Η επιδίωξη και η κρατική στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας συνεχίζουν να βάζουν τη σφραγίδα τους στον τρόπο διαχείρισης τόσο της πανδημίας (με πολλές δεκάδες νεκρούς κάθε μέρα) όσο και των φυσικών φαινομένων, όπως ο πρόσφατος χιονιάς στην Αττική. Οι ίδιες αιτίες πυροδοτούν μια σειρά εξελίξεις εντός της χώρας και διεθνώς. Αποτελούν το κόκκινο «νήμα» που συνδέει φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και φαινόμενα, από την εκτίναξη της ακρίβειας των εμπορευμάτων και την παράδοση στο ιδιωτικό κεφάλαιο σημαντικών παραγωγικών μονάδων και υποδομών, μέχρι τους ανταγωνισμούς για τις αγορές και τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και ενέργειας που κυοφορούν –πολύ ορατούς πια– πολεμικούς κινδύνους. Ταυτόχρονα όμως με την αποκάλυψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε όλους τους τομείς, πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα και τα αγωνιστικά σκιρτήματα των θυμάτων της.

Ας ξεκινήσουμε όμως με τη μεγάλη εικόνα των διεθνών ανταγωνισμών. Η περιοχή της Ουκρανίας έχει μετατραπεί το τελευταίο διάστημα σε επίκεντρο της αντιπαράθεσης μεταξύ των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.

Οι εξελίξεις στην περιοχή αποτελούν μiα πολύ ενδεικτική συμπύκνωση των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η Ρωσία προσπαθεί να αποκρούσει τη στρατιωτική περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, ενώ νιώθει πια και αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικήσει την κάλυψη του «χαμένου εδάφους» των τελευταίων δεκαετιών στον ανταγωνισμό της με τη Δύση. Αυτή η επιδίωξη προσκρούει φυσικά στους αντίθετους σχεδιασμούς των δυτικών μονοπωλίων και διακρατικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Στο πλαίσιο αυτό, η Ουκρανία μπαίνει στο επίκεντρο του ανταγωνισμού λόγω τόσο της σημαντικής γεωστρατηγικής θέσης της ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση όσο και της μεγάλης σημασίας της για τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και, κυρίως, ενέργειας, των σχετικά αναπτυγμένων παραγωγικών βιομηχανικών δυνατοτήτων της, των πρώτων υλών της.

Αυτές οι αντιθέσεις αλλά και η σύνδεσή τους με το ζήτημα της ενέργειας φάνηκαν και στην 9η Σύνοδο του Συμβουλίου Ενέργειας ΗΠΑ-ΕΕ, με τον επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζ. Μπορέλ να δηλώνει –αφότου είχε γράψει στο blog του πως «πάνω από το 40% των εισαγωγών φυσικού αερίου της ΕΕ προέρχεται από τη Ρωσία»– ότι η φετινή εκτίναξη των τιμών του φυσικού αερίου «είναι ο λόγος για τον οποίο η άμεση προτεραιότητά μας είναι να διαφοροποιήσουμε τις πηγές ενέργειας, ιδίως τις ροές φυσικού αερίου, ώστε να αποφευχθεί η διακοπή του εφοδιασμού από τον κύριο προμηθευτή μας, που είναι η Ρωσία».

Η αντιπαράθεση συνδέεται, όμως, άμεσα και με τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό ανέδειξε και η πρόσφατη δήλωση του Ρώσου πρεσβευτή στις ΗΠΑ Α. Αντόνοφ, ο οποίος δήλωσε ότι οι προσπάθειες των ΗΠΑ να απεικονίσουν τις συνομιλίες ασφαλείας με τη Ρωσία ως επικεντρωμένες στην Ουκρανία είναι ανακριβείς, διότι στην πραγματικότητα διακυβεύεται η «παγκόσμια τάξη». Χαρακτηριστικό είναι και ότι στις αρχές Φλεβάρη υπογράφτηκε η Κοινή Δήλωση Κίνας-Ρωσίας, στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «η φιλία μεταξύ των δύο κρατών μας δεν έχει όρια, δεν υπάρχουν “απαγορευμένοι” τομείς στη συνεργασία μας».

