Στις σελίδες της Ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος της χώρας μας μπορεί πλέον να γραφτεί με μεγάλα γράμματα πως στις 28 του Φλεβάρη 2025, μέρα συμπλήρωσης δύο χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη απεργία που έχει γνωρίσει εδώ και δεκαετίες αυτός ο τόπος!

«Το φυσάει και δεν κρυώνει» η κυβέρνηση της ΝΔ. Μάταια προσπαθεί ο κ. Μητσοτάκης, με την ανακύκλωση προσώπων στον ανασχηματισμό και τα κούφια λόγια περί «επανεκκίνησης», να βγει από τη δύσκολη θέση. Εκεί την έχουν φέρει την κυβέρνηση αυτοί ακριβώς οι αγώνες του λαού και της νεολαίας, που ξεσκεπάζουν τόσο το έγκλημα στα Τέμπη όσο και το σύνολο της πολιτικής της, που θυσιάζει όλες τις ανάγκες των πολλών για τα κέρδη των λίγων.

Όλοι εσείς, εργάτες και εργάτριες στους κλάδους της Αττικής, μπορείτε να νιώθετε περηφάνια όχι μόνο γιατί ζήσατε τον παλμό της μεγάλης απεργιακής διαδήλωσης, τη ζωντάνια της, αλλά κυρίως γιατί με πείσμα και επιμονή, κόντρα σε κάθε μικρό και μεγάλο εμπόδιο, συμβάλατε στην επιτυχία της. Συμβάλατε ώστε χιλιάδες εργαζόμενοι, πολλοί νέοι, να βρουν το θάρρος και για πρώτη φορά να δηλώσουν απεργοί, να βρεθούν

δίπλα-δίπλα με συναδέλφους τους και όλοι μαζί να γίνουν κομμάτι αυτής της απέραντης διαδήλωσης.

Κι αν κάτι ξεχώρισε σ’ αυτήν την απέραντη διαδήλωση της Αθήνας είναι η μεγάλη συμμετοχή νέων σε ηλικία εργαζομένων, ειδικά των νέων 25 έως 45 ετών. Είναι εντυπωσιακό –για να δώσω ένα παράδειγμα– ότι στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και της Πληροφορικής μόνο στις 4 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου καταγράφηκαν 3.000 απεργοί, σύμφωνα με τα στοιχεία των σωματείων.

Στις 28 του Φλεβάρη οι εργαζόμενοι της Αττικής, όπως όλης της χώρας, απήργησαν και βγήκαν στους δρόμους. Ερήμωσαν λιμάνια, αεροδρόμια, εργοστάσια, εταιρίες, υπηρεσίες, σχολεία και σχολές, και συγκρότησαν ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι που φούσκωνε συνεχώς, γιατί άδειαζαν χώροι δουλειάς και λαϊκές γειτονιές.

Το Σύνταγμα, η Βασιλίσσης Σοφίας έως πάνω στο «Χίλτον», η Πανεπιστημίου και η Αμαλίας από τη Βουλιαγμένης έως την Πατησίων, όλοι οι γύρω δρόμοι και τα στενά βούλιαξαν. Σε αυτούς τους ασφυκτικά γεμάτους δρόμους ένιωσε ο λαός να ξεφεύγει από την ασφυξία που του προκαλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Βρήκε χώρο να πάρει βαθιές «ανάσες».

Οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους γιατί είναι σίγουροι ότι χωρίς τον αγώνα τους το έγκλημα των Τεμπών θα είχε θαφτεί προ πολλού. Γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την μπόχα και τη δυσωδία αυτού του κράτους, που έχει γίνει αποπνικτική.

Το σύνθημα «Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που γεννήθηκε πριν δύο χρόνια, συνεχίζει να σφραγίζει τις μεγαλειώδεις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις, γιατί αποτυπώνει το πραγματικό δίλημμα που αναδεικνύεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Φωτίζει όμως και τον πραγματικό ένοχο, που πρέπει ακόμα πιο επιθετικά να βρεθεί στο επίκεντρο της λαϊκής οργής, που μεγαλώνει από την αβεβαιότητα και την αγωνία για όσα ζούμε καθημερινά. Από την ένταση της εκμετάλλευσης, τη φτώχεια, την επίθεση που δεχόμαστε από το αδίστακτο αστικό κράτος, που προστατεύει τα κέρδη των ομίλων και αφήνει απροστάτευτη τη ζωή του λαού. Από το γεγονός ότι όλη η ζωή μας είναι μια απέραντη «κοιλάδα των Τεμπών»!

