Ενόψει επικύρωσης του «ευρωσυντάγματος» οι βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) δεν έδειξαν ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση στην ανάγκη αντικειμενικής ενημέρωσης του ελληνικού λαού για αυτή τη νέα Συνθήκη της ΕΕ. Πήραν, όμως, πρωτοβουλίες (σε αγαστή συμφωνία κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) για την κατευθυνόμενη ενημέρωση της μαθητικής νεολαίας, στη γραμμή ότι η ΕΕ είναι η μοναδική προοπτική για τη χώρα. Με εντολή του Υπουργείου Παιδείας προωθήθηκαν σχετικές προπαγανδιστικές εκδηλώσεις «πλύσης εγκεφάλου», με τον αθώο τίτλο «Ανοιξη της Ευρώπης 2005», για να φέρουν «τα παιδιά κοντά στο Ευρωσύνταγμα», όπως δηλώνεται απροκάλυπτα στη σχετική εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Μάλιστα προτείνεται στους εκπαιδευτικούς να ζητήσουν από τα παιδιά, σε ένα είδος «εκπαιδευτικού παιχνιδιού», να αρχίσουν να πετούν μια-μια τις βασικές ελευθερίες και δικαιώματα, για να σώσουν το «αερόστατο» της ΕΕ που χάνει ύψος! Να από πού ξεκινά η λογική του «ευρω-μονόδρομου», η καθυπόταξη της αμφισβήτησης και σε τελική φάση η χειραγώγηση της συνείδησης! Από τα σχολικά έδρανα! Αυτή είναι η περίφημη «δημοκρατία» τους! Η αστική δημοκρατία και η δήθεν «ακομμάτιστη» εκπαίδευση που προσπαθεί να «τσιμεντάρει» από πολύ μικρή ηλικία τα ιδεολογήματα στα οποία θα στηρίζεται τα επόμενα χρόνια η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου. «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», πριν μερικές δεκαετίες, «κοινό ευρωπαϊκό μέλλον και προοπτική» σήμερα!

Βέβαια κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει πως η εμπέδωση του μύθου της «Κοινής Ευρώπης» δουλεύεται και στις μεγαλύτερες ηλικίες, μέσα από τα ΜΜΕ, αλλά και τις θέσεις που προβάλλουν τα φιλοευρωενωσιακά κόμματα και παράγοντες. Αυτοί οι «κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες» του σήμερα, όπως και οι προκάτοχοί τους, βρίσκονται στην υπηρεσία του συστήματος, αλλά μπορεί να μη φοράνε ράσα και ακόμη να εμφανίζονται και ως υπέρμαχοι του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας. Την ίδια ώρα όμως δεν παύουν να λειτουργούν ως «ψάλτες» και «λιβανιστές» του «ευρωμονόδρομου», της στρατηγικής αυτής επιλογής της αστικής τάξης της χώρας μας, ενώ σπέρνουν και αυταπάτες πως μπορούν τάχα να τον «ράνουν με ρόδα», όπως π.χ. να φτιάξουν ένα άλλο φιλολαϊκό, δημοκρατικό και κοινωνικό «ευρωσύνταγμα».

Αλήθεια, γιατί τους χρειάστηκε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ Συνθήκη της ΕΕ, που μάλιστα τη βάφτισαν και «ευρωσύνταγμα»;

Το λεγόμενο «ευρωσύνταγμα» ενσωματώνει όλες τις έως τώρα αντιδραστικές συνθήκες διαμόρφωσης, εξέλιξης και διεύρυνσης της ΕΕ, με στόχο να εξοπλισθεί με μηχανισμούς που θα προωθούν αποτελεσματικότερα τους ενιαίους στόχους οικονομικής πολιτικής προς όφελος των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων. Είναι χαρακτηριστικό πως ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ χαρακτηριστικό του «ευρωσυντάγματος» είναι ότι επαναβεβαιώνεται με συνεχείς, ποικίλες και επίμονες αναφορές σε διάφορα άρθρα (ιδίως άρθρα Ι-3, Ι-4) ότι θεμέλιο της ΕΕ είναι η ελευθερία του κεφαλαίου, η ελεύθερη αγορά, δηλαδή η διαμόρφωση ευνοϊκότερων προϋποθέσεων για τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και τη μεγέθυνση των ευρωενωσιακών επιχειρήσεων. Επίσης επαναβεβαιώνεται και κατοχυρώνεται όλη η πολιτική που σχετίζεται με την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ). Επιβεβαιώνονται οι στόχοι αντιλαϊκής ανατροπής στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξήλωμα των κοινωνικών κατακτήσεων.

Με το «ευρωσύνταγμα» πραγματοποιείται νέα εκχώρηση δικαιωμάτων εθνοκρατικής πολιτικής προς τα κέντρα της ΕΕ. Ιδιαίτερα αυτό γίνεται με την ισχυροποίηση της θεσμικής οντότητας της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ιθαγένειας (άρθρα Ι-6, Ι-7, Ι-8). Με τις ρυθμίσεις αυτές, διεθνείς συμφωνίες, όπως π.χ. η συμφωνία έκδοσης μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ, δε θα κυρώνονται από τα εθνικά Κοινοβούλια. Σύμφωνα με το άρθρο I-6 «το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα όργανα της Ενωσης στο πλαίσιο της άσκησης των αρμοδιοτήτων που της απονέμονται υπερισχύουν του δικαίου των κρατών μελών».

Το «ευρωσύνταγμα» ενισχύει ακόμη παραπέρα, και θεσμικά, το ρόλο των ισχυρών κρατών. Αυτό γίνεται με την επέκταση της εφαρμογής της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη αποφάσεων. Βήματα σε αυτή την κατεύθυνση είχαν γίνει και πρωτύτερα, ιδίως με τη Συνθήκη της Νίκαιας. Ανεξάρτητα από τις έως τώρα διαφωνίες, που εκφράζουν το συσχετισμό δυνάμεων και τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, τελικά όλα τα κράτη-μέλη συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί κερδισμένη σε εξουσία και οικονομικά συμφέροντα είναι η αστική τάξη του καθενός από αυτά. Σε αυτές τις συνθήκες τα εθνικά αστικά κράτη εκχωρούν ορισμένα κυριαρχικά δικαιώματά τους στα διακρατικά όργανα της ΕΕ, με στόχο να ενισχυθούν οι μηχανισμοί οικονομικής κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας τους απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ λοιπόν για σχέδιο ενίσχυσης των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, ένταση της εκμετάλλευσης και καταλήστευσης των εργαζομένων. Ο όρος «σύνταγμα» χρησιμοποιείται για να γίνει πιο εύπεπτη αυτή η Συνθήκη, να θεωρηθεί ως κατοχύρωση ελευθεριών και δικαιωμάτων (παραπέμποντας στο σχετικό ρόλο των εθνικών συνταγμάτων σε σχέση με την κατάσταση στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες).

Ιδιαίτερα οι «ευρωλάγνοι» παντός αποχρώσεως, επιδιώκουν να πείσουν ότι μια πραγματική Συνταγματική Πολιτική Ενοποίηση θα αποτελέσει την κατοχύρωση της «Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας» προς όφελος των λαών έναντι των «γραφειοκρατών» της Ενωσης.

