Τέσσερα χρόνια του 1ου πεντάχρονου – χρόνια δημιουργίας και νίκης της διοργάνωσης του μετώπου των κολχόζ στην αγροτική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης.

Το πρώτο πεντάχρονο έθεσε σαν σκοπό του «να δημιουργήσει σοσιαλιστική γεωργία και στο τέλος της πενταετίας να είχε τουλάχιστο το ίδιο ειδικό βάρος στο εμπόριο των σιτηρών που έχει τώρα η αγροτική πλουτοκρατία.» (Απ’ το βιβλίο «Πεντάχρονο Σχέδιο», τόμ. 11, κεφ. 1o, σελ. 272).

Το Κόμμα έλυσε κιόλας το πρόβλημα αυτό τα πρώτα χρόνια του πεντάχρονου. Στο 1930 τα σοβχόζ και τα κολχόζ έδωσαν πια τα 31,7% της παραγωγής των σιτηρών, ξεπέρασαν κατά πολύ το ποσόν της παραγωγής σιτηρών των κουλάκων. Η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας, που επέτρεψε αποφασιστικά την προώθηση του τεχνικού ανεφοδιασμού της αγροτικής οικονομίας, η ανάγκη να εξαλειφθεί η καθυστέρηση της αγροτικής οικονομίας στις ανάγκες της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, που απαιτεί σημαντική εύρυνση της βάσης των πρώτων υλών και των ειδών διατροφής: η ανάπτυξη της κοοπεράτσιας¹ που προετοίμασε εκατομμύρια μεσαίων οικονομιών στις νέες φόρμες της κοινωνικής κολλεχτιβιστικής παραγωγής, η μεγάλη στροφή της μεσαίας οικονομίας προς το σοσιαλισμό, – όλα αυτά εδικαιολόγησαν τη γραμμή του κόμματος για γενική κολλεχτιβιστικοποίηση και για εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξης. Το πλάνο του πεντάχρονου βγήκε απ’ την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας της Σοβ. Ένωσης στο διάστημα όλης της πενταετίας πάνω σε δυο διαφορετικές βάσεις: την ανάπτυξη της μεγάλης σύγχρονης σοσιαλιστικής βιομηχανίας και τη διατήρηση της καθυστερημένης μικρής αγροτικής οικονομίας, που παίζει αποφασιστικό ρόλο στη γεωργική παραγωγή.

Το κόμμα έλυσε κιόλας το πρόβλημα της απόλυτης υπεροχής της σοσιαλιστικής παραγωγής στην αγροτική οικονομία, σε διαστήματα πολύ πιο μικρά απ’ ό,τι υπέθετε το πρώτο πεντάχρονο. Η λύση του προβλήματος της φαρδειάς εξασφάλισης της αναπαραγωγής της λαϊκής οικονομίας της Σοβ. Ένωσης, σαν αναπαραγωγή στη βάση του σοσιαλιστικού συστήματος αποτελεί σπουδαία νίκη του πεντάχρονου.

Είναι γνωστή η πρωτοβουλία του σ. Στάλιν στο θέσιμο αυτού του ζητήματος στη θεωρητική ανάπτυξη των βασικών προβλημάτων, που συνδέονται με τη στροφή της πολιτικής του Κόμματος στο χωριό και την πραχτική πραγματοποίηση της γραμμής του. Στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος ο σ. Στάλιν υπέδειξε πως έφτασε ο καιρός «να θέσουμε στη σειρά των πραχτικών προβλημάτων της ανοικοδόμησής μας στο χωριό, τη βαθμιαία μετάβαση των σκορπισμένων αγροτικών οικονομιών στο δρόμο των ενωμένων μεγάλων οικονομιών, στην κοινωνική, κολλεκτιβιστική δουλειά της γης στη βάση της εντατικότητας και μηχανοποίησης της γεωργίας, υπολογίζοντας ότι τέτοιος τρόπος εξέλιξης αποτελεί σπουδαίο μέσο επιτάχυνσης του ρυθμού της ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας και υπερνίκησης των καπιταλιστικών στοιχείων στο χωριό.» (Στενογραφημένα πραχτικά του 15ου Συνεδρίου, σελ. 59).

