Της Σύνταξης


ΚΟΜΕΠ

Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, βρισκόμασταν λίγες μόλις μέρες πριν τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούλη 2019. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ θα πιστωθεί το επόμενο διάστημα στην πάλη ενάντια στην πολιτική τσακίσματος των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων προς όφελος της στήριξης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, στην πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή μας. Θα πιστωθεί στην προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων για τη ριζική αλλαγή πορείας της χώρας, στην πάλη για την εργατική εξουσία.

Τόσο οι ίδιες οι εξελίξεις όσο και η πολιτική αντιπαράθεση που μεσολάβησαν ανάμεσα στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές αναδεικνύουν την ουσιαστική σύμπλευση όλων των κομμάτων του καπιταλιστικού «τόξου» στη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Για να καταλάβουμε το… εύρος και κυρίως το βάθος των διαφορών ανάμεσα στους διεκδικητές της αστικής διακυβέρνησης στα θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα, αξίζει να αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικές δηλώσεις των προηγούμενων ημερών: Η πρώτη εστιάζει στην οικονομική πολιτική της επόμενης κυβέρνησης και ανήκει στον υποψήφιο βουλευτή της ΝΔ Μπ. Παπαδημητρίου, ο οποίος δήλωσε: «Τα προγράμματα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι το εξής ένα. Το θέμα είναι ποιο θα εμπιστευτείς. Θα εμπιστευτείς το πραγματικό προϊόν να στο βγάλει πέρα ή θα εμπιστευτείς το κατά μίμηση προϊόν και μάλιστα της τελευταίας στιγμής;» Η δεύτερη εστιάζει στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και ανήκει στον Αμερικανό πρέσβη Τζ. Πάιατ, ο οποίος δήλωσε: «Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη θετική πορεία της σχέσης ΗΠΑ-Ελλάδας και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό θα συνεχιστεί και θα επιταχυνθεί σε περίπτωση που ο ελληνικός λαός επιλέξει τον κ. Μητσοτάκη ως τον επόμενο πρωθυπουργό.»

Αυτή η σύμπνοια εκφράζεται στην από κοινού αποδοχή απ’ όλα τα αστικά κόμματα όλων εκείνων των συμφωνιών και δεσμεύσεων στις επιλογές της άρχουσας τάξης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που αποτελούν τις ράγες πάνω στις οποίες θα κινηθεί η κυβερνητική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Αν συνυπολογιστεί όλο το πλέγμα αυτών των δεσμεύσεων, γίνεται κατανοητό ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης ήταν ήδη καθορισμένο πριν τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και αν το προεκλογικό ερώτημα του ΚΚΕ «Στις 7 ψηφίζουμε. Στις 8 όμως...;» είχε στόχο να αναδείξει αυτό ακριβώς το ζήτημα, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε αυτό μετατράπηκε και σε κυριολεκτικό, αφού το Eurogroup που θα συγκληθεί τη Δευτέρα 8 Ιούλη θα συζητήσει την τρίτη έκθεση «μεταμνημονιακής εποπτείας» της Κομισιόν για την Ελλάδα, χαράσσοντας τους βασικούς άξονες πολιτικής, χωρίς να περιμένει το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.

Η στράτευση όλου του αστικού κόσμου στα βασικά σημεία αυτού του κυβερνητικού προγράμματος αποτελεί, άλλωστε, το υπέδαφος τόσο για τις μετακινήσεις στελεχών ανάμεσα στα αστικά κόμματα όσο και για τη διαθεσιμότητα που εκφράστηκε από πολλά κόμματα προεκλογικά για μετεκλογικές συνεργασίες προκειμένου –αν απαιτούνταν– να σχηματιστεί κυβέρνηση, με τον ίδιο τον Α. Τσίπρα να επαναφέρει εμμέσως τα σενάρια σχηματισμού «μεγάλου συνασπισμού», δηλώνοντας στον τηλεοπτικό σταθμό «Open»: «Η συγκυβέρνηση των δύο πόλων είναι ένα ακραίο σενάριο που θα μπορούσε υπό συνθήκες να λάβει χώρα, αλλά όχι υπό τις παρούσες.» Στο ίδιο πνεύμα και ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος –τη στιγμή που πολλά στελέχη της κυβέρνησής του έχουν ενταχτεί ή προσεγγίσει το ΣΥΡΙΖΑ– δήλωσε: «Γιατί να μη συνεργαστεί η ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ;» Πέραν των άλλων, τα παραπάνω αναδεικνύουν και τον πραγματικό χαρακτήρα της κυβερνητικής εναλλαγής και του πολυκομματισμού στον καπιταλισμό που –μεταξύ άλλων– στοχεύουν και στη διασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου και στην απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης σε αυτήν την πολιτική.

Ξεκινώντας από το πεδίο της οικονομίας, αυτές οι δεσμεύσεις «βγάζουν μάτι». Αμέσως μετά από τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών δημοσιεύτηκε από την Κομισιόν η 3η έκθεση «ενισχυμένης εποπτείας» για την ελληνική οικονομία στην οποία –όπως και στις προηγούμενες– από τη μία επιβραβεύεται η «πρόοδος» στην εφαρμογή των «μεταμνημονιακών δεσμεύσεων» και από την άλλη προσδιορίζονται οι «εκκρεμότητες» που πρέπει να διευθετήσει η επόμενη κυβέρνηση παίρνοντας τη «σκυτάλη» από την προηγούμενη. Η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην ανάγκη επιτάχυνσης των πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας, στην ανάγκη αύξησης της είσπραξης φόρων από τα λαϊκά στρώματα με μέτρα όπως η επιτάχυνση της «επικαιροποίησης» των αντικειμενικών αξιών ακινήτων (που αποτελούν τη βάση υπολογισμού για τα νέα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ), στην απειλή ότι, αν τυχόν υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις υπέρ της απόδοσης αναδρομικών, θα πρέπει να κοπούν τα ίδια ποσά από «τον ίδιο τομέα πολιτικής», στην επιτάχυνση της «αναμόρφωσης» του συστήματος των επιδομάτων στη βάση των «κοφτών» που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων σε μια σειρά τομείς.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στις διατυπώσεις για ανάγκη εύρεσης επιπλέον «δημοσιονομικών» πόρων της τάξης του 1-1,5% του ΑΕΠ για τα έτη 2019-2020 προκειμένου να μην απειληθεί η επίτευξη των συμφωνημένων πρωτογενών πλεονασμάτων, που προμηνύουν νέα δημοσιονομικά μέτρα ύψους 2-3 δισ. ευρώ που θα χτυπήσουν περαιτέρω τη λαϊκή οικογένεια.