Με τους χώρους δουλειάς να έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου, με 300 νεκρούς μόλις τα τελευταία δύο χρόνια. Με την ένταση της εκμετάλλευσης. Τους μισθούς πείνας, την ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων, τα ωράρια - λάστιχο, με κριτήριο μόνο τι βολεύει τη μεγάλη εργοδοσία... Με τον ελεύθερο χρόνο όλο και λιγότερο, για να κερδίζουν μια χούφτα παράσιτα από τη δουλειά των πολλών.

Με τη λεηλασία στους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, που πνίγονται στα χρέη και βρίσκονται στο μόνιμο κυνήγι ρυθμίσεων και δόσεων, και με τη δαμόκλειο σπάθη του λουκέτου συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους.

Με την εξαΰλωση του οικογενειακού εισοδήματος από την ακρίβεια στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στο ρεύμα, στα καύσιμα, στους φόρους που πληρώνει κατά 95% ο λαός για να γίνονται δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ και επιδοτήσεις για τις μπίζνες των επιχειρηματιών.

Με την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε μέτρου πρόληψης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού από τις φυσικές –και όχι μόνο– καταστροφές.

Με την Υγεία να μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε πολυτελές εμπόρευμα, αφού τα δημόσια νοσοκομεία καταρρέουν, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα είναι ανύπαρκτη και η επιχειρηματική δράση αλωνίζει.

Με τα σχολεία που αντί τα παιδιά μας να μαθαίνουν όλα όσα μπορεί να προσφέρει η σημερινή εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και των μεγάλων επιστημονικών επιτευγμάτων, μετατρέπονται σε εξεταστικά κέντρα πολλών ταχυτήτων, για όποιου –βέβαια– γονιού η τσέπη αντέχει να πληρώνει...

Αυτά και πολλά ακόμα είναι η «καύσιμη ύλη» που πυροδοτεί τη γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτά και πολλά ακόμα είναι που φουντώνουν το αίσθημα ότι η κοινωνία μας, αυτό το σύστημα που έχει όνομα, είναι ο καπιταλισμός, είναι άδικο, στυγερό και βάρβαρο.

Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού συνοψίζεται, συμβολίζεται με τρόπο χυδαίο και αποκαλυπτικό, στην προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών. Ενός εγκλήματος που έχει παρόν και φυσικά παρελθόν, και αποτυπώνεται στο σύνθημα «Το έγκλημα στα Τέμπη έχει Ιστορία: ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία»!

Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, μπορούν να διασφαλίσουν ότι δε θα υπάρξουν νέα «Τέμπη»; Ποιος τολμάει να εκστομίσει κάτι τέτοιο; Κανείς, ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση.

Μπορεί τώρα να δίνουν σόου στη Βουλή, πριν όμως τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις εκθείαζαν την «εθνική ομοψυχία», δήλωναν διαθέσιμοι να χορέψουν το ταγκό της συναίνεσης. Κι αυτό το ταγκό το χόρεψαν πολλές φορές. Και όταν μαζί οι 258 βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζαν τις ΝΑΤΟϊκές δαπάνες στον κρατικό προϋπολογισμό. Και όταν τα πρωτοπαλίκαρά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, αυτοί που αποτελούν τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση της απεργίας, να βάλουν εμπόδια στη συμμετοχή των εργαζομένων και να διαστρεβλώσουν το περιεχόμενό της. Τελικά, τη μέρα της απεργίας έγιναν …φαντομάδες.

Με μοιρασμένους ρόλους παίζουν στο ίδιο έργο κυβέρνηση και βολική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό η ΝΔ και ο Μητσοτάκης με γελοιότητες προσπαθούν να φέρουν στα μέτρα τους τις απεργιακές διαδηλώσεις και τα μηνύματά τους. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι, αναμασούν τα παραμύθια για την «αναβάπτιση των θεσμών» του αστικού κράτους. Γι' αυτό παραμυθιάζουν τον κόσμο για ένα, τάχα, «κράτος δικαίου», που όμως ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε στην Ιστορία του καπιταλισμού, ούτε καν όταν αυτός ως σύστημα ήταν στα πάνω του. Γιατί ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να συμβιβαστεί το δίκιο του λαού με το σύστημα της αδικίας, της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης.

Η ΝΔ επιμένει να μας λέει «να αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» και από την άλλη το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα του όλου παλιού ΣΥΡΙΖΑ –ό,τι έχει απομείνει από αυτόν υπό τον Φάμελλο, οι άλλοι της Νέας Αριστεράς, αλλά και οι του Κασσελάκη ή της Πλεύσης– κραυγάζουν περί απόδοσης δικαιοσύνης, όμως οι ευθύνες τους είναι πολύ βαριές για να μπορέσουν να τις τινάξουν από πάνω τους.

Κανείς τους δεν κόπτεται για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη. Την μπάλα στην εξέδρα πετάνε, για να μην αποκαλυφθεί ότι είναι συνεργοί στο έγκλημα. Αλλά, κυρίως, για να μη βάλει ο λαός στο μάτι του κυκλώνα τον πραγματικό ένοχο, το σάπιο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης, που όλοι τους υπηρετούν.

