Στην τελική ευθεία μπροστά στις κάλπες των ευρωεκλογών, η Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ συζητά με τον Κώστα Παπαδάκη, ευρωβουλευτή και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, για όλα τα επίκαιρα θέματα της προεκλογικής συζήτησης, καθώς και τις προβλέψεις κι εκτιμήσεις για το μέλλον της ΕΕ.
ΚΟΜΕΠ: Το ΚΚΕ τοποθετείται σταθερά εχθρικά απέναντι στην ΕΕ, δηλώνει ότι δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί τότε συμμετέχετε στις ευρωεκλογές;
Κώστας Παπαδάκης: Η αξία της πολιτικής του ΚΚΕ για το λαό μας είναι διαχρονικά αναγνωρισμένη, όπως και η συμβολή του στην προετοιμασία, την έγκαιρη προειδοποίηση και την οργάνωση της αγωνιστικής στάσης του λαού ενάντια στην ΕΕ, τη διακρατική αυτή ένωση του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ ακριβώς επειδή δεν έχει, ούτε είχε ποτέ δεσμεύσεις, εξαρτήσεις από την ΕΕ και το κεφάλαιο, δεν έχει και κανένα συμφέρον να δικαιολογήσει, να εξωραΐσει την ΕΕ, να καλλιεργήσει αυταπάτες για το βαθιά αντιλαϊκό χαρακτήρα αυτής και των οργάνων της, όπως κάνουν τα αστικά κόμματα. Γνώμονας, τόσο της συμμετοχής του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές όσο και της παρέμβασής του στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι η υπεράσπιση και ανάδειξη των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από τη στρατηγική του κεφαλαίου που προωθεί η ΕΕ. Το ΚΚΕ αποκαλύπτει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς που παίρνονται σε βάρος των εργαζόμενων από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της και μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στην έγκαιρη και άμεση οργάνωση της λαϊκής πάλης. Οι κομμουνιστές, επειδή είναι σταθεροί αντίπαλοι του συστήματος, αξιοποιούν κάθε περιθώριο για να προωθήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού.
Το ΚΚΕ δεν έχει καμιά ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ, η Κομισιόν ή το Ευρωκοινοβούλιο μπορούν να γίνουν ποτέ φιλολαϊκά ή εργαλεία για φιλολαϊκή διέξοδο. Η ΕΕ, ως ένωση των μονοπωλίων από τη μήτρα της, αποτέλεσε συμμαχία για τη διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών ομίλων. Αυτό άλλωστε καταγράφεται ακόμα και στην ίδια την επωνυμία του προπλάσματος της άλλοτε ΕΟΚ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα.
Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ ξεσκέπασε την αστική αντίληψη που πρόβαλλε την ΕΕ ως δήθεν αιώνια. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της, χωρίς να περιμένει το Βrexit και σε ανύποπτο χρόνο, υπογράμμιζε τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων τόσο στο πλαίσιο της ΕΕ όπως και στο ίδιο το εσωτερικό τους. Σημείωνε επίσης πως η αιτία αυτών των ανταγωνισμών είναι η ανισομετρία που ισχύει ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες, που δεν μπορεί να επιλυθεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Έχει αποδειχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι, αν δεν ήταν το ΚΚΕ, ο λαός μας δε θα ήξερε το παραμικρό για τον πραγματικό αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και των αποφάσεών της, των σχεδιασμών των αστικών τάξεών της: Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Σένγκεν, την ΟΝΕ, ως την πολιτική της ΕΕ σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, τη συγκρότηση επικίνδυνων στρατιωτικών μηχανισμών κ.ά. Το ΚΚΕ, στο μέτρο των δυνάμεών του και με τη στάση του και στην Ευρωβουλή, εναντιώθηκε στη διαμόρφωση των λεγόμενων «Ευρωπαϊκών Κομμάτων», όπως είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς· αποκάλυψε το ρόλο των δυνάμεων της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «Αριστεράς» GUE-NGL, ως διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εναντιώθηκε στις αυταπάτες περί κυβέρνησης «της Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και ότι «η ΕΕ αλλάζει».
Μπορεί επίσης κανείς να αντιληφθεί σήμερα, μετά από την τυπική έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, τη σημασία αυτής της παρέμβασης, όταν το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αντέκρουε ως λαϊκή αντιπολίτευση την αποπροσανατολιστική διάκριση σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας ότι όλες αυτές οι δυνάμεις αποτελούν υποστηρικτές και απολογητές της ΕΕ που στοχευμένα αποκρύπτουν ότι σε όλα τα κράτη-μέλη της ισχύουν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, η ενισχυμένη εποπτεία.
ΚΟΜΕΠ: Προβληματίζονται αρκετοί, που συμφωνούν ως ένα βαθμό με την κριτική του ΚΚΕ για την ΕΕ, αν υπάρχει ρεαλιστική εναλλακτική προοπτική. Το ΚΚΕ προτείνει στην ουσία «να απομονωθεί η Ελλάδα από την Ευρώπη»;
Μάκης Παπαδόπουλος: Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη. Το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι και δε θα είναι η ΕΕ του κεφαλαίου. Ρεαλιστική και προοδευτική είναι η λύση που υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και αντιδραστική κάθε κατεύθυνση που εμποδίζει την κοινωνική απελευθέρωση.
Η ΕΕ, στηρίζοντας την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος, αλυσοδένει τους εργαζόμενους με τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της ανασφάλειας, της φτώχειας. Χωρίζει και στοιχίζει τους λαούς πίσω από τους οικονομικούς ανταγωνισμούς και τα πολεμικά σχέδια μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων στη διεθνή αρένα. Γι’ αυτό και αυξάνει διαρκώς η αμφισβήτηση των λαών απέναντι στην ΕΕ, όπως αποτυπώνεται ακόμα και στις έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, με ποσοστά έλλειψης εμπιστοσύνης που φτάνουν μέχρι και το 74%.
Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται σε μια απλή εναντίωση στην ΕΕ των μονοπωλίων. Παλεύει καθημερινά για να ανοίξει ο δρόμος για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Μόνο μια Ευρώπη των χωρών που βαδίζουν στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα είναι μια Ευρώπη για τους λαούς της. Αγωνίζεται για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί στην Ευρώπη των πολλών, των λαών, της κοινωνικής ευημερίας.
Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται η πάλη για την αποδέσμευση και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα της ΕΕ, γιατί καμιά ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Γι’ αυτό, το ΚΚΕ συμβάλλει αποφασιστικά στη συντονισμένη δράση του επαναστατικού εργατικού κινήματος στην Ευρώπη μέσα από την «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία», καθώς και με την έκδοση της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Με τη συμβολή του ΚΚΕ το ΚΚ στην Ιταλία μπόρεσε να ξεπεράσει ορισμένα νομικά εμπόδια και να κατέβει στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Συγκεκριμένα, αξιοποιώντας την κάλυψη των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, απαλλάχθηκε από την υποχρεωτική κατάθεση πολλών χιλιάδων υπογραφών στις εκλογικές περιφέρειες.
Το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο. Με το ανατρεπτικό Πρόγραμμά του φωτίζει ότι η εργατική τάξη, ο λαός στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να ζήσει πολύ καλύτερα αν πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, το τιμόνι της εξουσίας και αποδεσμευτεί από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Φωτίζει ότι μπορεί να διασφαλιστεί δουλειά για όλους, με λιγότερες ώρες εργασίας, ουσιαστική και δωρεάν μόρφωση και υγεία, ότι μπορούν να αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, αν σχεδιαστεί κεντρικά, επιστημονικά η παραγωγή με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αναδεικνύει πόσο έχουν αυξηθεί οι δυνατότητες του κεντρικού σχεδιασμού στην εποχή της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ώστε να λαμβάνονται οι βέλτιστες αποφάσεις για την κοινωνική ευημερία, στο σοσιαλισμό.
Ας σκεφτούμε μόνο τις δυνατότητες που προσφέρει σήμερα η αύξηση της παραγωγικότητας για την αύξηση του ελεύθερου χρόνου και την ενίσχυση του δημιουργικού περιεχομένου της εργασίας, αν ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα το ΚΚΕ δεν περιμένει παθητικά να ξημερώσει η μεγάλη μέρα του σοσιαλισμού. Μπαίνει καθημερινά μπροστά για να οργανωθεί η πάλη για τα λαϊκά προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε περιοχή της χώρας. Πρωταγωνιστεί για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου.
ΚΟΜΕΠ: Πώς κρίνετε τη θέση ότι είναι πιο αποτελεσματικό να αγωνιστεί κανείς για να υπάρξει φιλολαϊκή στροφή στην οικονομική πολιτική της ΕΕ; Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο σ’ αυτήν την κατεύθυνση». Δεν είναι ρεαλιστικό;
Μάκης Παπαδόπουλος: Δεν είναι η πρώτη φορά. Το 2015 διαβεβαίωνε ότι «η Ευρώπη αλλάζει, η ελπίδα έρχεται» και γνωρίζουμε όλοι τι ήρθε στην πραγματικότητα. Εφαρμόστηκαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που είχαν ψηφίσει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προστέθηκε η λεπίδα του 3ου Μνημονίου. Αφού εισέπραξε την επιβράβευση του Τραμπ, της Μέρκελ, του Γιούνκερ, των Βαυαρών ακροδεξιών, ο Αλ. Τσίπρας καλεί το λαό σ’ ένα νέο προοδευτικό μέτωπο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και τον εθνικισμό της άκρας Δεξιάς.
Στην Ευρώπη το προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία που συγκυβερνά πολλά χρόνια με τη δεξιά χριστιανοδημοκρατία και πρωταγωνίστησε από το 2003 στην επίθεση στα εργατικά δικαιώματα με την «Ατζέντα 2010».
Απευθύνεται στο σημαιοφόρο των «ευρωπαϊστών», το Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν, που εφαρμόζει άγρια αντεργατική πολιτική. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους σ’ όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Στην πραγματικότητα, το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ δε διαφέρει από το επίσημο πρόγραμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, το «Μανιφέστο 2019» του ΕΣΚ. Αντανακλά το κοινό πολιτικό έδαφος για μια μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ/ ΠΑΣΟΚ ή ένα μέρος του.
Οι υποσχέσεις για φιλολαϊκή αλλαγή της ΕΕ συσκοτίζουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της. Εμφανίζουν την ΕΕ ως ένα ουδέτερο γήπεδο όπου αναμετρώνται οι δυνάμεις της προόδου και της συντήρησης, κρύβοντας ότι η ΕΕ αποτελεί από την ίδρυσή της μια αντιλαϊκή διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία.
Η ΕΕ εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων απέναντι στην εργατική τάξη, στους λαούς. Στηρίζει τους μονοπωλιακούς ομίλους των κρατών της ΕΕ στο διεθνή ανταγωνισμό με τους αντίστοιχους των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Ρωσίας.
Οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της για να γίνει φθηνότερη η εργατική δύναμη, για να προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις, για να ολοκληρωθεί η εμπορευματοποίηση της παιδείας και της υγείας εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη-μέλη, με στόχο την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Αυτές οι κατευθύνσεις δεν προέρχονται από τις εμμονές κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αποτελούν στρατηγική στήριξης της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και στη φάση της κρίσης και στη φάση της ανάκαμψης. Γι’ αυτό και εφαρμόζονται σήμερα απ’ όλες τις αστικές κυβερνήσεις, δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές, συνεργασίας ή ευρωσκεπτικιστικές.
Μια ματιά στους άξονες πολιτικής για τη φιλολαϊκή μεταμόρφωση της ΕΕ που προτείνει ο Τσίπρας ως γραμμή που «διαχωρίζει τους προοδευτικούς από τους νεοφιλελεύθερους, τους αριστερούς από τους δεξιούς» είναι αρκετή για να αποκαλυφθεί η προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης.
Προβάλλει ως άξονα την «καταπολέμηση της φοροαποφυγής του μεγάλου πλούτου», ο πρωθυπουργός που από τη μια μείωσε ήδη το αφορολόγητο όριο και αύξησε δραματικά την επιβάρυνση του λαού από τους άδικους έμμεσους φόρους, ενώ από την άλλη ενίσχυσε τη νόμιμη φοροελάφρυνση του μεγάλου κεφαλαίου. Μιλά για φορολογία του μεγάλου πλούτου ο πρωθυπουργός που διατήρησε στην πρόσφατη αναθεώρηση το άρθρο 107 του Συντάγματος, ώστε οι εφοπλιστές να συνεχίσουν να πληρώνουν φόρους με βάση το τονάζ των πλοίων και όχι τα κέρδη τους και να καταβάλλουν «εθελοντικά» ετήσιους φόρους, όσους τα ναύλα λίγων ημερών. Με την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι κατέβαλαν λιγότερο από το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων.