1. Ο ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, Η ΚΟΙΝΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑΣ ΤΗΣ ΕΕ

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ εδώ και χρόνια υποστηρίζουν πως είναι θετικό που η ΕΕ θα αποκτήσει «Κοινή εξωτερική πολιτική», που θα γίνει ένας σημαντικός και παγκόσμιος «παίκτης» στη διεθνή διπλωματική «σκακιέρα». Και πράγματι με το λεγόμενο «ευρωσύνταγμα» ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΒΗΜΑΤΑ στην κατεύθυνση της κοινής ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής, με την καθιέρωση του θεσμού του υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ. Οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, συνεπείς με αυτή την κατεύθυνση, ολοκληρώνουν την Κοινή εξωτερική πολιτική με αυτήν της Κοινής Αμυνας. Λένε λοιπόν πως για να προωθηθεί αυτή η κοινή εξωτερική πολιτική πρέπει να υπάρχει και η λεγόμενη κοινή πολιτική άμυνας, δηλαδή η σχετικά αυτοτελής και ενιαία στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, η ίδρυση ευρωστρατού, η στρατιωτική εμπλοκή της ΕΕ σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, αλλά και μέσα στα κράτη-μέλη, όπου κρίνονται τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ είναι αναπόσπαστο στοιχείο της μεγαλύτερης ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης των λαών. Εγκαινιάζει νέα κούρσα εξοπλισμών, με στόχο την αναβάθμιση της ΕΕ μέσα στο NATO. Περιγράφεται στο άρθρο Ι-41, όπου αναφέρει τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας για την ανάπτυξη εξοπλιστικών, αμυντικών δυνατοτήτων και έρευνας που θα ενισχύει τη βιομηχανική και τεχνολογική βάση του αμυντικού τομέα. Είναι φανερό πως το συγκεκριμένο άρθρο προδιαγράφει μια νέα «κούρσα» αύξησης των εξοπλισμών, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Στο ίδιο άρθρο υπάρχει ρητή αναφορά στην ανάγκη στρατιωτικής δράσης, όπως και σε στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων της ΕΕ. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται προσπάθεια να νομιμοποιηθούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί.

Επίσης στο άρθρο Ι-43 διατυπώνεται η προσχώρηση στο λεγόμενο δόγμα του προληπτικού πολέμου, καθώς αναφέρεται σε κινητοποίηση ακόμη και στρατιωτικών μέσων για την πρόληψη «τρομοκρατικής» απειλής. Και εδώ περικλείεται ο υπαρκτός κίνδυνος της εμπλοκής της χώρας μας σε επιχειρήσεις επέμβασης στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία, στην Αφρική, όπου επιτάσσει το συμφέρον των ευρωπαϊκών μονοπωλίων! Επιπλέον, στο ίδιο άρθρο δίνεται η δυνατότητα ακόμη και για χρήση στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ για την καταπολέμηση, τάχα, της τρομοκρατίας. Το άρθρο αυτό προβλέπει τη στρατιωτική επέμβαση της ΕΕ σε κράτος-μέλος με σκοπό την «πρόληψη τρομοκρατικής απειλής» ή για την «προστασία των δημοκρατικών θεσμών» ή μετά από «αίτημα των πολιτικών αρχών ενός κράτους, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».

Οταν γνωρίζουμε τι εννοούν ή πώς μπορούν να ερμηνευτούν οι όροι «τρομοκρατία» και «προστασία των δημοκρατικών θεσμών», είναι φανερό ότι το άρθρο Ι-43 μπορεί να στραφεί εναντίον των λαϊκών κινημάτων, αν αυτά αμφισβητήσουν, απειλήσουν, ενοχλήσουν την εξουσία του κεφαλαίου.

2. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ - ΕΓΓΥΗΤΗ»

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στην προπαγάνδα υποστήριξης του «ευρωμονόδρομου» και για να καταστείλουν κάθε φωνή αμφισβήτησης, ταχυδακτυλουργικά και όποτε κρίνουν σκόπιμο, ανασύρουν τον «εξ Ανατολάς» κίνδυνο και συχνά υποστηρίζουν πως η «ευρωπαϊκή προοπτική», τόσο της Ελλάδας, όσο και της Τουρκίας, αποτελεί εγγύηση για την ειρηνική διευθέτηση των μεταξύ τους διαφορών. Να θυμίσουμε απλώς ότι το ίδιο επιχείρημα λεγόταν στο παρελθόν για το ΝΑΤΟ. Ομως αυτή η «ευρωατλαντική» ένταξη της χώρας κάθε άλλο παρά γλίτωσε στο παρελθόν τον ελληνικό λαό από προβλήματα, όπως ήταν η τραγωδία της Κύπρου ή αυτή των Ιμίων. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς. Αυτή η εμπλοκή των αμερικανονατοϊκών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, δημιουργεί τις βάσεις για τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, την ευρωδιχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και τη συνολικότερη αστάθεια στα Βαλκάνια. Με ευθύνη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ τα Βαλκανικά κράτη έχουν μετατραπεί σε «μαύρη τρύπα» της Ευρώπης, μήτρα προτεκτοράτων που δουλεύουν για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής. Η προσπάθεια των κομμάτων του δικομματισμού να υποδαυλίζουν κάθε φορά το φόβο για να πείσουν πως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελούν «εγγύηση», έχει στόχο τη χειραγώγηση των συνειδήσεων των λαϊκών μαζών. Να θυμίσουμε πως η μόνη φορά που ενεργοποιήθηκε το άρθρο 5 της ιδρυτικής διακήρυξης του ΝΑΤΟ, μετά βέβαια από αίτημα των ΗΠΑ (και την ενεργή υποστήριξη των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της ΕΕ), ήταν για την εμπλοκή όλων των μελών στο λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μετά την επίθεση στους «δίδυμους πύργους» της Νέας Υόρκης, το 2001.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ, στο προεκλογικό «κυβερνητικό πρόγραμμά» της, έμμεσα αναγνώριζε πως το σχέδιο «ευρωσυντάγματος» δεν μπορεί να αποτελέσει «εγγύηση» και σημείωνε πως: «Μια ισχυρή και αξιόπιστη Eυρωπαϊκή Πολιτική Aσφάλειας και Αμυνας αποτελεί βασική προτεραιότητα της ευρωπαϊκής μας πολιτικής. H συμπερίληψη μιας ουσιαστικής ρήτρας αλληλεγγύης και αμοιβαίας συνδρομής στο Eυρωπαϊκό Σύνταγμα θα ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και άμυνας»[1]. Οπως γνωρίζουμε, η «ρήτρα αλληλεγγύης» δεν άλλαξε, δεν έγινε πιο «ουσιαστική», όπως ζητούσε η ΝΔ. Αν και να άλλαζε, δε θα ωφελούσε σε τίποτα τα λαϊκά συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα.

Η όποια εμπλοκή της ΕΕ στα ζητήματα των εξωτερικών υποθέσεων της Ελλάδας, των αποκαλούμενων και «εθνικών ζητημάτων», όπως έδειξε και η ανάλογη πρόσφατη εμπειρία για την Κύπρο με το σχέδιο Ανάν, κινείται στην κατεύθυνση της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, της διευκόλυνσης των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων και σε καμία περίπτωση δε συνδέεται με την ασφάλεια των λαών, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού.

Μπορεί άραγε κανείς να κοιμάται ήσυχος, όταν συνειδητοποιεί πως, στο όνομα της «κοινής ευρωπαϊκής προοπτικής», διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπορούν να εμπλακούν και να άρουν προς όφελός τους εκείνα ή τα άλλα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ποτάμια αίματος από το λαό μας;

3. Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝ

Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη στάση που κρατά ο ΣΥΝ στα παραπάνω ζητήματα. Ποιό ήταν το επίκεντρο της κριτικής του ΣΥΝ, πριν τη διαμόρφωση και εκκίνηση της διαδικασίας του «ευρωσυντάγματος»; Η ελλιπής πολιτική βούληση για την προώθηση της «πολιτικής ενοποίησης», που άφηνε ανοικτό τον «κίνδυνο» η ΕΕ να μετακυλήσει και πάλι σε μια «απλή οικονομική ένωση», αν δε διαμόρφωνε μια Κοινή εξωτερική πολιτική και Κοινή Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ), ώστε να «αυτονομηθεί» από τις ΗΠΑ[2]. Παράλληλα διανθίζει τη θέση για «αυτονόμηση» της ΕΕ από τις ΗΠΑ με την εξωπραγματική θέση για φιλειρηνική πολιτική εκ μέρους της Ενωσης.