Τη δουλειά της –υποτίθεται– έκανε η Δικαιοσύνη όταν έβγαζε ακόμα και τις απεργίες των σωματείων των σιδηροδρομικών για μέτρα ασφαλείας παράνομες, όπως και τόσες άλλες. Δεν είδαμε κανένα από αυτά τα κόμματα να διαμαρτύρεται τότε. Μόνο το ΚΚΕ.

Τη δουλειά της έκανε η Δικαιοσύνη όταν σε χρόνο-ρεκόρ έβγαζε αποφάσεις για παράνομες απεργίες, ενώ η δίκη της Χρυσής Αυγής κρατάει χρόνια, δεν έχει ακόμα τελεσιδικήσει· παρότι έχουν περάσει δέκα χρόνια!

Τη δουλειά της έκανε όταν νομιμοποιούσε τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις! Και τώρα τη δουλειά της κάνει όταν δικαιώνει τη λεηλασία των funds και των τραπεζών στη λαϊκή κατοικία, όταν με fast track διαδικασίες αδειοδοτούν τις μπίζνες των ομίλων σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Τη δουλειά της κάνει, επίσης, όταν δικαιώνει κάθε αντεργατική ενέργεια της εργοδοσίας, αξιοποιώντας το αντιλαϊκό οπλοστάσιο των νόμων που ψήφισαν η κυβέρνηση της ΝΔ και όλες οι προηγούμενες. Γι’ αυτήν την ταξική Δικαιοσύνη δε μιλάει κανείς άλλος εκτός από το ΚΚΕ.

Το αντίθετο. Ακόμα κι αυτοί ή αυτές που επικαλούνται τη νομική τους ιδιότητα, κάνουν ό,τι μπορούν για να συγκαλύψουν τον ταξικό χαρακτήρα της. Μια αγωνία διακατέχει όλους. Να ενσωματώσουν και να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στο κράτος και στους θεσμούς του. Να μη βρει τελικά διέξοδο στην αγωνιστική αμφισβήτηση της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, στη μόνη πραγματική για το λαό προοπτική: Την ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού.

Αυτό φοβούνται! Ο λαός, που μίλησε και αυτοί το βούλωσαν, να μη βάλει γλώσσα μέσα του. Να αποφασίσει να βαδίσει στο δρόμο της ανατροπής και να τους πάρει όλους αμπάριζα. Και αυτούς, και τις συμμαχίες τους, και το ίδιο το αμαρτωλό σύστημά τους.

Αρκεί να δει κανείς το κείμενο –πολιτική πλατφόρμα στην ουσία– με το οποίο κατέθεσε την πρόσφατη πρόταση δυσπιστίας το κοινοβουλευτικό μπλοκ των 4 συνεταίρων, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και του κόμματος Κωνσταντοπούλου, αλλά και τις τοποθετήσεις των βουλευτών τους μέσα στη Βουλή. Οι αναφορές τους ήταν μόνο για ορισμένα άτομα που έχουν στοχοποιήσει και για περιορισμένα ζητήματα, ενώ το αίσχος βοά!

Βγάζει μάτι η αγωνία τους για το πώς θα αποκαταστήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη του λαού στους θεσμούς αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου σημερινού κράτους, τώρα που αυτή φαίνεται να κλονίζεται.

Μόνο που το ζητούμενο, για όποιον θέλει πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα, είναι να κλονιστεί ακόμα περισσότερο αυτή η εμπιστοσύνη. Να δυναμώσει η αμφισβήτηση σε αυτό το κράτος, μέχρι την οριστική αντικατάστασή του με τη θέληση του λαού.

Ταυτόχρονα, προσπάθησαν να μας πείσουν με ένα αποκρουστικό ξέπλυμα στη σάπια και διεφθαρμένη ΕΕ των λόμπι και των μονοπωλίων, από το κεκτημένο της οποίας δήθεν μας απομακρύνει –όπως λένε– η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κοροϊδεύουν! Γιατί αυτό ακριβώς το κεκτημένο είναι το πρόβλημα. Αυτό είναι που τσακίζει, για παράδειγμα, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το ωράριο, την Κοινωνική Ασφάλιση, κάθε εργασιακό δικαίωμα, για να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.

Φυσικά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάθε άλλο παρά να μας απομακρύνει θέλει από αυτό το αντιλαϊκό κεκτημένο. Αντίθετα, το υπηρετεί φανατικά. Αλλά τέτοια πλυντήρια της πολιτικής του Μητσοτάκη είναι όλοι όσοι τα λένε αυτά στο λαό για να τον μπερδέψουν.

