Οι ευρωεκλογές στα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πραγματοποιηθούν 23-26 Μάη 2019 και στην Ελλάδα την Κυριακή 26 Μάη.
Πρόκειται για πολιτική αναμέτρηση εφ’ όλης της ύλης και το Κόμμα θα δώσει αυτήν τη μάχη αποφασιστικά, ενιαία με τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, με όλες του τις δυνάμεις.
Η Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ περιλαμβάνει τις βασικές εξελίξεις στην ΕΕ, την κατεύθυνση και το πλαίσιο πάλης του Κόμματος.
Εντείνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη ακόμα και στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης. Η αυξανόμενη απόκλιση συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας και Γαλλίας εξηγεί την αντικειμενική δυσκολία να προχωρήσουν οι κατευθύνσεις που αφορούν την εμβάθυνση της ΕΕ (π.χ., Τραπεζική Ένωση, Ένωση Κεφαλαιαγορών), όσο και την ενιαία στάση απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ., «εμπορικός πόλεμος» με ΗΠΑ).
Ταυτόχρονα, η αστάθεια των διεθνών χρηματαγορών και η συγχρονισμένη επιβράδυνση των ρυθμών αύξησης της οικονομίας στην Ευρωζώνη και στην παγκόσμια οικονομία αποτελεί πηγή ανησυχίας για την αστική τάξη και τα αστικά κόμματα. Η ανησυχία αυτή ενισχύεται από τις εξελίξεις που διαμορφώνει η εύθραυστη συμφωνία ΕΕ-Βρετανίας για το Brexit, τα σοβαρά προβλήματα της ιταλικής οικονομίας, ανεξάρτητα αν βρεθεί λύση στα παζάρια με την Κομισιόν για τα ελλείμματα και γενικότερα τον κρατικό προϋπολογισμό. Ήδη, τα αστικά επιτελεία εξετάζουν τον κίνδυνο μια νέας καπιταλιστικής κρίσης.
Αυτήν την περίοδο στην αντιπαράθεση κυριαρχούν τα θέματα που αφορούν το μίγμα διαχείρισης (με αιχμή τον ιταλικό προϋπολογισμό), τα ανοιχτά ζητήματα της τραπεζικής ενοποίησης (με αιχμή τη διαφωνία για το ευρωπαϊκό ταμείο εγγύησης καταθέσεων), η συζήτηση των διαφορετικών προτάσεων για τον «προϋπολογισμό της Ευρωζώνης», καθώς και για την αντιμετώπιση του Brexit.
Ιδιαίτερα η αντιπαράθεση που γίνεται για το μίγμα αστικής διαχείρισης σχετίζεται με την επιλογή της δημοσιονομικής σταθερότητας και του δημοσιονομικού ελέγχου των κρατών-μελών από τους μηχανισμούς της ΕΕ από τη μία, και την επιλογή χαλάρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής από την άλλη, επιλογή που δίνει προτεραιότητα στη στήριξη των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων στην εθνική εσωτερική αγορά και όχι στη σταθερότητα του κοινού νομίσματος.
Η Κομισιόν προσπαθεί να θωρακίσει την ΕΕ μπροστά στην επερχόμενη διεθνή κρίση και στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Στο πλαίσιο αυτό προωθούνται μεταξύ άλλων:
α) Η πρόταση ενίσχυσης του ευρώ ως διεθνούς νομίσματος στον ανταγωνισμό του με το δολάριο, με την αύξηση της αξιοποίησής του στις ενεργειακές συναλλαγές της ΕΕ.
β) Η συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου ΕΕ-Ιαπωνίας».
γ) Το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται για τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων» των τραπεζικών ομίλων της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ.
Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την ΕΕ, ιδίως με τη Γερμανία, κλιμακώνεται. Τα τμήματα του κεφαλαίου που εκφράζει η κυβέρνηση Τραμπ επιδιώκουν να ανακτήσουν το χαμένο οικονομικό έδαφος στην Ευρώπη και να περιορίσουν τη θέση των ομίλων της ΕΕ στην αμερικανική αγορά. Η ΕΕ από την πλευρά της απαντάει με αντίστοιχα μέτρα και κυρώσεις σε βάρος αμερικανικών μονοπωλιακών κολοσσών.
Η αντιπαράθεση μεταξύ των άλλων εκδηλώνεται:
Με τη διακοπή των διαπραγματεύσεων για τη «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων» (ΤΤΙΡ), την επιβολή κυρώσεων στη Volkswagen και στην Deutche Bank από τις ΗΠΑ, τις κυρώσεις της ΕΕ στην Apple και την Google για παραβιάσεις της «αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας». Την αύξηση των δασμών στο χάλυβα από τις ΗΠΑ, την απόσυρση των ΗΠΑ από τη «Συμφωνία του Παρισιού» για το κλίμα και την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν. Πρόκειται για επεισόδια του «οικονομικού πολέμου», που συμπληρώνουν την αντιπαράθεση για την αύξηση της συμμετοχής των κρατών-μελών της ΕΕ στις ΝΑΤΟϊκές δαπάνες.
Η συζήτηση περί προστατευτισμού που εξορκίζουν τα όργανα της ΕΕ επιχειρεί να κρύψει την πραγματική οικονομική βάση, το γεγονός ότι απελευθέρωση του εμπορίου και προστατευτισμός συνυπάρχουν κι ενεργοποιούνται ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και τη θέση των καπιταλιστικών κρατών στην παγκόσμια οικονομία.
Άλλωστε, η ΕΕ εδώ και δεκαετίες εφαρμόζει πολιτική προστατευτισμού απέναντι σε ανταγωνιστικά μονοπώλια, με μέτρα που βάζουν αυστηρότερες προϋποθέσεις και προδιαγραφές για την κυκλοφορία στην ενιαία καπιταλιστική αγορά της ΕΕ ενός μεγάλου φάσματος βιομηχανικών, γεωργικών, κτηνοτροφικών και άλλων εμπορευμάτων, αλλά και με «περιβαλλοντικές» απαιτήσεις.
Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση της ΕΕ με τη Ρωσία, που πυροδοτήθηκε με την επέμβαση ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και συνεχίζεται σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Στις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, αυτή απάντησε με δικές της κυρώσεις.
Η ΕΕ στηρίζει τα σχέδια της «αντιπυραυλικής ασπίδας» και της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, τις θέσεις των ΗΠΑ για την ενδιάμεση συνθήκη (INF) για τα πυρηνικά όπλα. Παράλληλα με την «Ανατολική Εταιρική Σχέση» και την «Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας» συμβάλλει στην περικύκλωση, επιδιώκοντας να διεισδύσει οικονομικά και να αυξήσει τη γεωπολιτική επιρροή στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ενώ αξιοποιώντας τις ενταξιακές διαδικασίες και κονδύλια από τα «ταμεία προενταξιακής βοήθειας» επιχειρεί να περιορίσει τη ρωσική επιρροή στα Δ. Βαλκάνια.
Ερείσματα επιδιώκει να αποκτήσει και η αστική τάξη της Ρωσίας στο εσωτερικό της ΕΕ, με τμήματα του κεφαλαίου που έχουν συμφέροντα από την οικονομική συνεργασία με το ρωσικό καπιταλισμό.
Στις σχέσεις ΕΕ-Κίνας συνυπάρχουν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ομίλων στην κινεζική αγορά και η επιδίωξή τους να περιορίσουν τη διείσδυση μεγάλων κινεζικών ομίλων στην αγορά της ΕΕ που προωθείται μέσα από το σχέδιο «μια ζώνη ένας δρόμος», αξιοποιώντας ως πύλη εισόδου τη Ν.Α. Μεσόγειο, την Ελλάδα, αλλά και τα Δ. Βαλκάνια.
Πίσω από μεγάλες καλοπληρωμένες καμπάνιες της ΕΕ περί δήθεν υψηλών προτύπων και προδιαγραφών που επιβάλλει σε προϊόντα, ή για τη δήθεν προστασία των προσωπικών δεδομένων στο Διαδίκτυο, εκδηλώνεται ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ και την Κίνα, όπως δείχνει και η αντιπαράθεση για τη βιομηχανία των πλαστικών.
Οι ρήτρες «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που θέτει η ΕΕ στις διακρατικές εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες και τα σχετικά ψηφίσματα του ευρωκοινοβουλίου επιχειρούν να καμουφλάρουν την επιδίωξη της ΕΕ και των μεγάλων οικονομικών ομίλων να εδραιώσουν τα συμφέροντά τους διεισδύοντας σε αυτές τις χώρες.
Πίσω από τις περιβαλλοντικές «ευαισθησίες» της ΕΕ και των «καλοταϊσμένων» ΜΚΟ περί κλιματικής αλλαγής και υλοποίησης των στόχων της «Συμφωνίας του Παρισιού» αναπτύσσονται ισχυροί ανταγωνισμοί με ΗΠΑ, Κίνα και άλλες καπιταλιστικές οικονομίες κι ένα ολόκληρο «χρηματιστήριο ρύπων», με βάση την αντίληψη της ΕΕ ότι «ο ρυπαίνων πληρώνει» (για να συνεχίσει να ρυπαίνει...).
Η κλιματική αλλαγή παρουσιάζεται ως η αιτία, αποκρύπτοντας ότι είναι αποτέλεσμα του εκμεταλλευτικού, ληστρικού για το περιβάλλον κι επιζήμιου για τον άνθρωπο καπιταλιστικού συστήματος, αποτέλεσμα του τρόπου παραγωγής που λειτουργεί με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η συμφωνία «Ελεύθερων Συναλλαγών ΕΕ-Καναδά» (CETA), η οποία αποτελεί ισχυρό μέσο για την είσοδο των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στις καπιταλιστικές αγορές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με οδυνηρές συνέπειες για τα εργατικά δικαιώματα, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή και μεσαία αγροτιά.