Το γεγονός ότι η Ουκρανία αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του «παζλ» αυτής της παγκόσμιας αντιπαράθεσης δεν αναιρεί την ύπαρξη αρκετών ακόμα τέτοιων πεδίων αντιπαράθεσης. Σε αυτά ξεχωρίζει ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια το μέτωπο του λεγόμενου «Ινδο-Ειρηνικού». Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Άντ. Μπλίνκεν επισκέφτηκε πριν λίγες μέρες τη Μελβούρνη για να συμμετάσχει στη συνάντηση των ΥΠΕΞ του σχήματος Quad (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ινδία, Ιαπωνία) που επικεντρώθηκε στην παρέμβαση των κρατών της συμμαχίας στην (εξαιρετικά σημαντική για την αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας) περιοχή του «Ινδο-Ειρηνικού». Όσον αφορά το μέτωπο των Βαλκανίων, η Κίνα ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου» με τη Σερβία, ενώ ο σύμβουλος του Αμερικανού ΥΠΕΞ Ντ. Τσόλετ επισκέφτηκε τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία στο πλαίσιο της προσπάθειας ενίσχυσης των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Αν. Ευρώπη.

Ωστόσο, όπως πάντα, έτσι και τώρα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δε σταματάνε στα όρια των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, αλλά διεισδύουν και στο εσωτερικό τους. Χαρακτηριστική είναι η αντίθεση των ΗΠΑ και μιας σειράς στενών συμμάχων της στη στάση της Γερμανίας, η οποία αρνείται πεισματικά να στείλει οπλισμό στην περιοχή (παρόλο που στέλνει στη Λιθουανία κάποιες στρατιωτικές μονάδες). Αυτή η αντίθεση αποτυπώνεται και στη συζήτηση για τις («προληπτικές» και «αποτρεπτικές») κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία στο ενδεχόμενο εισβολής στην Ουκρανία, με τη Γερμανία να αρνείται πεισματικά να κατονομάσει ως ενδεχόμενη κύρωση την απενεργοποίηση του ρωσικού αγωγού Nord Stream II, ο οποίος καταλήγει στη Γερμανία και αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου της χώρας. Από την άλλη, οι ΗΠΑ, οι οποίες εδώ και πολλά χρόνια (και εντελώς ανεξάρτητα από τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία) θέτουν εμπόδια στην ολοκλήρωση και λειτουργία του αγωγού, δήλωσαν διά στόματος Τζ. Μπάιντεν ότι «εάν η Ρωσία εισβάλει, δηλαδή τανκς ή στρατεύματα περάσουν ξανά τα σύνορα της Ουκρανίας, τότε δε θα υπάρχει πλέον “Nord Stream II”. Εμείς θα δώσουμε ένα τέλος σε αυτό».