Αναφέρεται επίσης στη «ριζική στροφή της οικονομικής πολιτικής από τη λιτότητα στις επενδύσεις», επαναλαμβάνοντας το μύθο της δίκαιης ανάπτυξης, που θα ωφελεί τάχα τόσο τους θύτες όσο και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Όμως οι όμιλοι σε όλα τα κράτη επενδύουν για να αυξηθούν τα κέρδη τους και τα κέρδη δεν πέφτουν από τον ουρανό. Τα κέρδη αυξάνουν μέσα από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, τη διατήρηση της ψαλίδας ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και των μισθών. Το αστικό κράτος στηρίζει την κερδοφορία των επενδυτών με τους αντεργατικούς και αντιασφαλιστικούς νόμους, τη φοροαφαίμαξη του λαού, τις εκπτώσεις στη νομοθεσία προστασίας του περιβάλλοντος.
Γι’ αυτό και στην τετραετία διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ο μέσος μισθός κατρακύλησε κάτω από τα 1.000 ευρώ, η μερική απασχόληση και τα ευέλικτα ωράρια αυξήθηκαν θεαματικά στο σύνολο των εργαζόμενων, τα ασφαλιστικά δικαιώματα σφαγιάστηκαν από το νόμο-λαιμητόμο του Κατρούγκαλου. Γι’ αυτό ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν την πρόταση του ΚΚΕ για κατώτατο μισθό 751 ευρώ στη Βουλή.
Το «νέο επενδυτικό πρότυπο» του ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουμε ήδη με την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, τα σχέδια για καζίνο στο Ελληνικό, τους όρους εργασιακής γαλέρας στο λιμάνι του Πειραιά, τις καταστροφές σε δασικές εκτάσεις από τα μεγάλα αιολικά πάρκα στην Εύβοια.
ΚΟΜΕΠ: Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει κάλεσμα προοδευτικής συνεργασίας. Δεν υπάρχουν ζητήματα για κοινή δράση των κομμουνιστών με τη σοσιαλδημοκρατία, μπροστά στον κίνδυνο ανόδου της άκρας Δεξιάς και του φασισμού;
Κώστας Παπαδάκης: Τα διάφορα καλέσματα «ενάντια στο φασισμό και την Ακροδεξιά» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας –και στην Ελλάδα της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και της παλιότερης του ΠΑΣΟΚ– όχι μόνο δεν αποτελούν απάντηση στην Ακροδεξιά και το φασισμό, αντίθετα, αποτελούν στοιχείο ενίσχυσής τους. Γιατί αυτές οι δυνάμεις πρωτοστατούν διαχρονικά στην προώθηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ που θρέφει τους φασίστες και την Ακροδεξιά. Αποτελούν δυνάμεις αποφασιστικής στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλίων, των βιομηχάνων κι εφοπλιστών, οι οποίοι πριμοδοτούν με όλους τους τρόπους αυτές τις δυνάμεις, αποτελώντας χρήσιμη εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και άλλες δήθεν «προοδευτικές» δυνάμεις που σηκώνουν σκόνη προεκλογικά ενάντια στο φασισμό και την Ακροδεξιά έχουν επιδείξει όχι απλά επικίνδυνη ανοχή στην Ακροδεξιά, αλλά αποδείχτηκαν στενοί κυβερνητικοί εταίροι τους σε αγαστή συνεργασία: Το μεν ΠΑΣΟΚ που από κοινού με τη ΝΔ συγκυβερνούσαν με το ΛΑΟΣ, ενώ για τέσσερα ολόκληρα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους εθνικιστές-ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λάμβανε τα εύσημα του ΥΠΕΞ του εθνικιστή Τραμπ, ως ο πλέον αφοσιωμένος εταίρος εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων.
Αντίστοιχα συμπράξεις καταγράφονται και προεκλογικά, με εθνικιστές και ακροδεξιούς να συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ, της ΝΔ για την Τοπική Διοίκηση, με κοινές προσκλήσεις και φωτογραφήσεις σε εθνικές επετείους, καθώς και την κίνηση-πρόκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ανακοινώσει αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που οδηγούσαν στο να πέσει στα μαλακά η ηγεσία της Χρυσής Αυγής.
Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της «Αριστεράς και της προόδου» υλοποιούν και στηρίζουν την πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, που οδηγεί στη διάψευση προσδοκιών και στη στροφή εργατικών-λαϊκών στρωμάτων σε ακροδεξιές φασιστικές δυνάμεις. Αυτό αποδεικνύει η πείρα παντού στον κόσμο, στην Ιταλία, που η διάψευση Ρέντσι οδήγησε στον εθνικιστή Σαλβίνι, και πιο πριν από τον Πρόντι στον Μπερλουσκόνι, στη Γαλλία από τη λεγόμενη κυβέρνηση της «Αριστεράς»του Ζοσπέν στον Σαρκοζί ή στη Βραζιλία από την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών των Λούλα και Ρουσέφ στον ακροδεξιό Μπολσονάρο.
Οι τελευταίες εκλογές στην Ισπανία φανερώνουν ότι η εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα κάλπικα διλήμματα και η διάψευση των ελπίδων οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων. Αυτό που αποδείχτηκε και στην Ισπανία πρόσφατα είναι, π.χ., ότι η ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατών κάθε άλλο παρά έφραξε το δρόμο στην άνοδο του ακροδεξιού Vox.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «προοδευτικοί» του σύμμαχοι σε Ελλάδα και ΕΕ άλλωστε στηρίζουν την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, τη βαθύτερη εμπλοκή της σε επεμβάσεις και πολέμους μετατρέποντας την Ελλάδα σε ορμητήριο επεμβάσεων και πολέμων, ενώ υλοποιούν κατά γράμμα τη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτή η πολιτική, συμπεριλαμβανομένων επικίνδυνων συμφωνιών όπως η Συνθήκη των Πρεσπών, είναι το κατάλληλο έδαφος για την ενίσχυση εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων σπέρνοντας το μίσος ανάμεσα στους λαούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συμμαχικές του δυνάμεις της «προόδου» στηρίζουν και εξωραΐζουν την ΕΕ, που έχει για επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, την προκλητική εξίσωση του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού και την αναπαραγωγή της θεωρίας των «δύο άκρων» με εργαλείο την αναθεώρηση της ιστορικής αλήθειας και το ξαναγράψιμό της στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου με ειδική στόχευση τη νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζεται στην Πολωνία νέος γύρος διώξεων με χαλκευμένες κατηγορίες σε βάρος μελών και στελεχών του ΚΚ Πολωνίας μετά από την αθώωσή τους. Σε λίγες μέρες, στις 9 Μάη, η ΕΕ θα επιχειρήσει ξανά να εμφανίσει τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ως «Μέρα της Ευρώπης», με στόχο να σβηστεί από τη μνήμη των λαών η τεράστια συμβολή της ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού.