Από το 2014 βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία ο μηχανισμός της λεγόμενης «Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης» με το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και τις συστάσεις ανά χώρα για τον έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών-μελών από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ώστε τα κράτη-μέλη να συμμορφώνονται με τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.
Πρόκειται για μνημόνια διαρκείας για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, ενώ και όσες χώρες είναι ενταγμένες σε «μνημονιακά προγράμματα» θα συνεχίσουν να βρίσκονται υπό επιτήρηση μέχρι να αποπληρώσουν το 75% των δανειακών υποχρεώσεών τους στον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης». Τα χρέη και ο έλεγχός τους από την πλευρά του «Μηχανισμού Στήριξης» χρησιμοποιούνται για την επιτάχυνση στην εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη τα ευρωπαϊκά μονοπώλια για να ενισχύσουν τις θέσεις τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Από το 2014 λειτουργεί ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης», που συστάθηκε και λειτουργεί ως διακρατικός χρηματοπιστωτικός μηχανισμός ελεγχόμενης χρεοκοπίας των κρατών-μελών προκειμένου να μη διασαλευτεί η λειτουργία του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Σε προχωρημένο στάδιο βρίσκεται η συζήτηση για τη μετεξέλιξή του σε ένα «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο» (ΕΝΤ), το ίδιο αντιλαϊκό με το ΔΝΤ. Και στο ζήτημα αυτό αντανακλάται η διαπάλη ανάμεσα στις αστικές τάξεις ή και τμήματά τους που είναι υπέρ της μεγαλύτερης εμβάθυνσης Ευρωζώνης και ΕΕ, και σε αυτές που θέλουν χαλάρωση των ευρωενωσιακών δομών.
Ωστόσο, κι εδώ, οι όποιες ομαδοποιήσεις δεν έχουν τον ίδιο προσανατολισμό. Γαλλία και Γερμανία συμφωνούν «επί της αρχής» για ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, όμως διαφωνούν στο ποιος θα έχει το «πάνω χέρι», πόσες και ποιες θα είναι οι συνεισφορές των αστικών κρατών στο ΕΝΤ και πώς θα λαμβάνονται οι αποφάσεις, με τη Γερμανία να επιδιώκει τον κυρίαρχο ρόλο.
Παράλληλα προχώρησε η σύσταση του «Ταμείου Στήριξης Διαρ- θρωτικών Μεταρρυθμίσεων», για τη χρηματοδότηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια σε κράτη-μέλη που παρουσιάζουν οικονομικές «ανισορροπίες» σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης ή πλήττονται από καπιταλιστική κρίση.
Προωθείται η «Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση» (ΕΤΕ) με τη συγκρότηση: α) «Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού» από την ΕΚΤ, που τέθηκε σε πλήρη λειτουργία για την αξιολόγηση της ποιότητας του ενεργητικού των τραπεζών και τη διενέργεια «stress test», β) «Ενιαίου Μηχανισμού Εκκαθάρισης» και «Ταμείου Εξυγίανσης», που θεσπίζει διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης των τραπεζών με το λεγόμενο «bail in», (απαξίωση κεφαλαίου των μετόχων, των πιστωτών, αλλά και καταθετών), κρατική κι ευρωενωσιακή χρηματοδότηση από το «Ταμείο Εξυγίανσης».
Στόχος είναι η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πληρώνει ο λαός (με το «κούρεμα» των καταθέσεών του και την αυξημένη φορολογία), χρηματοδοτώντας το «Ταμείο Εξυγίανσης». Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από το 2008 μέχρι 31.12.2012 οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ τροφοδότησαν τις τράπεζες με κρατικό χρήμα ύψους 2 τρισ. ευρώ, το 14% του συνολικού ΑΕΠ της ΕΕ.
Η υπερχρέωση της ιταλικής οικονομίας, οι σοβαρές δυσκολίες του τραπεζικού της συστήματος, η επισφαλής θέση της Deutsche Bank και οι εξελίξεις με τις 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες αποκαλύπτουν ότι δεν υπάρχει μηχανισμός που να μπορεί να αποτρέψει την καπιταλιστική κρίση, ότι η «Τραπεζική Ένωση» δεν μπορεί να εξαλείψει τις αντιπαραθέσεις των αστικών τάξεων.
Σε εξέλιξη βρίσκεται η «Ένωση των Κεφαλαιαγορών», διευθετώντας με ενιαίο τρόπο ζητήματα που αφορούν την πτώχευση των εταιριών, το εταιρικό δίκαιο, τη διασυνοριακή διεκδίκηση οφειλών στις επιχειρήσεις, καθώς και τη σύσταση «Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αρχής Εποπτείας των Κεφαλαιαγορών», με στόχο να εξασφαλιστεί μεγαλύτερο εύρος χρηματοδότησης των οικονομικών ομίλων.
Το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων» (ταμείο Γιούνκερ) και η δεύτερη έκδοσή του αξιοποιούν πόρους από τον προϋπολογισμό της ΕΕ (κυρίως με ανακατανομή κονδυλίων) για τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων και τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης με επενδύσεις σε τομείς υψηλής κερδοφορίας, όπως δίκτυα ενέργειας, μεταφορών, «πράσινες» τεχνολογίες, ψηφιακή τεχνολογία, που δημιουργούν ελάχιστες θέσεις εργασίας, και αυτές προσωρινού χαρακτήρα, που καταργούνται με την περάτωση των έργων.
Η ενιαία καπιταλιστική αγορά της ΕΕ προωθείται δίνοντας βάρος στη φάση αυτή σε στρατηγικής σημασίας τομείς όπου εντείνεται ο διεθνής μονοπωλιακός ανταγωνισμός. Συγκεκριμένα:
α) Με την «Ενεργειακή Ένωση» επιδιώκεται η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας με τις απαιτούμενες επενδύσεις σε δίκτυα και αγωγούς, σε τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας χωρίς άνθρακα (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - ΑΠΕ κ.ά.), για να αντιμετωπιστεί εκτός των άλλων και η ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ, κυρίως από τη Ρωσία.
Το σχέδιο της ΕΕ περιλαμβάνει αγωγούς που παρακάμπτουν τη Ρωσία, αξιοποιώντας κυρίως αζέρικο αέριο (ΤΑΡ, Νότιος Αγωγός), διασυνδέσεις μεταξύ των κρατών-μελών για αντιμετώπιση πιθανόν ελλείψεων, ιδιαίτερα στην Ιβηρική Χερσόνησο και τις Βαλτικές Χώρες, αξιοποίηση υγροποιημένου αερίου (με το βλέμμα στραμμένο στις ΗΠΑ) και κατασκευή σταθμών μεταφόρτωσης –τομέας ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την ελληνική αστική τάξη, που προσπαθεί να εντάξει στα ευρωενωσιακά έργα έναν τουλάχιστον νέο σταθμό στην Αλεξανδρούπολη.
Ωστόσο, στον τομέα αυτό οι αντιθέσεις είναι εκρηκτικές. Η Γερμανία έχει στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία, την οποία προωθεί με τον υποθαλάσσιο Βόρειο Αγωγό (North Stream) διαμέσου της Βαλτικής, παρακάμπτοντας τις Βαλτικές Χώρες, την Ουκρανία, καθώς και τις Σουηδία, Δανία, Φινλανδία και Πολωνία που αντιδρούν. Η ελληνική αστική τάξη φιλοδοξεί η χώρα να αποτελέσει διαμετακομιστικό κόμβο από το Νότο προς την Κεντρική Ευρώπη, αντιμετωπίζοντας αντίπαλα σχέδια από την Τουρκία και τη Ρωσία.
β) Ταυτόχρονα με τη Στρατηγική για την «Κυκλική Οικονομία», προετοιμάζονται νέα κερδοφόρα πεδία για τους επιχειρηματικούς ομίλους στους τομείς της διαχείρισης αποβλήτων.
γ) Η «Ενιαία Ψηφιακή Αγορά» αντιμετωπίζεται ως ένας κερδοφόρος κλάδος για να αποκτήσουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια συγκριτικό πλεονέκτημα. Τα όργανα της ΕΕ προβληματίζονται για την καθυστέρηση της απελευθέρωσης και ιδιαίτερα για τη μειονεκτική θέση που κατέχει η ΕΕ στη ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη, στο internet, την ηλεκτροκίνηση, αλλά και την τεχνολογική υστέρησή της στον τομέα αυτό σε σχέση κυρίως με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, αλλά και την Ινδία, την Κίνα.
Το νέο «Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο» (ΠΔΠ) 2021-2027 που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης στην ΕΕ με βάση τα συμφέροντα κάθε αστικής τάξης. Στρώνει το έδαφος για νέο κύκλο αντιλαϊκής επίθεσης.
Προβλέπει μείωση 5-7% στα κονδύλια για τη λεγόμενη πολιτική συνοχής και την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), που αφορά τις άμεσες ενισχύσεις για τους μικρομεσαίους αγρότες. Ταυτόχρονα, με νέα επενδυτικά ταμεία, όπως το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων», το «Επενδύστε στην ΕΕ» κ.ά., τα ευρωενωσιακά όργανα χρηματοδοτούν με πολλά δισεκατομμύρια τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Οι λεγόμενοι «ίδιοι πόροι» της ΕΕ που προτείνεται να αυξήσουν τα έσοδά της, όπως είναι η αύξηση των εσόδων από το ΦΠΑ και τους τελωνειακούς δασμούς, επιβολή τέλους για τα μη ανακυκλούμενα πλαστικά, αποτελούν μορφές νέας φορολόγησης της λαϊκής οικογένειας.
Αν και έχει συμφωνηθεί το Brexit μεταξύ Βρετανίας-ΕΕ, ωστόσο συναντά αντιδράσεις στην εφαρμογή του. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία κράτησαν σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις, αφενός μεν για να ενισχύσουν τους δικούς τους μονοπωλιακούς ομίλους μετά από την έξοδο της Βρετανίας, αφετέρου για να στείλουν το μήνυμα ότι η αποχώρηση από τη λυκοσυμμαχία έχει «βαρύ τίμημα».
