Φίλες και φίλοι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.

Ο γιορτασμός της Παγκόσμιας Μέρας Περιβάλλοντος είναι κάθε χρόνο μια ευκαιρία για να φωτίσουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί και ποιοι οι κάλπικοι φίλοι του.

Όμως φέτος είναι, χωρίς υπερβολή, η ώρα της αλήθειας. Η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στον πόλεμο ανάμεσα στα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που ξεκίνησε στο έδαφος της Ουκρανίας, αλλά και όσα προηγήθηκαν με τον ενεργειακό πόλεμο στην Ευρώπη και την υλοποίηση της πολιτικής της «πράσινης μετάβασης» στην ΕΕ, μας βοηθούν να βγάλουμε σίγουρα και χειροπιαστά συμπεράσματα.

Όλα όσα βιώνουμε το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτουν ότι η πολυδιαφημισμένη «πράσινη μετάβαση» είναι συνώνυμη της ενεργειακής φτώχειας, των «μαύρων» εργασιακών σχέσεων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Σήμερα μπορούμε καλύτερα να φωτίσουμε ότι ο ίδιος εχθρός που ήδη μας βομβαρδίζει με συνεχείς ανατιμήσεις και νέα μέτρα καταστολής μπορεί να μας σύρει τελικά στο σφαγείο με τις πραγματικές βόμβες.

Σήμερα μπορούμε να αποδείξουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι η πραγματική απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της προστασίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής αδικίας, του κινδύνου επέκτασης του πολέμου είναι η κόκκινη απάντηση του σοσιαλισμού. Να φωτίσουμε ότι η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών στο δρόμο της ανατροπής.

Σήμερα αποκαλύπτεται πιο καθαρά πόσο υποκριτική είναι η ανησυχία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, για την προστασία του περιβάλλοντος και ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της στρατηγικής της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση».

Οι Πράσινοι και οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές στη Γερμανία, οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, αναδεικνύονται ως τα «πράσινα γεράκια», οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της κλιμάκωσης της πολεμικής αναμέτρησης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Πρωταγωνιστούν στις αποφάσεις για αποστολή σύγχρονου βαριού οπλισμού και τεχνολογικής υποστήριξης στην Ουκρανία για να συνεχιστεί ο πόλεμος με τη Ρωσία. Πρόκειται για μεγάλη στρατιωτική και τεχνολογική στήριξη που ξεπερνά κατά πολύ τις οικονομικές δυνατότητες της αστικής τάξης της Ουκρανίας και αποδεικνύει την άμεση συμμετοχή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο που διεξάγεται.

Δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς ειδικές επιστημονικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει πιο εγκληματική παρέμβαση στο περιβάλλον από τη διεξαγωγή του πολέμου. Τις τραγικές απώλειες που αφορούν άμεσα την ανθρώπινη ζωή, με τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους πρόσφυγες, συνοδεύουν οι καταστροφικές συνέπειες για το έδαφος, τη βλάστηση, το νερό, το κλίμα, δηλαδή το φυσικό περιβάλλον.

Ορισμένες βαριές αρνητικές συνέπειες φαίνονται άμεσα, όπως η αδυναμία του οικοσυστήματος να απορροφήσει γρήγορα τη ζημιά που δέχεται από τα εμπρηστικά όπλα, τις εκρήξεις, τις εκτεταμένες φωτιές, τη μεταφορά βαριών οπλικών συστημάτων, η αδυναμία δηλαδή του οικοσυστήματος να ανακάμψει, να επανέλθει στην πρότερή του κατάσταση.

Άλλες αρνητικές συνέπειες θα φανούν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, όπως, για παράδειγμα, η μεγάλη τοξικότητα του εδάφους και του νερού από τη διαρροή επικίνδυνων χημικών ουσιών.

Ας σκεφτούμε μόνο την τεράστια αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τις πυρκαγιές σε εγκαταστάσεις πετρελαίου στον Πόλεμο του Κόλπου και στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Για παράδειγμα, τα πηγάδια πετρελαίου στη Μοσούλη καίγονταν για μήνες μετά τους αρχικούς εμπρησμούς. Αντίστοιχες εικόνες βλέπουμε σήμερα στο ουκρανικό έδαφος. Ήδη οι αγρότες σε μεγάλο τμήμα των νότιων περιοχών της Ουκρανίας δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν νερό από τα πηγάδια τους, γιατί έχει μολυνθεί.

Όλ’ αυτά, χωρίς να συνυπολογίσουμε τη χρήση όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου που ήδη γνωρίσαμε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και στον Πόλεμο του Κόλπου. Το Γενάρη του 2021, 3.000 Σέρβοι υπέβαλαν αγωγές κατά του ΝΑΤΟ στο Ανώτατο Δικαστήριο του Βελιγραδίου για θανατηφόρες ασθένειες, κυρίως καρκινικούς όγκους, που προκλήθηκαν από τα βαρέα μέταλλα των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών.

Αντίστοιχα η ιταλική Δικαιοσύνη εξέδωσε 250 τελεσίδικες αποφάσεις για τον ίδιο λόγο, υπέρ Ιταλών στρατιωτών που βρίσκονταν στο Κοσσυφοπέδιο και στα Μετόχια την περίοδο των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1999.