Ταυτόχρονα, μια σειρά κράτη προσπαθούν να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή στην αντιπαράθεση για την Ουκρανία, επιχειρώντας να την αξιοποιήσουν προς όφελος των επιδιώξεων των δικών τους αστικών τάξεων. Καταρχάς, το γερμανικό κράτος, το οποίο –μέσω και των διαδοχικών επισκέψεων Σολτς σε Ουάσιγκτον, Κίεβο και Μόσχα– προσπαθεί να ισορροπήσει δηλώνοντας τη στήριξή του στην Ουκρανία, χωρίς όμως να την προμηθεύει με όπλα, ενώ αντιμάχεται και τις πιο οξυμένες μορφές κυρώσεων στη Ρωσία. Επίσης, το γαλλικό κράτος, το οποίο, αξιοποιώντας και την Προεδρία της ΕΕ, επιχειρεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στις διαπραγματεύσεις γύρω από την Ουκρανία και την «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας». Ταυτόχρονα, η Τουρκία –η οποία τα τελευταία χρόνια διατηρεί μια αντιφατική σχέση με τη Ρωσία– προσπαθεί να εντάξει την αντιπαράθεση στη δική της «ατζέντα» και στην απόπειρα αναθέρμανσης των σχέσεών της με τις ΗΠΑ, όπως έδειξε και η επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στο Κίεβο, αλλά και η πρότασή του για συνάντηση των Προέδρων της Ρωσίας και της Ουκρανίας στην Τουρκία. Αντίστοιχα, και ο Έλληνας ΥΠΕΞ Ν. Δένδιας επισκέφτηκε (με αφορμή τη συνάντηση με φορείς της ελληνικής ομογένειας) στα τέλη Γενάρη την Ουκρανία, αν και όχι το Κίεβο, ενώ στις 18 Φλεβάρη είναι προγραμματισμένη συνάντησή του στη Μόσχα με το Ρώσο ομόλογό του Σ. Λαβρόφ.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο την ενεργητική συμμετοχή της στις επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Πρόσφατο γεγονός σε αυτόν τον τομέα ήταν η αγορά από τη Γαλλία τεράστιου πολεμικού υλικού (6 Rafale, 3 φρεγάτες, 44 τορπίλες βαρέως τύπου για υποβρύχια τύπου 214, αλλά και σύμβαση για προμήθεια επιπλέον ανταλλακτικών για τα υποβρύχια), η οποία διαφημίστηκε από τον πρωθυπουργό ως μεγάλη ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας. Η αγορά αυτή, ωστόσο, προβλεπόταν στη «Στρατηγική Εταιρική Σχέση για τη Συνεργασία στην Άμυνα και την Ασφάλεια» που είχε υπογραφεί ανάμεσα στα δύο κράτη το περασμένο φθινόπωρο και η οποία προβλέπει, ιδιαίτερα με το 18ο άρθρο της, τη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε επιθετικές αποστολές εκτός συνόρων στο πλευρό της Γαλλίας.

Επίσης, η συγκεκριμένη Συμφωνία έκανε λόγο και για «χρήση προκαθορισμένων θαλάσσιων λιμένων και αερολιμένων για εκπαίδευση και επίγνωση του περιβάλλοντος της περιοχής», κάτι που πρόσφατα πήρε συγκεκριμένη μορφή με την επίσκεψη της νέας γενικής προξένου της Γαλλίας στην Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για το λιμάνι το οποίο παίζει κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζ. Πάιατ να δηλώνει ότι «η Αλεξανδρούπολη έχει αναδειχτεί ως βασικός κόμβος επιμελητείας, ειδικά για το στρατό στην Ευρώπη, για τη μετακίνηση δυνάμεων και πόρων προς και από τη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ», και το περιοδικό Politico να γράφει ότι «η Αλεξανδρούπολη, ειδικότερα, έγινε γρήγορα ακρογωνιαίος λίθος της αρχιτεκτονικής ασφαλείας των ΗΠΑ στην περιοχή, προς μεγάλη οργή των Ρώσων».

Πίσω από τη διαχρονική σύμπλευση του ελληνικού κράτους με τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς κρύβεται η προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης του ελληνικού κεφαλαίου. Όσον αφορά τη σύμπλευση του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας στον προσανατολισμό μετατροπής της σε προμαχώνα απέναντι σε Ρωσία και Κίνα, ο Τζ. Πάιατ ανέφερε –μιλώντας για την υπογραφή «δύο σημαντικών επικαιροποιήσεων στη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μας»– ότι «αυτή η διευρυμένη συνεργασία στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας συνέβη κάτω από δύο πολύ διαφορετικά πολιτικά κόμματα εδώ στην Ελλάδα». Ταυτόχρονα, έκανε λόγο για «επενδύσεις που ενισχύουν τις δυνατότητες του ΝΑΤΟ», σε Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Αλεξανδρούπολη, τονίζοντας πως «και πάλι, αξίζει να σημειωθεί ότι όλη αυτή η ανάπτυξη ξεκίνησε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Ιδιαίτερα επαίνεσε ο Πάιατ σε αυτήν τη συνέντευξη και την απέλαση των 4 Ρώσων διπλωματών στην οποία είχε προχωρήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Φυσικά, μόνο καλά λόγια είχε ο Πάιατ και για την κυβέρνηση της ΝΔ, χαιρετίζοντας την απόφασή της «να χρησιμοποιήσει μόνο αξιόπιστους προμηθευτές για τον πυρήνα του ελληνικού δικτύου 5G» και όχι κινεζικούς ομίλους, ενώ έθεσε και το στόχο «διασφάλισης» για τους Αμερικανούς των ναυπηγείων, έτσι ώστε να μην «τελούν υπό αναξιόπιστο έλεγχο, κάτι που ουσιαστικά συνέβη στην περίπτωση του Πειραιά», υπονοώντας σαφέστατα την COSCO. Στο ίδιο πνεύμα με τον Πάιατ, ευχαριστήρια επιστολή στον Έλληνα ομόλογό του έστειλε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Αντ. Μπλίνκεν για τη συνεισφορά της Ελλάδας στο Αφγανιστάν.