Τι άλλο κάνουν; Ξαναζεσταίνουν τις αυταπάτες περί ενός καπιταλιστικού συστήματος που δήθεν δε θα κυνηγάει το κέρδος, αλλά θα υπερασπίζεται τη ...λαϊκή ευημερία και ασφάλεια! Μιλάνε περί «καλών» και «κακών» ιδιωτικοποιήσεων. Περί «μπανανίας σε αντίθεση με την ΕΕ»... Ποια; Την ΕΕ, που τώρα δίνει τις κατευθύνσεις, στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να πάμε σε πόλεμο και σε πολεμική οικονομία, δίνοντας μέχρι και 5% του ΑΕΠ για όπλα, αποφασίζοντας ακόμα και να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία και αλλού.

Αναμασάνε τα χρεοκοπημένα παραμύθια περί «αδέκαστων», «αντικειμενικών», «αδιάφθορων» και υπερταξικών θεσμών του αστικού κράτους και της Κομισιόν, που δήθεν θα φέρουν την «κάθαρση» και θα στρίψουν το τιμόνι για τα συμφέροντα του λαού, «αλλάζοντας ο Μανωλιός και βάζοντας απλώς τα ρούχα του αλλιώς»...

Προσπαθούν στην ουσία να συσκοτίσουν όσα ο λαός βλέπει τώρα με τα μάτια του πιο καθαρά, πως οι θεσμοί αυτοί είναι σκληρά ταξικοί! Στην απόλυτη υπηρεσία των εταιρειών, των κυβερνήσεων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Λίγο ακόμα και θα πουν στο λαό, διάλεξε: Να πεθαίνεις στις ράγες του κέρδους «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» ή «νόμιμα» και «με όλα τα παραστατικά»;

Δείχνουν μόνο κάποιες επιμέρους ατομικές ευθύνες, τα ρουσφέτια, τους «ανίκανους» και υπόλογους, κρύβοντας όμως ότι οι ατομικές ευθύνες συνδέονται και καταλογίζονται ολοκληρωμένα μόνο αν φωτιστούν και οι συνολικές συλλογικές πολιτικές που αυτές υπηρετούν και κατασκευάζουν τους ατομικά υπεύθυνους των κάθε είδους εγκλημάτων.

Προσπαθούν να «ζουμάρει ο φακός» σε μερικά πρόσωπα παρακάτω, που βρίσκονται στην «ουρά του γαϊδάρου», για να την βγάλει το σύστημα και οι πάνω που το υπηρετούν καθαρή, για να μην «τα ρίχνουμε όλα στον καπιταλισμό», όπως ψέλλιζε τις προάλλες στη Βουλή η Κωνσταντοπούλου, μεμφόμενη το ΚΚΕ.

Αυτό που σε τελική ανάλυση θέλουν να κρύψουν είναι ότι πραγματική κάθαρση και δικαίωση μπορεί να έρθει μόνο από τον αγώνα του λαού, με τον ίδιο το λαό στους δρόμους της σύγκρουσης και της ανατροπής του σάπιου συστήματος.

Δικαίωση είναι να μπορούμε να ζούμε με ασφάλεια, να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να δουλεύουμε για όσο ζούμε.

Δικαιοσύνη σημαίνει να ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, να βγει από τη μέση το κριτήριο του αδηφάγου καπιταλιστικού κέρδους.

Αυτήν τη δικαίωση μπορούν να την φέρουν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, που όμως δε θα αποτελούν ούτε «ασανσέρ» για την άνοδο κάποιων κομμάτων και προσώπων-ντεκόρ μιας επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης, ούτε «χαλάκι» για να σκουπίζουν τα πόδια τους οι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος της αδικίας και των πολέμων.

Τη δικαίωση μπορεί να τη φέρει ένα μεγάλο, δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα όσων υποφέρουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, η συμμαχία των εργατών, των βιοπαλαιστών αγροτών και επαγγελματιών, όλων όσοι υποφέρουν, σε ειρήνη και σε πόλεμο, πληρώνοντας κάθε μέρα από τον κόπο τους και τη δουλειά τους για την κερδοφορία των καπιταλιστών.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλει κάθε μάχη που δίνεται, κάθε εστία αντίστασης που εκδηλώνεται και δυναμώνει, όπως κάνουν οι εργαζόμενοι στις Κατασκευές, που με τον αδιάλλακτο αγώνα τους υπέγραψαν Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις 22%.

Όπως κάνουν οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι που αποτρέπουν καθημερινά πλειστηριασμούς, βάζοντάς τα με τα «κοράκια» που θέλουν να αρπάξουν τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων.

Όπως έκαναν τα σωματεία και το Εργατικό Κέντρο Ανατολικής Αττικής στο Λαύριο, εμποδίζοντας επικίνδυνο φορτίο 350 τόνων εκρηκτικής ύλης ΤΝΤ, που προοριζόταν για κατασκευή όπλων για την Ουκρανία, να περάσει με φορτηγά, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, από τον κεντρικό ιστό της πόλης.

