Στη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να ηγηθεί στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης για να μην εφαρμοστούν οι αντεργατικές διατάξεις, για να μπουν εμπόδια στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.
Να εκφράσει με τη γραμμή και τις επεξεργασίες του, τη σχεδιασμένη πολιτική παρέμβασή του πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου.
Να οργανώσει νέους σημαντικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, ενισχύοντας την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, δίνοντας ώθηση στην ουσιαστική βελτίωση και στην άνοδο του βαθμού της οργάνωσης της εργατικής τάξης, στη δράση των συνδικάτων και στην αγωνιστική κινητοποίηση νέων δυνάμεων, στη διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις.
Μέσα από ένα τέτοιο μεγάλο μέτωπο θα παλέψουμε για την υλοποίηση των στόχων που θέσαμε στο 21ο Συνέδριο, για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.
Αντίστοιχα, η πάλη για το ξήλωμα τον αντεργατικών νόμων και τη διεκδίκηση σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς με σύγχρονα δικαιώματα και τη μείωση των ωρών εργασίας, για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων πρέπει να γίνει η προμετωπίδα για την ανάπτυξη της πάλης του εργατικού κινήματος τα επόμενα χρόνια, να είναι η βασική αιχμή που θα συνενώνει και θα συντονίζει την πάλη των συνδικάτων στην αναμέτρησή τους με τις αστικές κυβερνήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Σε αυτή την κατεύθυνση έχουμε συγκεντρώσει σημαντική πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί στις νέες συνθήκες.
Η ιστορία του εργατικού κινήματος, ακόμα και η πιο πρόσφατη, καταγράφει δεκάδες περιπτώσεις σε χώρους δουλειάς και κλάδους όπου η αποφασιστική στάση των συνδικάτων και η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων ήταν οι ουσιαστικοί παράγοντες για να οργανωθούν σημαντικοί αγώνες, να σπάσουν απαγορεύσεις, να αντιμετωπίσουν την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν και σήμερα τα συνδικάτα.
Με πρωτοβουλία και ΚΑΛΕΣΜΑ των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ μπορεί να εκφραστεί και να διευρυνθεί σε σχέση με το απεργιακό μέτωπο του Ιούνη ένα πλατύ μέτωπο εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικαλιστών που παλεύουν για να βάλουν εμπόδια στην υλοποίηση συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής και των αντεργατικών νόμων, που δυναμώνουν την πάλη στο χώρο δουλειάς, στην επιχείρηση, στον κλάδο, ώστε να αποσπώνται νέες κατακτήσεις. Μια πάλη που θα συνενώνεται και θα συντονίζεται σε τοπικό, κλαδικό, πανελλαδικό επίπεδο, αξιοποιώντας την πείρα που έχουμε συγκεντρώσει από τη δράση των κομμουνιστών για την οργάνωση μεγάλων μετώπων πάλης.
Με αυτή τη βασική κατεύθυνση μπορεί να αξιοποιηθεί και εμπλουτιστεί το πλαίσιο πάλης που δίνει τη δυνατότητα να εκφραστεί η συμμετοχή πλατιών εργατικών τμημάτων στον αγώνα, δίνει τη δυνατότητα να συντονιστεί η πάλη των συνδικάτων και των συνδικαλιστών που αγωνιούν γι’ αυτή την κατάσταση, προβληματίζονται, διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.
 
Διαμορφώνουμε πλαίσιο πάλης που έχει ως βασικούς άξονες:
• Αυξήσεις στους μισθούς. Κανείς εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ.
• Επαναφορά του κατώτατου μισθού με νόμο, ως αφετηρία για την ουσιαστική αύξησή του.
• Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των κλαδικών ΣΣΕ, της αρχής της ευνοϊκότερης Σύμβασης, των τριετιών.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν και καταργούν εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
• Σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, 7ωρο - 5νθήμερο - 35ωρο. 6ωρο - 5νθήμερο - 30ωρο για τα Βαριά και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
• Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας.
• Επαναφορά της Κυριακής - αργίας σε όλους τους κλάδους.
 
Πιο συγκεκριμένα, κάλεσμα απειθαρχίας ενάντια στο νόμο 4808/2021:
• Να μείνει ανενεργό το Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.). Κανένα σωματείο να μην καταθέσει μητρώα, καταστατικό, οικονομικές καταστάσεις, στο κρατικό μητρώο.
• Όχι στο ηλεκτρονικό φακέλωμα και στην ηλεκτρονική ψηφοφορία. Καμία ηλεκτρονική λίστα με ονόματα και άλλα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα στο κράτος και στους εργοδότες. Υπερασπίζουμε την ελευθερία επιλογής και τη μυστικότητα της ψήφου των εργαζομένων για την εκλογή ΔΣ και αντιπροσώπων, το δικαίωμα ενεργής συμμετοχής στις μαζικές διαδικασίες, τη συζήτηση και τη λήψη αποφάσεων.
• Προστασία της συνδικαλιστικής δράσης, προστασία του συνόλου των ιδρυτικών μελών ενός σωματείου. Κατοχύρωση της ανεμπόδιστης συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς, εξασφάλιση των συνδικαλιστικών αδειών.
• Όχι στις απολύσεις συνδικαλιστών. Ακύρωση κάθε απόλυσης και κάθε δίωξης για συνδικαλιστική δράση.
• Κάτω τα χέρια από τις συνδρομές και τα οικονομικά των συνδικάτων. Ενίσχυση του ΟΑΕΔ για την αποκλειστική χρηματοδότηση και την πραγματική προστασία των εργαζομένων, των ανέργων και των οικογενειών τους.
• Επαναφορά των ποσοστών συμμετοχής στις γενικές συνελεύσεις που προβλεπόταν πριν το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ το 2018.
• Απειθαρχία και κατάργηση του απεργοσπαστικού μηχανισμού που φέρει πλέον τον τίτλο του «προσωπικού εγγυημένης παροχής υπηρεσιών».
• Επαναφορά της δυνατότητας στα κλαδικά συνδικάτα, στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα να ασκούν ανεμπόδιστα τη συνδικαλιστική τους δραστηριότητα, μεταξύ άλλων να μπορούν να καλύπτουν τον αγώνα κάθε συνδικάτου με τη μορφή πάλης που θα επιλέξει το ίδιο.
• Προστασία του απεργιακού δικαιώματος έναντι της απεργοσπασίας και απαγόρευση της ανταπεργίας (lockout).
• Κατάργηση της προβοκατόρικης διάταξης περί «άσκησης ψυχολογικής βίας» που αποτελεί όχημα δίωξης αγωνιστών που περιφρουρούν τον αγώνα τους.
 