Από την άλλη, οι κίνδυνοι για τον ελληνικό λαό από την ενεργητική και επιθετική εμπλοκή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αποτυπώνεται στις πρόσφατες δηλώσεις του Ρώσου πρέσβη στην Αθήνα Α. Μασλόφ ο οποίος, ερωτώμενος σε συνέντευξή του για τη βάση της Αλεξανδρούπολης, σημείωσε δηκτικά:

«Σε ό,τι αφορά την “ανησυχία” για την οποία ρωτάτε, πρέπει να την αισθάνονται ακριβώς οι ίδιες οι χώρες οι οποίες παραχωρούν έδαφός τους για χρήση του ως διαμετακομιστικό σταθμό, με σκοπό τη μεταφορά προσωπικού, εξοπλισμού και τεχνικών μέσων στη Ν/Α Ευρώπη, προς τα σύνορα με τη Ρωσία. Παλιότερα, οι χώρες της περιοχής πιο υπεύθυνα και ψύχραιμα αξιολογούσαν τις εν δυνάμει συνέπειες για τις ίδιες από παρόμοια βήματα.»

Ο αγώνας για να μην υπάρξει καμιά εμπλοκή και συμμετοχή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, για να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις, αποκτά επείγουσα σημασία. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπαίνουν μπροστά σε αυτόν τον αγώνα, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για αποδέσμευση απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.

Πέρα από την εξωτερική πολιτική όμως, η κρατική υποβοήθηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας αποτυπώνεται και στην εσωτερική πολιτική. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ταμείου Ανάκαμψης, η πρώτη αποταμίευση του οποίου βρίσκεται «προ των πυλών». Έχοντας τη στήριξη τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, το Ταμείο Ανάκαμψης από τη μία προβλέπει την πολύμορφη στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων (τόσο με τη μορφή άμεσων επιδοτήσεων όσο και με τη μορφή χορήγησης φθηνών δανείων) και από την άλλη θέτει μια σειρά αντιλαϊκούς όρους για την «προσέλκυση επενδύσεων», όπως ο νόμος Χατζηδάκη, η πλήρης εφαρμογή των διατάξεων του πτωχευτικού νόμου, η εκπλήρωση των οικονομικών και δημοσιονομικών στόχων, η παραπέρα «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας και η συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο πρόσφατα ψηφισθείς «αναπτυξιακός νόμος», οι ομοιότητες του οποίου με όλους τους προηγούμενους ώθησαν το ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί μεταξύ άλλων τη ΝΔ για «λογοκλοπή», επειδή ο νέος αυτός νόμος είναι αντιγραφή του προηγούμενου που είχε ψηφιστεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου διαστήματος για τη διάνοιξη νέων κερδοφόρων πεδίων για το ιδιωτικό κεφάλαιο αποτελεί και το κρατικό σχέδιο περάσματος της ΛΑΡΚΟ σε επιχειρηματικούς ομίλους, το οποίο προϋποθέτει όχι μόνο την απόλυση, αλλά και το ξεσπίτωμα των εργαζόμενών της. Πρόκειται για την κατάληξη ενός μακρόχρονου σχεδίου το οποίο υπηρέτησαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις υπό την ενορχήστρωση της ΕΕ. Όπως «θύμισε», άλλωστε, επιδεικτικά στο ΣΥΡΙΖΑ ο Γ. Κεφαλογιάννης, «τη λύση αυτή [που προωθεί σήμερα η ΝΔ] είχε αποδεχτεί εγγράφως (προς την ΕΕ) και ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ».

