεγαλώνει η φθορά της κυβέρνησης σε συνθήκες που δεν έχει διαμορφωθεί εναλλακτικός κυβερνητικός αστικός πόλος και συνεχίζεται ο ιδεολογικός, πολιτικός, οργανωτικός εκφυλισμός της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την αστική «απαντάει» στις πιεστικές ανάγκες του κεφαλαίου αυτήν την περίοδο να ξεπεράσει αδιέξοδα, να βρει νέα κερδοφόρα πεδία επενδύσεων, να μεγαλώσει το ποσοστό κέρδους του, μεγαλώνοντας μεταξύ άλλων την απόσταση ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε σήμερα σε σχέση με τις δυνατότητες της εποχής και στο πώς τελικά ζούμε.

Παρόλο που οι ανάγκες για πιο ολοκληρωμένη μόρφωση μεγαλώνουν όσο αναπτύσσονται οι επιστήμες και η ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία, οι οικονομικές δυσκολίες μαζί με τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση ωθούν ένα σημαντικό κομμάτι νέων να ξεκινά νωρίτερα την περιπλάνηση είτε απευθείας στο μεροκάματο είτε σε διάφορες τεχνικές σχολές. Επεκτείνεται η ανήλικη εργασία 15-18 χρονών. Ολοένα και περισσότεροι φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους.

Το κεφάλαιο αξιοποιεί όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο για πιο φθηνή εργατική δύναμη. Νέοι αντεργατικοί νόμοι προστίθενται στους παλιούς. Παρά την τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο, ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος δε μειώνεται, ενώ τα ωράρια εργασίας καταπατώνται και διευρύνονται, η ανεργία στη νεολαία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τα εργατικά «ατυχήματα» - εργοδοτικά εγκλήματα πολλαπλασιάζονται. Επεκτείνονται συνεχώς οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η εντατικοποίηση, η ανακύκλωση της ανεργίας με την κακοπληρωμένη και χωρίς δικαιώματα δουλειά. Σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», σε κάθε 100 προσλήψεις αντιστοιχούν περίπου 95 απολύσεις. Από τους νέους που εργάζονται, σχεδόν 1 στους 2 δουλεύει με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η «πρακτική άσκηση» και η «μαθητεία» τροφοδοτούν μεγάλες επιχειρήσεις με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, χιλιάδες «ασκούμενοι» δουλεύουν σχεδόν τζάμπα για «να μάθουν τη δουλειά», σακατεύονται κάθε σεζόν σηκώνοντας στις πλάτες τους το «θαύμα του ελληνικού τουρισμού».

Παράλληλα, ενώ εντείνεται η συζήτηση για νέες ιστορικά τεχνολογικές δυνατότητες, όπως και η χρήση τους, ιδιαίτερα από τη νεολαία, ενισχύονται φαινόμενα που παραπέμπουν σε προηγούμενους αιώνες: Η ακραία φτώχεια, η ανέχεια και η εξαθλίωση σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το να μην έχει ένα νοικοκυριό ηλεκτρικό ρεύμα. Συνεχώς αυξάνεται η ακρίβεια, το κόστος ζωής, γιγαντώνονται τα προβλήματα στην εύρεση φθηνής και ποιοτικής στέγης, νέα ζευγάρια δυσκολεύονται να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή.

Από τη μια μεγαλώνουν τα εμπόδια για την κάλυψη αυτών, αλλά και μιας σειράς άλλων βασικών αναγκών για την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των νέων ανθρώπων, όπως είναι η δυνατότητα για φυσική αγωγή και αθλητισμό, πολιτισμό και ψυχαγωγία, διακοπές, κι απ’ την άλλη οξύνονται προβλήματα όπως η επιθετικότητα, η εσωστρέφεια των νέων, καθώς και ασθένειες (μυοσκελετικές διαταραχές, ψυχικές παθήσεις, παχυσαρκία κ.ά.) που εμφανίζονται από πολύ νωρίς. Σε αυτά ήρθε να προστεθεί η περίοδος της πανδημίας και του εγκλεισμού με συνέπειες στη μαθησιακή διαδικασία και στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών.

Ενισχύεται ο ρόλος του σχολείου ως εξεταστικού κέντρου που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, τον ανταγωνισμό μεταξύ μαθητών, «πνίγει» τη δημιουργικότητα αλλά και τις κλίσεις των παιδιών. Ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκαν αντιδραστικές αλλαγές στο «τι και πώς» μαθαίνουν οι μαθητές, αφού το αστικό κράτος εντείνει τόσο την ιδεολογική επίθεση στα παιδιά των εργατικών οικογενειών, όσο και τα μέτρα προσαρμογής της σχολικής εκπαίδευσης στις ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων σε εργατικό και επιστημονικό δυναμικό.

Παρ’ όλες τις δυνατότητες για αναβαθμισμένες πραγματικά δωρεάν σπουδές, για ανάπτυξη των επιστημών και αξιοποίηση των αποτελεσμάτων τους με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ενισχύεται η ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση όλων των λειτουργιών της και η αποσύνδεση του πτυχίου από την άμεση πρόσβαση στο σχετικό επάγγελμα με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ενώ τα πανεπιστήμια σφιχταγκαλιάζονται όλο και περισσότερο με τις επιχειρήσεις και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Προωθείται το κυνήγι εφήμερων δεξιοτήτων, η προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών με βάση τις ανάγκες της αγοράς που απαιτεί φθηνούς, ευέλικτους και διαρκώς καταρτιζόμενους εργαζόμενους σε βάρος της ολόπλευρης μόρφωσης.

Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα αποτελούν ένα «εκρηκτικό» υπόβαθρο που αντικειμενικά πάνω του αναπτύσσεται η δυσαρέσκεια, η ανησυχία και ο προβληματισμός της νεολαίας. Ταυτόχρονα είναι «σημάδια» στη ζωή της νεολαίας που κάτω από την καθοριστική παρέμβαση και δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, στη μαζικοποίηση και μαχητικοποίηση του κινήματος φωτίζοντας τις αντιθέσεις, τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος, το γεγονός ότι δεν έχει «τίποτα να δώσει» στις ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας, ότι υπάρχει εναλλακτική, ο σοσιαλισμός.

Αυτή η πορεία σχετικής ή και απόλυτης επιδείνωσης των όρων ζωής, εργασίας, μόρφωσης επιδρά αντιφατικά στη στάση της νεολαίας, δεν οδηγεί αυτόματα σε ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης. Ιδιαίτερα κάτω από την κυριαρχία της κυρίαρχης αντίληψης πως «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», όπως μπορεί να εκφράζεται με το ότι ο καπιταλισμός «παρά τις αδυναμίες του» είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει, με το ότι είναι δήθεν «ανέφικτη» η σοσιαλιστική επανάσταση και άλλα, οι εξελίξεις μπορεί να διαμορφώνουν όρους μειωμένων απαιτήσεων, τάσεις συμβιβασμού, αναζήτησης ατομικών «λύσεων».

Η πείρα της Οργάνωσής μας δείχνει πως μπορούμε πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουμε τα αστικά ιδεολογήματα και να παρέμβουμε στις εξελίξεις μαχητικά, να κερδίσουμε συνειδήσεις. Η παρέμβαση της ΚΝΕ ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εξαρχής οργανώσαμε τη μαζική διαφώτιση και τη μαχητική κινητοποίηση που έδωσε το «στίγμα» αντιπαράθεσης με την κατεύθυνση ΕΕ - ΝΑΤΟ και αστικών κομμάτων που επιδίωκαν να στηρίξουν οι νέοι τα δολοφονικά τους σχέδια, τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Ταυτόχρονα αποδεικτικά δεν αντιπαρατεθήκαμε μόνο στην προπαγάνδα και τα προσχήματα κυβέρνησης, αστικών κομμάτων, ΜΜΕ, αλλά προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις αιτίες που «κρύβονται» πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τόσο γενικά, όσο και στο συγκεκριμένο. Με αυτόν τον «πυρήνα» αντιμετωπίσαμε και δυνάμεις που θέλουν να στοιχίσουν τη δράση της νεολαίας πίσω από τις επιδιώξεις είτε του ενός είτε του άλλου ιμπεριαλιστή. Δε μείναμε όμως μόνο εκεί: αναδείξαμε το ποια είναι η διέξοδος απέναντι στα καλέσματα για «ρεαλισμό» στήριξης και εμπλοκής στον πόλεμο στο πλευρό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αναδείξαμε ότι οι λαοί έχουν άλλο δρόμο, το δρόμο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, της νέας κοινωνίας της συνεργασίας και της αλληλεγγύης των λαών, συζητώντας με χιλιάδες νέους την πείρα του ουκρανικού και ρωσικού λαού επί ΕΣΣΔ στον 20ό αιώνα. Με αυτόν τον τρόπο χιλιάδες νέοι απέκτησαν κάποια «αντισώματα» στη ΝΑΤΟϊκή και ευρωενωσιακή πολιτική, όπως άλλωστε αποτυπώνεται και σε σχετικές δημοσκοπήσεις, ενώ ταυτόχρονα μαχητικοποιήθηκαν αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις της περιόδου. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως στη συζήτηση με νέους για τη συμπόρευσή τους με την ΚΝΕ είναι ένα από τα θέματα που «ξεχωρίζουν» για τη δράση της Οργάνωσής μας.

Το επόμενο διάστημα, στο έδαφος της όξυνσης των προβλημάτων, των αναγκών των νέων που συνθλίβονται, των δυσκολιών της αστικής διαχείρισης και των μεγάλων αντιθέσεων του συστήματος, μπορεί να εκδηλωθούν και απότομα ξεσπάσματα ή άνοδος της συμμετοχής σε αγώνες. Οι εξελίξεις έχουν τη δική τους δυναμική, περιέχουν το στοιχείο των μεγάλων και απότομων μεταβολών. Είναι επομένως ανάγκη να ανεβάσουμε την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική μας ετοιμότητα, την ικανότητα να διεξάγουμε την ιδεολογική-πολιτική αντιπαράθεση, να δρούμε με πρωτοβουλία, ευρηματικότητα και επεξεργασμένη γραμμή συσπείρωσης μέσα στο κίνημα με βάση τη στρατηγική μας.

 

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΕΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Όλα τα παραπάνω προσμετρούνται από το κεφάλαιο, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς τους. Γι’ αυτό εντείνουν την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση, αξιοποιώντας όλο το οπλοστάσιο που έχουν στη διάθεσή τους, την καταστολή, τον αυταρχισμό, αλλά και τις πολιτικές ενσωμάτωσης της νεανικής διαμαρτυρίας σε ανώδυνα κανάλια. Η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και την προοπτική των νέων συνοδεύεται από την επίθεση της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας σε όλα τα επίπεδα.