Απάντηση στο φασισμό και την Ακροδεξιά μπορεί να δώσει ο λαός, η κοινωνική συμμαχία των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων αγροτών, παλεύοντας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα θρέφει, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του, ενάντια στο κεφάλαιο και τα κόμματα που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Οι προοδευτικοί άνθρωποι σήμερα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ είναι αυτή ανάμεσα στην εργατική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ των μονοπωλίων και την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Γι’ αυτό, η αποδυνάμωση και απομόνωση των φασιστών της Χρυσής Αυγής προϋποθέτει την αποφασιστική ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ παντού στο λαό και σε όλες τις κάλπες.
ΚΟΜΕΠ: Ορισμένες αστικές αναλύσεις χαρακτηρίζουν πλέον αβέβαιο το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ιδιαίτερα μετά από το δημοψήφισμα του Brexit και την άνοδο των δυνάμεων του «ευρωσκεπτικισμού». Δυναμώνουν σήμερα οι φυγόκεντρες δυνάμεις στην ΕΕ; Υπάρχει κάποιο όφελος για τους λαούς από τις εξελίξεις;
Μάκης Παπαδόπουλος: Την περίοδο που διανύουμε οξύνονται οι αντιθέσεις και ο ανταγωνισμός τόσο ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και στην Κίνα, όσο και στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Οι βαθύτερες αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην προετοιμασία κάθε ιμπεριαλιστικού κέντρου και κάθε αστικής τάξης να θωρακιστεί μπροστά στην επερχόμενη διεθνή κρίση και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που γεννά η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, διεθνώς και στο εσωτερικό της ΕΕ.
Οι προβλέψεις για επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας ενισχύονται, με το ΔΝΤ να προβλέπει φέτος το βραδύτερο ρυθμό ανάπτυξης από το 2009. Ήδη καταγράφεται επιβράδυνση στη Γερμανία και γενικότερα στην Ευρωζώνη. Αποδεικνύεται ότι καμιά μορφή αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το μεγάλο μέγεθος του κεφαλαίου που υπερσυσσωρεύεται, λιμνάζει και δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η υπερχρέωση ισχυρών κρατών όπως της Ιταλίας και η εκτίναξη του παγκόσμιου χρέους το 2018 σε επίπεδο ρεκόρ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι προβληματικοί όμιλοι στο χρηματοπιστωτικό τομέα και τα ναυάγια σε σχέδια συγχώνευσης, όπως το πρόσφατο στη Γερμανία μεταξύ Deutsche Bank και Commerzbank, υπογραμμίζουν επίσης αυτό το συμπέρασμα.
Παράλληλα, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης αυξάνεται η απόκλιση συμφερόντων ακόμα και στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας.
Αυτή είναι η αντικειμενική βάση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ που εκφράζονται για το πλαίσιο οικονομικής δημοσιονομικής πολιτικής, για την πολιτική για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, για τις προτάσεις που αφορούν την «εμβάθυνση» με δομές ενιαίας διακυβέρνησης της ΕΕ.
Η Γερμανία αρνείται σταθερά να αναλάβει το ρόλο του εγγυητή των υπερχρεωμένων κρατών και των προβληματικών τραπεζών της Ευρωζώνης. Αρνείται να επωμιστεί το βάρος από μια σημαντική χαλάρωση του σημερινού πλαισίου δημοσιονομικής πολιτικής. Στις διαπραγματεύσεις της με τη Γαλλία για τη σύναψη της πρόσφατης Συνθήκης του Άαχεν, αναδείχτηκαν ξανά οι σημαντικές διαφορές για τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού της Ευρωζώνης και για την ενιαία κοινοτική εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων.
Σε όλα τα βασικά θέματα εκφράζεται η διαπάλη των αστικών κυβερνήσεων να διασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή κρατική στήριξη και τους καλύτερους όρους κερδοφορίας για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους τους.
Αυτό εξηγεί την αντικειμενική δυσκολία να κρατήσουν ενιαία στάση τα κράτη-μέλη στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι κυβερνήσεις της Ιταλίας και της ομάδας κρατών του Βίσεγκραντ επιδιώκουν ιδιαίτερες σχέσεις με την Κίνα στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «17+1». Η κυβέρνηση της Γερμανίας επιμένει στην προνομιακή σχέση ενεργειακής συνεργασίας που διατηρεί με τη Ρωσία. Μπροστά στην απειλή της κυβέρνησης των ΗΠΑ για αύξηση των δασμών στις εισαγωγές αυτοκινήτων, οι γερμανικοί και οι γαλλικοί όμιλοι αδυνατούν προς το παρόν να διαμορφώσουν ενιαία απάντηση.
Στο εσωτερικό της βρετανικής αστικής τάξης, η διαπάλη σχετικά με το σχέδιο υλοποίησης της απόφασης του Brexit αντανακλά σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές ιεραρχήσεις στην πολιτική συμμαχιών με τις ΗΠΑ από τη μια και τη Γερμανία από την άλλη.
Καταλύτης των εξελίξεων το επόμενο διάστημα θα είναι η εξέλιξη του ανταγωνισμού των ΗΠΑ τόσο με την Κίνα όσο και με την ΕΕ. Τα μέτρα και οι απειλές κλιμάκωσης του εμπορικού πολέμου από την αμερικανική κυβέρνηση δε στοχεύουν απλά στη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου των ΗΠΑ. Αφορούν τη διατήρηση της ηγετικής θέσης τους στον έλεγχο των αγορών και στον ερευνητικό-τεχνολογικό τομέα διεθνώς και την ανάκτηση του οικονομικού εδάφους που έχασαν στην Ευρώπη.
Σε αυτό το έδαφος αναπτύσσονται οι αντιφατικές σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας ΕΕ-Κίνας. Η ΕΕ προσπαθεί από τη μια να περιορίσει τη δυναμική των ισχυρών κινεζικών ομίλων και από την άλλη να απαντήσει αποτελεσματικά στα μέτρα και στις απειλές οικονομικού προστατευτισμού των ΗΠΑ. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στο κοινό ανακοινωθέν της 21ης Συνόδου ΕΕ-Κίνας για «προώθηση συνεργιών» των δύο πλευρών για τη σύνδεση Ευρώπης-Ασίας, που αφορά τα διευρωπαϊκά δίκτυα και το «νέο Δρόμο του Μεταξιού».