Είναι χαρακτηριστικός ο ισχυρισμός αρμοδίου στέλεχους του: «Η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα. Μια άμυνα όμως απαλλαγμένη από στρατιωτικούς επεμβατισμούς. Μια άμυνα πυλώνα σταθερότητας και ειρήνης»[3]. Και την ίδια ώρα που στηρίζει την Κοινή εξωτερική πολιτική και Κοινή Πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ, θεωρώντας πως αυτή είναι κάτι το αναγκαίο και θετικό για τους λαούς, στη συνέχεια δηλώνει ότι είναι ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ!!! Αν δει μάλιστα κανείς την κριτική που ασκεί ο ΣΥΝ στο λεγόμενο «ευρωσύνταγμα», τότε θα προσέξει πως αυτή εστιάζεται κυρίως στο ότι δε γίνεται ο «απογαλακτισμός» της ΕΕ από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Ετσι διαβάζουμε πως - σύμφωνα με το ΣΥΝ - το «ευρωσύνταγμα»: «Δεν αποκηρύσσει τον πόλεμο ως μέσο επίλυσης των διεθνών διαφορών και εμπλέκει την εξωτερική και αμυντική πολιτική στα δεσμά του ΝΑΤΟ, ενισχύοντας τον Ατλαντικό προσανατολισμό της ΕΕ»[4].

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά: Είναι δυνατόν να υπάρξει ΚΕΠΠΑ μιας διακρατικής ένωσης, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα και πρώτα απ’ όλα τα στρατιωτικά για την επιβολή της; Είναι φανερό πως όχι! Εδώ ο ΣΥΝ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προσπαθεί να σπείρει αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ, που δήθεν μπορεί ν’ αλλάξει αν αναλάβουν την πλειοψηφία οι «ειρηνιστές», οι «κεντροαριστεροί», αδιαφορώντας για το ποια είναι η κοινωνικό-οικονομική βάση συγκρότησης της ΕΕ. Αυτή η «αερόστατη» προσέγγιση του είναι παραπλανητική. Γιατί:

Πρώτον, τις είδαμε και τις «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις (π.χ. στη Γαλλία τον Ζοσπέν - ΓΚΚ, στην Ιταλία τον Αμάτο - Κόμματος Ιταλών Κομμουνιστών) και λοιπούς «ειρηνιστές» και «οικολόγους» (στη Γερμανία του Σρέντερ και του οικολόγου Φίσερ) στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, όπου είχαν ενεργό ρόλο!

Δεύτερον, γίνεται προσπάθεια να ξεχάσουμε αυτό για το οποίο υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα της σύγχρονης ιστορίας, που δείχνουν πως η πολιτική θέση μιας χώρας ή μιας ένωσης χωρών στηρίζεται όχι μόνον στην οικονομική της ισχύ, αλλά και στα στρατιωτικά μέσα που διαθέτει. Να ξεχάσουμε πως η πολιτική συνεχίζεται και με στρατιωτικά μέσα, ακόμη και με τον πόλεμο. Ο Λένιν, και προηγουμένως ο Κλαούζεβιτς, πολύ χαρακτηριστικά έχει γράψει πως «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα (με βίαια) μέσα (…). Με το δίκιο τους οι μαρξιστές θεωρούσαν πάντα αυτή τη θέση θεωρητικό βάθρο…»[5]. Κι όμως, ενώ βλέπουμε πως η ΕΕ δεν παραβλέπει καθόλου τη συγκεκριμένη θέση, οι «νεοαριστεροί» του ΣΥΝ, παρά τη λεγόμενη «αριστερή στροφή» τους, επιμένουν να αγνοούν τα αυτονόητα! Δε βλέπουν ή δε θέλουν να δουν πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η ΕΕ, είναι σύμφυτες με τους ανταγωνισμούς, με τους πολέμους και γι’ αυτό προσπαθούν να λάβουν τα μέτρα τους. Δεν καταλαβαίνουν ή δείχνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι όταν στηρίζουν μόνο την μια πλευρά του «νομίσματος» (ΚΕΠΠΑ), στην πράξη «βάζουν πλάτη» για να προωθηθεί συνολικά το συγκεκριμένο «νόμισμα». Δηλαδή και η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Η νέα ευρωσυνθήκη, η αυτοαποκαλούμενη ως «ευρωσύνταγμα», είναι κατηγορηματική σε ότι αφορά τη σχέση της ΚΕΠΠΑ με τη χρήση των στρατιωτικών μέσων: «Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Εξασφαλίζει επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα» (άρθρο Ι-4Ι).

Αλλωστε η στρατιωτικοποίηση των καπιταλιστικών κρατών και της οικονομίας τους είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής μας. Η «πάλη κατά της τρομοκρατίας» αφαίρεσε τα όποια προσχήματα.

Τα παραπάνω μαρτυρούν πως και στο συγκεκριμένο ζήτημα ο ΣΥΝ προσπαθεί να πατήσει για άλλη μια φορά «σε δύο βάρκες», ελπίζοντας «να ψαρέψει στα θολά νερά» που ο ίδιος δημιουργεί.

4. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΕ ΩΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Ας πάμε όμως και στο δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιεί και ο ΣΥΝ, σχετικά με τη δυνατότητα η ΕΕ να γίνει «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ. Ισχυρίζεται ένα τμήμα των ευρωυποστηρικτών: Μα καλά, γιατί το ΚΚΕ είναι ενάντια σε μια ενωμένη και πιο ισχυρή ΕΕ; Είναι ευχαριστημένο που υπάρχει η παντοκρατορία των ΗΠΑ στο κόσμο; Γιατί είναι αντίθετο στην Κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ, αφού στις διακηρύξεις του είναι ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Γιατί στην πράξη δε στηρίζει την ύπαρξη ενός «αντίπαλου δέους» που μπορεί να ισχυροποιηθεί με την υιοθέτηση ενός καλού «ευρωσυντάγματος», ικανού να εξασφαλίσει και την Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική Αμυνας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ; Ή έστω ενός άλλου «καλού ευρωσυντάγματος», όπως λέει ο ΣΥΝ.

Αλλά ποιά είναι αυτή η ΕΕ που τα κόμματα της ευρω-λαγνείας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ) ζητούσαν και ζητούν να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ;

Να θυμίσουμε ότι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, όπως η Γερμανία, άρχισαν το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας με μισθοφόρους, οπλισμό και χρήμα! Μετά ήρθαν οι ΗΠΑ. Η Γαλλία βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα της Αφρικής σηκώσεις! Πίσω από τις σφαγές εκατομμυρίων Αφρικανών, η Γαλλία είναι από τη μια μεριά και οι ΗΠΑ από την άλλη. Ολα αυτά τα κράτη βρίσκονται στο μέτωπο δήθεν κατά της «τρομοκρατίας»! Δηλαδή χρησιμοποιούν αυτό το πρόσχημα γιατί τους βολεύει, προκειμένου να ενισχύσουν την εξουσία τους στρέφουν τους κατασκοπευτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς τους ενάντια στα εργατικά και λαϊκά κινήματα.

