Της Σύνταξης


ΚΟΜΕΠ

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη αποτελεί απόδειξη της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα της αγοράς ενεργειακών υλών μετά από την εκδήλωση μιας βαθιάς και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Αντανακλά ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, διεργασίες και σε περιφερειακό επίπεδο. Οι ΗΠΑ αγωνίζονται να διατηρήσουν την κλονισμένη ηγεμονία τους στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, στο G-20 (πρώην G-7), στην αγορά πετρελαίου, ενώ δυναμώνει η νέα συμμαχία της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας, της λεγόμενης ομάδας BRIC. Δίπλα σε πιο σταθερές συμμαχίες, όπως π.χ. η γαλλογερμανική που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ΕΟΚ, η μετεξέλιξή της σε ΕΕ και η διαμόρφωση της Ευρωζώνης, διαμορφώνονται αντιάξονες, όπως η γαλλοβρετανική συμμαχία για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Αλλά και στη γραμμή της Ανατολικής Μεσογείου αποδυναμώνονται παλιές συμμαχίες, π.χ. μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ, ενώ διαμορφώνονται νέες τάσεις, π.χ. μεταξύ Ελλάδας - Ισραήλ, με συνδετικό κρίκο τa συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ο εντοπισμός νέων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε συνδυασμό με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες στην εξόρυξη και μεταφορά τους καθιστούν τη μεσογειακή λεκάνη πεδίο όξυνσης των αντιθέσεων. Πυροδοτούν τις εγχώριες κοινωνικές αντιθέσεις, ιδιαίτερα σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής , διαπλέκονται με την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων αλλά και των αντιθέσεων ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης αυτών των κρατών, με τις επιδιώξεις τους να πετύχουν εκσυγχρονισμούς που θα οδηγούν σε αναβάθμισή τους σε περιφερειακό επίπεδο και ευρύτερα. Το εργατικό κίνημα , ειδικότερα η πρωτοπορία του, το κομμουνιστικό κίνημα, βρίσκεται αντιμέτωπο με την ιστορικής σημασίας πρόκληση να διαχωρίσει πλήρως τους στρατηγικούς στόχους και την πάλη του από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, μέρους ή όλου της, των συμμαχιών της.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, χθες στο Ιράκ σήμερα στη Λιβύη, αύριο ενδεχομένως στη Συρία, φέρνει όλο και πιο κοντά τον κίνδυνο περιφερειακής γενίκευσής του. Η Ελλάδα είναι τμήμα αυτού του χώρου, ενώ έχει σημαντικές επενδύσεις στην Αίγυπτο, την Τουρκία κλπ. Οι εξελίξεις στην περιοχή συνδέονται άμεσα με τον ανταγωνισμό της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη, καθώς και με τους ανταγωνισμούς με άλλες αστικές τάξεις στην ευρύτερη περιοχή και στα Βαλκάνια. Εκ των πραγμάτων δηλαδή η Ελλάδα είναι ήδη μπλεγμένη, μπορεί να εμπλακεί και σε πιο γενικευμένες στρατιωτικές συγκρούσεις στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου βρίσκονται μπροστά σε επικίνδυνες εξελίξεις, που απορρέουν και από την αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα, αλλά και από την εμπλοκή της Ελλάδας στην υφιστάμενη επίθεση στη Λιβύη, με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και με τη συμφωνία της ΝΔ. Η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι συνέχεια της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη των αστικών πολιτικών κομμάτων της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. στο εσωτερικό της χώρας.

Σε αυτές τις συνθήκες εντείνονται οι ιδεολογικές-πολιτικές πιέσεις προς την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προκειμένου να στηρίξουν νέες επιλογές της ελληνικής πλουτοκρατίας. Εμφανίζονται νέες πολιτικές δυνάμεις, αστικές ως εκσυγχρονιστικές ή οπορτουνιστικές ως «αριστερές», που καλούν σε ταξική συνεργασία, σε «πατριωτική αντι-μνημονιακή και αντικυβερνητική» συμμαχία, με σκοπό να ανακόψουν τον κυοφορούμενο ριζοσπαστισμό εργατικών και λαϊκών δυνάμεων που δυσαρεστημένες απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό το στόχο υπηρετούν αντιπολιτευτικά τμήματα του ίδιου του ΠΑΣΟΚ ή νέα κόμματα, παλιά συμμαχικά σχήματα (ΣΥΡΙΖΑ) ή και νέα («Σπίθα», αριστερό πατριωτικό μέτωπο). Από κοινού υπηρετούν την εξυγίανση του αστικού πολιτικού συστήματος με στόχο τη σταθερότητα της καπιταλιστικής εξουσίας, την ενσωμάτωση και το τσάκισμα του εργατικού, λαϊκού κινήματος και ειδικότερα του ΚΚΕ.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο ρόλος δυνάμεων του οπορτουνισμού σε αυτή την κατεύθυνση. Παρά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, όλα τα τμήματα του οπορτουνισμού συγκλίνουν στη σοσιαλδημοκρατική γραμμή, με κύρια αιχμή τη στάση πληρωμών, την κρατικοποίηση κάποιων τραπεζών, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και του μνημονίου. Ακόμα και το σύνθημα για «έξοδο από την Ευρωζώνη» (από τμήμα του ΣΥΝ) είναι «κούφιο» και ανέξοδο γιατί δε συνδέεται με την πολιτική ρήξης με τα μονοπώλια, εγχώρια και ευρωπαϊκά. Κάτω από τη σημαία του «αντικατοχικού» αγώνα (π.χ. από τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οδηγούνται σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης που αντιδρούν για τους δικούς τους λόγους στο Μνημόνιο. Γι’ αυτό άλλωστε βρίσκονται σε κοινές πρωτοβουλίες με τμήματα αστικών κομμάτων και κυρίως του ΠΑΣΟΚ (π.χ. για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου). Αντικειμενικά στηρίζουν ουσιαστικά την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατικής του πτέρυγας.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να μπουν «κάτω από την ξένη σημαία» ελληνικών μονοπωλίων για την καπιταλιστική οικονομική ανάκαμψη και αναβάθμιση στις αγορές. Η πάλη ενάντια στις επιπτώσεις της κρίσης στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, η πάλη για απεμπλοκή από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία συνδέεται με την πάλη για Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία. Η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, της κοινωνικής συμμαχίας σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Η ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων προϋποθέτει ένταση του ιδεολογικού πολιτικού αγώνα εκ μέρους του ΚΚΕ, αυτοτελώς και μέσα στο κίνημα. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι όσο υπάρχουν οι καπιταλιστικές σχέσεις, η ανάπτυξη θα οδηγεί σε κρίση, η ειρήνη θα προετοιμάζει τον πόλεμο, ότι είναι βαθύτερες οι αιτίες που οδηγούν τον καπιταλισμό να προχωρά στην αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων που διαμορφώθηκαν σε άλλη φάση ανάπτυξης του και με διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων. Προϋποθέτει οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες να ανεβάσουν την ικανότητά τους να διεξάγουν με επάρκεια τη διαπάλη με τον οπορτουνισμό.

Η Συντακτική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης διαμόρφωσε την ύλη του 3ου τεύχους του 2011 με στόχο την ενίσχυση της ικανότητας διεξαγωγής σύνθετης ιδεολογικής πολιτικής πάλης.

Πρώτη ενότητα του 3ου τεύχους Μάη-Ιούνη 2011 αποτελούν οι «Διεθνείς Εξελίξεις», στην οποία δημοσιεύεται η ανάλογη απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην ίδια ενότητα δημοσιεύεται συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση στην Κίνα, με αφορμή την επίσκεψη αντιπροσωπίας του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 2010. Τα στοιχεία που δόθηκαν από την κινεζική κομματική και κυβερνητική πλευρά επιβεβαιώνουν βασικές εκτιμήσεις του ΚΚΕ σχετικά με την επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων στην Κίνα, την αντανάκλασή τους στο χαρακτήρα του Κομμουνιστικού Κόμματος και στα όργανα εξουσίας, με τραγικές συνέπειες στην κατάσταση του εργατικού κινήματος, στην κομμουνιστική συνείδηση.

Στην ίδια ενότητα δημοσιεύεται άρθρο που αφορά τις εξελίξεις στις ΗΠΑ . Το άρθρο αναφέρεται στις εξελίξεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσον αφορά την πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τον αντιλαϊκό και αντιφατικό της χαρακτήρα και το πώς αυτή συνδέεται με τις αντιθέσεις των βασικών αστικών πολιτικών δυνάμεων. Επίσης το άρθρο αναδεικνύει την επίδραση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό για το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Στην ενότητα «90 χρόνια ΚΟΜΕΠ - ιστορικό υλικό» περιλαμβάνεται άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε συνέχεια στα τεύχη 11 και 12 της ΚΟΜΕΠ του 1933, το οποίο αναφέρεται στις αλλαγές που συντελέστηκαν στο συσχετισμό δυνάμεων τις δεκαετίες 1920 και 1930, αλλαγές που οδήγησαν στην εκδήλωση του ιμπεριαλιστικού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το άρθρο έχει ιστορική σημασία γιατί φωτίζει πιο ολοκληρωμένα ορισμένες πτυχές της προπολεμικής προετοιμασίας. Εχει σημασία και από μεθοδολογικής άποψης, γιατί αναφέρεται στην ανάλυση παραγόντων που επιφέρουν ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων.