(...)

Το πρώτο πεντάχρονο παρουσίασε περίοδο δυνατής ανάπτυξης της κολλεχτιβοποίησης από 1929 ως το 1932 μπήκαν στα κολχόζ περίπου 14 εκατομ. αγροτικές οικονομίες. Η έχταση της ανοιξιάτικης σποράς αυξήθηκε από 3-5 εκατ. εκτάρια στα 1929, 66,7 εκατ. στο 1932. Όλη η σπαρμένη έχταση των κολχόζ από 4,2 εκατ. αυξήθηκε στα 91,6 εκατ. στα ίδια χρόνια. Δέκα πέντε εκατομμύρια αγροτικές οικονομίες, περισσότερα από 30 εκατομ. αγροτοεργάτες των κολχόζ πέρασαν στις φόρμες της μεγάλης σοσιαλιστικής παραγωγής. Η κολλεχτιβιστική παραγωγή, που κατοχυρώθηκε σε τέτοια γιγαντιαία κλίμακα σε τόσο μικρό διάστημα απετέλεσε πεδίο δημιουργίας νέων σημαντικών εφεδρειών οργανωτών της μεγάλης σοσιαλιστικής παραγωγής, της διάπλασης της τεχνικής αυτής της παραγωγής και εκμάθηση σε δεκάδες εκατομ. κολχόζνικων της νέας πειθαρχίας της εργασίας των κολχόζ, του νέου συστήματος της κοινωνικής παραγωγής, της νέας γι’ αυτούς σοσιαλιστικής σχέσης προς την κοινωνική κυριότητα. Υπ’ αυτούς τους όρους της μετάβασης εκατομμυρίων στις νέες σοσιαλιστικές συνθήκες της παραγωγής ήταν απαραίτητα τα έξοδα της οργάνωσης αυτής της παραγωγής. Απ’ τη μια μεριά οι με δωροδοκίες απόπειρες ξεπεράσματος των δυσκολιών του μετασχηματισμού του κολχόζνικου (χθεσινού ατομιστή ή μεμονωμένου ατόμου), η διοίκηση, η διαχείριση αντί της διδασκαλίας της πολιτικής διαπαιδαγώγησης και το ρίζωμα, η καθιέρωση στέρεας εργατικής πειθαρχίας στο κολχόζ. Απ’ την άλλη μεριά είχαμε κλονισμό στο κολχόζ. Οι προσπάθειες να βγούμε απ’ την πειθαρχική επίδραση της προλεταριακής οργάνωσης, η ύπαρξη των εκδηλώσεων των μικροϊδιοκτητών που δεν εξαλείφθησαν ακόμα και που υποθάλπονται με τις κερδοσκοπικές αρπακτικές προσπάθειες των κουλάκων που παρεισέφρησαν στο κολχόζ. Οι προσπάθειες των δεξιών και των αναγεννηθέντων στοιχείων με την κομματική κάρτα στην τσέπη να χρωματίσουν την ανάγκη του αγώνα για την προλεταριακή επίδραση στο κολχόζ για την ένωση του αγρότη στο κολχόζ, για τη μπολσεβίκικη κατεύθυνση του κολχόζ. Όλα αυτά αναπόφευχτα –εφ’ όσο γίνεται λόγος για κίνηση εκατομμυρίων και για πόλεμο, ταξικό αγώνα– έπρεπε να επιφέρουν ωρισμένα έξοδα της οργανωτικής περιόδου.

(...)