Από την άλλη, την ίδια στιγμή που τα επόμενα χρόνια οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα ενισχυθούν συνολικά με 32 δισ. από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που η αγορά του γαλλικού πολεμικού υλικού ξεπέρασε τα 3 δισ., την ίδια στιγμή που η Ελλάδα ξοδεύει 4 δισ. ετησίως για τις ΝΑΤΟϊκές ανάγκες, η μόνιμη επωδός που χρησιμοποιείται ως απάντηση στις διεκδικήσεις για την ενίσχυση του συστήματος υγείας –και μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας– είναι ότι δεν υπάρχουν «λεφτόδεντρα». Είναι σαφές ότι τα αστικά κράτη και η ΕΕ έχουν άλλες ιεραρχήσεις, ενώ αξιοποιούν και την υποχρηματοδότηση του συστήματος υγείας για την ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης πλευρών της λειτουργίας του.

Ταυτόχρονα, τόσο το ελληνικό όσο και τα υπόλοιπα κράτη καλλιεργούν τον εφησυχασμό ότι «ξεμπερδέψαμε με την πανδημία», ενώ, για παράδειγμα, στην Ελλάδα χιλιάδες συνεχίζουν να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, εκατοντάδες είναι οι νεκροί κάθε βδομάδα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες στοιβάζονται στις λίστες αναμονής για μια εγχείρηση, μια διάγνωση, ακόμα και για μια εξέταση, ερχόμενοι αντιμέτωποι με το σύστημα υγείας της μίας νόσου.

Οι ιεραρχήσεις όμως του αστικού κράτους αποκαλύφθηκαν και στον πρόσφατο χιονιά στην Αττική. Από τη μία, η Αττική Οδός –ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ιδιωτικοποιημένης πανάκριβης υποδομής– προς όφελος της επιδίωξης της κερδοφορίας της δε σταμάτησε καν τη δίοδο των οχημάτων, ενώ, από την άλλη, παρόμοια σκηνικά υπήρξαν και σε κρατικούς δρόμους, δομές και υποδομές.

Πολύ αποτελεσματικό είναι, ωστόσο, διαχρονικά το αστικό κράτος όταν πρόκειται και για την καταστολή των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων. Το τελευταίο παράδειγμα δεν είναι άλλο από την εγρήγορση και την τεράστια κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής κατά τη διάρκεια της πρόσφατης απεργίας των λιμενεργατών της COSCO για τη διεκδίκηση συλλογικής σύμβασης εργασίας και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Όπως ακριβώς και το 2018, επί κυβέρνησης 
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που τα δικαστήρια έβγαλαν παράνομη την απεργία τους 5 φορές σε 5 μέρες κι επιστρατεύτηκαν όλες οι δυνάμεις καταστολής, έτσι και τώρα, το 2022, επί κυβέρνησης ΝΔ, η απεργία τους στις 7 Φλεβάρη βγήκε φυσικά παράνομη και η κυβέρνηση επιστράτευσε τα ΜΑΤ, την ΟΠΚΕ, τους βατραχανθρώπους, τους μπράβους της νύχτας, για «να μείνει το λιμάνι ανοιχτό». Όπως και τότε όμως δεν τους είχε περάσει, έτσι και τώρα η απεργία είχε σχεδόν καθολική συμμετοχή.