Σε κάθε περίπτωση, οι διαφορετικές αστικές προτάσεις για το μέλλον και τις διεθνείς συμμαχίες της ΕΕ συγκλίνουν στην απαίτηση να θυσιάζονται οι λαϊκές ανάγκες για να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Για να εκμεταλλευτεί το λαϊκό κίνημα τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πρέπει να σημαδέψει σε κάθε χώρα τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
ΚΟΜΕΠ: Πώς κρίνετε τη στάση των ακροδεξιών φασιστικών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ;
Κώστας Παπαδάκης: Η ενίσχυση των εθνικιστικών φασιστικών δυνάμεων αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί και τα αλληλοσυγκρουόμενα μεγάλα συμφέροντα σε στρατηγικής σημασίας κλάδους της οικονομίας τόσο ανάμεσα σε αστικές τάξεις και μερίδες τους στα κράτη-μέλη της ΕΕ όσο και με διεθνείς ανταγωνιστές τους, όπως τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία. Οι ομαδοποιήσεις και οι εύθραυστες συμμαχίες που εκφράζονται ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τμήματά τους αποτυπώνονται με ολοένα και πιο έντονες κραυγές περί οικονομικού προστατευτισμού, δασμών και κυρώσεων σε ανταγωνιστές τους, που προωθούνται όχι μόνο από ακροδεξιές κυβερνήσεις και δυνάμεις, αλλά και από τη Γαλλία του Μακρόν ή τη Γερμανία. Στην κατεύθυνση προάσπισης των δικών τους συμφερόντων λειτουργεί η κίνηση των χωρών του Βίσεγκραντ, ενώ στην κατεύθυνση ενός άλλου μίγματος αστικής διαχείρισης, με ενισχυμένη ενιαία αγορά χωρίς περιορισμούς ως εργαλείο για να ευνοηθούν οι δικοί τους όμιλοι, συνασπίζονται τα κράτη-μέλη κυρίως της Βόρειας Ευρώπης, της Σκανδιναβίας και της Βαλτικής (Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία κ.ά.). Στο πλαίσιο αυτό, οι ακροδεξιές φασιστικές δυνάμεις αποδεικνύονται χρησιμότατες εφεδρείες για το αστικό πολιτικό σύστημα. Συμμετέχουν στην αστική διαχείριση και την προώθηση της αντεργατικής πολιτικής σε κυβερνήσεις όπως της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Δανίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και ομόφωνα με τις υπόλοιπες συναποφασίζουν το αντιδραστικό πλαίσιο της ΕΕ σε βάρος των προσφύγων και μεταναστών. Αποκαλυπτική ήταν πρόσφατα η δημόσια διαβεβαίωση της Κομισιόν ότι τα ευρωενωσιακά μέτρα σε βάρος των μεταναστών δεν υπολείπονται καθόλου αυτών της κυβέρνησης Όρμπαν, αναγκάζοντας και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Ουγγαρίας να ομολογήσει ότι την κυβέρνησή του την χωρίζουν από την ΕΕ μόνο ορισμένες λεπτομέρειες.
Οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς έχουν άλλωστε επιδείξει πλούσιο αντεργατικό δείγμα γραφής με το νόμο κατάργησης των υπερωριών στην Ουγγαρία (νόμος των σκλάβων), με την επιβολή 12ωρου δουλειάς ημερησίως - 60ωρου τη βδομάδα στην Αυστρία, με εξαιρέσεις από τα οικογενειακά επιδόματα των ανέργων και ενεργοποίηση κατασχέσεων σε όσους παραβιάζουν τα κριτήρια για το επίδομα ανεργίας (Αυστρία-Ιταλία), ενώ το Ισπανικό Vox προπαγανδίζει ανοιχτά τα ιδιωτικά ταμεία για τη διάλυση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, τα voucher για ιδιωτικά σχολεία, τη μείωση της φορολογίας των βιομηχάνων ως και 5%, τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, τον περιορισμό των συλλογικών συμβάσεων και την ενοποίηση προς τα κάτω των αποζημιώσεων για απόλυση κ.ά.
Είναι δε αποκαλυπτικό ότι ακόμα και ορισμένες κορόνες που έβγαζαν για αποχώρηση από την ΕΕ έχουν μεθοδικά αποσυρθεί από τους Σαλβίνι, Λεπέν, Αυστριακούς, Όρμπαν ως και τη ΧΑ κ.ο.κ. Ζητούν έτσι διαπραγμάτευση για το μερίδιο της λείας που έχει λαμβάνειν η κάθε αστική τάξη τους και ζητούν η «ΕΕ να περιοριστεί στα κεντρικά της καθήκοντα».
Πρόκειται για δυνάμεις που αποτελούν μαχητικούς υπερασπιστές της καπιταλιστικής εργοδοσίας και των συμφερόντων της, γι’ αυτό και διακρίνονται για τον αντικομμουνισμό και το χτύπημα της ταξικής οργάνωσης των εργαζομένων.
ΚΟΜΕΠ: Προβάλλεται ως προοδευτική λύση η πολιτική ενοποίηση, η «εμβάθυνση» της ενιαίας λειτουργίας της ΕΕ ως απάντηση στο ανερχόμενο ρεύμα του εθνικισμού. Εμφανίζονται προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» που χρειάζεται για να αλλάξει η ΕΕ σε φιλολαϊκή κατεύθυνση και να ενισχύσει τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά της. Ποια είναι η θέση σας;
Μάκης Παπαδόπουλος: Οι διακηρύξεις για μια φιλολαϊκή ΕΕ της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και των ισότιμων σχέσεων μεταξύ των κρατών-μελών αποτελούν προκλητική προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης. Συσκοτίζουν την ταξική αποστολή της ΕΕ, από την ίδρυση της ΕΟΚ μέχρι σήμερα, η οποία είναι η θωράκιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Η αλήθεια είναι ότι οι όποιες προσαρμογές προτείνονται και αφορούν τους θεσμούς, τη δομή και τη λειτουργία της ΕΕ υπηρετούν αυτόν το στόχο, της ενίσχυσης της δικτατορίας του κεφαλαίου σε βάρος των λαών.
Η «εμβάθυνση» της ΕΕ με πιο ισχυρές δομές ενιαίας διακυβέρνησης και η σταδιακή μετατροπή της ΕΕ σε ομοσπονδία κρατών-μελών, ακόμα και αν μπορούσε να υλοποιηθεί, θα σηματοδοτούσε την ενιαία και πιο αποφασιστική εφαρμογή των αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών. Έχουμε ήδη πείρα από τη λειτουργία του μηχανισμού της «Ενισχυμένης Οικονομικής και Δημοσιονομικής Εποπτείας», με τις συστάσεις ανά χώρα, και το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», που εποπτεύει την εφαρμογή πολιτικής «μνημονίου διαρκείας» σ’ όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Η υπόσχεση της κοινοτικής αλληλεγγύης μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί στην Ελλάδα, όπου οι λέξεις «τρόικα», «μνημόνιο», «αυξημένη επιτήρηση», «ματωμένα πλεονάσματα», «φορολογική αφαίμαξη» βρίσκονται στο καθημερινό λεξιλόγιο του λαού.
