Η μάχη ευρωεκλογών και τοπικών εκλογών θα έχει από τα πράγματα γενικευμένο πολιτικό χαρακτήρα. Στο κέντρο της αντιπαράθεσης θα βρεθούν τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα όπως είναι οι εξελίξεις και η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης στη χώρα, σε συνδυασμό με τις αντιπαραθέσεις εντός ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών κέντρων που μαίνονται. Η ευρωατλαντική στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας και οι επικίνδυνες για το λαό επιδιώξεις της για αναβαθμισμένη γεωστρατηγική θέση και ρόλο στην ευρύτερη περιοχή είναι ζητήματα που επίσης θα βρεθούν στο κέντρο της αντιπαράθεσης, αφού ούτως ή άλλως συνοδεύουν το αφήγημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε με εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ είτε με αυτή της ΝΔ .

Το πολιτικό πλαίσιο της εκλογικής αναμέτρησης είναι ενιαίο, θα δοθεί με το κάλεσμα του Κόμματος μπροστά στις εκλογές και δένεται με τη συνολική πολιτική-ιδεολογική μαζική μας παρέμβαση στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το Μάη και την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου.

Η δράση των υποψηφίων μας (για κοινότητες, δήμους, περιφέρειες) αυτούς τους μήνες που μεσολαβούν υπηρετεί το σχεδιασμό των ΚΟ, τις ιεραρχήσεις και τα μέτωπα πάλης που αναδεικνύουμε κεντρικά και τοπικά. Δράση που είναι ανάγκη να δένεται με την προσωποποιημένη δουλειά που πρέπει να γίνει με ευρύτερες δυνάμεις, αγωνιστές που δείχνουν διάθεση συστράτευσης με το Κόμμα, μέσα από τους φορείς του κινήματος, τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις που μπορούν και πρέπει να πλουτίσουν τα ψηφοδέλτιά μας, κάνοντας στοχευμένη δουλειά να προσεγγίσουμε έναν τέτοιο κόσμο από τώρα.

Ο ενιαίος και πολιτικός χαρακτήρας της μάχης των τοπικών εκλογών απαιτεί την ικανότητα εξειδίκευσης των δυνάμεών μας για το ρόλο της Τοπικής Διοίκησης (ΤΔ) στο πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής που εντάθηκε με τα μνημόνια που διαχειρίζονται την οικονομική καπιταλιστική κρίση, αλλά και τώρα στη φάση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Απαιτεί όχι μόνο γνώση της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιούν, αλλά κι εύστοχη αποτύπωσή της, ώστε να γίνεται πλατιά κατανοητή από εργατικά-λαϊκά τμήματα η άμεση συνδρομή δημοτικών, περιφερειακών αρχών στο πέρασμά της, η μεγάλη γκάμα αρμοδιοτήτων τους που αφορούν την επιβάρυνση της καθημερινότητάς τους, της ζωής, των αναγκών, των δικαιωμάτων τους. Οι δυνάμεις των άλλων πολιτικών κομμάτων σε δήμους και περιφέρειες, και άσχετα από την άμεση κομματική τοποθέτηση ή διαφοροποίησή τους, το μανδύα του ανεξάρτητου, ταυτίστηκαν στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, πρωτοστάτησαν στο πέρασμά της.

Σήμερα δήμοι και περιφέρειες, το πολιτικό προσωπικό που τους στελεχώνει, συμμετέχουν ενεργά όχι μόνο στην υλοποίηση, αλλά και στο σχεδιασμό της ανάπτυξης για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Γι’ αυτές τις ανάγκες σχεδιάστηκαν οι αναδιαρθρώσεις όλα αυτά τα χρόνια στην Τοπική Διοίκηση.

Είναι η κόκκινη κλωστή που δένει τον «Καποδίστρια» με τον «Καλλικράτη», σήμερα με τον «Κλεισθένη Ι» και αύριο με ένα νέο κύκλο αναδιαρθρώσεων προσαρμοσμένων σε αυτές του κεντρικού κράτους και της πιο άμεσης διασύνδεσής τους με τους θεσμούς της ΕΕ, τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αναδιαρθρώσεις που το χαρακτήρα τους τον υπογραμμίζει η συνέχεια και η συνέπεια με την οποία τις υλοποίησαν διαδοχικά όλες οι αστικές κυβερνήσεις και ανεξάρτητα του τι έλεγαν τα κόμματα που τις συγκροτούν όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.

Αποτυπώνοντας σε μια πορεία και τις ευρύτατες αστικές συγκλίσεις και συναινέσεις που έχουν πια διαμορφωθεί στο χώρο της ΤΔ και που εστιάζονται σταθερά:

α) Στην προώθηση και στήριξη της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Αποδείχτηκε στην πράξη και στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων ότι μέσω των νέων τοπικών και περιφερειακών δομών, με το ρόλο και τις αρμοδιότητες που πήραν, άδραξαν μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης οι επιχειρήσεις, άδειασε η τσέπη και το εισόδημα των εργαζόμενων, των φτωχών αγροτών κι επαγγελματιών, ανατράπηκαν οι εργασιακές σχέσεις, εμπορευματοποιήθηκαν βασικές κοινωνικές ανάγκες, ανατράπηκαν με ταχύτητα οι χρήσεις γης και σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Η ταχύτητα με την οποία προχωρούν οι αναδιαρθρώσεις στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης αφορά τις απαιτήσεις της οικονομικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις που την διατρέχουν. Σε αυτό το πλαίσιο βαθαίνει η σύμφυση των οργάνων της με επιχειρηματικούς ομίλους, με ιεράρχηση σε αυτήν τη φάση τη δημοτική και δημόσια γη, τις χρήσεις της, το περιβάλλον, τον τομέα των μεταφορών και το μεταφορικό έργο, την Ενέργεια και την πολιτική «απελευθέρωσής» της (π.χ. ΑΠΕ), τη διαχείριση υγρών-στερεών αποβλήτων, των υδάτινων πόρων στον άξονα των επιχειρηματικών συμφερόντων, την αγροτική παραγωγή, τον Τουρισμό.