Η βρετανική αστική τάξη έριξε το βάρος να κρατήσει στη σχέση της με την ΕΕ την πρόσβαση στην ενιαία αγορά, διατηρώντας μια συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών. Στον πυρήνα της συμφωνίας προτείνεται μια αποδυναμωμένη σχέση του City του Λονδίνου με τις ευρωπαϊκές χρηματαγορές, μετά από το Brexit. Ενώ ζητήματα όπως τα σύνορα με την Ιρλανδία και το Γιβραλτάρ φαίνεται ότι τελικά διευθετούνται έξω από τη λογική των «σκληρών συνόρων».
Συνολικά, η συμφωνία (αν τελικά εγκριθεί από το βρετανικό κοινοβούλιο) φαίνεται να κλείνει με μεγαλύτερες απώλειες σε βάρος της Βρετανίας απ’ ό,τι αρχικά υπολόγιζε και με ένταση αποσχιστικών τάσεων, π.χ., εκ μέρους της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να αντιδρούν τμήματα της αστικής τάξης και αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις, ενώ στην ημερήσια διάταξη έχει τεθεί και η έξοδος χωρίς συμφωνία.
Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ΕΕ οξύνονται. Πιο σταθεροί άξονες, όπως ο λεγόμενος «γαλλογερμανικός», κλονίζονται κάτω από το βάρος της καπιταλιστικής ισχύος της γερμανικής οικονομίας και των σοβαρών προβλημάτων του γαλλικού καπιταλισμού. Νέα πεδία προσεγγίσεων, π.χ., με την Ιταλία, δεν έχουν ακόμη μορφοποιηθεί. Η Γερμανία ενισχύει τις συμμαχίες της με κράτη της «παραδοσιακής» επιρροής της, όπως οι Βαλτικές Χώρες και η Φινλανδία, ενώ συγκροτείται και ομάδα δέκα χωρών με επικεφαλής την Ολλανδία σε διασύνδεση με τη Γερμανία. Ενεργό ρόλο στις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΕΕ εκπληρώνουν οι ΗΠΑ κυρίως σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Διακριτό ρόλο προσπαθούν να αποκτήσουν οι αστικές τάξεις των χωρών του λεγόμενου «Βίζεγκραντ» (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), στις οποίες κυριαρχούν εθνικιστικές κυβερνήσεις που συνδέονται στενότερα με τις ΗΠΑ. Δυναμώνουν οι φυγόκεντρες τάσεις που σε πολλές περιπτώσεις διατρέχουν οριζόντια τμήματα των αστικών τάξεων σε κράτη-μέλη κι ενισχύονται σημαντικά μετά από το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και την ανάδειξη ευρωσκεπτικιστικών, ακροδεξιών κυβερνήσεων, σε Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, αλλά και στην Ιταλία.
Η εμβάθυνση της ΟΝΕ αποτελεί σημαντικό πεδίο αντιπαράθεσης. Η γερμανική αστική τάξη και οι σύμμαχοί της προκρίνουν την αντίληψη του «προχωράμε μαζί με όσους θέλουν και μπορούν σε όσα θέλουν και μπορούν κάθε φορά». Ταυτόχρονα, η επιδίωξή της κινείται για μια πιο μικρή Ευρωζώνη, με αυστηρότερους όρους, που θα περιλαμβάνει πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, ενώ οι υπόλοιπες χώρες, ιδίως οι υπερχρεωμένες όπως η Ελλάδα, θα βρεθούν εκτός ή σε μια δεύτερη ταχύτητα, με κάποιες διαφορετικές χρηματοοικονομικές και νομισματικές διευθετήσεις.
Από την άλλη πλευρά δυναμώνουν οι αντιδράσεις της γαλλικής αστικής τάξης ενάντια στους σχεδιασμούς του γερμανικού καπιταλισμού, και τη στάση αυτή αντανακλούν οι προτάσεις Μακρόν για το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ), ξεχωριστό κοινοβούλιο και προϋπολογισμό, καθώς και υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης. Η όποια γερμανική συμφωνία σε κάποιες από τις προτάσεις αυτές έχει διαφορετικό περιεχόμενο, στην κατεύθυνση της «σκληρής» Ευρωζώνης.
Ταυτόχρονα, ο σχηματισμός της κυβέρνησης Σαλβίνι - «5 αστέρων» στην Ιταλία και ο νέος γύρος αντιπαράθεσης με τα όργανα της ΕΕ εκφράζουν την κλιμάκωση της αντίδρασης της ιταλικής αστικής τάξης στην εφαρμογή της σημερινής αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και την κυριαρχία του περιοριστικού δημοσιονομικού μίγματος που βάζει εμπόδια στην κρατική στήριξη του τραπεζικού της συστήματος και των μονοπωλίων της.
Ως απάντηση στην ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων προβάλλονται οι θέσεις για την εμβάθυνση της ΕΕ και της ΟΝΕ, για μεγαλύτερη «πολιτική ενοποίηση», όπως εκφράστηκε και με τη λεγόμενη «Έκθεση των 5 προέδρων» (Ιούνης του 2015), επικεντρώνοντας σε δύο βασικούς άξονες:
1) Δημιουργία μηχανισμών που θα εξασφαλίζουν φτηνή εργατική δύναμη σε όλα τα κράτη-μέλη και 2) εξασφάλιση απρόσκοπτης χρηματοοικονομικής ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων.
Παρά τις αντιθέσεις και τη στασιμότητα στην προώθηση της «εμβάθυνσης», υλοποιούνται κάποια από τα πιο αντιλαϊκά σχέδια της Έκθεσης, όπως η συγκρότηση «Εθνικών Συμβουλίων Ανταγωνιστικότητας» και η σύσταση «Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμβουλίου» της ΕΕ, για τη συμμόρφωση με μέτρα δραστικών μειώσεων ή κατάργησης δαπανών που αφορούν λαϊκές ανάγκες, τον αντιλαϊκό μηχανισμό του περιβόητου «κόφτη» που εμφάνισε ως «πρωτοτυπία» της η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως μέσο εξασφάλισης των ματωμένων πλεονασμάτων του προϋπολογισμού.
Η κεντρική αντίληψη της αποκαλούμενης «Παγκόσμιας Στρατηγικής της ΕΕ» είναι η ολοκληρωμένη προσέγγιση των συγκρούσεων και των κρίσεων, ώστε για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις να αξιοποιούνται όλα τα μέσα, στρατιωτικά και αστυνομικά, δικαστικά, εμπορικά, η «αναπτυξιακή βοήθεια», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» κλπ. Σε αυτούς τους μηχανισμούς πρέπει να προστεθεί το πλέγμα των μηχανισμών καταστολής της ΕΕ στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», ακόμη και ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας.
Η ΕΕ υιοθετεί το δόγμα των ΗΠΑ ότι η εξωτερική ασφάλεια συνδέεται άρρηκτα με την εσωτερική, χρησιμοποιώντας έτσι το κατάλληλο πρόσχημα για επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο. Κινείται με άξονα την «εξαγωγή δημοκρατίας και των αξιών της ΕΕ», την αξιοποίηση διάφορων ΜΚΟ και άλλων πρακτορείων του ιμπεριαλισμού και την «ανθρωπιστική βοήθεια» με τη χρήση των οικονομικών εργαλείων που της παρέχουν τα ταμεία του «Μηχανισμού Ανθρωπιστικής Βοήθειας».
Μεγάλη σημασία δίνεται στη δυνατότητα «ταχείας αντίδρασης» με συνδυασμό στρατιωτικών και μη επιχειρήσεων. Ο σχεδιασμός της «Συγκέντρωσης και Κοινής Χρήσης» που ήταν το προηγούμενο δόγμα φαίνεται να υποχωρεί και να δίνεται προτεραιότητα στη συγκρότηση της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO), την «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επεμβάσεων», τη χρησιμοποίηση ενός κράτους ή ομάδας κρατών για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων.
Ο «Μηχανισμός Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» αποτελεί σοβαρό βήμα στην κλιμάκωση της επιθετικότητας της ΕΕ. Συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη εκτός από τη Μάλτα και τη Δανία και θα είναι στενά συνδεδεμένη με τη «Συντονισμένη Αμυντική Αναθεώρηση» –ένα είδος στρατιωτικού «ευρωπαϊκού εξαμήνου»– όπου θα καθορίζονται οι στόχοι και θα ελέγχεται η υλοποίηση των Εθνικών Σχεδίων Εφαρμογής. Στο πλαίσιο της PESCO η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έσπευσε να ορίσει την Ελλάδα φιλοξενούσα χώρα από κοινού με την Κύπρο για Σχολή Πρακτόρων της ΕΕ.
Με Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προωθείται η διευκόλυνση της «Στρατιωτικής Κινητικότητας» στο εσωτερικό της ΕΕ, με κύρια επιδίωξη την ανάπτυξη δυνάμεων ταχείας αντίδρασης με τη χρήση των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφορών, δηλαδή των μεταφορικών υποδομών που κατασκευάζονται με ευρωενωσιακά κονδύλια και συνιστούν κεντρικούς άξονες για τις διακρατικές, διασυνοριακές μεταφορικές συνδέσεις, αξιοποιώντας τη ΝΑΤΟϊκή πείρα. Δηλαδή τις διευκολύνσεις διέλευσης στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα και τη θεσμοθέτηση ενιαίων διαδικασιών σε όλα τα κράτη-μέλη για πέρασμα ξένων στρατευμάτων.
Με βάση την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας» (ΚΠΑΑ) και την «Παγκόσμια Στρατηγική», τα τελευταία 8 χρόνια αναπτύχθηκαν 24 στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ σε 3 ηπείρους και αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε εξέλιξη 16 επιχειρήσεις της στην Υδρόγειο.