Επίσης, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχνά πως η ΕΕ αγνόησε τον ΟΗΕ στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας! Ναι, υπήρξε μια διαπάλη με τις ΗΠΑ στο ζήτημα της επέμβασης στο Ιράκ: έμπαινε ζήτημα να δώσει ο ΟΗΕ άδεια για την επέμβαση. Δηλαδή αν ο πόλεμος κατά του Ιράκ είχε τη «βούλα» του ΟΗΕ, θα ήταν δίκαιος; Και βέβαια όχι! Βλέπουμε πως θέλουν τον ΟΗΕ, ως δούρειο ίππο στο πλιάτσικο κατά του Ιράκ! Οι εξελίξεις της τελευταίας 15ετίας έφεραν αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων στον ΟΗΕ προς αντιδραστική κατεύθυνση, αλλά δεν τον απάλλαξε από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Να θυμίσουμε ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής σε πρόσφατη επίσκεψή του στα Βαλκανικά κράτη δήλωσε ότι το Κόσοβο δεν μπορεί να επιστρέψει στην κατάσταση που υπήρχε πριν το 1999, δηλαδή στη σύνθεση της Σερβίας. Η θέση αυτή ανοίγει το δρόμο για μια μελλοντική εξέλιξη αλυσιδωτής αλλαγής συνόρων, ενός «ντόμινο» με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής. Αυτές οι θέσεις, το λιγότερο αποδεικνύουν ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι εγκλωβισμένος στη λογική των συμβιβαστικών λύσεων, υπό το βάρος των διαφορετικών συμφερόντων των ισχυρών συμμάχων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα των ΗΠΑ.

Είναι επίσης πολύ χαρακτηριστικό και καθόλου τυχαίο ότι η ΕΕ ήδη έχει θέσει ζήτημα για τον εξοπλισμό της ΛΔ της Κορέας, ενώ επιμένει στις σχέσεις της με τους «αντιφρονούντες» στην Κούβα. Οπως είναι γνωστό, τον Ιούνη 2003, επί ελληνικής προεδρίας, η ΕΕ είχε λάβει μέτρα «διπλωματικών κυρώσεων» σε βάρος της Κούβας, ενώ λίγο νωρίτερα πρεσβευτές των χωρών της ΕΕ συμμετείχαν σε σύσκεψη στην πρεσβεία των ΗΠΑ, μαζί με «αντιφρονούντες» για την ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Το γεγονός το είχε καταγγείλει η κυβέρνηση της Κούβας. Τελευταία έγινε προσπάθεια για «αναθέρμανση» των σχέσεων της ΕΕ με την Κούβα, αλλά τονίστηκε πως η ΕΕ δε θα παραιτηθεί από το «διάλογο» με τους λεγόμενους «αντιφρονούντες». Με τη στάση αυτή η «ειρηνόφιλη» ΕΕ, που βάζει ζήτημα «μετάβασης της Κούβας στη δημοκρατία», αλλά κι ο μεγάλος της θαυμαστής στην Ελλάδα ο ΣΥΝ (που έχει παρόμοιες θέσεις) δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αλείφουν με βούτυρο το ψωμί των ΗΠΑ.

Αυτά τα συγκεκριμένα παραδείγματα δείχνουν το ρόλο που παίζει η ΕΕ και στα διεθνή ζητήματα, που έχουν άμεση σχέση με την κοινωνικό-οικονομική βάση της συγκρότησής της. Δηλαδή, ότι αυτή είναι ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, μία ιμπεριαλιστική ένωση. Με τις ΗΠΑ διαφωνούν και ανταγωνίζονται για το αν θα έχουν το πάνω χέρι τα ευρωπαϊκά ή τα αμερικανικά μονοπώλια στην παγκόσμια αγορά. Είναι και οι δύο ληστές. Στρέφονται με την πολιτική τους κατά των λαών τους και των άλλων λαών. Δε διαφωνούν στο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Πηγαίνουν μαζί όταν τους συμφέρει! Πηγαίνουν χώρια, όταν τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά. Διαφώνησε η ΕΕ με τις ΗΠΑ για τον πόλεμο στο Ιράκ, επειδή θίγονταν δικά της συμφέροντα και όχι επειδή πόνεσε για τα συμφέροντα του λαού του Ιράκ.

Βέβαια, ο πόλεμος του Ιράκ ανέδειξε πιο έντονα και τις αντιθέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών. Η νέα ευρωπαϊκή συνθήκη δεν μπορεί να την απαλλάξει από αυτές. Εϊναι μια άλλη όψη των γενικότερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων με τις ΗΠΑ.

Είναι γεγονός ότι ορισμένα από τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη (Γαλλία, Γερμανία) της Ευρώπης επιδιώκουν ν’ αναβαθμίσουν τη θέση και το ρόλο τους στην ευρωατλαντική συμμαχία, περιορίζοντας τον ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ. Αλλα πάλι (π.χ. η Πολωνία) βλέπουν να ισχυροποιούνται μέσα από μια ευθυγραμμισμένη στήριξη των ΗΠΑ.

Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αμβλύνονται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα οι αντιθέσεις των κρατών-μελών της ΕΕ, ποιό θα είναι το αποτέλεσμα; Και αν ακόμα η ΕΕ εν μέρει αυτονομηθεί από το ΝΑΤΟ, μήπως θα καταργήσει την αντεργατική πολιτική της; Μήπως θα παραιτηθεί από τον ανταγωνισμό για τη διανομή των αγορών, των δρόμων του πετρελαίου, για τις ζώνες επιρροής; Στην καλύτερη γι’ αυτήν περίπτωση θα αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι χειραφέτηση από τον ιμπεριαλισμό, αλλά αναδιάταξη στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος στηριγμένη στην εκμετάλλευση των εγχώριων και εξωτερικών εργατικών δυνάμεων.

Επομένως, ποιός είναι σήμερα το αντίπαλο δέος; Το αντίπαλο δέος, η κινητήρια δύναμη των θετικών ανατροπών υπέρ της ειρήνης και της ευημερίας είναι οι λαοί, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, πριν απ’ όλα στο εσωτερικό του κάθε κράτους-μέλους και βεβαίως με τον ευρωπαϊκό συντονισμό της πάλης.

Απαιτείται οργάνωση και σωστός πολιτικός προσανατολισμός. Για να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες των λαών, χρειάζεται να βάλουν στόχο την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.

Οι λαοί μπορούν να σταματήσουν τους άδικους πολέμους, μετατρέποντάς τους σε πάλη για την εξουσία. Οι λαοί δεν μπορεί να σταματήσουν τους πολέμους, αν δεν κατακτήσουν μια λαϊκή εξουσία, που για μας τους κομμουνιστές είναι η σοσιαλιστική, που θα κοινωνικοποιήσει τα βασικά μέσα παραγωγής, θα σχεδιάσει την οικονομία, θα δώσει στους εργαζόμενους δικαιώματα ευρύτερου ελέγχου, θα έχει αμοιβαίες και επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη. Μόνο τότε μπορεί να εξυπηρετούνται πλήρως οι λαϊκές ανάγκες, και η θέληση του λαού για ειρήνη, φιλία και καλή γειτονία μπορεί να εκφράζεται και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων μεταξύ των κρατών.

Από το χώρο του ΠΑΣΟΚ προβάλλεται η άποψη ότι το συγκεκριμένο «Ευρωσύνταγμα» κατοχυρώνει τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η ισχύουσα Συνθήκη της Νίκαιας. Και από αυτή την άποψη, είναι μια κατάκτηση, έστω και αν υπάρχουν σημεία προς διόρθωση.

Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε πως στο τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στο «στρογγυλό τραπέζι» για το «ευρωσύνταγμα», ο κύριος εισηγητής και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Στ. Λαμπρινίδης δήλωσε τα εξής:

«Μια σειρά από άρθρα του νέου ευρωσυντάγματος, που αποτελούν παγκόσμια πρωτοπορία στους τομείς της κοινωνικής ευαισθησίας και δημοκρατίας, δεν προέκυψαν τυχαία. Τα προώθησε, τα διαπραγματεύτηκε και τα πέτυχε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ελληνική προεδρία του 2003 μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, σε πείσμα πολλών συντηρητικών αντιδράσεων. Το Σύνταγμα θέτει ως ρητό στόχο της Ενωσης τη δημιουργία «μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς» με σκοπό την πλήρη απασχόληση και κοινωνική πρόοδο. Αντίθετα, η Συνθήκη της Νίκαιας με την οποία λειτουργούσε σήμερα, προωθεί ως θέσφατο την «ανοικτή οικονομία της αγοράς». Το Σύνταγμα ορίζει ότι οι πολιτικές της Ενωσης, επί οποιουδήποτε ανεξαιρέτως θέματος, πρέπει να προωθούν τους θεμελιώδεις στόχους για υψηλό επίπεδο απασχόλησης, για διασφάλιση της κοινωνικής προστασίας, για επίτευξη υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και για προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος. 1.000.000 πολίτες από διάφορα κράτη μέλη αποκτούν το δικαίωμα να υποχρεώνουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να νομοθετεί για θέματα που τους απασχολούν. Αποκτά έτσι, για πρώτη φορά, ο ευρωπαίος πολίτης πραγματική δύναμη. Η Ενωση δεσμεύεται να προωθεί την πολιτιστική και γλωσσική πολυμορφία. Στον εξωτερικό τομέα η Ενωση θέτει ως στόχους την προώθηση της ειρήνης, την εξάλειψη της φτώχιας και το σεβασμό στις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Ο κ. Λαμπρινίδης, τέλος, επιχείρησε ν’ αντικρούσει την κριτική που ασκούν ορισμένες πολιτικές δυνάμεις στο ευρωσύνταγμα, στο όνομα της κοινωνικής ευαισθησίας:

«Το νέο Σύνταγμα, φυσικά δεν είναι τέλειο. Αλλά υπερτερεί σε όλους τους τομείς της Συνθήκης της Νίκαιας, υπό την οποία λειτουργούμε και θα υποχρεωθούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε, αν το Σύνταγμα απορριφθεί. Οσοι λοιπόν ασκούν κριτική στη βάση κοινωνικών ευαισθησιών, οφείλουν να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους πώς οι υπάρχουσες Συνθήκες προστατεύουν καλύτερα τις κοινωνικές κατακτήσεις των πολιτών από το νέο ευρωσύνταγμα που τους ζητούν με τόση ευκολία να απορρίψουν»[6].

Η πραγματικότητα, όμως, διαψεύδει!

Η νέα ευρωσυνθήκη επικυρώνει την άρση των εργατικών κατακτήσεων που δρομολόγησαν οι προηγούμενες Συνθήκες. Η όποια αναφορά στο δικαίωμα στην απεργία είναι κουτσουρεμένη, ενώ στο ίδιο άρθρο ΙΙ-88 κατοχυρώνεται η εργοδοτική ανταπεργία, το λοκ-άουτ. Με το άρθρο ΙΙ-76 επιβεβαιώνεται η πίστη στην «επιχειρηματική ελευθερία (…) αναγνωρίζεται σύμφωνα με το δίκαιο της Ενωσης και των εθνικών νομοθεσιών και πρακτικών».

Στο ίδιο μέρος περιλαμβάνονται μερικές διακηρύξεις που, δυστυχώς, δεν μπορούμε παρά να τις χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον ως υποκριτικές. Ετσι π.χ. στο άρθρο ΙΙ-108 υπάρχει κατοχύρωση του τεκμηρίου αθωότητας, όπως και στο άρθρο ΙΙ-68 εξαγγέλλεται η προστασία των προσωπικών δεδομένων. Ομως, όπως γνωρίζουμε, αυτά έχουν πληγεί σοβαρά στην πράξη με τις Συνθήκες Σένγκεν, Ευρωπόλ, τη νομιμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος και την εισαγωγή του καθεστώτος του υπόπτου, στη νομοθεσία των κρατών της ΕΕ. Επίσης, έχουν πληγεί από τους ευρωτρομονόμους, το ευρωένταλμα, την έκδοση υπόπτων στις ΗΠΑ, αλλά και την έκδοση υπόπτων μεταξύ κρατών-μελών της ΕΕ, πέρα και πάνω από τις εθνικές νομοθεσίες.

Στο άρθρο ΙΙ-71 αναφέρεται ότι «κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα! Ηδη στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που εντάχθηκαν στην ΕΕ, η πραγματικότητα είναι αποκαλυπτική. Στην Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, απαγορεύεται η λειτουργία και δράση Κομμουνιστικών Κομμάτων. Στη Λιθουανία εξακολουθεί να βρίσκεται στις φυλακές ο Α΄ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΛ, Μ. Μπουρακιάβιτσιους, γιατί δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας, ενώ στη Λετονία απαγορεύεται στον Α. Ρούμπιξ, ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας (που έχει 5 βουλευτές στο κοινοβούλιο), να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές, γιατί παρέμεινε μέχρι τέλους ηγέτης του ΚΚΛ! Στις παραπάνω χώρες της ΕΕ όπως επίσης και στην Ουγγαρία, απαγορεύεται η χρήση συμβόλων του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, όπως είναι σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι. Στην Τσεχία και τη Σλοβακία λειτουργεί «Γραφείο» που φροντίζει για την «κάθαρση» του δημοσίου από τους κομμουνιστές!

Την ίδια ώρα που διώκονται οι αντιφασίστες - αντιιμπεριαλιστές, που πολέμησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των ναζί, οι τελευταίοι, ειδικά στις χώρες της Βαλτικής δικαιώνονται από τις «δημοκρατικές» αρχές. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα στην Εσθονία (το 35% του πληθυσμού) και στη Λετονία (το 23% του πληθυσμού).

Επομένως δεν είναι παρά στρέβλωση και υποκρισία οι ισχυρισμοί για κατοχύρωση «δημοκρατικών δικαιωμάτων και αξιών» στο «ευρωσύνταγμα».

Το γεγονός πως στο «ευρωσύνταγμα» υπάρχει αναφορά στα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα (στο άρθρο Ι-46), τα οποία «συμβάλλουν στην διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης», δεν αφορά στην κατοχύρωση κάποιου δικαιώματος. Αφορά στην προσπάθεια χειραγώγησης των λαών της ΕΕ, μέσω της λειτουργίας των λεγόμενων ευρωκομμάτων. Πρόκειται για κόμματα που υπηρετούν την ιμπεριαλιστική ιδεολογία και πολιτική της ΕΕ (όλων των Συνθηκών θεμελίωσης και εξέλιξής της) που η δράση τους καθορίζεται από σχετικό ειδικό κανονισμό της ΕΕ. Η θεσμοθέτηση της λειτουργίας τους αποσκοπεί και στη διαμόρφωση νέων εμποδίων στη δράση εθνικών κομμάτων και πολιτικών κινήσεων που αμφισβητούν λιγότερο ή περισσότερο την ΕΕ και εναντιώνονται σε αυτήν.

Τρανή απόδειξη αποτελεί πως ακόμη και το κατ’ όνομα «αριστερό» «Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα» (ΕΑΚ), στο οποίο συμμετέχει ο ΣΥΝ, δεν έχει βγάλει ούτε μια ανακοίνωση για να καταγγείλει τις αντιδημοκρατικές διώξεις και την αντισοβιετική ψύχωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που οδηγεί μέχρι τη δικαίωση του ναζισμού στις χώρες της Βαλτικής. Πιθανόν όχι γιατί δε θέλουν να «κακοκαρδίσουν» τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ, αλλά γιατί και το ΕΑΚ τα θεωρεί αναγκαία μέτρα «αποκομμουνιστικοποίησης» της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αλλωστε, το άρθρο Ι-46 του «ευρωσυντάγματος» είναι σαφές. Τα χρήματα για τη λειτουργία αυτών των «ευρωκομμάτων» δεν τα δίνουν για να γίνονται αυτά «ενοχλητικά», αλλά για να περιορίσουν τους «ενοχλητικούς»!