Η διοικητική δομή των Περιφερειών ήδη παίζει ενεργό κι επιτελικό ρόλο στα ζητήματα της περιφερειακής ανάπτυξης. Συγκεντρώνει πόρους, έργα και υποδομές στις αναπτυξιακές ιεραρχήσεις του κεφαλαίου, γι’ αυτό και ιεραρχείται στη διάταξη των αστικών στελεχών, των αστικών κομμάτων να τις ελέγχουν κομματικά. Είναι η κρατική δομή σε τοπικό επίπεδο με την αμεσότερη σύνδεση με τα ευρωενωσιακά όργανα, τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Οι Περιφέρειες διαχειρίζονται ήδη μεγάλο μέρος του ΕΣΠΑ. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε παρατάξεις και υποψηφίους εστιάζεται στον αριθμό των έργων και στην απορροφητικότητα. Αποπροσανατολίζουν από το κύριο, που είναι η ιεράρχηση έργων και δράσεων με βάση τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, βάζοντας στο περιθώριο τις λαϊκές ανάγκες σε υποδομές, έργα, υπηρεσίες.

Ακόμη και τα ελάχιστα κονδύλια που διατίθενται σε προγράμματα που συνδέονται με λαϊκές ανάγκες και υποδομές περνάνε μέσα από τις «συμπληγάδες» κερδοφορίας των επιχειρήσεων που τα διαχειρίζονται, σε πολιτικές ενσωμάτωσης, όπως γίνεται με σειρά από προγράμματα διαχείρισης των ανέργων, της φτώχειας, τα ειδικά προγράμματα για τους Ρομά, την ένταξη των μεταναστών, την επιχειρηματικότητα για μικροεπαγγελματίες, αγρότες, γυναίκες κ.ά.

Η αποσπασματικότητα δε που αποτυπώνουν οι όποιες παρεμβάσεις τους, είτε για την αντιμετώπιση φυσικών φαινόμενων και καταστροφών είτε άλλων γενικών αναγκών σε υποδομές, αναδεικνύει τη σημασία που έχει ο κεντρικός σχεδιασμός, π.χ., σε ζητήματα αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής-αντιπυρικής προστασίας, των δημόσιων δομών υγείας, πρόνοιας, σχολικής στέγης, αθλητισμού, πολιτισμού, τη ρεαλιστικότητα και αναγκαιότητα της σχεδιασμένης οικονομίας, της εργατικής εξουσίας. Λαϊκά προβλήματα και ανάγκες που έρχονται κι επανέρχονται συχνά με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα, όπως είναι τα επαναλαμβανόμενα πλημμυρικά φαινόμενα, οι μεγάλες και τραγικές ελλείψεις που επαναλαμβάνονται ως δράμα κάθε καλοκαίρι, οι πληγές των σεισμών που παραμένουν και το μη ελεγμένο 80% των δημόσιων κτηρίων (σχολεία, νοσοκομεία κλπ.). Ανάγκες που συνθλίβονται κάτω από τον αδυσώπητο κανόνα του κέρδους και του υπερκέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, την πολιτική κόστους-οφέλους που βλέπει τη ζωή και τις ανάγκες του λαού ως εμπόρευμα.

β) Λειτουργία της ΤΔ ως φορομπηχτικού-φοροεισπρακτικού μηχανισμού, με διεύρυνση της ανταποδοτικότητας σε όγκο κι έκταση, μείωση της χρηματοδότησής της από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Υλοποίησαν την πολιτική επιβολής φόρων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της εμπορευματοποίησης, αποδέχτηκαν την περιστολή της κρατικής χρηματοδότησης, της διασύνδεσης των τοπικών οργάνων με τις επιχειρήσεις και τις επιδιώξεις τους, ευθυγραμμίστηκαν με τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, αποδέχτηκαν δημοσιονομικό «κορσέ» και απογείωσαν τα λεγόμενα ίδια έσοδα (τέλη-φόρους κλπ.), που με βάση το νέο Μεσοπρόθεσμο η κυβέρνηση θέτει ως ελέγξιμο στόχο να υπερκεράσουν σε ύψος μέχρι το 2022 την κρατική χρηματοδότηση.

Σε μεγάλους δήμους ήδη οι προϋπολογισμοί τους στηρίζονται στην πλειονότητά τους από τα λεγόμενα ίδια έσοδα, δηλαδή μέσα από την άγρια τοπική φορολογία.