Σημαντικό στόχο της ΕΕ αποτελεί η ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας, αφού, παρά το γεγονός ότι είναι δεύτερη στην παγκόσμια κατάταξη σε πολεμικές δαπάνες (227 δισ. ευρώ ετησίως), υστερεί σε αυτόν τον τομέα έναντι των ανταγωνιστών της. Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος συστάθηκε το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας» για τη χρηματοδότηση κι ενίσχυση των σχετικών μονοπωλιακών ομίλων, την προώθηση συνεργασιών παραγωγής και διάθεσης κοινών οπλικών συστημάτων από περισσότερα κράτη-μέλη.
Προωθείται παραπέρα η στρατηγική συνεργασία της ΕΕ με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μέσα από τους στόχους που τέθηκαν στην Κοινή Διακήρυξη που υπογράφηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 8 Ιούλη 2016 στη Βαρσοβία και τη νέα Κοινή Δήλωση της 10ης Ιούλη 2018, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται ο επιχειρησιακός συντονισμός των επιχειρήσεων EU NAVFOR MED - Sophia της ΕΕ και Sea Guardian του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, καθώς και η συνεργασία ΕΕ-ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Συνεργασία «επί του εδάφους» ΕΕ-ΝΑΤΟ υπάρχει στο Αφγανιστάν, το Κόσοβο και στις ακτές της Σομαλίας με πρόσχημα την «καταπολέμηση της πειρατείας». Οι σχέσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ, όπως και με τις ΗΠΑ, είναι σύνθετες και αντιφατικές. Συνυπάρχει η συνεργασία και αξιοποίηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής, με τα αντιτιθέμενα γεωπολιτικά συμφέροντα και τις διεθνείς συμμαχίες των αστικών τάξεων των κρατών-μελών, ιδίως των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών. Ταυτόχρονα, η ΕΕ επιδιώκει την ανάπτυξη των δικών της στρατιωτικών δυνατοτήτων, ώστε να μπορεί να αναπτύσσει αυτοτελή –σε σχέση με άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς– δράση για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων σε πολλές περιοχές του πλανήτη.
Η εχθρική αντιμετώπιση του αγωνιζόμενου εργατικού-λαϊκού κινήματος και των επαναστατικών δυνάμεων εκφράζεται με την πολιτική καταστολής της ΕΕ που ενισχύεται διαρκώς. Μεταξύ των άλλων, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο πλέγμα μηχανισμών φακελώματος με τα κατάλληλα εργαλεία. Τον «Κανονισμό Eurodack» που προβλέπει μεγάλη βάση δεδομένων δακτυλικών αποτυπωμάτων, το νέο Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν, το SIS II, γιγάντια ηλεκτρονική βάση δεδομένων, για αποτελεσματικότερο φακέλωμα και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κατασταλτικών μηχανισμών, των μυστικών υπηρεσιών.
Το «Σύστημα Θεωρήσεων και Πληροφοριών Θεωρήσεων» (VIS), στο οποίο συλλέγονται, επεξεργάζονται και ανταλλάσσονται τα δεδομένα και τα βιομετρικά στοιχεία (φωτογραφία, δακτυλικά αποτυπώματα) όλων των υπηκόων τρίτων χωρών που εισέρχονται ή ακόμη και απλώς διέρχονται από την ΕΕ.
Το νέο «Σύστημα Φύλαξης Συνόρων» (EUROSUR), που προβλέπει: α) Εξελιγμένο Τεχνικό Βιομετρικό Έλεγχο για όλους, και για τους πολίτες της ΕΕ, που εισέρχονται στην ΕΕ από τρίτη χώρα, β) Σύστημα Διαρκούς Παρακολούθησης Εισόδου-Εξόδου και παραμονής κάθε υπηκόου τρίτης χώρας που εισέρχεται στην ΕΕ και γ) το Ευρωπαϊκό Σύστημα Πληροφοριών και Άδειας Ταξιδιού (ETIAS).
Στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση κινείται και η στρατηγική για τη «Βίαιη Ριζοσπαστικοποίηση», αιχμή της αποκαλούμενης αντιτρομοκρατικής πολιτικής της ΕΕ.
Ο κανονισμός για το νέο σύστημα φακελώματος PNR (Αρχείο Επιβατών Πτήσεων) προβλέπει ανταλλαγή στοιχείων των επιβατών πτήσεων μεταξύ κρατών-μελών της ΕΕ, με βάση δεδομένα που θα κατηγοριοποιούν τους επιβάτες (τι, πού και πόσα ταξίδια κάνουν, τους ενδιάμεσους σταθμούς τους, τα οικονομικά τους στοιχεία κ.ά.).
Με νέο κανονισμό, μετατράπηκε η Ευρωπόλ σε ευρωενωσιακό μηχανισμό, ενώ συστάθηκε η Ευρωεισαγγελία, που με Γενικό Ευρωεισαγγελέα και Ευρωεισαγγελείς σε κάθε κράτος-μέλος θα θέτει στη διάθεση της Europol και Eurojust τις εθνικές αστυνομικές και δικαστικές αρχές, βάσεις δεδομένων και φακελώματος, ευρωπαϊκά εντάλματα κ.ά.
Η αύξηση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, π.χ., στη Συρία, τη Λιβύη, στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και Β. Αφρικής, αποτέλεσε έναν ακόμη παράγοντα που ανέδειξε τις σφοδρές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ.
Βασικά στοιχεία αυτών των εξελίξεων είναι το κλείσιμο των συνόρων από ορισμένα κράτη-μέλη, η άρνηση των χωρών κυρίως του λεγόμενου Βίζεγκραντ να αποδεχτούν ποσοστώσεις μετεγκατάστασης προσφύγων στο έδαφός τους, η απαράδεκτη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η συζήτηση για την πιθανότητα ανατροπής του «κεκτημένου της Σέγκεν», οι συνεχιζόμενοι έλεγχοι των εσωτερικών συνόρων, η αντικατάσταση της FRONTEX από «Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή». Παράλληλα, εφαρμόζεται ο αντιδραστικός κανονισμός του «Δουβλίνου», που ενεργοποιήθηκε και πάλι για την Ελλάδα, με επιστροφές που είχαν σταματήσει λόγω της προσωρινής αναστολής του.
Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες με προορισμό άλλες χώρες της ΕΕ κρατούνται εγκλωβισμένοι στις χώρες εισόδου, κάτι που επιβάλλεται με την εφαρμογή της Συνθήκης Σέγκεν και της πολιτικής ασύλου.
Οι συζητήσεις για την αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙΙ έχουν παγώσει εξαιτίας της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ και φαίνεται να επικρατεί η απόφαση για εγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών στις χώρες πρώτης υποδοχής-εισόδου τους, λύση την οποία εκτός από τις χώρες του Βίζεγκραντ και την Αυστρία στηρίζουν πλέον και η Γερμανία (που αξιοποίησε ειδικευμένο προσφυγικό εργατικό δυναμικό), η Γαλλία, η Σουηδία, η Δανία κ.ά, παρά τις αντιδράσεις της ιταλικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσχωρεί στη λύση αυτή, που εγκλωβίζει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, προσδοκώντας οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα.
Οι δήθεν «καλύτερες πρακτικές» της ΕΕ και η «αλληλεγγύη» της είναι υποκριτικές.
Κοινός τόπος είναι η πολιτική των 1.200 χλμ. απαράδεκτων φρακτών και τειχών που έχουν υψώσει οι κυβερνήσεις της ΕΕ, η πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης - hot spots με τους πρόσφυγες να στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, διπλά εγκλωβισμένοι στα ελληνικά νησιά για πολλούς μήνες.
Με βάση τα επίσημα στοιχεία τα οποία αποκρύπτουν τα πραγματικά μεγέθη, ο αριθμός των ανέργων τον Οκτώβρη του 2018 ανέρχεται σε 16,6 εκατ. στην ΕΕ και 13,1 εκατ. στην Ευρωζώνη (897 χιλ. στην Ελλάδα). Ενώ το ποσοστό ανεργίας των νέων είναι πάνω από 15,3% στην ΕΕ και 17,3% στην Ευρωζώνη (36,8% στην Ελλάδα). Η μερική απασχόληση στην Ευρωζώνη αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 21% των συμβάσεων. Σύμφωνα με τα επίσημα επίσης στοιχεία, το 2017 113 εκατ. άνθρωποι ή το 22,5% του πληθυσμού στην ΕΕ ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» της ΕΕ προβάλλεται με τον απατηλό τίτλο «κοινωνική διάσταση» της ΟΝΕ. Η στόχευσή τους είναι η εξαπάτηση των εργαζόμενων ότι ΕΕ και κυβερνήσεις μπορούν να παρέχουν «κοινωνικά δικαιώματα», «δίκαιες θέσεις εργασίας» και άλλα παρόμοια, σε μια ευρωενωσιακή εκδοχή της «δίκαιης ανάπτυξης» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία της είναι η διαμόρφωση και προσαρμογή ενός ελάχιστου πλαισίου κανόνων στις εθνικές αγορές εργασίας και στα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας. Είναι πολιτική που συνδυάζει μια ελάχιστη κρατική ευθύνη με ευνοϊκές συνθήκες για τα μονοπώλια στη χρησιμοποίηση πολύ φθηνής εργατικής δύναμης.
Προβλέπει: Την «Ενεργό γήρανση», μερική σύνταξη συνδυασμένη με μερική εργασία έναντι ευτελούς μισθού, κάτω από τον εκβιασμό των συντάξεων πείνας, συμπλήρωμα επιβίωσης, το λεγόμενο «επαρκές εισόδημα».
Καθορισμό του κατώτερου μισθού από το κράτος και όχι από Συλλογικές Συμβάσεις. Επιπρόσθετα, προσδιορισμό μισθών σε περιφερειακό (όχι εθνικό) επίπεδο, ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, δηλαδή «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες» - εργασιακά κάτεργα. Παραπέρα προώθηση των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», επιδότηση των εργοδοτών από τη λαϊκή φορολογία. Απογείωση της εργασιακής ευελιξίας και μοίρασμα της φτώχειας.