Ασφαλώς οι αρνητικές συνέπειες πολλαπλασιάζονται όταν η κλιμάκωση του πολέμου οδηγήσει στη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων μαζικής καταστροφής. Γίνονται ανυπολόγιστες, αν υπάρξει επιλογή χρήσης πυρηνικών όπλων. Οι πραγματικές συνέπειες για όλες τις μορφές ζωής από την έκλυση της ραδιενέργειας, της θερμικής ενέργειας που απελευθερώνεται και της πυρηνικής ακτινοβολίας είναι ευρύτερα γνωστές και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Όποιος θεωρεί αδύνατο αυτό το ενδεχόμενο καλά θα κάνει να σκύψει πάνω στην ιστορική πείρα και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Βρισκόμαστε 77 χρόνια μετά το έγκλημα της ρίψης των πρώτων ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες τον Ιούνη του 2021 υιοθέτησε την απόφαση για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα» ως στοιχείο της Στρατηγικής ΝΑΤΟ 2030. Η απόφαση αυτή, που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να πλήξει πρώτο με πυρηνικά όπλα μεγάλης ισχύος τους αντιπάλους του, αν εκτιμήσει ότι απειλείται, εξεταζόταν ήδη από τη Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας το 2016.

Η Ρωσία έχει επίσης εγκαταλείψει το «πυρηνικό δόγμα της ΕΣΣΔ» που απέκλειε το πρώτο πλήγμα. Η ρωσική κυβέρνηση δεν έχει αποκλείσει τον κίνδυνο αναμέτρησης με πυρηνικά όπλα το επόμενο διάστημα. Ακόμα μεγαλύτερη και δικαιολογημένη ανησυχία προκαλούν τα δημοσιεύματα μεγάλων δυτικών μέσων, που διευκρινίζουν ότι μια πιθανή κλιμάκωση θα περιοριστεί σε μικρά τακτικά πυρηνικά όπλα μικρότερης ισχύος και δε θα περιλαμβάνει διηπειρωτικούς πυραύλους. Ήδη οι πυρηνικές δυνάμεις του στρατού της Ρωσίας ξεκίνησαν ασκήσεις βορειοανατολικά της Μόσχας.

Εξάλλου, όπως έδειξε και πρόσφατη πείρα των στρατιωτικών επιθέσεων στο Χάρκοβο, που υπάρχει το γνωστό πυρηνικό ερευνητικό κέντρο, ο μεγάλος κίνδυνος υπάρχει ακόμα και όταν ο πόλεμος διεξάγεται με τις συμβατικές βόμβες του Πυροβολικού.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και πηγάζει από τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται από την αναμέτρηση για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, για τον έλεγχο αγορών και σφαιρών επιρροής ανάμεσα στον ευρωατλαντικό και στον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη συμμαχία Ρωσίας - Κίνας.

Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θέση του Μαρξ, ότι για 300% κέρδος δεν υπάρχει για το κεφάλαιο έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να το πράξει.

Φίλες και φίλοι.

Ο ενεργειακός πόλεμος του ευρωατλαντικού άξονα με τη Ρωσία με στόχο τη μείωση της εξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο ήταν, μετά τη στρατιωτική αναμέτρηση στην Ουκρανία, το δεύτερο πιο αποκαλυπτικό γεγονός του κάλπικου ενδιαφέροντος των αστικών πολιτικών δυνάμεων για το περιβάλλον και των πιο πραγματικών στόχων της «πράσινης μετάβασης».

Η απαίτηση της Κομισιόν για γρήγορο κλείσιμο των σταθμών λιγνίτη και λιθάνθρακα πήρε ήδη αναβολή. Ακόμα και η βρετανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της, αποφάσισε να μη διακόψει τη λειτουργία των ενεργειακών μονάδων άνθρακα ως τα τέλη του 2024.

Η Γαλλία με τους συμμάχους της πιέζει να θεωρηθεί ως «πράσινη λύση» η ηλεκτροπαραγωγή από πυρηνικούς σταθμούς, παρά τη διεθνή πείρα των κινδύνων από ατυχήματα μεγάλης έκτασης.

Όμως το κορυφαίο και πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα υποκρισίας είναι η απόφαση της Κομισιόν να διαθέσει 10 δισ. ευρώ για την κατασκευή νέων υποδομών για τη διευκόλυνση των αυξημένων εισαγωγών του αμερικανικού (κυρίως) υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.

Και αυτό, παρότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ θεωρούν επίσημα ότι κατά τη μεταφορά και την αεριοποίησή του το υγροποιημένο LNG αυξάνει την έκλυση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, η οποία έχει πολλαπλάσια αρνητική επίδραση συγκριτικά με το CO₂ στο ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Αναγνωρίζουν επίσης ότι η αύξηση της θαλάσσιας μεταφοράς LNG θα αυξήσει τις διαρροές μεθανίου αλλά και εκπομπών CO₂ αφού αντικειμενικά γίνεται πιο μεγάλη και πιο περίπλοκη η αλυσίδα εφοδιασμού του φυσικού αερίου συγκριτικά με τη μεταφορά του με αγωγούς.

Όμως το αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα του LNG δεν περιορίζεται στο μεθάνιο. Αφορά τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος και της ιχθυοπανίδας με επιπτώσεις στην αλιεία. Οι αεριοποιητές των σταθμών υποδοχής LNG αντλούν μεγάλες ποσότητες θαλασσινού νερού αναμιγνύοντάς το με υποχλωριώδες νάτριο, με τοξική επίδραση στους υδρόβιους οργανισμούς. Η κατασκευή υποδομών των τερματικών σταθμών LNG δημιουργεί ισχυρά ηχητικά ρεύματα που επιδρούν στη ζωή και στη μετανάστευση θαλάσσιων ειδών. Επίσης αυξάνει ο κίνδυνος ατυχήματος μεγάλης έκτασης από τη γειτνίαση τέτοιων με δασικές εκτάσεις ή τον αστικό ιστό.

Φυσικά για όλα όσα προαναφέραμε υπάρχουν τεχνικοί κανονισμοί και σχέδια ασφαλείας, όμως η πραγματικότητα διδάσκει ότι δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός.

Φίλες και φίλοι.