Η ιδεολογική χειραγώγηση είναι σήμερα πιο επεξεργασμένη και συστηματική, από τις πολύ μικρές ηλικίες. Όλη την εκπαιδευτική διαδικασία διαπερνά το μάθημα υποταγής στη λογική του κέρδους και της επιχειρηματικότητας, η διαστρέβλωση της Ιστορίας, η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, η παρουσίαση του καπιταλισμού ως δεδομένου κι αιώνιου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ως μονόδρομου, του ΝΑΤΟ ως «παράγοντα ασφάλειας», της ΕΕ ως «ένωσης της δημοκρατίας και ελευθερίας», η συσκότιση των πραγματικών αιτιών της γυναικείας ανισοτιμίας, της καταστροφής του περιβάλλοντος κ.ά. Η εργοδοσία καλλιεργεί στους χώρους δουλειάς ότι «αφεντικά και εργαζόμενοι είναι μια οικογένεια», ότι «οι επιχειρήσεις κάνουν κοινωνικό έργο», ότι «αν πάει καλά η επιχείρηση θα βελτιωθεί και η θέση των εργαζόμενων».

Καθημερινά οι νέοι κομμουνιστές ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά και πολλά ακόμα ιδεολογήματα και απαιτείται να διαφωτίζουμε με επιχειρήματα και επιμονή, αφού απευθυνόμαστε σε νέους που επηρεάζονται από αυτά, έχουν συγχύσεις, άγνοια ή διαστρεβλωμένη γνώση σε πολλά θέματα, διαπαιδαγωγούνται «από την κούνια» με τις αξίες και τα σάπια ιδανικά των καπιταλιστών.

Η παρέμβαση των νέων κομμουνιστών είναι σημαντικό να καλλιεργεί τις αξίες του αγώνα, της συλλογικής δράσης, της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης στη δύναμη της εργατικής τάξης, το ταξικό μίσος για τους εκμεταλλευτές και κάθε κοινωνική αδικία, τα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Να αντιμετωπίζεται η προσπάθεια να βλέπουν οι εργαζόμενοι ανταγωνιστικά ο ένας τον άλλο, να αποδέχονται ως φυσιολογικό να υπάρχει η καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια να δυναμώσει η αντιπαράθεση με το περιεχόμενο μαθημάτων και σπουδών, με τον προσανατολισμό της ανάπτυξης της επιστήμης και της έρευνας με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου κι όχι τις ανάγκες της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα η σύγκρουση με την παραχάραξη της Ιστορίας και τον αντικομμουνισμό, αλλά και με ανορθολογικές θεωρίες. Στο χώρο των μεταπτυχιακών φοιτητών και των διδακτόρων αναδεικνύεται η ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης ιδεολογικής στήριξης στις δυνάμεις μας, αφού η αστική ιδεολογία διαπλέκεται πιο έντονα με την παραγωγή νέας γνώσης.

Ξεχωρίζουμε την αντιπαράθεση με τα σάπια πρότυπα και ιδανικά που προβάλλονται ιδιαίτερα μέσα από την «πολιτιστική» βιομηχανία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καλλιεργούν τη ναρκωκουλοτούρα, τον ατομισμό, την αποχή από τη συλλογική πάλη, τον αυτοσκοπό για εύκολο –και με κάθε τρόπο– πλουτισμό, την αποδοχή της σήψης, της βίας, της εμπορευματοποίησης του σώματος και της σεξουαλικότητας, την αντίληψη ότι με την «αυτογνωσία» και την «αλλαγή στην ψυχολογία του ατόμου» μπορεί να βελτιωθεί η άσχημη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουμε, τη φυγή από την εκμεταλλευτική πραγματικότητα κ.ά. Σοβαρό μέτωπο αποτελεί η εναντίωση σε όλα τα ναρκωτικά και στις κάθε είδους εξαρτήσεις (τον αλκοολισμό, τον τζόγο, από το διαδίκτυο).

Δε χωρά καμία υποτίμηση επίσης ότι μέσα από το αστικό εκπαιδευτικό σύστημα, με το βομβαρδισμό ασύνδετων πληροφοριών κ.ά., καλλιεργείται η απαξίωση της γνώσης, της μελέτης, η υποβάθμιση της κριτικής σκέψης. Όταν μαθαίνουμε να γράφουμε και να οργανώνουμε τη σκέψη μας με όρους social media και μετρημένων 280 χαρακτήρων στο Twitter, φτωχαίνει η σκέψη. Όταν μαθαίνουμε να αναζητάμε έτοιμες απαντήσεις για κάθε ερώτημα στο ChatGPT, υποβαθμίζεται η κριτική ικανότητα. Το πρόβλημα δεν είναι οι μεγάλες δυνατότητες που δίνουν τα νέα τεχνολογικά μέσα, αλλά ποιος και για ποια συμφέροντα καθορίζει τον προσανατολισμό, την ανάπτυξη και την αξιοποίησή τους, ποιος έχει στην ιδιοκτησία του και με τι δεδομένα «εκπαιδεύει» τις εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης, πώς καλλιεργείται η σωστή χρήση και για ποιο σκοπό. Και κυρίως πώς κατανοείται ότι κάθε ερώτημα που αφορά τα προβλήματα των νέων, την Ιστορία, συνολικά την κοινωνική πραγματικότητα, έχει δυο απαντήσεις, ανάλογα με τα ταξικά συμφέροντα που καθένας υπηρετεί, από τη σκοπιά των αστικών ή των εργατικών συμφερόντων.