Όπως είχαν κάνει πιο πριν οι λιμενεργάτες στον Πειραιά, εμποδίζοντας να φορτωθεί πολεμικό υλικό που προοριζόταν για τη δολοφονία των Παλαιστινίων.

Όπως θα κάνουν συντονισμένα οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα στην απεργία στις 9 Απρίλη.

Στην πλάτη του οργανωμένου λαού, της νεολαίας, της εργατικής τάξης, των άλλων κοινωνικών - λαϊκών δυνάμεων πέφτει το βάρος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική για την ανατροπή της. Όχι ο καθένας ξεχωριστά, αλλά συντονισμένα πανελλαδικά με αυτόν τον κοινό στόχο. Γιατί για να κερδίσουμε «οξυγόνο» πρέπει να ξεμπερδέψουμε με το σύστημα που μας φέρνει «ασφυξία».

Οι καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις, μαζί και τα διάφορα ευτράπελα που παρακολουθούμε από τις διαπραγματεύσεις των ιμπεριαλιστών, συνιστούν την απόλυτη χρεοκοπία των αφηγημάτων πάνω στα οποία στηρίχτηκε για χρόνια η προπαγάνδα των δυνάμεων του ευρωατλαντικού τόξου, η προσπάθειά τους να στοιχίσουν το λαό με τις στρατηγικές επιλογές και τους σχεδιασμούς των εκμεταλλευτών του.

Κάθε μέρα κι ένα ακόμα από τα παραμύθια τους πηγαίνει «στον κουβά», ενώ ό,τι καινούργιο εφευρίσκουν να πουν «ξεφτίζει» και χρεοκοπεί πλέον πολύ πιο γρήγορα, μέσα σε λίγες μέρες.

Θυμηθείτε, για δεκαετίες ολόκληρες είχαμε βαρεθεί να ακούμε ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι μη ρεαλιστική γιατί «η χώρα δεν μπορεί έξω από το ΝΑΤΟ», ένα ΝΑΤΟ το οποίο το παρουσίαζαν παραπλανητικά ως κάτι αιώνιο και άφθαρτο. Ότι «δεν μπορούμε χωρίς ισχυρούς συμμάχους που θα μας προστατεύσουν», χωρίς τις βάσεις των ΗΠΑ, που είναι «ομπρέλα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα»!

Και πού φτάσαμε σήμερα;

Οι ίδιες ακριβώς αυτές δυνάμεις, σήμερα, δυσκολεύονται να εγγυηθούν για πόσο και με ποια μορφή θα συνεχίσει να υπάρχει το ΝΑΤΟ, όχι γιατί το ανατρέπουν οι λαοί, αλλά επειδή οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ τρώγονται μεταξύ τους, για τα δικά τους συμφέροντα. Γιατί οι ΗΠΑ στρέφουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους στον ανταγωνισμό με την Κίνα στον Ινδο-Ειρηνικό, αφού αυτή απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και λένε στους Ευρωπαίους ότι «το τι κάνει η Ρωσία στην Ευρώπη είναι δικό σας πρόβλημα»...

Αυτές είναι οι «δυτικές φιλελεύθερες αξίες» για τις οποίες μας μιλούσαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Με μια φωνή μας λένε ότι ήρθε η ώρα για την ΕΕ να «ενηλικιωθεί», να «ξυπνήσει από το λήθαργο», να πάψει να βασίζεται στις στρατιωτικές εγγυήσεις που παρείχαν οι ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ, να οπλιστεί η ίδια «σαν αστακός» και να μπει σε μια κούρσα εξοπλισμών δίχως τέλος με τη Ρωσία.

Για το σκοπό αυτό, μάλιστα, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί μαζί αποφάσισαν να διαθέσουν 800 δισ. ευρώ από τα χρήματα των λαών της Ευρώπης, την ώρα που για τις δικές τους ανάγκες έχει μόνο «δημοσιονομικούς κόφτες», ενώ παζαρεύουν και τη συμμετοχή της Τουρκίας σε αυτά τα σχέδια.

Είναι οι ίδιοι που για χρόνια μάς παρουσίαζαν την ΕΕ ως έναν οργανισμό που προωθεί την ειρηνική συνύπαρξη και τη φιλία των λαών και που καταργεί δήθεν τα σύνορα και τους φραγμούς! Τότε δεν καταλάβαιναν, δήθεν, για ποιο λόγο το ΚΚΕ την χαρακτήριζε ιμπεριαλιστική ένωση και ειρωνεύονταν μάλιστα το χαρακτηρισμό «λυκοσυμμαχία»!