Ασφαλώς η υποκριτική επίκληση και το κάλπικο ενδιαφέρον για την προστασία του περιβάλλοντος είχε αποκαλυφθεί πολύ πριν την επικίνδυνη όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είχε αποκαλυφθεί με τις καταστροφικές για το περιβάλλον επιλογές να προωθηθούν οι κερδοφόρες επενδύσεις της «πράσινης μετάβασης» στην Ελλάδα και στην ΕΕ.

Έτσι, παρά τις διακηρύξεις για την εξοικονόμηση ενέργειας, αναδείχτηκε το φυσικό αέριο σε στρατηγικό καύσιμο για την ηλεκτροπαραγωγή, τη στιγμή που αυτή η επιλογή οδηγεί σε σπατάλη έως και 50% της περιεχόμενης σ’ αυτό ενέργειας.

Οι εγκαταστάσεις γιγαντιαίων αιολικών πάρκων οδήγησαν σε καταστροφή δασικών εκτάσεων, ακόμα και μέσα σε περιοχές Natura, και σε αρνητικές επιδράσεις στον υδροφόρο ορίζοντα και στην αντιμετώπιση πλημμυρικών φαινομένων σε παρακείμενες περιοχές. Δεκάδες είναι οι σχετικές καταγγελίες από τοπικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα, που συχνά βρέθηκαν αντιμέτωπες με την κρατική καταστολή και στις οποίες συμμετείχαν ενεργά οι δυνάμεις του ΚΚΕ.

Επίσης, ενώ υπήρχε συνεχής βομβαρδισμός πληροφόρησης για τους υπαρκτούς κινδύνους από την εξόρυξη υδρογονανθράκων, ελάχιστα ακούγαμε για τους μεγάλους κινδύνους από την εξόρυξη, το διαχωρισμό και την επεξεργασία των σπάνιων γαιών που είναι απαραίτητες για να προχωρήσουν τα μεγάλα επενδυτικά προγράμματα της «πράσινης μετάβασης» και του ψηφιακού μετασχηματισμού. Ελάχιστοι έχουν πληροφορηθεί για τα τοξικά απόβλητα και τα ραδιενεργά υποπροϊόντα που αφορούν την αξιοποίηση των αναγκαίων ορυκτών της «πράσινης μετάβασης». Αντίστοιχα, ούτε κουβέντα δεν ακούγεται για τις επενδύσεις καύσης των απορριμμάτων και του RDF που δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα.

Ακόμα πιο προκλητική και παραπλανητική είναι η προσπάθεια να συρρικνωθεί και να περιοριστεί το τεράστιο θέμα της προστασίας της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος μόνο στο ζήτημα των εκπομπών CO₂ και στην αμφισβητούμενη θεωρία της «κλιματικής κρίσης».

Η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της πολιτικής προστασίας, της αντισεισμικής θωράκισης, της πυροπροστασίας, της αντιπλημμυρικής προστασίας, έχει πολύ πιο άμεση κι επείγουσα σημασία για την προστασία της ζωής και της υγείας του πληθυσμού. Κι όμως, ένα χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, δεν έχουν γίνει τα αναγκαία βήματα διασφάλισης των υποδομών, παρά μόνο αυτά που αφορούν τις «πράσινες» επενδύσεις, για παράδειγμα στη Βόρεια Εύβοια.

Στο ερώτημα τι θα γίνει αν υπάρξει μια νέα μεγάλη πυρκαγιά και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα νέο μεγάλο σεισμό, όλοι γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση. Τα χτεσινά θλιβερά γεγονότα της πυρκαγιάς στη Βούλα στην Αττική επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Το επιβεβαίωσε και ο αρμόδιος υπουργός, ο οποίος μας προειδοποίησε ότι θα αντιμετωπίσουμε δύσκολο καλοκαίρι, σα να είναι απλός σχολιαστής της κατάστασης. Δε θέλουμε να κουράσουμε παραθέτοντας καταλόγους στοιχείων. Σκεφτείτε μόνο ότι παραμένουν κενές 4.000 οργανικές θέσεις μόνιμων πυροσβεστών, η μέση ηλικία των υπαρκτών δυνάμεων ξεπερνά τα 45 χρόνια και για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων διατίθεται το 0,04% του προϋπολογισμού!

Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι η υγεία των κατοίκων απειλείται πολύ περισσότερο άμεσα και έμμεσα από τη φτώχεια, την ανεργία, την εργασιακή ανασφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια. Αυτή η παράμετρος δεν μπορεί μαγικά να εξαφανίζεται όταν εξετάζουμε την πολιτική της απολιγνιτοποίησης και της διασφάλισης όρων κερδοφορίας των «πράσινων» επενδύσεων, με σταθερά θύματα τους εργαζόμενους.

Στην πραγματικότητα το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται στον καπιταλισμό ως χαβούζα για να απορρίψουμε ρύπους και απόβλητα, ως πηγή πρώτων υλών, και η όποια προστασία του ως εμπόρευμα για τους «πράσινους» ομίλους και τους προορισμούς του τουρισμού πολυτελείας.

Αντίστοιχα, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη και οι ανταγωνισμοί των ομίλων για τη χρήση της γης καθιστούν ανέφικτο έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό πολιτικής προστασίας που να ξεκινάει από την πρόβλεψη και την ολοκληρωμένη διαχείριση της χρήσης γης και να φτάνει στα αναγκαία έργα υποδομής και στην οργάνωση και το συντονισμό αρμόδιων υπηρεσιών.

Πίσω από τα μπαζωμένα ρέματα, την άναρχη επέκταση του σχεδίου πόλης, τις ακατάλληλες κατοικίες, την παρουσία βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε κατοικημένες περιοχές, τη δασοκτόνα πολιτική, βρίσκεται ο ίδιος ένοχος, το μεγάλο κεφάλαιο και το κέρδος του.

Φίλες και φίλοι.

Σήμερα δύσκολα μπορούν πλέον να κρύψουν τους πραγματικούς στόχους της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης και τις ολέθριες συνέπειές της για το λαό.