Με τις παραπάνω κατευθύνσεις ευθυγραμμίζεται τόσο το Πρόγραμμα Σταθερότητας που απέστειλε η κυβέρνηση τον Ιούνη στην Κομισιόν στο πλαίσιο της διαδικασίας του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου όσο και το ισχύον Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Πολιτικής 2018-2021. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και τα μέτρα διαχείρισης και μοιρασιάς της φτώχειας έχουν ως προϋπόθεση το πρωθύστερο ξεζούμισμα των «ευνοούμενων» –της λεγόμενης μεσαίας τάξης, δηλαδή, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων που δε βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης– μέσω της επίτευξης των πλεονασμάτων. Επιπλέον, υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει και η ΝΔ έχει αποδεχτεί –και στη Βουλή– δεσμεύσεις για θηριώδη πλεονάσματα που φτάνουν το 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και μεσοσταθμικά στο 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060!

Τα παραπάνω αποτυπώθηκαν και στα όσα διαμείφθηκαν στην ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ. Από τη μία είχαμε ένα διαγωνισμό παροχολογίας προς το μεγάλο κεφάλαιο (σε φοροελαφρύνσεις, κίνητρα επενδύσεων, μεταρρυθμίσεις του κράτους ώστε να γίνει πιο «φιλοεπενδυτικό» κλπ.) από τους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, και από την άλλη είχαμε το γενικό διευθυντή του ΣΕΒ να επιβραβεύει τους δύο διεκδικητές, σημειώνοντας για την απερχόμενη κυβέρνηση: «Κατά τον προηγούμενο χρόνο, από τα 96 νομοθετήματα και τις 280 διατάξεις που ψηφίστηκαν με επίδραση στην επιχειρηματικότητα, το 62% εκπληρώνουν θέσεις του ΣΕΒ.»

Πέραν της οικονομικής πολιτικής, η συνέχεια της κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλισμού στη χώρα μας αναδεικνύεται και στην εξωτερική πολιτική. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του εκτελεστικού αντιπροέδρου της διαβόητης «δεξαμενής σκέψης» «Atlantic Council», ο οποίος σε εκδήλωση με τίτλο: «Η Ελλάδα ως γεωστρατηγικός σύμμαχος» εστίασε στην «αξιοθαύμαστη στροφή στις διμερείς σχέσεις», κόντρα και στην «καχυποψία που επιδείκνυαν παλιότερα οι Έλληνες απέναντι στις ΗΠΑ», καθώς και στη «διακομματική, δικομματική στήριξη της διμερούς σχέσης μας».

Όλα τα αστικά κόμματα στηρίζουν αναφανδόν την Ελλάδα σημαιοφόρο (ή «μεντεσέ», σύμφωνα με τη γνωστή δήλωση του Τζ. Πάιατ) των αμερικανοΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών στην περιοχή, μπλέκοντας τη χώρα σε ένα κουβάρι ανταγωνισμών, η κλιμάκωση των οποίων κυοφορεί τεράστιους κινδύνους τόσο για τον ελληνικό όσο και για τους άλλους λαούς της περιοχής. Το πόσο ωφελεί τον ελληνικό λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας αυτή η στρατηγική επιλογή αποδεικνύεται από την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας, η οποία έφτασε μέχρι το σημείο της ανοιχτής παραβίασης της κυπριακής ΑΟΖ από τα τουρκικά γεωτρύπανα (το «Φατίχ» και ενδεχομένως προσεχώς το «Γιαβούζ»), την κλιμακούμενη προσπάθεια αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, την ενίσχυση του σεναρίου συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ (στο πνεύμα της οποίας έχουν τοποθετηθεί και κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Γ. Κατρούγκαλου), το γκριζάρισμα του Αιγαίου ως «ενιαίου επιχειρησιακού χώρου» του ΝΑΤΟ και τον αυξανόμενο κίνδυνο περαιτέρω στρατιωτικής κλιμάκωσης στην περιοχή.

Οι αρνητικές –για τον ελληνικό λαό– συνέπειες αυτής της στρατηγικής επιλογής της αστικής τάξης στην Ελλάδα επιχειρείται να «καμουφλαριστούν» κάτω από την καλλιέργεια ενός ιδιαίτερα ανησυχητικού εφησυχασμού, ο οποίος φτάνει στο επίπεδο να προβάλλει ως εγγυητές της ασφάλειας, της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ακριβώς αυτούς τους παράγοντες που έχουν οδηγήσει στην επικίνδυνη κλιμάκωση της έντασης, δηλαδή το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, εγχώριων και ξένων, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Η ομοφωνία των σχετικών τοποθετήσεων του Α. Τσίπρα και του Κ. Μητσοτάκη είναι εκκωφαντική. Ο Α. Τσίπρας δήλωσε στο CNN: «Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην περιοχή υπάρχουν συμφέροντα τα οποία παίζουν έναν πολύ μεγάλο ρόλο (...) Την επόμενη βδομάδα έχουμε υπογραφές σύμβασης για έρευνα και αξιοποίηση στα οικόπεδα νότια και δυτικά της Κρήτης. Οι εταιρίες, οι πολυεθνικές οι οποίες θα συμμετάσχουν σ’ αυτήν τη διαδικασία, είναι και ευρωπαϊκές –γαλλικές και ιταλικές– και αμερικανικές. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι εδώ δεν πρόκειται απλά και μόνο για μια αλληλεγγύη ηθικού χαρακτήρα (...) όταν γνωρίζει ο Γάλλος Πρόεδρος ότι η TOTAL κάνει έρευνες και εξορύξεις στην περιοχή και έρχεται από την άλλη πλευρά αυθαιρέτως, μονομερώς μια κρατική εταιρία της Τουρκίας και ενδεχομένως πίσω από αυτές τις κινήσεις υπάρχει και το υπονοούμενο ότι μπορεί να εμποδιστούν αυτές οι δραστηριότητες (...) έχουν οικονομικές επιπτώσεις όλα αυτά, αντιλαμβάνεστε ότι δεν πρόκειται ούτε η Γαλλία, ούτε καμία άλλη χώρα αυτό να το αφήσει έτσι.» Αντίστοιχα, ο Κ. Μητσοτάκης είπε στη «Νέα Τηλεόραση Κρήτης»: «Δε θα ήταν καλό για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα να έχουμε έναν αμερικανικό κολοσσό αυτήν τη στιγμή σε εξορυκτική δραστηριότητα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας;»

Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν τι κρύβεται πίσω από αυτήν την κλιμάκωση, έτσι ώστε να στοχεύσουν σωστά με την πάλη τους. Πιο συγκεκριμένα, βασική στόχευση της αστικής τάξης στην Ελλάδα είναι αυτήν τη στιγμή η μετατροπή της χώρας σε κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μεγάλων ελληνικών ομίλων στην αξιοποίηση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων στα ύδατα της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ. Αυτό ο στόχος υπηρετείται –μεταξύ άλλων– από την υπογραφή μιας σειράς συμφωνιών με σχήματα αμερικανικών και ευρωπαϊκών πετρελαϊκών εταιριών (στα οποία συμμετέχουν συχνά και ελληνικοί όμιλοι) για την έρευνα και αξιοποίηση των σχετικών ενεργειακών πηγών στη Ν/Α Μεσόγειο, καθώς και από την πάλη για την υπερίσχυση του υποθαλάσσιου αγωγού EastMed για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την κοιλάδα της Λεβαντίνης μέσω της Ελλάδας προς την ΕΕ.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε με τις ευλογίες και τη φυσική παρουσία του Αμερικανού και Γάλλου πρέσβη συμβάσεις μίσθωσης –με προκλητικούς όρους και με κινδύνους για το περιβάλλον της περιοχής– για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε δύο θαλάσσιες περιοχές δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης με την κοινοπραξία που αποτελείται από την αμερικανική «EXXONMOBIL», τη γαλλική «ΤΟΤΑL» και τα ελληνικά «ΕΛΠΕ», ενώ τον Ιούνη ολοκληρώθηκε και τυπικά η διαδικασία μεταβίβασης των ναυπηγείων Ελευσίνας από τον όμιλο Ταβουλάρη στην αμερικανική ΟΝΕΧ. Αντίστοιχα, την ίδια περίοδο ο αρμόδιος Κύπριος υπουργός Γ. Λακκοτρύπης ανακοίνωσε την οριστικοποίηση συμφωνιών με τη γαλλική εταιρία «TOTAL» για επέκταση της δραστηριότητάς της σε πέντε ακόμα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ (στα περισσότερα από αυτά σε κοινοπραξία με την ιταλική «ΕΝΙ»), ενώ ταυτόχρονα δήλωσε ότι «ανοίγει ο δρόμος για να διοχετευτεί το φυσικό αέριο στα τερματικά της Αιγύπτου και από εκεί στις ευρωπαϊκές αγορές». Σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, οι επιδιώξεις αυτές επιχειρείται να στηριχτούν μέσω της συνεχούς ενίσχυσης του άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου κάτω από την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Από τη δική της πλευρά, η τουρκική αστική τάξη προσπαθεί να ενισχύσει τη θέση της ως μεγάλης περιφερειακής δύναμης, διεξάγοντας ένα σκληρό πολυμέτωπο παζάρι και προσπαθώντας να μπει «σφήνα» στον σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Η τουρκική κυβέρνηση «απλώνει» το διαπραγματευτικό της «τραχανά» σε μια μεγάλη γκάμα ζητημάτων, με στόχο να αποσπάσει προς όφελος της αστικής τάξης στην Τουρκία όσα περισσότερα μπορέσει. Η τουρκική αστική τάξη επιδιώκει συγκεκριμένες στοχεύσεις στο Κουρδικό σε αλληλεξάρτηση με το μελλοντικό σκηνικό στη Συρία (κατηγορώντας τις ΗΠΑ ότι αθέτησαν δεσμεύσεις τους για το Μανμπίτζ της Βόρειας Συρίας στο οποίο μέχρι πρότινος ήταν έντονο το κουρδικό στοιχείο), επιδιώκει τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ σε συνάρτηση με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, επιδιώκει «κέρδη» στο Αιγαίο, διεκδικώντας βραχονησίδες και αμφισβητώντας το εύρος τόσο της Αιγιαλίτιδας Ζώνης, με το γνωστό Casus Beli για τα 12 μίλια, όσο και το εύρος της ΑΟΖ, από το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου αλλά και ευρύτερα των ελληνικών νησιών, φτάνοντας μέχρι το σημείο να αμφισβητεί την ΑΟΖ ακόμα και της Κρήτης (!), επιδιώκει την υπερίσχυση του χερσαίου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ν/Α Μεσόγειο προς την ΕΕ κλπ. Σε αυτό το παζάρι αξιοποιείται και η αγορά των ρωσικών S-400, καθώς και η γενικότερη προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία. Από τα παραπάνω είναι φανεροί, μεταξύ άλλων, και οι κίνδυνοι για το Κυπριακό με νέες διχοτομικές προτάσεις να «πέφτουν στο τραπέζι», όπως η υιοθέτηση του «μοντέλου Μονακό», δηλαδή η «εκχώρηση» των υποθέσεων εξωτερικής πολιτικής και άμυνας του ψευδοκράτους στην Τουρκία, με δεδομένο ότι αυτό ήδη έχει συμβεί με συμφωνία ψευδοκράτους-Τουρκίας στον τομέα του εντοπισμού ερευνών πετρελαίου.

