Αγαπητοί σύντροφοι.

Πριν λίγες μέρες στο Κογκρέσο των ΗΠΑ υπερψηφίστηκε από Ρεμπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς πρόταση νόμου για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης δημοτικότητας των ιδεών των Μαρξ-Ένγκελς.

Το 80% των ηλικιών 16-40 στις ΗΠΑ έχει θετική γνώμη για τον Μαρξ και το 40% του συνολικού πληθυσμού έχει θετική άποψη για το σοσιαλισμό. Αντίστοιχες έρευνες θα δούμε και σε χώρες τις Ευρώπης, με την ΕΕ να παίρνει κάθε χρόνο αντικομμουνιστικά μέτρα αντιμετώπισης των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των επαναστατικών ιδεών του μαρξισμού-λενινισμού.

 

Αγαπητοί σύντροφοι.

Το αρχικό ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί παρά τους τόνους αντικομμουνισμού της κυρίαρχης προπαγάνδας, γιατί ακόμα και 30 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη συνεχίζει ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων να βλέπει θετικά το σοσιαλισμό;

Η απάντηση, σύντροφοι, κατά τη γνώμη μας είναι επειδή δισεκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Πολλοί λαοί βρίσκονται υπό την άμεση απειλή του πολέμου. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με βασικές ανάγκες να μην καλύπτονται.

Όποια πλευρά κι αν εξετάσουμε, από τις ουρές των ανέργων που μεγαλώνουν σε κάθε καπιταλιστική κρίση, μέχρι την κατάρρευση των συστημάτων δημόσιας υγείας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά την εκδήλωση της πανδημίας, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε.

Παντού θα δούμε να αυξάνει μακροπρόθεσμα η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και του μισθού, να αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσης, ο κλεμμένος χρόνος εργασίας που βρίσκεται πίσω από τα τεράστια κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Oxfam για την οικονομική ανισότητα στον κόσμο, το πλουσιότερο 1% κέρδισε το 62% του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε τη 2ετία 2020-2021. Βλέπουμε δηλαδή ότι, ενώ κοινωνικοποιείται σε πρωτοφανή κλίμακα η παραγωγή, ενώ βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, το μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων της το καρπώνονται ελάχιστοι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων. Μια χούφτα μεγαλομέτοχοι, που είναι περιττοί στην οργάνωση και στη διεύθυνση αυτής της παραγωγής και ξεζουμίζουν την εργατική τάξη.

Αυτή είναι η σάπια καρδιά του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, που δε διορθώνεται.

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι.

Ξέρουμε ότι δεν αρκεί απλά να οξυνθούν τα προβλήματα του λαού και να φανούν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού για να διαμορφωθεί επαναστατική συνείδηση στην πλειοψηφία των εργαζόμενων. Διαμορφώνουν φυσικά μεγάλες δυνατότητες, πάνω στις οποίες χρειάζεται να ξεδιπλωθεί η επαναστατική δράση των κομμουνιστών.

Γιατί ο καπιταλισμός παίρνει μέτρα. Μέτρα καταστολής και πειθάρχησης των εργαζόμενων με ολοένα και πιο αντιδραστική νομοθεσία, με ενίσχυση των σωμάτων καταστολής, με αναβάθμιση της ικανότητας του αστικού κράτους να επιβάλλει τη θέληση των κυρίαρχων.

Παίρνει όμως και μέτρα ενσωμάτωσης. Επιδρά στη συνείδηση των εργαζόμενων. Προπαγανδίζει ότι μπορεί να βρεθεί μια μαγική συνταγή που να αμβλύνει ή να αναιρέσει τις συνέπειες τις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στους εργαζόμενους. Υπάρχει το ιδεολόγημα ότι μια «αριστερή ή προοδευτική» κυβέρνηση μπορεί να δώσει φιλολαϊκή λύση. Ότι διέξοδος είναι η νέα «Νέα Πράσινη Συμφωνία». Ότι μόνος δρόμος για τους λαούς είναι δήθεν η δημοκρατία των πολιτισμένων δυτικών κρατών, δηλαδή η δικτατορία του κεφαλαίου.

Με λίγα λόγια: Θέλουν να πείσουν τους λαούς ότι μπορούμε να μασκαρέψουμε τον καπιταλισμό και να τον ονομάσουμε σοσιαλισμό!

Η πραγματικότητα είναι ότι, όσο τα κλειδιά της οικονομίας, τα μέσα παραγωγής είναι στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών, δεν υπάρχει καμία «αριστερή ή προοδευτική» κυβέρνηση, καμία «Νέα Πράσινη Συμφωνία» που να αναιρέσει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τις συνέπειές της.

 

Αγαπητοί σύντροφοι.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ δίνουμε μια καθημερινή μάχη να εξηγήσουμε σε χιλιάδες εργαζόμενους ότι πραγματική διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο με τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό, το αστικό κράτος και όλες τις αστικές κυβερνήσεις.

Πραγματικό όφελος για τους λαούς μπορεί να υπάρξει μονάχα με την ανατροπή του καπιταλισμού.