Σήμερα, σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και εμπλοκής, βλέπουμε σε κάθε Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ να «πέφτουν κορμιά», σε ένα παζάρι στο οποίο η κυβέρνηση της κάθε χώρας προσέρχεται φυσικά με κριτήριο τα συμφέροντα και το γεωπολιτικό προσανατολισμό της δικής της αστικής τάξης και μόνο.

Η ΕΕ των «δημοκρατικών αξιών» δε βγάζει άχνα όταν κράτος-μέλος της, η Ρουμανία, ακυρώνει εκλογικά αποτελέσματα και αποκλείει υποψηφίους από τις εκλογές, επειδή τους θεωρεί «φιλορώσους»! Τόση δημοκρατία!

Να θυμηθούμε κι άλλα, πιο πρόσφατα;

Τι απέμεινε σήμερα από τα μεγάλα λόγια, τους τηλεμαραθώνιους και τις φωταγωγήσεις της Βουλής με την ουκρανική σημαία, με τα οποία προσπαθούσαν να πείσουν το λαό και τη νεολαία ότι η στήριξη στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι συνιστούσε «υπεράσπιση του αμυνόμενου» και «αγώνα ενάντια σε κάθε αναθεωρητισμό»;

Ένα αποκρουστικό παζάρι για το ποιος θα βάλει στο χέρι τον ορυκτό πλούτο της χώρας αυτής ήταν όλα. Αλλά και για το ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση: Με τις βρετανικές «μπότες στο έδαφος και αεροπλάνα στον αέρα» ή με τα γαλλικά πυρηνικά, την επόμενη μέρα μιας συμφωνίας ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο του ουκρανικού και του ρωσικού λαού;

Τελικά, μετά από όλα αυτά που έγιναν, ποιος είχε δίκιο; Όσοι υποστήριζαν την εμπλοκή της χώρας ή το ΚΚΕ που μιλούσε για ιμπεριαλιστικό, δηλαδή άδικο πόλεμο και καλούσε τον ελληνικό λαό να μη διαλέξει κανένα στρατόπεδο ληστών, να σταθεί στο πλευρό των λαών της Ρωσίας και της Ουκρανίας, που καταπιέζονται από τις κυβερνήσεις τους και τους στέλνουν στα σφαγεία;

Τώρα τα μεγάλα λόγια για «νίκη της Ουκρανίας» διαδέχτηκαν οι συστάσεις για μια «δίκαιη ειρήνη», αφού άλλαξε και ο «σερίφης στην πόλη». Τη δήθεν «στάση αρχών» τους απέναντι σε κάθε αναθεωρητισμό την ξέχασαν βέβαια η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της Συρίας, εκεί που με μια φωνή πριν λίγους μήνες χαιρέτιζαν την πτώση του Άσαντ. Όταν χαιρέτιζαν δηλαδή την κατάληψη της χώρας με την επέμβαση της Τουρκίας, του Ισραήλ και με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, από τους τζιχαντιστές τρομοκράτες, τους οποίους βάφτισαν «αντάρτες» και «αντιπολίτευση»! Και τώρα παριστάνουν τους εμβρόντητους για τις αγριότητες που διαπράττουν αυτά τα κτήνη απέναντι σε όποιον δεν τους στηρίζει. Είναι όμως αργά και είναι κι αυτοί συνυπεύθυνοι!

Την ξέχασαν επίσης αυτή τη «στάση αρχών» και όταν στήριζαν το κατοχικό κράτος του Ισραήλ στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, αναγνωρίζοντάς του, εντελώς ανιστόρητα, κάποιο δήθεν «δικαίωμα στην αυτοάμυνα»!

Σήμερα που ο Τραμπ –τον οποίο διάφοροι αμερικανολιγούρηδες σαν τον Βελόπουλο παρουσίαζαν σαν περιστέρι της ειρήνης– μιλάει ανοιχτά για εκτοπισμό των Παλαιστινίων από τη Γάζα, αποκαλύπτοντας ότι αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος αυτού του πολέμου, τι έχουν άραγε να πουν;

Τίποτα, όπως συνήθως. Τίποτα δε λέει ούτε και ο Βελόπουλος, όταν ο αγαπημένος του πλανητάρχης αναγορεύει τον Ερντογάν σε «παίκτη-κλειδί» στη Μέση Ανατολή! Ή μάλλον λέει: Να έρθουν παρατηρητές από τις ΗΠΑ όταν θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα για να τις επικυρώσουν... Τόσο ...εθνικά ανεξάρτητος!

Για την κ. Κωνσταντοπούλου δεν ρωτάμε βέβαια, γιατί ξέρουμε πως ούτε θέσεις έχει, ούτε τοποθετείται ποτέ γι’ αυτά τα ζητήματα. Λόγια παχιά μόνο και κοινοβουλευτικούς θεατρινισμούς για ψηφοθηρία.