Πυρήνας της ευρωενωσιακής, αλλά και της κυβερνητικής πολιτικής είναι η σύγκλιση-συμπίεση όλων των εργασιακών-κοινωνικών δικαιωμάτων προς τα κάτω. «Ψίχουλα» στις κοινωνικές ομάδες που ζουν σε εξαθλίωση, από περικοπές στα υπόλοιπα τμήματα της εργατικής τάξης, διαφυλάσσοντας τα καπιταλιστικά κέρδη. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη η αναφορά του «Πυλώνα» σε «αξιοπρεπή εργασία» και «επαρκές εισόδημα» που θα αντικαταστήσουν και επίσημα το δικαίωμα για πλήρη, σταθερή εργασία. Όσο για την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», αυτό θα αποτελέσει τη βάση «επιβίωσης» που θα συμπιέζει και θα καθορίζει το γενικό επίπεδο μισθών προς τα κάτω.
Οι αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου δείχνουν πώς αντιμετωπίζει η ΕΕ τα κοινωνικά δικαιώματα. Οι αποφάσεις προβλέπουν: α) Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (με αφορμή την υπόθεση των απολυμένων των Τσιμέντων Χαλκίδας από την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ - LAFARGE) και β) κατάργηση του σταθερού χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας, με τη νομιμοποίηση της δυνατότητας της εργοδοσίας να υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό.
Για την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της ΕΕ έχει γραφεί ειδικό άρθρο στο 5ο τεύχος της ΚΟΜΕΠ και είναι αναγκαία η αξιοποίησή του. Οι μικροί αγροτοκτηνοτρόφοι έχουν δεχτεί διαχρονικά ισχυρά πλήγματα από την ΚΑΠ, που στοχεύει στη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια, την επέκταση της δραστηριότητας των μονοπωλίων στην αγροτική παραγωγή, επιφέροντας βαριές συνέπειες στο εισόδημα των μικρών παραγωγών, αυξάνοντας το κόστος παραγωγής, οδηγώντας χιλιάδες σε ξεκλήρισμα.
Πιο σύνθετη παρουσιάζεται η κατάσταση για το πώς αντιδρά η πολιτική της ΕΕ στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης. Η γραμμή ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των Μικρομεσαίων (Μμ) επιχειρήσεων στο πλαίσιο του οξυμένου διεθνούς ανταγωνισμού διαπερνά προγράμματα χρηματοδότησης και πολιτικές εκσυγχρονισμού στο θεσμικό πλαίσιο των εθνικών οικονομιών. Βέβαια η κατεύθυνση είναι να στηριχτούν κυρίως οι μεγαλύτερες, αλλά και πιο δυναμικές Μμ επιχειρήσεις, που παίζουν ρόλο στην ανάκαμψη της ευρωπαϊκής και κάθε εθνικής οικονομίας. Ταυτόχρονα, όμως, διαμορφώνονται προγράμματα πιο ευκαιριακής στήριξης μικρότερων επιχειρήσεων αυτοαπασχολούμενων (α/α) χωρίς ή με πολύ περιορισμένο αριθμό μισθωτών σε μια σειρά κλάδους που η τάση συγκεντροποίησης του κεφαλαίου παραμένει περιορισμένη.
Απαιτείται επομένως καλή γνώση της κατάστασης ανά κλάδο και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία ώστε να αποκαλύπτονται οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ στην προοπτική των πιο λαϊκών τμημάτων των α/α, που ήδη βλέπουν τις συνθήκες ζωής και εργασίας τους να επιδεινώνονται με χρέη, υψηλή φορολογία, έλλειψη ελεύθερου χρόνου κ.ά., ενώ ένα τμήμα τους αντικειμενικά παίρνει το δρόμο της καταστροφής.
Στο πλαίσιο της Στρατηγικής για «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής», η φροντίδα της οικογένειας, των ηλικιωμένων αντί για κοινωνικό δικαίωμα αντιμετωπίζεται ως ατομική υπόθεση, η οποία περιορίζεται στο διαμοιρασμό ευθυνών ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες. Ενισχύεται η εκμετάλλευση των εργαζόμενων γυναικών, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Προκλητικά η ΕΕ και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καλύπτουν τις τεράστιες ελλείψεις κρατικών δομών και προβάλλουν ένα «στοιχειώδες δίκτυο δημόσιων και ιδιωτικών δομών», με την εργατική-λαϊκή οικογένεια να φορτώνεται αβάσταχτα βάρη για τα αυτονόητα. Με τη σφραγίδα του Δικαστηρίου της ΕΕ νομιμοποιήθηκε πρόσφατα η απόλυση εγκύων. Η μητρότητα στοχοποιείται ως κόστος και εμφανίζεται ως «πρόοδος» ο τοκετός στο σπίτι, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία της γυναίκας και του παιδιού.
Στις προτάσεις της ΕΕ για «οικονομικά προσιτές και προσβάσιμες υπηρεσίες» (δήθεν) στήριξης της οικογένειας, περιλαμβάνονται και νέα μέτρα για επιδότηση γυναικών που φροντίζουν τα παιδιά τους ή άλλα εξαρτώμενα μέλη της οικογένειας, οδηγώντας στη διακοπή του εργάσιμου βίου τους, πληρώνοντας ακριβά τη συρρίκνωση κι εμπορευματοποίηση σχετικών κρατικών υποδομών και υπηρεσιών.
Ενώ τα προγράμματα ΕΣΠΑ θέτουν κριτήρια αποκλεισμού από τους παιδικούς σταθμούς, πετώντας έξω κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά.
Το ΕΣΠΑ και τα άλλα ταμεία αποτελούν εργαλεία χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου και των ιεραρχήσεων των μονοπωλίων και δεν έχουν σχέση με τις λαϊκές ανάγκες. Η Ελλάδα έρχεται 1η σε απορροφητικότητα ευρωενωσιακών κονδυλίων, και τα ίδια ακριβώς χρόνια η εργατική τάξη, ο λαός βίωσε την απογείωση της αντεργατικής πολιτικής και την αύξηση της φτώχειας, την οποία τα κονδύλια αυτά ανακυκλώνουν.
Η ΕΕ ολοένα και περισσότερο ομολογεί ότι οι όποιες αποσπασματικές παρεμβάσεις της απευθύνονται στους πλέον εξαθλιωμένους, μιλώντας για ένα ελάχιστο δίκτυο παροχών πτωχοκομείου, ξορκίζοντας τη λέξη «δικαίωμα», προωθώντας ευρωενωσιακά προγράμματα μέσω της Τοπικής Διοίκησης για την ανακύκλωση της φτώχειας, της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, που στον πυρήνα τους έχουν τη μείωση των απαιτήσεων των εργαζόμενων, προωθώντας τη λογική του μικρότερου κακού.
Η στάση της ΕΕ στις τραγωδίες από πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς με νεκρούς, τις τεράστιες ζημιές και τα οξυμένα προβλήματα που αφήνουν πίσω τους για τις λαϊκές οικογένειες, αποτελεί χαρακτηριστικό αποδεικτικό στοιχείο του ταξικού, αντιλαϊκού της χαρακτήρα.
Για την πυρκαγιά στο Μάτι, την πλημμύρα στη Μάνδρα και σε άλλες περιοχές, το σεισμό στη Λέσβο, η Κομισιόν κυνικά ξεκαθάρισε σε Ερωτήσεις της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ ότι οι ζημιές των πληγέντων δεν είναι «επιλέξιμες» από το λεγόμενο κατά τα άλλα... «Ταμείο Αλληλεγγύης».
Αντίθετα, επιλέξιμα για χρηματοδότηση είναι τα έργα αποκατάστασης των κρατικών υποδομών, τα οποία αναλαμβάνουν επιχειρηματικοί όμιλοι που πληρώνονται από το κράτος και το Ταμείο της ΕΕ. Τα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά έργα, ακόμη κι εάν είναι επιλέξιμα από τα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά ταμεία, μπαίνουν στη μέγκενη της πολιτικής «κόστους-οφέλους» που πατάει πάνω στις λαϊκές ανάγκες και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, την κερδοφορία τους.
Η λεγόμενη «Στρατηγική της ΕΕ για τη νεολαία» αποσκοπεί στην πολύμορφη ενίσχυση των μονοπωλίων, που τους παρέχει φτηνό εργατικό δυναμικό χωρίς εργασιακά-κοινωνικά δικαιώματα, με παράλληλη επιδότηση για την πρόσληψη των νέων, πλήττοντας ταυτόχρονα τμήματα της εργατικής τάξης με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, που θα απολύονται μαζικά για να αντικατασταθούν με πιο σκληρά εκμεταλλευόμενους νέους εργάτες.
Το «Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης» για νέους κάτω των 30 ετών αποτελεί μηχανισμό συμμετοχής των νέων σε μη στρατιωτικές αποστολές, που θα πλαισιώνουν ανάμεσα σε άλλα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε κρίσιμες περιοχές και πληθυσμούς ειδικού ενδιαφέροντος για την ΕΕ. Εκεί δηλαδή που διακυβεύονται και διασταυρώνονται μεγάλα συμφέροντα, με πρόσφυγες, μειονότητες, σε περιοχές πλησίον συνόρων. Στόχος είναι η χειραγώγηση, η προώθηση της λεγόμενης κοινωνικής συναίνεσης και συνοχής, η μαζική ενσωμάτωση στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.
Στο όνομα της «κοινωνικής ευαισθησίας» και της «απόκτησης νέων δεξιοτήτων» αυξάνονται οι εργαζόμενοι-«εθελοντές» αμειβόμενοι με ψίχουλα, νομιμοποιώντας την απλήρωτη εργασία, συγκαλύπτοντας τις ελλείψεις των κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών (αντιμετώπιση καταστροφών, Υγεία, υποδοχή και υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών), αναθέτοντας αυτές τις υπηρεσίες σε ΜΚΟ κι επιχειρήσεις, οι οποίες προσλαμβάνοντας «εθελοντές» θα μπορούν να χρηματοδοτούνται με κονδύλια της ΕΕ.