Η Ιστορία απέδειξε ότι ενδιάμεση εξουσία δεν υπάρχει. Είτε θα στενάζουν οι λαοί κάτω από τη δικτατορία του κεφαλαίου είτε θα έχουν οι εργαζόμενοι την εξουσία.

Ο σοσιαλισμός είναι η πραγματική διέξοδος, γιατί αλλάζουν τα χέρια που κρατούν το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας. Καταργείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και περνάμε στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Από την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου, περνάμε στην εργατική εξουσία, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου.

Αλλάζει επίσης ο σκοπός της παραγωγής. Τη θέση του καπιταλιστικού κέρδους ως κίνητρο της παραγωγής καταλαμβάνει πλέον η ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών της κοινωνίας που συνεχώς διευρύνονται.

Αυτό είναι που δείχνει και την υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Αλλάζει ριζικά και ο ρόλος των εργαζόμενων, οι οποίοι από το παρασκήνιο περνάνε στο προσκήνιο της Ιστορίας και αποκτούν συνεχή ενεργό ρόλο στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων.

Η θετική και αρνητική πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ επιβεβαίωσε τα παραπάνω. Όταν έγιναν βήματα στην οικοδόμηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής υπήρξαν οι μεγάλες κατακτήσεις του σοβιετικού λαού, με την εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού, την πρόσβαση στην πολιτιστική δημιουργία υψηλού επιπέδου, το γρήγορο εξηλεκτρισμό στη δεκαετία του ’20 έως και τη μεγάλη μετατροπή της ειρηνικής βιομηχανίας σε πολεμική βιομηχανία στη δεκαετία του ’30. Μετατροπή που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για τη νικηφόρα πορεία του Κόκκινου Στρατού, από τις ηρωικές μάχες του Στάλινγκραντ μέχρι να υψωθεί η κόκκινη σημαία στο Βερολίνο.

Αντίθετα, όταν ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ υιοθετήθηκαν εργαλεία του καπιταλισμού, «ο σοσιαλισμός με αγορά», ξεκίνησε ένα σοβαρό πισωγύρισμα.

Αυξήθηκαν οι εισοδηματικές διαφορές μεταξύ εργαζόμενων και διευθυντών στην επιχείρηση, αλλά και μεταξύ εργαζόμενων διαφορετικών επιχειρήσεων. Ενισχύθηκε το ατομικό συμφέρον απέναντι στο κοινωνικό. Ως αποτέλεσμα του ατομικού πλουτισμού από το επιχειρηματικό κέρδος, τη μαύρη αγορά και την ομαδική ιδιοκτησία στον αγροτικό τομέα, σχηματίστηκε το «σκιώδες κεφάλαιο» που ζητούσε τη νομιμοποίησή του. Και φτάσαμε έως την ανατροπή του σοσιαλισμού με την πολιτική της περεστρόικα και τη μετάλλαξη του ΚΚΣΕ σε ανοιχτά αντεπαναστατική δύναμη.

Το ΚΚΕ εδώ και τρεις δεκαετίες μελετά σταθερά την πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού κατά τον 20ό αιώνα.

Και όλη αυτή η πείρα δείχνει, σύντροφοι, ότι ο καπιταλισμός, η αγορά και οι σοσιαλιστικές σχέσεις είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Όπως η φωτιά και το νερό.

 

Αγαπητοί σύντροφοι.

Τα λόγια του Φιντέλ παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ, ο οποίος σε ομιλία του το 1988 είχε πει ότι:

«Ο σοσιαλισμός είναι και θα εξακολουθεί να είναι η ελπίδα, η μοναδική ελπίδα, ο μοναδικός δρόμος για τους λαούς, τους καταπιεσμένους, τους εκμεταλλευόμενους, τους λεηλατημένους. Ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική επιλογή! Και σήμερα που οι εχθροί μας επιδιώκουν να τον αμφισβητήσουν, πρέπει να τον υπερασπιστούμε περισσότερο από ποτέ.»

Προς αυτήν την κατεύθυνση, τη μοναδική επιλογή για τους λαούς, κινείται και το ΚΚΕ δίνοντας όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντεπίθεση της εργατικής τάξης, για να οργανωθεί η μεγάλη αναμέτρηση με την εξουσία του κεφαλαίου, η μεγάλη μάχη για την ανατροπή της και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού δε θα ήταν δυνατές χωρίς την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη της Ρωσίας με την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων.

Ο περήφανος λαός της Κούβας θα ζούσε πολύ χειρότερα, δε θα είχε όλες αυτές τις κατακτήσεις αν δεν είχε διώξει τους Αμερικανούς, τον Μπατίστα και τους ντόπιους δυνάστες του. Αν δεν είχε δοθεί ο ηρωικός ένοπλος αγώνας με την καθοδήγηση του Φιντέλ και των ηρώων της Κουβανικής Επανάστασης. Πρέπει και μπορεί να συνεχίσει σε αυτόν το δρόμο, και θα σταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο πλευρό του για να τα καταφέρει!