Αν αναφέρουμε όλα τα παραπάνω, αν θυμόμαστε όλα τα γελοία ψέματα και προσχήματά τους, δεν είναι για να πούμε απλά ότι εμείς επιβεβαιωθήκαμε. Άλλωστε, αυτό ούτε μας χρειάζεται εμάς, ούτε φυσικά αρκεί στις σημερινές συνθήκες.

Σήμερα, που διεθνώς διαμορφώνεται μια σχετικά νέα εικόνα, σήμερα που αναδιατάσσονται συμμαχίες, σπάνε παλιές συμφωνίες και συμβιβασμοί για να γίνουν οι επόμενοι, –που όμως θα είναι κι αυτοί εύθραυστοι– ξέρουμε καλά ότι το σύστημα στη χώρα μας ενδιαφέρεται έντονα για το πώς θα εξασφαλίσει τη λεγόμενη δική του «σταθερότητα».

Τι εννοούν όμως αυτοί όταν μιλάνε για σταθερότητα; Μήπως εννοούν το δικαίωμα του εργαζόμενου στη σταθερή εργασία, με σταθερό ωράριο, ώστε να μπορεί να προγραμματίσει σταθερά τη ζωή του; Μήπως εννοούν τη σταθερότητα στην κάλυψη των αναγκών της εργατικής οικογένειας στην Υγεία, την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό;

Τίποτα από όλα αυτά. Εννοούν τη σταθερότητα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου με σιωπητήριο στις λαϊκές διεκδικήσεις. Εννοούν σταθερότητα στην προώθηση των σχεδιασμών που θα επιτρέψουν στην τάξη που κατέχει τον πλούτο σε αυτή τη χώρα να διεκδικήσει όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι από την ιμπεριαλιστική λεία που σήμερα ξαναμοιράζεται. Για να το πετύχουν αυτό ψάχνονται, πειραματίζονται και με πρόσωπα και με κόμματα. Καίνε άλλα χαρτιά τους και εμφανίζουν καινούρια.

Ας θυμηθούμε την περίοδο των μνημονίων, τότε που η αστική τάξη στις συνθήκες της κρίσης πήρε ένα κόμμα νιόφερτο στους κύκλους της, όπως ήταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα αριστερά παράσημά του, το οποίο μάλιστα της έφερνε και φρέσκο κόσμο, κόσμο με αξίες και ιδανικά, και μια χαρά το έριξε μέσα στο βούρκο, με τη θέλησή του και επιλογή του φυσικά. Με τη θέλησή του ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη βρώμικη δουλειά για να μην κλονιστεί τότε η εξουσία της αστικής τάξης. Τότε που σε μια νύχτα εμφανίστηκαν κόμματα ως διάττοντες αστέρες που μετά έσβησαν, αφού πρώτα έπαιξαν τον βρώμικο ρόλο τους...

Στήνουν ξανά, λοιπόν, νέα διλήμματα και δίπολα, φροντίζουν να υπάρχουν διαθέσιμες όλες οι πολιτικές εκδοχές της κυρίαρχης πολιτικής, ώστε με περισσότερες «απόχες» να «ψαρεύουν» τις λαϊκές συνειδήσεις, ενσωματώνοντας τη δυσαρέσκεια που φουντώνει.

Και βέβαια προετοιμάζουν διάδοχες καταστάσεις, για να μην υπάρξουν «αναταράξεις» όταν κριθεί ότι η τωρινή κυβέρνηση του Μητσοτάκη δεν μπορεί πλέον να τους κάνει τη δουλειά όπως πριν και θα πρέπει να την αποσύρουν. Γι’ αυτό ακούμε διαρκώς τα κλαψουρίσματα για τα προβλήματα που δημιουργεί –ακόμα και στην ίδια την κυβέρνηση– ο κατακερματισμός των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα αυτής που παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα αυτοαποκαλείται προοδευτική. Ακούμε για την ανάγκη να «τα βρουν» αυτές οι δυνάμεις μεταξύ τους και να προσφέρουν στο λαό μια εναλλακτική –λέει– λύση διακυβέρνησης.

Αν αυτές οι διεργασίες «χωλαίνουν» εδώ και πολλούς μήνες, δεν οφείλεται κυρίως στις μικροφιλοδοξίες του κάθε κόμματος και του κάθε πολιτικού αρχηγού από αυτούς και αυτές που αποτελούν τη συμμορία της «προοδευτικής» αμαρτίας. Οφείλεται στις αμέτρητες αμαρτίες αυτού του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, που τον έχει απαξιώσει στα μάτια μεγάλου μέρους του λαού. Και τις συνεχίζουν τις αμαρτίες αυτές απέναντι στο λαό.