Ο ΣΥΝ προβάλλει την άποψη ότι, αν όχι το βασικό, τουλάχιστον ένα από τα βασικότερα ζητήματα είναι η δημοκρατικά ελλειμματική διαδικασία έγκρισης του «ευρωσυντάγματος». Υποκρίνεται ότι δεν ακολουθήθηκαν οι απαραίτητες δημοκρατικές διαδικασίες για τη διαμόρφωσή του. Το ΕΑΚ, στο οποίο συμμετέχει ο ΣΥΝ, κάνει λόγο για ανάγκη μιας άλλης «πραγματικής συνταγματικής διαδικασίας»[7], ενώ τόσο ο ΣΥΝ όσο και το ΠΑΣΟΚ, εστιάζουν την κριτική τους στο ότι δε διεξάγεται δημοψήφισμα για την επικύρωση του «ευρωσυντάγματος». Ο μεν ΣΥΝ για να απορριφθεί το συγκεκριμένο «ευρωσύνταγμα», το δε ΠΑΣΟΚ για να υπερψηφιστεί από το λαό. Το ερώτημα όμως παραμένει: Το μεγάλο πρόβλημα του «ευρωσυντάγματος» είναι η «δημοκρατικά ελλειμματική» διαδικασία έγκρισής του;

Καταρχήν, αν ένα κόμμα δικαιούται να μιλά για ουσιαστική δημοκρατική διαδικασία είναι το ΚΚΕ. Ηταν το μόνο κόμμα με εθνική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, το οποίο αποκλείστηκε ακόμη και από αυτή τη στημένη διαδικασία της «Συνταγματικής Συνέλευσης», στην οποία έλαβαν μέρος οι εκπρόσωποι των υπολοίπων κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ), σε αγαστή συμφωνία μεταξύ τους. Εκτός αυτού το ΚΚΕ είχε πρωτοστατήσει και το 1992, για τη μαζική και αντικειμενική ενημέρωση, δημοσιεύοντας στα ελληνικά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επιπλέον, κινητοποιήθηκε για τη συγκέντρωση εκατό χιλιάδων υπογραφών στο αίτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τότε όμως, η «τριάδα» των παραπάνω κομμάτων υπερψήφισε τη Συνθήκη, εν αγνοία του περιεχομένου της ακόμη και από τους βουλευτές της.

Βέβαια το ΚΚΕ δεν είναι ενάντια στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, με προϋποθέσεις που να διασφαλίζουν την «πλατιά και σε βάθος ενημέρωση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για τον ταξικό χαρακτήρα του», για την ουσία της πολιτικής της ΕΕ και του χαρακτήρα της, ως ιμπεριαλιστικής ένωσης. Ετσι μόνο το αίτημα για δημοψήφισμα αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο. Σε διαφορετική περίπτωση καταλήγει βερμπαλισμός και εντυπωσιοθηρία. Ακόμη περισσότερο, όταν καλούνται να τοποθετηθούν με την ψήφο τους λαϊκές δυνάμεις, απληροφόρητες και χειραγωγημένες. Το δημοψήφισμα στην Ισπανία έδειξε ότι «όπου μόνο ένας στους δέκα γνωρίζει για το ευρωσύνταγμα», «η πλειοψηφία υπέρ του «ναι» αποτελεί μια μικρή μειοψηφία στο λαό»[8].

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι … διαδικαστικό. Είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό! Αλλωστε ξέρουμε ότι σε άλλες περιπτώσεις σε χώρες της ΕΕ, όπου τα δημοψηφίσματα έβγαλαν «ΟΧΙ», οι λαοί εξαναγκάστηκαν σε αλλεπάλληλες ψηφοφορίες μέχρι να πούνε το «ΝΑΙ». Πολύ περισσότερο δε σημαίνει πως αν υπήρχε η «σωστή» ή κατά το ΕΑΚ «πραγματική συνταγματική διαδικασία», τότε το επαναστατικό κίνημα θα έπρεπε να πάψει να παλεύει για την ανατροπή αυτής της νέας Συνθήκης της ΕΕ, ακόμη και αν αυτή είχε εγκριθεί από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Γιατί για μας το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι ο «καθωσπρεπισμός» της αστικής νομιμότητας και η υπόκλιση σε αυτήν, αλλά η ανατροπή της!

1. Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΟΥ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ», «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ» ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΑΪΚΟΥ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ»

Ο ΣΥΝ εμφανίζεται ένθερμος υποστηρικτής της δυνατότητας να διαμορφωθεί ένα περισσότερο «δημοκρατικό», «κοινωνικό» και φιλολαϊκό «ευρωσύνταγμα» που θα απορρίπτει τη λογική του «νεοφιλελευθερισμού». Ομως ούτε το ΕΑΚ, προκάτ – κόμμα της ΕΕ, δεν ταυτίζεται σε αυτή τη θέση.

Γιατί, μας λένε, αποκλείεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Μα γιατί το απορρίπτει ο χαρακτήρας και ο ρόλος της ΕΕ, ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου, ήδη από την ίδρυση της ως «Ενωσης Ανθρακα και Χάλυβα», την εξέλιξή της ως ΕΟΚ και σήμερα ως ΕΕ, που δρα αποκλειστικά υπέρ των συμφερόντων του. Οι λόγοι δημιουργίας αυτής της Ενωσης περιγράφονται πολύ χαρακτηριστικά στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ψήφισε και ο ΣΥΝ.

Δεν μπορεί να υπάρξει «φιλολαϊκό» εποικοδόμημα άρα και «ευρωσύνταγμα», πάνω σε μια αντεργατική και αντιλαϊκή οικονομική βάση. Η αντιδραστικότητα του ευρωενωσιακού εποικοδομήματος δεν ανατρέπεται με τις όποιες διαφοροποιήσεις στην πολιτική διαχείρισής του, με περισσότερο ή λιγότερο συγκερασμό νεοφιλελεύθερων και νεοκεϋνσιανών συνταγών.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που φορείς του οπορτουνισμού, όπως ο ΣΥΝ, παρακάμπτουν την κοινωνικό-οικονομική βάση του συστήματος και αποσυνδέουν την πολιτική από την οικονομία; Οχι βέβαια! Ο Λένιν, στο άρθρο «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» έκανε δριμεία κριτική σε ανάλογες αντιλήψεις της εποχής του:

«Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές»[9]. Ακριβώς η οικονομικό-κοινωνική βάση αυτής της Ενωσης καθορίζει τόσο την εσωτερική, όσο και την εξωτερική πολιτική που αυτή χαράζει. Μάλιστα πολύ χαρακτηριστικά ο Λένιν γράφει πως όποιος δεν το βλέπει αυτό «σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλούσιους το μεγαλείο του χριστιανισμού και τους συμβουλεύει να δωρίζουν στους φτωχούς … αν όχι μερικά δισεκατομμύρια, τουλάχιστο μερικές εκατοντάδες ρούβλια το χρόνο»[10].

Συμπερασματικά, η οικοδόμηση μιας άλλης φιλολαϊκής διακρατικής ένωσης προϋποθέτει ριζικές ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας των κρατών-μελών της, που θα επιφέρουν αντίστοιχες ανατροπές στην κοινωνικοοικονομική βάση τους. Δεν μπορεί παρά να είναι η σοσιαλιστική Ευρώπη.

2. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΦΙΛΟΛΑΪΚΟ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ», ΩΣ ΛΑΪΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Και εδώ έχουμε τον εξής αντίλογο: Αφού οι κομμουνιστές ανέκαθεν πάλευαν για διεκδικήσεις και στον καπιταλισμό, δε θα μπορούσε στα πλαίσια αυτού του αγώνα το εργατικό, γενικότερα το λαϊκό κίνημα να πετύχει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ένα προοδευτικό Σύνταγμα;

Πράγματι, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα έχουν τη δυνατότητα να αποσπούν κατακτήσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού π.χ., ως προς τους όρους πληρωμής, διαβίωσης, συνταξιοδότησης της εργατικής τάξης, βεβαίως κάτω από τη λειτουργία και επίδραση ορισμένων προϋποθέσεων όπως είναι η δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος, το επίπεδο της ταξικής πάλης, η πρόοδος στις συμμαχίες. Ομως, ποτέ δεν είναι εξασφαλισμένες οι κατακτήσεις, κατοχυρωμένες απέναντι σε μια αλλαγή του συσχετισμού, ούτε μπορούν να καλύψουν τις νέες ανάγκες που διαμορφώνονται. Γι’ αυτό έχει σημασία να αναδεικνύονται άξονες και στόχοι πάλης που συνδέονται και με το ζήτημα βαθιών αλλαγών σε επίπεδο εξουσίας. Επομένως, να ανεβάζουν την ταξική συνείδηση, να προωθούν τις κοινωνικές συμμαχίες, τη συσπείρωση δυνάμεων, δείχνοντας ταυτόχρονα τον άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας σε ρήξη με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Η πάλη του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να αναστρέψει την κύρια τάση που καθορίζεται από τους νόμους του καπιταλιστικού συστήματος, από το νόμο του κέρδους. Αρα και το λαϊκό κίνημα δεν έχει απεριόριστες δυνατότητες να κατακτά θέσεις, να τις διατηρεί και να τις ανεβάζει, χωρίς να θέτει την ίδια ώρα σε αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τις βάσεις του και να επιδιώκει την ανατροπή του[11].

Ο αγώνας δηλαδή για κατακτήσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού συνδέεται αναπόσπαστα με την προοπτική της ανατροπής του και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Οπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Λένιν, «οι συνθήκες της αστικής δημοκρατίας μας αναγκάζουν πολύ συχνά να πάρουμε τη μια ή την άλλη θέση απέναντι σ’ ένα πλήθος μικρές και μικρότερες μεταρρυθμίσεις, ωστόσο πρέπει να ξέρουμε ή να μάθουμε να παίρνουμε θέση υπέρ των μεταρρυθμίσεων έτσι (με τέτοιο τρόπο) που - αν εκφραστούμε κάπως πιο απλουστευμένα, για περισσότερη σαφήνεια - σε κάθε λόγο μισής ώρας, 5 λεπτά να μιλάμε για μεταρρυθμίσεις και 25 λεπτά για την επερχόμενη επανάσταση»[12].

Αντίθετα, αυτοί που υποστηρίζουν πως μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή διαχείριση στον καπιταλισμό, που θα εκφράζεται και με αντίστοιχο Σύνταγμα, παραγνωρίζουν ότι οι πολιτικές επιλογές στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν είναι τυχαίες, δεν είναι χωρίς εσωτερική συνάρτηση και δεσμό, χωρίς πολιτικό στόχο. Π.χ. η ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος και τα νέα μέτρα για την παιδεία έχουν κατ’ ευθείαν σχέση με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τις αποκρατικοποιήσεις, με την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των μέσων κοινωνικής πολιτικής, με τις λεγόμενες 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, που διατυπώνονται και στο «ευρωσύνταγμα». Αυτά όμως δεν είναι μια κάποια αντιδραστική πολιτική, που βασίζεται «στο νεοφιλελεύθερο δογματισμό» αλλά μια συνεκτική, με εσωτερική λογική στρατηγική απάντηση απέναντι στις αντιθέσεις και αντιφάσεις του συστήματος από τη σκοπιά της διατήρησής του.

Η ιστορία δείχνει ότι η νεοφιλελεύθερη και η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση δεν καθορίζονταν αυστηρά από το ποιό κόμμα κυβερνά ή αυστηρά και μόνο από τον εσωτερικό συσχετισμό, αλλά από τη φάση που βρίσκεται το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και συσσώρευσης. Σε επί μέρους ζητήματα, σε ζητήματα τακτικής, στον τρόπο άσκησης της διακυβέρνησης, κατά περιόδους επιδρούσε βέβαια η δύναμη του λαϊκού κινήματος στο εύρος των κατακτήσεων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις όμως οι κατακτήσεις δεν ήταν καθολικές και κατοχυρωμένες μακροπρόθεσμα. Πολύ περισσότερο λοιπόν δεν μπορεί να γίνεται λόγος για την αποτύπωσή τους σε μια «δημοκρατική» και φιλολαϊκή ευρωσυνθήκη, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη εργαλείο της αστικής τάξης, της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας.

Αλλωστε, ξέρουμε και από την εμπειρία μας ότι στις καπιταλιστικές κοινωνίες, στα αστικά Συντάγματα, τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα που περιγράφονται είναι στην κυριολεξία «ευχολόγια». Αντίθετα, «σαν κόρη οφθαλμού» τηρείται και εφαρμόζεται το δίκαιο της κυρίαρχης, της αστικής τάξης. Και εδώ να προσθέσουμε πως ειδικά η όλη συζήτηση που εκτυλίσσεται στις μέρες μας, περί «διαφθοράς στη δικαιοσύνη», αποσκοπεί να αναδείξει μια επιμέρους πλευρά, ώστε να αποσιωπηθεί το κύριο που είναι το τι δικαιοσύνη έχουμε, ποιους υπερασπίζεται, ποιούς εξασφαλίζουν οι σημερινοί νόμοι και το Σύνταγμα. Σε τελική ανάλυση, επιδιώκεται να εξωραϊστεί το σύστημα, μέσω της δήθεν κάθαρσης.

3. Η ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ «ΑΛΛΑΓΗ»

Η θέση του ΣΥΝ για «προωθητικό ευρωσύνταγμα» σχετίζεται με άλλες δύο θέσεις του: α) «Η ιστορική πείρα διδάσκει πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν η χώρα είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη»[13]. β) «Η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς και ο ίδιος ο σοσιαλισμός δεν συνιστούν απλά και μόνο εθνική υπόθεση, αλλά επιδιώξεις με ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις»[14].

Τα παραπάνω σπέρνουν αυταπάτες για δυνατότητα ταυτόχρονων αλλαγών σε φιλολαϊκή κατεύθυνση εντός της ΕΕ. Δίνουν την εντύπωση ότι αγνοείται πως ούτε οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, ούτε το κίνημα αναπτύσσεται ισόβαθμα σε όλες τις χώρες. Επομένως και η απότομη και γενικευμένη (επαναστατική) κρίση, που είναι η μόνη που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές ανατροπές, δεν μπορεί να εμφανιστεί ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες. Επομένως, η «πανευρωπαϊκή αριστερή αλλαγή» δεν μπορεί να προκύψει με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στο έδαφος της καπιταλιστικής ένωσης, όπως δεν προέκυψε ανάλογα από μεταρρυθμίσεις σε εθνοκρατικό επίπεδο.