Συνολικά το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και η Βρετανία, τα κράτη του ΝΑΤΟ αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο πρόβλημα και διαμόρφωσαν μια κοινή στρατηγική για να το διαχειριστούν. Ποιο είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα; Η μεγάλη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που δε βρίσκει διεξόδους επένδυσης με ικανοποιητική κερδοφορία. Και ποια στρατηγική επέλεξαν για να το αντιμετωπίσουν; Την «Πράσινη» Μετάβαση, το περιβόητο Πράσινο New Deal, την Πράσινη Κοινωνική Συμφωνία.

Η «πράσινη μετάβαση» δημιουργεί νέες ευκαιρίες για μεγάλες καπιταλιστικές επενδύσεις (π.χ. μεγάλα αιολικά πάρκα) και ταυτόχρονα βοηθά στην ελεγχόμενη καταστροφή, απαξίωση ενός μέρους του υπάρχοντος κεφαλαίου (π.χ. κλείσιμο λιγνιτικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής). Αντίστοιχα ευεργετικά λειτουργεί για την καπιταλιστική κερδοφορία και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Τόσο η στρατιωτική καταστροφή υποδομών της Ουκρανίας όσο και η «ειρηνική» ματαίωση της λειτουργίας του ρωσογερμανικού αγωγού «Nord Stream II» για το κεφάλαιο μεταφράζονται σε πεδίο για νέες κερδοφόρες επενδύσεις.

Ήδη ο Ντράγκι και άλλοι κορυφαίοι αξιωματούχοι μιλούν για την ανάγκη ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ που μπορεί να ξεπεράσει το 1 τρισ. ευρώ για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Ενώ η ΕΕ αποφάσισε ήδη να διαθέσει ένα μεγάλο πακέτο 300 δισ. ευρώ, τα περισσότερα ως νέα δάνεια σε κράτη-μέλη, για το νέο σχέδιο απεξάρτησης από τα ρωσικά καύσιμα, που αφορά επενδύσεις στις ΑΠΕ, στις υποδομές υδρογόνου, στην ενίσχυση των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας κλπ. Ταυτόχρονα, με την επιβολή των μέτρων των κλιματικών νόμων σε όλα τα κράτη της ΕΕ θα ανοίξει υποχρεωτικά η αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων, «πράσινου» οικιακού εξοπλισμού, αναβάθμισης κτηρίων, ανοίγοντας μια μεγάλη κερδοφόρα διέξοδο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Έτσι, βλέπουμε στην ΕΕ τις ίδιες αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εγκρίνουν τα πολεμικά κονδύλια που θα προκαλέσουν τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή, να εγκρίνουν επίσης άλλα κονδύλια για «πράσινες» επενδύσεις, που υποτίθεται ότι θα αναβαθμίσουν τα δασικά, γεωργικά και αστικά οικοσυστήματα.

Όμως μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο διαμορφώνει τους δικούς του στόχους και τις δικές του προτεραιότητες για να βελτιώσει τη θέση του στο διεθνή ανταγωνισμό. Οι ΗΠΑ είχαν θέσει ως στόχο πολύ πριν το ρωσο-ουκρανικό πόλεμο να μειώσουν την ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο και ταυτόχρονα να αυξήσουν τις εξαγωγές αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αε-
ρίου (LNG).

Η ΕΕ από την πλευρά της δίνει βάρος στην «πράσινη μετάβαση» για να αξιοποιήσει την υπεροχή της στην παραγωγή και εξαγωγή εμπορευμάτων «πράσινης τεχνολογίας» στο διεθνή ανταγωνισμό και για να αντιμετωπίσει την έλλειψη δικών της κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Για να υλοποιήσει την πολιτική απανθρακοποίησης, είναι υποχρεωμένη να στηριχτεί στο φυσικό αέριο ως στρατηγικό καύσιμο πάνω από μία δεκαετία.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεδιπλώνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μέχρι τις αρχές του 2022, η ΕΕ εισήγαγε το 40% του φυσικού αερίου και το 30% του πετρελαίου από τη Ρωσία, αποφέροντας στην τελευταία μεγάλα ετήσια κέρδη. Έτσι, η πίεση των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών δορυφόρων τους για γρήγορη απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο με αφορμή την εισβολή στην Ουκρανία ανοίγει τον ασκό του Αιόλου των αντιθέσεων, αλλά και της ακρίβειας, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Στο βαθμό που γίνονται βήματα σ’ αυτήν την κατεύθυνση, κερδισμένες βγαίνουν προφανώς οι ΗΠΑ, που θα εξάγουν σε υψηλές τιμές στην ΕΕ περισσότερο αμερικανικό LNG, μειώνοντας ταυτόχρονα τους ρωσικούς μοχλούς πίεσης στην ΕΕ. Στους νικητές θα βρεθούν και οι Έλληνες εφοπλιστές, το βαρύ πυροβολικό της ελληνικής άρχουσας τάξης, που ελέγχουν ήδη το 22% της παγκόσμιας χωρητικότητας των πλοίων μεταφοράς LNG.

Για τη Γερμανία όμως και άλλα κράτη της ΕΕ, που εξαρτώνται σήμερα σημαντικά από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι συνέπειες είναι ήδη αρνητικές και μπορούν να γίνουν καταστροφικές στην περίπτωση μιας απότομης διακοπής της ροής του ρωσικού φυσικού αερίου. Σκεφτείτε ότι μόνο τις 100 μέρες του πολέμου η ΕΕ πλήρωσε 60 δισ. ευρώ στη Ρωσία για την εισαγωγή φυσικού αερίου.