Αυτή η πραγματικότητα, που την γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι στην Τοπική Διοίκηση με τη συνολική ανατροπή εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, τα λαϊκά νοικοκυριά σε πόλεις και χωριά και που μέρος τους έχει ήδη μπει στο στόχαστρο της Εφορίας και των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών «για οφειλόμενα» στους δήμους, η πρόταση της ΝΔ και της ΚΕΔΕ για τη χρήση του ΕΝΦΙΑ ως κύριου πόρου χρηματοδότησης, είναι πολιτικές που κάνουν φανερό ότι το πρόταγμα «αυτοδιοίκηση, μοχλός ανάπτυξης» από κυβέρνηση, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, τους αιρετούς τους, αντιστρατεύεται λαϊκές ανάγκες και αγωνίες. Αφορά το πιο συνεκτικό δέσιμο της Τοπικής Διοίκησης με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, την προσέλκυση επενδυτών, την παράδοση πόρων, υποδομών και φτηνής εργατικής δύναμης για την κερδοφορία τους.

γ) Στο πέρασμα αρμοδιοτήτων στην Τοπική Διοίκηση, που βρίσκονταν στην ευθύνη του κεντρικού κράτους.

Η θεσμική ισχυροποίηση των δήμων με κριτήριο να αναλάβουν σε μια πορεία εκτεταμένες αρμοδιότητες που βρίσκονταν στην ευθύνη του κεντρικού κράτους είναι σημαντική. Με τη στρατηγική της «αποκέντρωσης» ολοκληρώθηκε σχεδόν η αποσάθρωση του τομέα της πρόνοιας ως ευθύνης του κράτους, η συρρίκνωση των δομών της, η ανάθεση όλο και μεγαλύτερου μέρους των εργασιών σε ευκαιριακές δομές διαχείρισης της απόλυτης φτώχειας, στις ΜΚΟ, τις ΚοινΣεπ, η ενίσχυση της ανταπόδοσης, της επιχειρηματικότητας, η περικοπή και συρρίκνωση προνοιακών επιδομάτων και άλλων παροχών με βάση «τα όρια φτώχειας».

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία. Το πέρασμα της αρμοδιότητάς τους στην ΤΔ –ειδικά σε πρωτοβάθμιο επίπεδο στην Υγεία– είναι στο πρώτο πλάνο διεκδίκησης των πλειοψηφιών σε ΚΕΔΕ-ΕΝΠΑ. Θεσμικά έχει ανοίξει ο δρόμος με τον «Καλλικράτη» και σειρά από άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις. Οι ρυθμοί υλοποίησης αυτής της κατεύθυνσης συνδέονται με τις αντιδραστικές ανατροπές που είναι ήδη σε εξέλιξη σε αυτούς τους τομείς, με συνταγματικά κωλύματα που υπάρχουν και που συζητιέται η αναθεώρησή τους, με τα δημοσιονομικά περιθώρια και προτεραιότητες που θέτει η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Είναι πανταχού παρούσα η επιχειρηματική και ανταποδοτική λειτουργία, αυξάνεται η προσφυγή στο δανεισμό από τις τράπεζες, οι ιδιωτικοποιήσεις κάθε είδους και μορφής ΣΔΙΤ, η ανατροπή εργασιακών σχέσεων, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα πολλαπλασιάζονται, τα προγράμματα της ανακύκλωσης των ανέργων κοκ. Παράλληλα, ενισχύεται η πολιτική εκχώρησης ορισμένων υποδομών και κοινωνικών υπηρεσιών σε Κ.ΑΛ.Ο και ΜΚΟ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών αρχών, πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων, τα συλλογικά τους επιτελεία ΚΕΔΕ-ΕΝΠΕ, όλα αυτά τα χρόνια διαχειρίστηκαν σε πλήρη σύμπνοια την ίδια πολιτική. Στήριξαν μέσα στην κρίση το αφήγημα «της χρεοκοπίας της χώρας», για να στηρίξουν συντεταγμένα τη χρεοκοπία εργαζόμενων και λαού. Επανέρχονται σήμερα με το αφήγημα της «εθνικής ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» έχοντας ως δεδομένο τη συνέχεια της συντριβής των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων, τη συμφιλίωση του λαού με τη φτώχεια, την ανεργία, την εμπορευματοποίηση βασικών κοινωνικών αναγκών όπως η υγεία, η πρόνοια, η παιδεία, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός.

δ) Στην προσπάθεια να εξοπλίζεται η Τοπική Διοίκηση στις νέες συνθήκες ως θεσμός χειραγώγησης κι ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, για την ενεργή ενσωμάτωση των εργατικών-λαϊκών μαζών στους αστικούς σχεδιασμούς.

Η στρατηγική των αναδιαρθρώσεων σε Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση δεν έχει καμιά σχέση με «καλύτερες υπηρεσίες» ή με «την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη», όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα! Αφορά αναγκαίους για το σύστημα εκσυγχρονισμούς, «δοκιμασμένους» από χρόνια στις χώρες της ΕΕ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, κατά κανόνα εχθρικές για το λαό και τις ανάγκες του. Προσαρμόζονται και αντιδραστικοποιούνται οι πολιτικές για την υπαλληλία, με τον ασφυκτικό έλεγχό τους (δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, αξιολόγηση προσωπικού, μητρώο στελεχών κλπ.), ντύνοντας με το μανδύα του «δημόσιου συμφέροντας» τη διευκόλυνση των επιχειρηματικών ομίλων, της ανταπόδοσης, της επιχειρηματικότητας που καλούνται να διεκπεραιώσουν.