Πέρα από την COSCO όμως, το τελευταίο διάστημα φουντώνουν και άλλες εστίες αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική. Πολύ σημαντική είναι και η σταθερή και μάχιμη αντιπαράθεση την τελευταία περίοδο των εργαζόμενων στα Πετρέλαια Καβάλας με την ENERGEAN (η οποία συνοδεύτηκε και από ένα όργιο κρατικής-εργοδοτικής βίας και την άμεση απόλυση, μεταξύ άλλων, των μελών του ΔΣ του Σωματείου). Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων της ΛΑΡΚΟ και των οικογενειών τους είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα. Σε αγωνιστικό αναβρασμό βρίσκονται αυτήν την περίοδο και οι εργαζόμενοι στην «Ευρωπαϊκή Νηματουργία Βαρβαρέσος ΑΕ» στη Νάουσα, αφού οι συζητήσεις των ιδιοκτητών για την είσοδο στρατηγικού επενδυτή με την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της εταιρίας συνοδεύονται από απληρωσιά (δεδουλευμένων 7 μηνών), από εκδικητικές απολύσεις και από άμεσο κίνδυνο απώλειας των θέσεων εργασίας. Σημαντική ήταν επίσης στα τέλη Γενάρη η κινητοποίηση του δήμου Πάτρας, του Εργατικού Κέντρου Πάτρας και μιας σειράς σωματείων στο Σύνταγμα. Στις εργατικές κινητοποιήσεις προστίθενται τις τελευταίες μέρες και οι κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίοι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με το αυξημένο κόστος παραγωγής, την ανύπαρκτη προστασία από τις φυσικές καταστροφές, τις ανεπαρκείς και καθυστερημένες αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ, τις χαμηλές τιμές σε μια σειρά προϊόντα.

Όλα αυτά τα αγωνιστικά «ρυάκια» μπορούν και πρέπει να ενωθούν σ’ ένα μεγάλο «ποτάμι» αγωνιστικής διεκδίκησης και κλιμάκωσης για την προστασία της υγείας, του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του λαού, στο μεγάλο συλλαλητήριο που οργανώνεται στην Αθήνα, το Σάββατο 26 Φλεβάρη.

Συμπερασματικά, είναι σαφές ότι το αστικό κράτος λειτουργεί ως μια καλοκουρδισμένη «επιτελική μηχανή» όταν πρόκειται για την πολύμορφη υποστήριξη της κερδοφορίας και των επενδύσεων των καπιταλιστών, και με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά όταν πρόκειται για τα δικαιώματα και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Από αυτό αναδεικνύεται ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελιούνται με τα περί «ανικανότητας» του κράτους, αλλά πρέπει να συνειδητοποιούν ότι η παραπάνω εικόνα απορρέει άμεσα από τον ίδιο το χαρακτήρα του αστικού κράτους, ανεξαρτήτως από το ποιο κόμμα βρίσκεται στη διακυβέρνηση. Με άλλα λόγια, το κράτος δεν ανήκει σε όλους, αλλά μόνο στους εκμεταλλευτές των εργαζόμενων.