Άλλο σπουδαίο γεγονός του πρώτου πεντάχρονου είναι η εξάλειψη του οικονομικού ρόλου των κουλάκων και η απαλλοτρίωση των μέσων της παραγωγής τους. Η εκκαθάριση όμως της οικονομικής σημασίας των κουλάκων δεν σταμάτησε τον ταξικό αγώνα μ’ αυτούς. «Δεν είναι δυνατή καμιά αμφιβολία. Οι κουλάκοι είναι ο λυσσασμένος εχθρός της σοβιετικής εξουσίας. Είτε οι κουλάκοι θα κόψουν ατέλειωτα πολλούς εργάτες είτε οι εργάτες ανηλεώς θα πνίξουν την επανάσταση των κουλάκων ενάντια στην εξουσία των εργαζομένων, της αρπακτικής αυτής μειοψηφίας του λαού. Μέση λύση δεν χωρεί, συμφιλίωση δεν γίνεται. Τον κουλάκο μπορεί και εύκολα μάλιστα να τον συμφιλιώσεις με τον γαιοκτήμονα, με τον βασιληά, με τον παπά και αν ακόμα ήσαν μαλωμένοι, μα με την εργατική τάξη – ποτέ. Και γι’ αυτό τον αγώνα ενάντια στους κουλάκους τον λέμε τελευταίο και αποφασιστικό αγώνα (Λένιν, τόμ. ΧΧΙΙΙ, σελ. 206).

Συμπληρώσαμε τις νίκες μας στον τελευταίο και αποφασιστικό αγώνα μας ενάντια στους κουλάκους, αφού κατορθώσαμε στα προηγούμενα χρόνια τελειωτικά να αποσπάσουμε απ’ αυτούς το μεσαίο αγρότη και να εξυψώσουμε τις μάζες των φτωχών και μεσαίων χωρικών απάνω στα απαλλοτριωμένα μέσα παραγωγής των κουλάκων.

Στη σοσιαλιστική επίθεση οι κουλάκοι απάντησαν με τρομοκρατικές πράξεις ενάντια στους οργανωτές της ανοικοδόμησης των κολχόζ, με τον εμπρησμό της περιουσίας των κολχόζ και με την εξόντωση των κτηνών των κολχόζ. Η επίθεση αυτή των κουλάκων ενάντια στα κολχόζ υπερνικήθηκε με τη δύναμη του προλεταριακού κράτους, που διεφύλαξε και υποστήριξε την αναπτυσσόμενη ανοικοδόμηση των κολχόζ.

Αφού υπέστησαν το αποφασιστικό κτύπημα στον ανοικτό πόλεμό τους ενάντια στα κολχόζ, τα απομεινάρια των κουλάκων περάσανε σε άλλη τακτική, στην υπόσκαψη και δυσφήμηση των κολχόζ. Ο κουλάκος ζητάει δρόμους για να ανατινάξει τα κολχόζ από μέσα, καταλαμβάνοντας διάφορα οικονομικοδιαχειριστικά πόστα στα κολχόζ, να καταστρέψει την εργατική πειθαρχία του και να δυσφημήσει την παραγωγή των κολχόζ. Ο κουλάκος παίζει απάνω στα απομεινάρια των ιδιοκτητικών συνηθειών των κολχόζνικων - χτεσινών μεμονωμένων ατόμων προσπαθώντας να αναφλέξει την κερδοσκοπική τους φλέβα για να επιτύχει τη διακοπή των κρατικών σχεδίων, για να φέρει σε αντίθεση τα κολχόζ και το προλεταριακό κράτος, για να αποσπάσει τα κολχόζ από την κρατική καθοδήγηση.

Και μόνο οι απελπισμένοι οπορτουνιστές δε μπορούν να καταλάβουν και να διακρίνουν τη διαλεκτική της πάλης αυτής. Πίσω απ’ την αλλαγή των ταχτικής και της μορφής πάλης των κουλάκων, την οποία παρατηρούμε στο τέλος του 1ου Πεντάχρονου, κρύβεται το αδιάψευστο εκείνο γεγονός ότι το ζήτημα της νίκης των κολχόζ σαν βασικής φόρμας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (σοσιαλιστικής διόρθωσης) των φτωχών και μεσαίων αγροτών, το ζήτημα της νίκης της διοργάνωσης των κολχόζ στο χωριό, στα χρόνια της πρώτης πιατιλέκτας² λύθηκε τελειωτικά και αγύριστα.

Να οργανώσει την αντίδραση στον ταξικό εχθρό και να εξασφαλίσει την επιτυχία στον αγώνα για τη μεγάλη παραγωγικότητα της κολλεχτιβιστικής παραγωγής στον τωρινό σταθμό, μπορεί μόνο η προλεταριακή μπολσεβίκικη καθοδήγηση του κολχόζ. Η τεχνική βάση της αγροτικής οικονομίας που σημαντικά αναπτύχθηκε και ανοικοδομήθηκε η συγκεντρωμένη ιδίως στα χέρια του προλεταριακού κράτους σαν τα σοβχόζ δημιουργεί ευχάριστες συνθήκες για τη λύση του προβλήματος αυτού.