Το κράτος και οι τοπικοί θεσμοί του δεν είναι ουδέτερο πεδίο που μπορεί τάχα να λειτουργούν υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με τους συσχετισμούς και το ποιος είναι στο τιμόνι της διαχείρισης. Η αναδιανομή του πλούτου σε όφελος του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου διαπερνά έναν προς έναν και όλους μαζί τους φορείς του κράτους, τη λειτουργία τους, τους προϋπολογισμούς τους. Είναι αστικοί θεσμοί που εκσυγχρονίζονται θέτοντας όλο και πιο σταθερά ενάντιά τους λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις. Γι’ αυτό και με τον τελευταίο νόμο (Κλεισθένη Ι) το πλαίσιο ελέγχου των οργάνων της ΤΔ από το κεντρικό κράτος γίνεται πιο ασφυκτικό και πολύπλευρο, έτσι ώστε απαρέγκλιτα να κινούνται με τις κατευθύνσεις του κεφαλαίου, της ΕΕ, τους στόχους της αστικής στρατηγικής, όπως αποτυπώνονται μέσα από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, το Μεσοπρόθεσμο. Είναι δε το εύρος της ευθυγράμμισής τους τέτοιο, που εξαναγκάζει αιρετούς που δεν έχουν καμιά σχέση με το ΚΚΕ να αποδέχονται ότι ο όρος «Τοπική Διοίκηση» –με τον οποίο το Κόμμα μας αποδίδει το χαρακτήρα του συγκεκριμένου θεσμού– είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από αυτόν της «Αυτοδιοίκησης» που προβάλλουν τα αστικά κόμματα.

Όσο στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης οι δήμοι και Περιφέρειες θα τείνουν να ταυτίζονται με το ρόλο και το χαρακτήρα του κεντρικού κράτους, θα πολλαπλασιάζεται και η ανάγκη της εναλλαγής του «μαστίγιου» με το «καρότο». Εδώ εδράζεται η ανάγκη και τα πολλαπλά αστικά φληναφήματα που συνοδεύουν τις αντιδραστικές ανατροπές, περί «αποκέντρωσης», «αυτοτέλειας από το κράτος», «οικονομικής αυτονομίας», «διεύρυνσης της δημοκρατίας», «λαϊκής συμμετοχής κι ελέγχου από τα κάτω» κλπ. Επιχειρήματα που με την ψήφιση του «Κλεισθένη» και μπροστά στις τοπικές εκλογές η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει, εντάσσοντάς τα στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που στήνει με τη ΝΔ, την αντιπαράθεσή του –όπως διατείνεται– με «το παλιό πολιτικό σύστημα», με τον Αλ. Τσίπρα να δηλώνει χαρακτηριστικά στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ότι «στην τοπική αυτοδιοίκηση φτιάχτηκε μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Διαπλεκόμενα συμφέροντα, βαρόνοι τοπικοί, κομματάρχες. Δημόσιο χρήμα που χάθηκε στην πορεία, ευρωπαϊκοί πόροι κατασπαταλήθηκαν, ολόκληρες περιοχές της χώρας στερήθηκαν στοιχειωδών έργων και υποδομών, γεγονός που διαπιστώνουμε τώρα γυρνώντας απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα, επ’ ευκαιρία των Περιφερειακών Αναπτυξιακών Συνεδρίων».

Με αντίστοιχα επιχειρήματα ντύνει το νέο εκλογικό σύστημα και το σύστημα διοίκησης που εισάγει σε αντιπαράθεση με τις κραυγές της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ, που σηκώνουν τη σημαία της «ακυβερνησίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεπέρασε το δάσκαλο», φρεσκάρει θεσμούς του «Καλλικράτη» προσθέτοντας και νέους, όχι μόνο στη βάση των οπορτουνιστικών του αφετηριών, αλλά φροντίζοντας οι θεσμοί της ΤΔ να λειτουργούν ως αμορτισέρ των αντιλαϊκών πολιτικών που χαράσσονται στο επίπεδο του αστικού κράτους και με τη νέα μορφή τους.

Οι δήμοι, η ΤΔ συνολικά επέδειξε –ειδικά μέσα στην κρίση– μεγάλη ευελιξία στη διαχείριση και καθήλωση της λαϊκής οργής. Έθεσαν σε εφαρμογή νέους θεσμούς ποδηγέτησης των εργατικών-λαϊκών μαζών στα όρια και τις ανάγκες του αστικού συστήματος. Αξιοποιήθηκαν τα ευρωενωσιακά και άλλα προγράμματα, οι κάθε λογής δομές «για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας», οι θεσμοί της «Κοινωνικής Οικονομίας», οι λεγόμενοι ενεργειακοί συνεταιρισμοί, οι ενώσεις αγροτών κλπ. ΕΕ και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήμερα ενισχύουν θεσμικά και χρηματοδοτικά τέτοιους θεσμούς διαχείρισης κι ενσωμάτωσης. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ –και ως κυβέρνηση σήμερα και ως αντιπολίτευση χτες– έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και δεν πρέπει να υποτιμηθεί από τη μεριά των ΚΟ και του σχεδιασμού παρέμβασής μας στο επόμενο διάστημα.

1. Οι τοπικές εκλογές έδιναν πάντα μια μεγαλύτερη δυνατότητα ευελιξίας στις συμμαχίες των αστικών κομμάτων. Αφήνουν το περιθώριο στα στελέχη τους τοπικά, περιφερειακά, να αποστασιοποιούνται σχετικά ή να κάνουν πως αποστασιοποιούνται από κεντρικές πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης, των κομμάτων τους κεντρικά, πολιτικές αντιλαϊκές που δημιουργούν δυσαρέσκεια σε πλατιά λαϊκά κι εργατικά στρώματα.