Η πραγματική αιτία της εχθρικής στάσης της ΕΕ απέναντι στους λαούς, στους εργαζόμενους, δεν είναι η γραφειοκρατική λειτουργία της και η τεχνοκρατική κάστα της Κομισιόν που δεν αφουγκράζεται τις αγωνίες των πολιτών, ούτε οι ιδεοληψίες κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η ΕΕ των μονοπωλίων είναι από τη φύση της εχθρός των λαών. Οι πολιτικές της υπηρετούν και θα υπηρετούν πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Είτε αποφασίζουν εκλεγμένοι απευθείας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είτε διορισμένοι επίτροποι και τεχνοκράτες από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών-μελών, η ΕΕ θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστική για να φέρει σε πέρας την αντιλαϊκή αποστολή της.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι οι βασικές προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» διαμορφώθηκαν από τον πρόεδρο της Κομισιόν Γιούνκερ, εμπλουτίστηκαν από την έκθεση των 5 προέδρων των βασικών θεσμών της ΕΕ (Κομισιόν, Eurogroup, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) και προωθούνται ιδιαίτερα από το Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν που κατεδαφίζει τα δικαιώματα των εργαζόμενων στη χώρα του. Είναι προτάσεις των κοινοτικών επιτελείων για να ισχυροποιήσουν την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική συμμαχία και να αναστηλώσουν τη φθαρμένη εικόνα της, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει μια ΕΕ πάνω από τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα, μια ΕΕ που τους ακούει όλους και δίνει βοήθεια σε όλους.
Οι διακηρύξεις για ισονομία των πολιτών κρύβουν ότι πίσω από την τυπική ισότητα βρίσκεται η βαθιά, ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα στους ελάχιστους που είναι ιδιοκτήτες βιομηχανικών ομίλων, τραπεζών και μέσων μαζικής ενημέρωσης, και στους πολλούς, τους εργάτες, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ακόμα και αν υπάρξει «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα», αυτό θα υπηρετεί τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Οι διαφορετικές προτάσεις για το μέλλον της ΕΕ μεταξύ κρατών-μελών και οι διαφορετικές προσεγγίσεις «ευρωπαϊστών» κι εθνικιστών αστών πολιτικών δεν αφορούν την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Κοσμοπολίτες κι εθνικιστές, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί είναι όλοι επικίνδυνοι, γιατί στηρίζουν τη δικτατορία του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Οι διαφορές τους αφορούν το πώς θα διασφαλίσουν μεγαλύτερη κρατική στήριξη και καλύτερους όρους κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους στα διαφορετικά κράτη-μέλη. Οι διαφορές τους οφείλονται στην απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των αστικών τάξεων των κρατών-μελών, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων είναι ο κοινός τόπος τόσο των προτάσεων της ομάδας του Βίσεγκραντ για ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών όσο και των αντίθετων για κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας και θεσμοθέτηση της ΕΕ των πολλών ταχυτήτων. Οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο να ματαιοπονούν αναζητώντας την πιο προοδευτική μορφή του σφαγιασμού των αναγκών τους. Μπορούν και πρέπει να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους για ν’ ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, του σοσιαλισμού.
ΚΟΜΕΠ: Ασκείται κριτική, από οπορτουνιστικές ομάδες, στο ΚΚΕ ότι αποφεύγει να θέσει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ ως αυτοτελή στόχο πάλης και παραπέμπει το θέμα στις καλένδες του σοσιαλισμού. Η αποδέσμευση ενός κράτους-μέλους από την ΕΕ δε θα προκαλούσε αντικειμενικά ένα ρήγμα στην ΕΕ;
Μάκης Παπαδόπουλος: Η τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ουσία παραπέμπει στις καλένδες τον αγώνα για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Αποφεύγει σκόπιμα να απαντήσει με σαφήνεια ποιος θα υλοποιήσει τον «αυτοτελή» στόχο της αποδέσμευσης και ποια θα είναι συγκεκριμένα η επόμενη μέρα. Αν αυτός ο στόχος υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τα όποια προπαγανδιστικά συνθήματα, το αποτέλεσμα θα είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Αυτή η λύση δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο στη βελτίωση της ζωής του λαού, αφού θα εξακολουθούν να βασιλεύουν οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με αυτήν την επιλογή θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο σημερινό αδιέξοδο δρόμο των θυσιών των αναγκών της κοινωνίας στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους είναι εξίσου σφοδρή σήμερα στη Βρετανία και στη Δανία, που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία.
Ασφαλώς η έξοδος ενός κράτους-μέλους θα επιδρούσε στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων στο εσωτερικό της ΕΕ και μεταξύ της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Όμως, μια αλλαγή, μια μεταβολή στο σημερινό συσχετισμό στη συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ δε μεταφράζεται αυτόματα σε ευνοϊκό συσχετισμό για το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.
Η εγχώρια αστική τάξη, η ελληνική οικονομία θα εξακολουθούν να συμμετέχουν ασφαλώς στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Το ελληνικό αστικό κράτος θα εξακολουθεί να είναι ενταγμένο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η αυταπάτη ότι η αλλαγή νομίσματος ή ακόμα και η ένταξη της καπιταλιστικής Ελλάδας σε μια νέα ιμπεριαλιστική συμμαχία αποτελούν αυτόματα βήματα ρήξης προς όφελος του λαού αφοπλίζουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα και υπονομεύουν τη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν μπορεί να συγκεντρώσεις δυνάμεις ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου με τη σημαία της υπόσχεσης ενός πιο φιλολαϊκού καπιταλισμού, εκτός ΕΕ.
Η εύστοχη διαπάλη με βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως η παραμονή στην ΕΕ, απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις για την επόμενη μέρα.
Μόνο το κίνημα που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, που παλεύει για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που οξύνονται αυτήν την περίοδο.
Γι’ αυτό και μόνο η γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ, που εντάσσει το στόχο της αποδέσμευσης ως αναπόσπαστο στοιχείο στο συνολικό αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μπορεί να διασφαλίσει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική για το λαϊκό κίνημα.
Η γραμμή των «μεταβατικών προγραμμάτων» στο έδαφος του καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει ιστορικά. Οδήγησε τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξουν το ρόλο της «ουράς» του ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργάζονται με τις δυνάμεις της ΛΑΕ, που στην ουσία προτείνουν καπιταλιστική ανασυγκρότηση με δραχμή.
Το αδιέξοδο φαίνεται περισσότερο τώρα που οι δυνάμεις που συγκροτούν το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές δεν μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό ούτε μεταξύ τους στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
ΚΟΜΕΠ: Πώς σχολιάζετε την κριτική ότι το ΚΚΕ επιλέγει μια μοναχική πορεία στην Ευρώπη; Υπάρχουν άλλα ευρωπαϊκά κόμματα που συμπορεύονται μαζί του;
Κώστας Παπαδάκης: Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν σκόπιμα να παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως «απομονωμένο», «μοναχικό», ακριβώς γιατί το ΚΚΕ αντιπαλεύει τη στρατηγική του ευρωενωσιακού κεφαλαίου που η προώθησή της είναι ο λόγος ύπαρξης και συγκρότησης της ΕΕ. Γιατί το ΚΚΕ δε συμμαχεί και ξεσκεπάζει κόμματα που υπερασπίζονται, δικαιολογούν ή εξωραΐζουν την ΕΕ που προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τσακίζοντας την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δε συμπράττει κι αποκαλύπτει το ρόλο κομμάτων που της κάνουν άσφαιρη κριτική με πυρήνα της πολιτικής τους την καλλιέργεια της αυταπάτης ότι αυτή μπορεί να βελτιωθεί. Γιατί απορρίπτει τα προσκλητήρια της αστικής τάξης να διαχειριστεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις.
Στη βάση αυτή, το KKE και η Ευρωκοινοβουλευτική του Ομάδα αποχώρησε από την τη λεγόμενη «Ομάδα της Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβούλιο, την GUE-NGL. Πρόκειται για την ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο που μεταξύ άλλων στεγάζει δυνάμεις της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι αυτή η ομάδα στηρίζει, εξωραΐζει και δικαιολογεί την ΕΕ καθώς και αστικές κυβερνήσεις στο όνομα «της Αριστεράς», όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, της Πορτογαλίας, της Τσεχίας, τα λέει όλα. Άλλωστε η ομάδα αυτή πρωτοστάτησε στο να προταθούν για βραβείο Νόμπελ οι Τσίπρας-Ζάεφ για την απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ πρόσφατα εισηγήθηκε ψήφισμα για την «αναλογική χρήση βίας εναντίον διαδηλωτών»...
Το ΚΚΕ έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Με την επαναστατική στρατηγική του υπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα και ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού μας. Με σημαία αυτές τις ανάγκες το ΚΚΕ παρεμβαίνει μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, παντού, και στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η στάση του αποτελεί σημείο αναφοράς στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, εμπνέει τους κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο, αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Σε αυτήν τη βάση το Κόμμα μας διατηρεί στενές σχέσεις με δεκάδες ΚΚ και πρωταγωνιστεί στη δράση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας, στην οποία συμμετέχουν συνολικά 30 Κομμουνιστικά Κόμματα ενάντια στην ΕΕ και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το κύρος του ΚΚΕ αποτυπώθηκε μόλις πρόσφατα, στη διοργάνωση των εορτασμών για τα 100χρονά του, όπου φιλοξένησε για μία ακόμη χρονιά τη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην Αθήνα, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 90 ΚΚ απ’ όλο τον κόσμο.
Τα περί «μοναχικής πορείας» του ΚΚΕ στο λαό ή στην Ευρώπη είναι λοιπόν αβάσιμα. Γιατί επιχειρείται να αντιστραφεί η πραγματικότητα που καταγράφει ότι όχι μόνο οι λαοί δεν είναι υπέρμαχοι της ΕΕ, αλλά ενισχύεται η δυσαρέσκεια, η αμφισβήτησή τους απέναντι στην ΕΕ.
Η ψήφος στο ΚΚΕ, ψήφος καταδίκης της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ, είναι τόσο γνήσια, που μπορεί να συναντηθεί με αυτήν τη δικαιολογημένη ανησυχία, τον εντεινόμενο προβληματισμό του λαού μας στις ευρωεκλογές. Για να βαθύνει ακόμα περισσότερο αυτή η αμφισβήτηση, και με γνώμονα τα ταξικά συμφέροντα να συμβάλει στην ενίσχυση της αγωνιστικής στάσης του λαού ενάντια στο κεφάλαιο, την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα. Όμως η ενίσχυση του ΚΚΕ χρειάζεται να καταγραφεί αποφασιστικά και στις ευρωεκλογές, όπως και σε Περιφέρειες και δήμους, για δώσει ο λαός μήνυμα ότι αυτός ο δρόμος των θυσιών για το λαό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί ενιαίος είναι ο αντίπαλος που επιστρατεύει όλα τα αντιλαϊκά επιτελεία του προκειμένου να προωθήσει τη βάρβαρη αντεργατική πολιτική σε βάρος του λαού. Απέναντι σε αυτόν τον ενιαίο και συγκροτημένο αντίπαλο χρειάζεται ο λαός να έχει εργαλεία αγώνα στα χέρια του την επόμενη μέρα, όσο το δυνατόν περισσότερους εκλεγμένους που θα υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα, που θα στηρίζουν μαχητικά τον αγώνα και τις διεκδικήσεις του, κι αυτό εξασφαλίζεται μόνο με ισχυρό ΚΚΕ παντού, σε όλες τις κάλπες.
ΚΟΜΕΠ: Ποια ζητήματα ανέδειξε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ για τα προβλήματα των μισθωτών εργαζόμενων και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα;
Κώστας Παπαδάκης: Το ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο έδρασε για την αποκάλυψη όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών εξελίξεων στην ΕΕ και του χαρακτήρα της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του κεφαλαίου.
Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ ενημέρωσαν τους εργαζόμενους για τους σφοδρούς ανταγωνισμούς εντός της ΕΕ, για την εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης και την περαιτέρω ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, τα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας, μέσω των εργαλείων που συγκρότησαν, όπως το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» ή και το «Πρόγραμμα Στήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων», που εγκρίθηκε πρόσφατα. Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ αποκάλυψε και αντιπάλεψε την αντεργατική πολιτική της ΕΕ και τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της που δημιουργούν συνθήκες εργασιακής γαλέρας.
Αποκάλυψαν την οργανωμένη επιχείρηση ΕΕ, κυβερνήσεων, κεφαλαίου για την περαιτέρω χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων και το τσάκισμα των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων μέσω του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων» που ψήφισαν οι ευρωβουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙ.