Η ΕΕ εφαρμόζει πολιτική συνεχούς υποβάθμισης της μόρφωσης και αντικατάστασής της με «κατάρτιση», με δομές «άτυπης εκπαίδευσης», που αφορά δεξιότητες μιας χρήσης που να ανταποκρίνονται στις κάθε φορά ανάγκες του κεφαλαίου.
Για το σκοπό αυτό προωθεί την καθιέρωση της «Κάρτας Νέων σε κίνηση», την αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου για την Αναγνώριση Επαγγελματικών Προσόντων και τη σύνδεση της απελευθέρωσης κλειστών επαγγελμάτων με νέους μηχανισμούς συνεχούς αξιολόγησης-πιστοποίησης. Το «Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Προσόντων» και το «Ευρωπαϊκό Διαβατήριο Δεξιοτήτων» προορίζονται να αντικαταστήσουν τις συγκροτημένες σπουδές σε επιστημονικά αντικείμενα και να βάλουν τους νέους σ’ ένα κυνηγητό «σεμιναρίων», «καταρτίσεων» κ.ά., για απόκτηση δήθεν «προσόντων» και «δεξιοτήτων».
Το πρόγραμμα θα χρηματοδοτεί και θα αξιολογεί το βαθμό εφαρμογής της αντιδραστικής «Συνθήκης της Μπολόνια», ενώ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την κατάργηση του δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα των πανεπιστημίων, με εγγυήσεις σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για τη «χορήγηση» δανείων προς τους φοιτητές, ανοίγοντας το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στα ΑΕΙ.
Χρηματοδοτεί προγράμματα σε πανεπιστήμια που προπαγανδίζουν την «πολιτική ολοκλήρωση» της ΕΕ, όπως είναι τα προγράμματα «Πρωτοβουλία για την Ανεργία των Νέων», «Εγγύηση για τη Νεολαία» και «Συμμαχία για τη Μαθητεία», που προσφέρουν στο κεφάλαιο φτηνή εργατική δύναμη.
Η ΕΕ δεν έχει κανένα περιθώριο φιλολαϊκής μεταρρύθμισης, όπως υποστηρίζει η παλιά και η νέα σοσιαλδημοκρατία.
Ο αντικομμουνισμός αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία, συστατικό στοιχείο της πολιτικής της ΕΕ. Με περισσότερα από 70 εκατ. ευρώ η ΕΕ χρηματοδότησε την ανέγερση και λειτουργία του λεγόμενου «Σπιτιού της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», το 2017. Παρόμοιες αντικομμουνιστικές δράσεις χρηματοδοτούνται με εκατοντάδες εκατομμύρια από τον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό και κυρίως μέσα από το πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες», ενώ συνολικά η ΕΕ ενισχύει τους μηχανισμούς παραχάραξης της Ιστορίας και ταύτισης του κομμουνισμού με τη φασιστική βαρβαρότητα.
Καλύπτει και δίνει άλλοθι σε αστικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών για την απαγόρευση ΚΚ και τη δίωξη των κομμουνιστών, όπως διαπιστώνεται από τα παραδείγματα της Πολωνίας, των Βαλτικών Χωρών, αλλά και της Ουκρανίας, που έχει καταγγείλει πολλές φορές η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.
Η ευρωενωσιακή προπαγάνδα μπροστά στις ευρωεκλογές του 2019 έχει στόχο να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη-μέλη της, να παρουσιαστεί ως μονόδρομος και να καλλιεργηθεί η υποταγή, να αντιστραφεί η πραγματικότητα, προβάλλοντας ως κοινά τα συμφέροντα (και τα οφέλη) του κεφαλαίου, της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Στις θέσεις των απολογητών της ΕΕ προβάλλονται οι «αξίες» της «αλληλεγγύης» που δήθεν προσφέρει η ΕΕ, της «ασφάλειας» και της «διαρκούς ειρήνης στη Γηραιά Ήπειρο», ότι αποτελεί «πόλο έλξης μεταναστών απ’ όλο τον κόσμο λόγω των πλεονεκτημάτων και της ευζωίας της».
Σε αυτήν την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροβάλλεται ως το «αριστερό» δεκανίκι της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας. Με ειδική στόχευση ήδη διαστρεβλώνει έννοιες όπως «προοδευτικός», «αριστερός», «κοινωνική δικαιοσύνη», συνεχίζοντας το «έργο» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας όλα τα περασμένα χρόνια. Επικαλείται την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και αυτοπροτείνεται ως ο συνεπής υποστηρικτής των «αξιών της ΕΕ» που έχουν δήθεν παραβιαστεί τα τελευταία χρόνια, επιχειρώντας ένα προκλητικό ξέπλυμα της ΕΕ.
Η κάλπικη αντιπαράθεση που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση», «μέτωπο στο νεοφιλελευθερισμό» έχει στόχο να χαράξει ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, να κρύψει τη στρατηγική σύγκλισή τους, απευθύνοντας καλέσματα συνεργασίας στο «αποκρουστικό ΠΑΣΟΚ» για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ αντί αυτής της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να αποτελέσει το συγκολλητικό παράγοντα ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες, πράσινους και οπορτουνιστές στο Ευρωκοινοβούλιο, στο όνομα της παρεμπόδισης της Ακροδεξιάς και του «νεοφιλελευθερισμού». Με αυτήν την κίνηση επιδιώκει να διεμβολίσει πολιτικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο το ΚΙΝΑΛ και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, αποφεύγοντας να εκφράσει αποκλειστικά την «Ομάδα της Αριστεράς» (GUE) όπως έκανε στις περασμένες εκλογές. Ταυτόχρονα, διαβλέποντας τη φθορά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, επιδιώκει να μην ταυτιστεί πλήρως μαζί της, αυτοπροβαλλόμενος ως η ενδεδειγμένη λύση της επόμενης μέρας για τη διάσωσή της.
Η επιλογή Βέμπερ από το «Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα» (ΕΛΚ), αλλά και τη ΝΔ, ως υποψήφιου επικεφαλής της Κομισιόν σηματοδοτεί την προσπάθεια να συγκεντρώσει φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις, αλλά και να υπάρξει διείσδυση και σε δυνάμεις που επηρεάζει η Ακροδεξιά στην Ευρώπη, επιδίωξη που διαπιστώνεται και στη στάση της ΝΔ όπως φαίνεται, π.χ., στους χειρισμούς για τη Συμφωνία των Πρεσπών ή ακόμα και στις σχέσεις κράτους-Εκκλησίας.
Οι σοσιαλδημοκράτες αντιμετωπίζουν φθορά διαρκείας. Η αντιλαϊκή πολιτική του Μακρόν συναντά έντονη αμφισβήτηση, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Αντικειμενικά αδυνατίζουν οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν γι’ αυτόν, αλλά ενδεχομένως πηγαίνοντας προς τις κάλπες να κάνει εκκλήσεις για μέτωπα με πράσινους, φιλελεύθερους και κεντροδεξιές δυνάμεις που οριοθετούνται από την Ακροδεξιά, κριτικάροντας το ΕΛΚ και τα κόμματά του ότι ψαρεύουν στα θολά νερά της Ακροδεξιάς, εμφανιζόμενος ως ο γνήσιος εκπρόσωπος των «αξιών της ΕΕ».
Η κίνηση Μελανσόν, με την οποία συνεργάζεται η ΛΑΕ και η «Πλεύση Ελευθερίας», θα επιχειρήσει να εμφανιστεί ως ριζοσπαστικότερη του ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτώντας σε συνθηματολογία για την κυριαρχία των κρατών-μελών για την αλλαγή των «κακών» συνθηκών της ΕΕ, δημαγωγώντας ότι, αν δεν εισακουστεί, θα ενεργοποιήσει το Σχέδιο Β για αποχώρηση της Γαλλίας από την ΕΕ. Πρόκειται για την άλλη όψη σε σχέση με τη Λεπέν, σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης διαπραγματευτική φωνή του γαλλικού κεφαλαίου για να ανακτήσει το χαμένο έδαφός του στην Ευρωζώνη και την ΕΕ.
Ανάλογες πολιτικές επιδιώξεις για δημοσιονομική ελάφρυνση των κρατών-μελών από το περιοριστικό μίγμα διαχείρισης με συνθήματα περί της «δημοκρατικής διακυβέρνησης» και «μιας άλλης Ευρώπης» έχει και η κίνηση Βαρουφάκη Diem 25. Η σχετική αναγνωρισιμότητα αυτής της κίνησης στο εξωτερικό πιθανά να ανατροφοδοτήσει και στην Ελλάδα μια συζήτηση, παρά την εδώ απαξίωσή του.
Οι ακροδεξιές, εθνικιστικές δυνάμεις και η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» θα επιδιώξουν να παρουσιάσουν ως παραπαίουσα την ΕΕ, κεφαλαιοποιώντας το Brexit και τη γραμμή Τραμπ, αυτοπροβαλλόμενοι ως «αντισυστημική αντιπολίτευση» με επίκεντρο τον άξονα Λεπέν, Σαλβίνι και σε ανοιχτή επικοινωνία με τον Όρμπαν (Ουγγαρία) και τον Κουρτς (Αυστρία).
Τα όργανα της ΕΕ θα επιχειρήσουν στην προεκλογική περίοδο να αναστηλώσουν το κύρος των «ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων», κυρίως συνδέοντας τις εκλογές με την εκλογή του προέδρου της Κομισιόν και την αναγραφή στα ψηφοδέλτια των εθνικών πολιτικών κομμάτων του ονόματος των ευρωπαϊκών στα οποία συμμετέχουν.