Αυτό το ζήσαμε και στη φάση των προηγούμενων τοπικών εκλογών, που υποψήφιοι και ψηφοδέλτια συνωστίζονταν γύρω από το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία τους στήριξε με τον έναν ή άλλο τρόπο τους κεντρικούς αστικούς σχεδιασμούς για το ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ των αναγκών του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζόμενων, του λαού. Τέτοιες δυνατότητες και σχεδιασμοί είναι υπαρκτές και σε εξέλιξη σήμερα και από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης, από τη ΝΔ που αποζητά τον κυβερνητικό θώκο, τα άλλα αστικά κόμματα που αναζητούν ρόλο αναβαθμισμένου μπαλαντέρ στο αστικό σύστημα.

Η τακτική των πολλαπλών ψηφοδελτίων στο χώρο της ΤΔ δεν είναι καινούργιο ζήτημα, θα το συναντήσουμε και σε αυτήν την εκλογική μάχη. Μια τακτική που την ευνοεί –εν μέρει– το νέο εκλογικό σύστημα και που δε φαίνεται –ειδικά για τους περιφερειακούς δήμους– να δυσκολεύει ιδιαίτερα τους κομματικούς σχεδιασμούς και τις στοχεύσεις των αστικών κομμάτων. Η απλή αναλογική στην εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, στη φάση μιας ευρύτατης αστικής συναίνεσης που έχει διαμορφωθεί στο χώρο της ΤΔ, βοηθάει την προσπάθεια ρυμούλκησης της αντιπαράθεσης στη διαχειριστική ικανότητα του προσώπου του δημάρχου και του περιφερειάρχη, ζήτημα στο οποίο κεντράρουν τα αστικά κόμματα, δίνει τη δυνατότητα εμφάνισης «σε ευρέως φάσματος πολιτικά μπουμπούκια» να ανθίσουν. Από το Ρουβίκωνα και τις παραλλαγές από το οπορτουνιστικό ρεύμα μέχρι τους φασίστες, τους αχυράνθρωπους επιχειρηματικών συμφερόντων κλπ. Άρα αυξάνονται και τα περιθώρια του αποπροσανατολισμού, λογής διλημμάτων, χειραγώγησης κλπ.

Μέρος αυτής της τακτικής είναι ήδη διακριτό στο χώρο και θα ενταθεί περισσότερο πηγαίνοντας προς τις κάλπες. Η ΝΔ και ο Κυρ. Μητσοτάκης δηλώνουν ότι θα δοθεί κομματική στήριξη μόνο στις περιφέρειες και όχι στους δήμους. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ εμφανίζονται ήδη με τη στήριξη κοινών υποψηφίων σε περιφέρειες και δήμους και ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχωριστά επιδιώκει να διευρύνει τις συμμαχίες του με αναφορά τις δυνάμεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στο χώρο και όχι μόνο. Ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί στους αστικούς σχεδιασμούς ένας λαϊκός κι εργατικός κόσμος δεν πρέπει να υποτιμηθεί από τη μεριά των κομματικών δυνάμεων. Πόσο μάλλον όταν είναι διαπιστωμένες οι δυσκολίες και η οπισθοχώρηση στο κίνημα, οι μειωμένες απαιτήσεις που έχουν διαμορφωθεί σε λαϊκό κόσμο, ενώ φυσικά μέσα σε τέτοιες συνθήκες και συσχετισμούς μεγαλώνει και η δυνατότητα χειραγώγησης. Οι ΚΟ χρειάζεται να παρέμβουν συγκεκριμένα κι έγκαιρα σε έναν τέτοιο λαϊκό κόσμο, διευρύνοντας τον αγωνιστικό περίγυρο του Κόμματος, εξοπλίζοντάς τον, να σχεδιάσουν πρωτοβουλίες στο κίνημα που μπορούν να ακυρώνουν, να αδυνατίζουν προσπάθειες εγκλωβισμού εργαζόμενων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ανέργων, γυναικών και νεολαίας.

2. Αντικειμενικά, και από τις ίδιες τις εξελίξεις, δύο γραμμές συγκρούονται και στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης: Αυτή του Κόμματός μας και αυτή των άλλων αστικών κομμάτων.

Το ζήτημα είναι αυτές οι διακριτές διαχωριστικές γραμμές να γίνουν περισσότερο ορατές από πιο πλατιές εργατικές δυνάμεις και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να αξιοποιηθεί η επικείμενη εκλογική μάχη, προσπάθεια που οργανώσαμε καλύτερα ως Κόμμα στο διάστημα που μεσολάβησε από τις προηγούμενες τοπικές και περιφερειακές εκλογές.

Με τη γραμμή της λαϊκής αντιπολίτευσης έγινε πιο διακριτή η δράση και η παρέμβασή μας απέναντι σε δημοτικές, περιφερειακές αρχές, κυβερνήσεις, το μέτωπο και η αποκάλυψη των άλλων αστικών δυνάμεων που δρουν στο χώρο. Έγινε έτσι διακριτή και η παρέμβασή μας στους πέντε δήμους που είχαμε την ευθύνη διοίκησης ως Κόμμα. Οι δημοτικές αρχές με επικεφαλής τους κομμουνιστές δημάρχους εναντιώθηκαν στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και στην άσκησή της από τους δήμους. Αμφισβήτησαν με κάθε ευκαιρία τα πλαίσια και τις αντιδραστικές πολιτικές κράτους, κυβερνήσεων, ΕΕ, περιφερειακών αρχών, αποκάλυψαν τι και ποιον υπηρετούν, σηματοδότησαν τις λαϊκές ανάγκες και την οργάνωση της πάλης για τη διεκδίκησή τους με σειρά από αγωνιστικές πρωτοβουλίες, με μέτρα ανακούφισης των λαϊκών νοικοκυριών κ.ά.