Τα πρώτα χρόνια του πεντάχρονου, ήταν χρόνια σημαντικής αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων της αγροτικής οικονομίας προπαντός της σύγχρονης μηχανικής τεχνικής, χρόνια της μηχανοποίησης και τρακτοροποίησης των κολχόζ και των σοβχόζ.

(...)

Με την γενική αύξηση της θεμελειώδικης παραγωγικής βάσης της σοσιαλιστικής γεωργίας περισσότερον εντατικά αυξάνει το ποσοστό των γεωργικών μηχανών και βενζιναρότρων (τρακτέρ) στη γενική έκταση των κεφαλικών καταθέσεων. Αυτό αποτελεί τη χαρακτηριστική γραμμή του προτσές των της τεχνικής ανοικοδόμησης της αγροτικής οικονομίας στα χρόνια αυτά. Στο 1928 στη μερίδα των γεωργικών μηχανών και τρακτέρ αναλογούσαν το 18,5% κεφαλικών τοποθετήσεων, στο 1929 τα 28,2%, στο 1930 τα 25,2%, στο 1931 τα 31,3%.

(...)

Κοντά σ’ αυτά είναι χαρακτηριστικό να σημειωθεί πως το 1929 όλη η παραγωγή των γεωργικών μηχανών στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτελούσε 607 εκατομ. δολλάρια, στα 1932 αποτελεί αν κρίνουμε από τα δεδομένα της ασχολίας και των ημερομισθίων του κλάδου αυτού περί τα 110-120 εκατομ. δολλάρια δηλαδή πιο πολύ από δυο φορές λιγότερα της παραγωγής γεωργικών μηχανών στη Σοβιετική Ένωση το ίδιο έτος.

Η σύγχρονη μηχανική τεχνική που εισήχθηκε στο σοβιετικό χωριό στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου κατευθύνετο κατά βάση στα σοβχόζ, στους μηχανοτρακτορικούς σταθμούς, και στα κολχόζ όπου το προτσές της εξοικείωσης των μηχανών αυτών παρουσίασε κατά πολύ παραγωγικότερη φόρμα απ’ ό,τι μπορεί τούτο νάχει στην ατομική μικρή οικονομία. Έτσι η γενική ποσότητα των τρακτέρ που βρίσκετο στη διάθεση (χρήση) των κολχόζ ήτο ίση με 20 χιλιάδες στο 1928. Αυτά τα 20 χιλιάδες τρακτέρ ταυτόχρονα εξυπηρετούσαν συνολικά 45 χιλιάδες αγροτικές οικονομίες.

Στα 1932 η ποσότητα των τρακτέρ στα κολχόζ και στους σταθμούς των μηχανοτρακτέρ αυξήθηκε στις 85 χιλιάδες. Και αυτά τα 85 χιλιάδες τρακτέρ εξυπηρετούν πια μέχρι 6 εκατομ. αγροτικές οικονομίες, χάρη προπάντων στην οργάνωση των μηχανοτρακτορικών σταθμών. Με άλλες λέξεις αν το 1928 μόνο το 18% των αγροτικών οικονομιών χρησιμοποιούσαν το σύστημα των μηχανών της μηχανικής έλξης ήδη κατά το 1932 αυτό το σύστημα των μηχανών δια μέσου των μηχανοτρακτορικών σταθμών χρησιμοποιούσαν το 24,9% όλων των αγροτικών οικονομιών.

Η κοοπεράτσια των μέσων αγροτικής παραγωγής, για την οποία ο σ. Στάλιν έλεγε πως «η απλή συναρμογή των γεωργικών εργαλείων στους κόλπους των κολχόζ έδωσε τέτοιο αποτέλεσμα που οι πραχτικοί μας ούτε καν εφαντάσθησαν» επέτρεψε να αυξηθεί η ποσότητα των αγροτικών οικονομιών που χρησιμοποιούσαν ολοκληρωτική συλλογή μηχανών σε δύναμη ίππων από 287 χιλ. το 1928 ως τα 7,5 εκατομ. στο 1932.