Σήμερα βρισκόμαστε επίσης μπροστά σε μια αναβαθμισμένη παρέμβαση αστικών επιτελείων με στόχο κυρίως τη νεολαία και με όπλο διάφορες μεταμοντέρνες (στην ουσία παλιές) θεωρίες, όπως ο λεγόμενος ατομικός δικαιωματισμός. Οι στόχοι του κεφαλαίου εμφανίζονται υπό το μανδύα «ατομικών δικαιωμάτων» και καλούνται οι εργαζόμενοι, η νεολαία να τους υιοθετήσουν ως «προοδευτικούς». Ο οικονομικός καταναγκασμός του εργαζόμενου να δουλεύει ήλιο με ήλιο, γιατί δε βγαίνει ο μήνας, παρουσιάζεται ως «ατομική επιλογή». Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, η αυτοκαταστροφή, η άρνηση της πραγματικότητας, ακόμα και η φυγή από αυτήν προβάλλεται ως «ατομικό δικαίωμα». Ως ελευθερία παρουσιάζεται ο «ατομικός αυτοπροσδιορισμός», η αποσύνδεση του ατόμου από κάθε αντικειμενικό προσδιορισμό, όπως είναι η κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει. Έτσι τελικά συσκοτίζεται η ταξική ανισότητα, ο πραγματικός αντίπαλος, το σύστημα της εκμετάλλευσης που ευθύνεται για κάθε μορφής κοινωνική καταπίεση.

Γίνεται κατανοητό ότι αυτές οι θεωρίες θέτουν εμπόδια στην ταξική πολιτική συνειδητοποίηση και στην πάλη για αλλαγή της θέσης των νέων που προέρχεται από εργατικές-λαϊκές οικογένειες και της πραγματικότητας που βιώνουν προς όφελός τους, που μόνο σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μπορούν να ζουν ελεύθερα και σε συνθήκες που μπορούν να εξασφαλίσουν την ικανοποίηση των αναγκών τους. Είναι ένα ζήτημα να συζητήσεις με έναν άνεργο τις αιτίες της ανεργίας και τις αιχμές πάλης που θέτουμε στο κίνημα και ένα άλλο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του ως άνεργο αλλά ως «εν δυνάμει influencer». Είναι τελείως διαφορετικό να αντιπαρατίθεσαι σχετικά με το περιεχόμενο, τη μορφή, την αναγκαιότητα ή αποτελεσματικότητα ενός αγώνα, και τελείως διαφορετικό να μπαίνει στη συζήτηση το «ατομικό δικαίωμα» του απεργοσπάστη, του φοιτητή που «θέλει να κάνει μάθημα» κόντρα στις συλλογικά αποφασισμένες μορφές πάλης. Είναι διαφορετικό να δίνεις τη μάχη για να εξηγήσεις τα αίτια και τη διέξοδο από μια αντικειμενική πραγματικότητα και άλλο το αν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα.

Επομένως η αναμέτρηση με αυτές τις ανορθολογικές θεωρίες δεν αφορά κάποια επιμέρους ζητήματα αλλά αφορά τη μάχη για το κέρδισμα της νέας γενιάς με την επιστημονική κοσμοθεωρία, που φώτισε τους νόμους κίνησης της κοινωνικής εξέλιξης και την ιστορική αναγκαιότητα της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση.

Όπως τονίζεται στις θέσεις του 13ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Εμείς ως μάχη για την πραγματική ελευθερία προβάλλουμε την ανάγκη ο νέος άνθρωπος να γνωρίζει σε βάθος τους νόμους κίνησης της φυσικής και κοινωνικής εξέλιξης, την ιστορία τους, καθώς και τους νόμους της καθημερινής πάλης για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα πάψουν οι οικονομικοί καταναγκασμοί και η αστική ηθική που τους περιβάλλει. Έναν κόσμο που κάθε νέος άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος να δημιουργήσει, να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να μορφωθεί, να ερωτευτεί και να ζήσει, ακριβώς γιατί θα είναι ο ίδιος κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Γι’ αυτό η ελευθερία για το λαό και τα παιδιά του προϋποθέτει την απελευθέρωση από τα δεσμά της αστικής εξουσίας, την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές, δηλαδή την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.»

 

ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ΜΕ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η συμμετοχή της νεολαίας των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες είναι νευραλγικός παράγοντας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Γι’ αυτό και δε συμβιβαζόμαστε με τη μεγάλη αποχή σημαντικού κομματιού της νεολαίας που δεν περιορίζεται μόνο στις αστικές εκλογές, αλλά αφορά και την πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Αυτή η αποχή περικλείει αντιφατικές τάσεις. Από τη μια εκφράζει μια βαθιά αντιδραστική στάση ζωής που προτάσσει τον ατομισμό, την εναντίωση στη συλλογική δράση, την ηττοπάθεια, την αναζήτηση κάποιου «σωτήρα». Από την άλλη, όμως, εκφράζει και μια «άγουρη» διαμαρτυρία απέναντι στην κυβέρνηση και απαξίωση απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, την ΕΕ και τους θεσμούς της. Η αποχή ως στάση ζωής ακουμπά και ένα τμήμα νέων που μπορεί να συμμετείχε περιστασιακά ή να στήριξε παθητικά κινητοποιήσεις, να στήριξε τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια σε αρχαιρεσίες μαζικών φορέων, όμως ο πολιτικός δεσμός του με τις οργανώσεις της ΚΝΕ είναι αδύναμος. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα τμήμα νεολαίας που μπορεί να απέχει από τις μορφές οργάνωσης και τους αγώνες, όμως συμμετέχει σε μια σειρά από άλλες οργανωμένες δράσεις, όπως εθελοντικές οργανώσεις, ΜΚΟ κ.ά.