Ταυτόχρονα, η προσπάθεια κοινής αντιμετώπισης της Ρωσίας από την ΕΕ σκοντάφτει στην αντικειμενική απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των κρατών-μελών της. Τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν έχουν όλα τον ίδιο βαθμό εξάρτησης από το φυσικό αέριο. Η Γαλλία στηρίζεται στην πυρηνική ενέργεια, ενώ η Γερμανία είχε αναπτύξει προνομιακές σχέσεις συνεργασίας με τη Ρωσία και τώρα πληρώνει το βαρύ τίμημα των κυρώσεων με την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητάς της.

Αντίστοιχα σκληρά παζάρια μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ γίνονται σήμερα σχετικά με το πώς θα τιμολογηθούν οι εκπομπές ρύπων CO₂ στη ναυτιλία, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Εμπορίας Ρύπων της Κομισιόν, καθώς και στο Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (ΙΜΟ). Σ’ αυτά πρωταγωνιστούν οι Έλληνες εφοπλιστές που εκπροσωπούν το 59% της ευρωπαϊκής ναυτιλίας.

Πού οδηγεί όμως η υλοποίηση όλων αυτών των κατευθύνσεων και η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα; Σήμερα βλέπουμε πόσο απατηλές ήταν οι υποσχέσεις για επιστροφή στην κανονικότητα και στην ευημερία για όλους. Η μόνη κανονικότητα που μπορεί να προσφέρει το σημερινό σύστημα είναι αυτή που ζούμε. Μάλιστα, τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην εκδήλωση μιας νέας κρίσης στην ΕΕ και διεθνώς, χωρίς πτώση των τιμών και με αυξημένη πιθανότητα παράτασης και επέκτασης του πολέμου.

Την ίδια στιγμή, η ελληνική αστική τάξη, για να αναβαθμίσει τη θέση της, επιλέγει το ρόλο του σημαιοφόρου στα επικίνδυνα πολεμικά και οικονομικά ευρωατλαντικά σχέδια. Δε μιλάμε για ένα μελλοντικό κίνδυνο. Η ελληνική εμπλοκή γίνεται ήδη βαθύτερη με τον ενεργό στρατιωτικό ρόλο των βάσεων, από τα Χανιά ως την Αλεξανδρούπολη, τις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων, τα σχέδια δημιουργίας της Εγνατίας των λιμανιών (Ηγουμενίτσα, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα), τη δημιουργία και αναβάθμιση των σταθμών μεταφοράς αμερικανικού LNG στη Ρεβυθούσα, στην Κόρινθο, στο Βόλο, στην Αλεξανδρούπολη.

Πρόκειται για επιλογές που σημαδεύουν στρατιωτικά άλλους λαούς. Επιλογές που πλήττουν ευθέως τα μεγάλα ρωσικά οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή και μετατρέπουν αντικειμενικά ελληνικές πόλεις σε στρατιωτικούς στόχους στην περίπτωση επέκτασης του πολέμου.

Για τα συμφέροντα μιας χούφτας εφοπλιστικών, τραπεζιτικών και ενεργειακών ομίλων, η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά του πολέμου και παράλληλα παζαρεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ώρα που η Τουρκία βάζει πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμα και την κυριαρχία ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Μάλιστα, η στιγμή που η τουρκική αστική τάξη αυξάνει τις απαιτήσεις της για να συνεχίσει να συνδράμει στο σχεδιασμό του ΝΑΤΟ δεν είναι τυχαία.

Ο στόχος της απεξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο αναβαθμίζει αντικειμενικά για το ΝΑΤΟ τη σημασία ελέγχου της Ανατολικής Μεσογείου για την παραγωγή και τη μεταφορά ενέργειας. Η ενεργειακή διάσταση συμπληρώνει και υπογραμμίζει τη σημασία της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ για την περικύκλωση της Ρωσίας και τη συγκράτηση της δύναμης της Κίνας.

Έτσι, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αυξάνουν τις πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, για να διαμορφωθούν όροι ασφαλούς μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας προς την ΕΕ (π.χ. ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας με Αίγυπτο/EuroAfrica και το Ισραήλ/EuroAsia), καθώς και φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή. Σε αυτήν την κατεύθυνση προβάλλεται όλο και περισσότερο η έννοια του ΝΑΤΟϊκού εδάφους/χώρου, όπου θα υπάρχει στην ουσία «συγκυριαρχία» των εμπλεκόμενων κρατών υπό την εποπτεία και διαιτησία των ΗΠΑ.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η Τουρκία διεξάγει μια σύνθετη διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ 
στο Βορρά με τη Φινλανδία και τη Σουηδία, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τη διεθνή μεταφορά σιτηρών και τροφίμων από την Ουκρανία, τη συνοχή του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο, τη μεταφορά ενέργειας στην ΕΕ και την αναθεώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα η Τουρκία επιχειρεί να αναβαθμίσει τον ενεργειακό της ρόλο και να προχωρήσει στην εδαφική της επέκταση, όπως δείχνει η σχεδιαζόμενη νέα εισβολή στη Συρία, η συνεχής παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και η απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών. Η εγχώρια κυβερνητική προπαγάνδα περί διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας δεν έχει προφανώς καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τόσο η τουρκική επιθετικότητα όσο και η βαθύτερη ελληνική εμπλοκή στη δίνη της σύγκρουσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας αποδεικνύει ότι η σταθερότητα των συνόρων και η ειρήνη «κρέμεται από μία κλωστή».

Φίλες και φίλοι.

Τα μεγάλα κέρδη των «πράσινων» επενδυτών δεν πέφτουν φυσικά από τον ουρανό. Διασφαλίζονται με τις δικές μας θυσίες, τις πολλαπλές θυσίες των λαών της ΕΕ. Για να διασφαλιστούν αυτά τα μεγάλα κέρδη, ο νέος κλιματικός νόμος στέλνει ξανά το λογαριασμό στο λαό, για να πληρώσει υποχρεωτικά για την αγορά νέων ηλεκτρικών αυτοκινήτων, για την αναβάθμιση των κτηρίων και την ακριβότερη θέρμανση, για το νέο οικιακό εξοπλισμό.