Οι στοχεύσεις της τουρκικής και της ελληνικής αστικής τάξης δεν επιδιώκονται, ωστόσο, στο κενό, αλλά εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανταγωνισμών στο οποίο συμμετέχουν τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη του κόσμου. Ολόκληρο το τόξο που εκτείνεται από τη Ν/Α Μεσόγειο μέχρι τα Δυτικά Βαλκάνια αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού καταρχάς ανάμεσα στις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα, με τις ΗΠΑ να προσπαθούν να εμποδίσουν την επέκταση της επιρροής της Κίνας και να περιορίσουν την παραδοσιακή επιρροή της Ρωσίας. Το επίδικο αφορά τον έλεγχο της ίδιας της περιοχής ως οικονομικού χώρου, με τη σημασία της να αυξάνεται λόγω των εκτεταμένων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, αλλά κυρίως τον έλεγχο της περιοχής ως κόμβου μεταφοράς εμπορευμάτων, κυρίως από την Κίνα προς την Ευρώπη, και ενέργειας, από την Κασπία, τη Μ. Ανατολή και τη Ν/Α Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Στόχος των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι αφενός η αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής και αφετέρου η παρεμπόδιση της μεταφοράς ρωσικής ενέργειας προς την Ευρώπη.

Όσον αφορά πιο συγκεκριμένα τις ΗΠΑ, από τη μία ενισχύουν την παρέμβασή τους στην περιοχή ποντάροντας στην Ελλάδα ως ιμάντα προώθησης των επιδιώξεών τους, ενώ από την άλλη προσπαθούν να κρατήσουν στο ΝΑΤΟϊκό «στρατόπεδο» την Τουρκία προσπαθώντας να αποτρέψουν «και με το καρότο και με το μαστίγιο» την περαιτέρω προσέγγισή της με τη Ρωσία.

Αυτές τις επιδιώξεις υπηρετούν μια σειρά κινήσεις των ΗΠΑ. Καταρχάς, πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου των ΗΠΑ το νομοσχέδιο «για την ασφάλεια και την ενεργειακή συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο» (EastMed Act), με το οποίο αναβαθμίζεται η αμερικανική εμπλοκή στην τριμερή συμμαχία Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, χαρακτηρίζονται αυτές οι χώρες «βασικοί εταίροι» των ΗΠΑ, αίρεται η απαγόρευση πώλησης όπλων στην Κύπρο και εγκρίνεται η ίδρυση ενός αμερικανικού «ενεργειακού κέντρου» στην περιοχή, όπου εντάσσεται και το σχέδιο του αγωγού «ΕastMed». Χαρακτηριστικό είναι όμως ότι το νομοσχέδιο βάζει ως όρο για την άρση της απαγόρευσης πώλησης όπλων στην Κύπρο την άρνηση παραχώρησης πρόσβασης σε ρωσικά στρατιωτικά πλοία, γεγονός που ώθησε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ν. Αναστασιάδη –αφότου χαιρέτισε την ψήφιση του νομοσχεδίου– να δηλώσει για τις σχετικές τροπολογίες ότι «επηρεάζουν την ανεξαρτησία και κυριαρχία σε μεγάλο βαθμό της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Οι ΗΠΑ τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι «η Τουρκία βρίσκεται σε μια μοναδική γεωγραφική θέση στο νοτιοανατολικό άκρο του ΝΑΤΟ, στη συμβολή Ευρώπης, Ρωσίας, Μέσης Ανατολής και Καυκάσου (...) Είναι ένας κρίσιμος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και ένας σημαντικός στρατιωτικός εταίρος για τις ΗΠΑ (...) Έχει θέση-κλειδί για τη στρατηγικά μακροπρόθεσμη αναμέτρηση των Δυτικών συμμάχων με αναθεωρητικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα» (από το ψήφισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ). Έτσι, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα απειλούσαν με κυρώσεις την Τουρκία για την αγορά των S-400 (η παράδοση των οποίων θα ξεκινήσει, όπως ανακοινώθηκε, μέσα στον Ιούλη) και ενώ είχαν επιβληθεί κάποιες κυρώσεις που σχετίζονται με τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη F-35 (βέτο στην παράδοσή τους στην Τουρκία, αναστολή της εκπαίδευσης των Τούρκων πιλότων στις ΗΠΑ για το χειρισμό τους και αναστολή της συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των αμερικανικών F-35), ο Τ. Ερντογάν δήλωσε μετά από τη συνάντησή του με τον Ντ. Τραμπ στο πλαίσιο της Συνόδου των G20 στην Ιαπωνία ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος τον διαβεβαίωσε ότι δε θα επιβληθούν κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας και ότι θα παραδοθούν τελικά στην Τουρκία τα F-35, με τον Αμερικανό Πρόεδρο, ωστόσο, να αποφεύγει να απαντήσει σε σχετικές ερωτήσεις.

Οι κίνδυνοι –για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου– από τις παραπάνω επιδιώξεις των ΗΠΑ και τη στοίχιση της ελληνικής κυβέρνησης πίσω από αυτές φαίνονται και από πρόσφατη ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης στην οποία –αφού εκφράζεται «βαθιά ανησυχία» για τις εξελίξεις στην περιοχή και καλούνται «όλα τα μέρη σε αυτοσυγκράτηση»– γίνεται λόγος για «μια περιοχή την οποία αξιώνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της» (υπογράμμιση δική μας). Πατώντας πάνω σε τέτοιες τοποθετήσεις των ΗΠΑ, ο Τούρκος Πρόεδρος δηλώνει: «Εμείς λέμε πως, για ό,τι βγει από τη θάλασσα εκεί, έχουν ίσα δικαιώματα όλοι όσοι ζουν στην Κύπρο», ενώ καλεί τη «νότια Κύπρο» και τη «βόρεια Κύπρο» «…να καθίσουν ξανά μαζί στο τραπέζι, να σχηματίσουν αντιπροσωπίες και να δουν τι βγήκε. Να αποφασίσουν πόσο θα πάρει ο Βορράς και πόσο ο Νότος...». Στην ίδια ρότα κινείται και η ΕΕ, η οποία τόσο με αποφάσεις της όσο και με δηλώσεις των ηγετικών κρατών-μελών της περιορίζεται (σε τρανταχτή αντίφαση με τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς) σε εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση της Τουρκίας».