Η δική μας ευθύνη είναι να μη συμβιβαστούμε, να αντιπαλέψουμε πιο αποφασιστικά την απογοήτευση, την παθητικοποίηση, τον ατομισμό. Να είμαστε μέσα στις διεργασίες, να πρωτοστατούμε ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά στις διεκδικήσεις της νεολαίας, να βοηθάμε να βγάζει πολιτικά συμπεράσματα, να συνδέουμε τις νεανικές ανάγκες και προσδοκίες με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ και το πώς αυτή μπορεί να γίνει πράξη, ώστε «αυτή η διαμαρτυρία, ιδιαίτερα των νέων, να εκφραστεί με την ενεργό συμμετοχή στο κίνημα, στην οργανωμένη πάλη και διεκδίκηση, να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, να συναντηθεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ»1.

Αν και η σημερινή νεολαία βρίσκεται περικυκλωμένη από τα ιδεολογικά «πυρά» της αστικής τάξης, έχουμε πλέον περισσότερες αποδείξεις για να συνειδητοποιείται ότι οι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, οι νέοι των εργατικών-λαϊκών οικογενειών δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε θετικό από το παλιό και ξεπερασμένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα. Έχουμε, φυσικά, και κάτι πολύ περισσότερο: την υπεροχή της ιδεολογίας και της πολιτικής μας, της δράσης μας.

Από καλύτερη αφετηρία και με πολύ περισσότερους νέους μπορούμε να συζητάμε για τις προϋποθέσεις ώστε να αλλάξει ριζικά η ζωή της νέας γενιάς. Καθοριστικό στοιχείο είναι η απόκτηση ταξικών πολιτικών κριτηρίων για τη βαθύτερη κατανόηση και ερμηνεία των εξελίξεων. Αναδεικνύοντας τη «μεγάλη εικόνα», της βαρβαρότητας και των αδιεξόδων του συστήματος, που όλο και γιγαντώνονται, να βρεθεί πειστικά στο προσκήνιο ότι αυτή η βαρβαρότητα δε γιατρεύεται. Τα «γιατρικά» που έχει να προσφέρει το σύστημά τους είναι βγαλμένα από τα εργαστήρια της έντασης και επέκτασης των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με τους λαούς να ματώνουν κυριολεκτικά, αλλά και των πολιτικών τους για να αντιμετωπίζουν τις αναπόφευκτες οικονομικές κρίσεις που γεννά το ανελέητο κυνήγι τους για περισσότερα κέρδη, με τους λαούς να ματώνουν μεταφορικά. Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, γι’ αυτό και η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στην εναλλαγή κυβερνήσεων, αλλά συνδέεται με την αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

Αυτό το συμπέρασμα έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα που επιχειρείται η αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας και για ακόμη μία φορά η καλλιέργεια αυταπατών ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή-φιλολαϊκή διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Με αυτήν τη γραμμή δουλεύουν στο κίνημα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και με την επιδίωξη να το μετατρέψουν σε σκαλοπάτι για την κυβερνητική εναλλαγή. Το έργο παίζεται σε επανάληψη, αλλά για πολλούς νέους θεωρείται «πρώτη προβολή». Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία να μεταδώσουμε στη νεολαία την ιστορική πείρα –πρόσφατη και παλαιότερη– συμμετοχής ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, σε «λαϊκά μέτωπα» κ.ο.κ. Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία να μεταδώσουμε στη νεολαία την ιστορική πείρα και την πιο πρόσφατη, της τελευταίας 15ετίας. Αν κάτι αποδείχτηκε περίτρανα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του λαού υπηρετώντας τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή χωρίς σύγκρουση, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Όσοι υπόσχονταν κάτι τέτοιο αποδείχτηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι του κεφαλαίου, υπονόμευσαν το κίνημα, έσπειραν την απογοήτευση και τη λογική ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» έξω από το πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Στον αντίποδα, η ελπίδα βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην προοπτική της κοινωνικής συμμαχίας και της συγκρότησης ενός ενιαίου, πανελλαδικού, μαχητικού κινήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση που θα αποσπά κατακτήσεις και θα ανοίγει το δρόμο για συνολική σύγκρουση με την αστική τάξη και την εξουσία της. Στην οργάνωση και ανάπτυξη αγώνων για τη βελτίωση του συσχετισμού σε κάθε χώρο, με την επεξεργασία κατάλληλου περιεχομένου, επιχειρημάτων, συνθημάτων και στόχων πάλης που θα αφορούν όλες τις πλευρές της ζωής της νεολαίας, τις σύγχρονες ανάγκες της, φωτίζοντας το δρόμο για την οριστική απαλλαγή από το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εκεί κατατίθεται η δράση του ΚΚΕ, με στόχο να μετατρέπει την υπαρκτή αμφισβήτηση σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, σε θέληση και πάλη για την οικοδόμηση της νέας, σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