Όσον αφορά το περιεχόμενο του τεύχους, στην ενότητα «Ιδεολογία-Πολιτική», το άρθρο με τίτλο «Ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στην υπηρεσία των μονοπωλίων - Αντίπαλος των λαών» σκιαγραφεί –με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ– τη μεγάλη «εικόνα» των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συμμαχιών σε όλο τον κόσμο και τις αντίστοιχες απειλές για τους λαούς. Μεγάλη έμφαση δίνεται στην ιστορία και την πορεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και πιο συγκεκριμένα στην ίδρυση του ΝΑΤΟ, στην ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας σε αυτό, στις τελευταίες Συνόδους του, στη «Στρατηγική ΝΑΤΟ 2030», στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας και Άμυνας της ΕΕ, στην ενίσχυση των «φωνών» για «στρατηγική αυτονομία» και «παγκόσμια στρατηγική» της ΕΕ, αλλά και στη συνεργασία ΝΑΤΟ-ΕΕ. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται και αναλύονται οι εξελίξεις στην περιοχή του «Ινδο-Ειρηνικού» στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς και ο ρόλος ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως η Quad, η Aukus, η Brics, ο «Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης» και ο «Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας». Στο έδαφος των παραπάνω, παρουσιάζονται οι αυξανόμενες «θερμές εστίες» ανά την υφήλιο, η πορεία των στρατιωτικών εξοπλισμών, αλλά και η ενεργητική εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Στην ίδια ενότητα, το κείμενο με τίτλο «Οπορτουνιστικό ρεύμα: Νεροκουβαλητής στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας» παρουσιάζει από τη μία τις πρόσφατες διεργασίες στον οπορτουνιστικό χώρο και από την άλλη τον τρόπο με τον οποίο οι θέσεις της την εντάσσουν αντικειμενικά στον «αντιδεξιό θίασο» της σοσιαλδημοκρατίας. Αναδεικνύεται ο συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο αυτές οι θέσεις αποκρύπτουν –μέσω των πολυποίκιλων «μεταβατικών προγραμμάτων» και των «αντιδεξιών μετώπων»– τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας και του αστικού κράτους, δίνουν άφεση αμαρτιών στο ΣΥΡΙΖΑ και συσκοτίζουν το ρόλο του. Επίσης, αναλύεται το γεγονός ότι η επίθεση στην επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ παίρνει τις συμπληρωματικές μορφές της ανοιχτής επίθεσης, αλλά και της «επίθεσης φιλίας».

Στην ενότητα «Ιστορία» περιλαμβάνεται το άρθρο με τίτλο «Η διαμόρφωση των δύο αστικών κυβερνήσεων στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου». Σε αυτό παρουσιάζονται και αναλύονται οι εξελίξεις της περιόδου, που εκτείνεται από τη σύγκρουση Θρόνου και Βενιζέλου στους Βαλκανικούς Πολέμους μέχρι τη διχοτόμηση του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου και κράτους στις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Το άρθρο αναδεικνύει τον πραγματικό χαρακτήρα αυτών των διαφορών ως έκφραση ενδοαστικών αντιθέσεων για τις διεθνείς συμμαχίες του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους. Σε αυτό το πλαίσιο, αναλύεται ο ρόλος γεγονότων όπως η ίδρυση του «Κόμματος των Εθνικοφρόνων», οι εκλογές του 1915 (και η εκλογική συμπεριφορά της εργατικής τάξης σε αυτές) και, φυσικά, η συγκρότηση της κυβέρνησης της Θεσσαλονίκης υπό τον Βενιζέλο.

Στην ενότητα «100 χρόνια ΚΟΜΕΠ» περιλαμβάνεται η ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη σχετική εκδήλωση του ΚΣ της ΚΝΕ, με βασικό θέμα τη σημασία και την επείγουσα ανάγκη της οργάνωσης πλατιάς μορφωτικής και ιδεολογικής αντεπίθεσης των δυνάμεών μας στο χώρο της νεολαίας, καθώς και πλούσιο αρχειακό υλικό από παλιότερα τεύχη του περιοδικού.

Στην ενότητα «Γυναικείο Ζήτημα» περιλαμβάνεται το άρθρο με τίτλο «Η ταξική ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας. Η βία –και η ενδοοικογενειακή– ως έκφρασή της». Σε αυτό παρουσιάζεται καταρχάς η προέλευση της βίας κατά των γυναικών γενικά, αλλά και συγκεκριμένα της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας, ενώ στη συνέχεια παρουσιάζεται το πώς οι καπιταλιστικές σχέσεις πυροδοτούν ή αναπαράγουν μια σειρά αναχρονιστικές αντιλήψεις. Στη βάση των παραπάνω, τονίζεται η ανάγκη της ιδεολογικής-πολιτικής πάλης για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία, που είναι η μόνη κοινωνία στην οποία μπορεί να σπάσει ο «φαύλος κύκλος» της βίας και να κατακτηθεί η γυναικεία ισοτιμία.

Τέλος, στο τεύχος περιλαμβάνονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 26.11.2021 μέχρι 15.2.2022.