Με βάση τα παραπάνω, να διαμορφώσουμε ένα πλατύ ΚΑΛΕΣΜΑ Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και συνδικαλιστών, που θα απευθύνεται και σε άλλους μαζικούς φορείς του κινήματος, για προσπάθεια νέας αγωνιστικής συσπείρωσης. Η πάλη για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων είναι δεμένη με την πάλη για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων και προϋποθέτει την οργανωμένη απειθαρχία στην προσπάθεια που κάνει το αστικό κράτος και οι επιχειρηματικοί όμιλοι να βάλουν τους εργατικούς αγώνες στο γύψο.

Επιδιώκουμε το ΚΑΛΕΣΜΑ και το πλαίσιο πάλης των συνδικάτων να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης στους χώρους δουλειάς. Ιδιαίτερα για τους μήνες Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, να διαμορφωθεί σχέδιο που θα εξασφαλίζει ένα πλατύ άνοιγμα στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων και των κλάδων, σχέδιο συζητήσεων στις διοικήσεις των συνδικάτων, συγκεντρώσεων και συνελεύσεων, ώστε να καταγράψουμε εκατοντάδες αποφάσεις καταδίκης του νόμου και των διατάξεών του από σωματεία που συντονίζονται στη δράση, εκατοντάδων συνδικαλιστών, απλών εργαζομένων σε χώρους που στηρίζουν το ΚΑΛΕΣΜΑ.

Αξιοποιούμε επίσης τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, άλλες πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, για πλατιά διαφώτιση και αυτοτελή κομματική παρέμβαση. Στο κεντρικό Φεστιβάλ έχει προγραμματιστεί κεντρική εκδήλωση-συζήτηση.

Στοχεύουμε να διαμορφωθεί ένα μαζικό μέτωπο συνδικάτων που αποφασιστικά θα στηρίξει αυτή τη γραμμή πάλης και τις δίκαιες διεκδικήσεις τους. Στόχος είναι να πραγματοποιηθεί αρχές Οκτώβρη, μετά το κεντρικό Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα, πλατιά σύσκεψη συνδικάτων στην Αττική και σε άλλες πόλεις για την αποφασιστική κλιμάκωση του αγώνα, επιδιώκοντας να συμμετέχουν όσο το δυνατό περισσότερα σωματεία και συνδικαλιστές.

Υπάρχουν πολλά συνδικάτα και πολλοί συνδικαλιστές που κατανοούν ότι αυτές οι ανατροπές αποτελούν ισχυρό χτύπημα ιστορικής σημασίας για το συνδικαλιστικό κίνημα, ότι επιδιώκουν να σμπαραλιάσουν την αντίσταση των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς και στον κλάδο. Ότι ανοίγουν το δρόμο για αντιδραστικές επιλογές που θα δυσκολέψουν αφάνταστα την εγγραφή ενός εργαζομένου στο σωματείο του. Υπάρχουν δηλαδή οι προϋποθέσεις να μπουν πολλές δυνάμεις στη μάχη.

Το μαζικό άνοιγμα και η πλατιά συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς πρέπει να συνοδεύεται από την προσπάθεια ανάπτυξης επιχειρησιακών και κλαδικών αγώνων που θα τροφοδοτούν την ενιαία αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική και θα κλιμακώσουν την πάλη. Θα μπλοκάρουν στην πράξη την εφαρμογή των αντεργατικών νόμων και θα κατοχυρώνουν νέες κατακτήσεις, διευρύνοντας το πλαίσιο πάλης με ζητήματα που αφορούν τη ζωή όλων των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Αγώνων που θα στοχεύουν και στην υπογραφή κλαδικών, τοπικών, επιχειρησιακών ΣΣΕ, θα διεκδικούν και θα υπερασπίζονται το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, θα απαγορεύουν τις απλήρωτες υπερωρίες, θα παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς, αλλά και θα αγωνίζονται για μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, ενάντια στις αυξήσεις και τις ανατιμήσεις που ροκανίζουν το λαϊκό εισόδημα, ενάντια στους πλειστηριασμούς, ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για το δικαίωμα των παιδιών του λαού στη μόρφωση, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας, τα τεράστια κενά στο δημόσιο σύστημα υγείας μέσα στην πανδημία, για αποκατάσταση και αλληλεγγύη στους πληγέντες από τις φωτιές, τις πλημμύρες κ.ά.

Χρειάζεται επίσης να είναι καθαρό ότι ο βασικός τρόπος για να μην περάσει η ατομική διευθέτηση στο χρόνο εργασίας, η αύξηση των υπερωριών, η δουλειά την Κυριακή κ.ά., είναι η οργάνωση στο χώρο δουλειάς και η υπογραφή ΣΣΕ (επιχειρησιακή, κλαδική, τοπική). Υπάρχουν προϋποθέσεις σε ορισμένους κλάδους, όπως στους οικοδόμους, στο μέταλλο και στην ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, στο φάρμακο, στον τουρισμό- επισιτισμό, στους ναυτεργάτες, στα τρόφιμα - ποτά, στις τηλεπικοινωνίες κ.α.

Μπορεί να δυναμώσει η πάλη για την Κυριακή - αργία στο εμπόριο και σε κάθε νέο κλάδο που θα επιδιωχθεί να περάσει η κατάργησή της (π.χ. σκυρόδεμα, ταχυμεταφορές), όπου είναι δυνατό, ενισχύοντας την κοινή δράση με συλλόγους αυτοαπασχολούμενων, γυναικών, άλλους μαζικούς φορείς.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες εξέλιξης της πάλης θα δυναμώνει η οργανωμένη απειθαρχία των συνδικάτων ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει τη δράση τους στο γύψο και η οποία πρέπει να στηρίζεται πρώτα και κύρια στη μαζική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες θα δυναμώνει η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση σε όσους συνδικαλιστές διώκονται, από ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και άλλων σύμμαχων λαϊκών δυνάμεων.