Είναι ανάγκη να ανεβάσουμε την ικανότητά μας να προβάλλουμε το σοσιαλισμό-κομμουνισμό ως το σύγχρονο, το ρεαλιστικό και το αναγκαίο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό σύστημα, ως τη μοναδική διέξοδο. Πραγματική πρόοδος είναι να περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας. Μόνο τότε, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του επιστημονικού Κεντρικού Σχεδιασμού, μπορεί να τεθεί ως σκοπός της παραγωγής η ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο, όπου οι εργαζόμενοι θα παίζουν ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, μπορεί να αξιοποιηθεί η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, να αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία. Να αντιμετωπιστούν τα νέα προβλήματα που αφορούν αλλαγές στο περιεχόμενο της εργασίας και της εκπαίδευσης. Να αξιοποιηθούν οι νέες μεγάλες δυνατότητες για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, την απάλυνση του ανθρώπινου μόχθου, την εξάλειψη της ανεργίας, την αναβάθμιση της προστασίας της υγείας, την ολόπλευρη μόρφωση, την ισόρροπη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την ανάπτυξη ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και ευτυχισμένων ανθρώπων που παίρνουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Μπορούμε και πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί να προβάλλουμε τη σοσιαλιστική προοπτική πιο μαζικά και αποφασιστικά, μέσα από την καθημερινή μας δράση στο κίνημα και στους χώρους όπου ζει, δουλεύει και σπουδάζει η νεολαία, συσπειρώνοντας δυνάμεις στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής.

Συμπερασματικά, οι σύγχρονες ανάγκες της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης στους χώρους της νεολαίας απαιτούν αναβαθμισμένο ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό για τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ. Έχει ιδιαίτερη σημασία η αφομοίωση του Προγράμματος του ΚΚΕ, των συμπερασμάτων από τη μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον προηγούμενο αιώνα, τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης. Όπως επίσης να μελετάμε και να αξιοποιούμε τις σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος σε ζητήματα Ιστορίας, οικονομίας, επιστήμης, εκπαίδευσης, την πλούσια δράση του στον τομέα του πολιτισμού, όπως κάνουμε με το Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή.

 

ΠΙΟ ΓΟΡΓΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Είναι σαφές ότι από τον προσανατολισμό των αγώνων, από το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης και των νέων που αύριο θα μπουν στην παραγωγή, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας. Από αυτήν τη σκοπιά εξετάζουμε τη συμβολή της ΚΝΕ στο πλευρό του Κόμματος σε αυτό το στρατηγικής σημασίας καθήκον. Ζητούμενο είναι η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής μας παρέμβασης, ώστε να ωριμάζει και να ενισχύεται ο αντικαπιταλιστικός-αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του κινήματος, με όλο και πιο ενισχυμένη τη συμμετοχή νέων που προέρχονται από εργατικές-λαϊκές οικογένειες.

Κάτω από την πρωτοπόρα δράση των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, γίνονται βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην αλλαγή του συνδικαλιστικού συσχετισμού σε σωματεία και συλλόγους, στη διεύρυνση του ΠΑΜΕ, στη δημιουργία νέων συνδικάτων, στη μαζικοποίηση άλλων. Νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές, σπουδαστές συμμετέχουν, αρκετοί για πρώτη φορά στο κίνημα, σε αρχαιρεσίες και στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια με τους κομμουνιστές, συμβάλλοντας στην αλλαγή συσχετισμών, όπως στους φοιτητικούς συλλόγους με την πρωτιά της Πανσπουδαστικής, στους εκπαιδευτικούς, στους υγειονομικούς κ.α. Αυτήν την κοινή δράση για την οργάνωση της πάλης πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και να την αναπτύξουμε, παίρνοντας υπόψη τον τρόπο που μπορεί να συμβάλλει κάθε νέος και νέα με βάση τα ενδιαφέροντα, τις ικανότητες, την πείρα του.

Στις φετινές μαζικές αγροτικές κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή αρκετών νέων ηλικιακά αγροτών, στο μέτωπο της υγείας, της παιδείας κ.α. ωριμάζει σε διευρυμένες λαϊκές μάζες η προοπτική της κοινωνικής συμμαχίας. Γίνονται ορισμένα βήματα στη συμπόρευση του φοιτητικού, σπουδαστικού και μαθητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα.

Προφανώς δεν κλείνουμε τα μάτια στη συνολική κατάσταση. Η μεγάλη μάζα των νέων εργαζόμενων βρίσκεται ακόμα έξω από τα σωματεία. Η οργάνωση της νεολαίας στους χώρους κατάρτισης είναι μικρή. Στους φοιτητές είναι ζητούμενο να ανέβει η συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες. Η κατάσταση στο μαθητικό κίνημα δεν άλλαξε ριζικά. Δυναμώνουν οι προσπάθειες πολύμορφης χειραγώγησης, καταστολής, αντιδραστικής παρέμβασης στα εσωτερικά του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλοίωσης του διεκδικητικού του χαρακτήρα. Επιδρά η λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».