Τα μεγάλα κέρδη διασφαλίζονται επίσης με το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, την αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και τους πραγματικούς μισθούς, με την αύξηση των μαύρων ελαστικών εργασιακών σχέσεων, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με αλυσίδα νομοθετικών ρυθμίσεων που κορυφώθηκε με το νόμο Χατζηδάκη. Διασφαλίζονται με το πανάκριβο «πράσινο» ρεύμα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Οι μεγάλες βρετανικές εταιρίες προειδοποιούν για τον κίνδυνο φέτος να ξεπεράσει το 30% το ποσοστό ενεργειακής φτώχειας στη Βρετανία.

Αξίζει να θυμηθούμε τις υποσχέσεις όλων των αστικών κυβερνήσεων ότι με την απελευθέρωση της αγοράς και τον ανταγωνισμό των ομίλων θα πέσουν οι τιμές, θα έχουμε φθηνό ρεύμα, και να δούμε τι έγινε στην πραγματικότητα.

Η εγχώρια παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη έγινε με τεχνητό τρόπο πιο ακριβή από την παραγωγή με εισαγόμενο φυσικό αέριο και από ΑΠΕ, γιατί υποχρεώθηκε να αγοράζει δικαιώματα εκπομπών ρύπων, στο πλαίσιο του Συστήματος Εκπομπών Δικαιωμάτων Ρύπων της ΕΕ. Χωρίς τις δεσμεύσεις του Εμπορίου Ρύπων το κόστος λιγνιτικής παραγωγής θα μπορούσε να μειωθεί στο 1/3 του σημερινού.

Έτσι, τεχνητά η εγχώρια λιγνιτική παραγωγή έγινε πιο ακριβή και οι αστικές κυβερνήσεις κάλυψαν με άφθονη προπαγάνδα την εγκληματική πολιτική της απολιγνιτοποίησης.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στη ΝΔ για την επιλογή της βίαιης απολιγνιτοποίησης, την ανοχή στο σχηματισμό καρτέλ και στην κερδοσκοπία και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Προσπαθεί ξανά να συσκοτίσει τις εγκληματικές ευθύνες του και να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και ο Βαρουφάκης είναι συνένοχοι στο έγκλημα της «Πράσινης» Μετάβασης, που φέρνει σήμερα σε απόγνωση τη λαϊκή οικογένεια, τους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους.

Η πολιτική της απολιγνιτοποίησης, με το σταδιακό κλείσιμο των λιγνιτικών σταθμών, η αποδοχή των κοινοτικών δεσμεύσεων για το εμπόριο ρύπων και η ανάδειξη του εισαγόμενου φυσικού αερίου σε βασικό καύσιμο μετάβασης υλοποιήθηκε απ’ όλες τις αστικές κυβερνήσεις την τελευταία εικοσαετία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για την προώθηση αυτών των αντιλαϊκών κατευθύνσεων διαμόρφωσε ως κυβέρνηση το 2018 το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), το οποίο με δευτερεύουσες αλλαγές υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Την τετραετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η παραγωγή ρεύματος από εγχώριο λιγνίτη μειώθηκε κατά 50%, έκλεισαν οι λιγνιτικές μονάδες του ΑΗΣ Καρδιάς και δεν προχώρησε η κατασκευή νέων μονάδων.

Όμως η συνενοχή των αστικών κομμάτων δεν αφορά μόνο την απολιγνιτοποίηση. Όλοι μαζί στήριξαν την εγκατάλειψη της αξιοποίησης των εγχώριων υδρογονανθράκων, μέχρι να καταλήξουν τα παζάρια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Το ΜέΡα25 του Βαρουφάκη πρωταγωνίστησε στην εγκατάλειψη των εξορύξεων.

Όλοι στηρίζουν τις νέες επιλογές της κυβέρνησης που θα αυξήσουν, αντί να μειώσουν, την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, με αύξηση των εισαγωγών ηλεκτρικού ρεύματος από το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ είναι επίσης συνένοχοι για τη βαριά έμμεση φορολογία στα καύσιμα. Η εκτίναξη των κρατικών εσόδων από έμμεσους ειδικούς φόρους στην ενέργεια ως ποσοστό του ΑΕΠ υλοποιήθηκε με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων. Έτσι, φτάσαμε το 50% της τιμής που πληρώνουμε για το πετρέλαιο, για τα καύσιμα, να είναι κρατικοί φόροι που καταλήγουν σε μεγάλο βαθμό και πάλι στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων. Με άλλα λόγια, αν δεν υπήρχαν οι κρατικοί φόροι και δεν έπρεπε να διασφαλιστεί το κέρδος των εισαγωγών, των ομίλων διύλισης και της χονδρικής εμπορίας, οι τιμές θα μπορούσαν να είναι μικρότερες από το 1/5 των σημερινών.

Εξίσου αστεία και κάλπικη είναι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση της ΝΔ για τη δημιουργία καρτέλ και την ανοχή στην κερδοσκοπία του Χρηματιστηρίου Ενέργειας.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι συνένοχοι για την «απελευθέρωση του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας», σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει τη λειτουργία του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, που είναι μια μορφή λειτουργίας της απελευθερωμένης αγοράς. Το Χρηματιστήριο Ενέργειας, που από τη φύση του είναι το βασίλειο της κερδοσκοπίας, ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τότε ο Τσίπρας και ο υπουργός Σταθάκης μάς εξηγούσαν για τα οφέλη από την αύξηση των επιχειρηματικών ευκαιριών και του διασυνοριακού εμπορίου. Τώρα τονίζουν ότι η τιμή στη χονδρεμπορική αγορά στην Ελλάδα είναι συνεχώς η υψηλότερη στην ΕΕ.