 

Τα δικαιώματα και η δράση των συνδικάτων είναι αδιαπραγμάτευτα, δεν παραχωρούνται στο κράτος και στην εργοδοσία.

Με αποφασιστικότητα επιδιώκουμε να εκφραστεί η πλατιά αντίθεση των συνδικάτων ενάντια στην εφαρμογή του κρατικού φακελώματος ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε., το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικάτων και των μελών τους, τις ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες.

Επιδιώκουμε να υπάρχει μαζική απειθαρχία στην υποχρέωση αλλαγής των καταστατικών των συνδικάτων, ξεκινώντας από Ομοσπονδίες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, Εργατικά Κέντρα, μεγάλα συνδικάτα, παράλληλα με την προσπάθεια για την κλιμάκωση της πάλης.

Κανένα σωματείο να μην καταθέσει το καταστατικό, το πρακτικό αρχαιρεσιών και τις οικονομικές του καταστάσεις στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει λόγο στην ίδρυση και στη λειτουργία των συνδικάτων. Αντιβαίνει ακόμα και τη στοιχειώδη ανεξαρτησία τους η τέτοια άμεση παρέμβαση του κράτους και της εργοδοσίας.

Τα συνδικάτα να μην καταθέσουν τις λίστες για το «Προσωπικό Εγγυημένης Παροχής Υπηρεσιών», να μη νομιμοποιήσουν κανέναν απεργοσπαστικό μηχανισμό.

Επίσης, τα συνδικάτα δεν παραδίδουν οικονομικές λίστες, αφού δεν έχουν κερδοσκοπική δραστηριότητα. Άλλωστε ελέγχονται ήδη από την εφορία για τις οικονομικές τους συναλλαγές. Μόνη πηγή χρηματοδότησής τους είναι οι συνδρομές των μελών τους και σε ορισμένα η χρηματοδότηση από τον ΟΑΕΔ που όμως είναι και αυτά χρήματα από τις ίδιες τις εισφορές των εργαζομένων.

Αναδεικνύουμε σταθερά ότι τα συνδικάτα είναι τα μόνα αρμόδια με βάση το καταστατικό να τηρούν μητρώα μελών, λίστες συνδρομών και καταστάσεις ψηφισάντων. Με βάση τα καταστατικά καθορίζουν τους σκοπούς και τους στόχους τους, υπερασπίζονται τις μαζικές, συλλογικές, δημοκρατικές διαδικασίες τους, τον τρόπο με τον οποίο οργανώνουν τις αρχαιρεσίες τους για τα ΔΣ και τους αντιπροσώπους, για τη λήψη απόφασης για απεργία, διαφυλάσσοντας τη μυστικότητα και το αδιάβλητο της διαδικασίας με τη φυσική παρουσία των μελών τους.

Η ηλεκτρονική, εξ αποστάσεως, επιστολική κλπ. ψηφοφορία δεν πρέπει να περάσει. Να γίνει υπόθεση πρώτα και κύρια των εργαζομένων η απόρριψη και το μπλοκάρισμά της μέσα από πλατιά διαφώτιση, από μαζικές διαδικασίες στους χώρους δουλειάς, με συνελεύσεις των συνδικάτων, με συγκεντρώσεις και συσκέψεις. Αξιοποιούμε τη θετική πείρα από τη μαζική απόρριψη της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στα περισσότερα συνδικάτα.

Στα συνέδρια Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, βάζουμε το θέμα στη συνέλευση των αντιπροσώπων. Επιδιώκουμε να υπάρχει απόφαση των Συνεδρίων ενάντια στις ηλεκτρονικές, επιστολικές, εξ αποστάσεως ψηφοφορίες. Να εξετάσουμε και αποφασίσουμε τη δυνατότητα μη νομιμοποίησης των αντιπροσώπων σωματείων που έκαναν ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες.

Να τροφοδοτούμε συνεχώς αυτή την προσπάθεια με αρθρογραφία στοιχείων που επιβεβαιώνουν τη διαβλητότητα και το φακέλωμα, όπως κατήγγειλαν οι δυνάμεις μας στις αντίστοιχες διαδικασίες που έγιναν μέχρι σήμερα, στις εκλογές της «Τράπεζας Πειραιώς», στη «Γερμανός», στην Περιφέρεια Αττικής κ.α.

Σε συνδικάτα που οι δυνάμεις μας δρουν με όρους μειοψηφίας, πρέπει να αξιοποιούν κάθε δυνατότητα για να αποκαλύπτουν τους πραγματικούς στόχους της κυβέρνησης, γιατί νομοθέτησε αυτό το τερατούργημα, γιατί επιδιώκει να χτυπήσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μαζεύουμε υπογραφές, επιδιώκουμε να γίνουν συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, στέλνουμε μαζικά διαβήματα εργαζομένων στην πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου.

Παίρνουμε την πρωτοβουλία για να διαμορφωθεί ένα ευρύ δίκτυο καταδίκης από νομικούς, καλλιτέχνες, άλλες προσωπικότητες και φορείς ενάντια στο ηλεκτρονικό φακέλωμα και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Να δημοσιεύουμε δηλώσεις τέτοιων προσωπικοτήτων στο Ριζοσπάστη και στα άλλα μέσα του Κόμματος, στα μέσα του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων.

Να διαμορφωθεί κείμενο υπογραφών που να απευθύνεται σε νομικούς με στόχο να συγκεντρωθούν εκατοντάδες υπογραφές. Επίσης στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας να δούμε τη συγκρότηση ομάδας νομικών που θα ετοιμάσει ακόμα και νομική προσφυγή απέναντι στις ανατροπές που επιβάλλει ο νόμος.

Παράλληλα, να στήσουμε τείχος προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης. Η πάλη ενάντια στις απολύσεις συνδικαλιστών πρέπει να γίνει υπόθεση πρώτα και κύρια των εργαζομένων, των συνδικάτων, άλλων μαζικών φορέων, στο χώρο δουλειάς, στην πόλη, στον κλάδο, να υψώνεται ένα δίκτυο αλληλεγγύης και αγώνα ώστε να ακυρώνονται και να επιστρέφουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά.