Μας απασχολεί το πώς θα ανέβει ο βαθμός οργάνωσης της νεολαίας στους φορείς του κινήματος. Πρώτο μέλημα είναι η εγγραφή περισσότερων νέων εργατών στα συνδικάτα, η συμμετοχή τους στη δράση των σωματείων, στις συνελεύσεις, στις κινητοποιήσεις, συνολικά στις διαδικασίες του κινήματος, καθώς και η δημιουργία νέων σωματείων και συλλόγων εκεί που δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση. Να φτιαχτούν σύλλογοι και επιτροπές σπουδαστών στις σχολές κατάρτισης. Να βοηθήσουμε ως ΚΝΕ για να έρθουν σε επαφή τα σωματεία με τους σπουδαστές. Στο μαθητικό κίνημα μας ενδιαφέρει η εκλογή περισσότερων αγωνιστών μαθητών στα μαθητικά συμβούλια, να δυναμώσει ο αγωνιστικός προσανατολισμός και ο συντονισμός περισσότερων μαθητικών συμβουλίων. Να συμβάλουμε να ενταχθούν περισσότερες νέες στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους συλλόγους και ομάδες της ΟΓΕ, πρώτα απ’ όλα τα γυναικεία στελέχη και μέλη της ΚΝΕ. Να υπάρξει προσανατολισμός για τη συμμετοχή και την καθοδήγηση των δυνάμεων της ΚΝΕ σε πολιτιστικούς, αθλητικούς ή εθνικοτοπικούς συλλόγους, που συσπειρώνουν αρκετούς νέους και μπορούν προσαρμοσμένα να παίξουν ρόλο και στη συλλογική διεκδίκηση.

Μας απασχολεί να ζωντανεύουν τα συνδικάτα, οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, οι μαθητικές κοινότητες, να βελτιώνεται η λειτουργία των ΔΣ και των μαθητικών συμβουλίων, να οργανώνεται η ζωή και η δράση των φορέων για το σύνολο της ζωής των νέων ώστε να τραβιούνται στον αγώνα περισσότερες δυνάμεις. Να ανέβει επίπεδο η ικανότητά μας στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά που συμβάλλει αποφασιστικά στην οργάνωση των νέων στα σωματεία, στους άλλους μαζικούς φορείς.

Μας απασχολεί να σταθεροποιηθεί και να μεγαλώσει το βήμα που έγινε στην αλλαγή των συσχετισμών σε σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους. Αυτό να εκφράζεται στη συσπείρωση με το ΠΑΜΕ και το ΜΑΣ, στην υιοθέτηση από περισσότερους νέους του πλαισίου πάλης που θέτει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες των νέων.

Δουλεύοντας με αυτά τα καθήκοντα, κάνοντας συγκεκριμένες τις κατευθύνσεις μας σε κάθε χώρο και τμήμα της νεολαίας, φιλοδοξούμε όχι μόνο την άνοδο των αγώνων και της οργάνωσης της νεολαίας, αλλά και να επιδράσουμε πιο αποτελεσματικά στα αιτήματα της πάλης, στη στόχευση των αγώνων, στη συνάντηση των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών με την εργατική τάξη και το κίνημά της, στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της αυριανής βάρδιας της εργατικής τάξης με τις αξίες της ταξικής πάλης.

Ένα βασικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι η ανάγκη σήμερα, ακόμα πιο έντονα, να μπούνε στο επίκεντρο οι σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας και της εργατικής-λαϊκής οικογένειας, να αποκαλύπτονται οι αιτίες και οι υπεύθυνοι που δεν ικανοποιούνται, εκεί να κατευθύνεται η συλλογική διεκδίκηση. Άλλωστε, εκτιμώντας την πλούσια εμπειρία που συγκεντρώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, εντοπίσαμε την ανάγκη να δίνεις απάντηση σε όλον αυτόν τον κόσμο που πάλευε στο κρίσιμο ερώτημα, ποιοι και γιατί στερούν τα δικαιώματα της νεολαίας, πώς και με ποιους μπορεί να τα κατακτήσει, τι αγώνας χρειάζεται και με ποια κατεύθυνση.

Μέσα στο κίνημα και στους αγώνες έχει μεγάλη σημασία να αποκτάμε την ικανότητα διεξαγωγής της διαπάλης με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, με απόψεις που υπονομεύουν τη συμμετοχή ή τη ριζοσπαστικοποίηση, να αποκτάμε την ικανότητα πειθούς και κοινής δράσης με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, συγχύσεις, δισταγμούς, έλλειψη πείρας από αγώνες, επιδιώκοντας να ενισχύεται το ρεύμα αμφισβήτησης του συστήματος και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, μέσα από το ξεδίπλωμα της στρατηγικής του Κόμματος στη δράση. Τα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ να καταξιώνονται στο χώρο τους ως πρωτοπόροι αγωνιστές, να δείχνουν αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, να έχουν σαφήνεια στα αιτήματα και τους στόχους πάλης, να κλιμακώνουν στη μορφή και στο περιεχόμενο, να αναπτύσσουν αγωνιστικούς δεσμούς παίρνοντας υπόψη το επίπεδο συνείδησης των ανθρώπων που απευθύνονται και με στόχο να επιδρούν με την επεξεργασμένη μας παρέμβαση, να κερδίζουν με την πολιτική του ΚΚΕ.