Η βασική μορφή της γεωργίας στην περίοδο της γενικής κολλεχτιβοποίησης –24 εκατ. μικρών ή πολύ μικρών οικονομιών που δεν ήσαν εξασφαλισμένες με ολοκληρωτικό συμπλήρωμα μέσων παραγωγής– απότομα περιόρισε και την ποσότητά της - μέχρι 9,4 εκατ. στο 1932. Έτσι και το ειδικό της βάρος και τη σημασία της στην παραγωγή των βασικών κλάδων της αγροτικής οικονομίας. Κατά το 1932 στη μερίδα μεμονωμένου ατόμου αναλογεί 23,3% παραγωγής σιταριού, 15% παραγωγής βαμβακιού, 36% παραγωγής λινού, 15% παραγωγής ζαχαροκάλαμου.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση που συνδέει τον σοσιαλιστικό και τεχνικό εξοπλισμό της αγροτικής οικονομίας στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου επήλθε ριζική μεταβολή των βάσεων της τεχνικής της γεωργικής παραγωγής. Στο 1928 ακόμα περίπου το 1/10 της ανοιξιάτικης σποράς ξεσηκώνετο με το άροτρο. Το άροτρο, ένα από τα πιο πολύ διαδεδομένα εργαλεία της χτεσινής εποχής στη γεωργία, πέρασε τώρα στο παρελθόν. Τη θέση του κατέλαβε το όργωμα με τα τρακτέρ που σε τούτο τον χρόνο κιόλας αγκάλιασε έχταση τρεις φορές μεγαλύτερη απ’ τις σπορές του άροτρου στις αρχές του πρώτου πεντάχρονου. Στο 1928 η με τα χέρια σπορά έγινε στα 3/4 της έχτασης της ανοιξιάτικης γης. Στο τέλος της πιατιλέτκας η σπαρτική μηχανή έγινε το βασικό και αποφασιστικό εργαλείο. Το σπάρσιμο με χέρι εκδιώχθηκε απ’ τους αγρούς των χωρικών, η παρουσία δε και η εισαγωγή των τρακτορικών σπαρτικών μηχανών θα δώσει την δυνατότητα να σπαρθούν με τα τρακτέρ το 40% της ανοιξιάτικης σποράς το 1933. Το δρεπάνι και η θερίστρα ήταν τα κυριώτερα εργαλεία της συγκομιδής, της καλλιέργειας των σιτηρών για 44 εκατομ. εκτάρια στο 1928. Στο τέλος του πρώτου πεντάχρονου τα βασικά εργαλεία της συγκομιδής των καλλιεργουμένων σιτηρών είναι η θεριστική μηχανή με άλογα, η θεριστική μηχανή των τρακτέρ-κομπάιν. Με τον κόπανο και τις άλλες μορφές του με χέρια αλωνίσματος, στο 1928 αλωνίστηκε εσοδεία 40 εκατομ. εχτάρια. Στο τέλος του πρώτου πεντάχρονου τα κυριώτερο εργαλεία αλωνίσματος των σιτηρών είναι η μηχανική και τρακτορική αλωνιστική μηχανή κομπάιν.

Η αρχή του πρώτου πεντάχρονου δεν γνώρισε μηχανές για το μάζεμα των ταχτικών καλλιεργιών. Εδημιουργήσαμε τις μηχανές αυτές στο προτσές της ανοικοδόμησης της μεγάλης σοσιαλιστικής γεωργίας. Οι μηχανές μαζέματος λινού, ζαχαροκαλάμου, βαμβακιού, καναβιού, τσαϊού και άλλων τεχνικών καλλιεργιών παρουσιάζονται στο σύνολό τους σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης της σοβιετικής μηχανοπαραγωγής και της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης της αγροτικής οικονομίας σαν αποτέλεσμα της τεχνικής επανάστασης που γίνεται στη χώρα μας, στην αγροτική οικονομία.