Το παράδειγμα της απόλυσης του προέδρου του σωματείου μεταλλωρύχων Β. Ελλάδος είναι η πρώτη απόλυση συνδικαλιστή με εφαρμογή του νέου νόμου, αφού μαζί με την απόλυση υπάρχει και η απαγόρευση εισόδου στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης, παρά το γεγονός ότι παραμένει ο πρόεδρος της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Επίσης, απόλυση είχαμε σε ξενοδοχοϋπάλληλο στα Χανιά, επειδή αρνήθηκε να δουλέψει απλήρωτη υπερωρία πέραν του 8ωρου. Πρέπει να διαμορφώσουμε λίστα με τέτοιες απολύσεις, να φέρνουμε το θέμα στη Βουλή, να οργανώνουμε νομικές ενέργειες παράλληλα με τη δράση των συνδικάτων για την ακύρωση των απολύσεων.

Πρωτοστατούμε στην πάλη και απειθαρχούμε, παρά τις συνέπειες του νόμου.

Να πρωτοστατήσουμε στη συγκρότηση μιας μόνιμης επιτροπής στα πλαίσια του ΠΑΜΕ με εκπροσώπους σωματείων, δικηγόρους, προσωπικότητες από διάφορους χώρους (π.χ. καλλιτέχνες), για την οργάνωση της αλληλεγγύης ενάντια στις απολύσεις συνδικαλιστών στην Αθήνα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις και νομούς με πρωτοβουλία Εργατικών Κέντρων και μεγάλων συνδικάτων.

Τέλος, θα πρέπει τα συνδικάτα να απαντήσουν αποφασιστικά στην κυβέρνηση που τα εκβιάζει με τον οικονομικό στραγγαλισμό. Δηλαδή, η κυβέρνηση αξιοποιεί τη χρηματοδότηση των συνδικάτων από τον ΟΑΕΔ, που είναι εισφορές και χρήματα των ίδιων των εργαζομένων, για να τα υποχρεώσει να υποταχτούν στις αντεργατικές διατάξεις. Το κράτος και οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν έχουν καμιά δουλειά με τις εισφορές και τις συνδρομές των εργαζομένων, δεν μπορούν να εκβιάζουν τα συνδικάτα με αυτό τον τρόπο. Τα συνδικάτα να προετοιμάζονται με τη δημιουργία απεργιακών ταμείων και ταμείων αλληλεγγύης.

Οι αγώνες που αναπτύσσονται πρέπει να γνωρίζουν καθολική αλληλεγγύη, από τα σωματεία και τους εργαζόμενους του κλάδου, από τους κατοίκους της γειτονιάς και τους μαζικούς φορείς της πόλης, πανελλαδικά. Έχει τεράστια σημασία ο αγώνας μιας επιχείρησης για την υπογραφή ΣΣΕ ή για την αποτροπή μιας απόλυσης να βγαίνει από τους στενούς τοίχους του χώρου δουλειάς, να γνωρίζει την αλληλεγγύη και το συντονισμό.

Αυτό το αγωνιστικό κλίμα θα τροφοδοτεί η πάλη για την προστασία της υγείας του λαού με αιχμή τα μέτρα για την ενίσχυση του δημόσιου και δωρεάν καθολικού εμβολιασμού, των μέτρων για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σχολεία και στις σχολές. Η πάλη για την προστασία από τις φυσικές καταστροφές και για την πλήρη αποζημίωση όλων όσων πλήττονται, τη στήριξη των υποδομών και του κρατικού μηχανισμού με αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση. Η πάλη για κάθε πρόβλημα και κάθε δίκαιη διεκδίκηση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Με ορίζοντα την 1η Γενάρη 2022, όπου με βάση το νόμο πρέπει να ευθυγραμμιστούν όλα τα συνδικάτα αλλάζοντας τα καταστατικά τους, κλιμακώνουμε ώστε αρχές Δεκέμβρη να δυναμώσει η πάλη σε μαζικότητα και δυναμισμό με στόχο τη διαμόρφωση απεργιακού μετώπου και ανάλογου κλίματος μέσα στην εργατική τάξη και στις οικογένειες των εργατών πλατιά.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμβάλουν στη γενική κλιμάκωση της πάλης με μαζικά συλλαλητήρια τον Οκτώβρη σε όλη την Ελλάδα και κλιμάκωση με πανελλαδική - πανεργατική απεργία.

Παράλληλα, θα αναπτύσσεται η αυτοτελής δουλειά του Κόμματος, πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς, με παρεμβάσεις στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, ανοίγοντας συνεχώς τέτοια ζητήματα και στηρίζοντας τη δουλειά μας στο μαζικό κίνημα, με κομματικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Η πείρα από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη έδειξε ότι η πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ με τις συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις επέδρασε στην ολόπλευρη ανάδειξη του θέματος, στη διαμόρφωση αγωνιστικού μαχητικού κλίματος.

 

Δίνουμε ορισμένα πρόσφατα παραδείγματα απειθαρχίας του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου να γίνουν αυτά ευρύτερα γνωστά και να αξιοποιηθούν στην πάλη των εργαζομένων:

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ΣΣΕ που υπέγραψε το 2018 το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής για τη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα, που διατήρησε το 7ωρο - 5νθήμερο - 35ωρο και επέβαλε αυξήσεις στο μεροκάματο. Συλλογική Σύμβαση που δεν έγινε υποχρεωτική από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού οι εργοδότες, αξιοποιώντας το νόμο Βρούτση, δεν κατέθεσαν μητρώο μελών, όμως με την πάλη του συνδικάτου και των εργαζομένων επιβλήθηκε σε πολλούς εργοδότες.

Αντίστοιχο παράδειγμα είναι οι «εργοταξιακές» συμβάσεις που υπογράφει τα τελευταία χρόνια το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας σε μεγάλα έργα και η συνολική δράση της Ομοσπονδίας και των συνδικάτων του κλάδου που διατηρούν το 7ωρο - 5νθήμερο.

Είναι επίσης οι αγώνες του Συνδικάτου Τουρισμού - Επισιτισμού στην Αττική και ορισμένων επιχειρησιακών σωματείων σε ξενοδοχεία που έχουν καταργήσει στην πράξη σε ορισμένους χώρους δουλειάς την απαράδεκτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας που επιβάλλει η κλαδική ΣΣΕ.