 

ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗΣ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Η θετική εκτίμηση της πορείας της ΚΝΕ δεν πρέπει να κρύψει σοβαρές αδυναμίες που υπάρχουν στην καθοδηγητική δουλειά, στη λειτουργία της ΟΒ για την αφομοίωση και κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση του δυναμικού μας, στους χαλαρούς πολιτικούς δεσμούς με ευρύτερες μάζες νέων, σε ρυθμούς οργανωτικής ανάπτυξης που βρίσκονται πίσω από τις εκφρασμένες δυνατότητες.

Η βελτίωση της ποιότητας της καθοδηγητικής δουλειάς προϋποθέτει την αναβάθμιση του ιδεολογικού στοιχείου στη λειτουργία των οργάνων, την κατάκτηση από όλο το στελεχικό δυναμικό καθημερινής σχέσης με το Ριζοσπάστη, δυναμώνοντας τα πολιτικά επιχειρήματα στην καθημερινή καθοδήγηση.

Η λειτουργία της ΟΒ να στηρίζεται όλο και περισσότερο σε γερό, κομμουνιστικό, θεωρητικό υπόβαθρο, με πείσμα και υπεροχή για τους σκοπούς της πάλης μας. Να εξασφαλίζουμε τη δημιουργική δραστηριοποίηση όλων μας των δυνάμεων, ενισχύοντας εκείνα τα στοιχεία που δημιουργούν πολιτική αυτοπεποίθηση και διάθεση για δράση. Στοιχεία όπως η ενίσχυση οργανωμένης ιδεολογικής-πολιτικής συζήτησης στις ΟΒ, η ενθάρρυνση να λέει ο καθένας τη γνώμη του, η σαφήνεια στο τι επιδιώκουμε από κάθε μας ενέργεια και πώς θα το πετύχουμε, η συζήτηση των συμπερασμάτων μετά από κάθε μάχη είναι απαραίτητα να κατακτώνται μέσα στο πλαίσιο της λειτουργίας της ΟΒ.

Η ενίσχυση και ποιοτική αναβάθμιση του ιδεολογικού στοιχείου στη δουλειά της ΚΝΕ, πλευρές της οποίας είναι και τα παραπάνω, είναι η απάντηση στις νέες, αυξημένες απαιτήσεις, που έχει αναδείξει η ανάπτυξη της δράσης μας, ώστε πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά να παλεύουμε για την πραγματική διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα στα οποία εγκλωβίζει τη ζωή και τις προοπτικές της νεολαίας το καπιταλιστικό σύστημα και η αστική εξουσία, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, παράλληλα με την πρωτοπόρα δράση στους καθημερινούς αγώνες είναι που μπορεί να ενισχυθεί η γνώση και η μαχητική στράτευση των δυνάμεων στην προβολή της υπεροχής, της επικαιρότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Να ενταθεί η αδιάκοπη προσπάθεια για την κατάκτηση της γνώσης που είναι δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο. Να καλλιεργηθεί η ανυπότακτη στάση ζωής και η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, αλλά και η αγάπη για τον εργαζόμενο άνθρωπο, το αίσθημα της πραγματικής αλληλεγγύης απέναντι στις δυσκολίες της ζωής και του αγώνα, η αγωνιστική υπερηφάνεια αυτού που αρνείται να σκύψει το κεφάλι υποτασσόμενος σε αυτές. Να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερο οι αγωνιστικοί δεσμοί με ακόμα περισσότερες χιλιάδες νέων σε όλους στους χώρους δουλειάς, μόρφωσης, κατοικίας, ψυχαγωγίας. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η πρωτοπόρα δράση ενάντια στο αιματοκύλισμα των λαών και τις πολεμικές συγκρούσεων των ιμπεριαλιστικών κρατών για τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών, με την άμεση εμπλοκή μάλιστα της χώρας μας, να ενισχυθεί η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να βγει ο λαός μας από τα δόκανα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών κρατώντας ο ίδιος το τιμόνι της εξουσίας στα χέρια του και όχι να εγκλωβιστεί στις ίδιες αδιέξοδες λογικές στήριξης του ξεπερασμένου συστήματος και του κράτους της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Όλα αυτά, που θέτουν στο επίκεντρο την ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς στις Οργανώσεις της ΚΝΕ και τον περίγυρο των δυνάμεών μας, την ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο κίνημα, είναι ουσιαστικοί όροι για την αναβάθμιση της παρέμβασης της ΚΝΕ στις σημερινές σύνθετες συνθήκες και εξελίξεις που κυοφορούν «μεγάλα» γεγονότα. Καθώς οι εξελίξεις επιδρούν αντιφατικά στη συνείδηση των νέων των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων είναι κρίσιμο ζήτημα η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση και η αναβάθμιση της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας της ΚΝΕ για να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες και τις διάφορες καμπές και φάσεις της επαναστατικής πάλης.

Στηριγμένοι στην Απόφαση του 13ου Συνεδρίου της ΚΝΕ και τις αποφάσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και της ΚΕ του Κόμματος, έχοντας συγκεντρώσει σημαντική πείρα και αποτελέσματα από τη δράση μας, εξοπλισμένοι με τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ και κατακτώντας νέες θέσεις στο κίνημα, προετοιμαζόμαστε και παλεύουμε για τους «σεισμούς που μέλλονται να ’ρθουν». Οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για να φτάσουμε στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ με ΚΝΕ πιο γερή και μαζική.

 


ΣημειώσειςΣημειώσεις

* Ο Θοδωρής Κωτσαντής είναι Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

1. Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη 2024.