Η εικόνα του τεχνικού εξοπλισμού της αγροτικής οικονομίας στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου ζωγραφίζεται μ’ όλη της την ακρίβεια από το γεγονός πως στο 1932 τα σοβχόζ και οι μηχανοτρακτορικοί σταθμοί, δηλαδή οι οικονομίες πούναι οργανωμένες πάνω τη βάση της μηχανοποιημένης μεγάλης σοσιαλιστικής γεωργίας, σπείρανε το καλοκαίρι τα 40% της ανοιξιάτικης σποράς και στην καμπάνια σποράς του 1933 πρέπει να σπείρουν τα 51,5% όλης της ανοιξιάτικης σποράς.

(...)

Οι επιτυχίες της αγροτικής οικονομίας στον τομέα της δημιουργίας νέας τεχνικής βάσης και στο δυνάμωμα της παραγωγής των σοβχόζ και κολχόζ σαν βάσης της γεωργίας στη Σοβ. Ένωση δεν συμπληρώθηκαν όμως με την αντίστοιχο άνοδο της εσοδείας και των εισπράξεων. Η μέση (είσπραξη) σύναξη των καλλιέργειας σιτηρών στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου ξεπέρασε το προπολεμικό επίπεδο της παραγωγής σταριού στη χώρα μας. Αφού ξεπεράσαμε το προπολεμικό επίπεδο της σύναξης σιτηρών, λύσαμε ταυτόχρονα το πρόβλημα της σοσιαλιστικής παραγωγής του σταριού.

Σημαντικά μεγάλες επιτυχίες κατορθώσαμε στην παραγωγή βαμβακιού. Η καθαρή είσπραξη του βαμβακιού το 1932 ήταν περισσότερη απ’ την προπολεμική κατά 63,5% και κατά τόσο του 1928, που τότε φτάσαμε τις ποσότητες της προπολεμικής συλλογής του βαμβακιού. Η συλλογική του λινού και κανναβιού στο 1932 ήταν πιότερη απ’ την του 1928 κατά 55%.

Μ’ όλα αυτά δεν κατορθώσαμε να φτάσουμε ακόμα τέτοιο επίπεδο παραγωγικότητας και εσοδείας, που πρέπει να ανταποκρίνεται στον τεχνικό εξοπλισμό της νέας σοσιαλιστικής γεωργίας.

Το πιο σπουδαίο ζήτημα για το μελλοντικό στερέωμα και ανάπτυξη της οικοδόμησης των κολχόζ είναι το ζήτημα για την εξύψωση της παραγωγικότητας της εργασίας στη γεωργία, για την εξύψωση της ευφορίας. Εδώ πρέπει τώρα να συγκεντρωθούν οι προσπάθειες των οργανωτών της σοσιαλιστικής αγροτικής οικονομίας, πιότερο μάλιστα γιατί εδώ κατευθύνονται οι επιθέσεις των κουλάκικων στοιχείων, οι προσπάθειες να ξετινάξουν από τα μέσα την παραγωγή των κολχόζ, να ανακόψουν την αύξηση της παραγωγικότητας της κολχόζνικης εργασίας και μ’ αυτά να κόψουν τις επιτυχίες της σοσιαλιστικής γεωργίας.

(...)

Τα χρόνια της πιατιλέτκας ήταν χρόνια της τεράστιας σε διάσταση οικοδόμησης των σοβχόζ. Στα χρόνια αυτά η σπαρτική έχταση των σοβχόζ αυξήθηκε από 17 εκατομμύρια του 1928 σε 135 εκατομμύρια στα 1932.

Στη μερίδα των σοβχόζ αναλογεί σχεδόν το μισό της αύξησης όλης της σπαρτικής έχτασης στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου. Τα σοβχόζ συνεκέντρωσαν στα χωριά τους τον τεράστιο τεχνικό οπλισμό. Τα τρακτέρ, τα κομπάιν, τα πολύπλοκα εργαλεία, η φόρα της νέας οικοδόμησης (οικονομικά κτίρια και η δημιουργία νέων για κατοικία κέντρων) μετεμόρφωσαν την όψη του σοβιετικού χωριού.