Είναι οι αγώνες της ΟΕΝΓΕ και των νοσοκομειακών γιατρών που έχουν μπλοκάρει την εφαρμογή του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

Έχουμε συγκεντρώσει σημαντική πρόσφατη πείρα από την πάλη των συνδικάτων ενάντια στο νόμο της ΝΔ που απαγορεύει τις διαδηλώσεις, αλλά και ενάντια στο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεψε τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς σε «ιδιώνυμο αδίκημα». Οι μαζικοί αγώνες των συνδικάτων μετέτρεψαν αυτούς τους νόμους σε ανενεργούς, περιφρουρώντας ταυτόχρονα τις συγκεντρώσεις τους από την κρατική καταστολή και τις προβοκάτσιες.

Στα χαρτιά έμεινε ο απεργοκτόνος νόμος του ΣΥΡΙΖΑ. Με αποφάσεις κλαδικών σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών καλύφθηκαν πολλοί αγώνες σε επίπεδο επιχειρήσεων, που η εργοδοσία τα οδηγούσε στα δικαστήρια και πετύχαινε αποφάσεις αναστολής των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Οι πρόσφατες απεργίες των ναυτεργατών ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη έγιναν κόντρα στις δικαστικές αποφάσεις, γιατί στηρίχτηκαν πρώτα και κύρια από τα συνδικάτα του κλάδου με τη συμμετοχή των ίδιων των ναυτεργατών, αξιοποιώντας και την πείρα που έχει ο κλάδος, αλλά και την πλατιά εργατική και λαϊκή αλληλεγγύη.

Η συμμετοχή των συνδικάτων στη Σταθερή Τροχιά στις απεργίες ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, κόντρα στις δικαστικές αποφάσεις και στις απειλές για διοικητικές κυρώσεις από το υπουργείο Μεταφορών είναι άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα αποφασιστικής δράσης συνδικάτων και εργαζομένων σε ένα χώρο δουλειάς να μην υποχωρήσουν.

Επίσης, η πλατιά συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην αποχή ενάντια στην εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την εκλογή αιρετών, όπως και στην Περιφέρεια Αττικής, δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες.

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την αξία της οργάνωσης, της ταξικής πάλης, επιβεβαιώνουν ότι με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι μπορούν να αμφισβητήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, να αφήσουν στα χαρτιά αντεργατικούς νόμους, να αποσπάσουν ορισμένες κατακτήσεις.

Η πάλη για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων επιδιώκουμε να γίνει υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης με επίκεντρο το χώρο δουλειάς, την επιχείρηση, τον κλάδο. Ουσιαστικός όρος για την ανάπτυξη των αγώνων είναι η άνοδος της οργάνωσης των εργαζομένων, η ενίσχυση των κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων, η ίδρυση νέων, η συγκρότηση σωματειακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα με επίκεντρο το χώρο δουλειάς.

Οι καταγγελίες της επίθεσης που ξεδιπλώνουν κυβέρνηση και εργοδοσία δεν μπορούν να μπλοκάρουν την εφαρμογή των νόμων αν δεν υπάρξει κατάλληλη προετοιμασία για αγωνιστική δράση και κινητοποίηση ευρύτερων δυνάμεων, ώστε να μπλοκάρεται η αντιλαϊκή πολιτική σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, να διαμορφώνεται ένα πανελλαδικό μέτωπο για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Η δράση του ΚΚΕ για την απόκρουση των αντεργατικών νόμων και την οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους και νέες δυνατότητες για να μετρήσουμε ουσιαστικά βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην ανάπτυξη της κοινής δράσης με μαζικούς φορείς των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς, με συλλόγους φοιτητών και γυναικών, με άλλους μαζικούς φορείς.

Αθήνα, 20.9.2021
Η ΚΕ του ΚΚΕ

 

 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΟΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ, Η ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Ο νόμος (Χατζηδάκη) 4808/2021, που ψήφισε τον Ιούνη η ΝΔ, αποτελεί μια πραγματική τομή στην ανατροπή θεμελιακών κατακτήσεων στην οργάνωση του χρόνου εργασίας, στην κατάργηση του 8ωρου, αποτελεί ταυτόχρονα αντιδραστική αλλαγή σε όλο το πλέγμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με πολύχρονους και σκληρούς ταξικούς αγώνες. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση προβάλλει αυτήν ακριβώς την αντιδραστική ανατροπή στο απεργιακό δικαίωμα και τη λειτουργία των συνδικάτων ως τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Η πρώτη εγκύκλιος της κυβέρνησης για την εφαρμογή του νόμου ξεκινά από την απαγόρευση των απεργιών και τον περιορισμό των συνδικάτων με το κρατικό μητρώο.

Αποτελεί συνέχεια και διευρύνει όλες τις αντεργατικές ρυθμίσεις που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, συνολικά την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Ενσωματώνει και εξειδικεύει όλες τις αντίστοιχες οδηγίες της ΕΕ, τις λεγόμενες «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», που έχουν οδηγήσει σε χειροτέρευση των όρων ζωής και δουλειάς εκατομμυρίων εργαζομένων στις χώρες της Ευρώπης.

Με την ψήφιση του νόμου 4808/2021 έχει διαμορφωθεί πλέον ένα ισχυρό νομοθετικό οπλοστάσιο υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, που τους δίνει τη δυνατότητα να δώσουν ένα συντριπτικό χτύπημα στην οργάνωση της εργατικής τάξης. Να απονευρώσουν τα συνδικάτα από τις συλλογικές, μαζικές διαδικασίες, από τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στη λειτουργία και στη δράση τους και να τα μετατρέψουν σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες δημοψηφισμάτων με στόχο να ενισχύεται η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα πρότυπα των ξεπουλημένων συνδικάτων της ΣΕΣ (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων). Ένα νομοθετικό οπλοστάσιο που λύνει κι άλλο τα χέρια της εργοδοσίας και του αστικού κράτους για να εξαπολύσουν νέα, μεγαλύτερη επίθεση στο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα στον ταξικό πόλο του, στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έχοντας κυρίως στο στόχαστρο τις πετυχημένες και μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις σε μεγάλα εργοστάσια, σε σημαντικούς κλάδους, στις πρώην ΔΕΚΟ κλπ. Στόχος είναι να υπάρξει «σιγή νεκροταφείου» από το εργατικό κίνημα, να μην υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις στην υλοποίηση του αντεργατικού σχεδιασμού, να μην οργανώνεται η πάλη των εργαζομένων διεκδικώντας τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες τους. Να εμποδιστεί η παρέμβαση του ΚΚΕ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα.