Πιστεύουν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν!

Η αλήθεια είναι ότι όλοι στήριξαν στην πράξη ενεργά τη δημιουργία του καρτέλ των ΑΠΕ.

Όλοι μαζί διασφάλισαν το σύστημα εγγυημένων τιμών από το κράτος, με τις οποίες πληρώνονται σταθερά οι παραγωγοί ΑΠΕ διασφαλίζοντας καταρχήν σίγουρα κέρδη. Έτσι, οι παραγωγοί ΑΠΕ δε συμμετέχουν στην Ελλάδα στον ημερήσιο καθορισμό της τιμής του ρεύματος, ακόμα και σε μέρες που η τιμή τους κυριαρχεί στο ενεργειακό μίγμα.

Όλοι μαζί ευθύνονται επίσης για την ψηλότερη συμμετοχή του εισαγόμενου φυσικού αερίου στο μίγμα ηλεκτροπαραγωγής και για τους ψηλότερους έμμεσους φόρους στα καύσιμα σε σχέση με τον κοινοτικό μέσο όρο.

Γι’ αυτό και η διαμάχη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για το ποιος θα είναι ο επόμενος μηχανοδηγός του τρένου της «πράσινης μετάβασης» δεν αφορά το λαό. Όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν προκύψει την επόμενη μέρα, θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα.

Οι αστερίσκοι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν την ουσία αυτής της πολιτικής για το λαό. Διαφωνούν μεταξύ τους για το αν θα έρθει λίγο πιο γρήγορα ή λίγο πιο αργά ο θάνατος των εγχώριων λιγνιτικών μονάδων. Υπόσχονται κάποιες φορολογικές μειώσεις μόνο στα όρια που επιτρέπει κάθε φορά η ΕΕ.

Κάθε φάρμακο που προτείνουν για κάποια από τις ολέθριες συνέπειες της στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ μετατρέπεται σε δηλητήριο. Κανένα σχέδιο προοδευτικής διαχείρισης δεν μπορεί να ακυρώσει τις εγγενείς αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι κρατικές επιδοτήσεις της κυβέρνησης της ΝΔ δεν είναι μόνο ελάχιστες σε σχέση με τα βάρη που επωμίζονται οι εργαζόμενοι. Στην ουσία επιδοτούν την αύξηση των τιμών, τον πληθωρισμό και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια.

Στην ουσία, οι όποιες διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν μόνο τον τρόπο σφαγής των εργαζόμενων, αν θα πληρώσουν παραπάνω ως καταναλωτές ή ως φορολογούμενοι.

Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν οι εργαζόμενοι είχαν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας. Ας σκεφτούμε πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζούμε αν το κριτήριο λήψης αποφάσεων δεν ήταν το κέρδος των ομίλων, το συμφέρον της άρχουσας τάξης των καπιταλιστών, οι κατευθύνσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αυτή η διέξοδος υπάρχει. Είναι ο σοσιαλισμός. Είναι η κοινωνική ιδιοκτησία που μπορεί να διασφαλίσει την ευημερία του λαού. Είναι η εργατική εξουσία που μπορεί να σχεδιάσει κεντρικά, επιστημονικά την παραγωγή με κριτήριο το σύνολο των αναγκών της κοινωνίας. Είναι ο ενεργός, καθημερινός ρόλος των εργαζόμενων στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων. Είναι ο ενεργειακός σχεδιασμός του σοσιαλισμού που μπορεί να αξιοποιήσει το σύνολο των εγχώριων ενεργειακών πηγών για να εξαλειφθεί η ενεργειακή φτώχεια και η ανεργία, να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από τις εισαγωγές, να προστατευτεί η ασφάλεια των εργαζόμενων, το περιβάλλον και η υγεία των κατοίκων.

Είναι η επιστημονική έρευνα στο σοσιαλισμό που μπορεί πλέον να αξιοποιηθεί χωρίς εμπόδια για να προβλεφθούν και να καλυφθούν έγκαιρα οι μελλοντικές λαϊκές ανάγκες, αντί να εγκλωβίζεται στην αναζήτηση των βέλτιστων λύσεων για την καπιταλιστική κερδοφορία. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τις προβλέψεις για υποβάθμιση της παραγωγικής δυνατότητας εδαφών στην Ανατολική Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες και τον αναγκαίο σχεδιασμό μέτρων αντιμετώπισης της ξηρασίας.

Πάνω απ’ όλα ο σοσιαλισμός θα κατοχυρώσει ότι η γη και η χρήση της, τα καύσιμα, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η υγεία και η ίδια η εργατική δύναμη δε θα αποτελούν πλέον εμπορεύματα.

Είναι η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία της γης που μπορεί να μετατρέψει το φυσικό περιβάλλον από «χαβούζα» και πηγή ληστρικής εκμετάλλευσης σε αναπόσπαστο στοιχείο της ανάπτυξης με γνώμονα την κοινωνική ευημερία.

Είναι το ξερίζωμα του καπιταλιστικού κέρδους και των ανταγωνισμών των ομίλων για τη χρήση της γης που μπορεί να διασφαλίσει τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό της πολιτικής προστασίας και τη χωροθέτηση δραστηριοτήτων με γνώμονα την ευημερία του λαού.

Είναι ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με στόχο τη συνδυασμένη ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας που μπορεί να διασφαλίσει την ελαχιστοποίηση της αρνητικής επίδρασης στο περιβάλλον από κάθε παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα.