Έχουμε εντοπίσει, και ειδικά στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, ότι η φθορά των αστικών κομμάτων δε βρήκε την αντανάκλασή της στα τοπικά τους στελέχη. Χαρακτηριστική από αυτήν την άποψη ήταν η αντοχή που επέδειξαν οι δυνάμεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στο χώρο, η υπεροχή των στελεχών της ΝΔ στην ΤΔ, η δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ ως ανερχόμενης τότε δύναμης να στεριώσει στο χώρο. Η προσπάθεια των αστικών κομμάτων να «κλειδώσουν» την αντιπαράθεση στα πρόσωπα θα συνοδεύεται πιο έντονα με τη συμβολή τους στο αφήγημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η στήριξη της επιχειρηματικότητας, η υπεράσπιση της ΕΕ ως μονόδρομου. Ο στόχος «της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας», ανάγοντας τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης σε «εθνικό στόχο», είναι ζητήματα που ειδικά στις περιφέρειες και σε μια σειρά μεγάλους δήμους θα έχουν κεντρικό ρόλο και βάρος.

Από την άλλη, η δυσκολία των αστικών κομμάτων να κινητοποιήσουν λαϊκό κόσμο είναι υπαρκτή σήμερα. Γι’ αυτό κι επιμένουν να διαχωρίζουν τα «τοπικά» προβλήματα από τα γενικά προβλήματα του λαού και της χώρας. Δεν έχει καμιά βάση ο απόλυτος διαχωρισμός των προβλημάτων σε προβλήματα στο χώρο δουλειάς, κατοικίας, στο χώρο σπουδών κλπ.

Τα λεγόμενα τοπικά προβλήματα είναι απόρροια των γενικών και υπάρχει συγκεντρωμένη λαϊκή πείρα και πολύ περισσότερο αποδεικτικό υλικό σήμερα. Τα τοπικά προβλήματα, που συνήθως εντοπίζονται ως τέτοια γιατί παίρνουν οξύτητα, είναι λαϊκά προβλήματα.

Για παράδειγμα, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, οι σεισμοί και τα τραγικά για τη ζωή και την περιουσία του λαού αποτελέσματά τους, η πολιτική προστασία που είναι διαρθρωμένη ως «άδειο πουκάμισο» από το κράτος, είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις ταξικές επιλογές στήριξης του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του από το κράτος, την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, τις αστικές κυβερνήσεις και κόμματα. Το «άλυτο» ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, με φανερά υπαρκτό τον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον, είναι το αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης της γης, του πολέμου των επιχειρηματικών ομίλων. Το γυμνό από προσωπικό και υποδομές Κέντρο Υγείας είναι απόρροια των διαχρονικών περικοπών της χρηματοδότησης από το κράτος, της πολιτικής «των ενιαίων και ελάχιστων παροχών» για όλους, το ίδιο και η γύμνια δημόσιων υποδομών σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία κοκ. Η ανταποδοτικότητα ως μόνιμος τρόπος χρηματοδότησης των υπηρεσιών στους δήμους, όπως είναι η καθαριότητα, το πράσινο, ο ηλεκτροφωτισμός, είναι ένα ταξικό χαράτσι που όλο και διευρύνεται, έτσι που το νοικοκυριό του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του άνεργου –άσχετα αν έχει ή νοικιάζει σπίτι– να πληρώνει το ίδιο με τη μεζονέτα του πλουτοκράτη, το μικρομάγαζο με την τράπεζα και τους επιχειρηματικούς ομίλους κοκ.

Το ΚΚΕ δικαιώθηκε με τη θέση που χρόνια προβάλλει, ότι τα τοπικά προβλήματα είναι απόρροια της γενικής πολιτικής γραμμής. Ότι είναι αδύνατο να υπάρχει τοπική ευημερία, φιλολαϊκές τοπικές νησίδες, αντιμετώπιση των τοπικών και περιφερειακών ανισοτήτων, όσο υπάρχει η βάρβαρη και αντιλαϊκή κεντρική πολιτική. Υπάρχει πλούσια πλέον εμπειρία. Οι διοικητικές αναδιαρθρώσεις που έγιναν στο παρελθόν δεν έφεραν ανάπτυξη προς όφελος του λαού, δεν αναίρεσαν τις περιφερειακές ανισομετρίες, την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, πολύ περισσότερο τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Οι συνδυασμοί, τα πρόσωπα, οι επικεφαλής τους, ο καθένας με τη δική του προσωπικότητα κι ευθύνη παίζουν το ρόλο τους. Το κύριο κριτήριο ψήφου δεν μπορεί να είναι μόνο ή κυρίως τα πρόσωπα, γιατί αυτό που καθορίζει την ταυτότητα και τις προθέσεις τους είναι ποια πολιτική στηρίζουν με τη δράση τους.

Σημασία έχει η στάση τους απέναντι στα καθημερινά εργατικά-λαϊκά προβλήματα, απέναντι στις αιτίες και τη διέξοδο από την αντιλαϊκή πολιτική. Η στάση τους στο κεντρικό ζήτημα της ανάπτυξης –ανάπτυξη από ποιον και για ποιον– που φέρνει στο προσκήνιο την πραγματική διαχωριστική γραμμή και με ποιον τάσσονται.