Ξεχωρίζουμε τρεις βασικούς «πυλώνες» στις ανατροπές που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων:

– Τα ζητήματα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας και κατ’ επέκταση των μισθών,

– την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τη δράση των συνδικάτων,

– την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος.

 

Πιο συγκεκριμένα:

 

α) Ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Ο νόμος 4808/2021 αποτελεί ανατροπή βασικών διατάξεων του νόμου 1264/1982, του πλαισίου δηλαδή στο οποίο λειτουργούσαν τα συνδικάτα για περίπου 40 χρόνια και αποτύπωνε τον τότε συσχετισμό πάλης, αλλά και την προσπάθεια ενσωμάτωσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη στρατηγική του κεφαλαίου. Από το 1976-1980 είχαν προηγηθεί 575 απεργίες με 294.000 απεργούς ενάντια στο ν. 330 (στοιχεία από τα πρακτικά της Βουλής) και ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων ξεπερνούσε το 40%. Υπήρχε ορμητική άνοδος της οργάνωσης των εργαζομένων στα εργοστάσια και όλους τους κλάδους και άνοδος των αγώνων και των διεκδικήσεων. Ο νόμος 1264/82 ήρθε να ενσωματώσει το κίνημα παραχωρώντας μία σειρά δικαιώματα που σήμερα καταργούνται κι επιβάλλονται νέες αντιδραστικές αλλαγές.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται για πρώτη φορά μετά τον περίφημο ν. 330 η ίδρυση από το υπουργείο Εργασίας του Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.) που καθιστά υποχρεωτική την εγγραφή όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε ένα κρατικό μητρώο με πρόσβαση της εργοδοσίας από 1η Γενάρη του 2022, για να έχουν νομικά δικαίωμα τα συνδικάτα να ασκούν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, όπως τη συλλογική διαπραγμάτευση και την υπογραφή ΣΣΕ, τη χρηματοδότησή τους από τον ΟΑΕΔ, την προστασία των εκπροσώπων τους από απόλυση και μετάθεση, την απόφαση για απεργία ή άλλη μορφή πάλης, ακόμα και την εκπροσώπηση στην επιθεώρηση εργασίας για μια τριμερή διαφορά. Στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. κατατίθεται τροποποιημένο καταστατικό που περιλαμβάνει τις αλλαγές του νόμου, π.χ. ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για λήψη απεργιακής απόφασης και αρχαιρεσίες, τα πρακτικά των αρχαιρεσιών μέχρι και ονομαστικά τα μέλη των ψηφοδελτίων με ευαίσθητα δεδομένα, όπως ο ΑΜΚΑ, τα οικονομικά τους στοιχεία, τα ιδρυτικά μέλη ενός σωματείου, τα μέλη της διοίκησης και οι αντιπρόσωποι στα υπερκείμενα όργανα, μαζί και οι αναπληρωτές τους.

Η υποχρέωση των σωματείων να καταθέτουν τα μητρώα και τα οικονομικά τους στοιχεία στο αστικό κράτος θίγει τον πυρήνα των δικαιωμάτων τους, οδηγεί όχι απλώς σε περιορισμό αλλά σε κατάλυση της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης, νομιμοποιεί την παρέμβαση του αστικού κράτους στα εσωτερικά και τη λειτουργία τους.

Παρομοίως, η αναγνώριση των «Ενώσεων Προσώπων» ως ισότιμων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που επίσης εγγράφονται στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε., αποτελεί χτύπημα στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και άλλο ένα όπλο στα χέρια της εργοδοσίας για να χτυπήσει τα συνδικάτα. Γιατί κάθε εργοδότης, με πέντε δικούς του ανθρώπους, θα μπορεί να στήνει μια «Ένωση» και να υπογράφει επιχειρησιακές συμβάσεις, όπως έγινε για παράδειγμα το 2012, που μέσα σε λίγους μήνες φτιάχτηκαν πάνω από 900 τέτοιες «Ενώσεις» και υπογράφηκαν αντίστοιχα τόσες επιχειρησιακές συμβάσεις, ρίχνοντας τους μισθούς των εργαζομένων τότε στα 586€.

Επίσης, προχωράει το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικαλισμένων εργατοϋπαλλήλων με την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας ιδιαίτερα στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων για απεργία, αλλά και στις αρχαιρεσίες. Μέσω του συστήματος «ΖΕΥΣ» του υπουργείου Εργασίας, που είναι πλατφόρμα για τη διεξαγωγή των ηλεκτρονικών αρχαιρεσιών, οι διαχειριστές έχουν πρόσβαση στο σύνολο των μητρώων μελών και των καταστάσεων ψηφισάντων, προφανώς και του τι ψήφισαν. Το ίδιο συμβαίνει και με διάφορες ιδιωτικές πλατφόρμες που λειτουργούν.

Με βάση την ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για την εφαρμογή του νόμου, πρόσβαση στα στοιχεία μπορεί να έχουν Ενώσεις Εργοδοτών ή κάθε μεμονωμένος εργοδότης, με μια απλή αίτηση στο υπουργείο Εργασίας, αρκεί να πιστοποιεί το «έννομο ενδιαφέρον». Δημιουργείται έτσι μια τεράστια βάση δεδομένων συνδικαλισμένων εργαζομένων που θα είναι στα χέρια της εργοδοσίας και του αστικού κράτους μέσω του ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε., οι οποίοι θα μπορούν να απολύουν, να μην προσλαμβάνουν, αλλά και να παρεμβαίνουν σε κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά για να καθορίσουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας σε ένα σωματείο, όποτε επιθυμούν. Μπορούν να έχουν στα χέρια τους προσωπικά δεδομένα, από τους κωδικούς taxisnet και όλα τα φορολογικά στοιχεία, τον ΑΜΚΑ και το ιστορικό ασθενειών έως και τις συνδικαλιστικές επιλογές καταγεγραμμένες στις πλατφόρμες της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Έτσι, κάθε μεγαλοεργοδότης με το πάτημα ενός κουμπιού θα μπορεί να ξέρει αν ένας εργαζόμενος που είναι υποψήφιος για πρόσληψη ήταν τα προηγούμενα χρόνια σε κάποιο ψηφοδέλτιο ή το ιστορικό των ασθενειών του κ.ά. Δηλαδή, θα υπάρχει προληπτική τρομοκρατία για να μην συνδικαλίζονται οι εργαζόμενοι, να μην οργανώνονται και να μη συμμετέχουν.