Σε αυτό το έδαφος, ξεκίνησαν οι τουρκικές γεωτρήσεις στο Αιγαίο, πολλαπλασιάζονται οι τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, αυξάνονται οι NAVTEX με τις οποίες η Τουρκία δεσμεύει περιοχές σε κυπριακά χωρικά ύδατα για ασκήσεις με πραγματικά πυρά (με την τελευταία τουρκική NAVTEX να εκδίδεται για τα κυπριακά χωρικά ύδατα για το διάστημα από 2 μέχρι 17 Ιούλη), ανακινείται από τον «πρωθυπουργό» του ψευδοκράτους ζήτημα «αξιοποίησης» της Αμμοχώστου κλπ. Οι λαοί της περιοχής δεν έχουν κανένα συμφέρον να περιμένουν παθητικά «πού θα κάτσει η μπίλια» των ανταγωνισμών στην περιοχή. Πρέπει να παλέψουν ενάντια στους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους οι οποίες, εκτός από το να τους τσακίζουν τα δικαιώματα τους, τους σέρνουν και σε επικίνδυνες περιπέτειες.

Οι εξελίξεις αποδεικνύουν πόσο ψευδεπίγραφο κι επικίνδυνο είναι το επιχείρημα περί ΝΑΤΟ που θα μας προστατεύσει από τον «εξ Ανατολάς κίνδυνο». Και τα δύο σενάρια της εξέλιξης της σχέσης ΝΑΤΟ-Τουρκίας εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για τον ελληνικό λαό. Η αποσάθρωση της σχέσης ΝΑΤΟ-Τουρκίας και η περαιτέρω πρόσδεσή της με Ρωσία και Κίνα, εξέλιξη που δεν μπορεί να απορριφθεί συλλήβδην, θα μετατρέψει τον ελληνικό λαό κυριολεκτικά σε «κρέας για τα κανόνια», αφού η Ελλάδα θα κληθεί να παίξει το ρόλο του χωροφύλακα για να συνετίσει την Τουρκία. Αντίθετα, η παραμονή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα «εξαργυρωθεί» με κέρδη της Τουρκίας προς Δυσμάς, δηλαδή με γκριζοποίηση του Αιγαίου και αποδοχή των σχετικών τουρκικών επιδιώξεων. Οι πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών ταγών απ’ όλους τους χώρους προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πως η φυλακή των λαών που λέγεται ΝΑΤΟ οδηγεί σε τεράστιες θυσίες των εργαζόμενων προς όφελος των κερδών των μονοπωλίων.

Στα βόρεια σύνορα της χώρας μας, συνεχίζονται οι έντονοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Κίνα, με τις αστικές τάξεις της περιοχής να προσπαθούν να προωθήσουν σε αυτό το πλαίσιο τις δικές τους επιδιώξεις. Τη στιγμή που στο Κοσσυφοπέδιο γιορτάζονταν τον Ιούνη –με την παρουσία των πρωταγωνιστών του εγκλήματος, όπως οι Μπ. Κλίντον και Μ. Ολμπράιτ– η 20ή μαύρη επέτειος ανάπτυξης των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στην περιοχή μετά από τη ΝΑΤΟϊκή πολεμική εκστρατεία εναντίον της Σερβίας, ο βοηθός υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μ. Πάλμερ μετέβαινε στο Βελιγράδι για να συζητήσει με το Σέρβο Πρόεδρο Α. Βούτσιτς τρόπους επανάληψης των διαπραγματεύσεων με το Κοσσυφοπέδιο στο πλαίσιο του στόχου της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης της περιοχής. Οι Αμερικανοί προωθούν την επίσπευση των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στα δύο μέρη, με στόχο μια «τελική συμφωνία ομαλοποίησης» των σχέσεών τους, ενώ Γαλλία και Γερμανία προσπαθούν να διατηρήσουν μέσω ΕΕ το «πάνω χέρι» στη σχετική διαπραγμάτευση, διοργανώνοντας την 1η Ιούλη γαλλογερμανική σύνοδο στο Παρίσι για το διάλογο Σερβίας-Κοσσυφοπεδίου. Στη διαπραγμάτευση παρεμβαίνουν και οι Ρώσοι μέσω ΟΗΕ, τονίζοντας ότι το θέμα δεν είναι υπόθεση ούτε μόνο της ΕΕ, ούτε των ΗΠΑ, αλλά διεθνές. Την ίδια στιγμή, η σερβική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι την 1η Οκτώβρη θα υπογράψει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ευρωασιατική Οικονομική Ένωση, μια διακρατική καπιταλιστική ένωση που αντιπροσωπεύει μια αγορά 183 εκατ. ανθρώπων και στην οποία πρωταγωνιστεί η Ρωσία.

Στην Αλβανία, τώρα, συνεχίζεται η πίεση που ασκεί η αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό Ε. Ράμα, με προμετωπίδα το αίτημα αναβολής της διεξαγωγής των τοπικών εκλογών της 30ής Ιούνη μέχρι τη διαλεύκανση των σκανδάλων για τα οποία κατηγορείται ο Αλβανός πρωθυπουργός. Παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της χώρας, Ι. Μέτα, συντάχτηκε με την αντιπολίτευση και εξέδωσε διάταγμα ακύρωσης των εκλογών, αυτές έλαβαν χώρα κανονικά μετά από απόφαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής, αν και από αυτές απείχε η αντιπολίτευση, ενώ το ποσοστό αποχής προσέγγισε το 80%! Πάντως, από τις δηλώσεις του Αμερικανού Μ. Πάλμερ φαίνεται ότι ο Ε. Ράμα έχει την έμμεση στήριξη των ΗΠΑ, ενώ ο δήμαρχος Τιράνων που έχει εκλεγεί με το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα υποστήριξε ότι «η Αλβανία δεν έμεινε δίχως φίλους» και ότι «στις ΗΠΑ συνεχίζεται η έρευνα για βρόμικα ρωσικά κεφάλαια που χρησιμοποιήθηκαν από το Δημοκρατικό Κόμμα».