Είναι ο σοσιαλισμός που μπορεί να διασφαλίσει την ισόρροπη σχέση της κοινωνικής παραγωγής με το περιβάλλον.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα και χειροπιαστά τι μπορεί να διασφαλίσει ο σοσιαλισμός σήμερα στην Ελλάδα:

1) Αφού θα απαλλαγούμε από τις δεσμεύσεις του Εμπορίου Ρύπων και γενικότερα της «Πράσινης» Μετάβασης της ΕΕ, τα εγχώρια αποθέματα λιγνίτη θα μπορούν να αξιοποιηθούν ξανά για την ηλεκτροπαραγωγή με σύγχρονες μονάδες υψηλής απόδοσης, που θα αξιοποιούν και τις νέες τεχνολογίες δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα. Θα μπορούν επίσης να αξιοποιηθούν για την παραγωγή υδρογόνου.

2) Θα προχωρήσει η κατασκευή νέων μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων και θα αυξηθεί η σχετική ηλεκτροπαραγωγή, συμβάλλοντας και στις ανάγκες άρδευσης στον τομέα της αγροτικής παραγωγής. Δε θα εξαρτάται πλέον ο βαθμός συμμετοχής των υδροηλεκτρικών έργων από τον ανταγωνισμό των ομίλων και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια του Χρηματιστηρίου Ενέργειας.

3) Θα δοθεί έμφαση στην εξοικονόμηση ενέργειας και στην αναβάθμιση της εγχώριας παραγωγής υποδομών για την αξιοποίηση των ΑΠΕ, από την κατασκευή ανεμογεννητριών μέχρι τον οικιακό εξοπλισμό, με προτεραιότητα τους ηλιακούς θερμοσίφωνες. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα μειωθεί δραστικά η αξιοποίηση του φυσικού αερίου για ηλεκτροπαραγωγή.

4) Με γνώμονα το σύνολο των λαϊκών αναγκών, θα προσδιοριστεί το μέγεθος, η ορθή κατανομή και η χωροθέτηση των αιολικών πάρκων για να αποφευχθεί ο κορεσμός συγκεκριμένων περιοχών με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες στα δάση και στον υδροφόρο ορίζοντα. Αντίστοιχα, θα προσδιορίζεται ο βαθμός αξιοποίησης της ηλιακής ενέργειας και της εγχώριας γεωθερμίας που έχει υψηλό συντελεστή απόδοσης.

Όσοι αμφιβάλλουν ότι αυτά μπορούν να υλοποιηθούν, ας ρίξουν μια ματιά στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης για να δουν πώς ο σοσιαλισμός σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες εξάλειψε πριν πολλές δεκαετίες το φαινόμενο της ενεργειακής φτώχειας και της ανεργίας.

Φίλες και φίλοι.

Δεν περιμένουμε παθητικά να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα για να λυθούν τα προβλήματα που μας βασανίζουν. Βλέπουμε ότι μέσα στο βάλτο του σημερινού συστήματος δεν υπάρχουν μαγικές φιλολαϊκές λύσεις.

Σας καλούμε να μην εναποθέσετε ξανά τις ελπίδες σας στη μάταιη αναζήτηση ενός δήθεν μικρότερου κακού από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γιατί έτσι οδηγηθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια από το κακό στο χειρότερο.

Κανένα κόμμα που δεσμεύεται να προωθεί τα σχέδια της «πράσινης μετάβασης», της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κανένα κόμμα που υποκλίνεται στους στόχους της άρχουσας τάξης δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο για καλύτερες μέρες για το λαό.

Η ελπίδα βρίσκεται στη δική μας δύναμη, στην οργάνωση του δικού μας αγώνα. Και αυτή η δύναμη του λαού, όταν αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του, είναι πολύ μεγάλη. Δεν μπορεί να την νικήσει τελικά κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Αυτή η δύναμη του εργαζόμενου, όταν αποφασίσει να αναμετρηθεί με τον πραγματικό αντίπαλο, επιβεβαιώθηκε σ’ όλες τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας. Η ζωή έχει αποδείξει ότι η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της ανατροπής.

Η σημαία της προστασίας του περιβάλλοντος και της πραγματικής διασφάλισης της ειρήνης δεν είναι η «πράσινη» των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι η κόκκινη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης, η σημαία του σοσιαλισμού. Κάτω από αυτήν την κόκκινη σημαία προχωράμε αποφασιστικά για να οργανωθεί και να νικήσει η λαϊκή αντεπίθεση.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στη νέα Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για να απεμπλακεί άμεσα η χώρα από τη συμμετοχή στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Η αγωνιστική, λεβέντικη παρουσία μας στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης έκανε το γύρο της Ελλάδας και σχολιάστηκε διεθνώς. Όπως και τα πανό του Κόμματος στην Ακρόπολη και το μπλόκο στη φάλαγγα των ΝΑΤΟϊκών στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Ιδιαίτερα εδώ στη Θεσσαλονίκη οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να δίνουν και να κερδίζουν τέτοιες μάχες. Ακόμα συζητιούνται τα παθήματα των ΝΑΤΟϊκών στην πόλη, την εποχή του αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ δίνουμε συνεχώς μάχες σ’ όλες τις περιοχές της χώρας ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού, για τον περιορισμό της βιομηχανικής ρύπανσης, για την προστασία του δασικού πλούτου, για την αναβάθμιση των υποδομών πολιτικής προστασίας, για την πρόληψη των Βιομηχανικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης.

Παλεύουμε για να ανακουφιστεί ο λαός από την ακρίβεια, για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα καύσιμα και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.

Ελάτε να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε οργανωμένη δύναμη, ώστε, ακόμα και αν θελήσουν να μας οδηγήσουν στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να μην επιστρέψουμε μέσα στο βάλτο του συστήματος που γεννά τον πόλεμο και την εκμετάλλευση.

Σας καλούμε όλους και όλες να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ για να βάλει ο λαός τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Ελάτε μαζί μας για να τους χαλάσουμε τα σχέδια, για να «ρίξουμε κόκκινο στη νύχτα» που μας ετοιμάζουν.

Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει!