Οι εξελίξεις της περιόδου είναι αποκαλυπτικές για τα δώρα που φέρνουν στους εργαζομένους η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη και η «πράσινη μετάβαση»: Πληθωρισμός, ακρίβεια κι ενεργειακή φτώχεια. Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη σκαρφάλωσε τον Οκτώβρη στο 4,1% σε σχέση με τον προηγούμενο Οκτώβρη, ενώ αντίστοιχα στην ελληνική οικονομία ο πληθωρισμός τον ίδιο μήνα καταγράφηκε στο 3,4%. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτήν την εκτίναξη των τιμών συμβάλλει –μεταξύ άλλων παραγόντων– και η επεκτατική νομισματική πολιτική που ακολουθήθηκε στην ΕΕ και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο για τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει ότι, είτε με την επεκτατική είτε με την περιοριστική πολιτική, το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο χτυπιέται το λαϊκό εισόδημα, μέσω άμεσων μειώσεων των εισοδημάτων ή μέσω πληθωριστικών μειώσεων της πραγματικής αγοραστικής δύναμής τους.
Στην εκρηκτική άνοδο των τιμών των εμπορευμάτων λαϊκής κατανάλωσης συνέβαλε όμως σημαντικά και η εκρηκτική άνοδος των τιμών της ενέργειας, η οποία σε επίπεδο Ευρωζώνης κατέγραψε άνοδο κατά 23,7%. Αξίζει μάλιστα να τονιστεί ότι η χονδρική τιμή ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα παραμένει σταθερά στην πρώτη θέση πανευρωπαϊκά. Οι σχετικές δαπάνες θέρμανσης αναμένεται αυτόν το χειμώνα να εκτοξευτούν για τα λαϊκά νοικοκυριά λόγω των συνεχών ανατιμήσεων από τη μία και της πενιχρής κρατικής ενίσχυσης των λογαριασμών ρεύματος από την άλλη. Σε αυτήν την εκτίναξη των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου καθοριστικό ρόλο έπαιξαν παράγοντες όπως η πολιτική της «πράσινης μετάβασης» και της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας της ΕΕ, το χρηματιστήριο ενέργειας και το εμπόριο δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων που επιβάλλει η ΕΕ, τα τέλη και οι περιβόητοι Ειδικοί Λογαριασμοί ΑΠΕ. Συνεπώς, η εκτίναξη των τιμών της ενέργειας, η οποία τροφοδοτεί αυξήσεις τιμών σε όλα τα υπόλοιπα εμπορεύματα, συνδέεται με το γεγονός ότι η ενέργεια, τόσο στη «μαύρη» όσο και στην «πράσινη» μορφή της, αποτελεί εμπόρευμα που υπόκειται στην επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής κερδοφορίας στις εκάστοτε συνθήκες.
Με το βλέμμα, μεταξύ άλλων, στον κίνδυνο περαιτέρω όξυνσης της πανδημίας και νέων περιοριστικών μέτρων με σημαντικές οικονομικές συνέπειες, κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή ο Κρατικός Προϋπολογισμός, ο οποίος κάθε χρόνο αποτελεί μια «φωτογραφία» του εκάστοτε τρόπου με τον οποίο το αστικό κράτος επιχειρεί να υποβοηθήσει τις επενδύσεις και την κερδοφορία των καπιταλιστών. Ο φετινός Προϋπολογισμός κατατέθηκε άλλωστε λίγες μέρες πριν τη 12η Έκθεση Ενισχυμένης Εποπτείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δημοσιεύτηκε στις 24 Νοέμβρη και περιλαμβάνει όλο το αντιλαϊκό χρονοδιάγραμμα.
Ο φετινός Προϋπολογισμός περιλαμβάνει από τη μία αύξηση των επιδοτήσεων και μείωση των επιβαρύνσεων για τους καπιταλιστές και από την άλλη αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης για τα λαϊκά στρώματα. Οι επιδοτήσεις προς τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους περνάνε τόσο από το δίαυλο του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων (τα 6,5 δισ. του οποίου αφορούν τη συγχρηματοδότηση από τα ταμεία της ΕΕ και τα 1,3 δισ. προέρχονται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό) όσο και από το δίαυλο του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ (άλλα 4 δισ.). Επίσης, ο Προϋπολογισμός προβλέπει μείωση κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες των ασφαλιστικών εισφορών του ιδιωτικού τομέα (με απώλειες κρατικών εσόδων ύψους 849 εκατ. ευρώ), κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και επιδότηση της εργοδοσίας με 200 ευρώ για έξι μήνες σε περίπτωση πρόσληψης μακροχρόνια ανέργου (με απώλειες εσόδων 186 εκατ.), μειώσεις των φορολογικών συντελεστών στα επιχειρηματικά κέρδη από το 24% στο 22% (με απώλειες εσόδων 183 εκατ. ευρώ), μείωση κατά 50% της φορολογίας σε περιπτώσεις εταιρικών συγχωνεύσεων (με απώλειες εσόδων 38 εκατ. ευρώ), χορήγηση προσαυξημένης έκπτωσης για επιχειρηματικές δαπάνες που αφορούν «πράσινη» οικονομία, ενέργεια και ψηφιοποίηση (20 εκατ. σε ετήσια βάση) κλπ. Από την άλλη πλευρά, οι προβλεπόμενοι συνολικοί πόροι προβλέπεται να αυξηθούν κατά 4 δισ. και τα έσοδα από το ΦΠΑ –το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του οποίου αφορά τη λαϊκή κατανάλωση– κατά 2 σχεδόν δισ.
Όλα αυτά συμβαίνουν, μάλιστα, μετά από ένα έτος στο οποίο η καπιταλιστική ανάπτυξη θα φτάσει, σύμφωνα με τις προβλέψεις τους, το 6,9%, ενώ ο Προϋπολογισμός έχει ενσωματωμένη την πρόβλεψη για αύξηση του ΑΕΠ το 2022 κατά 4,5%. Με λίγα λόγια, είτε βρισκόμαστε σε φάση καπιταλιστικής κρίσης είτε σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο «λογαριασμός» της υποβοήθησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας καταλήγει πάντα στο λαό.
Αυτή η περαιτέρω φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων (που αποτελεί την άλλη όψη της περαιτέρω φορολογικής ελάφρυνσης και της ποικιλόμορφης ενίσχυσης του κεφαλαίου) λαμβάνει χώρα σε συνθήκες εκτίναξης του πληθωρισμού, δηλαδή των τιμών των εμπορευμάτων πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Ελπιδοφόρο, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι το τελευταίο δίμηνο αναπτύχθηκαν μια σειρά αγώνες των εργαζόμενων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος της. Τέτοιοι αγώνες ήταν η εμβληματική επταήμερη απεργία στην COSCO μετά το θάνατο του λιμενεργάτη εν ώρα εργασίας, ο αγώνας των μεταφορέων της e-food ενάντια στη μετατροπή μέρους των συμβάσεων εργασίας, η απεργιακή απάντηση των εργαζόμενων της ΣΤΑΣΥ στο θάνατο συναδέλφου τους διεκδικώντας ασφαλείς συνθήκες εργασίας, η απεργιακή μάχη των μεταλλεργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος για υπογραφή ΣΣΕ, η απεργία και οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών απέναντι στην αντιεκπαιδευτική αξιολόγηση, η απεργία των εργαζόμενων στα Praktiker για τη διεκδίκηση της υπογραφής επιχειρησιακής ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και για την ανάκληση της απόλυσης συνδικαλιστή συναδέλφου τους κ.ά. Για την πορεία αυτών των αγώνων σημαντικό ρόλο έπαιξε η σταθερή μακρόχρονη προσπάθεια ολοκληρωμένης παρέμβασης των δυνάμεων του ΚΚΕ αυτοτελώς και μέσα στο κίνημα. Πρόκειται για αγώνες που μεταξύ άλλων ακύρωσαν στην πράξη πλευρές του νόμου Χατζηδάκη και των προηγούμενων αντι-συνδικαλιστικών νόμων. Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι οι μετανάστες εργάτες γης της Νέας Μανωλάδας στη Βόρεια Ηλεία συγκρότησαν μέσα από μαζική Γενική Συνέλευση –και με τη συμβολή συνδικαλιστών της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και μιας σειράς ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων– επιτροπή αγώνα.
Τόσο αυτοί οι αγώνες όσο και τα μεγάλα συλλαλητήρια στις 4 Νοέμβρη –με αιχμή την καταπολέμηση του νόμου Χατζηδάκη και των αντίστοιχων νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων, καθώς και τη διεκδίκηση αυξήσεων, ΣΣΕ και δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς– δείχνουν τις δυνατότητες για τη συγκρότηση ενός μεγάλου απεργιακού μετώπου το επόμενο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, οι αγώνες αυτοί ενάντια στην καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος της, από τη μία σφυρηλατούν την αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων και από την άλλη αποτελούν το εύφορο έδαφος για την αυτοτελή παρέμβαση του ΚΚΕ και την ανάδειξη της αναγκαιότητας συνολικής ανατροπής των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για να εργάζονται και να ζουν οι εργαζόμενοι με όρους που αντιστοιχούν στις σημερινές δυνατότητες.
Η κρατική υποβοήθηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν αφορά ωστόσο μόνο τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων και τις επιδοτήσεις προς αυτές, αλλά περνάει και μέσα από την εξωτερική πολιτική. Το ελληνικό κράτος αναπτύσσει διαχρονικά μια επιθετική εξωτερική πολιτική με στόχο την αναβάθμιση της θέσης της αστικής τάξης της Ελλάδας στη διεθνή «σκακιέρα». Λαμβάνοντας πάντα υπόψη και τη σημαντική διαφορά ισχύος με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, το ελληνικό κράτος συμβάλλει στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των συμμάχων του διεκδικώντας ανταλλάγματα σε σημαντικά –για την καπιταλιστική κερδοφορία της ελληνικής αστικής τάξης– ζητήματα, όπως η αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στην τετραμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου και της Γαλλίας που έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες συζητήθηκαν από τη μία η συμμετοχή της Ελλάδας στη γαλλική επέμβαση στο Μαλί και από την άλλη τρόποι «για να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί για την επίτευξη των κοινών μας στόχων μας σε τομείς όπως η ενέργεια», όπως δήλωσε ο Ν. Δένδιας.
Η ενεργητική εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς παίρνει τόσο τη μορφή της αύξησης της παρουσίας των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, που την μετατρέπουν σε ένα από τα βασικά πολεμικά ορμητήρια ενάντια στους λαούς της περιοχής, όσο και τη μορφή της συμμετοχής ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε επεμβάσεις στο εξωτερικό.
Μέσα στον Οκτώβρη το ελληνικό κράτος υπέγραψε δύο εμβληματικές στρατιωτικές συμφωνίες, που προκλητικά βαφτίστηκαν αμυντικές και αφορούν και τις δύο αυτές μορφές. Η πρώτη είναι η Συμφωνία με τη Γαλλία, στη βάση της οποίας το ελληνικό κράτος ετοιμάζεται να στείλει στρατιωτικό προσωπικό και υλικό στο Μαλί, στο Σαχέλ της Αφρικής, για να συνδράμουν τα γαλλικά στρατεύματα που πολεμούν εκεί για τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων, ενισχύοντας τη συμμετοχή που είχε αποφασίσει το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Υπενθυμίζεται επίσης ότι το ελληνικό κράτος έχει συνάψει σχετική στρατιωτική συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία, στην οποία και έχει στείλει πυροβολαρχία «Patriot» για να καλύψει το κενό της απόσυρσης των αμερικανικών πυραύλων προς τον Ινδο-Ειρηνικό. Η δεύτερη είναι η νέα Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις –σε συνδυασμό με την «εφαρμοστική διευθέτησή» της λίγες μέρες μετά– η οποία (έχοντας 5ετή διάρκεια με επ’ αόριστον επέκταση) προβλέπει την επέκταση της παρουσίας των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Αλεξανδρούπολη, στο Βόλο, στο Λιτόχωρο, καθώς και την επέκταση των αμερικανικών εγκαταστάσεων στη ναυτική βάση της Σούδας.
Σε εφαρμογή της νέας συμφωνίας για τις βάσεις, τις τελευταίες μέρες λαμβάνει χώρα μια νέα, γιγαντιαίων διαστάσεων διεκπεραίωση στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ από την Αλεξανδρούπολη στο πλαίσιο της Στρατηγικής «ΝΑΤΟ 2030» και της μετακίνησης μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, με τα μάτια στραμμένα στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα. Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που η χώρα μας συμβάλλει άμεσα στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ προς Βορρά, τα αστικά κόμματα παρουσιάζουν τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών ως μέσο μετατροπής της Ελλάδας σε «πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή», αλλά και ως «ασπίδα» απέναντι στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης.
Χαρακτηριστικός είναι όμως είναι και ο τρόπος με τον οποίο σχολίασε ο τομεάρχης Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Δρίτσας, κατά τη συνάντησή του με τη διοίκηση του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης, αυτήν τη γιγαντιαία αποβίβαση αμερικανικών δυνάμεων. Ο Θ. Δρίτσας ανέφερε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιτίθεται (...) στην πλήρη στρατιωτικοποίηση του λιμένα» και ότι «προτάσσει την εμπορική αξιοποίησή του». Καμία αναφορά σε ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, πλήρης σύμπλευση με το επιχείρημα της αμερικανικής πρεσβείας περί «μερικής» στρατιωτικοποίησης του λιμανιού μόνο όταν θα απαιτείται η ανάπτυξη δυνάμεων στην περιοχή (και όχι σε «μόνιμη βάση») και στρώσιμο του εδάφους για την «εμπορική» αξιοποίηση του λιμανιού από τις ΗΠΑ, αφού από εκεί προέρχεται ένας βασικός διεκδικητής του λιμανιού, η διαδικασία πώλησης του οποίου βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη. Συμπλέοντας πλήρως με τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ εστίασε την κριτική του στην κυβέρνηση για τη συμφωνία στο πόσα ανταλλάγματα πήρε το ελληνικό κράτος γι’ αυτές τις παραχωρήσεις.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τη σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς για την Ελλάδα είναι οι δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη Πάιατ, ο οποίος, προαναγγέλλοντας και τη δημιουργία νέων αμερικανικών βάσεων στα ελληνικά νησιά, σχολίασε σε συνέντευξή του ως εξής τις (δευτερεύουσες) ενστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Συμφωνία:
«Μένω έκπληκτος γιατί έχω πει στο παρελθόν πως αυτή η αναγέννηση των αμυντικών σχέσεων Ελλάδας-ΗΠΑ ξεκίνησε πραγματικά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τα τέσσερα μέρη που συνεχίζουμε να αναπτύσσουμε ως μέρος της Αμυντικής Συμφωνίας είναι μέρη που εντοπίστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινήσαμε να λειτουργούμε (...) κατά τη διάρκεια της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ (...) Γνωρίζω επίσης από τις συνομιλίες μου με τον πρόεδρο του κόμματος Τσίπρα (...) και άλλους στο κόμμα ότι κατανοούν τη σημασία της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας-ΗΠΑ και μοιράζονται αυτήν τη δέσμευση.»
Προς όφελος της αναβάθμισης της θέσης της αστικής τάξης της χώρας μας, το ελληνικό κράτος εμπλέκεται με όλες αυτές τις κινήσεις ολοένα και βαθύτερα στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, αλλά και ανάμεσα στις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Ρωσία. Πρόκειται για ανταγωνισμούς που επεκτείνονται και τροφοδοτούν επικίνδυνες πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, όπως οι πολιτικές αναταράξεις και η ρευστότητα σε μια σειρά βαλκανικά κράτη (Βόρεια Μακεδονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη), οι εξελίξεις στη Λιβύη (για τις οποίες το Νοέμβρη έλαβε χώρα στο Παρίσι νέα διεθνής σύνοδος υπό την προεδρία του ΟΗΕ), η συγκρότηση το Σεπτέμβρη της τριμερούς συμμαχίας «ασφαλείας» μεταξύ των ΗΠΑ, της Αυστραλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, με την επωνυμία «AUKUS», στο έδαφος των συζητήσεων στο πλαίσιο της QUAD (ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία, Αυστραλία) με το βλέμμα στραμμένο ενάντια στην Κίνα στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, η πρόσφατη πενθήμερη επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ Άντ. Μπλίνκεν, σε Κένυα, Νιγηρία και Σενεγάλη στο φόντο της συνεχούς κινεζικής επέκτασης στην αφρικανική ήπειρο, η απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τους πρόσφυγες στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας.
Όσον αφορά το περιεχόμενο αυτού του τεύχους της ΚΟΜΕΠ, περιλαμβάνει καταρχάς την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Η πάλη του Κόμματος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ».
Στο τεύχος περιλαμβάνεται αφιέρωμα για τα 100 χρόνια της ΚΟΜΕΠ, το οποίο περιέχει τη σχετική Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά και σχετικό αρχειακό υλικό. Πιο συγκεκριμένα, περιλαμβάνεται το άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο «Ο μαρξισμός-λενινισμός στην Ελλάδα» (1946), το άρθρο του Γκάηστερ με τίτλο «Το πρώτο πεντάχρονο της αγροτικής οικονομίας» (1933), καθώς και φωτογραφικό αρχειακό υλικό. Τα αρχειακά άρθρα συνοδεύονται από σύντομο προλογικό σημείωμα της Συντακτικής Επιτροπής της ΚΟΜΕΠ.
Στο παρόν τεύχος ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στα 150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα. Σε αυτό εντάσσονται τα άρθρα «150 χρόνια απ’ την πρώτη «έφοδο στον ουρανό»: Αστικό επιτελικό κράτος και επανάσταση» και «“Η τέχνη τον καιρό των κερασιών”. Η καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργία στα χρόνια της Κομμούνας», τα οποία βασίζονται αμφότερα στις αντίστοιχες ομιλίες του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ, και της Ελένης Μηλιαρονικολάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 47ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Επίσης, στην ίδια ενότητα περιλαμβάνεται παρουσίαση της έκδοσης της Σύγχρονης Εποχής Οι γυναίκες από την αστική Γαλλική Επανάσταση στην Παρισινή Κομμούνα. «Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν».
Το άρθρο με τίτλο «Αφγανιστάν. Στο “διάβα” των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της Ιστορίας» κωδικοποιεί και αναλύει την ιστορία και την ποικιλομορφία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη χώρα αυτή. Παρουσιάζοντας ορισμένα βασικά οικονομικά, γεωπολιτικά, εθνολογικά και ιστορικά στοιχεία για τη χώρα, αναδεικνύει γιατί αυτή αποτέλεσε ιστορικά «μαγνήτη» γεωπολιτικών αντιθέσεων κι επιδιώξεων. Ιδιαίτερα στέκεται στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα το 2001, στην 20ετή παρουσία ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων σε αυτήν, στις αιτίες της αποχώρησης αυτών των δυνάμεων, αλλά και στη στάση όλων των βασικών καπιταλιστικών κρατών μετά από αυτήν την αποχώρηση. Ταυτόχρονα, τοποθετείται πάνω σε μια σειρά ζητήματα της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης που συνδέονται με το Αφγανιστάν, όπως τα επιχειρήματα περί «νεκροταφείου των αυτοκρατοριών» και περί «εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των Ταλιμπάν». Τέλος, παρουσιάζει τη συμμετοχή των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων στην επέμβαση και στην κατοχή στο Αφγανιστάν, αλλά και το χαρακτήρα των μεταναστευτικών ροών από τη χώρα.
Τέλος, σε αυτό το τεύχος περιλαμβάνονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 6.9.2021 μέχρι 25.11.2021.