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, αναβάλλεται για την Αλβανία η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την ΕΕ, με το ολλανδικό κοινοβούλιο να καταψηφίζει προς το παρόν αυτήν την προοπτική. Αντίστοιχη αναβολή πήρε και η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για τη Βόρεια Μακεδονία, με διαρροές να κάνουν λόγο για υπόσχεση της Ά. Μέρκελ προς τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας, Ζ. Ζάεφ, για έγκριση της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων «το Σεπτέμβρη», κάτι για το οποίο δε γίνεται όμως λόγος στην ανακοίνωση που εξέδωσε η γερμανική καγκελαρία.

Το δεύτερο πεδίο στο οποίο σημειώθηκε σημαντική κλιμάκωση της αντιπαράθεσης το προηγούμενο διάστημα είναι ο Περσικός Κόλπος. Τις προηγούμενες βδομάδες έλαβαν χώρα περίεργες εκρήξεις σε δύο δεξαμενόπλοια ανοιχτά του Κόλπου του Ομάν, καθώς και κατάρριψη αμερικανικού κατασκοπευτικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους υψηλής τεχνολογίας και κόστους το οποίο, σύμφωνα με τους Ιρανούς, παραβίασε τον εναέριο χώρο της χώρας, ισχυρισμό που στήριξε δημόσια και η Ρωσία. Ο Ντ. Τραμπ έδωσε αρχικά εντολή για «επιλεκτικό στρατιωτικό χτύπημα κατά του Ιράν», την οποία στη συνέχεια «πάγωσε» μέχρι νεοτέρας, επιβάλλοντας παρόλ’ αυτά κυρώσεις στο Ιράν.

Η επιδείνωση στις σχέσεις των δύο κρατών επιταχύνθηκε μετά από την απόφαση των ΗΠΑ να αποσυρθούν πέρσι από τη διεθνή Συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, την οποία ακολούθησαν οι απειλές του Ιράν ότι θα παραιτηθεί από τις βασικές δεσμεύσεις της Συμφωνίας. Και ενώ οι ΗΠΑ ζήτησαν από «τον υπόλοιπο κόσμο» συστράτευση απέναντι στο Ιράν, οι πρέσβεις Γερμανίας, Γαλλίας και Βρετανίας δημοσίευσαν κοινή παρέμβαση των τριών χωρών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου επανέλαβαν «την προσήλωσή τους» στη διατήρηση της διεθνούς Συμφωνίας του 2015, τη στιγμή που ο Ιρανός πρόεδρος προειδοποίησε στη Σύνοδο Κορυφής της «Οργάνωσης για τη Συνεργασία της Σαγκάης» ότι η Τεχεράνη δε θα παραμείνει το μόνο μέρος που τηρεί την πυρηνική συμφωνία, ενώ λίγες μέρες αργότερα ο ΥΠΕΞ της χώρας ανακοίνωσε ότι το Ιράν υπερέβη το όριο των αποθεμάτων του σε εμπλουτισμένο ουράνιο που οριζόταν στη Συμφωνία του 2015. Ο Ρώσος υφυπουργός Εξωτερικών δήλωσε από την πλευρά του ότι «…η κατάσταση είναι άκρως επικίνδυνη. Θα έλεγα ότι είναι ισορροπία στα όρια του πολέμου», ενώ η Κίνα διεμήνυσε ότι θα στηρίξει την Τεχεράνη «ανεξαρτήτως της τροπής» που θα πάρουν οι εξελίξεις από ’δώ και μπρος στην περιοχή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Μ. Τσαβούσογλου, επισκέφτηκε μετά από τα γεγονότα το Ιράν –ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση του Ιρανού ομολόγου του– και δήλωσε ότι «αξιολογούμε μαζί με τους Ευρωπαίους και το Ιράν τη διαδικασία [που διαμορφώνεται] μετά από την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία».

Οι αντιθέσεις ισχυρών κρατών της ΕΕ με την κυβέρνηση των ΗΠΑ ως προς το χειρισμό της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στον Κόλπο αποτυπώθηκε ξεκάθαρα και στην πρόσφατη Σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ. Η ίδια Σύνοδος κατηγόρησε τη Ρωσία για παραβίαση της Συνθήκης INF για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς, με το ΓΓ του οργανισμού, Γ. Στόλτενμπεργκ, να απειλεί τη Ρωσία λέγοντας: «Αν δε συμμορφωθούν, χρειάζεται να απαντήσουμε.» Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια Σύνοδο επιβραβεύτηκε η Ελλάδα για το γεγονός ότι είναι η δεύτερη χώρα σε στρατιωτικές δαπάνες (ως ποσοστό του ΑΕΠ) ακολουθώντας μόνο τις ΗΠΑ!