Η στάση τους στα μεγάλα προβλήματα της χώρας και της περιοχής μας, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ανταγωνισμούς που μαίνονται, αφήνοντας το μαύρο αποτύπωμά τους στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια, στο Κυπριακό, μετατρέπουν τη χώρα σε πεδίο βολής των αμερικαΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η αστική τάξη της χώρας και μαζί μερίδα των «αυτοδιοικητικών» παίζει βρόμικο ρόλο και σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Η «στάση προσοχής» και «τα κόκκινα χαλιά» υποδοχής από σειρά «αυτοδιοικητικών» μπροστά στον Αμερικανό πρέσβη είναι πρόκληση για το λαό και πρέπει να γίνει κριτήριο για την καταψήφισή τους. Το κύμα της προσφυγιάς και μετανάστευσης στη χώρα υπενθυμίζει με βροντερό τρόπο το χαρακτήρα της ανάπτυξης που προδιαγράφουν οι ευρωατλαντικοί σχεδιασμοί στην περιοχή και που υπερασπίζονται με σθένος τα αστικά κόμματα και οι «αυτοδιοικητικοί» τους.

1. Στόχος των Οργανώσεων Περιοχής (ΟΠ) πρέπει να είναι η συγκρότηση ψηφοδελτίων σε όλους τους δήμους, με δεδομένη τη δυσκολία σε κάποιους. Προσπάθεια πρέπει να γίνει και σε ένα σημαντικό όγκο κοινοτήτων, ιδιαίτερα εκεί που η εκλογική επιρροή του Κόμματος είναι διακριτή.

Η Απόφαση της ΚΕ και άλλα υλικά που έχουν δοθεί και θα δοθούν στις Οργανώσεις βοηθούν στην επεξεργασία κι εξειδίκευση της τακτικής μας στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές, στην επεξεργασία θέσεων και προπαγάνδας ώστε να στοχεύσουμε σε συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το Κόμμα. Αν και περίπου είναι ίδιοι οι γενικοί πολιτικοί παράγοντες που θα επηρεάσουν τις δύο αναμετρήσεις (ευρωεκλογές-τοπικές), χρειάζεται εξειδίκευση, υπάρχουν και διαφορές που οδηγούν σε κάποια διαφοροποίηση της στάσης των ψηφοφόρων γενικά και που ως συμπεριφορά αφορά και το δικό μας περίγυρο.

2. Απαιτούνται πολιτικά και οργανωτικά μέτρα σε επίπεδο ΟΠ, ώστε να έχουν βαθιά γνώση των κινήσεων των αντιπάλων μας. Να μπει ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης από τις ΚΟ, αξιοποιώντας τις δυνάμεις των εκλεγμένων φίλων και συντρόφων που διαθέτουμε, νέους ανθρώπους στα ψηφοδέλτιά μας. Να έχουν καλή επαφή και σχέδιο δουλειάς με τους εργαζόμενους ειδικά των δήμων. Να μπαίνουν μέσα στις γειτονιές, να έχουν ρόλο στα σωματεία και στις Λαϊκές Επιτροπές. Να έχουν πληροφόρηση για τη δράση και την προπαγάνδα των άλλων δυνάμεων κλπ. Να εκτιμήσουμε ακόμη τις αναγκαίες πρωτοβουλίες στο κίνημα, ώστε να οριοθετούν τη γραμμή της αντιπαράθεσης, να διαμορφώνουν ενιαία ταξικά κριτήρια επιλογής και για τις δύο κάλπες.

3. Να πάρουμε υπόψη μας στο σχεδιασμό ορισμένα ακόμη ζητήματα: Η συμμετοχή στο τοπικό ψηφοδέλτιο ενός νέου κόσμου που συναντηθήκαμε μαζί του στη δράση μάς ανοίγει τις περισσότερες φορές δρόμο για να επικοινωνήσουμε με έναν κόσμο, π.χ., στον κλάδο του, στο χώρο δουλειάς, στο χωριό του, στο σχολείο, στον αγροτικό σύλλογο κλπ. Άρα έχει σημασία η προσπάθεια συσπείρωσης στα ψηφοδέλτια να μη μείνει για τις μέρες κατάρτισης των ψηφοδελτίων, αλλά να ολοκληρώσουμε έγκαιρα αυτήν την προσπάθεια στο βασικό της κορμό και ως μέρος της συνολικής προσπάθειας που κάνουμε για συσπείρωση νέων δυνάμεων με το Κόμμα. Δυνάμεων που θέλουν να αγωνιστούν στο πλάι του ΚΚΕ, που αντιστέκονται στην αντιλαϊκή πολιτική, που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους απέναντι στην αστική τάξη της χώρας να την μετατρέψει σε πεδίο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή κλπ. Τα παραδείγματα από τις εκδηλώσεις του Κόμματος σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα δείχνουν τις δυνατότητες και τον τρόπο δουλειάς, που πρέπει να γενικευτεί.