Ενημέρωσαν με ευθύνη το λαό ότι με τη νέα ευρωοδηγία περί «προβλεψιμότητας των όρων εργασίας των εργαζόμενων» νομιμοποιούνται όλες οι σύγχρονες μορφές ελαστικής, εργολαβικής εργασίας, αναγνωρίζοντας ως μόνη... υποχρέωση του εργοδότη να ενημερώνει εκ προοιμίου εγγράφως τους εργαζόμενους! Αυτήν την οδηγία ψήφισαν τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο Συμβούλιο της ΕΕ, όσο και η ΝΔ και η ΧΑ στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τεκμηριωμένα ανέδειξαν το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ με κυνική ομολογία της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε απάντησή της σε ερώτηση του ΚΚΕ ανέφερε ότι «η ΕΕ δεν αναγνωρίζει δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά».
Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ κατήγγειλαν στο Ευρωκοινοβούλιο τόσο την ευρωενωσιακή νομοθεσία που προωθεί τη λεγόμενη «Ενεργό Γήρανση», τους τρεις πυλώνες ασφάλισης και τη λεγόμενη ανταποδοτικότητα με εργαλείο το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Ατομικό Συνταξιοδοτικό Προϊόν». Πρόκειται για αντιδραστικές κατευθύνσεις που αποτελούν πολιορκητικό κριό για την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, όσο και για νέες περικοπές συντάξεων, την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Συνταξιουχικές Ενώσεις μετά από κάλεσμα της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ επισκέφτηκαν το Ευρωκοινοβούλιο, πραγματοποίησαν ημερίδα και ανέδειξαν τις διεκδικήσεις τους.
Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ με πολύμορφες και πολυάριθμες παρεμβάσεις τους (επισκέψεις στους χώρους δουλειάς, ομιλίες, ερωτήσεις, εκδηλώσεις, συνεντεύξεις Τύπου, επισκέψεις αντιπροσωπιών συνδικάτων σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο κ.ά.) στήριξαν το δίκιο των διεκδικήσεων των εργαζόμενων από διάφορους κλάδους ενάντια στις μαζικές απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία, τη διάλυση των ΣΣΕ (π.χ. Τσιμέντα Χαλκίδας, Κόκα Κόλα, Ηλεκτρονική Αθηνών, Ελληνικά Λιπάσματα Καβάλας, καθαρίστριες, συμβασιούχοι ΟΤΑ, συμβασιούχοι ΟΑΕΔ, Ελληνική Χαλυβουργία, Χαλυβουργική, ΛΑΡΚΟ, ΚΡΕΤΑ ΦΑΡΜ, ΙΓΜΕ, τραπεζοϋπάλληλοι κ.ά.).
Ανέδειξαν, και με τη στήριξη σχετικών αναφορών στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου, το άθλιο καθεστώς και τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, των πυροσβεστών και άλλων κλάδων, όπως και των εργατών γης τόσο στην Ελλάδα (π.χ. Μανωλάδα) όσο και σε άλλες χώρες (π.χ. Ιταλία στο γκέτο της Φότζια).
Κατήγγειλαν την κατακόρυφη αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» - εργοδοτικών εγκλημάτων όπου η μεγαλοεργοδοσία θυσιάζει ακόμη και τη ζωή των εργαζόμενων για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Πρόβαλαν ότι τα διάφορα ευρωενωσιακά προγράμματα (π.χ. «Εγγύηση για τη Νεολαία», «Νεολαία σε ΚΙΝΗΣΗ» «Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης», «Erasmus+») που προβάλλονται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις ως «αντίδοτο» στην ανεργία στην πραγματικότητα αξιοποιούνται για την ανακύκλωση της ανεργίας, για την ένταση της απλήρωτης, ανασφάλιστης εργασίας, την αντικατάσταση των δικαιωμάτων με «ευκαιρίες».
Ξεσκέπασαν την αντεργατική πολιτική της ΕΕ, που προωθεί στο πλαίσιο των «κατευθυντήριων γραμμών της για την απασχόληση» ως «βέλτιστες πρακτικές» τη δουλειά-λάστιχο, την κινητικότητα από δουλειά σε δουλειά, αλλά και από χώρα σε χώρα. Σημαντική ήταν και η ανάδειξη της κοροϊδίας στη συζήτηση περί «Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος», «στοιχειώδους κάλυψης», που δεν είναι τίποτε άλλο παρά εγγύηση για τη συνέχιση της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων.
Επίσης καταδίκασαν την επίθεση ΕΕ, κυβερνήσεων και εργοδοσίας στην κυριακάτικη αργία και στο δικαίωμα στην απεργία στην Ελλάδα και σε μια σειρά από κράτη-μέλη, όπως προέκυψε και από εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για τη μεταφορά της πείρας για τις συνθήκες ζωής και εργασίας των Ελλήνων μεταναστών σε διάφορα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Αποκάλυψαν ότι σε έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου που αφορούσε τις λεγόμενες «υστερούσες περιφέρειες στην ΕΕ» θεωρήθηκε ως «δυσκαμψία» η ύπαρξη Συλλογικών Συμβάσεων.
Ανέδειξαν το ανατριχιαστικό για την κυνικότητά του πρόγραμμα της ΕΕ «Dying to Work» («Πεθαίνοντας στη Δουλειά») που προβλέπει «δουλειά ως το θάνατο» και αφορά εργαζόμενους στους οποίους έχει διαγνωστεί ανίατη ασθένεια.
Σε σημαντικές συναντήσεις που διοργανώθηκαν από την Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο προσκλήθηκαν και συμμετείχαν ταξικά συνδικάτα με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην Ελλάδα και άλλα συνδικάτα και της ΠΣΟ σε όλη την Ευρώπη, νέοι εργαζόμενοι με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μαθητές νυχτερινών σχολείων που δουλεύουν και σπουδάζουν. Εργαζόμενοι από άλλες χώρες, νέοι Έλληνες μετανάστες, ελληνικές κοινότητες και μαζικοί φορείς βρήκαν βήμα για να καταγγείλουν την προώθηση των αντεργατικών μέτρων στις χώρες τους, ανταλλάσσοντας πολύτιμη πείρα και συμπεράσματα, συντονίζοντας τον αγώνα τους, ενισχύοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους στην πάλη των εργατών σε κάθε χώρα.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ με περισσότερους εκλεγμένους στην Ευρωβουλή, σε Περιφέρειες και δήμους, αλλά και στη Βουλή, θα ενισχύσει αυτήν την πλούσια δράση για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού μας, για τη στήριξη του αγώνα του ταξικού εργατικού κινήματος ενάντια στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.