Ας δούμε, τώρα, εν συντομία και κάποιες άλλες διεθνείς εξελίξεις. Στο φόντο των νέων αμερικανικών απειλών για νέους δασμούς σε ακόμα περισσότερα κινεζικά προϊόντα, συμφωνήθηκε –μετά από τη συνάντηση των ηγετών των δύο μερών στο πλαίσιο της Συνόδου των G20– η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Την ίδια περίοδο, ο Ντ. Τραμπ δήλωσε ότι οι ΗΠΑ εξετάζουν το ενδεχόμενο να επιβάλουν μονομερείς κυρώσεις στις ευρωπαϊκές εταιρίες που εμπλέκονται στην κατασκευή του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου «Nord Stream 2», στοχοποιώντας ιδιαίτερα τη Γερμανία (όπου θα καταλήγει ο αγωγός). Επίσης, ο Ντ. Τραμπ έγινε τις προηγούμενες μέρες ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που πάτησε στο έδαφος της Βόρειας Κορέας, σηματοδοτώντας και την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Την ίδια στιγμή, η Ρωσία ξεδιπλώνει το δικό της οικονομικό σχεδιασμό, όπως φάνηκε και από το 23ο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ Αγίας Πετρούπολης όπου επιτεύχθηκε αριθμός-ρεκόρ επιχειρηματικών και διακρατικών συμφωνιών, στις οποίες ξεχώρισαν οι σινορωσικές συμφωνίες, με πιο χαρακτηριστική την ανάθεση της δημιουργίας του ρωσικού δικτύου 5G από τον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό κολοσσό «HUAWEI» τον οποίο οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αποκλείσουν από μια σειρά χώρες. Μέσα σ’ αυτήν τη διαπάλη ξεχωρίζει και η πρόσφατη πρωτοφανής απόφαση της Google να «αποπέμψει» τη HUAWEI από το λειτουργικό σύστημα Android, το οποίο η Google κατάφερε να ελέγξει ολοκληρωτικά, καταφέροντας ένα ισχυρό χτύπημα στα κινεζικά κινητά τηλέφωνα.

Όσον αφορά τις αντιθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, μέρος τους αντανακλάται και στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στο BREXIT, με τον Ντ. Τραμπ να δηλώνει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο την προτίμησή του για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ. Κατά τα άλλα, ο Μπ. Τζόνσον, ο οποίος εμφανίζεται ως φαβορί για να διαδεχτεί την πρωθυπουργό Τ. Μέι, δηλώνει πεπεισμένος ότι θα μπορέσει να επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία εξόδου στην οποία έχουν καταλήξει η βρετανική κυβέρνηση Μέι με την ΕΕ, κάτι που έχει αποκλείσει επανειλημμένα η ΕΕ.

Οι αντιθέσεις είναι πολύ οξυμένες και στο εσωτερικό της ΕΕ, πολλές φορές και στο εσωτερικό του κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ. Χαρακτηριστικά είναι εδώ τα παραδείγματα της Ιταλίας και της Γερμανίας. Σε περίοδο σκληρών διαπραγματεύσεων της Ιταλίας με την Κομισιόν και σημαντικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό της ιταλικής κυβέρνησης ανάμεσα στα συγκυβερνώντα κόμματα «Λέγκα» και Μ5S, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και γραμματέας της «Λέγκα», Σαλβίνι, επιτέθηκε εμμέσως από τις ΗΠΑ στο γαλλογερμανικό άξονα δηλώνοντας: «Σε μια χρονική στιγμή που τα θεσμικά όργανα της ΕΕ είναι εύθραυστα και αλλάζουν σημαντικά, η Ιταλία θέλει να είναι ο πιο ισχυρός, αποτελεσματικός, συνεπής και αξιόπιστος εταίρος για τις ΗΠΑ», ενώ παράλληλα αποστασιοποιήθηκε από τη συμφωνία Ιταλίας-Κίνας για συμμετοχή ιταλικών λιμανιών στην κινεζική πρωτοβουλία «Μία Ζώνη - Ένας Δρόμος», αφήνοντας σαφή υπονοούμενα ότι ήταν επιλογή του M5S. Αντίστοιχα, στη Γερμανία ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών κατηγορεί την κυβέρνηση της χώρας για μια σειρά ζητήματα και κυρίως για έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού απέναντι σε Κίνα και ΗΠΑ, με τον πρόεδρό του να φτάνει τον Ιούνη στο σημείο να δηλώσει: «Η οικονομική κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη, πολλά από τα προβλήματα είναι εγχώρια. Χρειάζεται αλλαγή πορείας. Η κυβερνητική πολιτική βλάπτει τις επιχειρήσεις.» Και αυτά σε μια περίοδο που οι κινεζικές άμεσες επενδύσεις στην ΕΕ έφτασαν σε επίπεδο ρεκόρ τα τελευταία 10 χρόνια, τη στιγμή που οι νέες κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη είναι τετραπλάσιες από τις νέες ευρωπαϊκές επενδύσεις στην Κίνα. Επίσης, διαφοροποιήσεις υπάρχουν και στο ζήτημα της στάσης της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία, με κάποια κυβερνητικά στελέχη κρατών-μελών της ΕΕ να τοποθετούνται στο Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης ανοιχτά εναντίον των κυρώσεων της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας.

Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ εκφράστηκαν και στην έλλειψη συναίνεσης γύρω από μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με το λεγόμενο «δημοσιονομικό μέσο για τη σύγκλιση και την ανταγωνιστικότητα», ο οποίος αποτελεί τη μετονομασία (με αντίστοιχη προσαρμογή του περιεχομένου του) του λεγόμενου «κοινού προϋπολογισμού» της Ευρωζώνης.

Ωστόσο, όσο ισχυροί και αν είναι οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, ομόνοια κυριαρχεί σχετικά με τις κεντρικές στοχεύσεις της ΕΕ και την επίθεση στους εργαζόμενους, όπως έδειξε και το περιεχόμενο του λεγόμενου «Στρατηγικού Θεματολογίου 2019-2024» στο οποίο αποτυπώνονται οι βασικές προτεραιότητες της ΕΕ (κλιμάκωση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εμβάθυνση ΟΝΕ, αναβάθμιση της πολεμικής ικανότητας της ΕΕ, συνέχιση του «μετασχηματισμού της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας») για την επόμενη πενταετία και θα αρχίσει να υλοποιείται μετά από το Νοέμβρη, οπότε και θα αναλάβει τα καθήκοντά της η νέα Κομισιόν.

Συνολικά, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που διαπερνούν τον παγκόσμιο καπιταλισμό οξύνονται από τον κίνδυνο επιβράδυνσης των ρυθμών ανάπτυξης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και νέας συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης, κάτι που αποτυπώνεται και στις διατυπώσεις του συμβιβαστικού κειμένου που εκδόθηκε από τη Σύνοδο των G20. Στο θέμα της Συνθήκης του Παρισιού για την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, μάλιστα, η διαπάλη εκφράστηκε ανοιχτά, με τις ΗΠΑ (οι οποίες έχουν αποσυρθεί από τη Συμφωνία από το 2017) να αρνούνται να υπογράψουν τη σχετική απόφαση.