Η αντίληψη του ΣΥΝ, που μπορούμε να την περιγράψουμε και ως «σοσιαλισμός παντού ή πουθενά», μήπως είναι κάποια «νέα» προσέγγιση που διαμορφώθηκε στις «νέες» συνθήκες της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης»; Και βέβαια όχι!!! Πρόκειται για αναπαλαιωμένη θέση, που αρχικά προβλήθηκε - και προβάλλεται ακόμη - από τον τροτσκισμό, θέση οπορτουνιστική που «κρύβει την πεσιμιστική του στάση, στο ζήτημα της νίκης της επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού»[15]. Το αντιδραστικό περιεχόμενο αυτής της αντίληψης βρίσκεται στο ότι κηρύσσει ιστορικά αδύνατη, παράλογη κι επιβλαβή την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια χώρα, χωρίς την ταυτόχρονη αλλαγή σε ολόκληρη την ΕΕ.

Ο Λένιν, στο άρθρο «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»[16] έδειξε πως οι καπιταλιστικές χώρες αναπτύσσονται ανισόμετρα. Αυτή η εκτίμηση δεν ανατράπηκε ως σήμερα, αφού «η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη χαρακτηρίζει τις οικονομίες και στα πλαίσια της ευρωζώνης»[17], ενώ η λεγόμενη «σύγκλιση» των χωρών της ΕΕ αποδείχτηκε ένα ακόμη ιδεολόγημα χωρίς πραγματική αντανάκλαση. Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, επιδρά και στη δημιουργία των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων της επανάστασης.

Οι σημερινές απόψεις του ΣΥΝ έχουν τη ρίζα τους στις οπορτουνιστικές θέσεις του «ΚΚΕ εσωτερικού», του οπορτουνιστικού φορέα της περιόδου 1968-1988. Ο Δ. Σάρλης, πριν 20 χρόνια, έγραφε:

«Η πλειοψηφία όμως των μαζών μπορεί να ξεσηκωθεί στον επαναστατικό αγώνα για το σοσιαλισμό, όταν υπάρχουν κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες, όταν υπάρχουν προβλήματα (οικονομικά, πολιτικά, εθνικά κλπ.) που την ωθούν σε ένα τέτοιο αγώνα και φυσικά όταν η πρωτοπορία του επαναστατικού κινήματος κάνει την ανάλογη ιδεολογικο-πολιτική δουλιά και είναι σε θέση να οδηγήσει σε επαναστατική διέξοδο. Για να γίνει επομένως η σοσιαλιστική επανάσταση σε όλη την ΕΟΚ θα πρέπει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της να προκύψουν τέτοια προβλήματα και τέτοιες αντικειμενικές συνθήκες που να δημιουργήσουν παντού επαναστατική κατάσταση. Πρέπει επίσης να υπάρχουν σε όλες τις χώρες αρκετά αναπτυγμένες πρωτοπορίες του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, που να είναι σε θέση να μετατρέψουν την επαναστατική κατάσταση σε νικηφόρα επανάσταση»[18]. Και κατέληγε χαρακτηρίζοντας την παραπάνω αντίληψη ως «επικίνδυνη ουτοπία, που καλείται να υπηρετήσει την πολιτική της παραμονής στην ΕΟΚ (βλ. σήμερα ΕΕ) των μονοπωλίων»[19].

Στις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης, το 1916, ο Λένιν στο άρθρο του «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης» υποστήριζε: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού συντελείται στον ανώτατο βαθμό ανισόμετρα στις διάφορες χώρες. Και ούτε μπορεί να γίνει διαφορετικά στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής. Από δω βγαίνει το αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα: ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες. Θα νικήσει αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες…»[20].

Τα παραπάνω συμπεράσματα της λενινιστικής θεωρίας ισχύουν και σήμερα, αφού ποτέ και καμία επανάσταση δεν ξέσπασε ταυτόχρονα στο σύνολο μιας καπιταλιστικής διακρατικής ένωσης. Αλλωστε και γι' αυτόν το λόγο τις δημιουργούν αυτές τις ενώσεις οι καπιταλιστές. Για να προφυλαχθούν από επώδυνες γι’ αυτούς εξελίξεις. Το να επαγγέλλεται λοιπόν σοσιαλισμό ταυτόχρονα σε όλη την ΕΕ, και μάλιστα μέσα από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, σημαίνει αποπροσανατολισμός και αφοπλισμός του εργατικού κινήματος κάθε χώρας από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στη χώρα του. Με άλλα λόγια σημαίνει συμβιβασμό και ενσωμάτωση στο σύστημα, όπως κάνει ο ΣΥΝ!

Πιθανόν, αναλύοντας τις παραπάνω πλευρές, να στεναχωρούμε ορισμένους αγωνιστές που με καλές προθέσεις βλέπουν κριτικά το συγκεκριμένο σχέδιο «ευρωσυντάγματος» αλλά πιστεύουν ότι μπορεί να προκύψει ένα άλλο «φιλολαϊκό».

Ομως είναι προτιμότερη η αγωνιστική γνώση από την αυταπάτη.

Είναι προτιμότερη η συνειδητή αγωνιστική στάση από τη συμβιβαστική ουτοπία.

Αλλωστε, ποτέ και πουθενά η αστική τάξη δεν υποχώρησε, ακόμη και μπροστά σε φιλολαϊκές δυνάμεις, που κέρδισαν τη συντριπτική πλειοψηφία και κατάφεραν να σχηματίσουν κυβερνήσεις. Δεν είπαν: «ε, αφού κερδίσατε τις εκλογές, ελάτε και ψηφίσετε κι ένα φιλολαϊκό Σύνταγμα! Και αρχίστε την υλοποίησή του». Το αντίθετο μαρτυρά ολάκερη η ιστορία, που είναι γεμάτη ταξικές συγκρούσεις και ανατροπές! Και στις μέρες μας είναι πολύ χαρακτηριστικές οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα. Τα εργατικά, λαϊκά Συντάγματα ήταν αποτέλεσμα μεγάλης λαϊκής κινητοποίησης και οργάνωσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που οδήγησαν σε ανατροπή το προηγούμενο καθεστώς.

Και εδώ δεν είναι να λέει κανείς το «ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι!», μέχρι να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της συνολικής σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής. Γιατί αυτή «η ωρίμανση των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επαναστατική αλλαγή δε θα είναι έργο μιας πράξης»[21], όπως τονίζεται στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, όπου δηλαδή κάποιος θα σαλπίσει ένα επαναστατικό σκοπό και από το πουθενά θα γίνει Επανάσταση. Είναι μια ιστορική αναγκαιότητα, που όμως θα έρθει ως αποτέλεσμα σύνθετης, σκληρής και καθημερινής ταξικής πάλης, ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στην παιδεία, υγεία, πρόνοια, πολιτισμό, αθλητισμό, στα αντιασφαλιστικά μέτρα, στην κατάργηση του ωραρίου, ενάντια στις ποσοστώσεις της ΕΕ και στην ΚΑΠ, στους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και την κρατική καταστολή. Ενάντια δηλαδή σε ό,τι πλήττει σήμερα τον εργάτη, το μικρομεσαίο και τη φτωχομεσαία αγροτιά, τη νεολαία και τις γυναίκες. Ενάντια σε ό,τι θωρακίζει το σύστημα και την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων. Μέσα από αυτήν την πάλη, τις σημερινές και αυριανές συσπειρώσεις θα προκύψει ένα Κοινωνικό-πολιτικό Μέτωπο, που όχι μόνο θα αντικρούσει με επιτυχία τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αλλά θα αγωνιστεί για λύσεις σε επίπεδο εξουσίας.

Αυτή η διαδικασία συνδέεται στις σημερινές συνθήκες με αυτό στο οποίο καλεί τον ελληνικό λαό το ΚΚΕ: Να πει ένα διπλό ΟΧΙ: ΟΧΙ στο λεγόμενο «ευρωσύνταγμα», στη νέα αυτή Συνθήκη της ΕΕ, ΟΧΙ στην ΕΕ.