Σήμερα το ζητούμενο για το λαό είναι να αξιοποιηθεί η πλούσια πείρα που υπάρχει. Να πάμε μπροστά και όχι να γυρίσουμε πίσω στο 2012, στο 2015 ή στο 2019.

Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού και της νεολαίας, αξιοποιώντας και την πλούσια πείρα τους, να αμφισβητήσουν αυτά που και σήμερα τους λένε οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι υπόλοιποι μηχανισμοί του συστήματος για να τους εγκλωβίσουν. Να μην τους δείξουν καμία εμπιστοσύνη. Αυτή η αμφισβήτηση να αποκτά όλο και πιο στέρεη βάση, να γίνεται συνειδητή απόρριψη των πλαστών διλημμάτων και διπόλων, σε τελική ανάλυση των ίδιων των στρατηγικών επιλογών και επιδιώξεων της τάξης των εκμεταλλευτών.

Γι’ αυτό και η διέξοδος δεν βρίσκεται στα διάφορα συστημικά μέτωπα, όπως κι αν τα ονομάζουν, προοδευτικά ή αλλιώς. Βρίσκεται στο μέτωπο που διαμορφώνουν σήμερα, μέσα στον αγώνα, οι εργαζόμενοι με τους φυσικούς τους συμμάχους: Τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες.

Βρίσκεται στους ενιαίους, αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που χρειάζεται αυτό το μέτωπο να διαμορφώνει και να υιοθετεί. Στα πανελλαδικά χαρακτηριστικά που πρέπει να αποκτήσει. Μέχρι τελικά να σαρώσει εξολοκλήρου το σημερινό σάπιο σύστημα και να ανοίξει ένα διαφορετικό, ελπιδοφόρο δρόμο για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.

Και εδώ, σε αυτό το μέτωπο, σε αυτόν το δρόμο, θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.

Απέναντι στην εξουσία των μονοπωλίων που υπηρετούν οι διάφοροι «Μητσοτάκηδες» και οι επίδοξοι συνεχιστές του, εμείς αντιπροτείνουμε τη λαϊκή διακυβέρνηση και εξουσία που θα μας απαλλάξει από τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και θα έχει στην προμετωπίδα της την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Τέτοιο Πρόγραμμα καταθέτει το ΚΚΕ στο λαό, που λέει πολύ απλά: Τα οικονομικά εργαλεία να μπουν στην υπηρεσία του λαού, να κοινωνικοποιηθούν. Ο ορυκτός πλούτος, οι υποδομές και τα μηχανήματα της βιομηχανίας, η Ενέργεια, οι Τηλεπικοινωνίες, οι Μεταφορές, το Εμπόριο, η γη, οι καπιταλιστικές αγροτικές κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές να γίνουν όλα λαϊκή περιουσία, το Εμπόριο κρατικό.

Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας να οργανωθεί ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός. Με αυτά τα εργαλεία μπορεί η νέα, η εργατική - λαϊκή εξουσία να σχεδιάσει κεντρικά, επιστημονικά την οικονομία, να δώσει δύναμη στην ανάπτυξη των κλάδων και της περιφέρειας, να ζωντανέψει η ύπαιθρος.

Αυτή η ανάπτυξη έχει κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι το κέρδος. Γι’ αυτό και μπορεί να απορροφήσει τους ανέργους, να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά.

Να καταργήσει την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία και την Πρόνοια, να αναπτύξει αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας.

Να καταργήσει το εμπόριο στη μόρφωση και να προσφέρει στα παιδιά του λαού ένα καλά οργανωμένο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα.

Να αναπτύξει την αγροτική παραγωγή και να εξασφαλίσει επαρκή υγιεινά διατροφικά προϊόντα για το λαό και πρώτες ύλες για τη βιομηχανία. Να αναπτύξει το λαϊκό πολιτισμό και αθλητισμό.

Να διαμορφώσει όρους να εξαλειφτούν οι αιτίες της γυναικείας ανισοτιμίας και να στηριχτεί με πλήρεις υποδομές η εργατική - λαϊκή οικογένεια, προστατεύοντας τη μητρότητα, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ρεαλιστική πρώτ’ απ’ όλα γιατί συμφέρει το λαό – υπηρετεί τον εργαζόμενο. Και οι λαοί δεν έχουν αδιέξοδα όταν διαλέγουν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια. Τότε μπορούν να αποφασίσουν να το πάνε μέχρι τέλους.

Ναι, αυτή την ευθύνη αναλαμβάνει το ΚΚΕ· να το πάει μέχρι τέλους. Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Απλώνουμε το χέρι σε όλους και όλες. Πάμε πλατιά, οργανωμένα, κάνουμε ένα μεγάλο πολιτικό άνοιγμα. Δυναμώνουμε τις τάξεις του συλλογικού, οργανωμένου αγώνα, με το ΚΚΕ μπροστά.