Προχωράει επίσης η άρση της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης μέσα από μια σειρά διατάξεις που αφορούν τα μέλη των διοικήσεων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που προστατεύονται, την ουσιαστική άρση της προστασίας των ιδρυτικών μελών ενός σωματείου, την επιβολή εμποδίων στη χρήση συνδικαλιστικών αδειών, την απελευθέρωση των απολύσεων των συνδικαλιστών καταργώντας ακόμα και την επιτροπή του άρθρου 15 του 1264 (αρμόδια επιτροπή που έκρινε αν ήταν «βάσιμος» ο λόγος απόλυσης ενός εκλεγμένου εργαζόμενου, αποτελούμενη από δικαστή και εκπροσώπους εργαζομένων και εργοδοτών).

Ιδιαίτερα για την άρση της προστασίας των συνδικαλιστών από απόλυση, παρά την προπαγάνδα της κυβέρνησης, επί της ουσίας προβλέπεται ότι «αυτή μπορεί να γίνεται για σπουδαίο λόγο», η βασιμότητα του οποίου θα κρίνεται από τα δικαστήρια, με το βάρος της απόδειξης να πέφτει αντικειμενικά στον ίδιο το συνδικαλιστή.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ξενοδοχοϋπαλλήλου από τα Χανιά, που απολύθηκε γιατί αρνήθηκε να δουλέψει απλήρωτη υπερωρία, δικαιώθηκε στην Επιθεώρηση Εργασίας, αλλά για την ακύρωση της απόλυσής της πρέπει να προσφύγει η ίδια στο δικαστήριο και να αποδείξει το δίκιο της. Επιπλέον, η εργοδοσία έχει λυμένα τα χέρια πια να απομακρύνει το συνδικαλιστή από το χώρο δουλειάς ακόμα και με την κοινοποίηση της προειδοποίησης απόλυσης και να μην του επιτρέπει να μπαίνει στους χώρους της επιχείρησης. Ακόμα και αν δικαιωθεί ο εργαζόμενος στα δικαστήρια, ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να τον επαναπροσλάβει. Αυτό είναι σημαντική ανατροπή του προηγούμενου νόμου, του ν. 1264/82.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περιόδου είναι η απόλυση του προέδρου του Σωματείου Μεταλλωρύχων Β. Ελλάδας και μέλους της διοίκησης της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων.

β) Η ουσιαστική απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος σε σημαντικούς κλάδους και ο γενικός περιορισμός του.

 

Ο νόμος 4808/2021 της ΝΔ επιβάλλει σήμερα μια σειρά διατάξεις που ουσιαστικά και τυπικά καταργούν το δικαίωμα στην απεργία. Συγκεκριμένα:

Εισάγει και καθιερώνει σε μια σειρά στρατηγικούς κλάδους (π.χ. Μεταφορές, Ενέργεια, Νερό, Δημόσιο κ.ά.), εκτός από το προσωπικό ασφαλείας, να καθορίζεται «προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας», δηλαδή απεργοσπαστικός μηχανισμός με το νόμο, ώστε να εξασφαλίζεται κατά τη μέρα της απεργίας η απρόσκοπτη λειτουργία της υπηρεσίας με την παροχή του 1/3 της συνήθους παρεχόμενης υπηρεσίας. Για τους εργαζόμενους στα περισσότερα τμήματα και επιχειρήσεις σημαίνει πλήρης κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος. Προσωπικό ασφαλείας και «προσωπικό υπηρεσίας» θα είναι το σύνολο των εργαζομένων. Ο ν. 330 επέτρεπε την πρόσληψη απεργοσπαστών, τώρα δηλώνονται υποχρεωτικά απεργοσπάστες από το ίδιο το προσωπικό.

Απαγορεύει και ποινικοποιεί τις απεργιακές φρουρές με το πρόσχημα της άσκησης «ψυχολογικής βίας». Σε όσους συμμετέχουν στις απεργιακές φρουρές, δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να τους απολύουν. Για πρώτη φορά μετά το ν. 330 μπαίνει ο όρος «προστασία του δικαιώματος στην εργασία».

Ανοίγει το δρόμο για την απόλυση συνδικαλιστών που προπαγανδίζοντας και οργανώνοντας μια απεργία μπορεί να καταγγελθούν από τον οποιοδήποτε για «άσκηση ψυχολογικής είτε σωματικής βίας». Απειλεί τα σωματεία και τα μέλη του ΔΣ με την αστική ευθύνη σ’ αυτή την περίπτωση, δηλαδή με αποζημιώσεις.

Απαγορεύει τη διεξαγωγή απεργίας όταν υπάρχει απόφαση δικαστηρίου που την κρίνει παράνομη και καταχρηστική. Ταυτόχρονα, απαγορεύει σε κάθε υπερκείμενο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο να καλύψει με απόφαση απεργία που έχει κριθεί παράνομη και καταχρηστική από τα δικαστήρια, μαζί και με τα αιτήματα που περιλαμβάνει. Δηλαδή, ακόμα και αν μία απεργία βγει παράνομη για τυπικούς (δεν ενημέρωσε έγκαιρα) και όχι για ουσιαστικούς λόγους (αιτήματα), το Εργατικό Κέντρο και η Ομοσπονδία, η ΓΣΕΕ, δεν μπορεί να την καλύψει.