Το τελευταίο διάστημα έχουν πολλαπλασιαστεί οι εκδόσεις που αναφέρονται στην ιστορία του ΚΚΕ και επικεντρώνονται ιδιαίτερα στη δράση του Κόμματος και των στελεχών του την περίοδο που δόθηκε η μεγαλύτερη ταξική αναμέτρηση στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα, ο αγώνας του ΔΣΕ (1946-1949). Επιτελεία της αστικής τάξης αλλά και του οπορτουνισμού αλλοιώνουν και συσκοτίζουν τα πολιτικά συμπεράσματα αυτού του αγώνα. Σε αυτή την κατεύθυνση αξιοποιούν και τη διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ την περίοδο μετά την ήττα του ΔΣΕ, το 1949 και ιδιαίτερα με τη δεξιά στροφή που κυριάρχησε μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), με την παρέμβαση του ΚΚΣΕ στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ την ίδια χρονιά. Αξιοποιούν τις εκτιμήσεις εκείνης της παρέκκλισης για να διασύρουν τον αγώνα του ΔΣΕ ως άσκοπο, ως αποτέλεσμα τυχοδιωκτικής σεχταριστικής πολιτικής κι όχι ως έκφραση της οξυμένης ταξικής πάλης.

Με αυτή την αφορμή, αλλά και συμβάλλοντας στην προετοιμασία του 2ου τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, στην ενότητα «Ιστορία» δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Ο Νίκος Ζαχαριάδης την περίοδο του ΔΣΕ». Το άρθρο αναδεικνύει τις συνθήκες, εσωτερικές και διεθνείς, στις οποίες ωρίμασε η ανάγκη οργάνωσης και διεξαγωγής της ένοπλης πάλης το διάστημα 1946-1949, επισημαίνοντας ταυτόχρονα και αδυναμίες που αφορούσαν τη στρατηγική επεξεργασία του Κόμματος, τα λάθη της περιόδου 1944-1946 που βάρυναν και στην οργάνωση-διεξαγωγή του ΔΣΕ, τις συλλογικές αδυναμίες του Κόμματος για τις οποίες και ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, είχε ειδική ευθύνη.

Τιμώντας τα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, η ΚΟΜΕΠ δημοσιεύει κείμενα των Μαρξ και Ενγκελς, γραμμένα κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του Παρισιού. Πρόκειται για επιστολές των Μαρξ και Ενγκελς προς τους ηγέτες της Κομμούνας, καθώς και σημειώσεις τους από τις συζητήσεις για την πορεία της Κομμούνας στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Εργατικής Ενωσης. Στα κείμενα περιλαμβάνεται και η πρώτη διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς για το γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870. Επίσης περιλαμβάνεται το ψήφισμα του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς προς τιμή της Παρισινής Κομμούνας ένα χρόνο μετά, το 1872. Η Παρισινή Κομμούνα είναι προάγγελος της μοναδικής φιλολαϊκής διεξόδου από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, της μετατροπής του πολέμου σε επανάσταση για την εργατική εξουσία. Η στάση των Μαρξ - Ενγκελς και της Διεθνούς προς την Παρισινή Κομμούνα έχει διαχρονική σημασία για την ταξική ανάλυση και στάση απέναντι σε ανάλογες καταστάσεις. Πρώτα απ’ όλα αναδεικνύει ότι η ένοπλη ταξική σύγκρουση της εργατικής τάξης με την αστική τάξη προκαλείται από την όξυνση των αντιθέσεων και την έλλειψη συμφέροντος της αστικής τάξης να υπερασπίσει την λαϊκή πλειοψηφία από τις ξένες επιδρομές. Ακόμα και όταν δεν είναι ώριμες όλες οι υποκειμενικές και υλικές προϋποθέσεις για τη νίκη, η ασυμβίβαστη ταξική πάλη είναι παρακαταθήκη. Διαχρονικής σημασίας είναι το συμπέρασμα ότι οι πατριωτικές αυταπάτες των Γάλλων εργατών -τη στιγμή που η αστική τάξη της χώρας τους ενωνόταν με τον «εχθρό», την αστική τάξη της Πρωσίας, προκειμένου να πνίξουν μαζί την επανάσταση- αποτέλεσαν σημαντικό παράγοντα για την ήττα της Κομμούνας. Τα κείμενα παρατίθενται με χρονολογική σειρά. Παρεμβάλλεται φωτογραφικό υλικό από τις ημέρες της Κομμούνας.

Στο 3ο τεύχος της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνονται τα κομματικά ντοκουμέντα της περιόδου 22.2.2011 έως 27.4.2011.