Επιχειρείται η «λαϊκή νομιμοποίηση» των οργάνων της ΕΕ, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και συνολικά η αλλαγή του κλίματος που επικρατεί σε εργατικές-λαϊκές δυνάμεις σε βάρος της ΕΕ. Προτάσεις του αστικού πολιτικού προσωπικού, όπως η εκλογή ενός αριθμού ευρωβουλευτών από ενιαία ψηφοδέλτια των ευρωκομμάτων σε επίπεδο ΕΕ –που στήριξε αναφανδόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ– ως βήμα μεγαλύτερης «εμβάθυνσης» της ΕΕ δεν προχώρησαν, σκοντάφτοντας στις σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της.
Τέλος, να σημειωθεί ότι ο νέος Κανονισμός της ΕΕ για τα «ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα» επιδιώκει: Την ενίσχυσή τους (π.χ., μέλη τους να είναι άτομα ή και ομάδες εκτός από κόμματα), ευνοϊκότερες διατάξεις χρηματοδότησης και μεγαλύτερη πολιτική εξάρτησή τους από την ΕΕ με δημιουργία «Αρχής» στο ΕΚ που τα εγκρίνει και τα ελέγχει.
Παίρνοντας υπόψη τις παραπάνω εξελίξεις, η δουλειά του Κόμματος θα συγκεντρώσει την προσοχή της:
Στον ιμπεριαλιστικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και τις συνέπειές της στην εργατική τάξη, τους μικροπαραγωγούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τη νεολαία και τις γυναίκες, στον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, στο ξεσκέπασμα του ρόλου του οπορτουνισμού, στην απομόνωση της ναζιστικής, εγκληματικής «Χρυσής Αυγής».
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κόμματος στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και την πολιτική του πρόταση, δείχνοντας ότι προϋπόθεση για φιλολαϊκή συνεργασία στην Ευρώπη είναι να αλλάξουν χαρακτήρα τα κράτη, και αυτός είναι ο δρόμος της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού, είναι η λύση που υπηρετεί τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα σε σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Το νήμα αυτό διαπερνάει τις ευρωεκλογές, τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, τις εθνικές εκλογές, γενικότερα τις πολιτικές εξελίξεις, προβάλλοντας τεκμηριωμένα τη θέση για ενίσχυση του ΚΚΕ παντού.
Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα το λαό για την ΕΟΚ, για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, την ΟΝΕ, το Ευρωσύνταγμα, αποκαλύπτοντας στην πράξη το αντιλαϊκό περιεχόμενο της ΕΕ, και αυτό επιβεβαιώνεται από την ενιαία στρατηγική που εφαρμόζει σε όλες τις χώρες:
– Οι συνέπειες αυτές που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ αποδεικνύουν οτι η λυκοσυμμαχία δεν είναι η «Ευρώπη» όπως την παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της, αλλά είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλίων, που υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου και τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
– Ως ένωση των μονοπωλίων είναι ανεπίστρεπτος ο αντιδραστικός της χαρακτήρας, δεν μπορεί να γίνει φιλεργατική, αλλά θα γίνεται συνεχώς πιο αντιλαϊκή κι επιθετική κατά των λαών, αυτή είναι η φύση της απο την ώρα που δημιουργήθηκε και όχι κάποια παρέκκλιση που μπορεί να διορθωθεί από μια «προοδευτική», «αριστερή» πολιτική που διαχειρίζεται το σύστημα, όπως ισχυρίζεται το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), γενικότερα δυνάμεις του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας για να καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες και να εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις.
– Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που την διαπερνούν αποδεικνύουν ότι η ΕΕ δεν μπορεί να έχει συνοχή, ούτε να καταργήσει την καπιταλιστική ανισομετρία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι σταθερή, περνά και θα περνά φάσεις κραδασμών, αποχωρήσεις κρατών ανάλογα με τα συμφέροντα και τις στοχεύσεις των μονοπωλίων.
– Οι θέσεις ευρωσκεπτικιστικών, ακροδεξιών, αλλά και οπορτουνιστικών δυνάμεων για την αποχώρηση από την Ευρωζώνη, την ΕΕ, την αλλαγή νομίσματος εκφράζουν πραγματικές αντιθέσεις κρατών και μονοπωλίων, κινούνται εντός των τειχών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και δεν μπορούν να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα.
– Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος –με τη θέληση και τη δράση του– την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα «κλειδιά» της οικονομίας, του πλούτου που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία.
– Η καπιταλιστική Ελλάδα με «εθνικό νόμισμα» δε συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Άλλωστε, επιθέσεις κατά των εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων εξαπολύονται τόσο στις χώρες του ευρώ όσο και σε καπιταλιστικές χώρες με εθνικά νομίσματα.
– Το εργατικό-λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση, να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ που δημιουργούν ρήγματα, για να ενισχύσει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας σε κάθε χώρα, που θα προωθήσει και θα οργανώσει την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και των υπηρεσιών, την παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
– Στην προεκλογική δουλειά θα αξιοποιηθεί η λαϊκή πείρα από την επίθεση της κυβέρνησης και των προηγούμενων κυβερνήσεων κατά των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, των τριών μνημονίων που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, σήμερα, στις συνθήκες ασθενικής ανάκαμψης της οικονομίας.
Για να φτάσει πλατιά η αλήθεια ότι όλες οι επιλογές των αστικών κομμάτων, η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και η κατάργηση εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων υπηρετούν τις ανάγκες του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και της αστικής τάξης και αυτό θέτει το ζήτημα των ριζικών αλλαγών που βρίσκονται στην πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.
– Είναι μύθος οι κυβερνητικές θέσεις περί «νέας εποχής», «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας», «δίκαιης ανάπτυξης» και «κοινωνικής δικαιοσύνης».
Είναι εδώ η «ενισχυμένη εποπτεία» (Ευρωπαϊκό Εξάμηνο κ.ά.), η εποπτεία του κεφαλαίου (ΣΕΒ, εφοπλιστές, τραπεζίτες), τα διαρκή μνημόνια, η χρησιμοποίηση του (άθικτου) μνημονιακού οπλοστασίου, τα πρωτογενή πλεονάσματα που προέρχονται από τη ληστεία του λαού, τη διατήρηση των μειωμένων (πολύ χαμηλών) μισθών και συντάξεων, τα σκληρά φορολογικά μέτρα, την κυβερνητική απάτη επιστροφής των Συλλογικών Συμβάσεων, το χτύπημα της απεργίας, τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας κ.ά. Ενώ την ίδια ώρα συνεχίζεται η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, η μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, οι φοροαπαλλαγές κ.ά.
– Ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι ταξικός, στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης που είναι πηγή του καπιταλιστικού κέρδους. Η καπιταλιστική ανάπτυξη γεννάει τις καπιταλιστικές κρίσεις.
Οι κυβερνητικές θέσεις περί διαρκούς ανοδικής πορείας της οικονομίας είναι ανυπόστατες και αυτό το αποδεικνύουν τα πραγματικά στοιχεία, τα προβλήματα της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, η κατάσταση της οικονομίας της ΕΕ, οι διεθνείς εξελίξεις που τεκμηριώνουν την επισφάλεια της ανάκαμψης, ακόμα και την περίπτωση νέας κρίσης, πριν φτάσει η οικονομία στο προ κρίσης επίπεδο.
– Τα «ψίχουλα» που δίνει η κυβέρνηση σε εξαθλιωμένες λαϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να κρύψουν ότι η κυβερνητική πολιτική παίρνει από τους πολλούς, το λαό, και δίνει στους λίγους, στο κεφάλαιο. Τα «ψίχουλα» δεν αντισταθμίζουν τις απώλειες, ενώ χρηματοδοτούνται από γενική έμμεση και άμεση φορολογία. Αυτήν την αλήθεια κρύβουν οι θέσεις της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ περί παροχολογίας.
Ο λαός μπορεί να δυναμώσει την απαιτητικότητά του, να διεκδικήσει την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αξιοποιώντας το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, του Πανελλαδικού Μπλόκου των Αγροτών, της ΠΑΣΕΒΕ.
Οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του πλούτου δεν μπορούν να ζήσουν μια ζωή με «ψίχουλα», με εισόδημα και κοινωνικές υπηρεσίες που απομακρύνονται συνεχώς από τις ανάγκες τους. Έχουν δικαιώματα κι επιβάλλεται να τα διεκδικήσουν και αυτός ο αγώνας απαιτεί ισχυρό ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, ισχυρό ΚΚΕ παντού.
– Είναι κάλπικη η διπολική αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για το ποιος εκπροσωπεί το «παλιό» και το «νέο», την «πρόοδο» και τη «συντήρηση», το «λαϊκισμό» και την «υπευθυνότητα». Και τα δύο κόμματα, όπως και το ΚΙΝΑΛ, υπηρετούν το βάρβαρο καπιταλιστικό δρόμο, που για τους πολλούς, τους εργάτες, τους ανέργους, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους έχει μόνο βάρη, φόρους, ανεργία, μισθούς και συντάξεις πείνας, ενώ για τους λίγους, τους καπιταλιστές, έχει φοροαπαλλαγές, κρατικό χρήμα για τις επενδύσεις τους.
– Ο λαός μπορεί να κατανοήσει από την πείρα του τι είναι «προοδευτικό» και τι «συντηρητικό», μπορεί να διαπιστώσει τη στρατηγική σύγκλιση των δύο πόλων στα βασικά ζητήματα σχετικά με την κερδοφορία των επιχειρήσεων, την ταξική συνεργασία για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τη στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τον αντικομμουνισμό, το προσφυγικό πρόβλημα κ.ά.
– Η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το οπορτουνιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα της συγκρότησης «προοδευτικού μετώπου», για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και του «νεοφιλευθερισμού», έχει πραγματικό στόχο τον εγκλωβισμό του λαού μας και των άλλων λαών στην καπιταλιστική διαχείριση.