Απαγορεύει την απεργία σε εκείνους τους οργανισμούς και τις υπηρεσίες του δημοσίου που έχουν μπει στη δημόσια διαβούλευση (μέσω ΟΜΕΔ) με το αστικό κράτος. Μάλιστα, κάνει αυτή τη διαδικασία υποχρεωτική.

Απαγορεύει απόφαση για απεργία να παίρνουν σωματεία που δεν είναι ενταγμένα στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. Η εν λόγω διάταξη, μεταξύ άλλων, έχει στόχο τα σωματεία να εξαντλούν τη δράση τους μόνο στην υπογραφή ΣΣΕ με τις διαδικασίες του κοινωνικού εταιρισμού. Ενδεικτικό είναι ότι σε άλλες χώρες της ΕΕ δεν επιτρέπονται απεργίες κατά την υπογραφής σύμβασης.

Αφήνει άθικτη την νομοθετική ρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ για την αυξημένη πλειοψηφία του 50%+1 των μελών του επιχειρησιακού σωματείου, προσθέτοντας όμως την υποχρέωση το σωματείο να παρέχει τη δυνατότητα της ηλεκτρονικής ψήφου, δηλαδή ανοίγει το δρόμο η εργοδοσία και οι άνθρωποί της να παρεμβαίνουν άμεσα στη διαμόρφωση της ψηφοφορίας.

Αυτές οι διατάξεις σε συνδυασμό με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής πάλης από τα αστικά δικαστήρια, με τις 9 στις 10 απεργίες να βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές, έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο που επί της ουσίας οδηγούν σε κατάργηση το απεργιακό δικαίωμα.

 

γ) Η κατάργηση του 8ωρου και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομική σύμβαση.

Το καινούργιο που έρχεται να επιβάλει η κυβέρνηση με το νόμο 4808/2021 είναι ότι πλέον η διευθέτηση του χρόνου εργασίας επιβάλλεται από την εργοδοσία με ατομική σύμβαση. Η κύρια αλλαγή είναι ότι ακυρώνει και τυπικά τη δυνατότητα τα συνδικάτα, μέσα από τις ΣΣΕ, επιχειρησιακές και κλαδικές, να καθορίζουν συλλογικά τους όρους εργασίας. Παράλληλα, με την καθιέρωση της απλήρωτης υπερωρίας, προχωράει τυπικά και η κατάργηση του 8ώρου, αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Ο εργοδότης έχει δικαίωμα για 10ωρο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή για τις 2 επιπλέον ώρες και αντιστάθμισμα ρεπό εντός του χρόνου-περιόδου διευθέτησης.

Οι παρακάνω αντεργατικές διατάξεις θα λειτουργούν παράλληλα με το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου που καταργεί τις ελεύθερες διαπραγματεύσεις και επιβάλλει τον κατώτερο μισθό με νόμο, διατηρώντας τον από το 2012 σε άθλια επίπεδα, όπως επίσης με διατάξεις που υπονομεύουν τις κλαδικές ΣΣΕ και οι οποίες γίνονται υποχρεωτικές μόνο με απόφαση υπουργού, καθώς και άλλες που καταργούν τις τριετίες και την αρχή της ευνοϊκότερης σύμβασης.

Το ξήλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας έχει ξεκινήσει από το 1990 με σειρά νόμων που ψήφισαν διαχρονικά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι το ευρωενωσιακό πλαίσιο που ενσωματώνεται στους παρακάτω νόμους, όπως αυτό έχει επικαιροποιηθεί, είναι η Κοινοτική Οδηγία 2003/88/ΕΚ «σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας», 1158/2019 όπως και ο λεγόμενος Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων.

Αυτοί οι νόμοι έδιναν τη δυνατότητα στους εργοδότες και με τη σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων να προχωρούν στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στην επιβολή της 10ωρης έως και 12ωρης δουλειάς χωρίς πρόσθετη αμοιβή, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κλαδική ΣΣΕ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Τουρισμό με τους μεγαλοξενοδόχους.

Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται η γενίκευση της τηλεργασίας σε πολλούς κλάδους, με πολλαπλές επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Ο νόμος Χατζηδάκη περιέχει μια σειρά αντιδραστικές ρυθμίσεις για τη μονιμοποίηση της τηλεργασίας που αυξάνουν παραπέρα την εντατικοποίηση και την εκμετάλλευση, καταργούν επί της ουσίας τη διάκριση μεταξύ εργάσιμου κι ελεύθερου χρόνου.

Κυβέρνηση και μονοπώλια ουσιαστικά επιδιώκουν να ακυρώσουν και με δομικές - οργανωτικές αλλαγές το χαρακτήρα των συνδικάτων, τη δυνατότητά τους να παλεύουν για να βελτιώνουν τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης.

Για όλες αυτές τις ανατροπές η ανησυχία μέσα στους εργαζόμενους είναι πολύ μεγάλη. Σε ένα βαθμό εκφράστηκε από τη μαζικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, ιδιαίτερα στις 10 Ιούνη, από το συντονισμό δεκάδων σωματείων με τις πρωτοβουλίες που πήραν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Όμως ο προβληματισμός είναι πολύ ευρύτερος, εκφράζεται σε δεκάδες χώρους δουλειάς ακόμα και σήμερα, δυο μήνες μετά την ψήφιση του νόμου. Δεν μπορεί να κρυφτεί –καταγράφεται ακόμα και στις δημοσκοπήσεις που οι ίδιοι παραγγέλνουν– η δυσαρέσκεια και η αντίθεση των εργαζομένων σε συντριπτικά ποσοστά ενάντια στο νόμο που ψηφίστηκε.

Οπωσδήποτε καθοριστικό ρόλο έπαιξε η πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ για την αποκάλυψη των αντιλαϊκών σχεδιασμών, για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, αντιμετωπίζοντας την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ενισχύσει τη γραμμή της διαχείρισης και της κυβερνητικής εναλλαγής. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι πρωτοβουλίες που πήραν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και το πλαίσιο πάλης που πρόβαλαν ώστε να εκφραστεί ένα μαζικό μπλοκ συνδικάτων που αντιπάλεψαν αγωνιστικά αυτές τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, με τρεις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες ενάντια στην ανοιχτά υπονομευτική κι εχθρική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, με αποφάσεις από τα κάτω, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και σωματείων.