4. Έχει σημασία να ξεχωρίσουμε ότι στις τοπικές και τις ευρωεκλογές μπορούν να ψηφίσουν και μια σειρά από οικονομικούς μετανάστες. Έχει ακόμα σημασία να το δούμε και ως αφετηρία να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Είναι οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, Πολωνοί ως μέλη της ΕΕ και άλλοι που έχουν πολιτογραφηθεί, συνήθως μετανάστες δεύτερης γενιάς, π.χ. Αλβανόπουλα. Τα στοιχεία λένε ότι ξεπερνούν τις 80 χιλιάδες. Έχουμε αρκετά μέλη στην ΚΝΕ για να οργανώσουμε καλύτερα την παρέμβασή μας και γνώση των κλάδων που συγκεντρώνουν αυτές τις εθνότητες (οικοδόμοι, καθαρίστριες κτηρίων, οικιακοί βοηθοί, ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ).

5. Ακόμη χρειάζεται να ξεχωρίσει στο σχεδιασμό μας η δουλειά με τους μαθητές. Ο 17χρονος ψηφίζει, ο 18χρονος είναι υποψήφιος. Μαζί με την ΚΝΕ οι ΚΟ θα πρέπει να σχεδιάσουν συνολικά την παρέμβασή τους. Έχει ξεχωριστή σημασία στο σχεδιασμό που έχουμε στους μαθητές, για την ισχυροποίηση της ΚΝΕ ειδικά στα σχολεία της επαγγελματικής κατάρτισης ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ-ΙΕΚ και μπορούμε να έχουμε συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης, π.χ., με οργάνωση της πάλης για προβλήματα και ζητήματα της εκπαίδευσης που οξύνονται, της πρακτικής άσκησης κλπ., με υποψήφιους νεολαίους που χρειάζεται να δούμε και να εμπιστευτούμε.

6. Ο απολογισμός και η δράση μας στους 5 δήμους που έχουμε την ευθύνη διοίκησης να αποτιμηθεί από τις ΚΟ με τη γραμμή της λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που εξέφρασαν ενάντια σε περιφέρειες, κράτος, κυβέρνηση, όροι που θέσαμε προεκλογικά στο λαό της κάθε περιοχής, και με αυτό το κριτήριο επιδιώκουμε να κριθούμε. Άρα και η προσπάθειά μας στους 5 δήμους να ανακουφίσουμε ένα φτωχό κόσμο, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες να διεκδικήσουν λαϊκές υποδομές κλπ., αλλού καλύτερα, αλλού λιγότερο, αυτήν την πολιτική γραμμή υπηρέτησε. Πάμε με τη γραμμή της λαϊκής αντιπολίτευσης και στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο. Έτσι και θα διοικήσουμε, ούτε βήμα πίσω.
7. Να είμαστε σε θέση να μπούμε πιο ολοκληρωμένα στη δουλειά, με παρουσίαση των ψηφοδελτίων μας, πολιτική δραστηριότητα, προπαγάνδα, πλαίσιο πάλης επεξεργασμένο που θα μας βοηθάει να ερχόμαστε σε επαφή με λαϊκό κόσμο, ιεραρχώντας κοινωνικοταξικά το άνοιγμά μας, να δημιουργούμε ενιαίο κριτήριο ψήφου, αυτό της ισχυροποίησης του ΚΚΕ.

8. Οι Οργανώσεις σε επίπεδο Περιοχής έχουν μια ικανοποιητική εικόνα των παρεμβάσεων των δήμων, περιφερειών, τον κόσμο που απευθύνονται με τις λειτουργίες τους, καθώς και τη στοχευμένη δραστηριότητα που αναπτύσσουν, με τα δίκτυα εγκλωβισμού που διαθέτουν, τη σύνδεσή τους με Εκκλησία, επιμελητήρια κλπ. Έχει σημασία να γίνει βάση για καλύτερη οργάνωση της δουλειάς, ιδιαίτερα κάτω στις ΤΟ, τις ΚΟΒ, αφετηρία για να επεξεργαστούμε καλύτερα το ιδεολογικό μας μέτωπο, να κάνουμε πιο εύστοχη και γειωμένη την προπαγάνδα μας, να εξοπλίσουμε πολιτικά-ιδεολογικά τις δυνάμεις μας.

9. Το πλαίσιο της αντιπαράθεσης που ανοίξαμε με αφορμή τα Περιφερειακά Συνέδρια πρέπει να είναι ο βασικός κορμός της θέσης μας για το υλικό των ανακοινώσεων των ψηφοδελτίων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις περιφέρειες. Αντίστοιχα στους δήμους, υλικό που θα αποκαλύπτει το ρόλο τους στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης και σήμερα στη φάση της ανάκαμψης και πάντα σε βάρος της λαϊκής οικογένειας. Καλή γείωση της αντιπαράθεσης με τη δράση δημοτικών-περιφερειακών αρχών, των άλλων δυνάμεων. Να αναδεικνύεται η πρότασή μας και το πλαίσιο διεκδικήσεων που ανοίξαμε για την προάσπιση των λαϊκών αναγκών και το οποίο θα κρατήσουμε ανοιχτό για διεκδίκηση αύριο στα όργανα της ΤΔ και πρώτ’ απ’ όλα στο κίνημα. Να κρατήσουμε ως κορμό της προπαγάνδας μας το σύνθημα: «Για ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση σε κυβέρνηση, περιφέρεια, δήμους, ΕΕ - με ισχυρό ΚΚΕ».

10. Τέλος, με ορατό το ενδεχόμενο τα ψηφοδέλτια ΧΑ-φασιστών σε κοινότητες και δήμους να πολλαπλασιαστούν, χρειάζεται με όρους κινήματος να τους απομονώσουμε.

Αθήνα, 16.11.2018
Η ΚΕ του ΚΚΕ