Το καθήκον που τέθηκε απ’ το κόμμα της δημιουργίας στο πρόσωπο των σοβχόζ της πρωτοπορείας της σοσιαλιστικής γεωργίας, εκπληρώθηκε. Αλλ’ ακριβώς στα σοβχόζ με ιδιαίτερη δύναμη εμφανίστηκε το ρήγμα ανάμεσα στη σύγχρονη μηχανική βάση και την αγροτεχνική της μεγάλης παραγωγής. Εμφανίστηκε μάλιστα η «θεωρία» ότι η σύγχρονη μεγάλη οικονομία (επιχείρηση) δεν μπορεί να εξασφαλίσει την χρησιμοποίηση του απαραιτήτου συνόλου των αγροτεχνικών μέτρων και πρέπει να βαδίσει το δρόμο του απλοποιημένου συστήματος της αγροτικής παραγωγής. Όλη την βλάβη της θεωρίας αυτής και προπαντός την πραχτική πραγματοποίησή της, την είδαμε εφέτος στους αγρούς των σοβχόζ όταν το βλάστεμα των ζιζανίων λόγω της κακής κατεργασίας της γης ήταν εξαιρετικά μεγάλο.

Κομπάιν και ζιζάνια δεν συμβιβάζονται, όχι μόνον γιατί δείχνουν δυο διαφορετικούς τύπους παραγωγής, αλλά και τεχνικώς, γιατί το κομπάιν και η μηχανική καλαμποκιού και γενικά η σύγχρονη τρακτορική θεριστική μηχανή δεν μπορεί να λειτουργεί σε αγρό που είνε στουμπωμένος από ζιζάνια. Η εξάλειψη των ζιζανίων, η επιμελής προσεχτική καλλιέργεια των τεχνικών καλλιεργειών, ο αγώνας για την ποιότητα του οργώματος (και γι’ αυτό ο αγώνας για την ανώτερη ποιοτική επισκευή και διαφύλαξη των τρακτέρ και μηχανών) είνε τα βασικά καθήκοντα των σοβχόζ στον πρώτο χρόνο κιόλας του δεύτερου πεντάχρονου.

Να γίνουν πρότυπα της μεγάλης σοσιαλιστικής παραγωγής, εστίες και φυτώρια της νέας εξέχουσας σοσιαλιστικής επιστήμης της γεωργίας – να η ουσία των καθηκόντων των σοβχόζ στο δεύτερο πεντάχρονο. Και δεν υπάρχει τιμητικώτερο καθήκον απ’ αυτό.

(...)

Η σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της αγροτικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης στα χρόνια του πρώτου πεντάχρονου παρουσίασε πρωτοφανή ορμή, έδειξε σ’ όλο τον κόσμο πως μόνο κάτω απ’ την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, υπό τις συνθήκες της προλεταριακής δικτατορίας, μπορεί να εξασφαλισθεί η πραγματική και εκουσία μετάβαση εκατομμυρίων μικρών και πολύ μικρών αγροτικών οικονομιών πάνω στα βάση της μεγάλης σοσιαλιστικής παραγωγής. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης ήταν ιστορία του βαθέματος των αντιθέσεων μεταξύ της πόλης και του χωριού, της παρότρυνσης των διαφόρων μορφών της βίαιης, αρπαχτικής εκμετάλλευσης των βασικών μαζών του χωριού.

Μόνο το προλεταριάτο χάραξε στη σημαία του το καθήκον της τελειωτικής εξάλειψης των τάξεων, το καθήκον της εξάλειψης της αιώνιας καθυστέρησης του χωριού.

Το πεντάχρονο, που αποτέλειωσε το χτίσιμο των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας της χώρας μας, το πεντάχρονο της εκβιομηχάνησης της Σοβ. Ένωσης θα μπει στην ιστορία της ανθρωπότητας σαν πεντάχρονο παγκόσμιας ιστορικής σημασίας. Η προλεταριακή επανάσταση στο πεντάχρονο αυτό έλυσε το πιο δύσκολό της ζήτημα – τη στροφή εκατομμυρίων μαζών μικροϊδιοχτητών στο σοσιαλιστικό δρόμο, δημιούργησε το οικοδόμημα κολχόζ στο χωριό, νέες για την ανθρωπότητα σοσιαλιστικές μορφές γεωργικής παραγωγής.