Η Ακροδεξιά, όπως και η ναζιστική εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή», είναι γέννημα του καπιταλισμού, εκφράζει τα συμφέροντα τμημάτων της αστικής τάξης και χρησιμοποιείται για τη στήριξη του συστήματος, τροφοδοτείται από την αντιλαϊκή πολιτική των φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών και αποκαλούμενων αριστερών κυβερνήσεων που προκαλούν λαϊκή αγανάκτηση.
– Η πάλη του Κόμματος αυτά τα χρόνια έχει καταγραφεί θετικά σε λαϊκές συνειδήσεις, γιατί συνδέεται με την αποφασιστική αντίσταση του ΚΚΕ στην αντιλαϊκή επίθεση, την πολύτιμη για τους εργαζόμενους και τους ανέργους στήριξη των κομμουνιστών στην πάλη του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων για όλα τα λαϊκά προβλήματα, την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.
– Οι αψιμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ για τα σκάνδαλα επιχειρούν να αποκρύψουν τη βασική αιτία των σκανδάλων, τη σαπίλα του καπιταλισμού, ενώ με την αναθεώρηση του Συντάγματος γίνεται προσπάθεια φτιασιδώματος και σταθεροποίησης του φθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, του ταξικού χαρακτήρα του Συντάγματος και της αναθεώρησής του, που αποκαλύπτουν οι προτάσεις που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στη Βουλή.
– Οι θέσεις του ΚΚΕ για τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς στην περιοχή, στα Βαλκάνια, την Αν. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία, για το μοίρασμα των αγορών, την ενέργεια και τους ενεργειακούς δρόμους, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, παρακολουθούνται προσεκτικά από λαϊκές δυνάμεις, γιατί πατάνε γερά στην πραγματικότητα και συνδυάζονται με την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις, για το διώξιμο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών βάσεων που εγκαθιστά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε όλη την Ελλάδα. Προβάλλουμε τις θέσεις μας σε αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστικών κομμάτων που προβάλλουν ως λύση τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης, μετατρέποντας τη χώρα σε ορμητήριο των ευρωατλαντικών σχεδιασμών προκαλώντας μεγάλους κινδύνους για τη χώρα και το λαό, όπως διαπιστώνεται και από τις δεσμεύσεις που περιέχονται στον πρόσφατο «Στρατηγικό Διάλογο» της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ.
Οι ισχυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων κομμάτων ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι δύναμη ειρήνης και ασφάλειας είναι επικίνδυνες και απαιτείται να αποδομηθούν. Οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί οργανισμοί είναι απειλή για τους λαούς. Αυτό αποδεικνύεται από τους δεκάδες πολέμους κι επεμβάσεις στην περιοχή μας, σε όλο τον κόσμο στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, από τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για τη δημιουργία νέων στρατιωτικών μηχανισμών και την απειλή για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.
– Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ενταγμένη στο σχεδιασμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ για την επέκτασή τους στα Δ. Βαλκάνια σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα. Διατηρεί το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού, στρέφεται ενάντια στον ελληνικό λαό και το λαό της ΠΓΔΜ και είναι αναγκαία όχι μόνο η καταψήφισή της, αλλά και η ενδυνάμωση της κοινής πάλης των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, το φασισμό, τον εθνικισμό και το σύστημα που τα γεννά, ενάντια στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου.
– Για να δυναμώσει η πάλη και να μπουν νέα εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική που σήμερα μπορεί να ασκεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία συμφωνεί κι επαυξάνει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί κολαούζοι τους. Μόνο έτσι μπορούν να πληθύνουν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σύγχρονων δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζόμενων.
Το ΚΚΕ είναι πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την αντιλαϊκή πολιτική, είναι πραγματικό αποκούμπι του λαού.
– Για να σταλεί μήνυμα αισιοδοξίας και μαχητικότητας που θα δώσει δύναμη στους εργαζόμενους, σε κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα που παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ δουλεύει ακούραστα για να δυναμώσει η διεθνιστική πάλη, συνεργάζεται με δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία 30 ΚΚ. Φιλοξένησε πρόσφατα στην Αθήνα τη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων με τη συμμετοχή αντιπροσωπιών 90 κομμάτων από 72 χώρες, που τίμησαν τα 100χρονα της ηρωικής του δράσης και αναγνώρισαν την προσφορά του.
Στηρίζει την πάλη του ταξικού κινήματος στην Ευρώπη, σε όλη την Υδρόγειο, εκφράζει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στην πάλη των εργαζόμενων και διαθέτει τις δυνάμεις του για να ανοίξει ο δρόμος για τη μαζική αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τη μαζική σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
– Το πραγματικά διαφορετικό μπορεί να έρθει για το λαό μόνο μέσα από το δυνάμωμα της δικής του πάλης, την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.
Γιατί το ΚΚΕ παλεύει δραστήρια για να δυναμώσει παραπέρα η κοινωνική συμμαχία και η πάλη της σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Για να αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να εξασφαλιστεί το δικαίωμα δουλειάς για όλους, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας. Πραγματική δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά των εργατικών-λαϊκών οικογενειών.
– Η εργατική τάξη, ο λαός μας πρέπει να αγνοήσουν το σκιάχτρο της απομόνωσης. Με την εργατική εξουσία μπορούν να μπουν γερά θεμέλια και να προωθηθεί αμοιβαία επωφελής συνεργασία με άλλες χώρες και λαούς.
Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ακόμα πιο ισχυρή φωνή και παρέμβαση του λαού και στο ευρωκοινοβούλιο.
– Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ μέσα στην Ευρωβουλή, στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, σε άμεση επικοινωνία με μεγάλο αριθμό μαζικών οργανώσεων, αποκάλυψε, καταψήφισε και πολέμησε όλα τα μέτρα που στρέφονταν κατά των εργαζόμενων, κατά των μισθών και των συντάξεων, των εργασιακών, ασφαλιστικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Καταδίκασε τα μέτρα που κατευθύνονταν στη στήριξη των οικονομικών ομίλων. Ξεσκέπασε τον αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και των οργάνων της, όπως είναι το ευρωκοινοβούλιο.
– Με πολύμορφες παρεμβάσεις, ερωτήσεις, εκδηλώσεις, ανέδειξε τα αιτήματα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, τα δικαιώματα της νεολαίας και των γυναικών, απαίτησε την ικανοποίησή τους. Βρέθηκε κοντά στους πληγέντες των πυρκαγιών, των πλημμυρών και των σεισμών, διεκδίκησε τις γερμανικές αποζημιώσεις.
– Προειδοποίησε έγκαιρα για τις αντιδραστικές κατευθύνσεις, οδηγίες και κανονισμούς που προωθούσαν τα ευρωενωσιακά και κυβερνητικά επιτελεία, που σύντομα βρήκε απέναντί του ο λαός. Ενημέρωσε για τη στάση των ευρωβουλευτών των αστικών κομμάτων που στήριξαν την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ και ψήφιζαν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, αποκάλυψε το ρόλο των διάφορων οικονομικών λόμπι και ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται για να στηρίζουν τη σαπίλα του καπιταλισμού.
Οι μεγάλες απαιτήσεις των εκλογικών μαχών που έχουμε μπροστά μας επιβάλλουν να απευθυνθούν τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος πλατιά, τολμηρά στην εργατική τάξη, τους αγρότες και τους ΕΒΕ, τη νεολαία, στις λαϊκές δυνάμεις που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις για την ηρωική 100χρονη πορεία του ΚΚΕ, στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και τις άλλες πολιτικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Να απευθυνθούν στις δυνάμεις που εκτιμούν τη σταθερότητα και τη συνέπειά του, στους εργατοϋπάλληλους που στηρίζουν τις ταξικές δυνάμεις στις αρχαιρεσίες των σωματείων, για να δοθεί ώθηση στη στήριξη που εκφράζεται προς το ΚΚΕ αυτήν την περίοδο,
Οι εργαζόμενοι που λένε «ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ και αγωνίζεται», αλλά ακόμα προβληματίζονται για το τι θα κάνουν, πρέπει να πούνε το δικό τους λόγο. Κανείς εργαζόμενος που μπορεί να συμπαραταχτεί με το ΚΚΕ να μην πετάξει την ψήφο του στην αποχή.
Η μάχη των ευρωεκλογών και των άλλων εκλογικών αναμετρήσεων θα δοθεί με αποφασιστικότητα άνθρωπο τον άνθρωπο, με συσκέψεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες, συζητήσεις σε χώρους δουλειάς, με στόχο να μπούνε στη μάχη περισσότερες δυνάμεις, με επιμονή στην επαναπροσέγγιση λαϊκών δυνάμεων, το κέρδισμά τους με το ΚΚΕ.
Την επόμενη περίοδο, τόσο μέσω της «Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας» όσο και σε συνεννόηση με άλλα ΚΚ στην Ευρώπη, θα γίνουν παρεμβάσεις κατά της ΕΕ, θα αποκαλυφθεί ο ρόλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και των άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων.
Έχουμε στη διάθεσή μας τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου και της ΚΕ, σημαντικές επεξεργασίες, ένα πλούσιο υλικό για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την ΕΕ, το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, και μπορεί να δοθεί η μάχη των ευρωεκλογών με καλό εξοπλισμό αξιοποιώντας άρθρα της ΚΟΜΕΠ, την αρθρογραφία του Ριζοσπάστη, το κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής, τις ομιλίες του Γενικού Γραμματέα, των μελών του ΠΓ και της ΚΕ.
Με τη συγκρότηση μαχητικού ψηφοδελτίου και το κάλεσμα της ΚΕ προς το λαό για τις ευρωεκλογές, το ΚΚΕ θα μπει στην τελική ευθεία της μάχης.
Αθήνα, 20.12.2018
Η ΚΕ του ΚΚΕ