Όσον αφορά τα κείμενα του τεύχους, περιλαμβάνεται καταρχάς η Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούλη 2019.

Το κείμενο με τίτλο: «Για τις διεργασίες στο οπορτουνιστικό ρεύμα» παρουσιάζει τις διεργασίες που αναπτύχθηκαν την περίοδο πριν και αμέσως μετά από τους δύο εκλογικούς γύρους. Κωδικοποιούνται τόσο τα κοινά στοιχεία της επίθεσής τους στο ΚΚΕ όσο και ο ιδιαίτερος χρωματισμός που παίρνει η σχετική αρθρογραφία της κάθε φραξιονιστικής και οπορτουνιστικής ομάδας. Αναδεικνύεται, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αυτή η επιχειρηματολογία θα αξιοποιηθεί στο επόμενο διάστημα για την άσκηση πίεσης στη στρατηγική του Κόμματος, στο φόντο της αναδιάταξης των αστικών δυνάμεων και του περάσματος του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση.

Το άρθρο με τίτλο: «Σοσιαλδημο-
κρατία: Διαχρονικά επικίνδυνος εχθρός του εργατικού κινήματος» (α΄ μέρος) ιχνηλατεί την πορεία ανάπτυξης του συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος, ξεχωρίζοντας χαρακτηριστικά σημεία-σταθμούς. Αυτή η πορεία παρουσιάζεται σε συνδυασμό με την πορεία ανάπτυξης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, των επεξεργασιών και της δράσης του, την προσπάθεια διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής από αυτό. Στο έδαφος αυτής της παρουσίασης, προβάλλονται οι προσαρμογές που απαιτεί η αναστύλωση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου ως βασικού πυλώνα διασφάλισης της σταθερότητας της αστικής εξουσίας και ο τρόπος με τον οποίο εκφράστηκαν στη χώρα μας αυτές οι προσαρμογές με τις εξελίξεις γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ.

Το κείμενο του Σοβιετικού φιλοσόφου Β. Α. Βαζιούλιν με τίτλο: «Ο μεθοδολογικός ρόλος του προβλήματος του ιστορικού και του λογικού στις συγκεκριμένες επιστήμες» παρουσιάζει το συγκεκριμένο ζήτημα ως συνδεόμενο με τη σχέση ανάμεσα στη διαδικασία ανάπτυξης ενός αντικειμένου από τη μία και τη λογική αντανάκλαση αυτής της ανάπτυξης στο ανθρώπινο μυαλό από την άλλη. Τονίζεται η ανάγκη συνδυασμού του λογικού και του ιστορικού τρόπου απεικόνισης μιας αναπτυξιακής διαδικασίας, ο διαφορετικός ρόλος που παίζει ο κάθε τρόπος στα διάφορα στάδια μελέτης του αντικειμένου, η εξάρτηση της μεταξύ τους σχέσης από το ίδιο το επίπεδο ωριμότητας του υπό μελέτη αντικειμένου και από το χαρακτήρα της κάθε εποχής. Όλα τα παραπάνω ερωτήματα τίθενται υπό το πρίσμα της αναγκαιότητας ανάπτυξης της πολιτικής οικονομίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, σε συνάρτηση με την ίδια την πορεία ανάπτυξης της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

Το άρθρο με τίτλο: «“Ατομική ελευθερία”: Μύθος και πραγματικότητα» αναλύει τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούνται ιδεολογικά και πολιτικά οι συγκεκριμένες έννοιες από τον καπιταλισμό με ιδιαίτερη στόχευση στη νεολαία. Η σχετική αστική προπαγάνδα κρύβεται, άλλωστε, πίσω από μια σειρά ζητήματα της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως η λεγόμενη «επιλογή ταυτοτήτων και φύλου» και μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με την «ελευθερία του ατόμου». Στο κείμενο αναδεικνύεται η μεθοδολογική-φιλοσοφική βάση των σχετικών αντιλήψεων, αποδομείται το «ριζοσπαστικό» και «προοδευτικό» προσωπείο τους, προβάλλεται ο αστικός χαρακτήρας των συγκεκριμένων ιδεολογημάτων και η αξιοποίησή τους στην κατεύθυνση του αποπροσανατολισμού από την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά. Παράλληλα, παρουσιάζονται κάποια βασικά σημεία της μαρξιστικής σκέψης γύρω από το ζήτημα, εστιάζοντας στην πραγματική σχέση ατόμου-κοινωνίας, ατομικής και κοινωνικής συνείδησης.

Το κείμενο με τίτλο: «Ντμίτρι Σοστα-
κόβιτς: Συνθέτης της μεγάλης εποχής του», το οποίο βασίζεται σε σχετική ομιλία, φωτίζει πλευρές της ζωής και του έργου του που στάθηκαν καθοριστικές για τη διαμόρφωση του ήθους, του χαρακτήρα και της στάσης του. Αναδεικνύονται τα άλματα που έκανε η σοσιαλιστική κοινωνία στον τομέα του πολιτισμού, δημιουργώντας συνθήκες που δρούσαν ως «φυτώριο» για δημιουργούς σαν τον Σοστακόβιτς. Μέσα από το κείμενο αναδεικνύεται η στόχευση, αλλά και το άτοπο της προσπάθειας των αστικών επιτελείων να αξιοποιήσουν σε αντισοβιετική κατεύθυνση στοιχεία της ζωής και του έργου του Σοστακόβιτς. Παράλληλα, στο κείμενο προβάλλονται κάποια βασικά στοιχεία της διαπάλης στον τομέα του πολιτισμού, η οποία εξελισσόταν σε συνάρτηση με τη βαθμίδα ανάπτυξης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Τέλος, στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνονται τα Κομ-
ματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 25.4.2019 μέχρι 11.7.2019.